ငါတို႔ကို ဒီမိုကေရစီျပန္ေပး

(၁)
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕
ေဖ်ာက္ထားခံရတဲ့ သမိုင္းမွာ
သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးပါတယ္
ေသြးစြန္းခဲ့တဲ့ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ပါတယ္
ၿဖိဳခ်ခံခဲ့ရတဲ့ တကသ အေဆာက္အဦးလည္းပါတယ္။

ေက်ာင္းသားတို႔ရဲ႕
ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ေရးခြင့္
ဘယ္ေလာက္ျဖင့္ ဆံုးေနရဦးမွာလဲ။

ငါတို႔ကို
ဒီမိုကေရစီျပန္ေပး ...။

(၂)
သံဃာေတာ္တပါးရဲ႕
ေျခမြခံလိုက္ရတဲ့ ပံုရိပ္မွာ
စစ္ဖိနပ္ဒဏ္ရာနဲ႔ ေက်ာင္းသခၤမ္းကိုေတြ႕တယ္
တားျမစ္ခံထားရတဲ့ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ေလးေတြေတြ႕တယ္
ရြတ္ဆိုခြင့္ မရေတာ့တဲ့
ေမတၱာပို႔ ဆုေတာင္းသံကိုလည္းေတြ႕တယ္။

ဘယ္ေလာက္ ေဖာက္ျပန္ပိုးထိုး
ေခတ္ဆိုးႀကီးမ်ားပါလိမ့္
ဘုရားသားေတာ္ေတြရဲ႕ ဘဝ
သကၤန္း႐ံုမွ
ပိုၿပီး မလံုျခံဳရတဲ့အျဖစ္
ရင္နင့္စရာ ေကာင္းလွခ်ည့္။

အခုခင္းက်င္းေနတဲ့ အမိုက္ဇာတ္
ဘယ္ေတာ့မ်ား ရပ္ပါ့မလဲ။

ငါတို႔ကို
ဒီမိုကေရစီျပန္ေပး ...။

(၃)
သာမန္ျပည္သူတေယာက္ရဲ႕
ဖ်က္သိမ္းခံခဲ့ရတဲ့ ဘဝမွာ
မွတ္ပံုတင္ျပစရာ မလိုတဲ့
လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ခြင့္ပါတယ္
အေၾကာက္တရားမဲ႔ ေျပာဆိုခြင္႔ပါတယ္
အခ်ဳပ္အျခယ္မဲ့ စည္း႐ံုးခြင့္လည္းပါပါတယ္။

ေနာက္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ
အက်ဥ္းခ်ထားဦးမွာလဲ။

ငါတို႔ကို
ဒီမိုကေရစီျပန္ေပး ...။

(၄)
သာမန္စစ္သားတေယာက္ရဲ႕
မက္ခြင့္မရတဲ့ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ
ေန႔တိုင္း ႐ြတ္ေနရၿပီး
ဘယ္ေတာ့မွ ဦးထိပ႐ရြက္ခြင့္မရခဲ့တဲ့
သစၥာေလးခ်က္ကို ေတြ႕တယ္
ဖယ္ရွားခံထားရတဲ႔
ျပည္သူနဲ႔ တသားတည္း ျဖစ္ခြင့္ကိုေတြ႕တယ္။

အခုျဖင့္
ျပည္သူကို ေသနတ္ေျပာင္းခ်ိန္ဖို႔သာ
အမိန္႔ေပးခံထားရတဲ႔
မလူးသာ မလြန္႔သာဘဝ
ဘယ္ေတာ့မွ ကုန္ဆံုးႏိုင္မွာလဲ။

ငါတို႔ကို
ဒီမိုကေရစီျပန္ေပး ...။

(၅)
ရဟန္းျပည္သူ
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား
စစ္သားမက်န္
ျမန္ျပည္တဝွမ္း
ဘဝဂ္လႊမ္းေအာင္
အစြမ္းရွိသမွ်
ဟစ္ေၾကြးၾကေလာ့ …။

“ငါတို႔ကို
ဒီမိုကေရစီျပန္ေပး”

“ငါတို႔ကို
ဒီမိုကေရစီျပန္ေပး”

“ငါတို႔ကို
ဒီမိုကေရစီျပန္ေပး”

သံၿပိဳင္ဟစ္ဆို
ထိုေတာင္းဆိုသံ
ျပည္လံုးညံကာ
ဤတခါမူ
ရန္သူဟူသမွ်
ေတာထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစသတည္း ။ ။

ေဒါင္းတမန္

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြဘေလာ့မွကူးယူသည္။