ႀကိဳးစင္ေပၚမွ မွတ္တမ္းမ်ား (ဂ်ဴးလိယက္ဖူးခ်စ္) အခဏ္း - ၅

လူ႐ုပ္သြင္မ်ားႏွင့္ ႐ုပ္တုကေလးမ်ား (၁)
ဤေခတ္ႀကီးမွ ေက်ာ္ထြက္ႏိုင္ၾကမည့္ ခင္ဗ်ားတို႔တေတြအား-တခုျဖင့္ က်ေနာ္ေတာင္းပန္လုိသည္။ မေမ့ၾကပါနဲ႔။
အေကာင္းကိုေရာ၊
အဆိုးကုိေရာ မေမ့ၾကပါနဲ႔ွ။ ကိုယ့္အေနနဲ႔သာမက၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုယ္စားပါ အေသခံသြားၾကတဲ့ လူေတြအေၾကာင္း သက္ေသအေထာက္အထားေတြကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွာၾက ေဖြၾကပါ။ တေန႔တြင္ ပစၥဳပၸန္သည္ အတိတ္အျဖစ္သုိ႔ ကူးေျပာင္းသြားလိမ့္မည္။ ထိုအခါတြင္ ေခတ္ႀကီးတေခတ္အေၾကာင္း၊ သမုိင္းကိုဖန္တီးခဲ့ေသာ အမည္မဲ့သူရဲ ေကာင္းမ်ားအေၾကာင္းတို႔ကို ေျပာစမွတ္ျပဳၾကေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ အမည္မရွိေသာ သူရဲေကာင္းဟူ၍မရွိ၊ ထိုသူတို႔သည္ အမည္မ်ား၊ မ်က္ႏွာမ်ား၊ ဆႏၵအာသီသ မ်ား၊ ေျမႇာ္လင့္ခ်က္မ်ား ရွိခဲ့ၾကေသာ သူမ်ားျဖစ္သည္၊ ၎တို႔အနက္ ေနာက္ဆံုးပိိတ္မွပုဂၢိဳလ္၏ ဒုကၡခံစားရမႈသည္ အမည္က်န္ရစ္ေသာ ေရွ႕ဆံုးမွပုဂၢိဳလ္၏ ခံစားရ မႈထက္ မေသးငယ္ေၾကာင္းစသည္တို႔ကို သိၾကေစလိုသည္။ ခင္ဗ်ားတို႔ သိကၽြမ္းေသာသူမ်ား၊ သို႔မဟုတ္ ခင္ဗ်ားတို႔၏ ေသြးသားမ်ား၊ သို႔မဟုတ္ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုယ္ တိုင္ပင္ ျဖစ္ဘိသကဲ့သို႔၊ ထိုသူတို႔အေပၚ ရင္းႏွီးစိတ္ အၿမဲမျပတ္ေမြးၾကေစလိုသည္။
သူရဲေကာင္းမ်ားကား အိမ္ေထာင္လံုးကၽြတ္အသတ္ခံၾကရသည္လည္း ရွိသည္။ ၎တုိ႔အနက္မွ အနည္းဆံုးတေယာက္ေယာက္အေပၚ၀ယ္၊ သားမ်ား သမီးမ်ားသဖြယ္ ခ်စ္ခင္ၾကပါ။ ထိုသူကား အနာဂတ္အတြက္ ေနထိုင္ခဲ့ေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတေယာက္ျဖစ္သည္ဟူ၍ ဂုဏ္ယူရစ္ၾကပါ။ အနာဂတ္အတြက္ သစၥာရွိစြာ ေနထိုင္ခဲ့လ်က္၊ လွပေသာ အနာဂတ္အတြက္ အသက္ေပးသြားသူတုိင္းကား ေက်ာက္ျဖင့္ထုထားေသာ လူ႐ုပ္အသြင္အျပင္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ အတိတ္မွ ဖံုမႈန္႔မ်ား ကို ေရကာတာျပဳလုပ္လ်က္၊ ေတာ္လွန္ေရး၏ ဒီေရအဟုန္ကို တားဆီးလိုသူတိုင္းကား ယခုအခါတြင္ ပခုံးမ်ား၌ေရႊခ်ထားေသာ ရာထူးအဆင့္အတန္းတို႔ကို တပ္ ဆင္ထားၾကသည့္တုိင္ေအာင္ သစ္ေဆြးျဖင့္ထုလုပ္ထားေသာ ႐ုပ္တုအငယ္စားကေလးမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဤ႐ုပ္တုကေလးမ်ားကို ၾကည့္႐ႈသည့္အ ခါ၌ပင္ ၎တုိ႔၏ အသံုးမက်မႈႏွင့္ေသးဖြဲမႈ၊ ၎တုိ႔၏ ရက္စက္မႈႏွင့္ထံုထုိင္းမႈတို႔ကို အသက္၀င္စြာ ျမင္တတ္ရန္လုိေပသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၎တုိ႔ကား အနာဂတ္တခ်ိန္တခါ၊ လက္ငင္းေခတ္ကို ျပန္လည္သ႐ုပ္ေဖာ္သည့္အခါတြင္ အသံုး၀င္လာမည့္ အေထာက္အထားမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။
က်ေနာ္ေရွ႕ဆက္၍ ေျပာျပႏိုင္သည္တို႔ကား၊ သက္ေသတေယာက္၏ထြက္ခ်က္၊ ပစၥည္းအေထာက္အထားမွ်သာ ျဖစ္ေလသည္။ တေနရာ တစိတ္ တပိုင္းကေလးမွ ေျပာက္က်ားေျပာက္က်ား ျမင္ခဲ့ရေသာအခ်က္မ်ားျဖစ္၍ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားျခင္းလည္း ျပဳလုပ္ထားသည္မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ႀကီးသည္ကႀကီး၍ ငယ္ သည္ကငယ္ေသာ လူ႐ုပ္သြင္မ်ားႏွင့္ ႐ုပ္တုကေလးမ်ား၏ တကယ့္ပံုတူမ်ဥ္းေၾကာင္းမ်ား ဤမွတ္စုမ်ားတြင္ ပါရွိပါသည္။

ယဲလီနက္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ
ယိုးဇက္ႏွင့္ မာရိယယ္၊ သူကဓာတ္ရထားေမာင္းသမား၊ သူမကအေစခံ။ သူတို႔၏အိမ္ခန္းကို ခင္ဗ်ားသိဖို႔လုိသည္။ ႐ုိး႐ုိးႏွင့္ေခတ္မီေသာ အိမ္ေထာင္ ပရိေဘာဂအေခ်ာစား။ စာအုပ္စင္၊ ေႂကြ႐ုပ္ကေလးတ႐ုပ္၊ ထရံေပၚတြင္႐ုပ္ပံုမ်ား၊ သန္႔လုိက္သည္မွ ယံုႏိုင္ဖြယ္မရွိေအာင္ သန္႔ျပန္႔ေနသည္။ ထို အိမ္မႈကိစၥမ်ားတြင္ သာ သူမ၏၀ိညာဥ္တခုလံုးပိတ္၀င္ေန၍ အျပင္ေလာကႀကီးအေၾကာင္း ဘာကေလး တခုမွ်ပင္သိမည္မဟုတ္ဟု ခင္ဗ်ားအေနႏွင့္ ဆိုေကာင္းဆိုဖြယ္ရာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူမကား ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္အျဖစ္ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။ ကိုယ့္သဘာ၀အလုိက္ တရားမွ်တမႈအေၾကာင္း စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။ ႏွစ္ ေယာက္စလံုးပင္ သစၥာရွိရွိ၊ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ႏွင့္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ႏိုင္ငံျခားရန္သူမ်ားပို၍ ႀကီးမားလာသည့္အခါ၌လည္း တြန္႔ဆုတ္ျခင္းမရွိခဲ့ၾကေပ။
သံုးႏွစ္မွ်ၾကာေသာအခါတြင္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး၏ အိမ္ခန္းအတြင္းသို႔ ပုလိပ္မ်ား၀င္လာၾကေလသည္။ သူတုိ႔သည္လက္မ်ားကို ေခါင္းေပၚအထိေျမႇာက္ထား ယင္း၊ ယွဥ္တြဲ၍ရပ္ေနခဲ့ၾကေလသည္။
....... ....... ....... ...... ....... ....... ....... ....... ....... ....... .......
၁၉၄၃ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၉ ရက္ေန႔။
ယေန႔ည သူတုိ႔သည္ က်ေနာ္၏ဂုစတီနာကို “အလုပ္လုပ္ခိုင္းရန္” ပုိလန္ျပည္သုိ႔ ေခၚသြားၾကေပေတာ့မည္။ အူေရာင္ေရာဂါျဖင့္ ေသရန္ ဂယ္ေလ မ်ားသုိ႔ ေခၚသြားၾကေပေတာ့မည္။ သူ႔အေနႏွင့္ ရက္သတၱပတ္အနည္းငယ္၊ သုိ႔မဟုတ္ ႏွစ္လ၊ သံုးလေလာက္သာ အသက္ရွင္ေနေကာင္း ရွင္ေနလိမ့္မည္။ က်ေနာ္၏ အမႈတြဲကိုလည္း ႐ံုးသို႔တင္လုိက္ၿပီဟု ေျပာသံၾကားရသည္။ ပန္းကရာ့စ္တြင္ ေနာက္ထပ္ ေလးပတ္ေလာက္ အစစ္ခံရလွ်င္ ခံရဦးမည္၊ ထုိမွတဖန္ အဆံုးသတ္အထိ ႏွစ္လ သံုးလမွ်သာ က်န္ေပေတာ့မည္။ ဤသတင္းမွတ္တမ္းကား အဆံုးသတ္ႏုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္။ ဤရက္အနည္းငယ္ကေလးအတြင္း အေၾကာင္းသင့္က ဆက္၍ေရးရန္ ႀကိဳးစားဦးမည္။ ယေန႔အဖို႔ကား သတင္းမွတ္တမ္းကုိ ဆက္၍မေရးႏိုင္ေတာ့။ ယေန႔အဖို႔ က်ေနာ္၏ ေခါင္းႏွင့္ႏွလံုးသားတို႔ သည္ ဂုစတီနာျဖင့္သာ ျပည့္လွ်ံေနသည္။ သူကား က်က္သေရရွိသူတေယာက္၊ နက္နက္႐ႈိင္း႐ိႈင္းႀကီး သေဘာထားျပည့္သူတေယာက္ျဖစ္သည္။ တိုေတာင္း၍ ၿငိမ္သက္မႈလည္း မရွိခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ ရွာမွရွား၍ အားထားေလာက္ေသာ အေပါင္းအေဖာ္တေယာက္လည္း ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ဂယ္ေလ - အက်ဥ္းသမားမ်ား အလုပ္ၾကမ္းလုပ္မည့္ေနရာကို တင္စား၍ ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ဂယ္ေလဆိုသည္မွာ ေရွးကာလတြင္ ကၽြန္မ်ား၊ အက်ဥ္းသမားမ်ား ပင္ ပန္းစြာ ေလွာ္ခတ္ရသည့္ ေလွႀကီးတမ်ဳိးျဖစ္သည္။
ညေနတိုင္းညေနတိုင္း က်ေနာ္သည္ သူႀကိဳက္တတ္ေသာ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဆိုျပေနပါသည္။ စတဲ့ပ္ ကြင္းျပင္ႀကီးမွ ျမက္ခင္းျပာလဲ့လဲ့မ်ားသည္ ေျပာက္က်ားတိုက္ပြဲမ်ား၏ ေမာ္ကြန္းတုိ႔ျဖင့္ အသံျမည္ေနၾကသည့္ အေၾကာင္း၊ ေယာက္်ားမ်ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္း၍ လြတ္လပ္ေရးေအာင္ပန္းကို ဆြတ္လွမ္းခဲ့ ေသာ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္အေၾကာင္း၊ ထုိအမ်ဳိးသမီး၏ သတၱိရွိပံု၊ တုိက္ပြဲတပြဲ၌ကား မည္ကဲ့သို႔ ေကာဇာ့က္“ေယး ေပါဒညတ္ဆယာ စဇဲမလီ ည္ပရီရွေလာ့စ္” ဟူ၍ ျဖစ္သြားသည့္အေၾကာင္းမ်ားလည္း ပါေလသည္။
ေကာဇာ့က္ - ေရွးဇာဘုရင္မ်ားလက္ထက္က ျမင္းတပ္သားမ်ားအျဖစ္ အသံုးခ်ခဲ့ေသာ လူစုတစု။ ေအာက္တိုဘာ ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ျပည္တြင္းစစ္ေခတ္မ်ားတြင္ အျမင္မွန္ရေသာ ေကာဇာ့က္တို႔သည္ ေတာ္လွန္ေရးတပ္သားမ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။
“ေယး ေပါဒညတ္ဆယာ စဇဲမလီ ည္ပရီရွေလာ့စ္” - (႐ုရွစကား) မထႏိုင္ဘဲ ေျမေပၚတြင္ လဲ၍ေနေတာ့သည္။
ေဗာ့တ္ မာယီ ဒ႐ူေစ်ာ့က္ ေဘာထဲေဗာယီ။ မ်က္ႏွာက ပန္းပုလက္ရာလို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ရွင္းရွင္း၊ ကေလးဆန္တဲ့ မ်က္လံုးႀကီးေတြမွာ ၾကင္နာမႈေတြ အျပည့္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလက္တဆုပ္ ကုိယ္ခႏၶာကေလးအတြင္းမွာ သတၱိေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲလို႔။ တုိက္ပြဲေၾကာင့္၎၊ မၾကာခဏခြဲခြါသြားရျခင္းေၾကာင့္၎၊ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦးမွာ ထာ၀ရ သမီးရည္းစားမ်ားသဖြယ္ ျဖစ္ေနခဲ့ၾကပါသည္။ သမီးရည္းစားမ်ားသဖြယ္ တဘ၀အတြင္း၌ ပထမဆံုးေသာ အေပြ႔အပိုက္၊ ပထမဆံုးေသာ အထိအေတြ႔တို႔ကို တႀကိမ္တည္းသာမဟုတ္၊ အႀကိမ္ေပါင္းတရာ ၾကံဳေတြ႔ခံစားခဲ့ၾကရပါသည္။ သို႔စဥ္လ်က္ က်ေနာ္တို႔၏ ႏွလံုးသားမ်ားမွ ေသြးတိုးခ်က္မ်ားမွာ တခ်က္တည္း ညီေနသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ က်ဥ္းၾကပ္မႈ၊ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ၊ သို႔မဟုတ္ ၀မ္းနည္းမႈတုိ႔ျဖင့္ ျပည့္ေနေသာ နာရီမ်ားတြင္လည္း တေလတည္းကို ရွဴ႐ႈိက္ခဲ့ၾကပါသည္။
ေဗာ့တ္ မာယီ ဒ႐ူေစ်ာ့က္ ေဘာထဲေဗာယီ။ - (႐ုရွစကား) ၾကည့္လိုက္စမ္း၊ အဲဒါပဲ က်ဳပ္ရဲ႕ အခ်စ္၊ က်ဳပ္ရဲ႕ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္။
က်ေနာ္တုိ႔သည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တြဲဖက္၍ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ အခ်င္းခ်င္းလည္း ရဲေဘာ္တေယာက္ကသာ ရဲဘက္တေယာက္ကို ကူညီႏိုင္ သည့္နည္းမ်ဳိးျဖင့္ ကူညီခဲ့ၾကပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္းၾကာျမင့္စြာပင္ က်ေနာ္ေရးေသာစာတုိင္းကို ပထမဆံုးဖတ္၍ ပထမဆံုးေ၀ဖန္ခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္၏ေက်ာဘက္ မွေန၍ ခ်စ္စႏိုးျဖင့္ သူၾကည့္ေနသည္ကို မခံစား မထိေတြ႔ရပါက၊ က်ေနာ့္အတြက္ စာအေရးရခက္ေနတတ္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔အဖို႔ လံုး၀မေခါင္းပါးခဲ့ေသာ တိုက္ပြဲမ်ားတြင္၊ ႏွစ္ေယာက္သား ယွဥ္တြဲလ်က္ ရပ္တည္ေနခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္သက္ေသာ ေဒသအရပ္ရပ္သို႔လည္း၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လက္တြဲ၍ လည္ ပတ္ခဲ့ၾကပါသည္။ က်ေနာ္တို႔သည္ အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာကို ခံစားခဲ့ၾကလ်က္၊ ရႊင္လန္းမႈႀကီးမ်ားကလည္း ေျမာက္မ်ားစြာၾကံဳေတြ႔ၾကရပါသည္။ ထိုရႊင္လန္းမႈ ႀကီးမ်ား၏ အရသာတို႔ကို ခံစားႏုိင္သည္မွာ က်ေနာ္တို႔အေနႏွင့္ လူဆင္းရဲတို႔၏ ပစၥည္းဥစၥာ၊ ဆိုလုိသည္မွာ ရင္တြင္း၌ရွိေသာ ပစၥည္းဥစၥာအားျဖင့္ ႂကြယ္၀ၾက ေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါသည္။
ဂုစတီနာလား။ ၾကည့္စမ္းပါအံုး ... ေဟာဒါပဲ ဂုစတီနာ ...
လြန္ခဲ့ေသာ ဇြန္လအလည္ပိုင္း၊ မာရွယ္ေလာေၾကညာၿပီးစအခ်ိန္က ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္အဖမ္းခံရၿပီးေနာက္ ေျခာက္ပတ္မွ်အၾကာတြင္ ျဖစ္သည္။ သူချမာ က်ေနာ္ေသၿပီဟူေသာ သတင္းမ်ားကို ၾကားၿပီးသည့္ေနာက္ပုိင္း၊ တျမံဳ႕ျမံဳ႕ေဆြးေနခဲ့ရသည့္ေန႔မ်ား၏ ေနာက္ပိုင္းတြင္ က်ေနာ့္အား ပထမဆံုးအႀကိမ္ အျဖစ္ ေတြ႔ဆံုခဲ့ရပါသည္။ က်ေနာ္စိတ္ေပ်ာ့သြားေအာင္ သူ႔အားေခၚသြင္းလာၾကပါသည္။
“ခင္ဗ်ားေယာက္်ားကို နားခ်စမ္းပါ” က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦးအား မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေပးရင္း၊ ဌာနအႀကီးအကဲလုပ္သူက သူ႔အားေျပာပါသည္။ “ဉာဏ္ကို လႊာသံုးဖုိ႔ နားခ်စမ္းပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္မငဲ့ရင္၊ အနည္းဆံုးခင္ဗ်ားကိုငဲ့ပါေစ။ ကဲ၊ ခင္ဗ်ားတို႔စဥ္းစားဖို႔အခ်ိန္တနာရီေပးမယ္။ ဒီေနာက္ေတာင္ သူေခါင္းမာေနအံုး မယ္ဆိုရင္ေတာ့၊ ဒီေန႔ညေန ခင္ဗ်ားတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ပစ္သတ္မယ္ ... ႏွစ္ေယာက္စလံုး ...”
ဂုစတီနာသည္ သူ၏အၾကည့္ျဖင့္ က်ေနာ့္အား ယုယႏွစ္သိမ့္လိုက္သည္။ ၎ေနာက္ ေအးေအးကေလးပင္ အေျဖေပးလုိက္သည္။
“အရာရွိႀကီးရဲ႕ ဒီဟာ ကၽြန္မကို ေၾကာက္သြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္မယ့္ၿခိမ္းေခ်ာက္မႈမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဟာကၽြန္မရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဆႏၵပါပဲ။ သူ႔ကို သတ္မယ္ဆို ရင္ ကၽြန္မကိုလဲ သတ္ပစ္လုိက္ပါ။”
ၾကည့္စမ္း။ ဒါပဲ ဂုစတီနာ။ အခ်စ္စိတ္နဲ႔ တည္ၿငိမ္တဲ့စိတ္။ ကိုယ္တို႔ကို သူတို႔သတ္ခ်င္သတ္ႏိုင္ၾကတယ္။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ဂုစတီနာ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ ဣေႁႏၵနဲ႔ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ အခ်စ္ကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေခ်မႈန္းလို႔ ရမွာမဟုတ္ဘူး။
အို ... လူအေပါင္းတို႔ ဒီေကြကြင္းမႈေတြကို ေက်ာ္လြန္ၿပီးၾကတဲ့ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဟာ ျပန္ေတြ႔ၾကမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုမ်ားေနၾကမယ္ဆိုတာ ခန္႔မွန္းႏိုင္ၾကပါရဲ႕လား။ အခ်ဳပ္အခ်ယ္ကင္းၿပီး ဖန္တီးတည္ေထာင္မႈေတြနဲ႔ လွပေနမယ့္ လြတ္လပ္တဲ့ဘ၀ႀကီးမွာ ျပန္ေတြ႔ၾကမယ္ဆိုပါေတာ့။ က်ေနာ္တို႔ ေတာင့္တခဲ့ၾကတာေတြ၊ မရရေအာင္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တာေတြ၊ အခုလဲ ဒီရည္မွန္းခ်က္ေတြအတြက္ အသက္ေပးၾကေတာ့မယ္။ အဲဒီဟာေတြအားလံုး တကယ္ေပၚထြန္းလာတဲ့အခါမွာ ျပန္ေတြ႔ၾကမယ္ဆိုပါေတာ့။ အမွန္အားျဖင့္ဆိုေသာ္ ေသၿပီးသည့္တုိင္ေအာင္လဲ က်ေနာ္တို႔သည္ ခင္ဗ်ားတို႔၏ ႀကီးမားေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၏ တေနရာ တစိတ္တပိုင္းကေလးတြင္ ဆက္လက္၍ ေနထိုင္ၿမဲ ေနထိုင္ၾကမည္သာျဖစ္ေလသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ က်ေနာ္တို႔သည္ ဤေပ်ာ္ရႊင္မႈႀကီးအတြင္းသို႔ က်ေနာ္တုိ႔၏အသက္မ်ားကို ေပးသြင္းခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထုိအခ်က္ေၾကာင့္လည္း၊ ခြဲခြါသည့္အခိုက္တြင္ ၀မ္းနည္းစရာ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ၀မ္းသာအားရစိတ္ေပၚေနခဲ့ပါသည္။
ဂုစတီနာႏွင့္က်ေနာ့္အား ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ရန္ပင္ ခြင့္မေပးၾက။ ေပြ႔ပိုက္ျခင္း၊ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ျခင္းတို႔ကိုပင္ ခြင့္မျပဳၾက။ ကာရေလာဗာ ႏွင့္ ပန္းကရာ့စ္ ေထာင္ႏွစ္ေထာင္အၾကား ဆက္စပ္ထားေသာ ေထာင္တြင္းအစုအေပါင္းကသာ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးအတြက္ တေယာက္၏သတင္း တေယာက္ထံသို႔ ေဆာင္က်ဥ္းေပးၾကသည္။
ကိုယ္တို႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ျပန္မေတြ႔ၾကဖို႔က မ်ားတယ္ဆိုတာ မင္းလဲသိတယ္၊ ဂုစတီနာ၊ ကိုယ္လဲသိတယ္။ ဒါနဲ႔ေတာင္ မင္းအေ၀းကေနၿပီး လွမ္းေျပာေနတာကို ကိုယ္ၾကားေနေသးတယ္။ ျပန္ၿပီးေတြ႔ၾကအံုးစုိ႔ ... အခ်စ္ေရ ... တဲ့။
ျပန္ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့ ... ေမာင့္ ဂုစတီနာေရ။
....... ....... ....... ....... ....... ....... ....... ....... ....... ....... .......
က်ေနာ္၏ ေသတမ္းစာ။
က်ေနာ့္တြင္ ကိုယ္ပုိင္စာၾကည့္တုိက္မွတပါး ပစၥည္းဟူ၍ ဘာတခုမွ်မရိွခဲ့။ ထုိစာၾကည့္တုိက္ကိုပင္ ဂက္စတာပိုက ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့ေလၿပီ။
က်ေနာ္သည္ ယဥ္ေက်းမႈဆုိင္ရာ၊ ႏိုင္ငံေရးေဆာင္းပါးမ်ား၊ သတင္းမွတ္တမ္းမ်ား၊ စာေပႏွင့္သဘင္ဆိုင္ရာ ေလ့လာစာတမ္းမ်ားႏွင့္ အစီရင္ခံစာမ်ားကို အေျမာက္အမ်ားေရးခဲ့သည္။ ၎တို႔အနက္ အမ်ားအျပားမွာ ေခတ္ႏွင့္သာဆုိင္၍ ေခတ္ႏွင့္ပင္ ဘ၀ဆံုးခဲ့သည္။ ၎တို႔ကုိကား ရွိပါေစေတာ့။ သို႔ေသာ္ အခ်ဳိ႕စာမ်ားကား ဘ၀သို႔ အၾကံဳး၀င္သည္။ ယခင္ကေသာ္၊ ဂုစတီနာက ထိုစာမ်ားကို စီစဥ္ထုတ္ေ၀လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ျဖစ္ႏုိင္မည့္ အလားအလာကား အလြန္နည္းပါးသြားေလၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အဆိုပါစာမ်ားမွ ေရြးခ်ယ္၍ ေအာက္ပါအတိုင္း စာအုပ္ ငါးအုပ္ဖြဲ႔ရန္၊ ႐ုိးသားေျဖာင့္မတ္လွသည့္ မိတ္ေဆြ လားဂ်ာ၊ ရွေတာလ္ အား ေတာင္းပန္ခဲ့ပါသည္။
(၁) ႏိုင္ငံေရးေဆာင္းပါးမ်ားႏွင့္ အျငင္းအခုန္စာေပမ်ား။
(၂) ျပည္တြင္းေရးရာမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ေသာ လက္ေရြးစဥ္သတင္းမွတ္တမ္းမ်ား။
(၃) ဆိုဗီယက္ယူနီယံအေၾကာင္း လက္ေရြးစဥ္ သတင္းမွတ္တမ္းမ်ား။
(၄) ႏွင့္ (၅) စာေပႏွင့္ သဘင္ဆုိင္ရာ ေဆာင္းပါးမ်ားႏွင့္ ေလ့လာခ်က္မ်ား။
အမ်ားအားျဖင့္ ထုိစာမ်ားကို တေဗာရဘာ ဂ်ာနယ္ႏွင့္ ႐ူဒဲပရာေဗာ သတင္းစာမ်ားတြင္ ေတြ႔ႏိုင္သည္။ အခ်ဳိ႕ကို ကမဲန္။ ပရာမဲန္။ ပေရာလဲတကုလ္တ္။ ေဒါဘာ။ ေဆာစီယဲလိစတာ၊ အဗန္႔တဂါရ္ဒ္ စသည္တို႔တြင္ ေတြ႔ႏိုင္သည္။
ကမဲန္။ ပရာမဲန္။ ပေရာလဲတကုလ္တ္။ ေဒါဘာ။ ေဆာစီယဲလိစတာ၊ အဗန္႔တဂါရ္ဒ္ - ဒုတိယ ကမၻာစစ္မျဖစ္မီက ထုတ္ေ၀ခဲ့ေသာ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းမ်ား။
ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀သူ ဂီရဂါလ္ ထံတြင္ (ရန္သူမ်ား၀င္ေရာက္ စိုးမိုးေနသည့္အခါ၌ပင္ က်ေနာ္၏ ေဘာဇဲနာ၊ ညဲမေစာဗား စာအုပ္ကို မဆုတ္မျငင္း ထုတ္ ေ၀ရဲေသာ သတၱိေၾကာင့္ သူ႔အား က်ေနာ္ခ်စ္ခင္လွပါသည္။)
ေဘာဇဲနာ၊ ညဲမေစာဗား - ညဲမေစာဗား (၁၈၂၀ - ၁၈၆၂) ခ်က္အမ်ဳိးသမီး စာေရးဆရာ။ ဇဲယဲရ္ (၁၈၄၁ - ၁၉၀၁) ခ်က္ကဗ်ာဆရာ။ ဆာဘီနာ (၁၈၁၃ - ၁၈၇၇) ခ်က္သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာ။
ယူးလိယုစ္၊ ဇဲယဲရ္အေၾကာင္း ေလ့လာခ်က္ လက္ေရးစာမူရွိပါသည္။ ယဲလီနက္တို႔၊ ဗီဆုရွီလ္တို႔၊ ဆူခါးနက္တို႔ ေနထိုင္ခဲ့ၾကေသာ အိမ္အတြင္းတေနရာရာ၌လည္း ဆာဘီနာအေၾကာင္း ေလ့လာစာႏွင့္ယန္၊ နဲ႐ုဒါ အေၾကာင္းမွတ္ခ်က္မ်ားကို ၀ွက္ထားသည္။ ထုိအိမ္တြင္ေနခဲ့သူမ်ားအနက္ အမ်ားစုကားအနိစၥေရာက္ခဲ့ၾကေလၿပီ။
က်ေနာ္သည္ က်ေနာ္တို႔၏ေခတ္အေၾကာင္း ၀တၴဳရွည္ႀကီးတပုဒ္ကို စတင္၍ေရးသားခဲ့သည္။ အခဏ္းႏွစ္ခဏ္းမွာ က်ေနာ္၏ မိဘမ်ားထံတြင္ရွိသည္၊ က်န္သမွ်ကား အဖ်က္ဆီးခံရၿပီဟု ထင္သည္။ ဂက္စတာပို၏ အမႈဖိုင္တြဲမ်ားထဲတြင္၊ က်ေနာ္၏၀တၴဳတုိ လက္ေရးစာမူအခ်ဳိ႕ကုိ တေစ့တေစာင္း ျမင္မိပါသည္။
ယန္၊ နဲ႐ုဒါအေပၚ က်ေနာ္ခ်စ္ခဲ့သမွ်တို႔ကို ေနာင္ေမြးဖြားလာမည့္ စာေပသမုိင္းဆရာအတြက္ အေမြျပဳ၍ထားရစ္ခဲ့ပါသည္။ နဲ႐ုဒါသည္ က်ေနာ္၏အ ႀကီးဆံုးေသာ ကဗ်ာဆရာႀကီးျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ကိုပင္ ျဖတ္ေက်ာ္လ်က္၊ အနာဂတ္သို႔ေ၀းလံစြာ ျမင္တတ္ခဲ့ေသာသူျဖစ္သည္။ သို႔စင္လ်က္သူ႔အား သေဘာ ေပါက္လ်က္ သူ႔ကိုလဲ တန္ဘိုးထားေသာ က်မ္းတေစာင္တေလမွ် ထြက္မလာေသး။ နဲ႐ုဒါကို ပစၥည္းမဲ့အျဖစ္ျပရန္လုိသည္။ ဆရာတုိ႔သည္ သူ၏အေပၚအက်ႌ ေနာက္ၿမီးတြင္ ၾကည္ႏူးစရာ မာလာစတရာနာ ၀တၴဳတိုမ်ားကိုသာ တြယ္ခ်ိတ္ေပးခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေရွးမာလာစတရာနာ ရပ္ကြက္၏ “ၾကည္ႏူးစရာ့” အသုိင္း အ၀ုိင္းတြင္မူ နဲ႐ုဒါမွာ “ေတေလဂ်ပုိးတေယာက္ျဖစ္ခဲ့သည္” ကို မျမင္ၾက။
“ေတေလဂ်ပုိးတေယာက္ျဖစ္ခဲ့သည္” - နဲ႐ုဒါက မိမိ၏ကေလးဘ၀ကို ေဖာ္ျပေရးသားခဲ့ေသာ ၀တၴဳတိုတပုဒ္၏အမည္။
နဲ႐ုဒါသည္ စမီးေခါဗ္ ရပ္ကြက္၏ အစြန္အဖ်ား၊ အလုပ္သမားမ်ားေနထိုင္ၾကေသာ ပတ္၀န္းက်င္၌ေမြးဖြားခဲ့သည္။ သူ၏ “သခ်ဳႋင္းမွ ပန္းမာလာမ်ား” အတြက္ မာ လာစတရာနာသခ်ဳႋင္းသို႔ သြားရာတြင္ ရင္းဂေဟာဖဲရ္ စက္႐ံုႀကီးမ်ားေဘးမွ ျဖတ္၍သြားရသည္။ ဤသည္တို႔ကို မျမင္ၾက။ ဤအခ်က္တို႔ကို မျမင္လွ်င္ “သခ်ဳႋင္းမွ ပန္းမာလာမ်ား” ဟူေသာ ကဗ်ာအစုအစ “၁၈၉၀ ခုႏွစ္ ေမလတရက္ေန႔” ဟူေသာ စာၫြန္႔အဆံုး၊ နဲ႐ုဒါအား ခင္ဗ်ားသေဘာေပါက္ႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္။ နဲ႐ုဒါ၏ ကဗ်ာေရးစပ္ျခင္းမ်ားမွာ၊ သူ၏ သတင္းစာဆရာအလုပ္မ်ားေၾကာင့္ အရွိန္ေသခဲ့ရသည္ဟု ျမင္သူက ျမင္ၾကသည္။ ထိုးထြင္းေပါက္ေရာက္စြာျမင္တတ္ေသာ ရွာလဒါ လို ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးကပင္ ဤသို႔ယူဆသည္။
ရွာလဒါ - ရွာလဒါ (၁၈၆၇ - ၁၉၃၇) ခ်က္စာေပေ၀ဖန္ေရးဆရာ။
သို႔ေသာ္ ထိုအယူအဆကား လံုး၀အေျခအျမစ္မရွိ။ သတင္းစာဆရာျဖစ္၍သာလွ်င္ နဲ႐ုဒါသည္ “ေရွးပံုျပင္မ်ားႏွင့္ ဒ႑ာရီမ်ား” ကဲ့သို႔ ေကာင္းမြန္ခံ့ညားလွသည့္ လက္ရာကိုလည္းေကာင္း၊ သို႔မဟုတ္ “ေသာၾကာေန႔သီခ်င္းမ်ား” ကိုလည္းေကာင္း၊ “အေၾကာင္းအရာ႐ိုး႐ိုးကေလးမ်ား” ဟူေသာ ကဗ်ာမ်ားမွ အမ်ားစုကိုလည္းေကာင္း၊ ေရးသားႏုိင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ သည္။ သတင္းစာဂ်ာနယ္လုပ္ငန္းသည္ လူတေယာက္တြင္ရွိေသာ အင္အားဟူသ၍တုိ႔ကို စုပ္ယူတတ္သည္။ စိတ္ေလလြင့္ေကာင္းပင္ လြင့္ေစသည္ထင္သည္။ သို႔ေသာ္လဲထုိအလုပ္သည္ သတင္းစာဆရာအား စာဖတ္သူႏွင့္ဆက္စပ္ေပးသည္၊ ကဗ်ာစပ္ရာတြင္ပင္ ဖန္တီးမႈကိုသင္ေပးသည္ သို႔ေသာ္၊ သတင္းစာဆရာဘက္ ကလဲ နဲ႐ုဒါကဲ့သုိ႔ ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္ရန္ လုိေပလိမ့္မည္။ ေခတ္ႏွင့္ဆက္စပ္ေနေသာ သတင္းစာမ်ားႏွင့္သာ မေပါင္းဖက္လွ်င္၊ နဲ႐ုဒါသည္ ကဗ်ာစာအုပ္ အေျမာက္အမ်ားေရးေကာင္း ေရးခဲ့မည္။ သို႔ေသာ္ ထုိစာအုပ္မ်ားကား ယခုလက္ရွိ နဲ႐ုဒါ၏စာမ်ားကဲ့သို႔၊ ရာစုႏွစ္အေဟာင္းမွ လက္ငင္းအခ်ိန္အထိ သက္ဆုိးရွည္ၾက မည္မဟုတ္ေပ။
ဆာဘီနာအေၾကာင္း စာတမ္းကိုလဲ တေယာက္ေယာက္က အဆံုးသတ္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။ လုပ္ထိုက္ေသာ အလုပ္တရပ္ပင္ ျဖစ္ပါ သည္။
က်ေနာ္၏မိဘမ်ားသည္ သူတို႔၏အခ်စ္၊ သူတို႔၏႐ုိးသားေသာက်က္သေရတို႔အတြက္ ေနပြင့္ေသာေဆာင္းဦးရာသီကုိ မလြဲဧကန္ရၾကေစရန္ က်ေနာ္ ၏လုပ္ငန္းအ၀၀တို႔ကို ဦးတည္၍ ထားခဲ့ပါသည္။ သူတို႔အတြက္ခ်ည့္လည္း မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္မရွိေတာ့သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဤေစတနာအတုိင္း မျဖစ္ႏိုင္သည္ မရွိ ပါေစသတည္း။ “အလုပ္သမားကား အနိစၥသေဘာတရားကို မလြန္ဆန္ႏိုင္၊ အလုပ္ဟူသည္ကား ဆက္လက္၍အသက္၀င္ေနသည္”။ ထုိ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ့္ မိဘမ်ားကုိ ၀န္းရံေနမည့္ အေႏြးဓာတ္ႏွင့္ အလင္းေရာင္၀ယ္၊ က်ေနာ္လည္း အၿမဲမျပတ္ လက္ပြန္းတတီး ရွိေနလိမ့္မည္သာတည္း။
ေဖေဖႏွင့္ေမေမတို႔အေနျဖင့္ က်ေနာ္တို႔မိသားစုအတြင္း ဟာသြားေသာအကြက္ကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေနရန္ မိမိတို႔၏ သီခ်င္းသံမ်ားျဖင့္ ျဖည့္ တင္းေပးၾကပါမည့္အေၾကာင္း၊ ႏွမျဖစ္သူ လီဘာႏွင့္ၿဗဲရကာ တို႔အား ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ပါသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ပက္ခ်က္နန္းေတာ္အတြင္းသို႔ ေထာင္၀င္စာ ခံလ်က္ က်ေနာ္တို႔အား လာ၍ေတြ႔ရာတြင္၊ မ်က္ရည္မ်ားကို အႏိုင္ႏိုင္ၿမိဳသိပ္ခဲ့ၾကရရွာသည္။ သုိ႔ေသာ္လဲသူတို႔၏ ကိုယ္တြင္း၌ကား ရႊင္လန္းမႈသည္ ရွင္၍ေန သည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္လဲ သူတို႔အား က်ေနာ္ခ်စ္သည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္လဲ က်ေနာ္တို႔တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ခ်စ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ကား ရႊင္လန္း မႈသည္ ပ်ဳိးႀကဲသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္ - ဤသဘာ၀သည္ သူတို႔၌ အၿမဲမျပတ္ တည္ၿမဲေနပါေစသတည္း။
ဤေနာက္ဆံုးတုိက္ပြဲကို ေဖာက္ထြက္ၾကမည့္ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ က်ေနာ္တို႔၏ေနာက္သို႔ လုိက္လာၾကမည့္ ရဲေဘာ္တုိ႔အား လႈိက္လွဲစြာ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ ခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ကား က်ေရာက္လာေသာ တာ၀န္ကို ေက်ႁပြန္ခဲ့ၾကပါၿပီ။
ထပ္ေလာင္း၍ ဆိုပါဦးမည္။ က်ေနာ္တို႔သည္ ရႊင္လန္းမႈအတြက္ ဤေလာကတြင္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ရႊင္လန္းမႈအတြက္ တုိက္ပြဲသို႔၀င္ခဲ့ၾက၍၊ ရႊင္ လန္းမႈအတြက္ပင္ အေသခံခဲ့ၾကပါၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ က်ေနာ္တို႔၏ အမည္မ်ားႏွင့္ ပူေဆြး၀မ္းနည္းျခင္းဟူသည္ကား တြဲလ်က္သားမရွိပါေစသတည္း။

၁၉၊ ၅၊ ၄၃။ ယ၊ ဖ။

၁၉၄၃ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၂၂ ရက္။
အဆံုးသတ္၍ လက္မွတ္ထိုးခဲ့ၿပီ။ စစ္ေဆးစံုစမ္းသူတရားသူႀကီးႏွင့္ကား ယမန္ေန႔ကပင္ကိစၥၿပီးခဲ့ၿပီ။ က်ေနာ္တြက္ထားသည္ထက္ပင္ ပို၍ျမန္ေန သည္။ က်ေနာ္တို႔၏အမႈကို တက္သုတ္႐ုိက္ေနၾကပံုေပၚသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္တမႈတည္းစြဲခ်က္ အတင္ခံရသူမ်ားကား လီဒါ၊ ပလာခါ ႏွင့္ မီးရက္ တို႔ျဖစ္သည္။ သူရဲ ေဘာေၾကာင္မႈသည္၊ သည္လူ႔အတြက္ ဘာကေလးတခုမွ် အက်ဳိးမထူးခဲ့ေပ။
စစ္ေဆးစံုစမ္းသူ တရားသူႀကီး၏ ႐ံုးတြင္ကား အစစအရာရာမွာ စည္းကမ္းဥပေဒအရ တိက်လွသည္။ ေအးစက္လုိက္သည္မွာလဲ ထံုက်င္ေနသည္ အထိ ျဖစ္သည္။ ဂက္စတာပိုတြင္ ၾကံဳေတြ႔ရသမွ်တို႔ကား ဘ၀၏တစိတ္တပိုင္းျဖစ္ေနခဲ့ေသးသည္။ ဆိုး၀ါးလွေသာ္လဲ ဘ၀၏တစြန္းတစပင္ျဖစ္ေနေသးသည္။ စိတ္မ်ားမာန္မ်ားဟူ၍ ရွိေနခဲ့ေသးသည္၊ တဘက္တြင္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနသူတို႔၏ စိတ္မာန္မ်ားရွိသည္၊ ဒုတိယတဘက္တြင္ အမဲလုိက္သူမ်ား၊ သားရဲတိရိစၦာန္မ်ား၊ သို႔မဟုတ္ သာမန္ဓားျပ႐ုိး႐ိုးတို႔၏ စိတ္မာန္မ်ားရွိသည္။ အဆိုပါ ဒုတိယတဘက္မွ အခ်ဳိ႕ေသာသူတို႔တြင္ ယံုၾကည္ခ်က္ကေလးအစ ဘာကေလးအစပင္ ရွိေနခဲ့ ေသးသည္။ ဤေနရာ စစ္ေဆးစံုစမ္းသူ တရားသူႀကီး၏ ႐ံုးခန္းတြင္ကား ရာထူးဌာနႏၱရဟူသည္သာ ရွိသည္။ ကုတ္အက်ႌေကာ္လာမ်ားေပၚမွ စၾကာတံဆိပ္ ဘိန္း မုန္႔ႀကီးမ်ားက ကိုယ္တြင္း၌မရွိေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ေဖာ္ျပေနသည္။ ဤဘိန္းမုန္႔ႀကီးမ်ားသည္ ဤေခတ္ႀကီးအတြင္းမွ ၾကံဖန္၍ေက်ာ္ထြက္ရန္ အေလ့က်ႀကိဳး စားေနေသာ သနားစဖြယ္အရာရွိစုတ္ကေလးတေယာက္ကို ဒုိင္းသဖြယ္ကာကြယ္ေပးေနသည္။ သူကား တရားခံအေပၚ ဆိုးလဲမဆိုး၊ ေကာင္းလဲမေကာင္း။ ျပံဳးလဲမ ျပံဳး၊ မ်က္ေမွာင္လဲမၾကဳတ္။ ႐ံုးသာထုိင္ေတာ္မူေလသည္။ သူ၏ကိုယ္တြင္း၌ ေသြးဟူ၍မရွိ၊ ဟင္းခ်ဳိ ေရက်ဲကေလးသာ ရွိေလသည္။
သြန္၍သာ ေရးၾကသည္၊ လက္မွတ္ထုိးၾကသည္၊ ဥပေဒပုဒ္မ်ားႏွင့္ ၀င္ေဆာင့္မိၾကသည္။ စြဲခ်က္တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္သစၥာေဖာက္ျခင္း ဟူေသာစကား ေျခာက္ခါေလာက္ ပါသည္။ ဂ်ာမန္အင္ပါယာအား လုပ္ၾကံျခင္း၊ လက္နက္ကိုင္ပုန္ကန္မႈအတြက္ ျပင္ဆင္ျခင္း၊ ေနာက္ဘာမ်ားလဲ မသိထည့္ထားေသးသည္။ ၎ တို႔အနက္ အခ်က္တခ်က္တည္းကပင္လွ်င္ လိုရင္းသို႔ေရာက္ေလာက္ပါေပသည္။
က်ေနာ္သည္ ဆယ့္သံုးလတိုင္တိုင္အျခားသူတို႔၏ အသက္မ်ားႏွင့္ မိမိ၏ အသက္အတြက္ပါ လံုးပန္းေနခဲ့သည္။ သတၱိကိုလဲ သံုးသည္။ စဥ္းလဲမႈလဲ သံုးခဲ့သည္။ ရန္သူတို႔သည္ “ေရွးေခတ္ေျမာက္ဘက္ေဒသမွ ပင္လယ္ဓားျပတို႔၏ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲမႈ” ကို အတုယူစရာတရပ္ဟု မိမိတို႔၏ အစီအစဥ္မ်ားတြင္ ထည့္ထားသည္။ က်ေနာ္သည္လဲ ဤစဥ္းလဲမႈမ်ဳိးကို သံုးတတ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ သူတို႔အေနႏွင့္ ဤအရည္အခ်င္းကိုသာမက၊ လက္ထဲ၌ ပုဆိန္ကိုလဲ ကိုင္ ထားေသာေၾကာင့္သာ က်ေနာ္႐ႈံးရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
သို႔ျဖင့္ ဤနပမ္းပြဲကား အဆံုးတုိင္ေလၿပီ။ ေစာင့္ေနရန္သာရိွေတာ့သည္။ စြဲခ်က္ေရးဆြဲ၍ မၿပီးေသးမီႏွစ္ပတ္ သံုးပတ္မွ်ေစာင့္၊ ေနာက္ ႐ိုခ္ သို႔ ခရီး ထြက္၊ ႐ံုးခ်ိန္းသည့္ရက္ကိုေစာင့္၊ အမိန္႔က်၊ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကြပ္မ်က္သည့္ေန႔အထိ ရက္ေပါင္း ၁၀၀ ေစာင့္ဆုိင္းေနရေပလိမ့္မည္။
႐ိုခ္ - အင္ပါယာ။ ဟစ္တလာလက္ထက္က ဂ်ာမဏီျပည္ကို ႐ိုခ္ ဟု ေခၚၾကသည္။
ဤကား ေရွ႕တြင္ျမင္ႏိုင္သည့္ အလားအလာျဖစ္သည္။ ေနာက္ေလးလ သို႔မဟုတ္ ငါးလၾကာလွ်င္ၾကာမည္။ ဤအခ်ိန္အတြင္း အေျပာင္းအလဲမ်ား၊ မ်ားစြာေပၚ ေပါက္လာႏုိင္သည္။ ဤအခ်ိန္အတြင္း အစစအရာရာပင္ ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္သည္။ ထုိသို႔ေျပာင္းလဲသြားရန္ အေျခအေနမ်ားရွိေကာင္း ရွိမည္။ ဤေနရာမွကား ခ်င့္ ခ်ိန္၍မရ။ သို႔ေသာ္ အျပင္ဘက္မွ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ေျခသြက္လာျခင္းသည္ပင္ က်ေနာ္တုိ႔၏ အဆံုးသတ္ကို ျမန္သည္ထက္ျမန္သြားေစႏုိင္သည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ ႏွစ္ဘက္စလံုး မွ်၍သြားေလသည္။
ဤသည္ကား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ စစ္တို႔၏ အေျပးၿပိဳင္ပြဲျဖစ္ေလသည္။ ေသျခင္းႏွင့္ ေသျခင္းတို႔၏ အေျပးၿပိဳင္ပြဲျဖစ္သည္။ မည္သည့္ေသျခင္းက အ လ်င္ေရာက္လာမည္နည္း။ ဖက္ဆစ္၀ါဒီတို႔၏ ေသပြဲေလာ၊ က်ေနာ္၏ေသပြဲေလာ။ ဤေမးခြန္းကို ေမးေနသည္မွာ က်ေနာ္တေယာက္တည္းသာေလာ။ က်ေနာ္ တ ေယာက္တည္းကား မဟုတ္၊ ေသာင္းႏွင့္ခ်ီေသာ အက်ဥ္းသမားမ်ားကလဲ ဤသို႔ေမးေနၾကသည္။ ဥေရာပတ၀ွမ္းလံုး၊ ကမၻာတ၀ွမ္းလံုးရွိ ကုေဋႏွင့္ခ်ီေသာ လူအ ေပါင္းတို႔သည္လည္း ဤသို႔ေမးေနၾကသည္။ အခ်ဳိ႕တြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပို၍ႀကီးသည္၊ အခ်ဳိ႕တြင္ ပို၍ငယ္သည္၊ သို႔ေသာ္လဲ ဤသည္ကား ထင္ေၾကးမွ်သာျဖစ္ သည္။ ပုပ္ေဆြးၿပိဳဆင္းေနေသာ အရင္းရွင္စနစ္က တကမၻာလံုးကို လႊမ္းျခံဳလိုက္သည့္ အႏၱရာယ္ႀကီးမ်ားသည္ လူတိုင္းလူတိုင္းအား ဒင္ျပည့္က်ပ္ျပည့္ ၿခိမ္း ေျခာက္လ်က္ ရွိသည္။ ေနာက္ထပ္ လူေပါင္းသိန္းခ်ီ၍ က်ဆံုးၾကဦးမည္ - ဘယ္ေလာက္ တန္ဘုိးရွိတဲ့လူေတြလဲ - ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္မွ က်န္ရစ္ေသာသူမ်ားသည္ က်ဳပ္ေတာ့ ဖက္ဆစ္ေခတ္ကို ေက်ာ္လြန္ႏိုင္ခဲ့ၿပီဟု ေျဖႏိုင္ ဆုိႏိုင္ၾကေပလိမ့္မည္။
ယခုအခါတြင္ လပိုင္းေလာက္ကသာ အဆံုးအျဖတ္ ေပးလိမ့္မည္။ မၾကာမီတြင္ပင္ ရက္ပိုင္းေလာက္ကသာ အဆံုးအျဖတ္ေပးေပေတာ့မည္။ ထုိရက္ မ်ားသည္ပင္ အရက္စက္အၾကမ္းၾကဳတ္ဆံုးေသာ ေန႔မ်ားျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ စစ္ပြဲ၏ ေနာက္ဆံုးစကၠန္႔တြင္မွ၊ ႏွလံုးသားအတြင္းသို႔ ေနာက္ဆံုးက်ည္ဆံအ၀င္ခံလုိက္ ရေသာ စစ္သား၏အျဖစ္သည္ ၀မ္းနည္းဘြယ္ေကာင္းေလစြဟူ၍ အစဥ္ပင္ ေတြးေတာမိခဲ့ဘူးသည္။ သို႔ေသာ္ တေယာက္ေယာက္သည္ ထုိေနာက္ဆံုးက်ဆံုးသူ၏ ေနရာကိုယူမည္သာျဖစ္ေလသည္။ ထိုေနာက္ဆံုးက်ဆံုးသူ၏ ေနရာကုိ က်ေနာ္ယူႏိုင္သည္ဟု သိရလွ်င္ကား၊ ယခုခ်က္ျခင္းပင္ ထြက္ခြာသြားလိုလွပါသည္။
....... ....... ....... ....... ....... ...... ....... ....... ....... ....... .......
ပန္းကရာ့စ္တြင္ ဆက္လက္ေနထိုင္ရမည့္အခ်ိန္ကား တိုေတာင္းေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဤသတင္းမွတ္တမ္းကို မူလၾကံရြယ္႐ိုးရွိသည့္အတုိင္းေရးႏုိင္ ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ပို၍ အက်ဥ္းခ်ဳံ႕ ရေပေတာ့မည္။ ေခတ္တေခတ္လံုးအေၾကာင္း သက္ေသခံျခင္းထက္ လူမ်ားအေၾကာင္းကို သက္ေသခံသည္က ပိုလိမ့္မည္။ ဤကိစၥကား အေရးႀကီးဆံုးျဖစ္သည္ ထင္သည္။
က်ေနာ္သည္ ဤလူ႐ုပ္သြင္မ်ားကို ေရးသားေဖာ္ျပရာ၌ ယဲလီနက္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွင့္အစျပဳခဲ့သည္။ သူတို႔ကား ႐ိုး႐ုိးတန္းတန္းလူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သာမန္အေျခအေနမ်ားတြင္ ခင္ဗ်ားအေနႏွင့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးအားသူရဲေကာင္းမ်ားအျဖစ္ ျမင္တတ္မည္မဟုတ္ေပ။ အဖမ္းခံရေသာအခ်ိန္က သူတို႔သည္ လက္မ်ားကို ေခါင္းေပၚအထိ ေျမႇာက္ထားယင္း ႏွစ္ေယာက္သားယွဥ္၍ ရပ္ေနခဲ့ၾကသည္။ သူကား ျဖဴပတ္ျဖဴေရာ္၊ သူမကား နားထင္ေအာက္တြင္ တီဘီေရာဂါေသြးမ်ား လွ်မ္း ေနသည္။ သူမ၏ စံျပဳေလာက္ေအာင္ သန္႔ရွင္းေသာအိမ္ခန္းကို ဂက္စတာပုိက ငါးမိနစ္အတြင္း ေဇာက္ထိုးမုိးေျမႇာ္ လုပ္ပစ္လုိက္ၾကသည္ကို ျမင္ရေသာအခါတြင္ မ်က္လံုးမ်ား၌ ထိတ္လန္႔ေသာ အရိပ္အေရာင္မ်ားေပၚလာသည္။ ေနာက္မိမိ၏ ေယာက္်ားဘက္သို႔ ေခါင္းကိုျဖည္းညႇင္းစြာ လွည့္၍ေမးလုိက္သည္။
- ပဲပါ ..... ဘာေတြမ်ားျဖစ္အံုးမွာလဲဟင္ .....
သူကား စကားနည္းသူတေယာက္ျဖစ္သည္၊ စကားလံုးရွာရသည္မွာလဲ သူ႔အတြက္ အေတာ္ခက္သည္၊ စကားေျပာေနရလွ်င္ သူ႔အေနႏွင့္ စိတ္မၿငိမ္ မသက္ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ယခုေသာ္ မပင္မပန္းေအးေအးသက္သာပင္ အေျဖေပးလုိက္သည္။
- သြားၿပီး ေသၾကရေတာ့မွာေပါ့၊ မားညာ။
သူမသည္ ေအာ္လဲမေအာ္၊ ဣေႁႏၵလဲမပ်က္။ သူတို႔အား အစဥ္သျဖင့္ ခ်ိန္ထားေသာ ပစၥတိုေျပာင္း၀မ်ားေရွ႕တြင္ပင္ သူမ၏လက္ကိုၫႊတ္၍ သူ႔ထံသို႔ လွမ္းေပးလိုက္သည္။ ထုိသို႔ျပဳလုပ္သည့္အတြက္ သူေရာသူပါပထမဆံုးအႀကိမ္ ပါးအ႐ုိက္ခံၾကရေလသည္။ သူမသည္ပါးကိုပြတ္ယင္း ၀င္ေရာက္က်ဴးေက်ာ္ေသာ သူမ်ားအား အနည္းငယ္အံ့အားသင့္စြာ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ၿပီးလွ်င္ ေလွာင္သလို ေျပာင္သလို နီးနီးအသံေနအသံထားႏွင့္ .....
- ႐ုပ္ရည္ကေလးေတြက သနားကမားနဲ႔ - ဟုေျပာလုိက္သည္။ ေနာက္သူမ၏အသံမွာပို၍ က်ယ္လာသည္ - ႐ုပ္ရည္ကေလးေတြက သနားကမားနဲ႔၊ ဒါေပမဲ့ မုိက္ကန္းလိုက္တဲ့ အေကာင္ေတြ။
မားညာ။ - ခ်က္ကိုယ္ပုိင္အမည္မ်ားကိုရင္းႏွီးသည့္သေဘာ။ ခ်စ္စႏိုးသည့္သေဘာျဖင့္ တမ်ဳိးျပင္၍ေခၚေလ့ရွိၾကရာတြင္ ယိုးဇက္အစား ပဲပါ။ မာရိယယ္အစား မား ညာ ဟုေခၚၾကသည္။
သူမသည္ ၎တုိ႔အား မွန္ကန္စြာအကဲျဖတ္ခဲ့ေလသည္။ ေနာက္နာရီအနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ သူမအား “အမႈစစ္သူ” အရာရွိ၏ ႐ံုးခန္းမွေခၚထုတ္ သြားၾကရာတြင္ အ႐ိုက္အႏွက္မ်ား အျပင္းအထန္ခံရသျဖင့္ သတိလစ္ေနေလသည္။ သို႔ေသာ္သူမထံမွ ဘာတခြန္းမွ်မရခဲ့ၾက။ ဤတခါတြင္လဲ မရ၊ ေနာက္အခါ မ်ားတြင္လဲ ဘာကေလးတခ်က္မွ် မရခဲ့ၾကေပ။
အစစ္မခံႏိုင္ဘဲ အက်ဥ္းခန္းထဲတြင္ က်ေနာ္လဲေနစဥ္တုန္းက သူတို႔ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္ကို က်ေနာ္မသိ။ ထိုတခ်ိန္လံုးတြင္ ဘာတခြန္းမွ်မေဖာက္ ၾကားခဲ့ၾကသည္ကိုကား က်ေနာ္သိသည္။ က်ေနာ့္ကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း ပဲပါကို လက္ျပန္ႀကိဳးဘယ္ႏွစ္ခါတုတ္၍၊ ဘယ္ႏွစ္ခါ ႐ိုက္ႏွက္၊ ထုိးႀကိတ္၊ကန္ေၾကာက္ခဲ့ၾကၿပီနည္း။ စစ္ေဆးေမးျမန္းေနသူမ်ား ေရလုိက္လြဲကုန္ၾကရန္ မည္သည့္အခ်က္ကိုေျပာႏိုင္သည္ သုိ႔မဟုတ္ မည္သို႔ေျဖရမည္စသည္ျဖင့္ က်ေနာ္က သူ႔အားမေျပာႏုိင္သမွ်၊ ယုတ္စြအဆံုး မ်က္ရိပ္ျဖင့္ အခ်က္မေပးႏိုင္သမွ် ကာလပတ္လံုး စကားတခြန္းမွ် မေျပာခဲ့ေပ။
သူမကား ထိလြယ္ နာလြယ္ခဲ့သည္၊ ၀မ္းနည္းစိတ္ ႀကီးခဲ့ဖူးသည္။ အဖမ္းမခံရမီက ဤသို႔လွ်င္ သူမ၏သဘာ၀ကို အကဲခတ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ဂက္စတာပို၏ လက္တြင္းရွိေနသမွ်တခ်ိန္လံုးတြင္ သူမ၏ မ်က္စိမ်ား၌ မ်က္ရည္ကေလးတေပါက္တေလမွ်ပင္ မျမင္မေတြ႔ခဲ့ရ။ သူမသည္ မိမိတို႔၏အိမ္ခန္းအေပၚ သံေယာဇဥ္ႀကီးသည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂမ်ားကို မည္သူခိုးယူသည္ကို သိေၾကာင္း၊ ထုိသူအား ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကေၾကာင္းျဖင့္ အျပင္မွရဲေဘာ္မ်ားက သူမစိတ္သက္သာေစရန္ သတင္းေပးၾကသည့္အခါတြင္ ဤသို႔ ေျဖခဲ့သည္။
- အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂေတြ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ပေစ၊ ဒါေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးအခ်ိန္ကုန္ ခံမေနၾကပါေစနဲ႔။ ဒီထက္ပိုၿပီး အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥေတြရွိေနၾကတဲ့ ၾကားထဲမွာ အခုလဲ က်မတို႔ကိုယ္စား ပိုၿပီးအလုပ္လုပ္ၾကမယ္မဟုတ္လား။ ေအာက္ေျခသိမ္းကေနၿပီး ေဆးေၾကာပစ္ဖို႔က ပထမ။ ဒီအေတာအတြင္း မေသဘူး ဆိုရင္ ေနာက္ေတာ့မွ က်မအိမ္ကို က်မကိုယ္တိုင္ရွင္းမယ္။
တေန႔ေသာ္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အား ေခၚထုတ္သြားၾကသည္။ တေယာက္တကြဲ ေခၚထုတ္သြားၾကသည္။ သူတို႔ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾကသည္ကို သိရွိရန္ က်ေနာ္စံုစမ္းသမွ်ကား အခ်ည္းအႏွီးပင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဂက္စတာပိုလက္တြင္းသို႔ က်ေရာက္သြားေသာ သူမ်ားကား၊ လက္ရာေပ်ာက္၊ ေျခရာဆံုး စုန္းစုန္းျမႇဳပ္သြား ၾကသည္သာ ျဖစ္သည္။ သုႆာန္ေပါင္းတေထာင္၀ယ္ ပ်ဳိးႀကဲသလို ျပန္႔ဆင္းသြားၾကသည္။ ဤတံုလႈပ္ဖြယ္ရာေသာပ်ဳိးခင္းမွ မည္သို႔ေသာစပါးမ်ား ေပၚေပါက္လာ လိမ့္မည္နည္း။
သူမက ေနာက္ဆံုးစကား ဤသို႔မွာၾကားသြားသည္။
- ဆရာႀကီး၊ က်မဒီလိုျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ သနားမေနၾကနဲ႔၊ ေၾကာက္မသြားၾကနဲ႔လို႔ အျပင္ကိုသတင္းပို႔ေပးပါ။ အလုပ္သမားတာ၀န္က လမ္းၫႊန္တဲ့ အတိုင္း လုပ္စရာရွိတာကိုလုပ္ခဲ့ၿပီ၊ ဒီအတုိင္း အေသခံမွာပါပဲ။
သူမကား “အေစခံတေယာက္မွ်သာ” ျဖစ္ေလသည္။ ဂႏၳ၀င္စာေပကို သင္ၾကားေလ့လာခဲ့ရသည္ မဟုတ္၍လည္း၊ ေရွးယခင္အခါတရပ္က ေအာက္ ပါအတုိင္း ဆိုခဲ့ၾကဖူးသည္ကို မသိခဲ့ရွာေပ။
အုိဘယ့္ခရီးသည္။ ဥပေဒမ်ားကငါတို႔အား ၫႊန္ျပခဲ့ၾကသည့္အတုိင္း ဤေနရာတြင္ငါတို႔တေတြေသၾက လဲေလ်ာင္းေနၾကၿပီဟူ၍ လာကယ္ဒါအိေမာန္ တို႔အား ေၾကညာလိုက္ပါေတာ့။
လာကယ္ဒါအိေမာန္ - ခရစ္မတုိင္မီ သကၠရာဇ္ ၄၈၀ ျပည့္၌ ႀကီးမားေသာပါရွားစ္စစ္တပ္မ်ားကို ခုခံရင္း အေသခံသြားၾကေသာ စပါရတန္စစ္သည္ေတာ္မ်ားအား ဂုဏ္ျပဳသည့္ေက်ာက္တုိင္မွ စာတမ္း။

ဗီဆုရွီလ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ
သူတို႔လင္မယားသည္ယဲလီနက္တို႔ႏွင့္ တတိုက္တည္းကပ္လ်က္သားအိမ္ခန္းတြင္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။ နာမည္မ်ားမွာလဲ ယိုးဇက္ႏွင့္မာရိယယ္ပင္ျဖစ္ သည္။ ေအာက္တန္းစာေရး၏ အိမ္ေထာင္ကေလးျဖစ္၍၊ ယဲလီနက္တို႔ထက္ အနည္းငယ္ပို၍အသက္ႀကီးသည္။ ဆယ့္ခုႏွစ္ႏွစ္သားအရြယ္က ဤ ႏုစလယ္ အရပ္ သား ေဒါင္ရွည္ရွည္ကို၊ စစ္ထဲသို႔ဆြဲသြင္းၾက၍ ပထမကမၻာစစ္ႀကီးထဲသို႔ ထိုးထည့္လုိက္ၾကသည္။ ရက္သတၱပတ္အနည္းငယ္အတြင္း၌ပင္ ဒူးတဖက္ေၾကလ်က္ ျပန္ေခၚလာၾကသည္။ ဒူးမွအနာကား ျပန္၍က်က္မလာေတာ့ေခ်။ သူမမွာ ဘာရေနာ ၿမိဳ႕ စစ္တပ္ေဆး႐ံုတြင္ သူနာျပဳဆရာမအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့ရာ၊ ေဆး႐ံုတြင္ ပင္နဖူးစာဆံုၾကသည္။ သူမက သူ႔ထက္ရွစ္ႏွစ္မွ်ပို၍ႀကီးသည္။ စည္း၊ ၀ါးမကိုက္ေသာအိမ္ေထာင္ေဟာင္းမွ ဖ်က္ထြက္လာသူျဖစ္သည္။ စစ္ၿပီးေသာအခါ ပဲပီက္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်သည္။ သူမကသူ႔အေပၚဆက္ဆံပံုမွာ သူနာျပဳဆရာသေဘာ၊ မိခင္သေဘာမေပ်ာက္ဘဲ က်န္ေနေလသည္။ ပစၥည္းမဲ့အိမ္ေထာင္မ်ားမွ ဆင္းသက္ လာၾကသူမ်ား မဟုတ္သည္သာမက၊ ကိုယ္တိုင္လဲ ပစၥည္းမဲ့အိမ္ေထာင္ကဲ့သို႔ မေနၾက။ ပါတီတြင္းသုိ႔ သူတို႔ေရာက္လာေသာလမ္းမွာ ပို၍႐ႈပ္ေထြးသည္၊ ပို၍ ခက္ ခဲသည္ - သို႔ေသာ္ ထိုလမ္းကို ရွာ၍ေတြ႔ၾကေလသည္။ ထုိလမ္းကား - အျခားအျခားေသာသူမ်ားလဲ အသံုးခ်ခဲ့သလို - ဆိုဗီယက္ယူနီယံမွတဆင့္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ႏွင့္ ဆက္စပ္ေနေသာလမ္းျဖစ္ေလသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ရန္သူမ်ား၀င္ေရာက္မစီးနင္းမီ ခပ္ေစာေစာပိုင္းကပင္ မိမိတို႔လိုလားေသာ အခ်က္ကို မိမိတို႔သေဘာ ေပါက္ခဲ့ ၾက၍ ဂ်ာမန္ရဲေဘာ္မ်ားကို မိမိတို႔၏အိမ္ခန္း၌၀ွက္ထားခဲ့ဘူးၾကသည္။
ပဲပီက္ - ယုိးဇက္။
ဆုိဗီယက္ယူနီယံကို ဂ်ာမန္မ်ား၀င္ေရာက္တုိက္ခုိက္သည့္ေနာက္ အခက္အခဲဆံုးေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ မာရွယ္ေလာ ေၾကညာထားေသာကာလတြင္လည္းေကာင္း၊ သူတို႔၏ အိမ္၌ ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္မ်ား ေတြ႔ဆံုေလ့ရွိၾကသည္။ ထုိအိမ္တြင္ ေဟာန္းဇာ၊ ဇိကာႏွင့္ ေဟာန္းဇာ၊ ခ်ာရနီ တို႔အိပ္ေလ့ရွိၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္သည္ထုိအိမ္၌ အမ်ားဆံုးအိပ္ခဲ့ဘူးသည္။ ဤေနရာတြင္ က်ေနာ္တို႔သည္ ႐ူးဒဲပေရားေဗာ သတင္း စာကိုေရးၾကသည္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အမ်ားအျပားကို ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ဤေနရာ၌ပင္ “ကားရဲလ္” ဟု အမည္ေပးထားေသာ ခ်ာရနီကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ သိကၽြမ္းခဲ့ရ ပါသည္။
သူတို႔လင္မယားကား အေနအထိုင္က်ဥ္းၾကပ္သည္အထိ အခ်ိန္မွန္တတ္သည္။ အလုိက္သိသည္။ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းတြင္ ေတာင္လိုပံုေနတတ္ ေသာ ေရွာင္တခင္ျပႆနာမ်ားကို မည္သို႔ကိုင္ရတြယ္ရမည္ဟု အၿမဲသိတတ္ၾကသည္။ မွင္ေသေသ လုပ္တတ္ၾကသည္။ အမွန္အားျဖင့္ “မီးရထားဘက္မွ” ဤသို႔ ေသာ သေဘာေကာင္းသည့္ ေအာက္တန္းစားစာေရး အရပ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ “မမႀကီး” ဗီဆုရွီေလာဗာတို႔သည္ တရားမ၀င္ေသာ ကိစၥတရပ္ႏွင့္ပတ္သက္ ေနၾကမည္ဟု မည္သူကမွ် စိတ္ကူးထဲသို႔ ထဲ့မိၾကမည္မဟုတ္ေပ။
သို႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ က်ေနာ္အဖမ္းခံရၿပီး မ်ားမၾကာမီပင္ သူလည္းအဖမ္းခံရေလေတာ့သည္။ သူ႔အားျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း က်ေနာ့္မွာ အထူးတုန္လႈပ္သြား မိသည္။ သူ႔ဆီကမ်ားေပါက္ၾကားသြားမယ္ဆိုရင္ ဘယ့္ေလာက္မ်ားဆိုးလိမ့္မလဲလုိ႔။ သို႔ေသာ္သူကားေရငံု၍ေနခဲ့သည္။ သူသည္ မိတ္ေဆြတေယာက္အားလွ်ဳိ႕၀ွက္ စာတမ္းတခ်ဳိ႕ကို ဖတ္ရန္ေပးခဲ့သည္။ ထိုစာတမ္းမ်ားေၾကာင့္ ဤေနရာသို႔ ေရာက္လာသည္ - ဂက္စတာပုိကလည္း ထုိစာတမ္းကိစၥထက္လြန္၍ ဘာမွ်မသိရ။
လေပါင္းအနည္းငယ္မွ်အၾကာတြင္ ေပါေကာရနီႏွင့္ ပစ္ကေဆာဗာ တို႔၏ စည္းကမ္းမေသ၀ပ္မႈတို႔ေၾကာင့္၊ ဗီဆုရွီလ္၏ ႏွမထံတြင္ ေဟာန္းဇာ၊ ခ်ာရနီ ေနထိုင္ေၾကာင္းကို ဂက္စတာပိုတို႔ သိရွိသြားသည္။ က်ေနာ္တို႔ ဗဟုိေကာ္မတီမွေနာက္ဆံုး ေမာဟိကန္ ျဖစ္သူ၏ ေျခရာမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ရန္ ပဲပီက္အား ႏွစ္ရက္ ဆက္၍ ထံုးစံအတိုင္း “စစ္” ၾကေလေတာ့သည္။ တတိယေန႔တြင္ နံပါတ္ေလးရာသို႔ေရာက္လာသည္။ တင္ပါးခ်၍ ထုိင္ရမည္ဆုိလွ်င္ ဒဏ္ရာအစိုမ်ားမွာ အက်ဳိး နည္း နာက်င္ေစသည့္အတုိင္း ခံုတန္းလ်ားေပၚတြင္ ရြရြကေလးထုိင္ခ်လိုက္ပါသည္။ က်ေနာ္သည္သူ႔အား စိတ္ပူစြာၾကည့္လုိက္သည္။ ထုိအၾကည့္တြင္ ေမးခြန္းလဲ ပါသည္၊ အားေပးမႈလဲ ပါသည္။ သူက ရႊန္းရႊန္းစားစားအေျဖေပးသည္။ ႏုစလယ္အရပ္သားပီပီ တစ္တစ္ခြခြလဲ ေျပာလုိက္သည္။
ေမာဟိကန္ - ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းလုၿပီျဖစ္ေသာ အေမရိကန္လူနီမ်ဳိးတမ်ဳိးမွ ေနာက္ဆုံးက်န္ရစ္ေသာသူဟု တင္စားေရးသားျခင္းျဖစ္သည္။
- ဘူးလို႔သာ ေခါင္းကခါလိုက္ရင္၊ ပါးစပ္ေပါက္ကေျပာဖို႔ေနေနသာသာ စအုိကေတာင္ မတြန္ဘူး။
ဤလင္မယားကို က်ေနာ္ေကာင္းစြာသိကၽြမ္းခဲ့ပါသည္။ သူတို႔တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ မည္မွ်တြယ္တာၾကသည္ကိုလဲ သိသည္။ တရက္ေလး ႏွစ္ ရက္ကေလးခြဲခြါေနၾကရလွ်င္ပင္ မည္မွ်မေနတတ္မထိုင္တတ္ ျဖစ္ၾကသည္ကို က်ေနာ္သိပါသည္။ ယခုေသာ္ လေပါင္းမ်ားစြာေရြ႕ခဲ့ၿပီ - မိခလယ္ အရပ္ရွိ ေဖၚေရြ လွေသာအိမ္အတြင္းမွ အမ်ဳိးသမီးအတြက္ မည္မွ်စိတ္မခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းေနလိမ့္မည္နည္း။ ယခုလိုအရြယ္တြင္ အေဖာ္ကင္းမဲ့ျခင္းသည္ ေသျခင္းထက္သံုးျပန္ ပို၍ အခံရခက္ေလသည္။ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ေဖေဖေလး၊ ေမေမေလးဟု ကေလးသလို၊ ကလားသလို ေခၚေ၀ၚေနခဲ့ၾကေသာ ေအးရိပ္သာကို ျပန္လည္ တည္ေထာင္ရန္၊ မိမိ၏ ေယာက္်ားအား မည္သို႔အကူအညီေပးရန္ စသည္မ်ားကိုအႀကိမ္ေပါင္းမည္မွ် အိပ္မက္မက္ခဲ့ရွာၿပီနည္း။ သည္တခ်ိန္တြင္လည္း သူမသည္ တခုထီးတည္း က်န္ရစ္ေသာလမ္းကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့ျပန္သည္။ ထုိလမ္းကား အလုပ္ကုိဆက္လုပ္ရမည္ဟူသည့္လမ္း ျဖစ္ေလသည္။ ကိုယ့္အတြက္သာမက ခင္ပြန္း သည္၏ကိုယ္စားပါ ႏွစ္ေယာက္စာ အလုပ္လုပ္ရန္ျဖစ္ေလသည္။
၁၉၄၃ ခုႏွစ္သို႔ ႏွစ္ကူးေသာညတြင္၊ သူမသည္ စားပြဲ၌တေယာက္တည္း ထုိင္ေနခဲ့သည္။ သူထိုင္ေလ့ရွိေသာေနရာတြင္ သူ၏ဓာတ္ပံုေထာင္ ထားသည္။ သန္းေခါင္ယံ႐ိုက္ေဆာ္၍ ႏွစ္သစ္ကူးမိသည့္အခါတြင္ သူ၏အရက္ဖလ္ခြက္ကို မိမိ၏အရက္ဖလ္ခြက္ျဖင့္ ထိခတ္လိုက္ယင္း က်န္းမာပါေစ၊ ျပန္လာ ပါေစ၊ လြတ္လပ္ေသာေခတ္ကို ျမင္ေတြ႔ပါေစဟု ေမတၱာပို႔ေလသည္။
တလမွ်ၾကာေသာအခါ သူမလဲအဖမ္းခံရေလသည္။ နံပါတ္ေလးရာရွိ လူအမ်ားအျပားပင္ တုန္လႈပ္သြားၾကသည္။ သူမကား ေထာင္တြင္းႏွင့္ ေထာင္ ျပင္အဆက္အသြယ္မ်ားကုိ ကိုင္တြယ္ေနခဲ့သူတေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ သူမထံမွကား တခြန္းတပါဒမွ် မေပါက္ၾကားခဲ့။
သင္းတို႔သည္ သူမအား အ႐ုိက္အပုတ္မ်ားျဖင့္မညႇဥ္းဆဲၾက။ အထူးမမာမက်န္းျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သူတို႔၏လက္ေအာက္၌ပင္ အသက္ေပ်ာက္သြား ႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထို႔ထက္ဆိုး၀ါးေသာနည္းျဖင့္ ညႇဥ္းပန္းၾကသည္။ စဥ္းစားခိုင္းၾကသည္။
သူမအား မဖမ္းမီ ရက္အနည္းငယ္ကပင္ ခင္ပြန္းသည္အား အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ခုိင္းရန္ ပိုလန္ျပည္သို႔ေခၚသြားၾကသည္။ ယခုသူမအား ဤသုိ႔ဆိုလာၾက သည္။
- စဥ္းစားၾကည့္စမ္း၊ ဟုိမွာေနရထုိင္ရတာက အေတာ္ၾကမ္းတာ။ က်န္းမာတဲ့လူေတြအတြက္ေတာင္ ခပ္ခက္ခက္။ ခင္ဗ်ားေယာက်္ားက ေျခက်ဳိးရယ္၊ ဘယ္နည္းနဲ႔မွခံႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ တေနေနရာမွာ ပ်က္စီးသြားမွာပဲ၊ ခင္ဗ်ားလည္း သူ႔ကိုဘယ္ေတာ့မွျမင္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားကေကာ၊ ခင္ဗ်ားအရြယ္ ေရာက္မွ ဘယ့္နဲ႔လုပ္ၿပီး ေနာက္တေယာက္ရွာႏိုင္အံုးမွာလဲ။ ဒီေတာ့ဉာဏ္ကိုလႊာသံုးေပါ့။ ခင္ဗ်ား ဘာေတြသိတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္တို႔ကိုေျပာ၊ က်ဳပ္တို႔ကသူ႔ကို ခင္ဗ်ားဆီ အေရာက္ ျပန္ေခၚလာခဲ့မယ္။
တေနေနရာမွာ ပ်က္စီးသြားမွာပဲတဲ့။ သနားစရာေကာင္းလုိက္တဲ့ ပဲပီက္ ကေလးရယ္။ ဘယ္လိုအေသဆုိးနဲ႔ ေသရမွာပါလိမ့္။ က်မရဲ႕ ညီမကိုလည္း သတ္ပစ္ခဲ့ၾကၿပီ၊ က်မေယာက္်ားကိုလည္း သတ္ျဖတ္ေနၾကၿပီ။ က်မတေယာက္တည္းပဲ က်န္ရစ္ေတာ့မယ္။ တေယာက္တည္းမွ တေယာက္တည္းရယ္။ ဟုတ္ တယ္ေလ ... ဒီလိုအရြယ္ႀကီးမွာ ... ဘယ္မွာသြားၿပီးေတာ့ ေနာက္တပင္ ထူႏုိင္ပါ့မလဲ။ ... တေယာက္တည္း ... အုိမင္းၿပီးေသတဲ့အထိ အေဖာ္မပါဘဲနဲ႔ ေနရ ေတာ့မွာ ... က်မ သူ႔ကိုကယ္ႏိုင္တယ္။ က်မဆီအေရာက္ သူ႔ကိုျပန္ေခၚလာၾကလိမ့္မယ္ ... ဟုတ္တယ္ ... ဒါေပမဲ့ ဒါေလာက္ႀကီးတဲ့တန္ဖိုးကို ေပးရမွာလား။ ဒီလုိလုပ္လုိက္ရင္ က်မဟာ က်မ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူလည္းပဲ က်မရဲ႕ေဖေဖေလး ဟုတ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ...
တခြန္းတပါဒမွ် ဖြင့္မေျပာခဲ့။
သူမသည္ ဂက္စတာပို၏ အမည္မဲ့ေသာ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးယာဥ္မ်ားအတြင္းတြင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္။ မ်ားမၾကာမီပင္ ပဲပီက္သည္လဲ ပိုလန္ ျပည္၌ ေသဆံုးသြားၿပီဟူေသာ သတင္းေရာက္လာေလသတည္း။

လီဒါ
က်ေနာ္သည္ ဘာ့က္စ္တို႔၏အိမ္သို႔ တညေနခင္းတြင္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ေရာက္လာခဲ့သည္။ အိမ္တြင္ ေယာစ်ကာ တေယာက္တည္းသာရွိလ်က္၊ သူ ႏွင့္အတူ မ်က္လံုးကေလးကလယ္ကလယ္ႏွင့္ သတၱ၀ါအေသးစားကေလးကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုကေလးမအား လီဒါဟုေခၚၾကသည္။ အမွန္အားျဖင့္သူကား ကေလး မွ်သာရွိေသးသည္။ က်ေနာ္၏ မုတ္ဆိတ္မ်ားကို စပ္စပ္စုစုႏွင့္ခုိးၾကည့္ရင္း စိတ္၀င္စားစရာအသစ္အဆန္းတခု အိမ္တြင္းသို႔ေရာက္လာသည့္အတြက္ အပ်င္းေျဖ ေဖာ္ရလိမ့္မည္ဟု ေက်နပ္ေနေလသည္။
သူႏွင့္က်ေနာ္ လ်င္ျမန္စြာပင္ မိတ္ေဆြဖြဲ႔မိၾကေလသည္။ အဆုိပါ ခေလးသူငယ္ကေလးမွာ ဆယ့္ကိုးႏွစ္ပင္ျပည့္ေတာ့မည္ဟူ၍ အံ့ၾသစရာသိရွိ လာရသည္။ ေယာစ်ကာႏွင့္ညီမ၀မ္းကြဲ ေတာ္လ်က္၊ အမည္အားျဖင့္ ပလာခါ ဟုေခၚသည္ဟုလဲသိလာရသည္။ ပလာခါဟူေသာစကားလံုးမွာ ရွက္ေၾကာက္ျခင္းဟု အဓိပၸာယ္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္လဲ သူ႔တြင္ကား ထိုၾကန္အင္လကၡဏာ မ်ားစြာမရွိ။ ဇာတ္စင္ေပၚသို႔ တခါတရံတက္၍ အေပ်ာ္တန္းကျပတတ္သည္။ ေလာက၌ သူ အတြယ္တာဆံုးမွာ ဇာတ္သဘင္ျဖစ္ေၾကာင္းသိရွိလာရသည္။
က်ေနာ္ကားသူ၏ တုိးတုိးေဖာ္ဘ၀သို႔ ေရာက္သြားသည္။ ထုိအေၾကာင္းေၾကာင့္ က်ေနာ္မွာ အရင္းစစ္လုိက္လွ်င္ လူႀကီးပိုင္းသို႔ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ ေၾကာင္း မိမိဘာသာမိမိရိပ္မိလာပါသည္။ သူက သူမ၏ငယ္ရြယ္သည့္ ေသာကမ်ားႏွင့္ႏုပ်ဳိေသာ စိတ္ကူးယဥ္မႈတို႔ကို က်ေနာ္အားဖြင့္ေျပာသည္။ သူမ၏အမႏွင့္ ျဖစ္ေစ၊ ခဲအိုႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ သေဘာခ်င္းမတိုက္ဆိုင္သည့္အခါတြင္ က်ေနာ့္ထံသို႔ ဒိုင္လူႀကီးသဖြယ္ ေျပး၍တိုင္တတ္သည္။ သူကား မိန္းကေလးငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္မ်ား နည္းတူ စိတ္ဆတ္သည္။ မိဘမ်ားအသက္ႀကီးမွ ေမြးဖြားလာေသာကေလးပီပီ ႏြဲ႔ဆိုးဆိုးတတ္ေလသည္။
အိမ္တြင္း၌ေျခာက္လမွ် ေအာင္းေနၿပီးသည့္ေနာက္ က်ေနာ့္အေနႏွင့္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အျပင္သို႔လမ္းေလွ်ာက္ထြက္သည့္အခါ၀ယ္ သူသည္က်ေနာ္ ၏အေဖာ္အျဖစ္ လုိက္ပါလာခဲ့သည္။ ေျခေထာ့က်ဳိးႏွင့္အဘိုးႀကီးတေယာက္၊ တေယာက္တည္း လမ္းသြားသည္ထက္ ေဘးတြင္အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ ပါလာက လူမ်ား၏ အာ႐ံုစိုက္ျခင္းမွ ပို၍သက္သာသည္။ လူတိုင္းသည္ အဘုိးႀကီးကို ၾကည့္မည့္အစား မိန္းကေလးကို ပို၍ၾကည့္ၾကသည္။ ထိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒုတိယအ ႀကိမ္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရာ၌လဲ သူပါလာခဲ့ျပန္သည္။ ထိုအေၾကာင္းေၾကာင့္လဲ လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာခ်ိန္းဆိုထားေသာ ေနရာတေနရာသို႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္သြားရသည့္အခါ တြင္ က်ေနာ္ႏွင့္လုိက္လာခဲ့သည္။ ထို႔အေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ ေျမေအာက္ဂိုဏ္း၀င္ အိမ္တအိမ္သို႔အသြား၌ သူပါလာခဲ့ျပန္သည္။ သို႔ႏွင့္ ယခုစြဲခ်က္ထဲတြင္ပါ သည့္အတုိင္း ဒုတ္စက္သလုိ ဆက္သြား၍ သူလဲ က်ေနာ္၏ဆက္သား ျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။
သူကား တာ၀န္ကိုႏွစ္သက္စြာ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ေလသည္။ အလုပ္တြင္ မည္သို႔အဓိပၸာယ္ပါသည္၊ မည္သည့္အက်ဳိးသို႔ သက္ေရာက္ေစသည္ စသည္ တို႔ျဖင့္ ေခါင္းအ႐ႈပ္မခံ။ လုပ္ရေသာအလုပ္မွာ အသစ္အဆန္း၊ စိတ္၀င္စားစရာျဖစ္သည္။ လူတိုင္းလုပ္ေသာ အလုပ္မ်ဳိးလည္းမဟုတ္၊ စြန္႔စားခန္းအရသာလဲ ပါ သည္။ ဤအခ်က္တို႔ပင္ သူ႔အတြက္ ဖူလံုေလသည္။
အေသးအဖြဲကိစၥကေလးမ်ားကိုသာ လုပ္ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး က်ေနာ္သည္ သူ႔အားလိုသည္ထက္ပို၍ ေျပာမျပလိုခဲ့။ အဖမ္းခံရမည္ဆုိလွ်င္ “အျပစ္” ရွိသည္ဟူေသာ စိတ္မသိုးမသန္႔ျဖစ္မႈသည္ မေကာင္း၊ မသိနားမလည္ျခင္းသည္ သူ႔အား အကာအကြယ္ပို၍ ေပးႏုိင္ေပလိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္ လီဒါကား လုပ္သက္ရင့္လာသည္။ လီဒါကား ယဲလီနက္တို႔အိမ္သို႔ မွာလုိက္ေသာစကားကေလးတခြန္းကို၀င္၍ ေျပာေပး႐ံုသာမက၊ ထို႔ ထက္ႀကီးမားေသာ တာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိလာသည္။ သို႔ေသာ္ ထုိအခ်ိန္အခါတြင္မူ ဘာလုပ္၍ ဘာကိုင္ေနမွန္းသေဘာေပါက္ရန္ လိုလာေလၿပီ။ က် ေနာ္ကလဲ အစပ်ဳိးပါေတာ့သည္။ သို႔ႏွင့္သင္တန္း ... တကယ့္ေက်ာင္းသင္တန္းတရပ္ကို ဖြင့္ရေတာ့သည္။ လီဒါလည္း ႀကိဳးစားပမ္းစားႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး ေလ့လာေလသည္။ အေပၚရံေၾကာအရကား လီဒါသည္ယခင္အတုိင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္၊ ေပါ့တီးေပါ့ဆႏွင့္ေနတတ္ေသာ ဂ်ပမိုးမကေလးကဲ့သုိ႔ပင္ ဆက္လက္ေန ထိုင္ေလသည္။ အတြင္း၌ကား တမူကြဲျပား ျခားနားခဲ့ေလၿပီ။ ေတြးေတာေလၿပီ။ ႀကီးျပင္းလာေလၿပီ။
အလုပ္လုပ္ယင္း မီးရက္ႏွင့္သိကၽြမ္းလာသည္။ မီးရက္မွာအလုပ္ဘက္တြင္ အေတာ္၀ါရင့္ေနၿပီျဖစ္လ်က္ အလုပ္အေၾကာင္းလဲ နား၀င္ေကာင္းေအာင္ ေျပာတတ္သည္။ လီဒါကား သူ႔အေပၚအထင္ႀကီးလာသည္။ မီးရက္၏အတြင္းအျမဳေတအစစ္ကိုကား လီဒါ့အေနႏွင့္ေသေသခ်ာခ်ာ သ႐ုပ္ဖမ္းမိပံုမေပၚေပ၊ သို႔ေသာ္ ဤေနရာတြင္ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ပင္ အျမင္မွန္ကိုမျမင္ခဲ့။ အေရးႀကီးသည္မွာ မီးရက္သည္ အလုပ္အရ၊ အျပင္ဘန္း ယံုၾကည္ခ်က္အရ၊ အျခားေယာက္်ားကေလး မ်ားထက္ပို၍ လီဒါႏွင့္နီးစပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ဤစိတ္ဓာတ္သည္ ကေလးမ၏ကိုယ္တြင္း၌ ေပါက္ဖြားလာကာ အျမစ္မ်ားလဲ နက္႐ႈိင္းသည္ထက္ နက္႐ႈိင္းလာေလသည္။
၁၉၄၂ ခုႏွစ္ အစပုိင္းေလာက္တြင္ သူသည္ပါတီ၀င္ေရးကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍မရဲတရဲ ေမးစျပဳလာသည္။ ယခင္ကဆုိလွ်င္ သူဤမွ်ရွက္ကိုး ရွက္ကန္း ျဖစ္သည္ကို တခါမွ်မေတြ႔ဘူးခဲ့၊ ယခင္က မည္သည့္ကိစၥကိုမွ် ဤမွ်ေလာက္ ေလးေလးနက္နက္မယူဆခဲ့။ က်ေနာ္ကား ဆုိင္းငံ့၍ေနခဲ့ေသးသည္။ သူ႔အား ဆက္ လက္၍ သင္ျပၿမဲသင္ျပေနေသးသည္။ သူ႔အား စမ္းသပ္၍ေနခဲ့ေသးသည္။
၁၉၄၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလတြင္ ဗဟိုေကာ္မတီက သူ႔အားပါတီ၀င္အျဖစ္ တိုက္႐ိုက္လက္ခံခဲ့ေလသည္။ ခုိက္ခိုက္တုန္ေအးေသာ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ ၀ယ္၊ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦးသား အိမ္သို႔ျပန္လာေနၾကသည္။ ခါတိုင္းတြင္ သူကား စကားတတြတ္တြတ္ ေျပာေနတတ္သည္။ ယခုေသာ္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ အိမ္အနီး လယ္ကြင္းျပင္မ်ားသို႔ေရာက္ေတာ့မွ ျဗံဳးကနဲရပ္လုိက္သည္။ ခပ္တုိးတုိးေျပာလိုက္ေသာ ေလသံမွာတိုးလြန္းလွသျဖင့္ ဘိနပ္မ်ားေအာက္မွ ႏွင္းအပြင့္တိုင္း အပြင့္တိုင္းနိမ့္ဆင္းသြားပံုမ်ားကိုပင္ ၾကားေနႏိုင္ပါသည္။
- က်မတသက္မွာ ဒီေန႔ဟာအေရးအႀကီးဆံုးေန႔ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သိပါတယ္။ အခု က်မကိုယ္ကို က်မမပိုင္ေတာ့ဘူး။ ရဲေဘာ္တို႔ကို ကတိေပးပါ တယ္။ ရဲေဘာ္တို႔ေမွ်ာ္လင့္သမွ်ကို ဘယ္ေတာ့မွ ေယာင္းမျမင္းစီး မဖ်က္ဆီးပါဘူး။ ဘာႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ...
အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ကိစၥမ်ားလည္း ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။ လီဒါကား မေဖာက္ျပားခဲ့။
သူသည္ ပါတီေခါင္းေဆာင္ပိုင္း အတြင္းအက်ဆံုးေသာ အဆက္အသြယ္တို႔ကို ကိုင္တြယ္ခဲ့သည္။ အႏၱရာယ္အႀကီးဆံုးေသာ တာ၀န္မ်ားကို ထမ္း ေဆာင္ရသည္။ ျပတ္သြားေသာအဆက္မ်ားကိုျပန္ဆက္၍ အႏၱရာယ္၀ိုင္းလာေသာ အဆက္အသြယ္မ်ားကို ကာကြယ္ရသည္။ အထက္ပိုင္း တေနရာရာတြင္ျဖစ္ ေစ၊ အိမ္တအိမ္၌ျဖစ္ေစ မီးမ်ား၀ိုင္းလာသည့္အခါတြင္ လီဒါသည္ ထုိေနရာသို႔သြား၍ ငါးရွဥ့္သဖြယ္ ေလွ်ာကနဲလြတ္ထြက္သြားတတ္သည္။ ယခင္ကကဲ့သို႔ပင္ လုပ္စရာရွိလွ်င္လုပ္၍၊ ပူပင္ေသာကမပါေပ်ာ္ရႊင္စြာပင္ လုပ္တတ္ ကိုင္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထုိအမူအရာ၏ေအာက္၌ကား တာ၀န္သိတတ္ျခင္း တည္းဟူေသာ အသိဉာဏ္က ခုိင္ခုိင္ၿမဲၿမဲႀကီး ၀င္ေရာက္၍ေနေလၿပီ။
က်ေနာ္တို႔အဖမ္းခံရၿပီးသည့္ေနာက္ တလမွ်အၾကာတြင္ သူလဲအဖမ္းခံရသည္။ မီးရက္က ေတာက္ေလွ်ာက္ႀကီးေဖာ္၍ စကားေျပာေနခုိက္၊ လီဒါ၏ အမည္မွာ ဂက္စတာပိုထံသို႔ ပါသြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္ကား အစ္မႏွင့္ခဲအုိျဖစ္သူတို႔ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ကာ၊ ေျမေအာက္ခုိသြားရန္ လီဒါကပင္ အကူအညီေပးလိုက္ေၾကာင္းကို ဆက္စပ္ၾကည့္ရန္ မခက္ေတာ့ေပ။ သူကား ေခါင္းကေလးကို ဆတ္ကာ၊ ေတာ့ကာႏွင့္ မလုပ္သင့္သည္ကို လုပ္မိမွန္းမသိ၊ လုပ္မိ သမွ်သည္ မိမိအတြက္မည္သို႔ အမႈပတ္လာမည္ကိုမသိေသာ ေပါ့တီးေပါ့ဆမိန္းကေလးတေယာက္၏ အခဏ္းကေန၍ မာန္ပါပါ အသံုးေတာ္ခံေလသည္။
သူသိသမွ်ကား မ်ားျပားလွသည္။ ဘာတခြန္းမွ်ကား ဖြင့္၍မေျပာခဲ့။ ထို႔ထက္ အေရးႀကီးသည္ကား ေထာင္ထဲ၌ပင္ အလုပ္ကိုဆက္၍လုပ္ေနျခင္းျဖစ္ ေလသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ေျပာင္းသြားသည္၊ လုပ္နည္း ကိုင္နည္းမ်ား ေျပာင္းသြားသည္၊ တာ၀န္လုပ္ငန္းမ်ားသည္လဲ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ မည္သည့္ အစိတ္အပိုင္းသို႔ေရာက္ေစကာမူ လက္ပိုက္၍ ထိုင္မေနရဟူေသာ ပါတီ၀င္တို႔၏ နားလည္မႈကား ေျပာင္းမသြား။ ၫႊန္ၾကားခ်က္မ်ားအတိုင္း လုပ္စရာရွိသည္တို႔ကို သစၥာရွိစြာ၊ လ်င္ျမန္စြာ တိက်စြာ လုပ္ကိုင္သည္။ အျပင္ဘက္မွ လူတေယာက္ကို ကာကြယ္ရန္ သပြတ္အူလိမ္ေနေသာ အေျခအေနတရပ္မွ ေက်ာ္လႊားရမည္ ဆုိလွ်င္ လီဒါသည္ သူ၏အျပစ္ကင္းမဲ့ေသာ မ်က္ႏွာကေလးႏွင့္ အျခားသူတေယာက္ေယာက္၏ “အျပစ္” ကို မိမိေခါင္းေပၚသို႔ ခံယူေလသည္။ ပန္းကရာ့စ္ေထာင္ တြင္ သူသည္ စႀကႍဘာယာတေယာက္ ျဖစ္လာသည္။ သူၾကားက ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ေသာ ေက်းဇူးေၾကာင့္ အျပင္ဘက္ရွိလူအမ်ားအျပား အဖမ္းမခံၾကရေခ်။ သူ ကာကြယ္ခဲ့ေသာ အခ်ဳိ႕သူမ်ားကား လံုး၀လူစိမ္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ တႏွစ္နီးပါးၾကာလုမွ သူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ လွ်ဳိ႕၀ွက္စာတေစာင္ကို ဖမ္းမိသြားေတာ့သည္။ ထုိအခါက် မွသာ သူ၏ “ဇာတ္မင္းသမီးအလုပ္” လဲ တစခန္းသိမ္းေလေတာ့သည္။
ယခုသူသည္ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္အတူ ႐ံုးအတင္ခံရန္ ႐ိုခ္သို႔ ခရီးထြက္ရေပေတာ့မည္။ က်ေနာ္တုိ႔၏ အစုအေ၀းႀကီးတခုလံုးတြင္ လြတ္လပ္ေရးရသည့္အ ခ်ိန္အထိ အသက္ရွင္ေနရန္၊ အေထာက္အထားႏွင့္တကြ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္သူကား သူတေယာက္သာရွိေလသည္။ သူကား ငယ္ေသးသည္။ က်ေနာ္တို႔မရွိၾကေတာ့ လွ်င္၊ သူ႔အေနႏွင့္ လမ္းလြဲမသြားပါေစႏွင့္။ သူ႔အေနႏွင့္ ေလ့လာဖြယ္ရာအမ်ားအျပားရွိေသးသည္။ သင္ေပးၾကပါ။ တံုးမသြားပါေစႏွင့္။ သူ႔အား ေခါင္းေဆာင္မႈေပး ၾကပါ။ မာန၀င္၍လုပ္ခဲ့သမွ် တင္းတိမ္မသြားပါေစႏွင့္။ အခက္အခဲဆံုး အခ်ိန္မ်ားတြင္ မိမိ၏တန္ဘိုးကိုျပခဲ့သည္။ မီးထဲမွ ေဖာက္၍သြားခဲ့သည္။ သတၳဳမ်ဳိးေကာင္း ျဖစ္သည္ကို ေတြ႔ခဲ့ၾကရပါၿပီ။

က်ေနာ္၏ အရာရွိ
ဤသည္ကား လူ႐ုပ္သြင္မ်ားအတြင္းသို႔ အၾကံဳးမ၀င္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ ႐ုပ္တုကေလးအေနႏွင့္ဆိုက စိတ္၀င္စားဖြယ္ျဖစ္သည္။ အရြယ္အစားအရ လည္း အျခား႐ုပ္တုကေလးမ်ားထက္ သိသိသာသာႀကီး ပို၍ ထြားေလသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္က ဗီေနာဟရာဒီ ရပ္ကြက္၊ ဖေလာရာ ကဖီးတြင္ ခင္ဗ်ားသည္ အိတ္တြင္းတြင္မွ အေႂကြမ်ားကို လႈပ္လိုလွ်င္လည္းေကာင္း၊ သုိ႔မဟုတ္ “ဒီမွာဆရာ ... စာရင္းရွင္းၾကစို႔” ဟူ၍ ေခၚလိုေသာအခါ၌လည္းေကာင္း၊ အ၀တ္စံုအနက္ကို၀တ္ထားသည့္ လူပိန္ပိန္ရွည္ရွည္တေယာက္သည္ ကုလားထုိင္မ်ားအၾကား၀ယ္ ေရငုတ္သေဘၤာေျပာင္းတုိင္ကဲ့သို႔ အသံမျမည္ဘဲ လ်င္ျမန္စြာ ျဖတ္သန္းလာလ်က္၊ ခင္ဗ်ား၏ ဘီလ္စာရြက္ကို ထုိးေပးေပလိမ့္မည္။ သူ႔တြင္ သားရဲတိရိစၦာန္ကဲ့သုိ႔ လ်င္ျမန္လ်က္ႏွင့္တိတ္ဆိတ္ေသာ လႈပ္ရွားမႈလဲရွိသည္။ အစစအရာရာကို ျမင္တတ္ေသာ သားရဲတိရိစၦာန္၏ စူးရွေသာ မ်က္လံုးမ်ားလဲ ရွိသည္။ ခင္ဗ်ားလိုသမွ်ကို မွာေနရန္ပင္ မလို။ သူကိုယ္တုိင္ကပင္ လက္ေအာက္ခံစားပြဲထုိးမ်ားအား လွမ္း၍ခန္႔ခြဲႏွင့္သည္။ “တတိယစားပြဲ၊ ႏို႔နဲ႔ကာဖီအႀကီးစားတခြက္၊ မလိုင္မထည့္နဲ႔”၊ “ဘယ္ဘက္ျပဴတင္းေပါက္၊ ကိတ္မုန္႔နဲ႔ျပည္သူ႔သတင္းစာ”။ သူကား ေဖာက္သည္မ်ားအတြက္လဲ ေကာင္းမြန္ေသာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တေယာက္ျဖစ္သည္။
ထုိအခ်ိန္အခါက သူ႔အားက်ေနာ္မသိေသးခဲ့။ ေနာက္အေတာ္ႀကီးၾကာေတာ့မွ ယဲလီနက္တို႔၏အိမ္တြင္ သူႏွင့္သိကၽြမ္းလာရသည္။ ဤအခါတြင္ကား သူသည္လက္ထဲ၌ခဲတံကို မကိုင္ဘဲ ပစၥတိုတလက္ကို ကိုင္ထားသည္။ က်ေနာ့္အား ၫႊန္ျပရင္းလဲ ...
- ဒီလူ႔ကို ငါစိတ္အ၀င္စားဆံုးပဲေဟ့
ဟု ေျပာခဲ့ေလသည္။ အမွန္ကိုဆိုရလွ်င္ က်ေနာ္ႏွင့္သူကား တဦးႏွင့္တဦး အျပန္အလွန္စိတ္၀င္စားခဲ့ၾကပါသည္။
သူသည္ ပင္ကိုယ္ဉာဏ္ေကာင္းသူတေယာက္ျဖစ္၏။ လူ႔သဘာ၀ကို နားလည္တတ္ေသာ အရည္အခ်င္းေၾကာင့္လည္း အျခားေသာ ဂက္စတာပိုမ်ားထက္ တပန္းသာေလသည္။ ရာဇ၀တ္ဖက္ဆိုင္ရာ ပုလိပ္ဖက္္တြင္သာ အလုပ္လုပ္မည္ဆုိလွ်င္ ထုိအရည္အခ်င္းေၾကာင့္ ႀကီးပြားမည့္လူစား ျဖစ္ေလသည္။ သူခုိးကေလးမ်ား သုိ႔မဟုတ္ လူသတ္သမားမ်ားဟူသည္ကား ေအာက္သို႔ေလွ်ာက်၍ မိမိတို႔၏ ဂိုဏ္း၀င္မ်ားႏွင့္လဲ အဆက္ျပတ္သြားၾကၿပီဆိုလွ်င္ ကိုယ့္အသားနာမည္ကုိသာ ပူပင္ေလ့ရွိၾကသည္၊ ထုိအခါမ်ဳိးတြင္ မိမိတို႔၏ ရင္တြင္း၌ရွိသမွ်တို႔ကို သူ႔အားဖြင့္ေျပာရန္ ၀န္ေလးၾကမည္မဟုတ္ဟု ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံေရးပုလိပ္အေနႏွင့္ေသာ္ကား၊ ဤသို႔ေသာ ကိုယ္ေရးကိုယ္သာ ၾကည့္တတ္သည့္လူမ်ဳိးကို လက္တြင္းသို႔ရႏိုင္ခဲၾကသည္။ ဤေနရာမ်ဳိးတြင္ကား ပုလိပ္၏လိမၼာပါးနပ္မႈႏွင့္သာ အစြမ္းၿပိဳင္ရသည္မဟုတ္ေပ။ ထို႔ထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာ ႀကီးမားေသာ အင္အားမ်ားႏွင့္ၿပိဳင္ဆုိင္ရေလသည္။ အဖမ္းခံထားရသူ၏ ယံုၾကည္ခ်က္၊ ထိုသူႏွင့္ ဆက္စပ္ေနေသာ အဖြဲ႔အစည္းတခုလံုး၏ ဉာဏ္ႀကီးမႈ၊ ဤသည္တို႔ႏွင့္ အားခ်င္းၿပိဳင္ရသည္။ ထုိသုိ႔ၿပိဳင္ရမည္ဆိုလွ်င္ လိမ္မာပါးနပ္မႈလဲ မလံုေလာက္၊ ထိုးႀကိတ္ ႐ိုက္ႏွက္ခ်င္းမ်ားလဲ မဖူလံုေပ။
“က်ေနာ္၏ အရာရွိ” ထံတြင္ ခင္ဗ်ားရွာၾကည့္မည္ဆုိပါက၊ ခုိင္ၿမဲေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ဟူ၍ ေတြ႔ရလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ အျခားသူမ်ားထံတြင္ ေတြ႔ႏုိင္ေသာ ယံုၾကည္ခ်က္မ်ဳိးကို သူ႔ထံ၌ေတြ႔ရမည္မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ အျခားသူတေယာက္ေယာက္ထံတြင္ ဤသို႔ေသာယံုၾကည္ခ်က္မ်ဳိးရွိသည္ဟု ဆိုျပန္က ထုိယံုၾကည္ခ်က္သည္ ဖ်င္းအထံုထိုင္းမႈတုိ႔ႏွင့္သာ ေရာယွက္ေနေလသည္။ လိမ္မာပါးနပ္ျခင္း၊သေဘာတရားမ်ားတြင္ ကၽြမ္းက်င္ျခင္း၊ လူ႔သဘာ၀ကိုနားလည္ျခင္း စေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားျဖင့္ ပူးေပါင္းေနေလ့မရွိေပ။ ျခံဳၾကည့္လုိက္သည့္အခါ သူတို႔ဘက္တြင္ ေအာင္ျမင္မႈမ်ား တေလးသာေနသည္ဆိုပါက ထိုသုိ႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ က်ေနာ္တို႔သည္ အျခားအျခားေသာ ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈမ်ားႏွင့္ မႏႈိင္းသာေလာက္ေအာင္ ခက္ခဲေသာအေျခအေန၀ယ္ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ ေဒသတြင္း၌ အလြန္ၾကာျမင့္စြာ တုိက္ပြဲ၀င္ေနရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းတြင္ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာခံႏိုင္ေသာသူသည္ လူေတာ္တေယာက္ျဖစ္သည္ဟု ႐ုရွေဘာ္လ္ရွီဗစ္မ်ားက ဆိုခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၎တို႔အေနႏွင့္ဆိုလွ်င္ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕တြင္ မီးမ်ား၀ိုင္းလာက ပဲတေရာဂရဒ္ ၿမိဳ႕သို႔ကူးသြားႏုိင္သည္။ ပဲတေရာဂရဒ္ၿမိဳ႕မွတဖန္ ၾသဂ်က္ဆာ ၿမိဳ႕သို႔ေျပာင္း၊ လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာရွိေသာ ၿမိဳ႕မ်ားတြင္ မည္သူကမွ်လဲ သူတို႔အားမသိေစဘဲ ေျခေဖ်ာက္၍ေနႏိုင္ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔တုိင္းျပည္တြင္ကား ပရာဟာ၊ ပရာဟာႏွင့္ ပရာဟာ တၿမိဳ႕တည္းသာ ရွိသည္။ ၿမိဳ႕ေပၚရွိ လူတ၀က္ကလဲ ခင္ဗ်ားကိုသိေနၾကသည္။ ရန္သူကလဲ သူလွ်ဳိမ်ားကို တအုပ္ႀကီးျပံဳ၍ ခ်ထားႏိုင္သည္။ သို႔စဥ္လ်က္ က်ေနာ္တို႔သည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကံ့ၾကံ့ခံေနခဲ့ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ရဲေဘာ္မ်ားဆိုလွ်င္ ဂက္စတာပိုက ေဖာ္မထုတ္ႏိုင္ဘဲ ငါးႏွစ္ၾကာသည္အထိ ေျမေအာက္လွ်ဳိေနခဲ့ၾကသည္။ ယင္းသို႔ေနႏိုင္သည္မွာ က်ေနာ္တို႔အေနႏွင့္ နည္းနာနိသွ်အေျမာက္အမ်ားတို႔ကို သင္ၾကားခံယူခဲ့ရေသာေၾကာင့္လဲ ျဖစ္သည္။ ဟုတ္သည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္လဲ ရန္သူသည္ အင္အားႀကီးမားၾကမ္းၾကဳတ္လွသည့္တိုင္ေအာင္၊ ဖ်က္ဆီးျခင္းမွလြဲ၍ အျခားဘာတခုကုိမွ် မလုပ္တတ္ေသာေၾကာင့္လဲ က်ေနာ္တို႔ ဤသို႔ ေနႏုိင္ၾကျုခင္းျဖစ္ေလသည္။
ဌာနခြဲ၊ ဒုတိယ - (က) - ၁ - တြင္ ကြန္္ျမဴနစ္၀ါဒ အျမစ္ကစ၍ ႏႈတ္ပစ္ေရးတြင္ ထိပ္ထိပ္က်ဲျဖစ္သည္ဟူ၍ လူသံုးေယာက္နာမည္ႀကီးၾကသည္။ ျပည္တြင္းရန္သူအား တုိက္ခိုက္သည့္ စစ္မ်က္ႏွာတြင္ ရဲရင့္မႈအတြက္ဟူ၍ အနက္၊ အျဖဴ၊ အနီေရာင္ဖဲျပားကို တင္ဆင္ႏိုင္ၾကသည္။ ထိုသူတို႔ကား ဖရိဒရစ္။ ဇန္ဒဲရ္ ႏွင့္“က်ေနာ္၏အရာရွိ” ယုိးဇက္၊ ဘဲမ္းတို႔ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔သည္ ဟစ္တလာ ၏ ဓနရွင္ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒအေၾကာင္းကို မ်ားစြာေျပာေလ့ေျပာမရွိ။ ထို၀ါဒအေၾကာင္း သူတို႔သိသမွ်မွာလဲ ထမင္းစားေရေသာက္ေလာက္သာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ကား ႏိုင္ငံေရးသေဘာတရားတခုအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ေနသူမ်ား မဟုတ္ေပ။ ကိုယ္က်ဳိးကိုသာ ကိုယ္ရွာေနၾကသည္။ ကိုယ္တတ္သလို ကိုယ္လုပ္ေနၾကသည္။
ဇန္ဒဲရ္ကား ေသးေသးႏုပ္ႏုပ္၊ လူပုသေလာက္လဲ စိတ္တိုတတ္သည္။ ပုလိပ္နည္းမ်ား၊ လုပ္ဟန္ကိုင္ဟန္မ်ားကို အျခားသူမ်ားထက္ပို၍ တတ္ေျမာက္သည္။ အထူးသျဖင့္ စားေပါက္ထြင္ျခင္း၌ကၽြမ္းက်င္သည္။ တခါက ပရာဟာၿမိဳ႕မွေန၍ ဘာလင္ၿမိဳ႕သို႔ ေလးငါးလမွ် နယ္ေျပာင္းရသည္တြင္၊ သူေတာင္းစား ခၽြဲ ခၽြဲကာ ပရာဟာၿမိဳ႕သို႔ ျပန္မေရာက္ေရာက္ေအာင္လုပ္ခဲ့သည္။ သူ၏အျမင္အရ ႐ိုခ္ေနျပည္ေတာ္ ဘာလင္ၿမိဳ႕တြင္ အလုပ္လုပ္ရျခင္းမွာ ရာထူးေလွ်ာ့ခ်သည္ႏွင့္တူသည္၊ အထူးသျဖင့္ ေငြ၀င္လမ္းေလ်ာ့သြားျခင္း မည္ေလသည္။ နက္ေမွာင္ေနေသာ အာဖရိက တိုက္တြင္လည္းေကာင္း၊ ပရာဟာၿမိဳ႕တြင္၎၊ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရသည့္ ကိုလိုနီအရာရွိဟူသည္ကား ဧရာမပုဂၢိဳလ္ႀကီးတေယာက္ ျဖစ္သည္။ ဘဏ္တိုက္တြင္းသို႔ ေငြမ်ားသြင္းရန္ အလားအလာပို၍ရွိသည္။ ဇန္ဒဲရ္ကား အလုပ္ႀကိဳးစားသည္။ မိမိဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစားသည္ကို လူျမင္ေစရန္ ထမင္းစားယင္းပင္ အမႈစစ္တတ္သည္။ ႀကိဳးစားပံုတို႔ကို ထိုသုိ႔လူျမင္ပါမွ၊ တာ၀န္၏ အျပင္အပတြင္ ထို႔ထင္ပင္ႀကိဳးစားတတ္ေၾကာင္းကို လူမသိမည္ျဖစ္သည္။ သူ႔လက္တြင္းသို႔လည္း ေရာက္၊ အိမ္တြင္လည္း ေငြစုစာအုပ္ သို႔မဟုတ္ ေငြတန္ဘိုးရွိေသာ စာခ်ဳပ္စာတမ္းမ်ားကို ရွိသည့္သူကား ႏွစ္ထပ္ကြမ္းကံဆိုးေလေတာ့သည္။ ဤသို႔ေသာသူမ်ားကား အျမန္ဆံုးေသရမည္၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေငြစုစာအုပ္မ်ားႏွင့္ တန္ဘုိးရွိေသာ စာခ်ဳပ္စာတမ္းမ်ားက ဇန္ဒဲရ္တပ္မက္ေသာ အရားမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။ သူ႔အား အရည္အခ်င္းအရွိဆံုးေသာ အရာရွိတေယာက္ဤသို႔ေသာ ကိစၥမ်ဳိး၌ အရည္အခ်င္းအရွိဆံုးေသာ အရာရွိတေယာက္ဟု ဟူဆၾကေလသည္။ (ဤေနရာတြင္ သူ၏ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ စကားျပန္လုပ္သူ ခ်က္လူမ်ဳိး ဆေမာလာ ႏွင့္ကြာသည္။ ဆေမာလာကား လူႀကီးလူေကာင္းဓားျပ ျဖစ္၍၊ ေငြရလွ်င္ လူ႔အသက္ကို ေတာင္းဆုိေလ့မရွိေပ။)
ဖရီးဒရစ္ကား ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္၊ အသားညိဳညိဳ၊ မ်က္လံုးမ်ားက ခပ္ဆိုးဆိုး၊ ျပံဳးလွ်င္လဲ ခပ္ဆိုးဆိုးျပံဳးတတ္သည္။ ၁၉၃၇ ခုေလာက္ကတည္းက ခ်က္ကိုစလုိဗားကီးယားျပည္သုိ႔ ဂက္စတာပိုသလွ်ဳိအျဖစ္ ေရာက္လာကာ၊ တကၽြန္းတေျမသို႔ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္လာၾကေသာ ဂ်ာမန္ရဲေဘာ္မ်ားကို လုပ္ၾကံသုတ္သင္ေရး၌ အကူအညီေပးခဲ့သည္။ ထိုသို႔လုပ္သည္မွာ အဆန္းမဟုတ္၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ လူေသမ်ားကား သူ၏မက္ေမာရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။ သူ႔အေနႏွင့္ဆုိလွ်င္ အျပစ္မရွိသူဟူ၍ မည္သူမွ်မရွိ။ သူ႔႐ံုးခန္း၏ ခါးပန္းကိုေက်ာ္လုိက္မိသူတုိင္းကား အျပစ္ရွိသူမ်ားျဖစ္သြားၾကေလေတာ့သည္။ မိန္းမမ်ားအား ၎တုိ႔၏ခင္ပြန္းသည္မ်ားသည္ အက်ဥ္းစခန္းမ်ား၌ေသဆံုးသြားၾကၿပီ၊ သို႔မဟုတ္ အသတ္ခံၾကရၿပီဟု ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ အထူးအရသာေတြ႔ေနတတ္သည္။ သူႏွစ္ၿခိဳက္စြာ လုပ္ေလ့ရွိေသာ ကိစၥတရပ္မွာလဲ အံဆြဲထဲမွ ျပာအုိးကေလး ခုႏွစ္အုိးကို ထုတ္၍အခ်ဳပ္ခံထားရသူမ်ားအား ျပသျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။
- ေဟာဒီ ခုႏွစ္ေယာက္ဟာ ငါကိုယ္တိုင္ ငါ့လက္နဲ႔႐ိုက္သတ္ပစ္လုိက္တာကြ။ မင္း နံပါတ္ရွစ္ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။
(ယခုေသာ္ ယန္၊ စ်ိစ်ကာ ကို ႐ုိက္သတ္ခဲ့ၿပီျဖစ္၍ ျပာအုိးရွစ္လံုးျဖစ္ေနေလၿပီ။) သူသည္ အမႈတြဲေဟာင္းမ်ားကို လွန္ေလွာၾကည့္ယင္း “လုပ္ၿပီးၿပီ၊ လုပ္ၿပီးၿပီ” ဟုဆုိကာ၊ လူေသစာရင္းမ်ားျဖင့္ ေက်နပ္၍ေနတတ္ေလသည္။ အထူးသျဖင့္ မိန္းမမ်ားကို ၿမိန္ၿမိန္ယွက္ယွက္ႀကီး ညႇဥ္းပန္းတတ္သည္။
သူသည္ စည္းစိမ္ကိုမက္သည္။ ထိုတပ္မက္မႈသည္ကား သူ၏ပုလိပ္လုပ္ငန္းကို ေဘးပန္းမွ ကူညီေပးေနေသာ စက္ကေလးတလံုးကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ခင္ဗ်ား၏အိမ္သည္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပင္ဆင္မြမ္းမံထားေသာ အိမ္ျဖစ္က၊ သုိ႔မဟုတ္ ခင္ဗ်ားသည္ အထည္ဆိုင္တဆုိင္ကိုပိုင္က - ခင္ဗ်ား ျမန္ျမန္ေသရမည္။ ဤသည္မွလြဲ၍ အျခားဘာမွ်မရွိ။
ခ်က္လူမ်ဳိး၊ ၎၏ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ နဲရဂါ ဆုိသူမ်ာ သူ႔ထက္ေခါင္းတ၀က္သာမွ် နိမ့္သည္။ ဤကား အရပ္အေမာင္းႏွင့္စပ္ဆုိင္သည္။ ထုိမွတပါး သူတို႔ႏွစ္ဦးအၾကားတြင္ ကြဲျပားျခားနားမႈ ဟူ၍မရွိေခ်။
ဘဲမ္းဆိုေသာ က်ေနာ္တို႔၏အရာရွိကား ေငြကို အငန္းမရတပ္မက္လွသည္ မဟုတ္၊ လူေသမ်ားကိုလဲ မမက္ေမာလွ။ စာရင္းတြက္၍ၾကည့္လွ်င္မူ ဤေနရာမ်ားတြင္ အထက္ပါလူႏွစ္ေယာက္ထက္ မ်ားစြာညံ့ဖ်င္းလိမ့္မည္ - မဟုတ္ေပ။ သူကား လူႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္တေယာက္ ျဖစ္လာလိုေသာဆႏၵႏွင့္ စြန္႔စြန္႔စားစားက်ဲေနေသာ သူတေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ သူလည္း ဂက္စတာပိုတြင္ လုပ္သက္ရွည္လွၿပီျဖစ္သည္။ နပိုလီယံရိပ္သာတြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ဘဲရန္ ၏ လွ်ဳိ႕၀ွက္ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားတြင္ စားပြဲထုိးအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ခဲ့သည္။ ဟစ္တလာကိုဘဲရန္က မေျပာဘဲက်န္ေနေသာ အခ်က္ဟူသ၍ ဘဲမ္းက ျဖည့္စြက္ေျပာဆိုခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ဤကိစၥမ်ဳိးကား ေသးႏုပ္ေနေသးသည္။ သူတပါးကို အမဲလုိက္သလို လုိက္၍ဖမ္းရျခင္း၊ ၎တို႔၏ ေသေရးရွင္ေရးတည္းဟူေသာ ျပႆနာတြင္ သက္ဦးဆံပိုင္ျဖစ္ရျခင္း၊ အိမ္ေထာင္မ်ား၏ကံၾကမၼာကို သူကသာ အဆံုးအျဖတ္ေပးရျခင္း၊ ဤသို႔ေသာ ကိစၥမ်ားသာလွ်င္ ေက်နပ္ဖြယ္ရာ ေကာင္းေလသည္။
ဘဲရန္ - ႐ူးေဒါလ္ဖ္၊ ဘဲရန္။ ေဖာက္ျပန္ေသာ ခ်က္ဓနရွင္မ်ား၏ကိုယ္စားလည္။ အမ်ဳိးသားသစၥာေဖာက္။ ဂ်ာမန္မ်ား၀င္ေရာက္အုပ္စုိးစက ႐ုပ္ေသးအစိုးရ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ တုိင္းျပည္အက်ဳိးယုတ္ေစခဲ့သည္။
သူ၏ စိတ္ေက်နပ္မႈရရန္အတြက္ ေနရာတကာတြင္ မခ်ိမဆန္႔ဇာတ္သိမ္းေနရန္မလိုေပ။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဘက္က တနည္းႏွင့္မဟုတ္ တနည္းနည္းႏွင့္ လက္မေထာင္ႏိုင္လွ်င္၊ အေျခအေနမ်ားမွာ ထုိ႔ထက္ပင္ ပုိ၍ဆိုး၀ါးသြားႏိုင္သည္။ ဟဲေရာစတရာေတာစ္ လိုသာ နာမည္ႀကီးရမည္ဆုိရင္၊ ဘာလဲဟဲ့ အလွ၊ ဘာလဲဟဲ့ အသက္။
ဟဲေရာစတရာေတာစ္ - ေရွးေဟာင္းဂရိျပည္တြင္၊ ဟဲေရာစတရာေတာစ္ဆုိသူသည္ နာမည္ေက်ာ္ၾကားးလုိေသာေၾကာင့္ အလွပဆံုး၀တ္ေသာ ၀တ္ေက်ာင္းႀကီးတ ေက်ာင္းကို မီးတုိက္ဖ်က္ဆီးခဲ့ေလသည္။
သူအကြက္႐ုိက္၍ ျဖန္႔ခ်ထားေသာသူလွ်ဳိစနစ္မွာ အႀကီးက်ယ္ဆံုးျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ သူကား အမဲလုိက္ေခြးတအုပ္ႀကီးကို သံုးေသာမုဆုိးျဖစ္ေလ သည္။ တကယ္လဲ အမဲလုိက္ေလသည္။ မၾကာခဏလဲ အမဲလုိက္ရျခင္းအရာသာ သက္သက္ေၾကာင့္သာ လူမ်ားကိုလုိက္လံဖမ္းဆီးသည္။ သူ႔အေနႏွင့္ဆိုလွ်င္ အ မႈစစ္ျခင္းဟူသည္ကား အမ်ားအားျဖင့္ ၿငီးေငြ႔စရာေကာင္းေသာ အလုပ္ႀကီးတခုျဖစ္ေလသည္။ သူ႔အတြက္ အေရးႀကီးသည္ကား လူမ်ားကိုဖမ္းခ်ဳပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျပဳလုပ္လွ်င္ သူ၏ ေရွ႕သို႔လူအေျမာက္အျမား ေရာက္လာၾကမည္၊ သူ၏ဆံုးျဖတ္ခ်က္အား ေစာင့္ဆုိင္းေနၾကပံုကို ျမင္ရသည္။ တခါက သူသည္ပရာဟာၿမိဳ႕ရွိ ဓာတ္ရထား၊ ဘတ္စ္ကားႏွင့္ တေရာ္လီဘတ္စ္ကားမ်ားမွ ဒ႐ိုင္ဘာႏွင့္စပယ္ယာေပါင္းႏွစ္ရာခန္႔ကို ဖမ္းဆီးခဲ့သည္။ လိုင္းမ်ားတေလွ်ာက္လုိက္လံ ဖမ္းဆီးသျဖင့္၊ ယာဥ္မ်ားလဲရပ္တန္႔ကာ လူမ်ားလဲက်ီးလန္႔စာစား ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထုိအခါတုန္းက၊ သူသည္ အထူးေပ်ာ္ရႊင္၍ေနေလသည္။ ၎ေနာက္ ဖမ္းထားေသာ လူမ်ားအနက္ မွ လူတရာ့ငါးဆယ္ကို လႊတ္ပစ္လုိက္ကာ၊ အိမ္ေထာင္ေပါင္း တရာ့ငါးဆယ္တြင္ သူ႔အား သူေတာ္ေကာင္းႀကီးအျဖစ္ ေျပာဆိုေနၾကေတာ့မည္ ဟူ၍လည္း ေက်နပ္ ေနျပန္သည္။
“ငါ့အမႈေတြထဲမွာ မင္းကိစၥဟာအႀကီးဆံုးပဲ” သူသည္က်ေနာ့္အား မၾကာခဏ၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းႀကီးေျပာေလ့ရွိသည္။ က်ေနာ့္ကိစၥကို အမႈရွိသမွ်အ နက္အႀကီးဆံုးဟူ၍ အထက္မွစာရင္းသြင္းလုိက္ၾကေသာအခါ သူ႔အေနႏွင့္ေသြးႂကြသြားခဲ့ေလသည္။ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ က်ေနာ့္အေနႏွင့္ သက္ဆုိးရွည္ေနရသည္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေပမည္။
သူႏွင့္က်ေနာ္သည္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ႀကိဳးစားပမ္းစား မနားမေနလိမ္ၾကသည္။ အသားလြတ္ေတာ့ မလုပ္ၾက။ သူလိမ္သမွ်ကို က်ေနာ္အ ကုန္သိသည္။ က်ေနာ္လိမ္ေနသမွ်ကိုကား သူကတခါတေလမွ်သာ ရိပ္မိသည္။ သို႔ေသာ္လည္ဆယ္ေနေသာ အခ်က္တခ်က္ထင္ရွား၍လာေသာအခါ၌လဲ က်ေနာ္ တို႔သည္ တိုင္ပင္မထားေသာ သေဘာတူညီခ်က္အရ ကိစၥကိုေက်ာ္၍သာသြားၾကသည္။ က်ေနာ့္အထင္ကို ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္သူသည္ အမွန္ကိုေပၚလာေအာင္ စစ္ေဆးရမည္ထက္ “သူ၏အမႈႀကီး” ေပၚတြင္ အစြန္းအထင္းကေလး တေျပာက္မွ်တင္မသြားရန္ ပို၍စိတ္၀င္စားပံု ေပၚေလသည္။
ႀကိမ္လံုးႏွင့္ သံဒုတ္တို႔မွာ အမႈစစ္ေဆးရာ၌ အသံုးျပဳရမည့္တခုတည္းေသာ နည္းလမ္းမ်ားျဖစ္သည္ဟု သူကမယူဆေပ။ သူသည္ “မိမိ၏” လူတ ေယာက္အေပၚ မည္သို႔တန္ဘိုးျဖတ္သနည္း၊ တန္ဘိုးျဖတ္သည့္အတိုင္းလဲ ေျဖာင္းဖ်သည့္ေနရာတြင္ ေျဖာင္းဖ်သည္၊ ၿခိမ္းေျခာက္သည့္အခါ ၿခိမ္းေျခာက္သည္။ ဘယ္ေသာအခါကမွ် က်ေနာ့္ကိုႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပမ္းျခင္းမျပဳခဲ့ - အဖမ္းခံရသည့္ ပထမညတုန္းကမူ သူပါေကာင္းပါမည္။ သို႔ေသာ္ လိုအပ္သည္ဟု ယူဆလာေသာအ ခါ၌မူ က်ေနာ့္အား အျခားတေယာက္ေယာက္ထံ ေခတၱထုတ္၍ ေခ်းငွားတတ္ေလသည္။
သူသည္ အျခားသူမ်ားထက္ပို၍ စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာေကာင္းသည္။ ဤအခ်က္ကိုကား ယံုမွားသံသယရွိစရာ မလုိေပ။ အျခားသူမ်ားထက္လဲ ပို၍စိတ္ ကူးစိတ္သန္း ႂကြယ္၀သည္။ ႂကြယ္၀သလိုလဲ အသံုးခ်တတ္သည္။ တခါေသာ္ လူတေယာက္အား ေထာင္ဖမ္းရန္ဟု လုပ္ဇာတ္ခင္းကာ၊ သူႏွင့္က်ေနာ္ ဘရားညစ္ အရပ္သို႔သြားၾကသည္။ ေနာင္တြင္လဲ က်ေနာ္တို႔သည္ ထုိေနရာသို႔မၾကာခဏသြားၾက၍ ဘီယာဆိုင္တဆိုင္၏ ျခံ၀င္းထဲတြင္ထုိင္ကာ ေဘးပတ္လည္မွ အျမႇင္မ ျပတ္သြားလာေနၾကေသာ လူမ်ားကိုၾကည့္ေနတတ္ၾကသည္။
- မင္းကို ငါတို႔ကဖမ္းခ်ဳပ္လုိက္တယ္ - သူသည္ လူမ်ားကိုၾကည့္ယင္း ဤသို႔ဆန္းစစ္ျပေလသည္ - ဒါေပမဲ့ ၾကည့္စမ္း ဘာေတြမ်ားေျပာင္းလဲသြားသ လဲ။ လူေတြဟာအရင္ကလိုပဲ သြားၾကလာၾက ရယ္ၾက ေမာၾက။ အယင္ကလိုပဲ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္လဲရွိရဲ႕။ ေလာကႀကီးဟာ ဆက္ၿပီးေရြ႕လွ်ားေနလိုက္တာ၊ မင္း လိုလူမ်ဳိးတေယာက္ ကမၻာေပၚကိုမေရာက္ခဲ့ဘူးသလိုပဲ။ ဒီလူေတြၾကားထဲမွာ မင္းရဲ႕စာဖတ္ပရိတ္သတ္တခ်ဳိ႕ေတာင္ ပါမွာပဲ - မင္းအတြက္ေၾကာင့္ ဒီလူေတြမွာ ပါးရည္ ကေလးတခ်က္ပိုၿပီးတြန္႔သြားတယ္ ထင္သလား။
တခါတြင္လဲ တေန႔လံုးစစ္ေဆးေမးျမန္းေနခဲ့ၿပီးေနာက္၊ က်ေနာ့္အားကားတစင္းေပၚသို႔တင္ကာ ပရာဟာ၏ညေနခင္းကိုျဖတ္လ်က္ နဲ႐ုဒါလမ္း အ ထက္ ဟရဒ္ခ်န္နီ သုိ႔အေရာက္ေမာင္းႏွင္ေခၚေဆာင္သြားပါသည္။
- မင္း ပရာဟာကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာ ငါသိပါတယ္။ ၾကည့္စမ္း ဒီၿမိဳ႕ထဲကို တခါတေလေတာ့ ျပန္မသြားခ်င္ဘူးလား၊ ဘယ့္ေလာက္လွတဲ့ၿမိဳ႕လဲ။ လွတာမွ မင္းမရွိၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာင္မွ ဒီၿမိဳ႕ဟာ လွၿမဲလွေနမွာ ...
သူသည္ အကုသုိလ္ဘက္သို႔ဆြဲေသာ နတ္မိစၦာ၏အခန္းကို ေကာင္းစြာကျပတတ္သည္။ ေႏြရာသီ၏ညေနခင္းသည္ ေဆာင္းဦးရာသီ၏ ေရွ႕ေတာ္ေျပး အေငြ႔အသက္မ်ားျဖင့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ကိုပက္ျဖန္းထားသည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ မွည့္ေနေသာသပ်စ္ညိဳသီးကဲ့သို႔ ျပာလဲ့လဲ့အေရာင္ျဖင့္ မႈိင္းေနသည္။ အရက္ကဲ့သို႔ ယစ္မူးေစ သည္။ က်ေနာ္ကား ထုိအလွမ်ားကို ကမၻာဆံုးသည့္အထိ ေငးၾကည့္ေနလိုလွေသာ္လည္း ... သူက စကားကို ၾကားကျဖတ္၍ ေျပာလုိက္သည္။
- ခင္ဗ်ားတို႔မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ဆုိ၊ ဒီထက္ေတာင္ပိုၿပီးလွလာလိမ့္အံုးမယ္။
သူက တခ်က္မွ်ရယ္လုိက္ေလသည္။ အဆုိးသေဘာႏွင့္ရယ္သည္ကား မဟုတ္ စိတ္မခ်မ္းသာသည့္အေနႏွင့္ျဖစ္ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္
- မင္းက အပ်က္ကခ်ည္း လုိက္ၾကည့္ေနတဲ့အေကာင္ပဲ။
ဟု ေျပာေလသည္။
သူသည္ ထုိညေနခင္းသုိ႔ မၾကာမၾကာ ျပန္၍လွည့္လာတတ္သည္။
- ဒုိ႔ဒီမွာ မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ ... ဟုတ္လား ... ဒီလုိဆုိရင္ ဒို႔ႏိုင္မယ္ဆုိတာ မင္းမယံုဘူးေပါ့။
သူက ဤကဲ့သို႔ေမးသည္။ သူကိုယ္တုိင္လဲ မယံုေတာ့ေသာေၾကာင့္ ဤသို႔ေမးျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ေနာက္ က်ေနာ္က ဆိုဗီယက္ယူနီယံ၏ အင္အား၊ ဆုိဗီယက္ယူနီယံကို မည္သူကမွ် မေခ်မႈန္းႏိုင္ပံု စသည္တို႔ကိုေျပာျပေသာအခါ သူသည္ အာ႐ံုစုိက္၍နားေထာင္ေနခဲ့သည္။ စကားစပ္မိ၍ေျပာရဦးမည္။ ဤသည္ ကား က်ေနာ္၏ ေနာက္ဆံုး “အစစ္ခံခ်က္” တခ်ဳိ႕တ၀က္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
- ခ်က္ ကြန္ျမဴနစ္တေယာက္ကို သတ္တုိင္း သတ္တိုင္း၊ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ ဂ်ာမန္လူမ်ဳိးရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစိတ္တပိုင္းကုိ သုတ္သင္ပစ္ေနၾကတာပဲ ဟု က်ေနာ္ကသူ႔အား ေျပာျပခဲ့ပါသည္ - ဂ်ာမန္လူမ်ဳိးရဲ႕ေရွ႕ေရးကို ကယ္တင္ႏိုင္တာ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ တခုတည္းပဲရွိတယ္။
သူသည္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ပေစ ဟူေသာ အမူအရာျဖင့္ ေလကိုလက္ႏွင့္ ႐ိုက္ျပပါသည္။
- ဒို႔ ႐ႈံးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒို႔ကိုဒီ၀ါဒက ကယ္တင္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ - ဟု ေျပာယင္း အိတ္ထဲမွ ပစၥတိုကိုထုတ္၍ ျပပါသည္ - ျမင္လား၊ ေနာက္ ဆံုး က်ည္ဆံသံုးေတာင့္ကုိ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ခ်န္ထားတယ္။
... သို႔ေသာ္ ဤသည္ကား ႐ုပ္တုကေလးတခုကိုသာ ကိုယ္စားျပေနျခင္း မဟုတ္ေတာ့။ ဤသည္ကား အရြယ္ေႏွာင္း၍ ေဟာင္းေနၿပီျဖစ္ေသာ ေခတ္တခုကို သ႐ုပ္ေဖာ္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

(ပခံုးသုိင္းႀကိဳးတစံု - ၾကားျဖတ္တူရိယာသံ)
မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ အက်ဥ္းခန္း၏ တံခါးေဘးတြင္ ပခုံးသုိင္းႀကိဳးတစံု ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ ေယာက္်ားေဘာင္းဘီမ်ားကို ထိန္းသည့္သာမန္ပခံုးသုိင္းႀကိဳး တစံုမွ်သာ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ ဘယ္တုန္းကမွ်မႏွစ္သက္ခဲ့ဘူးသည့္ ပစၥည္းတခုျဖစ္သည္။ ယခုေသာ္ က်ေနာ္တုိ႔၏ အက်ဥ္းခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ၾကတုိင္း အဆုိပါ ပစၥည္းကို ၀မ္းေျမာက္စြာ ၾကည့္မိသည္။ ထုိပခံုးသုိင္းႀကိဳးမ်ားတြင္ ေျမႇာ္လင့္ခ်က္ကေလး တပိုင္းတစမွ် ျမင္ေတြ႔ေနမိပါသည္။
ခင္ဗ်ားအား ဖမ္းဆီးသည့္အခါတြင္ သူတို႔သည္ ခင္ဗ်ားအားေသသည့္အထိ ႐ုိက္ေကာင္း႐ုိက္ၾကမည္။ သို႔ေသာ္ ခင္ဗ်ားဖာသာခင္ဗ်ား ႀကိဳးဆြဲခ်၍ မ ေသႏိုင္ ေရွးဦးပထမတြင္ခင္ဗ်ား၏ ေကာ္လာစည္း၊ ခါးပတ္၊ သို႔မဟုတ္ ပုခုံးသုိင္းႀကိဳးမ်ားကို ယူသြားၾကသည္။ (အိပ္ရာခင္းကို သံုးမည္ဆုိလွ်င္ကား လွလွႀကီး ႀကိဳးဆြဲခ်ေသႏိုင္သည္။) ၎ေနာက္ ဤမွ်အႏၱရာယ္ႀကီးလွေသာ ေသမင္း၏လက္သံုးကိရိယာမ်ားကို ေထာင္တြင္း႐ံုးခန္း၌ သိမ္းထားၾကသည္။ ေနာက္ ဂက္စတာပိုရွိ ခင္ဗ်ားမသိေသာ ကံၾကမၼာတခုက ခင္ဗ်ားအား အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရန္ျဖစ္ေစ၊ ေထာင္စခန္းတခုခုသို႔ျဖစ္ေစ၊ သို႔မဟုတ္ ႀကိဳးစင္ေပၚသို႔ျဖစ္ေစ၊ တေနေနရာသို႔ ပို႔ရမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ေသာအခါက်မွ ခင္ဗ်ားအား ေခၚကာ ထုိပစၥည္းမ်ားကိုတခန္းတနားျပန္လည္ ေပးအပ္ၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ အက်ဥ္းခန္းအတြင္းသို႔ကား ျပန္လည္ ယူသြားခြင့္မျပဳ။ အျပင္ဘက္တံခါး၏ ေဘးတြင္ျဖစ္ေစ၊ တံခါး၏ေရွ႕မွ သံတန္းတြင္ျဖစ္ေစ ခ်ိတ္ထားရသည္။ အမိန္႔က်ေသာအခ်ိန္မွစ၍ တကယ္ပင္ ထြက္ခြာသြားရေသာအခ်ိန္အထိ ထိုေနရာတြင္ တြဲလြဲခုိေနၾကရသည္။ ထုိသို႔ေသာ ပစၥည္းမ်ားကား အက်ဥ္းခန္းအတြင္းမွ တစံုတေယာက္ေသာသူသည္ မသြားလုိေသာလမ္းသို႔ ခရီးထြက္ရန္ အသင့္ျဖစ္ေနရၿပီဟူေသာ အထိမ္းအမွတ္ပင္ျဖစ္သတည္း။
ဂုစတီနာ၏ ကံၾကမၼအေၾကာင္းကို ၾကားရေသာေန႔၌ပင္ ပခုံးသုိင္းႀကိဳးတစံုသည္ က်ေနာ္တုိ႔ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ အက်ဥ္းခန္းေရွ႕တြင္ ေပၚေပါက္လာ သည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္အက်ဥ္းခန္းမွ မိတ္ေဆြတေယာက္သည္ သူမႏွင့္တသုတ္တည္း အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရာသို႔ ထြက္ခြာသြားရမည္ျဖစ္သည္။ ထုိလူသိုက္ကား ယခုထက္ထိ ခရီးမထြက္ရေသး။ ျဗံဳးကနဲ ရက္ေရြ႕လုိက္ၾကသည္။ သူတို႔သြားရမည့္အလုပ္႐ံုမွာ ဗံုးႀကဲခံရသျဖင့္ ပ်က္စီးကုန္သည္ဟု ၾကားရသည္။ (ဤသည္ကား တြက္ကိန္းကိုက္ေသာ အျဖစ္အပ်က္တရပ္။) မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ ခရီးထြက္ရမည္ကို မည္သူမွ်မသိ။ ယေန႔ညေန သို႔မဟုတ္ မနက္ျဖန္၊ ေနာက္အပတ္ သို႔မဟုတ္ ဆယ့္ေလးရက္အၾကာတြင္ သြားေကာင္းသြားၾကရမည္။ ပခုံးသိုင္းႀကိဳးမ်ားကား တြဲေလာင္းခုိၿမဲခိုေနၾကေလသည္။ သို႔ႏွင့္က်ေနာ္လည္း သိေနရသည္။ ထုိပစၥည္းကို ျမင္ေနရသမွ်ကာလပတ္လံုး ဂုစတီနာတေယာက္ျဖင့္ ပရာဟာၿမိဳ႕တြင္ ရွိေနေပလိမ့္ဦးမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိပုခုံးသုိင္းႀကိဳးမ်ားသည္ သူ႔အားကူညီေနသာ ပုဂၢိဳလ္ တေယာက္ျဖစ္ဘိသည့္အလား ၎တို႔အား ၀မ္းသာျမတ္ႏုိးစြာ ၾကည့္႐ႈေနခဲ့ပါသည္။ သူ႔အေနႏွင့္ တရက္မွ် အခ်ိန္ရလာမည္၊ ႏွစ္ရက္ ... သံုးရက္ ... ဒီအခ်ိန္ဟာ ဘယ္လုိအက်ဳိးသက္ေရာက္မယ္ဆိုတာ ဘယ္သူသိႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဒီလုိရလုိက္တဲ့ ရက္ကေလးတရက္ကပဲ သူ႔အသက္ကိုကယ္ဆယ္ေကာင္း ကယ္ဆယ္မိမွာ ...
က်ေနာ္တုိ႔အားလံုးသည္ ဤသို႔သာ ေနထုိင္ခဲ့ၾကသည္။ ယေန႔လဲ ဤသို႔ပင္ ေနၾကသည္။ ယခင္လ၊ ယခင္ႏွစ္ကလဲ ဤသို႔ပင္။ ေျမႇာ္လင့္ခ်က္တည္ရွိ ရာ မနက္ျဖန္သုိ႔ အၿမဲတန္းမ်က္ႏွာမူေနၾကသည္။ ခင္ဗ်ား၏ ကံၾကမၼာကိုကား ခ်ိတ္တံဆိပ္ခပ္ႏွိပ္လုိက္ၿပီ။ ခင္ဗ်ားအား သဘက္ခါတြင္ ေသနတ္ႏွင့္ပစ္သတ္ရန္ ဆံုးျဖတ္လုိက္ၾကၿပီ - အမယ္ ဒါေပမဲ့ မနက္ျဖန္ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ ဘယ္သူေျပာႏိုင္ပါ့မလဲ။ နက္ျဖန္ခါအထိသာ အသက္ရွင္ေနဦးမည္ဆိုလွ်င္ ... နက္ျဖန္က်လွ်င္ အစစအရာရာ ေျပာင္းလဲသြားႏုိင္သည္။ အစစအရာရာကား မခုိင္မက်ည္ရွိလွစြာသည္။ မွန္သည္၊ နက္ျဖန္ဘာျဖစ္မည္ကို မည္သူသိသနည္း။ သို႔ႏွင့္ နက္ျဖန္ေပါင္း မ်ားစြာလဲ ေရြ႕လ်ားသြားသည္။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူတို႔အတြက္ကား မနက္ျဖန္ဟူ၍မရွိေတာ့။ သို႔ရာတြင္ ဆက္လက္၍ ေနထိုင္ေနၾကသည္ - နက္ျဖန္ခါ၊ နက္ျဖန္ခါ ဘာျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ ဘယ္သူ သိႏိုင္ပါ့မလဲ။
ဤသို႔ေသာ တြက္ကိန္းမ်ဳိးမွ အေၾကာင္ဆံုးေသာ ေကာလာဟလသတင္းမ်ား ေပါက္ဖြားလာခဲ့သည္။ အပတ္တိုင္း အပတ္တုိင္း ဘယ္ေတာ့စစ္ၿပီး ေတာ့မည္ဟူေသာ ႏွင္းဆီေရာင္သတင္းမ်ားေပၚလာတတ္သည္။ ထုိသတင္းမ်ားကို လူတုိင္းသည္ပါးစပ္ကို နားႏွစ္ဘက္ ထိလုနီးနီးၿဖဲရင္း အငန္းမရ နားေထာင္ေလ့ ရွိၾကသည္။ အပတ္တုိင္း အပတ္တုိင္း ပန္းကရာ့စ္ေထာင္သည္ ထူးျခားေသာ ၀မ္းသာစရာသတင္းတရပ္ကို တုိးတိုးကေလး ဖြင့္ေျပာတတ္သည္။ ထုိသတင္းမ်ဳိးကို လူတုိင္းကပင္ အားတက္သေရာလက္ခံလုိၾကသည္။ ခင္ဗ်ားက ဤကိစၥမ်ဳိးကိုတြန္းလွန္ တုိက္ခိုက္သည္။ လြဲမွားေသာ ေျမႇာ္လင့္ခ်က္မ်ားကို ခင္ဗ်ားကတုိက္ဖ်က္ သည္။ ဤကိစၥမ်ဳိးကား လူ၏စ႐ုိက္ကို မၾကံ့ခုိင္ေစသည္သာမက ေပ်ာ့ညံ့ေစသည္။ အဆံုးသတ္၌ အစစအရာရာသည္ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျဖစ္သြားလိမ့္မည္ဟူေသာ သေဘာထားကို လိမ္လည္ခ်က္ျဖင့္ အစာခြန္႔ရန္ လိုလဲမလုိ၊ သင့္လဲမသင့္။ ထုိအေကာင္းေမွ်ာ္ စိတ္ဓာတ္သေဘာထားကို အမွန္စကားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ေျမႀကီး လက္ခတ္မလြဲ ရရွိမည့္ေအာင္ပြဲကို ျပတ္ျပတ္သားသား ျမင္တတ္ျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ယင္းသို႔သာ အားျဖည့္ထားရေပမည္ - သို႔ေသာ္လည္း အေျခခံသဘာ၀ကား ခင္ဗ်ား၏ ကိုယ္တြင္း၌လည္း ရွိေနသည္။ သည္ရက္ကေလး တရက္သည္ပင္ အဆံုးအျဖတ္ေပးမည့္ေန႔ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ခင္ဗ်ားအခ်ိန္ရလုိက္ေသာ ရက္ကေလးတရက္သည္ပင္ ခင္ဗ်ားအား ၿခိမ္းေခ်ာက္ေနေသာ ေသေဘး၏ နယ္စပ္မွ ခင္ဗ်ားမစြန္႔လႊတ္လုိေသာ ဘ၀၏နယ္တြင္းသို႔ ျဖတ္ကူးမိရန္ကူညီေကာင္း ကူညီႏုိင္လိမ့္မည္။
လူတို႔၏တသက္တာတြင္ ရက္ေပါင္းနည္းပါးလွစြာသည္။ သို႔စဥ္လ်က္ ခင္ဗ်ားသည္ထုိရက္မ်ားကို လ်င္ျမန္စြာေရြ႕လ်ားသြားေစလုိသည္။ ပို၍ျမန္ေလ၊ အတတ္ႏိုင္ဆံုးျမန္ေလေလ၊ ခင္ဗ်ားအေနႏွင့္ပို၍ႏွစ္သက္သည္။ အခ်ိန္ကား ဖမ္း၍မရ၊ ေျပး၍ေနသည္။ ခင္ဗ်ား၏ ေသြးေၾကာမ်ားမွ မရပ္မဆိုင္းဘဲ တစိမ့္စိမ့္ယို ထြက္ေနေသာအခ်ိန္ကား ခင္ဗ်ား၏မိတ္ေဆြပင္ ျဖစ္ေလသည္။ အံ့ဘြယ္ေကာင္းေလစြ။
နက္ျဖန္သည္ ယမန္ေန႔ျဖစ္သြားသည္။ သဘက္ခါသည္ ယေန႔ျဖစ္လာသည္။ ဤသည္လည္း လြန္ခဲ့ျပန္ေလၿပီ။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ အက်ဥ္းခန္းတံခါးေဘးမွ ပခုံးသိုင္းႀကိဳးမ်ားကား တြဲလြဲခိုၿမဲခုိေနၾကေလသည္။