ေဂၚကီရဲ႕အေမ။ အႏွစ္တရာျပည့္ၿပီ

မာ့က္စင္ေဂၚကီဆိုသူက အေမဆိုေသာ၀တၳဳရွည္ႀကီးတပုဒ္ကို ၁၉၀၇ခုႏွစ္ထဲတြင္ ေရးထုတ္လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ႔အသက္မွာ ၃၉ႏွစ္ရွိေနၿပီ။ ယခု အႏွစ္တရာတိတိၾကာေသာအခါ ဤစာအုပ္ကိုဂုဏ္ျပဳေနၾကသည္။
ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း ေခတ္ႏွင့္လည္းအံ၀င္ေၾကာင္း ေျပာေနၾကသည္။
ဤစာအုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး မိမိဘ၀တြင္ မွတ္ေလာက္သားေလာက္မ်ား က်န္ရစ္ေနသည္ကိုျပန္စဥ္းစားမိပါသည္။
ထိုစာအုပ္ကို ကၽြန္္ေတာ္က ၁၉၆၃ ခုႏွစ္တြင္မွဖတ္ရသည္။ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ အရြယ္ပါ။ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ ပါ၀င္မႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပးလႊား၊ ပုန္းေအာင္းေနစဥ္ အိမ္ကိုလွမ္းမွာယူၿပီး ဖတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ယင္းမွာ အဂၤလိပ္၀တၳဳ ရွည္ႀကီးတအုပ္ကို တသက္တြင္ ပထမဆံုးဖတ္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ လူကလည္း ေျပးလႊားပုန္းေအာင္းေနတုန္း၊ အားေနတုန္းမို႔ စာမ်က္ႏွာ ၃၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိေသာ စာအုပ္ထူႀကီးကို ႏွစ္ရက္၊ သံုးရက္ႏွင့္အၿပီးဖတ္လိုက္ႏိုင္ျခင္း ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္လိုေရးထားသည့္ စာအုပ္ထူႀကီးမ်ားကိုဖတ္ရန္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယံုၾကည္မႈ ရသြားေစခဲ့သည္ကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနသည္။ ထို႔ထက္ပိုအေရး ႀကီးသည္က ဤစာအုပ္ကိုဖတ္ၿပီးေနာက္ သ႐ုပ္မွန္စာေပ၏ အစြမ္း ႏွင့္အင္အားကို ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ယံုၾကည္ သြားျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ႏိုင္ငံေရးယံုၾကည္ခ်က္ကိုလည္း အားျဖည့္ေလာင္းသည့္အလား ခံစားခဲ့ရသည္။
ဤစာအုပ္မတိုင္မီက ျပည္တြင္းက၀တၳဳေပါင္းမ်ားစြာကိုေရာ ႏိုင္ငံျခား၀တၳဳဘာသာ ေပါင္းမ်ားစြာကိုပါ ကၽြန္္ေတာ္ဖတ္ဖူးပါသည္။ အဂၤလိပ္လိုဆိုလ်င္ လည္း အတိုခ်ဳပ္ထားေသာ စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဖတ္ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ဤ၀တၳဳကိုဖတ္ၿပီး ေနာက္ခံစားရသည့္ ေက်နပ္မႈ။အားတက္မႈမ်ဳိး သည့္အယင္ ဘယ္တုန္းကမွ မရရွိခဲ့ဖူးသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ဤ၀တၳဳကိုဖတ္ရန္ ကၽြန္ေတာ္တိုက္တြန္းမိေသာ လူအေရအတြက္ဆိုလ်င္လည္း မ်ားလြန္း၍ မွတ္ပင္မမွတ္မိ ေတာ့။
‘အေမ’ကို ဗမာျပည္တြင္ စာေရးဆရာဂုဏ္္ေရာင္ႏွင့္ ေတာင္တြင္းဦးကိုကိုႀကီးတို႔ ဘာသာျပန္ဖူးသည္။ ႏွစ္ဦးေပါင္းလ်င္ ေစာင္ေရေသာင္းဂဏန္း ရွိ ေလာက္သည္။ ယခုျပန္ထုတ္ခြင့္ရလ်င္လည္း ေရာင္းရမည္ဟုယံုၾကည္သည္။ နအဖေျပာေနေသာ ‘အေမ’ ဆိုေသာစံႏွင့္တိုင္းတာၾကည့္သင့္သည္။
ေဂၚကီ၏အေမသည္ ဖိႏွိပ္မႈႏွစ္မ်ဳိးကို ရင္ဆိုင္တြန္းလွန္ကာလူသံုးမ်ဳိးကို ကိုယ္စားျပဳသည္ဟုဆိုႏိုင္သည္။ သူသည္ (၁) မိန္းမ၊ (၂) မိခင္၊ (၃) အလုပ္ သမားဆိုေသာ လူသံုးမ်ဳိးကို ကိုယ္စားျပဳကာ ေယာက္်ားတို႔၏စိုးမိုးမႈဆိုေသာ အိမ္တြင္းေက်းကၽြန္ျပဳမႈႏွွင့္ လုပ္ခ၏ေက်းကၽြန္ျပဳမႈဆိုေသာ စနစ္ဆိုးႏွစ္ခုကို ရင္ဆိုင္ တြန္းလွန္သူျဖစ္ေပသည္။ ‘အေမ’ သည္ ႏိုင္ငံေရးစကားေတြ ေဖာင္ေအာင္ေျပာေနေသာ သာလိကာဇာတ္ေကာင္မ်ဳိးမဟုတ္ေခ်။ သူသည္ မူလကႏိုင္ငံေရးဟူ၍ နကန္းတလံုးမွမသိရွာေသာ။ သူ႔သား ေပဗယ္လ္ႏွင့္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြ လုပ္သမွ်ကိုေမွာင္ရိပ္ထဲမွ စိုးရိမ္တႀကီးေစာင့္ၾကည့္ကာ သက္ျပင္းတဖိုဖိုျဖင့္ ‘ဘုရားတ’ ေနရွာ ေသာ မိန္းမႀကီးတဦးသာလ်င္ ျဖစ္ေပသည္။ သည့္ေနာက္တြင္မွ သူသည္သူ႔သားရဲ႕ ရဲေဘာ္ေတြအေပၚ သူ႔သားလိုပဲခ်စ္ခင္လာကာ။ သံေယာဇဥ္ေမြးမိေသာ မိခင္ တဦးျဖစ္လာသည္။ ေနာက္တဆင့္တက္ေတာ့ သူသည္သူ႔သားႏွင့္ရဲေဘာ္မ်ားအတိုင္း သေဘာေပါက္ယံုၾကည္လာသည္။ ထိုမွထပ္တဆင့္တက္ေတာ့ သူကသူ႔ သားတို႔တေတြ အဖမ္းခံရခ်ိန္တြင္က်န္ရစ္ ေသာတာ၀န္မ်ားကိုသူက ဆက္လုပ္ျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။
ဤျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈမွာ အလြယ္တကူျဖစ္ေပၚလာသည္ မဟုတ္။ အေတြးအေခၚပဋိ ပကၡေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းၿပီးမွ တျဖည္းျဖည္းျမင့္တက္လာ ျခင္းျဖစ္သည္။ လူတန္းစားတိုက္ပြဲေတြ ပိုမိုျပင္းထန္လာေလေလ။ သူ၏အသိပိုတိုးတက္လာေလေလျဖစ္ခဲ့သည္မွ သတိျပဳစရာျဖစ္သည္။ တခ်ိန္က သူ႔အဖို႔နားစိမ္း ႐ံုမက တုန္လႈပ္စရာျဖစ္ေသာ “ႏုိင္ငံေရးအေတြးအေခၚ၊ အံုႂကြမႈ၊ တိုက္ပြဲ၊ ဆိုရွယ္လစ္” စသည့္ စကားမ်ားကို ေမွာင္ရိပ္ထဲမွနားေထာင္ရင္း သူယဥ္ပါးခဲ့ရသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္သူျဖစ္လာေတာ့သည္။ သူ႔မွာသူယံုၾကည္ေသာ ဘာသာေရးအတြက္ သားျဖစ္သူႏွင့္ျငင္းခံုသည္ကိုလည္း ဤ စာအုပ္ တြင္ဖတ္ၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ေဂၚကီ၏ ‘အေမ’မွာ တေခတ္ထြန္းတေယာက္ေပၚ။ လူထူး လူခၽြန္မဟုတ္။ အင္မတန္သာမာန္က်ေသာ သဘာ၀မိခင္တဦး သာလ်င္ျဖစ္ေနသည္ကိုက ဤစာအုပ္၏ အစြမ္းျဖစ္ေနေပသည္။
‘အေမ့’အဖို႔ သူ႔သားႏွင့္အေပါင္းပါေတြလုပ္ေန။ ေျပာေနသမ်မွာ အဆန္းခ်ည္းျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ၀တၳဳတေနရာတြင္ သူကသူ႔သား၏ေရာင္းရင္း ယူကရိန္း သားကို ဤသို႔ေျပာသည္။ “မင္းတို႔ကလည္းထူးဆန္းလိုက္တာ။ မင္းတို႔အားလံုးရဲေဘာ္ေတြလား။ အာေမးနီးယန္းေတြ၊ ဂ်ဴးေတြ၊ ၾသစထရီးယန္းေတြ၊ မင္းတို႔တ ေတြစကားေျပာေနလိုက္ၾကတာဟာ တကယ့္မိတ္ရင္းကၽြမ္းေဟာင္းေတြလိုပဲ။ မင္းတို႔ဟာ၀မ္းနည္းစရာရွိလည္း အားလံုးအတြက္၀မ္းနည္းတယ္။ ၀မ္းသာစရာရွိ လည္း အားလံုးအတြက္၀မ္းသာတယ္၊” ဤသည္ကိုယူကရိန္းသားႀကီး ႐ိုင္ဘင္ကယခုကဲ့သို႔ ျပန္ေျပာသည္ -
“ဟုတ္တယ္။ အားလံုးအတြက္ပဲအေမ။ အားလံုး အတြက္ပဲ။ ကမၻာႀကီးဟာ ကၽြန္္ေတာ္တို႔အတြက္။ ကမၻာႀကီးဟာ အလုပ္သမားေတြအတြက္ပဲ။ ကၽြန္္ေတာ္တို႔မွာ ႏိုင္ငံမရွိ။ လူမ်ဳိးမရွိဘူး။ ရဲေဘာ္နဲ႔ရန္သူပဲရွိတယ္။
‘အေမ’ကို ေဂၚကီေရးေတာ့ သူ႔အသက္မွာ ၃၉ႏွစ္ရွိေနၿပီ။ ထိုအခါတြင္ သူသည္နာမည္ရစာေရးဆရာဘ၀ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ယံုမက ႏိုင္ငံေရးလုပ္သက္ လည္း အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ရွိ ေနေပၿပီ။သူသည္ဆင္စြယ္နန္းေပၚမွာ ငွက္ကေလးေတြပ်ံေန။ ပန္းကေလးေတြ ပြင့္ေနသည္ကို ၾကည့္ကာစာဖြဲ႔ေနသူမဟုတ္။ ေပေရစုတ္ ျပတ္ေနသည့္ အလုပ္သမားမ်ားအၾကားေနထိုင္ကာ ကမၻာေက်ာ္စာမ်ားကို ထုတ္လုပ္ေနသူျဖစ္သည္။တကယ္တြင္ ေဂၚကီ၏ဘ၀သည္ပင္ ဂႏၱ၀င္၀တၳဳႀကီးတပုဒ္ ျဖစ္သည္။
သူငါးႏွစ္သားကတည္းက အေဖေသသည္။ ထို႔ေၾကာင့္သူ႔ကိုအေမ့ဘက္က အဖိုးအဖြားမ်ားကေခၚထားခဲ့သည္။ သူ႔ကိုခိုင္းစားလို႔ရတဲ့ အရြယ္ျဖစ္တဲ့ ၈ ႏွစ္သားမွာပဲ သူ႔အဖိုးကသူ႔ကိုခိုင္းစားသည္။ ဖိနပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္၊ ဘုရားကားေရာင္းသည့္ဆိုင္၊ ပန္းကန္ေဆး၊ ေဆးသုတ္၊ အစံုပင္။ သို႔ေသာ္သူသည္ ေက်ာင္းမတက္ ဖူးေခ်။ သူ ၁၂ ႏွစ္သားအရြယ္ေရာက္ေတာ့ အဖိုးအိမ္က ထြက္ေျပးေတာ့သည္။ ထိုအခါမွစ၍သူသည္ ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ျပဳကာ တေနရာမွတေနရာသို႔ သြားလာ ရွာေဖြစားေသာက္ရေတာ့သည္။ ထိုအေတြ႔အၾကံဳမ်ားကို သူ၏ “ကၽြန္ေတာ္၏ တကၠသိုလ္မ်ား” စာအုပ္တြင္ ဖတ္ရႈၾကရသည္။ သူမလုပ္ဖူးေသာ အလုပ္ဟူ၍မရွိ သ ေလာက္ပင္။ သူသည္ သူခိုး၊ ျပည့္တန္ဆာစသည့္ လူ႔ေအာက္လႊာ၀င္မ်ားႏွင့္လည္း ေပါင္းသင္းခဲ့ရသည္။ သူမ်ားအိမ္တြင္ လုပ္ရေသာအခါမ်ား၌ ႏွိပ္စက္မႈဆို သည္မွာ သူ႔အဖို႔မဆန္းေသာအရာ သာျဖစ္ခဲ့သည္။ ငတ္တလွည့္ျပတ္တလွည့္ႏွင့္ အသက္ရွင္ရင္း တေန႔၊ သူအသက္ ၂၁ ႏွစ္ အရြယ္တြင္ သူ႔ကိုယ္သူ ေသနတ္ ႏွင့္ပစ္ေသရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးသည္။ ေသေတာ့မေသ။ သို႔ေသာ္ အဆုပ္ကိုေဖာက္ထြက္သြားသျဖင့္ တီဘီေရာဂါျဖစ္ကာ ထိုေရာဂါကသူ႔ကိုေသသည္အထိ ဒုကၡေပး သြားသည္။
သူသေဘၤာေပၚ၌ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ေနစဥ္ စာနာတတ္ေသာ ထမင္းခ်က္တဦးက သူ႔ကိုစာသင္ေပးခဲ့သည္။ ထိုပညာႏွင့္ပင္ သူသည္ေတာ္စတိြဳင္း၊ ခ်က္ေကာ့ဗ္တို႔ႏွင့္ အေပါင္းအသင္းျဖစ္ကာ ဆိုဗီယက္စာေပထုတ္ေ၀ေရးဌာန၏ တာ၀န္ခံျဖစ္လာခဲ့သည္။
သူသည္ ေလးႀကိမ္မွ်အဖမ္းခံရကာ တရပ္တေက်းသို႔ နယ္ႏွင္ဒဏ္လည္းခံရဖူးသည္။ သူသည္ ၁၉၀၅ခုႏွစ္ေတာ္လွန္ေရးတြင္ တက္တက္ႂကြႂကြပါ၀င္ ခဲ့သည္။ သူ႔ဘ၀တသက္တာမွာ ႐ုရွားႏိုင္ငံတြင္ ေပၚေပါက္ေသာ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈတိုင္းတြင္ တက္တက္ႂကြႂကြပါ၀င္ခဲ့သည္။ သူသည္လန္ဒန္၌ က်င္းပေသာ ပထမအႀကိမ္ေျမာက္ ေဘာ္လ္ရွီဗစ္ပါတီကြန္ဂရက္ကိုတက္ ေရာက္ကာ အေမရိကန္သို႔တကူးတကန္႔သြား၍ အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ ရံပံုေငြေကာက္ခံ ဖူးသည္။ သူ႔ခရီးစဥ္ကိုစီစဥ္သူမ်ားတြင္ အေမရိကန္စာေရးဆရာမ်ားျဖစ္ေသာ မာခ္တြိန္း၊ ဂ်က္လန္ဒန္၊အာ့ပ္တန္ဆင္ကလဲယား စသူတို႔ပါ၀င္သည္။
‘အေမ’ စာအုပ္ကို အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ထုတ္လိုက္ေတာ့ နယူးေယာက္တိုင္းသတင္းစာက ဤသို႔ေ၀ဖန္ သံုးသပ္သည္ကိုေတြ႔ရ သည္။ “စာဖတ္သူကို ထိုေတာ္လွန္ေရးသမား အစုေလးႏွင့္တရင္းတႏွီး ေပါင္းမိသြားေစသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ အေမႏွင့္အတူ သူစာရြက္စာတန္းေတြျဖန္႔ရာေနာက္ က ေကာက္ေကာက္ လိုက္ပါေနမိေတာ့သည္။ သူကမွတဆင့္ သူ႔လူေတြကို နားလည္ယူရသည္။”
ပါလာေဂြရာဗလာေဆာ္ဗာဆိုေသာ ဤမိခင္မ်ဳိးကမၻာမွာ မည္မ်ရွိသနည္။ တကယ္ ေကာရွိရဲ႕လား။ ေဂၚကီက စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ဖန္တီးလိုက္လို႔သာ ေပၚေပါက္လာတာလား။ မၾကံဳဖူးသူမ်ားအဖို႔ ေတြးေတာစရာရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဗမာျပည္ကဲ့သို႔ အစိုးရဖိႏွိပ္မႈကို ရာစုႏွစ္တ၀က္ေက်ာ္ ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ႏိုင္ငံတြင္မူ ဤ ‘အေမ’ မ်ဳိးေပါင္းမ်ားစြာကို ေတြ႔ဖူးခဲ့ၾကေပၿပီ။ ရွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္းကို ျဖတ္သန္းခဲ့သူမ်ားတြင္လဲ ဤလိုအေမမ်ဳိးေတြရွိၾကသည္။ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္က မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကလူေတြမပါေသးဘူးလို႔ စိမ္ေခၚလိုက္ေတာ့ ဤအေမမ်ဳိးေတြေထာင္ႏွင့္ေသာင္းႏွင့္ လမ္းေပၚကိုတက္လာၾကသည္။ ေဂၚကီ၏အေမသည္ ႐ုရွားႏိုင္ငံ ကအေမမဟုတ္။ တကမၻာလံုးမွ အေမျဖစ္သည္။

ရဲေဘာ္ ဖိုးသံေခ်ာင္း
မွတ္ခ်က္။ ။ဆရာရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း (၂၀၀၇) ခုႏွစ္ တြင္ေရးခဲ့ေသာေဆာင္းပါးအားျပန္လည္ ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။