ဗမာျပည္က စစ္အာဏာရွင္မ်ားႏွင့္ လူထုသတင္းစာ

က်ေနာ္တခါတခါ ကိုယ့္ငယ္ငယ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တ့ဲအခါ၊ အထူးသျဖင့္ အဖမ္းခံေနရတဲ့ ကာလအတြင္း၊ တိုက္ထဲမွာ တေယာက္တည္းေနရတုန္းမွာ
ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြကိုယ္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တဲ့အခါ ငါ့ဘ၀ရဲ႕အေစာဆံုး ဘယ္အပိုင္းကိုမွတ္မိသလဲလုိ႔ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တဲ့အခါမွာ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ မွတ္မွတ္ရရေပၚလာတာတခုက မႏၱေလးၿမိဳ႕ကို သူပုန္ေတြကသိမ္းတဲ့အခ်ိန္၊ က်ေနာ္တို႔မိသားစုကို သတ္ဖုိ႔စီစဥ္ၾကတဲ့ကိစၥ၊ က်ေနာ္တို႔အိမ္က ပံုႏွိပ္တိုက္ႀကီးကို မိုင္းဗံုးနဲ႔ခြဲတဲ့ကိစၥ၊ အဲဒါ က်ေနာ္အေစာဆံုးမွတ္မိတာပဲ။ က်ေနာ္တို႔မိသားစုကို သတ္ဖုိ႔ျပင္တယ္ဆိုတဲ့ကိစၥဟာ အခုအခါမွာၾကားဖူးသူ အေတာ္ရွား မယ္ထင္တယ္။ သိတဲ့သူလည္း နည္းမယ္ထင္တယ္။ စာေတြဘာေတြထဲမွာ သိပ္ၿပီးမပါဖူးဘူး။ အဲဒီတုန္းက သတ္မယ္လုပ္သူဟာ အဲဒီတုန္းက မႏၱေလးၿမိဳ႕ထဲကို၀င္ ၾကတဲ့ သူပုန္ေတြမဟုတ္ပါဘူး။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ကို၀င္တဲ့ သူပုန္ေတြကမ်ဳိးစံုပါ။ က်ေနာ္ သိသေလာက္ဆိုရင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီလည္း၀င္တယ္။ ကရင္လည္း၀င္တယ္။ ရဲ ေဘာ္ျဖဴလည္း၀င္တယ္ (ရဲေဘာ္ျဖဴဆိုတာက ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ကိုေျပာတာပါ) ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကသတ္ဖုိ႔လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔မိသားစုကို သတ္ဖုိ႔လုပ္တာ က အစိုးရတပ္ပါ။
က်ေနာ့္မ်က္ေစ့ထဲက မထြက္ႏိုင္တဲ့ အဲဒီတုန္းကအျဖစ္အပ်က္ေတြကို က်ေနာ္ျပန္ေျပာျပပါ့မယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔ေနၾကတာဟာ အခု ၈၄ လမ္းနဲ႔ ၃၃ လမ္းေထာင့္က လူထုတိုက္ေနရာမဟုတ္ပါဘူး။ လက္ရွိေနရာမွာက အဲဒီတုန္းက ဒုတိယမၻာစစ္တုန္းက ဗံုးက်ထားတဲ့တိုက္ပ်က္အုတ္ခဲပံုႀကီး။ အဲလို အုတ္ခဲပံုႀကီး ေပၚမွာတဲေလးတလံုးထိုးၿပီး ဘေလာက္လုပ္ငန္းလုပ္ေနတဲ့ ျမသီတာ ဘေလာက္တိုက္ဆိုတာပဲ ငုတ္တုတ္ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က အခု၀င္းလိုက္ ႐ုပ္ရွင္႐ံုရဲ႕ေတာင္ဘက္က တအိမ္ျခား၊ ေနာင္မွာ ဦးခ်မ္းစားေသာက္ဆိုင္ ဆိုတာျဖစ္လာတဲ့ ေရႊကုန္သည္ ဦးသိန္းေမာင္တို႔ရဲ႕တုိက္ကို ေအာက္ထပ္မွာငွားၿပီး ေနၾက တာပါ။ သူတို႔အိမ္ရွင္မ်ားက အေပၚထပ္မွာ ေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တိုက္မ်က္ႏွာစာမွာေတာ့ အေမတို႔အေဖတို႔က စာအုပ္ဆိုင္ေလးလို လုပ္ထားပါတယ္။ ကိုယ့္ တိုက္က ထုတ္တဲ့စာအုပ္ေတြေရာ အျခားစာအုပ္ေတြပါေရာင္းပါတယ္။ ပံုႏွိပ္စက္က က်ေနာ္တို႔ေနာက္ေဖးက က်ေနာ့္အဖိုးအဖြားမ်ားရဲ႕ ဂုႏၱန္၀င္းထဲမွာပါ။ ၀ါးကပ္ တဲ အရွည္ႀကီးတခုထဲမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၄၉ ခုႏွစ္တုန္း ကပါ၊ က်ေနာ္ထင္တယ္ (၄၉) ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာေႏြေခါင္ေခါင္ႀကီး မဟုတ္ ေသးပါဘူး။ ေႏြဦးေပါက္စ ဆိုတာမ်ဳိးျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ အသက္သံုးႏွစ္ေက်ာ္ေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ မႏၱေလးဆိုေတာ့ရာသီဥတုက ေန႔လည္မွာပူပါတယ္။ အဲဒီရက္က က်ေနာ့္မိဘေတြက ဘယ္ကေနဘာသတင္းရထားတယ္ က်ေနာ္မသိပါဘူး။ က်ေနာ္ကသိပ္ငယ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔မိသားစုတစုလံုး တထိတ္ထိတ္ တလန္႔လန္႔နဲ႔ ေနၾကတာကိုပဲ က်ေနာ္မွတ္မိေနတယ္။ အဲဒီေန႔မွာက်ေတာ့၊ က်ေနာ္တို႔အိမ္ထဲကို အစိုးရစစ္သားေတြ ခဏခဏ၀င္ ၀င္လာတာလဲ က်ေနာ္မွတ္မိေနတယ္။ ေနာက္ တခါ က်ေနာ္တို႔တေတြ အေဖနဲ႔အေမအိပ္တဲ့ မဂၤလာေဆာင္ခန္း၀င္ကုတင္ႀကီးရဲ႕ ေနာက္မွာအားလံုးထုိင္ၿပီး ပုန္းေနၾကတယ္။ အေဖနဲ႔အေမတို႔က မဂၤလာေဆာင္ တာ မႏၱေလးမွာေဆာင္တာ၊ ဒါေပမယ့္ အေဖက ခန္း၀င္ပစၥည္းေတြကို ရန္ကုန္ဘံုေဘဘားမားကုမၸဏီကေန ၀ယ္လာတာ။ ခုနကေျပာတဲ့ ကုတင္ႀကီးက ဧရာမ ကၽြန္းကုတင္ႀကီး။ ေခါင္းရင္းပိုင္းကအကာဟာ ငါးေပေလာက္ျမင့္မယ္ထင္တယ္။ အဲဒီအကာႀကီးနဲ႔ အုတ္နံရံအၾကားမွာ က်ေနာ္တို႔မိသားစုေျခာက္ေယာက္။ အဲဒီ တုန္းက က်ေနာ္ညီအငယ္ဆံုး မေမြးေသးပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔အားလံုးထုိင္ၿပီးပုန္းေနၾကတာ။ အေတာ္ၾကာပါတယ္။ ဘယ္ႏွနာရီရွိမလဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔အစိုးရစစ္သားေတြ အိမ္ထဲကို ၀င္ လာတာ ထပ္ၾကားတယ္။ က်ေနာ္တို႔တေတြ မ်က္ရိပ္ျပၿပီး တိတ္တိတ္ကေလး ထိုင္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔အခန္းက ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ရယ္၊ ဒါေပမဲ့ အခန္းသံုးခန္း ထဲသာရွိတဲ့အဲဒီေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔ကိုအဲဒီစစ္သားေတြက ခဏနဲ႔ပဲရွာေတြ႔သြားတယ္။ သူတို႔လက္ထဲမွာ ေသနတ္ေတြနဲ႔ စစ္ေျမျပင္ဆင္းတဲ့ပံုစံအျပည့္ပဲ။ ဗိုလ္လုပ္ တဲ့သူက က်ေနာ္တို႔ အားလံုးထြက္ခဲ့ေပါ့။ သူတို႔နဲ႔ လုိက္ခဲ့ဖုိ႔ေျပာတယ္။ အဲ့ေတာ့ ပုန္းေနတဲ့ကုတင္နဲ႔နံရံၾကားက က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမို႔ အေဖတို႔အေမတို႔ တေယာက္ ခ်င္းထြက္ၾကရတယ္။ ဒီအခါမွာ က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္အကိုဟာ တူတူပုန္းတဲ့အခါ ကစားေလ့ရွိတဲ့အတိုင္း တေယာက္ကိုတေယာက္ လွမ္းၾကည့္ၿပီး အဲဒီကုတင္ႀကီးရဲ႕ ေအာက္ထဲကို အသာလွည့္၀င္ၿပီး ပုန္းေနလိုက္ၾကတယ္။ အခန္းက ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ဆိုေတာ့ စစ္သားေတြလည္း သတိမထားမိလိုက္ၾကဘူး။ အေဖနဲ႔အေမနဲ႔၊ အမနဲ႔ ႏွမေပါ့ေလ သူတို႔ကိုပဲေခၚသြားၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းက်န္ေနခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ကုတင္ေအာက္မွာ တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ ၾကည့္ၿပီးျပံဳးေနခဲ့ၾကတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး၊ ကေလးျပံဳးျပံဳး ၾကတာပဲ။
ေနာင္မွာ က်ေနာ္တို႔ႀကီးလာၾကေတာ့လည္း ဒီကိစၥဘာမွ ျပန္မေမးျဖစ္ဘူး။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ဒီအေၾကာင္း စကားမစပ္ၾကေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ တို႔ မိဘေတြနဲ႔ေတာင္ ျပန္မေျပာမိၾကေတာ့ဘူး။ ျပန္မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့တဲ့ တခုကိစၥလိုျဖစ္သြားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔အေတာ္ေလးေနေတာ့မွ “ႏွစ္ေယာက္ လုိေသးတယ္၊ ႏွစ္ေယာက္လိုေသးတယ္” ဆိုၿပီး စစ္သားေတြျပန္၀င္လာတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ပုန္းလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ေတြ႔သြားေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ကုတင့္ ေအာက္ကထြက္လာခိုင္းတယ္။ ေနာက္အျပင္ကို ထုတ္လာေတာ့ အျပင္မွာက်ေနာ့္အေဖ၊ က်ေနာ့္အေမ၊ က်ေနာ့္အမနဲ႔က်ေနာ့္ ႏွမတို႔ကိုေတြ႔ရတယ္။ ၀င္းလိုက္ ႐ုပ္ရွင္႐ံုနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ က်ေနာ့္အဖိုးနဲ႔ အဖြားပိုင္တဲ့ ေအာင္ျမန္မာစကၠဴဆိုင္ ဆိုတာရွိတယ္။ တထပ္တိုက္တန္းႀကီး တခုပါ။ အဲဒီ တထပ္တိုက္တန္းဟာ အုတ္ခံု အျမင့္ခံၿပီး ေဆာက္ထားတာပါ။ အဲဒီအေရွ႕မွာပဲ အားလံုးကိုတန္းစီၿပီး ရပ္ခိုင္းထားတာေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ညီအစ္ကိုလည္း က်န္တဲ့မိသားစုေတြနဲ႔၀င္ၿပီး တန္း စီရတာေပါ့။ ကေလးဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကိုပစ္သတ္ဖုိ႔ ျပင္ေနတယ္ဆိုတာ သိပ္ၿပီးရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိတာမဟုတ္ဘူး။ သဲသဲကြဲကြဲ သိတာမဟုတ္ဘူး။ သေဘာ ေတာ့ေပါက္တဲ့ပံုရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေၾကာက္ရမွန္းမသိတာ အမွန္ပဲ။
အစိုးရစစ္သားေတြက ေသနတ္ကိုက်ည္ထိုးၿပီး ပစ္မိန္႔ကိုေစာင့္ေနၾကၿပီ။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဒီအျဖစ္ေတြကို ၀ိုင္းၿပီးၾကည့္ေနၾက တဲ့လူ (၃၀-၄၀) ေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္။ ခဏေနေတာ့ အဲဒီေဘးကၾကည့္ေနတဲ့သူေတြ၊ အထူးသျဖင့္သံဃာေတြက စစ္သားေတြကိုဒီလိုမလုပ္ဖုိ႔၀ိုင္းၿပီး ေမတၱာ ရပ္ခံၾကတယ္။ သူတို႔အခ်ိန္အေတာ္ ေလးေျပာရတယ္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာလဲေတာ့ အတိအက်မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဓိကေျဖာင္းျဖတဲ့အထဲမွာက ဘုရားႀကီးအ ေနာက္ဖက္ကေပပင္ေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ဦးေကာ၀ိဒပါတယ္၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ဦးဇင္းေပါ့။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့အဲဒီစစ္ဗိုလ္က လက္ခံသြားၿပီးက်ေနာ္တို႔ကို ျပန္ လႊတ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔မိသားစုဟာ အဲဒီဆရာေတာ္ကို တသက္လံုးေက်းဇူးရွင္လိုသေဘာထားၿပီး က်ေနာ္တို႔အိမ္က သူ႔ဆီကိုအပတ္တိုင္း ဆြမ္းပို႔ေပးပါ တယ္။ စစ္သားက က်ေနာ္တို႔ကိုျပန္လႊတ္ေပးတဲ့ ေနာက္မွာသံဃာေတာ္ေတြကို ကန္ေတာ့ၾက၊ ၀ိုင္းေျပာေပးၾကတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြကို ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာၾက၊ အဲဒါေတြေတာ့ က်ေနာ္မွတ္မိေနတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔က ဘာမွေျပာတတ္တာ၊ သိတတ္တာမဟုတ္တဲ့အခါက်ေတာ့ အေမအေဖတို႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈ မွန္သမွ်ကို မ်က္ေစ့အ၀ိုင္းသားနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတာ။
က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာ က်ေနာ္တို႔ေတြရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြကိုထည့္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္ အညိဳေရာင္ေလး တအုပ္ရွိတယ္။ အေတာ့္ကို ေဟာင္းေနၿပီ။ အထဲက ဓာတ္ပံုေတြကလည္း ၀ါတာ၀ါေနၿပီ။ က်ေနာ္တို႔နည္းနည္းႀကီးလာတဲ့ အခါက်ေတာ့ အဲဒီအယ္လဘမ္ေလးကို မၾကာခဏလွန္ၾကည့္တတ္ၾကတယ္။ ဒါ ဘယ္သူပဲ ဒါဘယ္သူပဲဆိုၿပီး ကိုယ့္ပံုကိုယ္လည္းၾကည့္ အင္မတန္စိတ္ခ်မ္းသာၾကတာေပါ့။ အဲဒီ လူ႐ုပ္ပံုအမ်ဳိးစံုပါတဲ့ အဲ့ဒီအယ္လ္ဘမ္ထဲမွာ လက္ေရးမူ စာတ ေစာင္ကိုလည္း ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီးေတာ့ညႇပ္ထားတာ ထူးထူးျခားျခားေတြ႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ အဲဒီစာပါအေၾကာင္းအရာက ဦးလွနဲ႔ေဒၚအမာတို႔ ကို ဒုကၡမေပးဖုိ႔တပ္ေတြကို ၫႊန္ၾကားထားတဲ့ဟာပါ။ လက္မွတ္ထိုးထားတာက အဲဒီတုန္းက မႏၱေလးၿမိဳ႕သိမ္းတပ္မွဴး ဗိုလ္မွဴးၾကင္ပါ။ ဗိုလ္မွဴးၾကင္ဆိုတာက ဆိုရွယ္လစ္ပါတီနဲ႔ ဘာမွမပတ္သက္ဘူး။ လူ႐ိုးလူေကာင္းဆိုၿပီး တပ္ထဲမွာနာမည္ႀကီးတဲ့ပုဂိၢဳလ္။ ေနာက္က်ေတာ့ ျပည္တြင္းစစ္မွာပဲ သူက်ဆံုးသြားတယ္။ ဗိုလ္မွဴး ၾကင္လက္မွတ္နဲ႔ အဲဒီစာေလးရွိပါတယ္။ ဒီစာကို က်ေနာ္တို႔အိမ္ထဲ အေစာပိုင္း၀င္သြားတဲ့ စစ္သားေတြက ေပးသြားတာပါ။ ဒီစာရွိလ်က္နဲ႔ ေနာင္မွာဘာျဖစ္လုိ႔ ထုတ္သတ္ဖုိ႔ ျဖစ္လာလဲဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္အေဖ အေမကို မေမးမိလုိ႔ မသိေတာ့ဘူး။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ လူထုသတင္းစာတိုက္ရဲ႕ စာပုံႏွိပ္စက္ကို မိုင္းဗံုးနဲ႔ခြဲတဲ့ကိစၥျဖစ္တာပဲ။ က်ေနာ္ထင္တာေတာ့ အထက္ကအျဖစ္အပ်က္ ေတြၿပီး ေနာက္တေန႔ေလာက္လုိ႔ထင္တယ္။ ဆက္တိုက္ပဲ။ က်ေနာ္တို႔စာပံုႏွိပ္စက္ကို အစိုးရတပ္က မိုင္းဗံုးနဲ႔ခြဲေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အိမ္ကိုႀကိဳတင္အ ေၾကာင္းၾကားထားတဲ့ သေဘာရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔အိမ္က လူေတြအားလံုး ႀကိဳသိေနၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေန႔လယ္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ နားစြင့္ေနတုန္းမွာပဲ ‘၀ုန္း’ ဆိုတဲ့ အသံႀကီးတသံၾကားလိုက္ရတယ္။ အေဖနဲ႔အေမတို႔ မ်က္ႏွာတည္သြားတာက်ေနာ္ အခုထိမွတ္မိေနတယ္။ ညေနပိုင္းက်ေတာ့ က်ေနာ္ အဲဒီကိုသြားၾကည့္တယ္။ ပံုႏွိပ္စက္က က်ေနာ္တို႔ေနာက္ေဖးက ဂုႏၱန္၀င္းထဲမွာ။ အဲဒီတုန္းက ပံုႏွိပ္စက္အေဆာက္အဦထဲမွာ ကပ္တဲႀကီးထဲမွာက သတင္းစာ႐ိုက္တဲ့ အဂၤလန္ႏိုင္ငံလုပ္ ‘ပိန္း’ စက္ႀကီးရွိတယ္၊ ေနာက္ ‘ခ်န္’လာ’ ဆိုတဲ့ ပံုႏွိပ္စက္အငယ္ေလးေတြရွိတယ္။ ေနာက္ စကၠဴျဖတ္စက္ရွိတယ္။ ေနာက္ စာစီခံုေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ က်ေနာ္ေရာက္ သြားတဲ့အခါ က်ေတာ့ကပ္တဲႀကီးလဲ ၿပိဳေနၿပီ။ သတင္းစာ႐ိုက္တဲ့စက္ႀကီးလဲ ပ်က္လုိ႔။ စာစီခံုေတြနဲ႔ ခဲစာလံုးေတြကလဲဖ႐ိုဖရဲနဲ႔ အင္မတန္ကို ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစရာ ေကာင္းတဲ့ ေဒါသျဖစ္စရာေကာင္းတဲ့ ျမင္ကြင္းပဲ။
က်ေနာ့္အသက္က ခုနကေျပာခဲ့သလိုပဲ (၃) ႏွစ္ေက်ာ္ေလးပဲ၊ ငယ္ငယ္ေလးပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုလုပ္တာကို အႏိုင္က်င့္တာပဲလုိ႔ေတာ့ ခံစားမိတယ္။ ၀မ္း လည္းနည္း ေဒါသလည္း အင္မတန္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခုေရးခဲ့တာဟာ ၃ - ၄ ႏွစ္သားတဦးက ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ဒါက်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ေလးပဲ ျဖစ္တယ္။ လပ္ေနတဲ့ကြက္လပ္ေတြကို က်န္တဲ့သူေတြ၊ ခုနက က်ေနာ့္မိသားစုေတြ ျဖည့္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလပ္ေနတာဟာ က်ေနာ္ေျပာတာရဲ႕ (၁၀) ဆ ေလာက္ရွိမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

ရဲေဘာ္ ဖုိးသံေခ်ာင္း