ကမ ၻာလူထု၊ အေလးျပဳၿပီ
အို…..ငုယင္ဗန္ထ႐ိြဳင္း
သမိုင္းတြင္ရစ္၊ ေက်ာက္ဆစ္ စာေၾကာင္း
မ်ိဳးခ်စ္ဗီယက္နမ္ သူရဲေကာင္း …။
တကမၻာလံုး၊ ၾကြက္ၾကြက္ဆံုးမွ်
မဆံုႏွစ္ေပါင္း၊ သင့္အေၾကာင္းကို
ျပန္ေျပာင္းေျပာရစ္၊ တြင္မည္တကား …။
တိုင္းျပည္မငဲ့၊ သစၥာမဲ့သည့္
နယ္ခ်ဲ႕ေစပါး၊ စစ္ေၾကးစားတို ့
သင္အား ဖမ္းဆီးၾကေလၿပီ။
ဖမ္းၾကျခင္းသည္
သင့္ျပည္သူကို သင္က ခ်စ္ေသာေၾကာင့္ …။
အသားထဲကေလာက္၊ သစၥာေဖာက္တို ့
ေအာ္ေငါက္သင့္အား ညႇဥ္းၾကၿပီ …။
ညႇဥ္းၾကျခင္းသည္
သင့္ျပည္သူဘက္မွ သင္က ရပ္ေသာေၾကာင့္ …။
အာရွေျမ၌
အေမရိကန္၊ စစ္ေဖာက္ျပန္တို ့
စစ္ရန္မီးေမႊး၊ စစ္သံေပးကာ
စစ္ေသြးမာန္ျပ နယ္ခ်ဲ႕ရမ္း …။
နယ္ခ်ဲ႕႐ွဴးတိုက္၊ ျမင္တိုင္းတိုက္သည့္
ေခြးမိုက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ငုယင္ခန္း။
အာဏာမူးယစ္၊ စစ္ဖက္ဆစ္တို ့
မ်ိဳးခ်စ္မ်ားကို သတ္ေသာ္လည္း …။
မ်ိဳးခ်စ္မေသ၊ ေသလည္း ဂုဏ္ယူ
သရဖူျဖင့္
ျပည္သူ ဂုဏ္ျပဳပါလိမ့္မည္ …။
သင့္မ်က္ႏွာထက္
နက္ေသာ အ၀တ္၊ စည္းေႏွာင္ ပတ္ကာ
လူသတ္ကုန္းသို ့ ထုတ္လာစဥ္ …။
သင့္ျပည္သူတို ့
ၾကည္ျဖဴေလးျမတ္၊ ဆံခင္းၫႊတ္ကာ
ရင္ဘတ္စည္တီး ငိုၾက၏ ။
အငိုလည္း ရပ္၊ သံစိတ္ဓာတ္ျဖင့္
ဦးမတ္တဖန္ ေထာင္လာ၏ …။
စစ္ေဖာက္ျပန္ကို
ေတာ္လွန္ပုန္းစား၊ ဓားကိုဓားႏွင့္
သင္ကား နည္းျပ၊ ျပည္ၾကြၿပီ
ဟုန္းထေနေသာ ခြန္အားမ်ား
ဟုန္းထေနေသာ ခြန္အားမ်ား
ဟုန္းထေနေသာ ခြန္အားမ်ား …။
မတုန္မရီ၊ သင္ေတးသီသည္
“ဟိုခ်ီမင္းတို ့ ေအာင္ပြဲခံ”
ရဲ၀ံ့လွစြာ၊ သင္ဆိုရာကား
“သစၥာေဖာက္တို ့ ရံႈးမည္အမွန္”
ငါ၏လကၤာ၊ သ၀ဏ္လႊာျဖင့္
သစၥာျမြက္ၾကား၊ သင့္စကားကို
ေက်ာက္သားထြင္းထု လိုက္ပါသတည္း …။
အို…..ငုယင္ဗန္ထ႐ိြဳင္း
သမိုင္းတေခတ္၊ စာတြင္ရစ္ၿပီ
“ဖူးခ်စ္” “ဂ်မီလာ”
“လုမြန္ဘာ့” “႐ိုဇင္ဘတ္”
သတ္လည္း မေသ
ေသလည္း သက္ရိွ၊ တည္တ့့ံဘိသည္
အသိသက္ေသ၊ ကမ ၻာေျမက
မ်က္ရည္ယိုက်၊ ျပလိမ့္တကား ။ ။
ၾကည္ေအာင္
ရန္ကုန္၊ ၁၉၆၅ ေဖဖ၀ါရီ ၂၃။
(ဒု႒၀တီမွ ဧရာ၀တီသို ့ ကဗ်ာမ်ားမွ …)
ေပးပုိ႔သူ ဏီသစ္သို႔ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ ဘေလာ့မွ ကူးယူသည္။
Saturday, 8 December 2007
မ်ိဳးခ်စ္သူရဲေကာင္း
ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာ၏ ၈၈ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔ ျပည္သူသို႔ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကား
က်ေနာ္ ဒီကေန႔အသက္ ၈၈ႏွစ္ ျပည့္ပါၿပီ။ ဒီေန႔မွာပဲ အမွတ္တရအေနနဲ႔ က်ေနာ္ ျပည္သူမ်ားကို စကားအနည္းငယ္ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ က်ေနာ္ခ်စ္ျမတ္ႏုိး လွတဲ့ ျပည္သူအေပါင္းကို အားေပးစကား၊
ေထာက္ခံစကား ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြ စြန္႔လႊတ္မႈႀကီးစြာ၊ သူရသတိႀကီးမားစြာ၊ ဇြဲနပဲႀကီးစြာနဲ႔ မိမိတို႔လိုလားတဲ့ ဒီမိုကေရစီ စနစ္တရပ္ရဖို႔၊ မိမိတို႔ဘ၀လြတ္ ေျမာက္ဖို႔၊ တဗိုလ္က် တဗိုလ္တက္စနစ္နဲ႔ စဥ္ဆက္မျပတ္ႀကိဳးပန္းေနမႈအေပၚ က်ေနာ္သိပ္ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔တေတြ အားမ ေလွ်ာ့ဘဲဆက္ႀကိဳးစားၾကပါ။ က်ေနာ္ အၿမဲထာ၀ရ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေထာက္ခံအား ေပးသြားပါ့မယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ေနာက္ဆံုး ေအာင္ျမင္မွာပါ။ ဒုတိယ တိုက္တြန္းေျပာၾကားလိုတာကေတာ့၊ အတိုက္အခံႏုိင္ငံေရးအင္အားစုေတြ၊ လူမ်ဳိးစုေခါင္းေဆာင္ ေတြကိုပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔တကယ္ပဲ တုိင္းျပည္နဲ႔ျပည္သူေတြကို ခ်စ္တယ္ဆို ရင္ အတိတ္ေတြအားလံုး၊ အျမင္မတူတာေတြအားလံုးေဘးဖယ္ၿပီး အလြန္ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔တဲ့ တပ္ေပါင္းစုႀကီးတရပ္ ေပၚလာ ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ။ အခုခ်ိန္ဟာ ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈ အတြက္ ႏုိင္ငံတကာက ေထာက္ခံမႈကို မရစဖူး အႀကီးအက်ယ္ရေနခ်ိန္၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ ႏုိင္ငံ ေရးစိတ္ဓါတ္အရွိန္ ျမင့္ေနခ်ိန္၊ ဒီအခြင့္ေကာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး သေဘာထားႀကီးႀကီးထားၿပီး စည္းလံုးညီညြတ္ေရးရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါလို႔ တုိက္တြန္းပါရေစ။
တတိယကေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ပါ၀င္တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္ႀကီးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားကစလို႔ ေအာက္ေျခတပ္မွဴးတပ္သားအားလံုးကို သတိေပးစကား ေျပာလိုပါ တယ္။ က်ေနာ္လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္က တုိင္းျပည္သို႔ တုိင္းျပည္သို႔တင္ျပ ခ်က္ဆိုတဲ့ မိန္႔ခြန္းတရပ္ အသံလႊင့္ေျပာ ဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ခင္ဗ်ားတို႔တပ္မေတာ္သား မ်ားကို ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီအတိုင္းသြားရင္ေတာ့ အေတာ မသတ္တဲ့ ျပည္သူ႔သတ္ပြဲေတြ လုပ္သြားရ လိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေနာင္သားစဥ္ေျမးဆက္ ေခါင္းေဖာ္ရဲ မွာမဟုတ္ဘဲ သမိုင္းအမႈိက္ပံုးထဲ ျပည္သူေတြကစြန္႔ပစ္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေထာက္ျပေျပာဆိုခဲ့ဖူးပါတယ္၊ အခု ခင္ဗ်ားတို႔ဘ၀ကိုျပန္ ၾကည့္ပါ ခင္ဗ်ားတို႔တေတြ ေက်းလက္ေတာရြာ ေဒသေတြမွာ လူမ်ဳိးစုေဒသေတြမွာ ေထာင္ေတြအခ်ဳပ္ခန္းေတြထဲမွာ သတ္ခဲ့၊ ျဖတ္ခဲ့၊ အႏိုင္က်င့္ခဲ့တာေတြ နည္းသလား။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အပါအ၀င္ ၿမိဳ႕တကာကလမ္းေတြေပၚမွာေရာ ျပႆနာေပၚတုိင္း ေသြးေခ်ာင္းစီး သတ္ျဖတ္ခဲ့တာေရာ နည္းသလား။ လူအမ်ားအျပားကို ဖမ္းဆီးႏွိပ္ဆက္၊ ပုဒ္မအမ်ဳိးမ်ဳိးတပ္ၿပီး နစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြခ်ေနတာေရာ နည္းသလား။ အခုေနာက္ဆံုး စက္တင္ဘာ သံဃာ့အေရးေတာ္ပံုမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ ေရႊတိဂံုဘုရားေျခေတာ္ရင္း၊ ဆူးေလဘုရား ေျခေတာ္ရင္းေတြမွာ ဘုရား သားေတာ္သံဃာေတာ္မ်ားကို ရုိက္ရ၊ ႏွက္ရ၊ သတ္ျဖတ္ရလုပ္ေန ရျပန္ပါၿပီ။ ခင္ဗ်ားတို႔တေတြ ဒီလိုအေတာမသတ္ ေသြးေခ်ာင္စီးသတ္ျဖတ္ၿပီး ဖိႏွိပ္လိုက္လို႔ ျပႆနာေတြ ေျပလည္သြားသလား။ လူထုက ကာလတခုပဲ ၿငိမ္သြားၿပီး။ ျပန္ထႂကြတာပဲ မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ ဂုဏ္သိကၡာေတြက်ၿပီးရင္း က်ရင္းနဲ႔ ကမၻာ့အလယ္တံေတြးခြက္ ပက္လက္ေျမာရၿပီး၊ လူေတာမတိုးရဲတဲ့ဘ၀ ေရာက္ရၿပီးမဟုတ္လား။ ျပည္သူေတြရဲ႕ မုန္းတီးရြံ ရွာနာက်ည္းမႈကေတာ့ ေျပာစရာမရွိေတာ့ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတို႔အေနနဲ႔ ထစ္ကနဲ႔ရွိတိုင္း လက္နက္သံုးအၾကမ္းဖက္ ေျဖရွင္းတဲ့နည္းကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ပါေတာ့။ ေနာက္ေျဖရွင္း နည္းတခု ျဖစ္တဲ့ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးအေျဖရွာတဲ့နည္းကို စမ္းသပ္လုပ္ေဆာင္ၾကည့္ပါလို႔ အႀကံေပးပါ ရေစ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔တကယ္ပဲ ျပည္သူေတြကိုခ်စ္ရင္၊ ျပည္သူေတြေပၚမွာ သေဘာထားမွန္ရင္၊ အခု ကုလသမဂၢက ၀င္ေရာက္ျဖန္ေျဖလုပ္ေဆာင္ေပးေနတဲ့ လုပ္ငန္းေတြမွာ တက္တက္ႂကြႂကြ ၀င္ေရာက္ လုပ္ေဆာင္ၾကည့္ပါလုိ႔ တိုက္တြန္းပါရေစ။ ကဲဒီေလာက္ပါဘဲဗ်ာ
ေန႔စြဲ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၃ ရက္
ဇီး႐ုိးအာ၀ါ(သို႔) ေနာက္ဆံုးပိတ္တုိက္ပြဲ
(၁)
ေမတၱာ … တရားလား
သစၥာ .. တရားလား
ခ်စ္သဒၶါ .. ပြားသလား
မုဒိတာ .. ထားမလား
လား .. လား .. မွ မထိုက္
သည္လူမိုက္တစု .. ကို။
(၂)
ဓမၼနဲ႔ အဓမၼ
ဘယ္သူနဲ႔ဘယ္တုန္း .. က
အႏုိင္ရခဲ့တဲ့ .. သာဓက
ေလာဘနဲ႔ သံသရာမွာ
ခ်ာခ်ာလည္တာ .. ေတြ႔ခဲ့ဘူးၿပီးပဲ။
(၃)
ဒို႔ … ရန္ ငါ မျပတ္လို႔
သံဃာေတြပါ
အသတ္ခံခဲ့ရပါၿပီ။
(၄)
လက္နက္မရွိလို႔လား …
သတၱိမရွိလို႔လား …
အတၱထိမွာ … ေၾကာက္လုိ႔လား
အနာဂါတ္အသိေတြ … ေပ်ာက္လို႔လား။
(၅)
မသိရင္ … ေၾကာက္တတ္ပါတယ္
သိရင္ေလွ်ာက္ … ရပါတယ္
ဘ၀အေမာေတြေျပေစဘို႔
သဘာ၀ “အေျပာ” ကို ျပင္ေစဘို႔ ..။
(၆)
ေဟာ … ေသနတ္ဆိုတာ…
က်ည္မရွိရင္
“ဒုတ္”ေလာက္ပင္္… အားကိုးလုိ႔မရ။
(၇)
“က်ည္”ရွိတဲ့ေနရာ
ဖ်က္ဆီးရမွာပ
(၈)
“က်ည္”ရွိလဲ …
ဘယ္ေလာက္ပစ္ႏုိင္မွာလဲ …
“က်ည္ကြယ္”လဲယူ …
“မ်က္ကြယ္”လဲ … ယူ
ၿပိဳင္တူ ခ်ီတက္
တက္ ဆုတ္ ျပန္ပတ္ …
က်ည္တကပ္ကုန္ရင္ … ဒို႔အလွည့္
ဆက္သြယ္ေရး .. လမ္းေတြ
ျဖတ္ေတာက္ …
သတင္းေပး .. သစၥာေဖါက္ေတြ
ေခ်မႈန္း
ဓါတ္ဆီ ပံုးေတြက
အသံုးတည့္လွပါတယ္။
(၉)
ရတာနဲ႔ .. ခုခံ
အုတ္ခဲ .. ဓါး .. လွံ
ဂ်င္ကလိ .. စပုတ္တံ
ေလးဂြ .. ရရာ ေတာ္လွန္ေပေရာ့။
(၁၀)
ေခ်မႈန္းတဲ့စစ္ ျပည္သူ႔စစ္ အစစ္ဆိုတာ .. ဒို႔တေတြပါ
သူတို႔နဲ႔ ျပည္သူ.. ဘယ္သူကမ်ားသလဲ။
(၁၁)
မင္းလားကြ .. စစ္သား
ျပည္သူေစာ္ကားတဲ့ .. ရဲ
ၾကံ့ဖြတ္ငနဲနဲ႔ .. စြမ္းအားရွင္.. မင္းတို႔ .. ဘ၀င္ေတြ .. ျမင့္လြန္းတယ္။
(၁၂)
ဒို႔ႏွလံုးသားက .. သိမ္ေမြ႔ပါတယ္
ဒို႔ဘက္ပါ နင္လာ .. ထား
ေနာင္မ်ားဆို .. ျပည္သူ႔ေမတၱာ ဒဏ္သင့္လိမ့္။
(၁၃)
တရားသလား
မတရားသလား
မင္းလဲသိထား .. တာမို႔။
(၁၄)
ျပည္သူ႔ထမင္းစား ..
ျပည္သူ႔ေစာ္ကား ..
ျပည္သူ႔ “က်ည္ဆံ” နဲ႔
ျပည္သူကို မွန္ေအာင္ပစ္
သိပ္ ညစ္ ပတ္ စုတ္ပဲ့
ယုတ္မာတဲ့ သူေတြရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈ
အာဏာလုထားတဲ့သူေတြ
အေပၚစီးကယူ “သတ္” “ပစ္” အမိန္႔ေတြေပးေနတယ္။
(၁၅)
ေအး… ေလ…
မင္းႀကိဳက္ေနသလား
မင္းသိပ္မိုက္ေနလား .. မင္းသိပ္ခိုက္ေနၿပီးလား ..
မင္းသိပ္ ခ်မ္းသာ ေနၿပီးလား။
(၁၆)
ထားပါေတာ့ …
ထားပါေတာ့ …
ဒီပြဲမွာ …
မင္းလဲ ဆံုးျဖတ္ရမွာက ..။
(၁၇)
ေနာက္ဆံုးပိတ္တုိက္ပြဲ
တုိက္ရဲသူ
အႏိုင္ယူ …
ႏုိင္တဲ့သူက .. ျပည္သူ႔ဘက္ေတာ္သား ေတြပါပဲ။
(၁၈)
ေသသူေသ ..
ရွင္သူရွင္
တုိက္ရဲရင္
တုိက္တတ္ရင္
စိတ္ဓါတ္သာတဲ့ သူျဖစ္ရင္…
ေအာင္ပြဲဆင္ႏုိင္မွာမို႔။
(၁၉)
ကဲ…. စၾကစို႔
ဇီး႐ုိး .. ဆိုတဲ့
သံုည နာရီ
ကိုယ္စီ တာ၀န္ယူစို႔။
(စူးထက္)
အ … ညီလာခံ
ေခတ္ပ်က္ထဲ
ငါ … အႏုပညာေျမာက္ေအာင္
ဆက္ထံုးေတြ
စံပယ္ပြင့္ေတြလို သီကုံးတုန္းက
ငါ့လက္ထဲ ပါမလာတဲ့
ေရေပၚဆီ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္မႈမ်ား …။
ဘုရားကားတျခား၊ ေမ်ာက္ကားတျခား
မိတ္ေဆြတျခား၊ ရန္သူတျခား
အႏုပညာတျခား၊ ေၾကးစားတျခား
အႏွစ္သာရတျခား၊ မာယာတျခား
မကြဲျပားတဲ့
ငါတို႔ ဘ၀ပတ္၀န္းက်င္မွာ …။
ဒီေနရာမွာေန
ဒီအစားအစာကိုစား
ဒီေငြေၾကးကိုယူ
ၿပီးေတာ့
ဒီျပ႒ာန္းခ်က္အတိုင္းေျပာ
ၿပီးရင္
မင္းဟာ မဟာအႏုပညာရွင္က၀ိအေက်ာ္ေပါ့ …။
ေအာ္…
ေတြးလိုက္တိုင္း အ႐ိုးနာသည္
မဆီမဆိုင္ေပမယ့္
ငါ့လွ်ာကိုသာ ျဖတ္လိုက္ခ်င္ရဲ႕။ ။
ကမာပုလဲ
(အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖႏွင့္ ဦးပုညအမွတ္တရ)
ေခတ္ၿပိဳင္မွ
လူထုအတြက္ လူထုဖက္က လူထုေဒၚအမာ
( ၁ )
က်ေနာ္ဟာ အညာသားျဖစ္ေပမဲ့ မႏၱေလးထက္ ရန္ကုန္ကိုပဲ ပိုၿပီး ကၽြမ္းကၽြမ္း က်င္က်င္သြားတတ္လာတတ္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဘ၀မွာအေနၾကာခဲ့ရတာကလဲ ရန္ကုန္မွာမဟုတ္ လား။ ဟိုတုန္းက ေမြးရပ္ဌာေန ေရႊဘိုေျမဆီျပန္တိုင္း မႏၱေလးမွာပဲ
ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ၀င္တတ္နားတတ္ေရာက္တတ္ခဲ့တာ အခါခါေပမဲ့၊ ‘၀င္းေတြနဲ႔တည္ထားတဲ့ မႏၱေလးေနျပည္’ ကို ရန္ကုန္ေလာက္မကၽြမ္းက်င္ခဲ့တာကေတာ့ အမွန္ပါ။ ဒါေပမဲ့ အညာေသြး ဗမာေသြးကပဲ စကားေျပာလို႔လား၊ ကုန္းေဘာင္ေသြးကပဲစကားေျပာလို႔လား၊ ဘာလို႔လဲေတာ့မသိပါ။ မႏၱေလးကို ခ်စ္ခဲ့တာကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းကပါ။ ‘မန္းရတနာပုံေနျပည္ ...’ဆိုတဲ့ အသံေလးနဲ႔စလိုက္တဲ့ သီခ်င္းသံကိုၾကားရရင္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘာရယ္မသိ လြမ္းတတ္ ခဲ့ဖူးၿပီး၊ ‘ ေျခေတာ္ အသေရလွ်မ္း ... ျပည္ေတာ္ေရႊမန္း ...ငါးေစာင္ေလသိုက္္ က်မ္း...စိုက္နန္းရယ္ တည္ေတာ္မူ...’ဆိုတဲ့ ခန္႔ခန္႔ညားညားစာသားစကားပိုဒ္ေတြ ပါ၀င္တဲ့
ေအာင္မဂၤလာ - နဲ႔အစခ်ီ လိုက္တဲ့ ေအာင္မဂၤလာသီခ်င္းႀကီး သီခ်င္းခံသံႀကီးကို ၾကားလိုက္ ရေလတိုင္းလဲ ရင္ထဲ တလွပ္လွပ္ ခံစားခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ‘ ... ေကာ္ေရာ္သံ - ေကာ္ေရာ္သံ ... ဆင္ပန္းလက္စုံမိုးတယ္ ... မ်ဳိးေလးပါး - ရာရာေက်ာ္ ...သက္ေတာ္ရွည္ေစေၾကာင္းငယ္ ...ေတာင္းဆုေခၽြ ...’ဆိုတဲ့ ဆုေတာင္းေမတၱာပို ့သသံအပိုဒ္နဲ႔အတူ‘ - - ဘုံေ၀ယံ ...ႏိုင္ငံ ျပည္သူ ...ေအးေစဗိုလ္လူ ...’ဆိုတဲ့ အပိုဒ္ကေတာ့ ရင္ထဲမွာ အၿမဲလိုလို လႈိင္းခတ္ေနတတ္ ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္ေလးက က်ေနာ္တို႔အိမ္အိုေလးရဲ႕ထရံစုတ္ေလးေပၚမွာ အေမမွတ္ မွတ္ရရ၀ယ္လာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ‘မန္းရာျပည့္’ ျပကၡဒိန္ေလးေပၚက မႏၱေလးနန္းၿမိဳ႕႐ုိးနဲ႔က်ဳံးရိပ္ ေရျပင္ညိဳ႕ညိဳ႕ မႏၱေလးအမွတ္အသား မႏၱေလးပန္းခ်ီကားေလးကိုလဲ အဲဒီတုန္းကတည္းက ခဏခဏေငးၾကည့္မိရင္း အိပ္မက္ထဲအထိ မၾကာမၾကာမက္တတ္ ခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိ သမွ် က်ေနာ့္အေမလယ္သူမႀကီးရဲ႕တသက္တာမွာ ေလးဆူဓာတ္ပုံ ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ျမတ္ ႀကီး ပုံတခ်ပ္နဲ႔ မဟာျမတ္မုနိဘုရားႀကီးပုံေတာ္တခ်ပ္ၿပီးရင္၊ ျပကၡဒိန္အျဖစ္ ၀ယ္ဖူးတာဆိုလို႔ အဲဒီမႏၱေလးရာျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ မႏၱေလးနန္းၿမိဳ႕႐ုိးနဲ႔က်ဳံးေရျပင္ညိဳ႕ညိဳ႕ပါ ျပကၡဒိန္တခုပဲ ၀ယ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အေမချမာ ေတာ္ေတာ္ကို ႀကိဳက္လြန္းလွလို႔၀ယ္ခဲ့တာျဖစ္သလို၊ က်ေနာ့္ဘ၀ မွာလဲ ပထမဆုံး အိမ္မွာ စျမင္ဖူး စြဲလန္းႏွစ္သက္ဖူးတဲ့ပန္းခ်ီကားဟာ အဲဒီမႏၱေလးနန္းၿမိဳ႕႐ုိးပုံ ပန္းခ်ီကားေလးပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေရာင္စုံခဲတံဗူးေလး စရေတာ့၊ ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္ မၾကာမၾကာလိုက္လိုက္ၿပီး ကူးယူဆြဲၾကည့္ခဲ့ဖူးတာဟာလဲ အဲဒီျပကၡဒိန္ေပၚက မႏၱေလးနန္းၿမိဳ႕႐ုိးပန္းခ်ီကားေလးပါပဲ။ က်ေနာ္ပထမဆုံး မႏၱေလးကိုစေရာက္ေတာ့၊ နန္းေရွ႕ ဖက္ေရာက္ေအာင္သြားၿပီး၊ ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းက အင္မတန္ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့ မန္းရာျပည့္ ျပကၡဒိန္ေပၚမွာပါခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကားထဲက ႐ႈခင္းေလးနဲ႔တူမယ့္ေနရာ ေသခ်ာေရြးၿပီး တေမ့တေမာ ထိုင္ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
မႏၱေလးဟာ ေရႊဘိုနဲ႔ဘာမွမေ၀းလွေပမဲ့၊ မႏၱေလးကို ငယ္ငယ္ကတည္းက စြဲစြဲလန္း လန္းရွိခဲ့ေပမဲ့၊ ဘ၀အေျခအေနအရ က်ေနာ့္ရဲ႕လူငယ္ဘ၀ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ မႏၱေလးကို ေက်ာ္ၿပီး ရန္ကုန္မွာ သြားႀကီးျပင္းခဲ့ရပါတယ္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ မႏၱေလးကိုေရာက္ ျဖစ္ရင္လဲ တပတ္ဆယ္ရက္ ဆယ့္ငါးရက္ေတြထက္ မပိုခဲ့ရသလို ျဖစ္ခဲ့ရၿပီး မခ်င့္မရဲ ခံစားခဲ့ ရဖူးပါတယ္။ အဲဒီလို မခ်င့္မရဲ ခံစားခဲ့ရတဲ့ မႏၱေလးကို ၾကံဳမယ့္ၾကံဳ ဆုံမယ့္ဆုံရေတာ့လဲ ၀ရမ္း
ေျပးဘ၀နဲ႔ပဲ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ လရွည္ႏွစ္ေပါက္ ရင္ခ်င္းအပ္ေပြ႔ဖက္ေႏြးေထြးခဲ့ရပါေတာ့ တယ္။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီးအၿပီး၊ အေရးေတာ္ပုံႀကီးရဲ႕အက်ိဳးဆက္ ႏိုင္ငံေရးပါတီ ေတြ အလွ်ဳိအလွ်ဳိေပၚထြက္အၿပီး၊ သိပ္ေတာင္ မ်ားမ်ားစားစားမလႈပ္ရွားလိုက္ရပါဘူး၊ ႏိုင္ငံ ေရးနဲ႔ပဲ ၀ရမ္းေျပးဘ၀ ထပ္ေရာက္ရပါတယ္။ ဟိုဟိုဒီဒီကေန ေနာက္ဆုံးမွာ မႏၱေလးကို ေရာက္လာ ရပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းရိပ္ကန္ရိပ္ သံဃာ့အရိပ္ေပါင္းစုံမွာခိုရင္း၊ ရဲေဘာ္တကာ မိတ္ေဆြ တကာရဲ႕ျခံေပါင္းမ်ားစြာ အိမ္တကာမွာခိုရင္း၊ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ေနရာေပါင္းစုံ လမ္းႀကိဳ လမ္းၾကား ေခ်ာင္ၾကားမက်န္ အႏွံ႔ေရာက္ရက်င္လည္ရပါေတာ့တယ္။ လူက ၀ရမ္းေျပးျဖစ္တဲ့ အျပင္၊ စက္ဘီးၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕ေပၚမွာစက္ဘီးမစီးတတ္တဲ့က်ေနာ္ဟာ ေျမေလွ်ာက္၀ိဇၨာတပိုင္း ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္အထိေတာင္ ေျမေလွ်ာက္၀ိဇၨာ ျဖစ္ေနရသလဲဆိုေတာ့၊ ယူဂ်ီ တပိုင္းအျဖစ္ေနေနရတဲ့ကာလတခ်ဳိ႕မွာ မႏၱေလးက မိတ္ေဆြ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕က အထူးသျဖင့္ ဟာသႂကြယ္ႂကြယ္လူငယ္တခ်ဳိ႕က က်ေနာ့္ကြယ္ရာမွာ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းလွ်ဳိ႕၀ွက္နာမည္ေပးေခၚေနၾကတာက ‘ေျမေလွ်ာက္၀ိဇၨာႀကီး’ ဆိုတဲ့ အထိပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ တခ်ဳိ႕က ‘၀ိဇၨာ’ ႀကီးလို႔ သူတို႔ဟာသူတို႔နာမည္ေျပာင္ေပးၿပီး လွ်ဳိ႕၀ွက္ ေခၚဆိုေနႀကရာကေန၊ ‘ပထမံႀကီး’လို႔ေျပာင္းလဲေခၚေ၀ၚတဲ့သူေတြလဲ ရွိခဲ့ရတဲ့အထိပါပဲ။ လူက လဲ ဟိုေနရာေရာက္လိုက္ ဒီေနရာေရာက္လိုက္နဲ႔မႏၱေလးအႏွံ႔ ေျခစၾကာျဖန္ ့ေနခဲ့ရပါေတာ့ တယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလဲ အညာသားျဖစ္တဲ့အျပင္ အသားအေရာင္ကလဲ ေၾကးနီေရာင္ မက ေၾကးညိဳေၾကးမဲေရာင္ေပါက္ေနေတာ့၊ လြယ္အိတ္တလုံး ပခုံးေပၚလြယ္ၿပီး လမ္းတကာ ေပၚကုန္းေၾကာင္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ျမင္ရသူ မသိၾကသူအေပါင္းကေတာ့၊ ဘယ္က ေတာသား-ၿမိဳ႕တက္ ေစ်းလာ၀ယ္သလဲလို႔ပဲ ျမင္ၾကလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုေတာင္ ေရာက္လိုက္ ေျမာက္ေရာက္လိုက္နဲ႔မႏၱေလးေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးရဲ႕ႏွလုံးသား တည့္တည့္ေပၚ မၾကာမၾကာ သြားလာလွည့္လည္ေနတတ္တဲ့ က်ေနာ္ဟာ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ အထင္ကရေနရာ
(ဂ၄) လမ္းမႀကီးေပၚကိုလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရဖူးပါတယ္။
(ဂ၄) လမ္းမႀကီးေပၚေရာက္ရလို႔ ‘လူထု’ တိုက္ေရွ႕က မၾကာခဏ ျဖတ္သန္းသြားရေလ တိုင္း ဖ်တ္ကနဲ ရင္ခုန္တတ္ေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒီအနီးအနား၀န္းက်င္မွာ အၿမဲလိုလို ေထာက္လွမ္း ေရး ဒလွ်ဳိဒလံေတြ ခ်ထားတတ္တယ္ - လို႔ေျပာၾကဆိုႀက သတိေပးၾကဖူးတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ ဖက္ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြရဲ႕ စကားသံေတြကို ျပန္ျပန္ၾကားမိ သတိရမိေနတာ ေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။
‘လူထု’ ဆိုတဲ့ စာလုံးေလးႏွစ္လုံးနဲ႔ေရးထိုးထားတဲ့ ကမၺည္းဆိုင္းဘုတ္ေလးဟာ ဆိုင္း ဘုတ္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဘာမွႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ခမ္းခမ္းနားနားမရွိပါ။ ဒုတိယၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးေပၚမွာ ဧရာမဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေတြ ေနရာအႏွံ႔ရွိပါတယ္။ ထိုးမုန္႔ဆိုင္ တခုရဲ႕နာမည္ဆိုင္းဘုတ္၊ လဖက္ရည္ဆိုင္တခု၊ လြယ္အိတ္ဆိုင္တခုရဲ႕ အမည္ဆိုင္းဘုတ္ ေလာက္ေတာင္ ႀကီးႀကီးမားမားထည္ထည္၀ါ၀ါ ဟိတ္နဲ႔ဟန္နဲ႔ေနရာယူထားတာ မရွိေပမဲ့၊ တျခားတျခားေသာ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေတြနဲ႔ယွဥ္လိုက္ရင္ ဆိုင္းဘုတ္ေလးဟာ ခပ္ေသးေသးပါပဲ လို႔ေတာင္ ေျပာရမွာျဖစ္ေပမဲ့၊ ‘လူထု’ ဆိုတဲ့ စာလုံးေလး ႏွစ္လုံးဟာ ထူးထူးျခားျခားသက္၀င္ လႈပ္ရွားေနပါတယ္။ ‘လူ’ ဆိုတဲ့ ပထမစာလုံးေလးကိုက ‘လ’ နဲ႔တဆက္တည္း ႏွစ္ေခ်ာင္းငင္ ဟာတေခ်ာင္းနဲ႔တေခ်ာင္း-ခြဲမေနပဲ ခပ္ေသာ့ေသာ့လက္ေရးအသြင္ တဆက္တည္းဆက္ေနပါ တယ္။ ‘ထု’ ဆိုတဲ့ စာလုံးေလးက ေနာက္ဆုံးတေခ်ာင္းငင္ေလးကလဲ လႈိင္းတြန္႔ေလးလို ေကြးတက္သြားၿပီး ႐ုိး႐ုိးေလးနဲ႔ထူးထူးျခားျခားျဖစ္ေနရင္း လူနဲ႔အတူဟန္ခ်က္ညီအခ်ဳိးက်ေန တယ္ ထင္မိတယ္။ ဒါကိုက ‘လူထု’ တိုက္ ရဲ႕လူထုအထိမ္းအမွတ္ ‘လူထု’ လိုဂို၊ ‘လူထု’ မူပိုင္ ထရိတ္မတ္ေလးသဖြယ္ လူထုၾကားမွာအသားက်ေနခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းနဲနဲေနာေနာ မဟုတ္ ေတာ့။ ‘လူထု’ ဆိုတဲ့ စာလုံးေလးက ႐ုိး႐ုိးေလးနဲ႔အားပါေနသလို၊ ‘လူထု’ ဆိုတဲ့ စာလုံးေလး ႏွစ္လုံးကိုဆက္ၿပီး ထြက္ေပၚလာခဲ့တဲ့ ဗမာေ၀ါဟာရ၊ ‘လူထု’ ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရရဲ႕အနက္ အဓိပၸါယ္ကလဲ ႐ုိး႐ုိးေလးနဲ႔အားမာန္ျပည့္ေန႐ံုမက က်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန္႔ေလးေလးနက္နက္နဲ႔ အေျခခံက်က် အႏွစ္သာရသေဘာကို ေဖၚၫႊန္းေနပါတယ္။ ‘လူထု’ ဆိုတာ အေျခခံအက်ဆုံး ေသာ အက်ယ္ျပန္႔ဆုံးေသာ အမ်ားတကာ့အမ်ားစုႀကီးျဖစ္ေသာ ျပည္သူျပည္သားအားလုံးကို ကိုယ္စားျပဳထားတဲ့ ေ၀ါဟာရမဟုတ္လား။
ကေန႔ကာလမွာေတာ့ ‘လူထု’ဆိုတဲ့ေ၀ါဟာရဟာ ေရပန္းအစားဆုံးေ၀ါဟာရတခု ျဖစ္ေနတာ ၾကာပါျပီ။ ‘လူထုသေဘာထား’ ‘လူထုစစ္တမ္းေကာက္ယူခ်က္’ ‘လူထု တိုက္ပြဲ’ ‘လူထုေခါင္းေဆာင္’ ‘လူထုေထာက္ခံမႈ’ ‘လူထု ဆႏၵ’။
‘လူထု’ တိုက္ နားက ျဖတ္သန္းသြားရေလတိုင္း၊ ‘လူထု’ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေလးဆီလွမ္း ၾကည့္ မိလ်က္သားျဖစ္တတ္ခဲ့ၿပီး၊ ႏိုင္ငံေရး၀ရမ္းေျပးတေယာက္ဘ၀ေပမို႔ တခါမွမ၀င္ျဖစ္ ေအာင္ သတိထားေရွာင္ကြင္းခဲ့ရေပမဲ့၊ အဲဒီနားက ျဖတ္သန္းရတိုင္း ရင္ခုန္မိတတ္တာေတာ့ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ပါပဲ။
ဒီ ‘လူထု’ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေလးနဲ႔‘လူထု’ဆိုတဲ့ တိုက္အိမ္ေလးထဲမွာ အေမလူထုေဒၚအမာ ရွိေနလိမ့္မယ္၊ အေမေဒၚအမာဟာ လူထုေဒၚအမာဆိုတဲ့အတိုင္း လူထုရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ လူထု ဖက္က လူထုအတြက္ စာေပေတြကို အိုႀကီးအိုမေပမဲ့၊ ကေလာင္မခ် တက္တက္ႂကြႂကြ ေရးသားေဖၚက်ဴး ေနလိမ့္မယ္ - ဆိုတာေတြကို မွန္းေမွ်ာ္ေတြးဆၾကည့္မိရင္း စိတ္ထဲကေန ဂါရ၀ျပဳမိခဲ့တာကလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ ႏိုင္ငံေရးစာေပေတြကို အသည္း အသန္ ဖတ္႐ႈစအရြယ္က လူထုတိုက္ထုတ္စာအုပ္စာေပေတြကို ဖတ္႐ႈခဲ့ရတာနဲ႔ အေမလူထု ေဒၚအမာရဲ႕ ‘ဘ၀ခ်င္းမတူသည့္ တရုတ္ျပည္’၊ ‘အို - ယန္းကီးတို႔’ ‘ေငြနဲ႔လက္နက္’ တို႔အပါ အ၀င္ လူထုဦးလွရဲ႕ ‘ေလွာင္ခ်ဳိင့္တြင္းက ငွက္ငယ္မ်ား’၊ ‘အားလုံးေကာင္းၾကရဲ႕လား’ ‘သတင္း စာမ်ားကေျပာေသာ သမိုင္း’ စတဲ့စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း ဖ်တ္ကနဲဖ်တ္ကနဲသတိရမိတတ္ ပါတယ္။
( ၂ )
က်ေနာ္တို႔ဗမာျပည္စာေပသမိုင္းမွာအေလးထားရမယ့္ စံတင္ေလာက္တဲ့ အမ်ဳိးသမီး ကေလာင္ရွင္ေတြ ေခတ္အလိုက္ ေခတ္အလိုက္ထြက္ေပၚခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ေတြ ေလာက္ဆီကိုခဏထား၊ အနီးေခတ္ကာလေလာက္အထိပဲ ခြဲကန္႔ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ေဒၚဒဂုန္ ခင္ခင္ေလး၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး၊ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္၊ ေဒၚခင္ႏွင္းယုနဲ႔ အေမလူထုေဒၚအမာ တို႔ကို အားေကာင္းေမာင္းသန္တကယ့္ကေလာင္ရွင္ႀကီးေတြအျဖစ္ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ ဗမာ စာေပအႏုပညာေလာကမွာ မွတ္တိုင္ကိုယ္စီ စိုက္ထူထားႏိုင္ႀကၿပီးသား၊ အႏုပညာအရည္ အေသြးျပည့္ ကေလာင္ရွင္ႀကီးေတြ ျဖစ္သလို၊ ေဒၚဒဂုန္ခင္ခင္ေလး၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး နဲ႔ အေမလူထုေဒၚအမာတို႔ဟာ သတင္းစာနဲ႔ပါ ပတ္သက္ေနႀကတဲ့ ရွားရွားပါးပါး အမ်ဳိးသမီး သတင္းစာပညာရွင္ႀကီးေတြလဲ ျဖစ္ခဲ့ႀကပါတယ္။ ေဒၚဒဂုန္ခင္ခင္ေလးက ယု၀တီဂ်ာနယ္နဲ႔ ယု၀တီ သတင္းစာကို ဦးစီးထုတ္ေ၀ခဲ့သူ၊ အမ်ဳိးသမီးကေလာင္ရွင္ေတြကို ယု၀တီကေလာင္ ရွင္ ဘြဲ႔ေပးၿပီး အမ်ဳိးသမီးကေလာင္ရွင္မ်ားအဖြဲ႔ကို တည္ေထာင္ခဲ့သူ ျဖစ္သလို၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး ဆိုတာကလဲ ခင္ပြန္းသည္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ ကြယ္လြန္ၿပီးကတည္းက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္နဲ႔ ‘ျပည္သူ႔ဟစ္တိုင္’ ေန႔စဥ္သတင္းစာေတြကို မိန္းမသားတန္မယ့္ ေန႔စဥ္အပတ္စဥ္မပ်က္ ဦးစီးထုတ္ေ၀ခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတြရဲ႕အေမ အေမလူထု ေဒၚအမာ ဆိုတာကေတာ့ အားလုံးသိၾကတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ လူထုဂ်ာနယ္နဲ႔ လူထုသတင္းစာ တို႔ရဲ႕ဖခင္ဟာ လူထုဦးလွ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ လူထုဂ်ာနယ္နဲ႔ လူထုသတင္းစာတို႔ရဲ႕မိခင္ရင္းအစစ္ ဟာ လူထုေဒၚအမာေပပဲေပါ့။ ခင္ပြန္းသည္ လူထုဦးလွတေယာက္ ဖဆဆိုရွယ္ေတြရဲ႕ ယုတ္မာမႈနဲ႔ နရသိန္ထဲ ေထာင္ထဲ ႂကြေရာက္စံျမန္းေနရစဥ္ ကာလတေလ်ာက္လုံးမွာလဲ အေမလူထု ေဒၚအမာ ကပဲ အဆက္မျပတ္ဦးစီးထုတ္ေ၀ေရွ႕ေဆာင္ခဲ့ရတယ္ မဟုတ္လား။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္နဲ႔
ျပည္သူ႔ဟစ္တိုင္ဟာ ဗမာျပည္စာနယ္ဇင္းသမိုင္းမွာသာမက ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ သမိုင္းမွာပါ အေရးပါတဲ့ မွတ္တိုင္ေတြရွိခဲ့သလို၊ လူထုဂ်ာနယ္နဲ႔လူထုသတင္းစာ ဆိုတာဟာလဲ လူထုအတြက္ လူထုဖက္က ထြန္းေျပာင္တဲ့သမိုင္းအစဥ္အလာေတြ တသီႀကီးနဲ႔မဟုတ္လား။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ ‘ျပည္သူ႔ဟစ္တိုင္’ ဟာအာဏာရအုပ္စိုးသူ ေဖါက္ျပန္သူ ဖဆဆိုရွယ္ မ်ားရဲ႕ ယုတ္ယုတ္မာမာ အႀကမ္းဖက္၀င္ေရာက္ၿပီး၊ စက္ေတြကို ရဲဒင္းေတြ ပုဆိန္ေတြနဲ႔ ႐ိုက္ ခ်ဳိး၊ ခဲစာလုံးနဲ႔စာစီခြက္ေတြပါမက်န္ တူနဲ႔ထု ေမွာက္လွန္ေခ်မြ ဖ်က္ဆီးပစ္တာ ခံခဲ့ရဖူးသလို၊ လူထုဦးလွ လူထုေဒၚအမာတို႔ရဲ႕ ‘လူထု’ ဟာလဲ ဗုံးနဲ႔ခြဲတာေတာင္ ခံခဲ့ရဖူးပါတယ္။
ကေန႔ေခတ္ကာလလို မဟုတ္ပဲ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ႏိုင္ငံတကာ့ လႈပ္ရွားမႈေတြအတြင္းအထိ တက္တက္ႂကြႂကြပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့ဖူးတဲ့ ရွားရွားပါးပါး ဗမာအမ်ဳိး သမီးကေလာင္ရွင္ေတြအျဖစ္ ထူးထူးျခားျခား မွတ္တမ္းတင္ထားရမွာကလဲ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး နဲ႔လူထုေဒၚအမာပဲ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးဟာ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ေလာက္က ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာက်င္းပခဲ့တဲ့၊ အႏုျမဴ ဗုံးပိတ္ပင္ေရး၊ အႏုျမဴဗုံးမစမ္းသပ္ေရး၊ စစ္ဆန္႔က်င္ေရးညီလာခံကြန္ဖရင့္ႀကီးသို႔၊ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကြန္ဖရင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ကိုယ္စား လွယ္ တဦးအျဖစ္တက္ေရာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အေမလူထုေဒၚအမာဟာလဲ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္က ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံမွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ‘ကမၻာ့အမ်ဳိးသမီးမ်ားညီလာခံႀကီး’ကို ျမန္မာႏိုင္ငံက အမ်ဳိးသမီး ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ပါ၀င္တက္ေရာက္ခဲ့ဖူးသူျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာမႈိင္း ဦးေဆာင္တဲ့ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈ ၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈေတြအတြင္း တက္ တက္ႂကြႂကြပါ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ ရွားရွားပါးပါး အမ်ဳိးသမီးကေလာင္ရွင္ေတြထဲမွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး နဲ႔အေမလူထုေဒၚအမာတို႔ဟာ ေရွ႕တန္းအခန္းက ပါခဲ့ဖူးသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
အနီးေခတ္ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ သမိုင္းတေလ်ာက္မွာ၊ အမွန္တရားဘက္ကေန ရပ္တည္လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတဲ့၊ သမိုင္းတာ၀န္ေၾကႁပြန္ခဲ့ၾကတဲ့၊ ထက္ျမက္တဲ့ ကေလာင္ေတြလဲ အဆက္မျပတ္လိုလို ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္တဦးခ်င္းခံစားနားလည္မႈအရ ေျပာရရင္၊ ႏိုင္ငံေရးအရပါ ႏိုးၾကားတက္ႂကြတဲ့ ကေလာင္ရွင္ေတြထဲမွာ အမ်ဳိးသမီးေတြထက္ အမ်ဳိးသား ကေလာင္ရွင္ေတြက ပိုၿပီးမ်ားပါတယ္။ အဲဒီလို ႏိုင္ငံေရးအရပါ တိုးတက္တဲ့၊ ႏိုးၾကားထက္ျမက္ တဲ့ ရွားရွားပါးပါး အမ်ဳိးသမီး ကေလာင္ရွင္ေတြထဲမွာေတာ့ က်ေနာ့္အျမင္မွာ အေမလူထု ေဒၚအမာ ဟာ ေရွ႕ဆုံးကျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
အေမလူထုေဒၚအမာဟာအားက်စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္စာစုံေရးႏိုင္ခဲ့တဲ့ ကေလာင္ ရွင္လဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာျပန္ေတြေရာ ပင္ကိုေရးေတြပါ၊ ရသေရာ သုတပါ၊ ႏိုင္ငံေရးေရာ လူမႈေရးေတြပါ၊ အမ်ဳိးဘာသာသာသနာအေရးေတြေရာ၊ အႏုပညာယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ ေတြပါ၊ ဘာဆိုဘာမွ မလပ္ရေအာင္ ေထာင့္စုံေအာင္ စာစုံေရးႏိုင္ခဲ့တဲ့ တကယ့္ကေလာင္ရွင္ ဆိုတာ စစ္မွန္တဲ့ဗမာျပည္ စာေပအႏုပညာသမားတိုင္းသိပါတယ္။ စာေပအႏုပညာ ၀မ္းစာ ကလဲ ကုံလုံႂကြယ္၀သူဆိုေတာ့၊ ေဆးစက္က်ရာ အ႐ုပ္ထင္ေစႏိုင္တဲ့ တကယ့္ပန္းခ်ီေက်ာ္ တဦးလို၊ ျမင္ျမင္သမွ် ၾကားၾကားသမွ်၊ စိတ္၀င္စားဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ေရးျပႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ စာေပအႏု ပညာရွင္လဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေတြေရးေရး၊ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ေစတနာ အတိုင္းသားပါေနတာက ေတာ့ အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕ စာေပလက္ရာေတြတိုင္းေပၚမွာပါပဲ။
အေမလူထုေဒၚအမာဟာ မႏၱေလးသူပါ။ မႏၱေလးဆိုတာ ကုန္းေဘာင္ (၁၁) ဆက္ရဲ႕ (၁၀) ဆက္ေျမာက္မင္း၊မင္းတုန္းမင္းႀကီး တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ရတနာပုံမင္းေနျပည္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးျဖစ္ သလို၊ ေနာက္ဆုံးမင္းဆက္ သားေတာ္သီေပါမင္းလက္ထက္မွာ ထီးက်ိဳးစည္ေပါက္ သူ႔ကၽြန္ ဘ၀ေရာက္ခဲ့ရၿပီး ကုန္းေဘာင္ေခတ္ရဲ႕ေန၀င္ခ်ိန္မွာ ဗမာဘုရင္ေခတ္ရဲ႕ေနာက္ဆုံးထီးစိုက္ နန္းစိုက္ခဲ့ရာ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးလဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ရဲ႕ေနာက္ဆုံး အမွတ္အသားလို႔ ဆိုေပမဲ့၊ ကိုယ့္ထီးကိုယ့္နန္း ကိုယ့္ၾကငွန္းရဲ႕ျပယုဂ္၊ ရာဇ၀င္ရွိတဲ့ ေရွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈအေမြ
အႏွစ္ေတြနဲ႔ျပည့္ႏွက္ ထုံမႊမ္းေနဆဲေနရာ၊ ဗမာအမ်ဳိးသားေတြရဲ႕ထင္ရွားတဲ့ အမ်ဳိးသားယဥ္ ေက်းမႈ အမွတ္လကၡဏာသေကၤတတခုလဲပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မႏၱေလးဟာ ထင္ရွားတဲ့ ကိုယ့္မူ ကိုယ့္ဌာန္ ကိုယ့္သ႑ာန္နဲ႔ကိုယ္ပိုင္ဟန္ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးတခုလဲပဲ မဟုတ္လား။ စကားမွာ ေတာင္ ခ်ဳိသာယဥ္ေက်းတဲ့ အေခၚအေ၀ၚအသုံးအႏႈန္းေတြနဲ႔‘မန္းစကား’ ဆိုတာ ထူးျခားတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ ရွိတယ္မဟုတ္လား။
ဆရာစြမ္း (ဆရာေမာင္စြမ္းရည္) ကေတာ့ မႏၱေလးသူျဖစ္တဲ့ အေမလူထုေဒၚအမာ ရဲ႕ ေရးဟန္ကို ‘မန္းသံ အျပည့္နဲ႔အသုံးထူးအလကၤာေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔ျဗန္းျဗန္းကြဲ ေရးေလ့ ရွိတယ္’ လို႔ မွတ္ခ်က္ျပဳ ေဖၚျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕ ေရး ဟန္ဟာ မန္းသံ မန္းဟန္အျပည့္နဲ႔ တကယ့္ကို ထူးထူးျခားျခားကိုယ္ပိုင္ဟန္ရွိတဲ့ ေရးဟန္ပါ။ မႏၱေလးဟာ ဗမာဘုရင္ေခတ္ရဲ႕ေနာက္ဆုံးနန္းစိုက္ခဲ့ရာ မင္းေနျပည္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးတခု ျဖစ္ခဲ့ေလ ေတာ့၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ - ‘မန္းဟန္’ ‘မန္းသံ’ ဆိုတာ ‘နန္းဆန္’ တာ လို႔ပဲျမင္ခ်င္ျမင္ ၾကႏိုင္ပါတယ္။ အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕ မန္းသံ မန္းဟန္ကေတာ့၊ က်ေနာ့္အျမင္မွာ အင္မတန္ ကို ‘လူထုဆန္’ ပါတယ္။ လူထုၾကားမွာ လူထုေတြ ေန႔စဥ္သုံးစြဲေျပာဆိုေနႀကတဲ့ လူထုသုံး စကားေတြနဲ႔ပဲ ေ၀ေ၀ဆာဆာျဖစ္ေအာင္ ေပၚေပၚလြင္လြင္ျဖစ္ေအာင္ ေရးသားေဖၚက်ဴးျပေလ့ ရွိပါတယ္။ လူထုၾကား ခိုင္းႏႈိင္းေျပာဆိုသုံးစြဲေနၾကတဲ့ ေျပာထုံးဆိုထုံးေလးေတြ၊စကားပုံေလး ေတြ၊ ဆို႐ုိးစကားေလးေတြ၊ ေဒသိယေလေလးေတြ၊ လူထုအလကၤာေလးေတြကေတာ့၊ သူ႔ ေနရာနဲ႔သူ၊ ‘ဂြင္’ ကို က်လို႔ေပါ့။ တမင္ဟန္လုပ္ၿပီး ေရးထားတာမဟုတ္ပဲ၊ ရင္ထဲကလာတဲ့ အသံနဲ႔ေရးထားတဲ့ အေမရဲ႕လက္ရာေတြဟာ၊ အေမ၀မ္းစာဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ ဆိုတာ၊ ေ၀ါဟာရေတြ ဘယ္ေလာက္ႂကြယ္တယ္ဆိုတာ၊ အမ်ဳိးသားယဥ္ေက်းမႈအႏွစ္သာရနဲ႔ ဘယ္ ေလာက္ တသားတည္းျဖစ္ေနသလဲဆိုတာ လွစ္ကနဲလွစ္ကနဲ
ထင္ဟပ္ျပေနသလိုပါပဲ။
အေမလူထုေဒၚအမာဟာ စာေပနယ္မွာ သူကိုယ္တိုင္ အင္မတန္အရိပ္အာ၀ါသႀကီးတဲ့ စာေပပင္ရိပ္ႀကီးတပင္ျဖစ္ေနေပမဲ့၊ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ေသာ စာေပပင္ရိပ္ပ်ဳိပင္ရိပ္ငယ္ ေလးေတြရဲ႕အဆက္မျပတ္ဖြံ ့ၿဖိဳးႀကီးထြားတိုးတက္လာေရးကိုလဲ ဂရုတစိုက္ အေရးတယူ ေဖး ကူ လမ္းျပသြန္သင္တတ္ေလ့ရွိတာ သတိထားမိပါတယ္။ သူ႔ေျမးအရြယ္ေလာက္ပဲ ရွိမယ့္၊ ‘ေခ်ာအိမာန္’ ဆိုတဲ့ မႏၱေလးသူ ကေလာင္ရွင္မေလးရဲ႕ ‘ေကာင္းကင္အနမ္း’ဆိုတဲ့ စာအုပ္ ကေလး အတြက္ အမွာစကား ေရးသားခ်ီးျမႇင့္ေပးရာမွာ၊ အေမလူထုေဒၚအမာက
‘ အေမေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းကို ေခတ္လူငယ္တေယာက္အေနနဲ႔ ေလွ်ာက္ေဖာ္ရတဲ့အတြက္ အေမအရမ္း၀မ္းသာတယ္။ စာကေစတနာနဲ႔မ်ားမ်ားေရးေလ ေကာင္းေလေလပဲ၊ ဟန္လုပ္ၿပီး ေရးရင္ မေကာင္းေတာ့ဘူး။ အေမမွာခ်င္တာကေတာ့ လူငယ္ေတြ စာေတြမ်ားမ်ားဖတ္ၿပီး၊ စာေတြမ်ားမ်ား ေရးႀကပါလို႔ ...’ တဲ့။
လူငယ္ေတြ စာေတြမ်ားမ်ားဖတ္ၿပီး စာေတြမ်ားမ်ားေရးၾကမွာကို လိုလိုလားလားရွိလြန္းလွ တဲ့ အေမလူထုေဒၚအမာဟာ ကိုယ္တိုင္လဲ စာေတြမ်ားမ်ားဖတ္ၿပီး မ်ားမ်ားေရးႏိုင္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါ တယ္။ အေမေရးခဲ့တဲ့ စာေတြနဲေရာ့သလား။ လူထုဂ်ာနယ္ လူထုသတင္းစာ ပုံမွန္ထုတ္ေ၀ေန တုန္းကတည္းက ညနက္သန္းေကာင္အထိစာေတြဖတ္၊ ပ႐ုဖ္ေတြပါ ဖတ္ရလြန္းလို႔၊ အသက္ (၃၉)ႏွစ္ ေလာက္ကတည္းက မ်က္မွန္ စတပ္ခဲ့ရတဲ့အေမဟာ အိုႀကီးအိုမအရြယ္အထိလဲ စာေတြဖတ္ စာေတြေရးေနလိုက္တာ အားက်စရာပါပဲ။
က်ေနာ္တို႔ကအေမလူထုေဒၚအမာကို သည့္ထက္သည္ အသက္ရာေက်ာ္ရွည္ေစခ်င္ၿပီး၊ လူထုအတြက္ လူထုဖက္က အေမ့စာေတြကို သည့္ထက္သည္မ်ားႏိုင္သမွ် မ်ားမ်ားႀကီး၊ မ်ားေလ ေကာင္းေလ ဖတ္ခ်င္ေပမဲ့၊ မတရားအာဏာယူထားတဲ့၊ လူထုက လုံး၀မၾကည္ျဖဴတဲ့ နအဖစစ္အစိုးရနဲ႔စစ္အစိုးရ ရဲ႕လက္ကိုင္ဒုတ္ေတြ ၊ ကပ္ဖားရပ္ဖား လူရမ္းကားေတြကေတာ့ အေမ့ကို မလိုမုန္းထား ရန္ၿငိဳးထားရင္း၊ အေမ့စာေတြအေပၚ မ႐ႈစိမ့္ႏိုင္႐ံုမက တတ္ႏိုင္ရင္ အေမ့ကို ျမန္ျမန္ေသေစခ်င္ေနႀကတဲ့အထိေတာင္ အကုသိုလ္ပြားေနႀကတာကိုလဲ ၾကားေန သိေနရပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၀)ႏွစ္ေလာက္ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ေလာက္တုန္းကလဲ၊ အသက္(ဂ၂) ႏွစ္အရြယ္မွာရာသီဥတုက ပူေလာင္လြန္းလို႔ ေမၿမိဳ႕တက္ေနရရွာတဲ့ အေမ့ကို၊ နအဖဖက္က သူေတာင္းစားေတြက ‘ေဒၚအမာ အိမ္မွာရွိသလား’ လို႔သုံးႀကိမ္ေလာက္ ဖုန္းဆက္ေမး႐ံုနဲ႔ ေတာင္ အားမရလို႔ အိမ္အထိေတာင္လာၿပီး၊ ‘ေဒၚအမာ ေသတယ္ၾကားလို႔ဟုတ္သလား’ လို႔ လာေမးခဲ့ၾကဆိုပဲ။ အမရပူရ ေတာင္ေလးလုံးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ဦးပညာ ဆီကိုလဲ ‘ေဒၚအမာ ေသတယ္ ၾကားတယ္၊ ဟုတ္သလား’ လို႔ေမးတဲ့သူက လာေမးၾကေသးတယ္ ဆိုပဲ။ အဲဒီတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကိုေတာ့၊ အေမလူထုေဒၚအမာကိုယ္တိုင္ ပင္တိုင္ေရးေနတဲ့ ‘မိုး - ဂ်ာနယ္’ ကေန ‘တုံးေက်ာ္မ’ ဆိုၿပီး ျပန္ေရးျပခဲ့ဖူးတာ က်ေနာ္တို႔ဖတ္ရဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ (၂၀၀၅)ခုႏွစ္ကအေမ့အသက္ (၉၀)ျပည့္အျဖစ္ ေတာင္သမန္အင္းေစာင္းက ကိုပညာရဲ႕ ေတာင္ေလးလုံးေက်ာင္းမွာ အခမ္းအနားပြဲ လုပ္ႀကတဲ့အခါ၊ အရင္က ‘လမင္းတရာ အၿငိမ့္’ ကို ေခါင္းေဆာင္ကခဲ့တဲ့ မေဌးေဌးျမင့္(ပန္တ်ာ ေဌးေဌးျမင့္)က အေမ့ရဲ႕ေရွ႕ေမွာက္မွာပဲ ပထမဆုံး ဂုဏ္ျပဳအဖြင့္အျဖစ္ နာမည္ေက်ာ္ ေလဘာတီရဲ႕ ‘တုံးေက်ာ္မ’ သီခ်င္းကို သီဆိုၿပီး ဂါရ၀ျပဳ ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့တာကိုလဲ ဗြီစီဒီအျပားေပၚကေနတဆင့္ က်ေနာ္တို႔မွတ္မွတ္ရရ ၾကည့္လိုက္ရဖူး ပါတယ္။ အေမကအတီးမပါ အဆိုပိုင္ပိုင္နဲ႔သီဆိုျပသြားတဲ့ မေဌးေဌးျမင့္ရဲ႕တုံးေက်ာ္မသီခ်င္း ကိုနားဆင္ရင္း လွလွပပႀကီးျပဳံးလို႔မဟုတ္လား။ ေဟာ..မၾကာေသးခင္ တေလာေလာက္ကပဲ၊ မႏၱေလးမွာ နအဖဖက္သား လူရမ္းကားႏြယ္၀င္ မသမာအဖြဲ႔၀င္တခ်ဳိ႕က အေမလူထုေဒၚအမာ ကို ေအာက္လမ္းနည္းေတြနဲ႔ ဟိုလိုလိုဒီလိုလိုစကားတင္းဆိုလာၾကတဲ့အသံေတြ တေက်ာ့ျပန္ ထြက္ေပၚလာတာ ၾကားလိုက္ရျပန္ပါတယ္။
အေမ့ကေလာင္ကို ေရာင္ျခည္မထြက္ႏိုင္ေအာင္ အေမွာင္ခ်၊ ပိတ္ၾက ပင္ၾကဦးမလား ေတာင္ မသိပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမကေတာ့သတၱိရွိရွိ ႏွလုံးေသြးနဲ႔တုံးေက်ာ္မ သီခ်င္းသံကို နားဆင္ရင္း လွလွပပႀကီးျပဳံးေနဦးမွာပါပဲ။
(၃)
အေမလူထုေဒၚအမာဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ေမြးသကၠရာဇ္ အတူတူ တခုတည္း ဖြား၊ ၁၉၁၅ ခုႏွစ္ဖြား ဆိုေတာ့၊ ဒီႏွစ္ဆိုရင္ အသက္ (၉၂) ႏွစ္ေတာင္ ရွိပါၿပီ။ မၾကာမီ ရက္ပိုင္း အတြင္း၊ ႏုိ၀င္ဘာ (၂၉) ရက္ေန႔ဆိုရင္အသက္ (၉၂) ႏွစ္တင္းတင္းႀကီး ျပည့္ေတာ့မွာပါ။
ႏွစ္စဥ္လိုလို ေမြးေန႔က်င္းပေနက်၊ ေတာင္သမန္အင္းေစာင္းက ေတာင္ေလးလုံး ေက်ာင္းမွာ အသက္ (၉၀) ျပည့္ပြဲကို (၂၀၀၅)ခုႏွစ္က က်င္းပႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့၊ မႏွစ္က (၂၀၀၆) ခုႏွစ္ကေတာ့ အသက္ (၉၁) ႏွစ္ျပည့္ပြဲကို က်င္းပႏိုင္ခြင့္ ပိတ္ပင္ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒီႏွစ္ေကာ - က်င္းပႏိုင္ခြင့္ ရပါ့မလား။
ဒီႏွစ္ဟာ အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕အသက္ (၉၂) ေျမာက္ျဖစ္သလို၊ အေမလူထုေဒၚအမာ ရဲ႕ - အေမကိုယ္တိုင္ ေခါင္းစည္းတပ္ၿပီး မၾကာမၾကာေရးဖြဲ႔ေလ့ရွိတဲ့ (ငယ္ကကၽြမ္းတဲ့ ခင္ပြန္း သည္သို႔) ဆိုတဲ့ ငယ္ကကၽြမ္းတဲ့ခင္ပြန္းသည္ လူထုဦးလွ ကြယ္လြန္ခဲ့တာ (၂၅) ႏွစ္ေျမာက္လဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၇)ရက္ေန႔က ကြယ္လြန္ဆုံးပါးသြားခဲ့ရတဲ့ လူထုဦးလွ ဟာ ၁၉၁၀ ျပည့္ ဇန္န၀ါရီ (၁၉) ရက္ေန႔ဖြားပါ။ အခုခ်ိန္အထိ ရွိဦးမယ္ဆိုရင္ (၉၇) ႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ၿပီေပါ့။ ေနာက္ (၂) ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလထဲဆိုရင္ လူထုဦးလွရာ ျပည့္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ လူထုဦးလွရာျပည့္ပြဲကို အေမလူထုေဒၚအမာကိုယ္တိုင္ ဦးစီး က်င္းပသြားတာျမင္ခ်င္သလို၊ အေမကိုယ္တိုင္ အေမ့ရာျပည့္ပြဲကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ သြားေရးကိုလဲ တမ္းတမ္းတတ ဆႏၵျပဳမိေနပါတယ္။
က်ေနာ္ဟာ အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕စာေတြနဲ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့ရ ဖူးေပမဲ့၊ အေမလူထုေဒၚအမာကို စတင္ေတြ႔ဖူးတာကေတာ့ က်ေနာ္အသက္ (၃၀) ေက်ာ္မွပါ။ အေမလူထုေဒၚအမာတို႔ လူထုဦးလွတို႔ကိုယ္တိုင္လဲ ၾကံဳေတြ႔ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းခဲ့ရဖူးၿပီး၊ နာမည္ ကိုေတာင္ မေခၚခ်င္လြန္းလို႔- ‘ဟိုအထဲ’ လို႔အမွတ္သညာျပဳထားၾကတဲ့ ‘ေထာင္ထဲ’ ကေန ထြက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာမွ စတင္ေတြ႔ရဖူးတာပါ။ ႏွစ္ကေတာ့ ၁၉၈၆ လား၊ ၁၉ဂ၇ လား၊ သိပ္မကြဲျပားလွေတာ့ေပမဲ့၊ စာဆိုေတာ္လႀကီး ဆိုတာကိုေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ မွတ္မိေနပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္မွာ ေထာင္ထဲမွာတုန္းက အတူေနဘက္ တကသ - ဗကသေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း အကို ႀကီးကိုလွေရႊတို႔ရဲ႕ ဘိုကေလးစာေပေဟာေျပာပြဲ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ေျမာက္ေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေတာ့ျဖစ္ပါတယ္။ အကိုႀကီးကိုလွေရႊတို႔နဲ႔ လုပ္တူကိုင္ဖက္ ေက်ာင္းဆရာမေဟာင္းႀကီး တေယာက္က ‘ႏွစ္စဥ္ ဘိုကေလးၿမိဳ႕မွာ က်င္းပလာခဲ့တဲ့ စာဆိုေတာ္ေန႔စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ ဟာ မဆလႏြယ္၀င္ စာေပသမားေယာင္ေယာင္ တဦးကခ်ည္းပဲ၊ သူ႔ေျခသူ႔လက္လုပ္ၿပီး ဖိတ္ တာၾကားတာ ဦးစီးလုပ္ကိုင္ေနတာဟာ တႏွစ္မွလူသူေလးစားစရာ တူတူတန္တန္စာေရးဆရာ စာေရးဆရာမႀကီးေတြ မပါဖူးဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ အတိုက္ခံလုပ္ၿပီး တူတူတန္တန္စာေပ ေဟာေျပာပြဲျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျပမယ္ဆိုၿပီး တာ၀န္ယူလာခဲ့ၿပီ၊ အဲဒီအတြက္ ၀ိုင္းၿပီးအကူအညီ ေပးၾကပါအုန္း’ ဆိုၿပီး ကိုလွေရႊအားကိုးနဲ႔ ကိုလွေရႊေနထိုင္ရာ ရန္ကုန္ကို ဆင္းလာရာကေန က်ေနာ္နဲ႔ပါ ဆုံျဖစ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အကိုႀကီးကိုလွေရႊက ‘ေဟ့ေကာင္ - မင္း အကူအညီေပး အုန္း ’ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကိုေျပာေတာ့၊ က်ေနာ္က က်ေနာ္နဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့ မႏုႏုရည္ (ႏုႏုရည္ - အင္း၀) တို႔ကိုေျပာျပၿပီး ထပ္ဆင့္အကူအညီ ေတာင္းပါတယ္။ မႏုႏုရည္က မႏၱေလးက လူထုေဒၚအမာ ကိုပါ ရေအာင္ဖိတ္ေပးမယ္ တာ၀န္ယူၿပီး သူပါဘိုကေလးေဟာေျပာပြဲကို လိုက္ေဟာဖို႔တာ၀န္ ယူပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္က ဘိုကေလးမွာက်င္းပတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲဟာ ဘယ္ႏွစ္ကနဲ႔မ ွမတူ ေအာင္ တူတူတန္တန္ စည္စည္ကားကား ျဖစ္ေျမာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ (ဆရာဂ်မ္းတို႔၊ ဆရာစြမ္း တို႔ေတာင္ ပါ၀င္ေဟာေျပာျဖစ္ေသးတယ္ ထင္ပါတယ္။ ေကာင္းေကာင္းေတာ့ မမွတ္ေတာ့ပါ။)
က်ေနာ္မွတ္မိေနတာကေတာ့ ဘိုကေလး စာေပေဟာေျပာပြဲအတြက္ အေမလူထုေဒၚ အမာ မႏၱေလးကေန ရန္ကုန္ကိုဆင္းလာေတာ့၊ အကိုႀကီးကိုလွေရႊနဲ႔က်ေနာ္ဟာ အေမလူထု ေဒၚအမာကို သြားႀကိဳၾကပါတယ္။ မႏုႏုရည္တို႔လင္မယားရဲ႕ အကူအညီနဲ႔အေမလူထုေဒၚအမာ တည္းေနက် ရန္ကုန္ကဦးေအးၾကည္ရဲ႕အိမ္အထိ သြားေတြ႔ျဖစ္ၾကတာပါ။ အေမလူထု ေဒၚအမာကေတာ့ ျပဳံးျပဳံး ျပဳံးျပဳံးနဲ႔ပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက အေမေဒၚအမာဟာ အသက္(၇၀) ေက်ာ္ အရြယ္ရွိေနပါျပီ။ ဒါေပမဲ့ သြက္သြက္လက္ရွိတုန္း၊ သြားႏိုင္ လာႏိုင္တုန္းေပါ့။
အေမလူထုေဒၚအမာနဲ႔က်ေနာ္ ဒုတိယအႀကိမ္ ဆုံဖူးရတာကေတာ့ လူခ်င္းမဟုတ္ပါ။ စာ ခ်င္းလဲ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္စရာအျဖစ္တခုအျဖစ္ တိုက္ တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ မွတ္မွတ္သားသားျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ သမိုင္း၀င္ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံလႈပ္ ရွားမႈႀကီးနဲ႔လဲ ဆက္စပ္ပတ္သက္ေနတာေၾကာင့္မို႔ပါ။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီး ေျမတုန္ ဟီးေအာင္ ေပၚထြန္းေနစအခ်ိန္ႀကီးမွာ၊ ဘားေကာင္စီေက်ညာခ်က္ ထြက္ေပၚလာၿပီး မၾကာခင္ မွာပဲ၊ က်ေနာ္တို႔စာေပအႏုပညာရွင္ေတြကလဲ မဆလစစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္တဲ့ ေက်ညာခ်က္တေစာင္ လက္မွတ္ေတြေရးထိုး လႈပ္ရွားခဲ့ၾကပါတယ္။ တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္သူ ေတြက ေနရာအသီးသီးခြဲၿပီး လက္မွတ္ေရးထိုး ေကာက္ခံရယူရာမွာ က်ေနာ့္ရဲေဘာ္ အယ္ဒီတာတဦးက က်ေနာ့္ဆီ လက္မွတ္ယူဖို႔ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ‘ခ်ယ္ရီ မဂၢဇင္း’ အယ္ဒီတာအဖြဲ႔၀င္တဦးျဖစ္တဲ့ ‘ကိုထြဋ္’ ရဲ႕စားပြဲေပၚမွာပါ။ လက္မွတ္ေရးထိုးဖို႔ ေပးလာသူကေတာ့ ဆရာေမာင္ကိုယုရဲ႕လူရင္း၊ ဆရာေမာင္ကိုယု နာယကလုပ္ေနတဲ့ ‘ျမတ္ေလး’ မဂၢဇင္းက ေနာက္ကြယ္အယ္ဒီတာတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္က တက္တက္ ႂကြႂကြနဲ႔ လက္မွတ္ေရးထိုးေပးဖို႔၊ က်ေနာ့္ဆီ ထိုးေပးလာတဲ့ စာရြက္ျဖဴကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ အေပၚဖက္မွာ လက္မွတ္ေတြ တခ်ဳိ႕အစီအရီ ထိုးထားၿပီးသား ျဖစ္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ့္ဆီ ေပးလာတဲ့ စာရြက္ျဖဴေပၚမွာ၊ က်ေနာ္ လက္မွတ္ေရးရထိုးရမယ့္ေနရာရဲ႕အေပၚမွာ ေနာက္ဆုံးလက္မွတ္ေရးထိုးထားတာကေတာ့ ဆရာ ‘လူထု စိန္၀င္း’ ပါ။ ဆရာလူထုစိန္၀င္းရဲ႕ အေပၚမွာ ကပ္လ်က္သား ေတြ႔ရတာကေတာ့၊ အေမ ‘လူထုေဒၚအမာ’ ပါပဲ။ အေမလူထု ေဒၚအမာနာမည္နဲ႔ လူထုေဒၚအမာ ကိုယ္စားဆိုၿပီး ဆရာလူထုဦးစိန္၀င္းကပဲ လက္မွတ္ထိုး ထားပါတယ္။ ‘လူထုေဒၚအမာရဲ႕ ဖုန္းနဲ႔လွမ္းၿပီး အေၾကာင္းၾကားခ်က္အရ’ ဆိုၿပီးလဲ ဆရာလူထု ဦးစိန္၀င္းက ေဖၚျပေရးသားထားၿပီး လက္မွတ္ေရးထိုးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ လႈိက္ကနဲ ခုန္သြားရျပန္ပါတယ္။ အေမလူထုေဒၚအမာဆိုတာ အဲဒီလို အေမမ်ဳိးပါကလား။ လူထုအေရး လူထုတိုက္ပြဲေတြနဲ႔ပတ္သက္ရင္၊ ဘယ္ေနရာကပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရွိရာေနရာ ၾကားရာ အရပ္ကေန တက္တက္ႂကြႂကြ ပါ၀င္ပူးေပါင္းတတ္သူပါကလား။ လူထုအေရးအတြက္ လူထု ဖက္ကေန လူထုတိုက္ပြဲေတြနဲ႔အစဥ္ထာ၀ရ တသားတည္း က်ေနတတ္သူမ်ဳိးပါကလားလို႔ မွတ္မွတ္သားသား ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ အေမတို႔လူထုဦးစိန္၀င္းတို႔ရဲ႕ ေအာက္ေျခကပ္ လ်က္သားကေန ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ၿပီးေတာ့ အဲဒီစာရြက္ ေပၚမွာပဲ အဲဒီေနရာနားမွာပဲ လက္မွတ္ထိုးေပးသူကေတာ့ ကာတြန္းကို၀င္းထြန္း (အခု ျပည္ပ ေရာက္ - ကာတြန္း မစၥတာဘားမား) လို႔ပဲ စိတ္ထဲမွာ စြဲထင္မွတ္မိေနပါတယ္။
အေမနဲ႔လူခ်င္း ေနာက္ဆုံးေတြ႔ဆုံျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့၊ ၁၉ဂဂ ခုႏွစ္အကုန္ ဂ၉ ခုႏွစ္ဆန္း ကာစထဲမွာပါပဲ။ အေမ့ရဲ႕အိမ္ အေမ့ရဲ႕ ‘လူထု’ တိုက္ထဲမွာပဲ သြားေရာက္ေတြ႔ဆုံခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါ တယ္။ က်ေနာ္တို႔အကိုႀကီးကိုလွေရႊတို႔ပါ ပါ၀င္ဖြဲ႔စည္းျဖစ္ခဲ့ႀကတဲ့ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီ ေပၚေပါက္ၿပီးစ၊ သိပ္ေတာင္ကာလ မၾကာျမင့္လွေသးတဲ့ အခ်ိန္အေတာအတြင္းမွာပါပဲ။ မွတ္မွတ္ရရ ႏွင္းေတြေ၀ေနဆဲ ေဆာင္းကာလႀကီးအတြင္းမွာပါပဲ။
မႏၱေလးသား ရဲေဘာ္ႀကီးတဦးနဲ႔အတူ အေမ့အိမ္ကို ေရာက္ေအာင္သြားခဲ့ၾကတာပါ။ လူထုတိုက္ရဲ႕ ဧည့္ခန္းေလးအတြင္း က်ေနာ္တို႔ကိုလွေရႊတို႔ ေရာက္ရွိသြားခ်ိန္မွာ အေမက အျပဳံးလဲ့လဲ့ေလးနဲ႔ႀကိဳဆိုပါတယ္။ ေဘးနားမွာ ဖတ္လက္စလို႔ထင္ရတဲ့ စာအုပ္တအုပ္နဲ႔ အဲဒီ စာအုပ္ေလးေပၚမွာ မ်က္မွန္ေလးတလက္ တင္ထားတာလဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့မွပဲ က်ေနာ္က အေမ့မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာသတိထားၿပီး ၾကည့္မိပါတယ္။ အသက္အရြယ္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနၿပီျဖစ္ေပမဲ့ အေမ့ရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ အိုႀကီးအိုမနဲ႔ ဇရာေထာင္းေနတဲ့ပုံ၊ အားအင္ ကုန္ခမ္း ညိႇဳးႏြမ္းေဖ်ာ့ေတာ့ေနတဲ့ပုံ မေပါက္ေသးပါ။
က်ေနာ္က အေမလူထုေဒၚအမာကိုယ္တိုင္ တခ်ိန္ကေရးဖြဲ႔ျပခဲ့ဖူးတာလို႔ စိတ္ထဲမွာ ေရးေတးေတးထင္ေနတဲ့ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းရဲ႕ ႐ုပ္ပုံဘြဲ႔စာပန္းခ်ီျခယ္သခ်က္ စကားလုံးစာပိုဒ္တခ်ဳိ႕ကို ဖ်တ္ကနဲအမွတ္ရမိလိုက္ပါတယ္။ အေမေရးသားျပဳစုခဲ့တဲ့ ‘ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း’ အတၱဳပၸတၱိစာအုပ္ႀကီးထဲမွာပဲလို႔ ထင္မိေနပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ - ‘ - - ဗမာပီသတဲ့႐ုပ္ဆိုတာ ဘယ္လိုဟာလဲ ေမးလာရင္၊ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းကို ထိုးျပ လိုက္စမ္းပါ၊ ဆရာႀကီးရဲ႕႐ုပ္ရည္ဟာ အင္မတန္ ဗမာပီသလွပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ႏွာတံဟာ ေသေသခ်ာခ်ာပန္းပုထုၿပီး တင္ထားသလို ေျဖာင့္ေျဖာင့္စင္းစင္းနဲ႔ ႏွာတံေပၚေပၚ လွပလွပါ တယ္’ လို႔ဆိုတဲ့ ဖြဲ႔ဆိုေရးသားထားခ်က္ပါပဲ။ တိတိက်က်ေတာ့ မမွတ္ေတာ့ပါ။ အေမလူထု ေဒၚအမာကိုယ္တိုင္ ေရးသားျပခဲ့တာလို႔ပဲ စိတ္ထဲမွာ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး စြဲထင္ေနမိခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလိုပါပဲ၊ အေမလူထုေဒၚအမာကိုလဲ ေလးေလးစားစားေငးေမာၾကည့္မိရင္း က်ေနာ္က ‘ဗမာအမ်ဳိးသမီးတေယာက္ရဲ႕ ႐ုပ္ပုံဟာဘယ္လိုမ်ားပါလဲလို႔ ႏိုင္ငံျခားသားဒါမွမဟုတ္ ေလ့လာ သိရွိလိုသူ တဦးဦးကမ်ားေမးလာရင္၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕အေမ လူထုေဒၚအမာရဲ႕႐ုပ္ပုံကိုပဲ နမူနာ အျဖစ္ ထိုးျပလိုက္စမ္းပါ’ လို႔ပဲေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ အင္မတန္ဗမာပီသလွပါတယ္။ ထူးထူးျခားျခားေပၚလြင္ေနတာကလဲ ႏွာတံလို႔ပဲ ထင္ပါတယ္။ မ်က္ခုံးေမႊးကလဲ ရွည္လ်ားလွတဲ့ ႏွာတံနဲ႔လိုက္ဖက္ညီေအာင္ ေပၚေပၚလြင္လြင္ ရွိလွပါတယ္။
အေမလူထုေဒၚအမာက က်ေနာ္တို႔ကို လဖက္ရည္ေတြ မုန္႔ေတြနဲ႔လဲ ဧည့္ခံလိုက္႐ံုမက၊ (လဖက္ရည္အခ်ဳိေတြ မုန္႔ပဲသေရစာေတြနဲ႔ မဆီမဆိုင္ႏိုင္လိုက္တာလို႔ပဲ ဆိုခ်င္ဆို) အညာ ထြက္ပစၥည္းစစ္စစ္ အညာဇီးခ်ဳိသီးေတြနဲ႔လဲ ဧည့္ခံလိုက္ပါေသးတယ္။ ဇီးခ်ဳိသီးေတြကို ပန္းကန္ျပားေလးထဲမွာ ထည့္လို႔ေပါ့။
အေမလူထုေဒၚအမာဆီကို က်ေနာ္တို႔လာခဲ့ၾကတာက အေမ့ကို လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ ခ်င္ စကားစျမည္ ေျပာခ်င္လို႔သာမက၊ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီ ဖြဲ႔စည္းလႈပ္ရွား ေနၿပီ၊ အဲဒီအတြက္ပါတီရံပုံေငြ အလွဴေငြထည့္ဖို႔ လာေရာက္အလွဴခံၾကတာလဲ အေၾကာင္း တခ်က္အျဖစ္ ပါပါတယ္။
အေမက ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီအတြက္ အလွဴေငြ (၂၀၀) လားပဲ ထည့္လိုက္ပါေသး တယ္။ အဲဒီတုန္းက အလွဴေငြ (၂၀၀) ဆိုတာ သိပ္နည္းလွတဲ့ေငြ မဟုတ္ပါ။ ပါတီဖြဲ႔စည္းမွတ္ ပုံတင္ေၾကးတခုလုံးမွ က်ပ္ (၅၀၀) ပဲ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္မဟုတ္လား။
( ၄ )
ျပည္တြင္းမွာ ေနလို႔မရေတာ့လို႔ ျပည္ပကိုထြက္လာရေတာ့တဲ့အခ်ိန္အထိ၊ က်ေနာ္ ေနာက္ဆုံးထြက္လာခဲ့ရတဲ့ ေနရာဟာလဲ မႏၱေလးပါပဲ။ အခုလို ႏွင္းေတြ တေ၀့ေ၀့ေ၀ေနတဲ့ ေဆာင္းတြင္းကာလႀကီးမွာပါပဲ။ အ႐ုဏ္ေတာင္ မလာတတ္ေသးတဲ့ ေဆာင္းတြင္းနံနက္ေစာ ေစာ ျမဴရိပ္ေ၀ေ၀ေတြၾကားထဲမွာ လြမ္းစရာ့မႏၱေလးကို ဆြတ္ဆြတ္က်င္က်င္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရပါ တယ္။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းက စြဲလန္းခဲ့ဖူးတဲ့ျမင္ကြင္း၊ မႏၱေလးနန္းၿမိဳ႕႐ုိးနဲ႔ က်ဳံးရိပ္ေရျပင္ ညိဳ႕ညိဳ႕ဟာ မလင္းႏိုင္ေသးတဲ့အေမွာင္စေတြၾကားထဲမွာ မႈိင္းမႈန္ေ၀ရီ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။
နယ္စပ္တဖက္ျခမ္းဆီ ေရာက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာလဲ အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕ အသံ ကို ေလလႈိင္းေပၚေတြကတဆင့္ အခါအားေလ်ာ္စြာ ၾကားေနရပါတယ္။ အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕ (ဂ၀) ျပည့္ေမြးေန႔ … (၉၀) ျပည့္ေမြးေန႔ ... စသျဖင့္စသျဖင့္ေတြသာမက၊ အခါအားေလ်ာ္စြာ ျပည္တြင္းအေျခအေနေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့၊ ဒီမိုကေရစီေရးအျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕ အျမင္၊ လူထုေဒၚအမာရဲ႕သေဘာထား၊ လူထုေဒၚအမာရဲ႕အသံေတြ ...
အသက္အရြယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကီးလို႔ဇရာေတြ ဘယ္ေလာက္ေထာက္ေထာက္၊ ေဒၚအမာဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါေလာက္ေအာင္ ကိုက္ညီေနလြန္းလွတဲ့ အေမေဒၚအမာရဲ႕ ခိုင္မာလြန္းလွတဲ့ လူထုရပ္တည္ခ်က္ လူထုအတြက္ အသံေတြကျဖင့္ - ၾကားရ ၾကားရေလတိုင္း ဦးၫႊတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ‘လူထုေဒၚအမာ’ ဆိုတာ ‘လူထု ေဒၚအမာ’ ျဖစ္ခဲ့ရတာကိုး - လို႔လဲ ရင္တြင္းကပါ နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း ေက်ေက်နပ္နပ္ နားလည္ခဲ့ ရပါတယ္။ ။
( ၀င္းတင့္ထြန္း)
၁၅-၁၁-၂၀၀၇
(ႏုိ၀င္ဘာ ၂၉ ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္မယ့္ အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕အသက္ (၉၂) ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ကို အထိမ္းအမွတ္ျပဳ ဦးၫႊတ္လိုက္ပါတယ္။)
Friday, 7 December 2007
နအဖရဲ႕ ေရွ႕ေျခလွမ္းကို ႐ိုက္ခ်ိဳးဖို႔ျပင္ၾကစို႔
ဒီတခါ အာစီယံမွာ နအဖတုံးေက်ာ္သြားတာလား၊ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္သြားသလား။
ဒါေဆြးေႏြးစရာ၊ ျငင္းခံုစရာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ ဒါေပမဲ့တကယ္ေတာ့ ဒီအစည္းအေ၀း ကရလဒ္ဟာ ဘာႀကီးပဲျဖစ္ေနေန ဗမာျပည္ျပည္သူေတြအတြက္၊ အထူးသျဖင့္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဖယ္ရွားေရးအတြက္ သိပ္ၿပီးအေရးမပါပါဘူး၊ နအဖကို
ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအ၀ိုင္းအလယ္ မွာ သိကၡာခ်ႏိုင္တာကလြဲလို႔ သိပ္အေရးပါ ထိေရာက္တာမဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီမွာ ဘာပဲဆံုးျဖတ္၊ ဆံုးျဖတ္ နအဖက ဂ႐ုမစိုက္တာေသခ်ာတယ္၊ သံတမာန္ေရးရာနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရး အပိုင္းကို နအဖအစိုးရက နကမၸတိလုပ္ထားရတာၾကာၿပီ၊ ဂမ္ဘာရီနဲ႔ပီညဲ႐ိုးတို႔အေပၚ ဆက္ဆံ ျပေနပံုေတြဟာ ကုလသမဂၢနဲ႔အိုင္အယ္လ္အိုကိုေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္ဘူးလို႔ ေျပာေနတာျဖစ္တယ္၊ ေနာက္ၿပီး ဂမ္ဘာရီရဲ႕လႈပ္ရွားမႈကို တ႐ုတ္နဲ႔အိႏၵိယတို႔က ေထာက္ခံထားတယ္ဆိုတာလည္း သူတို႔ မသိတာမဟုတ္ဘူး၊ နအဖဟာဒီနယ္ပယ္မွာ သန္းေခါင္ထက္ညဥ့္ မနက္ဘူးလို႔ တြက္ ထားၿပီးျဖစ္တယ္၊ သူတို႔မွာ လိမၼာထိေရာက္တဲ့ သံတမာန္ေရးလႈပ္ရွားမႈ ျပဳလုပ္ႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ တာၾကာၿပီပဲ၊ နေပနကတ္လို တုတ္ေတာင္းေနတာျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာရင္ရမယ္၊ အဲဒီတုတ္ခ်က္ ေလာက္ကိုေတာ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက မမႈဘူးလုပ္ေနၾကတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့စက္တင္ဘာ သံဃာ့အေရးအခင္းႀကီးက ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျပသလိုက္တဲ့ အ ခ်က္တခ်က္ကေတာ့ နအဖတကယ္ေၾကာက္တာ သူတို႔ကိုတကယ္ကိုင္လႈပ္ႏိုင္တာဟာ ျပည္ တြင္းက ျပည္သူေတြရဲ႕အံုႂကြမႈသာျဖစ္တယ္ဆိုတာပဲ၊ သူတို႔တေတြ အခုထက္ထိ အေရးအ ခင္းရဲ႕က်ိန္စာကေတာ့ မလြတ္ႏိုင္ေသးဘူးဆိုတာအဘက္ဘက္မွာ အထင္အရွားေတြ႔ေနရ တယ္။ အခုထက္ထိ လူေတြကိုလိုက္ရွာဖမ္းဆီးေနတာဟာ၊ နယ္ပယ္ေပါင္းစံုမွာ ဆင္ဆာအ မ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ေနတာ စတာေတြဟာ သူတို႔စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေနတုန္းပဲ ဆိုတာကိုျပတာျဖစ္တယ္၊ နအဖအဖို႔ ၿငိမ္းအဖြဲ႔ေတြအေပၚ မီးမေသလွဘူးဆိုတာလည္း သူေျခတလွမ္းလွမ္းတိုင္း ေတြ႔ေန ရတယ္၊ တခ်ဳိ႕အဖြဲ႔ဟာဆိုရင္ စစ္အစိုးရကလုပ္ခိုင္းသမွ်ကို ဆန္႔က်င္ေနတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေတာင္ ေတြ႔လာေနရၿပီ၊ သူတို႔ခ်င္းထိပ္တိုက္ေတြ႔မွာကို ေရွာင္ဖို႔ႀကိဳးစားလို႔ ရပါအုန္းမလားဆိုတာ ေတာင္မွ ေတြးစရာျဖစ္လာေနတယ္၊ ႏို၀င္ဘာလ ၂၂ရက္ေန႔က ေကအိုင္ေအစခန္းကိုသိမ္း တာကိုေထာက္ရင္ နအဖ က သူတို႔အေပၚမွာ စစ္ေရးအရကိုပဲ စၿပီးဖိအားေပးလာေနၿပီ ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။
ဒီလိုအေနအထားမွာ ျပည္တြင္းက ဆန္႔က်င္မႈကိုသာ တကယ္လန္႔သူျဖစ္တဲ့ နအဖဟာ သူ႔တပ္တြင္းက တုန္႔ျပန္မႈကို အဓိကထားၾကည့္ေနတယ္၊ တပ္ဟာသူတို႔ထင္သလို ခိုင္းလို႔ရမရ ဆိုတာနဲ႔ အေျခအေနေတြနဲ႔ သူတို႔ဆက္ၿပီး အုပ္စိုးလို႔ ရမရဆိုတာကို သံုးသပ္တာပါ၊ အခုတ ေလာေလးမွာပဲ တပ္ထိပ္ပိုင္းမွာ ေနရာေတြ၊ ရာထူးေတြခြဲတမ္းခ်ေ၀ျခမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ သူတို႔ ကိုယ္ သူတို႔အေတာ္ စိတ္ခ်သြားဟန္တူတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္သန္းေရႊရဲ႕ၾကံ့ဖြတ္ ေတြကိုေျပာ တဲ့မိန္႔ခြန္းမွာ သူ႔ကိုယ္သူ အေတာ္ယံုၾကည္မႈ ရွိတဲ့ ေလသံေတြ ပါေနတာျဖစ္တယ္။
ဘယ္အခမ္းအနားမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ျပည္ပေခါင္းေဆာင္နဲ႔ေတြ႔ရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ နအဖ က တိုင္းျပည္အေျခအေန တညၿငိမ္ေန ပါတယ္လို႔ ေျပာေနတာဟာ သူ႔တပ္ကိုသူပိုင္တယ္လို႔ ယူဆၿပီးေျပာေနတာသာျဖစ္တယ္၊ သူတို႔ေျပာတိုင္းမွာ တိုင္းျပည္အေျခ အေနတညၿငိမ္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕လမ္းျပေျမပံုအတိုင္း ဆက္လုပ္မယ္ဆိုတာ အၿမဲပါတယ္ဆိုတာ သတိထားမိစရာပဲ၊ ဒါေတြက ျပေနတာကေတာ့ နအဖ အေနနဲ႔ လမ္းျပေျမပံုရဲ႕အဆင့္ေလးကို မျဖစ္မေနလုပ္ ေတာ့မယ္ဆိုတာပဲ။
နအဖဟာ ဘာေၾကာင့္မို႔ဒီဆႏၵခံယူပြဲဆိုတဲ့ အဆင့္ေလးကို အင္မတန္စိတ္ထက္ သန္ ေနရတာလဲ၊ ေသခ်ာတာက သူတို႔ အစီအစဥ္အတိုင္းသာ ဆႏၵခံယူပြဲလုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔ အေနနဲ႔ ေထာက္ခံမဲ ၁၀၅ရာခိုင္ႏႈန္းေတာင္ ရေအာင္လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ ဘာမွသံသယရွိစ ရာမလိုဘူး၊ သူတို႔ျပခ်င္တဲ့ကိန္းဂဏန္းကို ျပလို႔ရောအင္လုပ္ႏိုင္တယ္၊ ၁၉၇၄ခုႏွစ္တုန္းက ဗိုလ္ေန၀င္းလုပ္ခဲ့တာနဲ႔ တေလာက ပါကစဏတန္က စစ္အာဏာရွင္ မူရွာရာ့ဖ္ လုပ္ျပသြား တာေတြကိုပဲၾကည့္ေတာ့။
တကယ္က နအဖအခုလုပ္ေနေျပာေနတာေတြ မွန္သမွ်ဟာ တခုမွမ်က္စိလည္စရာ မရွိဘူး၊ အင္မတန္ရွင္းေနတာေတြမို႔ အတိုက္အခံေတြအၾကားမွာ ဘာမွအျငင္းမပြားၾကဘူး၊ နအဖအလိုေတာ္ရိေတြေတာင္မွ အသံမထြက္ၾကဘူး၊ (သူတို႔ကို နအဖက ပါးစပ္ပိတ္ခိုင္းထား လို႔လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္)၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဗိုလ္ေအာင္ၾကည္ စကားေျပာတယ္ ဆိုတဲ့ လုပ္ဇာတ္ဟာလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို မေဗဒါေရခပ္ခိုင္းသလိုလုပ္ထားတာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကိုယ္တိုင္မေျပာနဲ႔ သာမာန္လူထုေတာင္သိတယ္၊
ဒီေတာ့ အတိုက္အခံေတြ။ အထူးသျဖင့္ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းလုပ္ေနသူေတြဟာ အဲဒီ လမ္းျပေျမပံုအဆင့္ေလးလုပ္လာမွာ အတြက္အခုကတည္းက စဥ္းစားျပင္ဆင္တာေတြ လုပ္ သင့္တယ္၊ အာဏာရွိတဲ့လူနဲ႔ မရွိတဲ့လူနဲ႔တူတာမဟုတ္ဘူး၊ အာဏာရွိတဲ့ လူကလုပ္ခ်င္ရင္ ျမန္တယ္၊ အခ်ိန္ဆိုတာကလည္း ကုန္မွန္းမသိကုန္သြားတတ္တယ္၊ ၿပီးခဲ့တဲ့သံဃာ့အေရး အခင္းႀကီးတုန္းက ကိုယ္က ေနာက္ကလိုက္ရတာမ်ိဳးျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္မဟုတ္လား။
ၿပီးခဲ့တဲ့သံဃာ့အေရးအခင္းႀကီးကို ျပန္ၿပီးသံုးသပ္။ နိဂံုးခ်ဳပ္ၿပီးေေရွ႕လုပ္စရာေတြခ် မွတ္ၾကသင့္ၿပီ၊ ဒါကို ပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့ သူေတြက အဓိကလုပ္သင့္တယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေရလႈိင္း လံုးေတြလို ျဗံဳးစားႀကီးေပၚေပါက္လာသလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ တုံးတိျပတ္ေတာက္ သြားရသလဲ၊ နအဖ တကယ္လန္႔တာဘာလဲ၊ သူ႔တပ္တြင္းကိုဘယ္လို ဂယက္႐ိုက္ခဲ့သလဲစတာေတြကို ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာ။ ကိုယ့္ဆႏၵအစြဲမပါပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ သံုးသပ္သင့္တယ္။
အဲဒီကေန ဘယ္လိုတိုက္ပြဲပံုစံေတြ က်င့္သံုးလို႔ရမလဲ။ က်င့္သံုးရင္ေကာင္းမလဲ စတာ ေတြကိုလည္း သံုးသပ္။ ဆံုးျဖတ္သင့္ၿပီ၊ ၿပီးရင္ ျပင္ဆင္ရမယ္၊ ဒီတုိင္းျပည္မွာက ဘယ္သူက ပဲျဖစ္ျဖစ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္။ ဘယ္ပံုစံုနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ဒီနအဖစစ္ဗိုလ္ေတြကို ဆန္႔က်င္ ဆႏၵျပတယ္ဆိုတာ တရားတာမွန္တာခ်ည္းပဲ။ ေထာက္ခံရမွာခ်ည္းပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒါမ်ိဳးဟာအ ခ်ိန္မေရြးေပၚေပါက္လာႏိုင္တယ္။
ကိုယ့္ဘက္က ျပင္ဆင္မႈမရွိပဲ တိုက္ရတယ္ဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္ရင္အေကာင္းဆံုးပဲ။
ဗၾသ
အေ၀းကေပးစာတေစာင္
ကိုဟိုဒင္းေရ-
“သီတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္ႀကီးၿပီးလို႔ တန္ေဆာင္မုန္းတန္ေဆာင္တိုင္ ဆီမီးကၿမိဳင္။ မသိုးအလွ ျမတ္သကၤန္း ကပ္ဖို႔။ ေရႊတိဂံု ကုန္းေတာ္ေပၚမွာၿပိဳင္”ဆိုတဲ့ က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီလို အခ်ိန္မွာၾကားရေလ့ရွိတဲ့ ကိုျမႀကီးရဲ႕သီခ်င္းေလး ကိုမွတ္မိတယ္
မဟုတ္လားဗ်ာ၊ ရန္ကုန္ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္။ ေလးဆူဓာတ္ပံု ေရႊတိဂံုနဲ႔ အလွဴေရစက္ လက္နဲ႔မကြာ၊ ရက္ေရာလွ တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ၊ ခြဲလို႔ရႏိုင္႐ိုးလား ဗ်ာ၊ အခုေတာ့ ေရႊတိဂံုကုန္းေတာ္ေပၚကို သံဃာေတာ္ေတြဟာ ခြင္ျပဳခ်က္လက္မွတ္နဲ႔ တက္ ရသတဲ့။ ဘုရားဖူးၾကည္ညိဳသူေတြ လူစုလူ ေ၀းနဲ႔ မတက္ရဘူးတဲ့၊ ကိုလိုနီေခတ္၊ ဂ်ပန္ေခတ္ထက္ဆိုးတဲ့ ကာလတခုကို ေရာက္ေနပါေပါ့ လားဗ်ာ။ သံဃာေတာ္ေတြကို ႐ိုက္ႏွက္သတ္ျဖတ္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကေန ေမာင္းထုတ္။ ျပန္ခိုင္း။ သာသနာ့ေစာင္းထက္ နအဖေစာင္းက ပိုထက္တယ္လို႔ ေျပာဖို႔လုပ္ေနတဲ့ ကာလ ႀကီးမွာ က်ေနာ္ျဖင့္ဗမာျပည္က ကထိန္ အလွဴပြဲေတာ္မ်ားအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္မိတာ အမွန္ပါပဲ၊ ဒီကေန ျပန္စဥ္းစားလိုက္တိုင္း ကထိန္ပြဲႀကီးေတြ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲက်င္းပၿပီး လမ္းတကာ၊ ရပ္တကာ မွာ ကထိန္ညႇပ္ႀကီးေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ဆင္ယင္။ ခင္းက်င္းၾက။ ပြဲေတြလမ္းေတြ က်င္းပၾက။ ရန္ကုန္မွာဆိုရင္ (ကာတြန္း)ဦဘဂ်မ္းလမ္းမွာ ကာတြန္းျပပြဲေတြလုပ္ၾက။ မႏၱေလးဘက္မွာဆို ရင္ စစ္ကိုင္းေတာင္ ေတာင္လံုးၫႊတ္မွ်ကထိန္သြားခင္းၾက။ ေစ်းခ်ိဳထဲက ေအ႐ံု၊ ဘီ႐ံု စတာ ႀကီးေတြက အၿငိမ့္ေတြပြဲေတြနဲ႔ ေန႔ခင္းႀကီးဧည့္ခံၾက။ ဒီလိုခ်စ္စရာ။ ဂုဏ္ယူစရာအစဥ္ အလာ ေေလးေတြဟာ နအဖစစ္အစိုးရ ရဲ႕စစ္မိန္႔ေတြေၾကာင့္ ေပ်ာက္ကုန္ေတာ့မွာပါလားဗ်ာ။
က်ေနာ္တို႔ဗမာႏိုင္ငံသားမ်ားဟာ ကိုယ့္မွာရွိရင္ ကိုယ္ခ်ည္းမစားသံုးပဲ သူမ်ားကိုလည္း ေပးကမ္းေ၀ မွ်ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့စိတ္ ေစတသိက္ေလးရွိေနေတာ့ စပါးသိမ္း။ ပဲသိမ္းၿပီးရင္ လွဴၾက တန္းၾကတာဟာ ႏွစ္ေထာင္နဲ႔ေတာင္ရွိၿပီနဲ႔ တူပါတယ္ဗ်ာ၊ ဘယ္သူကမွ ႐ိုက္ခိုင္းဖို႔မလို။ အမိန္႔ ေပးခိုင္းဖို႔မလိုတဲ့ အစဥ္အလာေကာင္းပါ၊ မင္းမွ စိုးမွ လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဆင္းရဲသားလဲ တတ္ႏိုင္ရင္ တတ္ ႏိုင္သေလာက္ လွဴၾကတမ္းၾကတဲ့ ႏိုင္ငံနဲ႔ ႏိုင္ငံသားေတြပါဗ်ာ၊ အခုေတာ့ လွဴခ်င္လို႔မလွဴရ။ လွဴခ်င္သူကိုမလွဴရ။ ၀ဋ္ဒုကၡတမ်ိဳးလိုပါပဲ။
ဒီၾကားထဲမွာ နအဖအစိုးရရဲ႕၀ါဒျဖန္႔ယႏၱရားမ်ားနဲ႔ ေနာက္လိုက္ေခြး မီဒီယာမ်ားထဲမွာ သူတို႔လက္ပါးေစ ၾကံ့ဖြတ္ေတြက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကိုသြားၿပီး ကထိန္ပစၥည္းေတြအတင္း လက္ခံခိုင္း။ အတင္းေရ စက္ခ်။ အတင္းကထိန္လိုက္ခင္းေနၾကတယ္လို႔ ၾကားရေတာ့ ပိုၿပီးစိတ္ မခ်မ္းမသာျဖစ္ရတယ္၊ ေအးဓားျပ တိုက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ ကုသိုလ္ဓားျပတိုက္တယ္ လို႔ ဆိုရမလား မသိပါဘူး၊ တခ်ဳိ႕သံဃာ ေတာ္မ်ားကေတာ့ ပတၱနိကၠဳဇၨနကံေဆာင္ထား တာမို႔ သူတို႔ေပးတဲ့အခါ လက္ခံထားလိုက္ေပမဲ့ သူတို႔သြားတဲ့ ေနာက္ ကိုယ္တိုင္မသံုးပဲ သူမ်ားကိုစြန္႔ ႀကဲလိုက္ၾကတယ္လို႔လဲ ၾကားရတယ္၊ နအဖေၾကာင့္မို႔ သံဃာေတာ္မ်ား လုပ္ ေနရပံုအတြက္ လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာမွာ အလွဴဒါနျဖစ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ အခ်က္သံုးခ်က္လိုအပ္ တယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားမွတ္မိတယ္မဟုတ္လား၊ အဲဒါေတြက လွဴတဲ့သူရယ္၊ လွဴတဲ့ပစၥည္းရယ္၊ အလွဴခံတဲ့လူရယ္လို႔ ဆိုသမို႔လား၊ အခုေတာ့ သံဃာေတာ္မ်ားကလက္မခံခ်င္တာကို အာဏာ နဲ႔ အတင္းယူခိုင္းေနတယ္ဆိုေတာ့ အလွဴဒါနျဖစ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ လိုအပ္တာဟာ စစ္တပ္ အာဏာအပါ အခ်က္ေလးခ်က္ျဖစ္ သြားၿပီေပါ့ဗ်ာ၊ မူလသံုးခ်က္နဲ႔တင္ မရေတာ့တာလည္း အမွန္ပဲ၊ စစ္အာဏာပိုင္ေတြကခြင့္မျပဳလို႔ မခင္းရတဲ့ ကထိန္ေတြ၊ မက်င္းပရတဲ့အလွဴပြဲေတြ နည္းမွမ နည္းေတာ့ပဲ၊ ဗုဒၶဘာသာေျပာ ေျပာရရင္ ဒါနမေျမာက္ေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီး တယ္ဆိုတဲ့ အျပစ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ႀကီးသလဲ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေတြ စဥ္းစားမိရဲ႕လားမသိဘူး။
ဒီစာကိုေရးေနရင္းပဲ ကိုဟိုဒင္းေရ။ သတင္းတခု၀င္လာသဗ်၊ ေကာင္းသတင္းေျပာ ရမ လား။ ဆိုးသတင္း ေျပာရမလားမသိဘူး၊ ခင္ဗ်ားမို႔ မွ်ရအုန္းမယ္၊ အဲဒါ(ဦး)ျမတ္ခိုင္ရဲ႕ လွ်ပ္တစ္ ျပက္ဂ်ာနယ္ပိတ္ လိုက္ရၿပီတဲ့ဗ်၊ ထုတ္ေ၀ခြင့္ပိတ္လိုက္တာလို႔ ဆိုတာပဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ ေတာ့ မသိရေသးဘူး၊ ျပန္ၾကား ေရး၀န္ႀကီး (ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္း) ကို ပိုင္လွတယ္ဆိုတဲ့လူ။ သူ လည္းကမ္းနားသစ္ပင္ ပဲကိုး၊ ကိုယ့္ကိုယ္အမွီ ေကာင္းရွိ။ အကာအကြယ္ေကာင္းရွိတယ္ဆိုၿပီး သူတကာကိုတြယ္။ စာေပအႏုပညာ သည္ေတြကို တပည့္ေမြး။ ရန္သူထား လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ ေနတဲ့လူရယ္ေလဗ်ာ၊ နအဖကိုယ္စား တရားမ၀င္ ၀ါဒျဖန္႔တာ။ တိုက္ခိုက္တာေတြလည္း လုပ္မွ လုပ္၊ လွ်ပ္တစ္ျပက္ဆုိတာက ဗမာျပည္ရဲ႕နံပတ္၀မ္း အ၀ါေရာင္ စာနယ္ဇင္းရယ္လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ ခ်ိတ္ဆြဲမထားယံုတမယ္ နာမည္ႀကီးပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ “အတြင္းေရး” ဆိုတဲ့ ေကာလာဟာလေတြ ကိုဘံုးေဘာလေအာ။ ရက္ရက္ေရာရာႀကီးေဖာ္ျပေနတဲ့ ဂ်ာနယ္ပါကလားဗ်ာ၊ သူနဲ႔မတည့္ လို႔ကေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ေလာကသားေတြ။ ဂီတေလာကသားေတြ သြားေပေရာ့ပဲ၊ တယ္လဲေျပာင္ ေျမာက္ဆိုကိုးဗ်။
အရင္လတုန္းက က်ေနာ့္စာထဲမွာ သူ႔ဂ်ာနယ္ကေန ႏိုင္ငံေရးက်ားေသေတြကို နအဖရဲ႕ စီမံကိန္းနဲ႔ အသက္သြင္းလာတာကို ေရးလိုက္မိေသးတယ္မွတ္တယ္၊ ဦးေအာင္ႀကီး။ သခင္ တင္ျမ။ ဦးခ်စ္လႈိင္တို႔သံုးဦး ကို ခမ္းခမ္းနားနားႀကီးပြဲထုတ္ၿပီး အတိုက္အခံေတြကို တိုက္တာ ေလဗ်ာ၊ ျပည္တြင္းက ႏိုင္ငံေရးေလာကနဲ႔ စာေပေလာကမွာကို ေတာ္ေတာ္ေျပာစရာျဖစ္ခဲ့ တာေပါ့၊ အခုေတာ့သူမ်ား ပ်က္စီး တဲ့အတြက္ ၀မ္းသာ တယ္လို႔ေတာ့ မေျပာခ်င္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ ‘လွ်ပ္တစ္ျပက္ဘာေၾကာင့္ အပိတ္ခံ ရတာလဲ’ ဆိုတာလို က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ မရွင္း တာေလးေတြ က်န္ေနခဲ့တဲ့အတြက္ပဲ အစာမေၾကသလို ျဖစ္ေနတာပါ၊ သူကမင္းသမီး တေယာက္အေၾကာင္း ပုတ္ခတ္ေရးသားလို႔ အဲဒီမင္းသမီးက ၾကပ္ေျပးအထိ တက္တိုင္တာနဲ႔ အပိတ္ခံရသလိုလိုေတာ့ ၾကားတာပဲ၊ ၾကပ္ေျပးက အာဏာပိုင္မ်ားက မင္းသမီးေလး ကိုပိုစာ နာသြား တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ဗ်ာ၊ အလြယ္သာမာန္ အရပ္သားေျပာ ေျပာရင္ေတာ့လည္ လြန္းတဲ့ဘီး ေခ်းသင့္တာပါပဲ၊ အခုလိုအခါႀကီးရက္ႀကီးမွာ ဗမာျပည္သားေတြအဖို႔ တရား သံေ၀ယူစရာ ျဖစ္တာ ေပါ့ေလ။
ဒါေလာက္ပဲဗ်ာ။
ဘယာေဘး ကြာေ၀းၾကပါေစ။
ယာေတာကသာေျဗာ
Sunday, 2 December 2007
စစ္ပြဲထဲမွာ
• အျမင့္ ေနရာရသူေတြၾကား
အစားအစာအေၾကာင္း ေျပာလုိက္မိရင္
ေအာက္တန္းက်တယ္လုိ႔ထင္
ထင္မွာေပါ့၊ သူတုိ႔က
စားလုိ႔ေသာက္လုိ႔ ၀ေနၾကၿပီကုိး။
• ေအာက္လႊာက လူေတြကေတာ့
ကမၻာေျမက ထြက္ခြာသြားၾကရလိမ့္မယ္
ျမည္းစမ္းမၾကည့္ဖူးေသးဘဲနဲ႔
အသားဟင္းေကာင္းေလး တခြက္တေလေလာက္ကိုမွ။
• အံၾသေတြးေတာစရာ၊ သူတုိ႔ ဘယ္ကလာၾကပါလိမ့္
ဘယ္ကုိ သြားၾကမွာတဲ့လဲ
လွပသာယာ ညေနခင္းေတြက သူတုိ႔ကုိ ေတြ႔ျမင္ၾကတယ္
အေမာဆုိ႔ေနၾကတဲ့ပုံရိပ္ေတြ။
• သူတုိ႔မေတြ႔ မျမင္ဖူးၾကေသး
ေတာင္တန္းေတြ၊ ၿပီးေတာ့ မဟာပင္လယ္
ဘ၀ေတြမွည့္ေပ်ာ္၊ အခ်ိန္ေတြ ေညာင္းလာတာေတာင္မွ။
• ေအာက္လႊာက လူေတြမစဥ္းစားၾကဖူးဆုိခဲ့ရင္
ေအာက္တန္းက်တာ ဘယ္အရာေတြလဲဆုိတာ
ဘယ္ေတာ့မွ ... သူတုိ႔
ျမင့္တက္လာၾကမွာမဟုတ္။
• ငတ္မြတ္ေနတဲ့ အဲဒီေပါင္မုန္႔ဟာ
အားလုံး စားကုန္သြားၿပီပဲ
အသားဆုိတာ မသိဖူးတဲ့အရာ၊ အသုံးမက် တန္ဖုိးမ၀င္ ျဖစ္ေနတာကေတာ့
လူထုေခၽြးစက္ေတြက ထြက္အန္ပြင့္သီးလာတဲ့အရာေတြ။
• (သေျပညိဳ ေအာင္ပန္းလုိမ်ဳိး)
ေလာ္ရာပင္ ေတာအုပ္ေတြကုိလည္း
ခုတ္ထြင္ခ်ဳိင္ခ် ၫႊတ္ခကုန္ၾကေပါ့
လက္နက္စက္႐ံုေခါင္းတုိင္မ်ားမွ
မီးခုိးေတြကေတာ့
လြင့္တက္လုိ႔။
• အိမ္ေဆးသုတ္သူက
ႀကီးျမတ္ေခတ္တေခတ္
ေရာက္လာေတာ့မယ္တဲ့
ေျပာေနေလရဲ႕
သစ္ေတာေတြကေတာ့ ေပါက္ေရာက္ႀကီးထြားၿမဲ
စုိက္ခင္းေတြကလည္း သီးပြင့္ၿမဲ
ၿမိဳ႕ေတြကလည္း ရပ္တည္ေနၾကဆဲ
လူေတြလည္း အသက္ရွဴေနၾကၿမဲပါ။
• ျပကၡဒိန္ေတြမွာေတာ့
အဲဒီေန႔အေၾကာင္း
မေဖာ္ျပ မမွတ္သားရေသးဘူး။
လတုိင္းလတုိင္း၊ ရက္တုိင္းရက္တုိင္း
ကုန္ဆုံးလြန္ေျမာက္သြားၾက
ၾကက္ေျခခတ္ အမွတ္အသားေတြနဲ႔ခ်ည္းပဲ။
• အလုပ္သမားေတြ ဟစ္ေႂကြးေနတာက
ေပါင္မုန္႔အတြက္။
ကုန္သည္ေတြ ေအာ္ျမည္ေနတာက
ေစ်းကြက္။
အရင္က အလုပ္လက္မဲ့ေတြ ငတ္ျပတ္ၾကရတဲ့အျဖစ္
အခုေတာ့ အလုပ္လက္ရွိေတြပါ ငတ္ျပတ္ၾကရတဲ့သနစ္။
ေခါက္သိမ္း ၿငိမ္ေနရတဲ့လက္ေတြ။ ျပန္လည္ အလုပ္မ်ား လာရျပန္ၿပီေပါ့
သူတုိ႔လုပ္ေနရတာက ဗုံးဆံ၊ ဗုံးက်ည္ေတြ။
• စားပြဲေပၚကအသား၊ အခန္႔သားယူစားေနသူက
ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္မႈအေၾကာင္း
သင္ၾကားေနပါကလားေဟ့။
• သူတုိ႔အတြက္ အလုပ္အေကၽြးျပဳေပးၾကဖုိ႔
လ်ာထားသတ္မွတ္ ေတာင္းဆုိခ်က္ကေတာ့
အသက္ေပးၾကဖုိ႔ဆုိပဲ။
• ဖူဖူလုံလုံ ၀၀လင္လင္ စားေနရသူက
ငတ္ေနသူကုိ ေျပာျပေနတယ္
အ့ံၾသဖြယ္ ေခတ္ကာလဟာ
ေရာက္လာေတာ့မွာပါ တဲ့။
• တုိင္းျပည္ကုိ ေခ်ာက္ထဲက်ေအာင္
ဆြဲေခၚေခါင္းေဆာင္ေနသူက
သာမန္ အရပ္သားေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ရတာ
ခက္လွပါေၾကာင္း
ညည္းျပ ေအာ္ျပေနတယ္။
• ေခါင္းေဆာင္ေတြက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေၾကာင္း ေျပာေနရင္
သာမန္ျပည္သူေတြ သိလုိက္ၿပီ၊ “စစ္ျဖစ္ေတာ့မယ္”
ေခါင္းေဆာင္ေတြက စစ္ပြဲကုိ က်ိန္ဆဲေနၾကရင္ေတာ့
“စစ္သားဆြဲမယ့္အမိန္႔ ေရးၿပီးေနၿပီ”ေပါ့။
• ထိပ္ပုိင္းလူေတြက ေျပာၾကတယ္
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ စစ္ဆုိတာ
ကြဲျပားျခားနားတဲ့ ရင္းျမစ္ ၂ ရပ္ပါတဲ့။
ဒါေပမဲ့
သူတုိ႔ရဲ႕ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ စစ္ဆုိတာကေတာ့
ေလျပင္းနဲ႕ မုန္တုိင္းလုိမ်ဳိးသာပါ။
• စစ္ဟာ
သူတုိ႔ရဲ႕ၿငိမ္းခ်မ္းေရးထဲက ရွင္သန္ေပါက္ဖြားခဲ့
မိခင္ကသားကုိ ဖြားျမင္လုိက္တဲ့ ပမာ
သူဟာ ဖြားျမင္ေပၚထြန္း ျဖစ္တည္လာတယ္
သူမရဲ႕ ထိတ္လန္႕စရာ မ်က္ႏွာ၊ လကၡဏာမ်ားအတုိင္းပဲ။
• သူတုိ႔ရဲ႕စစ္ပြဲက သတ္ပစ္လုိက္တယ္
သူတုိ႔ရဲ႕ၿငိမ္းခ်မ္းေရးက ႁခြင္းခ်န္ခ၊ဲ့ က်န္ရစ္တာမွန္သမွ် အားလုံး။
• နံရံေပၚမွာ စာေရးထားတယ္
“စစ္ကုိ သူတုိ႔ လုိလားတယ္”တဲ့။
ဒီစာေရးသူက က်သြားရွာၿပီေလ။
• ထိပ္ပုိင္းက ေျပာတယ္
ဒါဟာ“ဂုဏ္က်က္သေရဆီ ခ်ီရာလမ္း”ဆုိပဲ။
ေအာက္ေရာက္ေနသူက ဆုိတယ္
“ဒါဟာ သခၤ်ဳိင္းေျမဆီ ခ်ီရာလမ္း”တဲ့။
• ျဖစ္လာေနတဲ့ ဒီစစ္ပြဲ
ပထမဆုံး စစ္ပြဲမဟုတ္၊ ဒီမွာ
သည့္အရင္ တျခားစစ္ပြဲေတြလည္း ရွိခဲ့
ေနာက္ဆုံးစစ္ပြဲ ပြဲသိမ္းေတာ့
ႏုိင္သူႏုိင္ - ႐ႈံးသူ႐ႈံးေပါ့
႐ႈံးနိမ့္တဲ့ဘက္က အရပ္သား ျပည္သူေတြဟာ
ငတ္ျပတ္ကုန္ၾကတယ္။ ေအာင္ႏုိင္သူ ဘက္မွာလည္း
သာမန္ျပည္သူေတြဆုိတာ ငတ္ၾကတာပါပဲ။
• ထိပ္ပုိင္းက ေျပာတယ္
စစ္တပ္တြင္း လႊမ္းမုိးရမွာ ရဲေဘာ္စိတ္တဲ့။
ဒါနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အမွန္တရား
စားဖုိေဆာင္မွာ ေတြ႔ရမယ္။
အားလုံးရဲ႕ ႏွလုံးသားမ်ားဟာ
သတၱိေသြးမွာ တခုတည္းလုိ တညီတညာ၊ ရဲရမယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့
သူတုိ႔ ထမင္းစားပန္းကန္ေတြမွာက်ေတာ့
ရာရွင္ ေ၀စုခြဲထားပုံဟာ
ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စား ပါလားေဟ့။
• စစ္တပ္ႀကီး ခ်ီတက္လာတဲ့အခါ
အမ်ား မသိၾကတာေတြ ရွိေနေလရဲ႕။
သူတို႔ရဲ႕ ရန္သူက သူတုိ႔ရဲ႕တပ္ဦးက ခ်ီတက္ေနတဲ့အေၾကာင္း။
သူတုိ႔ကုိ အမိန္႔ေပးတဲ့အသံဟာ ရန္သူ႔အသံပဲ ဆုိတာ။
ရန္သူ - ရန္သူ ဆုိၿပီး ေျပာေျပာေနသူဟာ
သူကုိယ္တုိင္ ရန္သူျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္း။
• ဒါဟာ ညပါပဲ
လက္ထပ္ၿပီး စုံတြဲေတြက
အိပ္ရာထက္ လဲေလ်ာင္းေနၾက။ ငယ္ရြယ္သူ အမ်ဳိးသမီးေလးမ်ားဟာ
မိဘမဲ့ေလးမ်ား ေမြးဖြားလာၾကလိမ့္မယ္။
• ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕တင့္ကား။ စြမ္းအားႀကီး ယာဥ္တစီးပါပဲ။
သစ္ေတာေတြကုိ ဖိေခ်ပစ္။ လူတရာကုိ ညက္ညက္ေက်ေစႏုိင္။
ဒါေပမဲ့ သူ႔မွာ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္တခု ရွိေနရဲ႕။
ေမာင္းသူ လုိေနတယ္။
• ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဗုံးႀကဲေလယာဥ္။ အစြမ္းထက္လွပါဘိ။
ပ်ံသန္းရင္ မုန္တုိင္းထက္ ပုိျမန္တယ္။ ၀န္သယ္ရင္လည္း ဆင္တေကာင္ထက္ ပုိၿပီးသယ္ႏုိင္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ခ်ဳိတဲ့ခ်က္တခု ရွိေနရဲ႕။
စက္ဆရာတေယာက္လုိပါတယ္။
• ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ဗ်ာ။ လူဆုိတာကေတာ့ အလြန္အသုံး၀င္တာေပါ့။
သူက ပ်ံသန္းႏုိင္တယ္။ သတ္ျဖတ္ႏုိင္တယ္။
အဲ ... သူ႔မွာ ခၽြတ္ယြင္းတာလည္း တခုတည္းပါပဲ။
လူဆုိတာက စဥ္းစားႏုိင္တယ္ - ေတြးေခၚတတ္တယ္ေလ။ ။
ဂ်ာမန္စစ္ပြဲဆုိင္ရာ သင္ပုန္းႀကီးဖတ္စာတအုပ္မွ ...
ဘားေတာ့ဘရက္။ (၁၈၉၈ - ၁၉၅၆)ဂ်ာမန္ကဗ်ာဆရာ
ျမန္မာဘာသာျပန္သူ - ေနာင္၀င္းခ်ဳိ
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ
သံုးက်ိပ္တဲ့ရဲေဘာ္
ေတာ္လွန္တဲ့သမုိင္း။
စစ္ပညာ
ဂ်ပန္မွာသူသင္လုိ႔
ထိုင္းေရာက္္လွ်င္စစ္တပ္ဖြဲ႕
နယ္ခ်ဲ႕ကို၀ုိင္း။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာတဲ့
ေက်ာ္ေဇာ္တဲ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပါ။
ေအာင္ေက်ာ္နဲ႔သူလဲပါ
ေအာင္ဆန္းမွာ သူလဲလို္က္။
ေက်ာင္းသားနဲ႔သခင္
လႈပ္ရွားစဥ္သူပါခဲ့
စစ္ခ်ီရာသူလိုက္
ေအာင္ဆန္းနဲ႔အတူတိုက္။
နယ္ခ်ဲ႕နဲ႕ဖက္ဆစ္ပါ
ေတာ္လွန္ရာေရွ႕တန္း
တ႐ုတ္ျဖဴေမာင္းထုတ္ပြဲ
ရဲတဲ့ေမာ္ကြန္း။
တိုင္းျပည္ရန္ဟူသမွ်
သူတိုက္ရ ေရွ႕တန္းမွာ
စစ္ပြဲေတြၿပီးတဲ့ခါ
ယမ္းေငြ႕မွာသူမေအာင္း
စစ္အာဏာသူမမက္
စစ္မင္းဆက္သူမေထာင္ဘု
ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ ခ်ဳိးျဖဴလႊတ္ပါလုိ႔
မႈိင္းသခင့္ထံေတာ္ပါးမွာ
စစ္မုန္းသူ ျပည့္စစ္သားရယ္လုိ႔
အားထုတ္ခဲ့ေၾကာင္း။
ဗမာျပည္စစ္ကၽြန္သေဘာက္
လြတ္ေျမာက္ေစေစာ။
လြတ္ေျမာက္တဲ့ဗမာျပည္
ၿငိမ္းခ်မ္းေစေသာ။ ။
ေမာင္စြမ္းရည္
၂၀၀၇ မတ္လ ၂၇ ေတာ္လွန္ေရးေန႔။
(ေနာင္တေခတ္ ေဒါင္းဖတ္စာမွာသံုးဖို႔)
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ေၾကညာခ်က္အား ႐ုပ္ရွင္ေလာကသားမ်ားကို ဖိအားေပး ကန္႔ကြက္ခိုင္း
ေပးပို႔သူ - ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏ သတင္းေထာက္
၂-၁၂-၂၀၀၇၊ နံနက္ပိုင္းက ျမန္မာႏိုင္ငံ ႐ုပ္ရွင္အစည္းအ႐ံုး ခန္းမ၌ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ေၾကညာခ်က္ကို ကန္႔ကြက္ေၾကာင္းႏွင့္ နအဖက လိမ္လည္ ျပဳလုပ္ေနေသာ လူထုဆႏၵ ထုတ္ေဖာ္ပြဲမ်ားကို ေထာက္ခံေၾကာင္း အခမ္းအနား က်င္းပႏိုင္ေရးအတြက္ အစည္းေ၀းတရပ္ က်င္းပရာ ႐ုပ္ရွင္ေလာကသားမ်ားကို အတင္းအက်ပ္ တက္ေရာက္ေစခဲ့ေၾကာင္း သတင္းရရွိသည္။
အဆိုပါ အစည္းအေ၀းတြင္ နအဖလက္ကိုင္တုတ္ အမႈေဆာင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ ႐ုပ္ရွင္အစည္းအ႐ံုးမွ ျမင့္သိန္းေဖ၊ ဒါ႐ိုက္တာ မလိခ စိုးထိုက္ေအာင္ႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္လုပ္ငန္းမွ သိန္းထြန္းေအာင္တို႔က အစည္းအေ၀း တက္ေရာက္လာသည့္ သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ားအား ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ေၾကညာခ်က္ကို ကန္႔ကြက္ေၾကာင္းႏွင့္ နအဖက လိမ္လည္ျပဳလုပ္ေနေသာ လူထုဆႏၵ ထုတ္ေဖာ္ပြဲမ်ားကို ေထာက္ခံေၾကာင္း အတင္းအက်ပ္ လက္မွတ္ ထုိးခိုင္းခဲ့ၿပီး မၾကာမီထုတ္ျပန္မည့္ သေဘာထား ေၾကညာခ်က္ကိုလည္း ႐ုပ္ရွင္အစည္းအ႐ံုး ဆင္၀င္ႀကီးေအာက္တြင္ အမ်ားျမင္သာေစရန္ ေရးသား ခ်ိတ္ဆြဲမည္ ျဖစ္သည္ဟု သတင္းရရွိသည္။
ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြဘေလာ့မွ ကူးယူသည္။
Tuesday, 27 November 2007
Asean Summit ကို မေက်နပ္တဲ့ စကၤာပူမွ ျမန္မာေတြရဲ ့ဆႏၵျပပြဲ
၂၀ ရက္။ ႏုိ၀င္ဘာ။ ၂၀၀၇ ခု။ အဂၤါေန႔။.....
ဒီေန႔ ငါတုိ႔ ဆႏၵျပျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။
လူငါးေယာက္ထက္ပုိၿပီး စုေ၀းခြင့္မရွိတဲ့ စင္ကာပူႏုိင္ငံရဲ႕ လူအစည္ကားဆုံးေနရာမွာ ငါတုိ႔ ျမန္မာေတြ စုစုေပါင္း အေယာက္ ၅၀ ခန္႔ဟာ တူညီ၀တ္စုံေတြ ၀တ္ၿပီး ဆႏၵျပျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။
ဒီဆႏၵျပပြဲကုိ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္ကမွ ေကာက္ခါငင္ခါ စီစဥ္လုိက္ၾကရတာပါ။ အေၾကာင္းကေတာ့ အာဆီယံထိပ္သီးေဆြးေႏြးပြဲက ထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္မွာ ငါတုိ႔ လုံး၀လက္မခံႏုိင္စရာအခ်က္ေတြ ပါလာလုိ႔။ အဓိက ကေတာ့ “ျမန္မာ့အေရးကုိ ေျဖရွင္းရာမွာ ျမန္မာအစုိးရရဲ႕ သေဘာထားအတုိင္း ျဖစ္ေစရမယ္။ ျမန္မာအစုိးရရဲ႕ ဆႏၵကုိ သူတုိ႔ေလးစားတယ္။ သူတုိ႔ ၀င္မ႐ႈပ္ဘူး။ ကုလသမဂၢနဲ႔ ပူးတြဲလုပ္ေဆာင္မႈကုိ အားေပးေထာက္ခံတယ္။” ဆုိတာမ်ဳိး သူတုိ႔က ေၾကညာခ်က္ထုတ္လာတယ္။
တခါလာလည္း ျမန္မာအစုိးရ သေဘာထားကုိ ေလးစားရမယ္။ တခါလာလည္း ျမန္မာအစုိးရကုိ မိသားစု၀င္လုိ သတ္မွတ္ရမယ္။ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ သေဘာထားကုိ ေလးစားရမယ္ဆုိတာ တခါမွမပါဘူး။ ဒီတခါေတာ့ သည္းမခံႏုိင္ၾကေတာ့ဘူး။ ငါတုိ႔ အားလုံးရဲ႕ ခံစားမႈေတြ ပြင့္ထြက္ကုန္တယ္။
ေအး....ငါတုိ႔ တခုခု လုပ္ၾကရင္ေကာင္းမယ္။ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ ေအာ့ခ်ာ့ဒ္လမ္းမမွာ ဆႏၵသြားျပၾကမယ္။ ရဲေတြ မသိေအာင္ လ်ဳိ႕၀ွက္လုပ္ၾက။ ရဲေတြ ေျခရာခံမမိေအာင္ တတ္ႏုိင္သမွ် လမ္းေဘးဖုန္းနဲ႔ ေျပာၾက ေဆြးေႏြးၾက။ ဖိတ္ၾကားၾက။ မီဒီယာေတြကုိလည္း ေခၚထား။ စင္ကာပူဘက္က လူ႔အခြင့္အေရး လႈပ္ရွားသူေတြကုိလည္း အေၾကာင္းၾကားထား။ အတုိက္အခံပါတီေတြကိုလည္း အသိေပး။
မူလအစီအစဥ္အရ အလုပ္က ဆင္းတာနဲ႔ ညေန ၆ နာရီေလာက္မွာ ေအာခ်ာ့ဒ္ လမ္းေဒါင့္က စတားဘတ္က္ ေကာ္ဖီဆုိင္မွာ လူစုၾကမယ္။ ေနာက္မွ အကၤ် ီအနီေတြ လဲၿပီး ေအာ့ခ်ာ့ဒ္လမ္းေပၚထြက္မယ္။ ဆႏၵျပမယ္။ အေသးစိတ္ကုိ ေကာ္ဖီဆုိင္မွာ ထုိင္တုန္း ေဆြးေႏြးၾကမယ္။ ရဲလာမဖမ္းခင္ မီဒီယာနဲ႔ စကားေျပာ။ ရဲလာတားရင္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးဘုိ႔ ေစ့စပ္ၫွိႏႈိင္းမယ္။ ၫွိႏႈိင္းလုိ႔မရင္ လက္ခ်င္းတြဲၿပီး လမ္းမေပၚထုိင္ခ်မယ္။ ဖမ္းပေလ့ေစ။ မခုခံၾကနဲ႔။ အားလုံးရဲစခန္းကုိ လုိက္သြားၾကမယ္။ အလြန္ဆုံး ရဲစခန္းမွာ တည အိပ္ရ႐ုံဘဲရွိမယ္။ ဒီေကာင္ေတြ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ အာ႐ုံစုိက္မႈေအာက္မွာ ငါတုိ႔ကုိ အသားလြတ္ဖမ္းမထားရဲဘူး။ ဖမ္းလည္း သူတုိ႔ ငါတုိ႔ကုိ ဖမ္းတာနဲ႔ ထုိက္တန္တဲ့ တန္ရာတန္ဘုိးကုိ ေပးရလိမ့္မယ္။
ကဲ....ကုိဘုိ....ခင္ဗ်ားက အဆက္အသြယ္ေကာင္းတယ္။ ၀င္မပါနဲ႔။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန အကဲခတ္။ က်ဳပ္တုိ႔ကုိ ဖမ္းရင္ ခင္ဗ်ားက သက္ဆုိင္ရာမီဒီယာ၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး လုပ္စရာဆက္လုပ္။
အဲဒီလုိ အစီအစဥ္ေတြလုပ္ၿပီးမွ ေန႔လည္ ၂ ခ်က္တီးေလာက္ေရာက္ေတာ့ သတင္းက ဘေလာ့ဂ္ေတြ စီေဘာက္စ္ေတြ အီးေမးေတြထဲကုိ ေပါက္ၾကားသြားတယ္။ ဟာ...သြားပဟ။ စေတာင္ မစ ရေသးဘူး။ ရဲေတြေတာ့ သိကုန္ေတာ့မယ္။ ဗမာေတြ ေအာ့ခ်ာ့ဒ္လာတာနဲ႔ ဘူတာမွာ ဖမ္းစစ္ေတာ့မွာဘဲ။ ဒုကၡပါဘဲ။ စိတ္ေလတယ္။
သည္လုိနဲ႔ ညေန႐ုံးဆင္းေတာ့ နီးစပ္ရာလူေတြကုိ တျခားဘူတာေျပာင္းခ်ိန္းရတယ္။ သတိဆုိတာ ပုိတယ္မရွိဘူး။ အဲ....ဖေယာင္းတုိင္ေျပး၀ယ္တဲ့လူက၀ယ္၊ စာရြက္ေပၚမွာ ေဆာ့ပင္နဲ႔ ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြကုိ ေရးသူကေရး။
ခဏေနေတာ့ ကိုဘုိလည္း ေရာက္လာတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ။ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံေတာ့....အံမယ္...ခပ္တည္တည္နဲ႔။ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားတဲ့အတုိင္း “သူနဲ႔ ငါတုိ႔ လုံး၀မသိဘူးဆုိတဲ့ အက္တင္အျပည့္နဲ႔။” ကုိယ့္လူကုိ စိတ္ထဲမွာ အကယ္ဒမီေပးလုိက္တယ္။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ရဲေတြနဲ႔ မီဒီယာေတြက ညေန ၆ နာရီေလာက္ကတည္းက လာေစာင့္ၿပီး ဒီေန႔အဖုိ႔ ဘာမွ မျဖစ္ေတာ့ဘူး ယူဆသြားပုံရတယ္။ အဲဒီနားမွာဘဲ မီဒီယာကလူေတြနဲ႕အတူ ေအးေအးလူလူ ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္ လုပ္ေနၾကတယ္။
သည္လုိနဲ႔ ညေန ၇ နာရီထုိးေတာ့ စတားဘတ္က္မွာ ျမန္မာေတြ ၅၀ ေလာက္စုမိၾကတယ္။ အကၤ် ီအနီေတြကို ခဏအတြင္း ေျပာင္းလဲ ၀တ္ဆင္လိုက္ၾကတယ္။ အေျခအေနကုိသုံးသပ္၊ လုပ္ငန္းစဥ္ကုိ အျမန္ေဆြးေႏြးၿပီး ေကာ္ဖီဆုိင္ထဲက ထြက္လုိက္ၾကတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ မီဒီယာက ၀ုိင္းၿပီး တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ဓါတ္ပုံေတြ႐ုိက္။ ဗီဒီယုိ႐ုိက္။
လူသြားလမ္းေပၚမွာ လက္ခ်င္းခ်ိတ္လုိ႔ သုံးေယာက္တတန္း ေရွ႕ေနာက္တန္းလုိက္ၾကတာ ၁၅ တန္းေလာက္ ရတယ္။ ဟုိး ေရွ႕ဆုံးက သုံးေယာက္က အဂၤလိပ္လုိ ေရးထားတဲ့ ဘန္နာ အႀကီးႀကီးကုိ ကိုင္လုိ႔။ ေရးထားတာက “ျမန္မာေတြရဲ႕ ဆႏၵကုိ နားေထာင္ပါ။ စစ္အစုိးရရဲ႕ အမိန္႔ေပးမႈကုိ နားမေယာင္ပါနဲ႔” တဲ့။ ေနာက္ကလူေတြကလည္း တေတာင္ဆစ္ခ်င္းခ်ိတ္ထား တာဆုိေတာ့ အားေနတဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြထဲမွာ ေအဖုိးဆုိက္နဲ႔ ေရးထားတဲ့ ေတာင္ဆုိခ်က္ေတြကုိ ကုိင္ၿပီး ရင္ဘတ္ေရွ႕မွာ ေထာင္ထားၾကတယ္။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြ ၀ုိင္းၾကည့္ၾကတယ္။ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ၾက။ ရပ္ၾကည့္ၾကေပါ့ေလ။
ပထမေတာ့ အရပ္၀တ္ရဲေတြဘဲ ရွိေသးတယ္။ ရဲေတြ အင္အားမ်ားမ်ား ရွိမေနဘူး။ မီဒီယာေတြက စိတ္တုိင္းက် ႐ုိက္ယူၾကတယ္။ ငါတုိ႔အထဲမွာ မီဒီယာ တာ၀န္ခံ ႏွစ္ေယာက္က ေဘးကေန မီဒီယာေတြကုိ အင္တာဗ်ဴး ဒုိင္ခံေျဖေပးတယ္။ အဲသည္လုိနဲ႔ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ၾကာေတာ့ ရဲေတြ ေရာက္လာတယ္။
ႀကိဳတင္တုိင္ပင္ထားတဲ့အတုိင္း အားလုံး သုံးေယာက္တတြဲကေန လမ္းမဘက္ကုိ မ်က္ႏွာလွည့္လုိက္ၿပီး လူငါးဆယ္အတန္းရွည္ႀကီး လက္ခ်င္းယွက္ၿပီး တြဲရပ္လုိက္တယ္။
ရဲေတြ ပ်ာယာခပ္သြားတယ္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ ငါတုိ႔အစီအစဥ္ကုိ သူတုိ႔မသိဘူးေလ။ အဲဒါနဲ႔ ရဲတပ္ဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က ရဲေတြကုိ အမိန္႔ေပးတယ္။ မင္းတုိ႔ သူတုိ႔နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာ သြားရပ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ရဲေတြ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာ လာရပ္ၾကတယ္။ ေဘာလုံးပြဲမစခင္ အသင္းႏွစ္သင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရပ္သလုိမ်ဳိး။ လမ္းေပၚက သြားေနတဲ့ ကားေတြေပၚက လူေတြ ငါတုိ႔ကို ၾကည့္သြားၾက။ လက္မေထာင္ျပသြားၾက။
ငါ႔ညာဘက္မွာ ငါ႔မိန္းမ။ ငါ႔ဘယ္ဘက္မွာ ငါမသိတဲ့ လူတေယာက္။ ညာဘက္ တေယာက္ ေက်ာ္မွာ ဘေလာ့ဂါမိန္းကေလးငယ္တေယာက္။ ငါက ရႊတ္ေနာက္ေနာက္နဲ႔ “ငါတုိ႔ေတြ အာဆီယံ ၀န္ႀကီးေတြ လက္ယွက္သလုိ ခေရာ့စ္ပုံစံနဲ႔ ယွက္ၾကမလား” ေျပာေတာ့ အားလုံး ၀ုိင္းရယ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ အာဆီယံ လက္ယွက္ပုံစံဟာ အင္မတန္ မ်က္စိထဲမွာ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ႏုိင္တယ္။ ကုိယ့္ေဘးကလူနဲ႔ အနီးဆုံးလက္ႏွစ္ဘက္ကုိ လြယ္လြယ္ကူကူ ယွက္တာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ၊ ေ၀းတဲ့ဘက္ျခမ္းက လက္ကုိ ခက္ခက္ခဲခဲ လွမ္းဆြဲၾကရတာမ်ဳိးေလ။ အာဆီယံေခါင္းေဆာင္ေတြ ဓါတ္ပုံအ႐ုိက္ခံဘုိ႔ လက္ေတြယွက္ၾကတုိင္း လက္ေတြမွားမွားထုတ္ၾကတုန္း။ အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာ။ အာစီယံဟာ အစစ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ေတြခ်ည္းဘဲလုိ႔။ လက္ခ်င္းေကာင္းေကာင္းယွက္တတ္ဖုိ႔တင္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူရမယ္။ ဥေရာပယူနီယံလုိ အသင္းအဖြဲ႕မ်ဳိးျဖစ္လာဘုိ႔ဆုိရင္ ေနာင္ဘုရားတဆူပြင့္တဲ့အထိ ေစာင့္ရမယ္ထင္တယ္။
ငါတုိ႔အားလုံး ရဲေတြေရွ႕မွာ အဲသည္အေနအထားနဲ႔ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ရပ္ေနၾကတယ္။ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ငါ႔ေရွ႕က ရဲလူဖလံေလးကုိ ၾကည့္ၿပီး “သူ႔ချမာ ငါ႔ကုိဖမ္းရင္ မ မွ မႏုိင္ပါ႔မလား” ေတြးၿပီး စိတ္ေမာေနမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ငါတုိ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းဘဲ လူစုခြဲလုိက္ေတာ့တယ္။
ငါတုိ႔ ဒီေန႔ ဆႏၵျပပြဲကုိ ေအာင္ျမင္တယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ စင္ကာပူအစုိးရရဲ႕ ခ်ဳပ္ျခယ္တဲ့ ဥပေဒကုိ ဆန္႔က်င္ၿပီး ဆႏၵျပၾကတာေလ။ ကိုယ့္အခြင့္အေရးကုိ ကုိယ္ေလးစားစြာ ကာကြယ္ျခင္း တမ်ဳိးေပါ႔။ စင္ကာပူ လူ႕အခြင့္အေရးအဖြဲ႕က မိတ္ေဆြေတြက ပြဲအၿပီးမွာ လာၿပီး ၀မ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ကြန္ဂရက္က်ဴေလးရွင္းေပါ႔။ ျပန္လာေတာ့ ရထားေပၚမွာ ကုိယ့္လူေတြ အိမ္ကုိ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္ေရာက္ရဲ႕လား ဖုန္းဆက္ၾကည့္ရ ေသးတယ္။
==================================================================
အာဆီယံ ထိပ္သီးေဆြးေႏြးပြဲ စင္ကာပူမွာ က်င္းပေနစဥ္ စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာေတြ ေအာ့ခ်ာ့ဒ္လမ္းမေပၚ ဆႏၵျပခဲ့တဲ့ ဗီဒီယုိ အခု Youtube မွာ ၾကည့္႐ႈႏုိင္ပါၿပီ။ သည္ ဗီဒီယုိက ဆႏၵျပပြဲကုိ ေတာ္ေတာ္ေလး ၿခဳံငုံမိတဲ့ ဗီဒီယုိပါ။
(ကိုေပါ) ၏ ဘေလာဂ့္မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပသည္။
အေမနဲ႔ သား (သို႔) “သ”၀ဂ္ကထာ
(၁)
အေမ က်ေနာ့္ကို မတားနဲ႔
က်ေနာ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အိမ္ သြားမွ ျဖစ္မယ္။
အေမ … အေမ့ကိုေတာ့ က်ေနာ္ တားပါရေစ
အေမ တမလြန္ ခရီးကို မသြားပါနဲ႔ဦး
က်ေနာ္တုိ႔ ဒီမိုကရက္တစ္ႏိုင္ငံေတာ္ဆီ သြားရဦးမယ္ အေမ …။
(၂)
အေမ က်ေနာ့္ကို မတားနဲ႔
က်ေနာ္ ေနျပည္ေတာ္ကို သိမ္းမွ ျဖစ္မယ္။
အေမ … အေမ့ကိုေတာ့ က်ေနာ္ တားပါရေစ
အေမ … လူ႔ဘ၀ကို မသိမ္းပါနဲ႔ဦး
က်ေနာ္တို႔ ေသြးစြန္းေနတဲ့ သကၤန္းေတြ
ေသြးစြန္းေနတဲ့ ေဒါင္းအလံေတြ
ေသြးစြန္းေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ သိမ္းရဦးမယ္ အေမ …။
(၃)
အေမ က်ေနာ့္ကို မတားနဲ႔
က်ေနာ္ စစ္အာဏာရွင္မွန္သမွ် သတ္မွျဖစ္မယ္။
အေမ … အေမ့ကိုေတာ့ က်ေနာ္ တားပါရေစ
အေမ ပရိေဒ၀မီးေတြ မသတ္ပါနဲ႔ဦး
က်ေနာ္တို႔ အစိုးရအၾကမ္းဖက္၀ါဒကို သတ္ရဦးမယ္ အေမ
က်ေနာ္တို႔
.................. အစိုးရ အၾကမ္းဖက္၀ါဒကို
...................................... သတ္ရဦးမယ္ အေမ …။ ။
အေမလူထုေဒၚအမာ ၉၂ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ ဂုဏ္ျပဳကဗ်ာ
အေမ့သား-ေအာင္ေ၀း (၂၃-၁၀-၂၀၀၇) (ေခတၱ ပုန္းခိုက်င္း တေနရာ)
(ေမတၱာျဖင့္ ပံုတူေရးဆြဲေပးပို႔လာေသာ ပန္းခ်ီမင္းေက်ာ္ခိုင္အား အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္)
ပဥၥမေျမာက္ မ်ဳိးဆက္
ရြက္သစ္ထပ္တုိး
ေတာ္လွန္မ်ဳိးေဟ့
ေလွ်ာက္ရဲသူလွမ္း
ေအာင္ပြဲလမ္းသုိ႔ … ။
ရုိးဆက္
(၂၇၊ ၁၁၊ ၂၀၀၇)
တုိက္ပြဲသုိ ့ …
ကဲ …
ရဲရင္ထြက္
တက္မျဖဳတ္
သုတ္သုတ္လွမ္း
ရာဇ၀င္ပန္းပြင့္ျဖဴျဖဴ
ဘယ္သူ နမ္းၾကဴရဲသလဲေဟ့ … ။
(၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးေတာ္ပံုကာလတြင္ အမည္မသိ ကဗ်ာဆရာတဦးမွ ေရးသားသည္)
Monday, 26 November 2007
အယူေတာ္မဂၤလာကဗ်ာ
တပင္ဆံ ခ၀ါခ်ၿပီမို႔
နာၾကတဲ့ အသီးေတြ တြန္႔လို႔သာေႂကြ။
အသီးေတြ ရာသီေျပာင္း
သာသနာေမာင္းေရွ႕ကေဆာ္
ေဒါင္းေတြကေအာ္။
ေဒါင္းေအာ္ရင္မေနသာ သူလာပါလိမ့္ေလး
ေရွ႕ေနထြက္လ်က္ေမွာင္ၾကတယ္
သန္းေကာင္လကြယ္ထက္ဆိုး။
ျခေသၤ့မင္းက ထမ္းပိုးႂကြယ္
တိုးလို႔ကြယ္ပ်က္လိမ့္ဦး
ဂူပုန္းတဲ့ခင္ႀကီးေပ်ာ္တို႔ရယ္
သမီးေတာ္ လႊတ္လိုက္ပဦး။
ဇာဏီ ၾကက္မ သူတြန္လ်င္
ဇမၺဴတခြင္ လင္းလို႔မဆံုး။
ကုန္းေဘာင္ေခတ္ အယူေတာ္မဂၤလာ ဦးႏိုးရဲ႕ကဗ်ာပါ။ခု အေျခအေနနဲ႔ ခ်ိန္ထိုး ၾကည့္ႏိုင္ၾကဖို႔ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။
ေလာကနီတိ
ေလာေကေလာက၌ ၀ီသံ အဆိပ္ကို ၀ီသံကၠဴတိ အဆိပ္ဟူ၍ န အာ ဟု မဆိုကုန္။သံဃသ သံဃာေတာ္ ၏ ဓနံ
ဥစၥာကို ၀ီသံကၠဴတိ အဆိပ္ဟူ၍ အာ ဟု ဆိုကုန္၏။
အဆိပ္သည္ တစ္ဘ၀ ကိုသာ သတ္တတ္၏။
သံဃာေတာ္ တို႔၏ ဥစၥာကား ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာကိုသတ္တတ္၏။
(ေလာကနီတိ)
ျပန္ေခါက္ထားေပးေနာ့္
ပြဲသိမ္းလက္သီး။
ကိုယ့္လူရယ္
အကယ္ဒမီေရွာ႔နဲ႔
ရင္ေကာ့ၿပီးျပမေနစမ္းပါနဲ႔
အလြန္ျပင္းတဲ့၀ိုက္လက္သီး
အ႐ႈိက္တည့္တည့္ႀကီးထိခဲ့မင့္ဟာ
ဘယ္ေလာက္ထိခံႏိုင္မွာတဲ့တုန္း
ဒိုင္ပြဲရပ္အေျဖသာ
လက္ခံလိုက္ပါေတာ့ ။
အဲဒီလက္သီးဟာ
ဟိုလီဖီးထိုးသေလာက္
မိုဟာမက္အလီထိုးသေလာက္
မိုက္တိုင္စန္တို႔ထိုးခဲ့သေလာက္သာ
ျပင္းထန္မယ္မထင္ပါနဲ႔။
အဲဒီလက္သီးခ်က္မွာ
၄၅ႏွစ္စာအမုန္းမ်ားပါသကြဲ႔
ဆံုး႐ႈံးခဲ့လူ႔အခြင့္အေရးေတြအတြက္
ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြလည္းပါသကြဲ႔
မမက္ခဲ့ရဖူးေသးတဲ့
ငါတို႔ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီအိပ္မက္မ်ားလည္းပါေသး
ဆိုေတာ့
ခင္ဗ်ားအတြက္ပြဲသိမ္းခ်က္ေပါ့ဗ်ာ ။
ဗ်ာ
အ႐ႈံးမေပးေသးဘူး ဟုတ္စ
ေကာင္းပါ့ဗ်ား
ကိုင္း၊ မိတ္ေဆြမ်ားေရ
အသည္းေကာင္းလို႔ ပြဲထပ္ေတာင္းေနသတဲ့၊
အဲဒီဖုတ္၀င္သယ္သေဘာက္သား
ေနာက္ေကာက္က်သြားေအာင္
လက္သီးမိုးထပ္ရြာၾကစို႔ရဲ႕
လာဟဲ့ တခ်ီတေမာင္း
ကဲရြာစားေရ၊ မတိမ္းမေစာင္းနဲ႔ဗိန္းေဗာင္း။
(ေရးသားသီဖြဲ ့သူ - ေဒါင္းတမန္)။
အ႐ုဏ္ဦးဆိုတာ ရင္နဲ႔ပ်ဳိးယူရတယ္
ပင္ညဲ႐ိုးလာျပန္ၿပီ
ဂမ္ဘာရီျပန္ျပန္ၿပီ
မင္းကိုႏိုင္ေရ
လာရင္လာတယ္လို႔မွတ္
ျပန္ရင္ျပန္တယ္လို႔မွတ္။
ရဲေဘာ္တို႔ေရ
ငါတို႔ရဲ႕ ေမတၱာစမ္းေတြမခမ္းသမွ်
ေျခလွမ္းေတြလွမ္းေနသမွ်
ပန္းတိုင္ဟာ နီးနီးလာမွာမုခ်
လမ္းမေတြကေတာ့
ထံုးစံအတိုင္းစိုလိုက္ေျခာက္လိုက္ေပါ့။
အဓမၼ၀ါဒီတို႔ေရ
မိစာၦတို႔သြားရာလမ္းကို
ဆဒမ္ဟူစိန္ကၫႊန္ျပခဲ့ၿပီ။
အဲဒီ အေမွာင္ခါးခါးႀကီးကို
ငါတို႔မ်ဳိခ်လိုက္ႏုိင္တဲ့အခါ
၀႗္ကိုေနာက္ဘ၀ထိေစာင့္စရာမလိုေတာ့ပါဘူး။
ငရဲႀကီးရွစ္ထပ္မွာလည္းမင္းတုိ႔အတြက္
ေနစရာေတြကအဆင္သင့္ျပင္ၿပီးသား။
ကိုယ့္လူတို႔ေရ
စင္ေပၚက မင္းသားေခါင္းေလးေဆာင္းျပလုိက္တာနဲ႔
အဲဒီလိုဖင္တႂကြႂကြျဖစ္မေနပါနဲ႔။
၈၈ အစ ဒီပဲယင္းအလယ္ ၂၀၀၇ အဆံုး
ေနာက္ဘာေတြျဖစ္လာအံုးမလဲ
အ႐ုဏ္ဦးဆိုတာ ရင္နဲ႔ပ်ဳိးယူရတယ္။
ျမတ္သစ္(dawn)
၉၂ ျပည့္ေမြးသမိခင္သို႔ ေပးစာတေစာင္
အဲဒီညကေလ၊ အေမ။
မိုးေလးေတြက တဖြဲဖြဲက်လို႔
မသဲလွေပမဲ့ အသဲကေတာ့ က်င္ေနတယ္
မခြဲခ်င္တာကေတာ့ အမွန္ပါ
အရင္ဆံုးျဖတ္တာက တံခြန္တိုင္
ေနာက္ - အရာေတာ္
ေတာင္ျမင့္
ေမွာင္နဲ႔ မည္းမည္းထဲမွာ
တေနရာၿပီးတေနရာက်န္ရစ္ခဲ့တယ္
စားခ်င္စိတ္လည္းမရွိ
အိပ္ခ်င္စိတ္လည္းမရွိ
စဥ္းစားခ်င္တာပဲရွိေပမဲ့
ဘာမွစဥ္းစားလို႔လည္းမေပၚ
ေၾသာ္၊ ျမစ္ငယ္ေတာင္ေက်ာ္သြားပါေပါ့လား။
အေဖနဲ႔အေမကို
ကန္ေတာ့ခဲ့ပါတယ္
ညီနဲ႔ အမ ႏွမ
ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ၾကေနာ္
တကိုယ္ေကာင္းဆန္တာမဟုတ္
သူရဲေကာင္းျဖစ္ခ်င္တာလည္းမဟုတ္
အေျခအေနက တြန္းပို႔ေတာ့
ဒုိ႔မွာ ေရြးစရာမရွိလို႔သာ။
နားလည္ၾကပါကြာ
အေဖနဲ႔အေမကို
ဂရုစိုက္ၾကပါကြာလို႔။
အဲဒီေနာက္ေတာ့ အေမရယ္
ေတာင္ေတြ၊ ေတာေတြ
ေခ်ာင္းေတြ၊ အင္းေတြ
လႊားကနဲ လႊားကနဲ၊ တသြားထဲသြား၊
နယ္စြန္နယ္ဖ်ားထိ
ကဗ်ာတပုဒ္ေတာင္ေရးမိေသးတယ္
အေမမွတ္မိမယ္ထင္ပါတယ္ …
‘အေနာက္ကိုတခ်က္ငဲ့ၾကည့္လို႔
အေရွ႕ကိုတဲ့ ထြက္ခဲ့တယ္’ ဆိုတာေလ။
ျပကၡဒိန္စာမ်က္ႏွာေတြ
သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြလို
တေ၀ေ၀လြင့္က်
နီသူေတြျဖဴ၊ ျဖဴသူေတြနီ
ဘ၀ေတြ၊ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးသူေတြ
ေသြကြဲေရာ၊ ရွင္ကြဲေရာ
ခြဲခြာကုန္ၾက
အသစ္ေတြနဲ႔လည္း
တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ပဲ
လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾက
ဘာသာစကားေတာင္
အေတာ္စံုေအာင္တတ္ခဲ့
ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ဆိုတာ
နည္းသမုိ႔လားအေမရယ္။
အပါးမွာအေဖလည္းမရွိ
က်ေနာ္တို႔လည္းမရွိ
အေမခ်ည့္တေယာက္ထဲ
မဟုတ္ဘူး၊ ေလွခြက္ခ်ည္းမဟုတ္ဘူး
ျပည္သူေတြနဲ႔လက္တြဲလို႔
သားေျမးသစ္ေတြနဲ႔လက္တြဲလုိ႔
အမယ္အုိ႔ေျခလွမ္းမုိ႔
သူတို႔ေလာက္မသြက္လည္း
၁၉၃၆ တုန္းကလုိပဲ
ခ်ီဆဲတက္ဆဲ
အခုလည္းလက္တြန္းလွည္းနဲ႔
ရဲရဲႀကီးခ်ီတက္ေနတဲ့
အေမ့ရဲ႕သားမွာ ၁၃၀၀ ရတီ*
အေမအိုဆုိတဲ့စိန္နားကပ္ေၾကာင့္
ပါးအေျပာင္ႀကီးေျပာင္ခဲ့ရပါတယ္။
အေမလဲလွမ္း
က်ေနာ္လည္းလွမ္း
ဒီလမ္းႀကီးတေလွ်ာက္မွာ
ေမာတယ္တခြန္းမေျပာပါဘူး
၉၀ ေက်ာ္ႀကီးႏႈတ္က
တခြန္းပဲထြက္ရွာတယ္
ဘာအဓိပၸာယ္လဲ
ကဗ်ာဖတ္သူေတြေတြးၾကည့္ပါ
“ငါ့သားက်န္းမာေအာင္ေန
အေမလည္းက်န္းမာေအာင္ေနတယ္” တဲ့။ ။
ဖိုးသံ (လူထု)
* ၁၃၀၀ ျပည့္မ်ဳိးဆက္ကိုၫႊန္းတာပါ။
Sunday, 25 November 2007
သားေပ်ာက္ေတး
ေသြးနဲ ့ေရးမွ ေဆးမွင္ေၾကာင္
ရင္နဲ႔ေသြးခဲ့တယ္ ရင္ေသြး
အခ်စ္မ်ားစြာနဲ ့ ျပစ္မွားမိခဲ့ပါတယ္
ကဗ်ာနဲ႔ ငါ
အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာ
သုိ ့ …
မိစာၦအတြက္ဖိတ္စာ
အ၀ီစိရဲ႕ေအာက္
ငရဲကုိေနာက္တထပ္တုိးဖုိ႔
ပဥၥမမ်ဳိးဆက္ေသြးနဲ႔
ဒီကဗ်ာကုိ ငါေရးတယ္ …။
သစ္ေကာင္းအိမ္
(၃၀၊ ၁၀၊ ၂၀၀၇)
ကမၻာေလာကရဲ႕ သမီး
ဆီရႊဲၿပီး နက္ေျပာင္ေနတဲ့ ဆံပင္ကို
အက်အနဖီးလို႔
သနပ္ခါးကို မႈန္ေနေအာင္ လိမ္းထားတဲ့
သမီးေလးဟာ
စိမ္းျမတဲ့ ရြက္ႏုေတြအၾကား
ငံုေနတဲ့ စပယ္ျဖဴေလးလို
လွပလန္းဆန္းေနတယ္။
အိပ္ရာထ၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ အ၀တ္လဲ
ေက်ာင္းသြားဖို႔
ျပင္ဆင္ေနတဲ့
သမီးေလးဟန္ပန္က
ေလေျပနဲ႔အတူ
ယိမ္းႏြဲ႔ေနတဲ့ စပယ္ငံုေလးေပါ့။
သမီး
လမ္းကူးရင္ သတိထားေနာ္
ေဆာ့လည္းမသြားနဲ႔
ေက်ာင္းလႊတ္ရင္ အိမ္ကိုတန္းျပန္ခဲ့
ဟုတ္လား… သမီး၊
နားေထာင္ေနတဲ့ သမီးေလးဟာ
ပါးခ်ဳိင့္ေလးနဲ႔ တခါၿပံဳး
အေဖ့ပါးကို တခ်က္နမ္းလို႔
ေပါ့ပါးစြာေျပးထြက္သြားခဲ့တယ္
လြယ္အိတ္ေလးကို
မႏိုင့္တႏိုင္ဆြဲလို႔
ဂါ၀န္ေလးက ေလမွာလႊဲလို႔
ျပန္ေရာက္မလာေတာ့ပါလား၊
“ခေလးေတြ သတၱိ ရွွိလိုက္ၾကတာ
ေခြးေတြ ရက္စက္လုိက္ၾကတာ
ေကာင္မေလးတေယာက္ဆိုရင္….”
အို…
ေတာ္ၾကပါေတာ့ ေတာ္ၾကပါေတာ့
ဆက္မေျပာၾကပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ၊
သမီးေလးရယ္
အေဖနဲ႔အေမတို႔ရဲ႔
အခ်စ္ေတြနဲ႔တင္ မလံုေလာက္လို႔
ကမၻာေလာက တခုလံုးရ့ဲအခ်စ္ကို
သိမ္းၾကံဳးၿပီး အရယူသြားေလေရာ့သလားကြယ္။
(ေဌးေအာင္)
“ဗုဒၶရဲ႕သားေတြ က်တဲ့မ်က္ရည္စမ်ား”
ၾကံဳေနရတယ္
ေခတ္ကပ်က္တာလား
ေမတၱာတရားကပဲ မလႊမ္းမုိးႏိုင္တာလား။
သားတေယာက္ရဲ႕
ရယ္ေမာသံကေလးနဲ႔
မျပံဳးႏုိင္ရွာတဲ့အေမတို႔ေရ
အလံကိုင္ခ်ီတက္ေနရင္း မ်က္ရည္က်
သံဃာေတြ အေစာ္ကားခံေနရတဲ့
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အမိႏုိင္ငံမွာ ...။
ကမာပုလဲ
၀၆၊ ၁၀၊ ၂၀၀၇
အမ်က္ေျဖလကၤာသစ္
သူတည္း တေယာက္
ေကာင္းဖို႔ ေရာက္မူ
သူအမ်ားမွာ၊ ပ်က္လင့္ကာသာ
မဆံုးပါတည္း။
ေ႐ႊအိမ္နန္းႏွင့္၊ ၾကငွန္းလည္းခံ
မတ္ေပါင္းရံလ်က္၊ ေပ်ာ္စံရိပ္ၿငိမ္
စည္းစိမ္မကြာ၊ မင္းခ်မ္းသာအား
မလြတ္စတမ္း၊ သူစြဲလမ္းကာ
တဏွာဖက္ေန၊ မက္မေျပရွာ
တသက္လ်ာတည္း။
ၾကင္နာမထား၊ သံဃာအားသတ္
အမိုက္ဇာတ္လည္း၊ မလြတ္ၾကမၼာ
ရိွလိမ့္မွာကို၊ သိကိုသိလ်က္
မ်က္စိမိွတ္ရမ္း၊ ဆိုးသြမ္းတတ္သည္
မကြၽတ္ႏိုင္စြာ၊ သတၱ၀ါတည္း။
ရိွခိုးေကာ္ေရာ္
ပူေဇာ္အကြၽန္၊ ပန္ခဲ့တံု၏
ဤဘံုဘ၀၊ ဆပ္ခဲ့ရသည့္
သံသရာေႂကြး၊ ကုန္ႏွင့္ေသးေလာ့
သူ႔အေႂကြးမူ၊ တံု႔မယူလို
လူျဖစ္သမွ်၊ ဘ၀ဆက္တိုင္း
ထိုလူ႐ိုင္းႏွင့္၊ မဆံုခြင့္သာ
ဦးတင္ပါသည္
သစၥာဆုေတာင္း ျပည့္ေစသတည္း။ ။
ေဒါင္းတမန္
အကယ္၍
အကယ္၍
မင္းရဲ႕ အမွန္စကားေတြကို
လူလိမ္ လူညစ္ေတြက
လွည့္စား ေျပာင္းလဲၿပီး
မုသားအျဖစ္ ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ ညစ္တဲ့အခါ
မင္းဟာ
တည္ၿငိမ္စြာနဲ႔ နာၾကားႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ….
ဒါမွမဟုတ္
မင္းဘ၀ တခုလံုးေပးၿပီး
အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ျဖည့္ဆည္းခဲ့ရတဲ့ အရာရာကို
ဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ
အင္မတန္မွ ေသးငယ္တဲ့ တန္ဆာပလာ အရာရာနဲ႔
ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္…..
အကယ္၍
မင္းႏိုင္ခဲ့သမွ်ေတြ အားလံုးဟာ
ေႂကြတလွည့္ ၾကက္တစ္ခုန္ပမာ
တလွည့္တခါတည္းနဲ႔ ဆံုး႐ႈံးသြားခဲ့ရင္…
ၿပီးေတာ့
အစကေန ျပန္စႏိုင္မယ္ဆိုရင္ …
ၿပီးေတာ့တစ္ခါ
ဆိုးလွတဲ့ ၾကမၼာရယ္လို႔
ဘယ္ေသာခါမွ ညည္းညဴမေနဘူးဆုိရင္….
အကယ္၍
သူမ်ားတကာ လုပ္ၿပီးသြားၾကလို႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ
မင္းအလွည့္ ေရာက္လာတဲ့အခါ
မင္းတေယာက္တည္းနဲ႔ပဲ
အားနဲ႔မာန္နဲ႔ ဇြဲသတၱိရွိရွိ ဆက္ႀကိဳးစားႏိုင္မယ္ဆိုရင္….
အဲဒီလိုပဲ
မင္းမွာ စိတ္အင္အားကလဲြလို႔
ဘာဆိုဘာမွ မရွိေတာ့တဲ့အခါ
အဲဒီစိတ္ဓာတ္အင္အားကို
ခိုင္မာစြာနဲ႔ပဲ ဆက္လက္ ဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္မယ္ဆိုရင္…..
အကယ္၍
ေစာင့္သင့္တဲ့ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ႏုိင္ၿပီး
အဲဒီအတြက္လည္း မေမာမပန္း ေနႏိုင္မယ္ဆိုရင္….
ဒါမွမဟုတ္
မင္းရဲ႕အေၾကာင္း
မဟုတ္တရား မုသားစကား ၾကားရတဲ့အခါ
မင္းကလည္း အလိမ္အညာေတြနဲ႔
မတုံ႔ျပန္ဘူးဆိုရင္….
ဒါမွမဟုတ္
မင္းကို လူတကာက ၀ုိင္း၀န္း မုန္းတီးတဲ့အခါ
မင္းဟာ အမုန္းေတြ ျပန္မပြားဘူးဆိုရင္…
ၿပိီးေတာ့
မင္းကိုယ္မင္း လူေတာ္တေယာက္ရယ္လို႔ မျမင္ဘဲ
ပညာရွိ စကားေတြလည္း မေျပာဘူးဆိုရင္….
အကယ္၍
စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ေတြဟာ
မင္းအေပၚ မလႊြမ္းမိုးေစဘဲ စိတ္ကူးႏိုင္မယ္ဆိုရင္….
အေတြးအေခၚ စိတ္ကူးေတြဟာ
ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ သက္သက္သာ မျဖစ္ေစဘဲ ေတြးေခၚႏိုင္မယ္ဆိုရင္…
အကယ္၍
ေအာင္ျမင္မႈသုခနဲ႔ ဆံုး႐ႈံးမႈ ဒုကၡေတြကို ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့အခါ
တူညီေသာ ေလာကဓံတရားေတြပါလား ရယ္လို႔
ခံယူထားနုိင္မယ္ဆိုရင္ …
အကယ္၍
လူေတြနဲ႔ ထိေတြ႕ေျပာဆို ဆက္ဆံရတဲ့အခါ
ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို ေစာင့္ထိန္းႏိုင္မယ္ဆိုရင္…..
ဒါမွမဟုတ္
မင္းဧကရာဇ္ေတြနဲ႔ အတူ လမ္းေလွ်ာက္ေနရေပမယ့္
မာန္မာန ေသြးမႂကြဘူးဆိုရင္….
အကယ္၍
ရန္သူကျဖစ္ေစ၊ မိတ္ေဆြကျဖစ္ေစ
မင္းကို သိပ္ၿပီးနာက်ည္းေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေစရင္….
အကယ္၍
လူတိုင္းကို တန္ဖိုးထား ေလးစားရေပမယ့္
စဲြလမ္းမႈ သံေယာဇဥ္ေတြ ထားမေနဘူးဆိုရင္….
အကယ္၍
တိုေတာင္းလွတဲ့ မပစ္ပယ္ႏူိင္တဲ့ တမိနစ္အတြင္းမွာ
အဓိပၸာယ္ရွိလွတဲ့ စကၠန္႔ေျခာက္ဆယ္အျဖစ္
အသံုးခ်ႏုိင္မယ္ဆိုရင္…..
ငါ့သားေရ …
မင္းဟာ
အရာရာရွိတဲ့၊ အရာရာျဖစ္တဲ့
ကမာၻႀကီးကို ဆုတ္ကိုင္လို႔
အရာရာ ဘာမဆို မင္းစြမ္းႏိုင္ၿပီေပါ့…
အဲဒီေတာ့ မင္းဟာလည္း
ေယာက်ၤားေကာင္း တေယာက္ပဲေပါ့….။ ။
RUDYARD KIPLING ၏ If ကို - ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွ ဘာသာျပန္သည္။
IF
If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you,
If you can trust yourself when all men doubt you,
But make allowance for their doubting too;
If you can wait and not be tired by waiting,
Or being lied about, don’t deal in lies,
Or being hated, don’t give way to hating,
And yet don’t look too good, nor talk too wise:
If you can dream and not make dreams your master;
If you can think and not make thoughts your aim;
If you can meet with Triumph and Disaster
And treat those two imposters just the same;
If you can bear to hear the truth you’ve spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to broken,
And stoop and build’ em up with worn-out tools:
If you can make one heap of all your winnings
And risk it on one turn of pitch-and –toss.
And lose, and start again at your beginnings
And never breathe a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: “ Hold on:!”
If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with Kings-nor lose the common touch,
If neither foes nor loving friends can hurt you,
If all men count with you, but none too much;
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds’ worth of distance run.
Yours is the Earth and everything that’s in it,
And which is more - you’ll be a Man, my son!
RUDYARD KIPLING
ခင္ဗ်ား ….. ထပါ
ေအာက္တန္းက်တဲ့ျမန္မာ့႐ုပ္သံ
လုပ္ၾကံသတင္းအဖ်င္းအညာ
သတင္းစာေတြနဲ႔ ဘာလုိ႔ရန္ျဖစ္ေနမွာလဲ
တရားတာ - မတရားတာဟာ စကားအရာနဲ႔
အလကား၀ါေနမယ့္အစား
ခင္ဗ်ားတုိ႔ပါဖို႔မလုိဘူးလား။
ကြယ္ရာေျပာအတင္းတဲ့
အေရးအခင္းအပမွာ ေလးခင္းျပေနမယ့္အစား
ခင္ဗ်ားပါဖို႔မသင့္ဘူးလား။
ဘီဘီစီ ဗြီအုိေအ ေရဒီယို ကက္ဆက္
ထြက္သမွ်ေခြ နားေထာင္ေက်နပ္
ယက္ခပ္ေနမယ့္အစား
လက္ခုပ္တီးေန အံႀကိတ္ေနမယ့္အစား
ခင္ဗ်ားပါဖို႔မေကာင္းဘူးလား။
ခင္ဗ်ားတို႔အသိ ခင္ဗ်ားတုိ႔အဘိဓမၼာဟာ
လက္ေတြ႔ေမြးဖြားမလာရင္
ဘာလုပ္မလဲ အျမံဳပဲေပါ့။
ေ၀ဖန္မေနနဲ႔၊ ေလကန္မေနနဲ႔
ညည္းညဴမေနနဲ႔၊ ဂ်ီးထူမေနနဲ႔
တက္ေခါက္ေနတာလဲ လက္ေျမႇာက္ေနတာပဲ
ဆင္ေျခ ျမင္းေျခ အသေခ်ၤကို
ေလတုိက္ပြဲမွာ ထားခဲ့ပါေတာ့။
ေစ်းဆုိင္၊ ကနားေၾကာင့္ ေဘးထုိင္နားေနသလား
လစာထိုးတဲ့ လာဘ္ေၾကာင့္
ဘ၀ပါထုိးၿပီး အပ္လိုက္သလား
တရားေရးေပ်ာက္ၿပီး စပါးေစ်းေနာက္
တေကာက္ေကာက္ လုိက္ေနသလား
ထမင္းတနပ္ ဟင္းတဖတ္ေၾကာင့္
တင္းၾကပ္ေနၾကသလား။
အလကား ……….
ခင္ဗ်ားလုိပဲ လူတိုင္းလည္း
အလားတူ အပူနဲ႔ခ်ည္းမွတ္ပါ
ဒါေပမယ့္ ……….
ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္ပါ …..
သြားေနသူေတြ သြားေနၾကတယ္
၀င္ေနသူေတြ ၀င္ေနၾကတယ္
လုပ္ေနသူေတြ လုပ္ေနၾကတယ္
ခင္ဗ်ားကသီးျခား အခြင့္ထူးခံလား
အသနားခံလား၊ အကယ္ဆယ္ခံလား
ခင္ဗ်ားတို႔ဘ၀ေတြကို ခင္ဗ်ားတို႔မွအပ
ဘယ္သူက ကယ္တင္ႏိုင္မွာလဲ။
မ်ဳိးဆက္တခုလံုးအေရး
ခင္ဗ်ားမပါေသးသမွ် ေ၀းေနအံုးမွာပဲ။
ဘ၀ဆံုးတဲ့အျဖစ္ လူျဖစ္႐ႈံးတဲ့အျဖစ္
တရစ္ၿပီးတရစ္ နစ္ၿပီးရင္းနစ္ေနရတဲ့
ဖက္ဆစ္စနစ္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ
ေနာက္ထပ္ဆံုး႐ႈံးစရာ ဘာက်န္ေသးလို႔လဲ
သံေႏွာင္ႀကိဳးပဲမဟုတ္လား
စစ္သံဖေႏွာင့္ပဲ မဟုတ္ာလား။
ဘာလဲ … လက္ရွိနဲ႔လက္မဲ့ ဆိုတဲ့စကား
အင္အားျခင္း မမွ်ဘူးဆိုတဲ့စကား
ခင္ဗ်ားေျပာအံုးမလုိ႔လား။
ဒီမွာ … ခင္ဗ်ားပါရင္ တအား
က်ဳပ္ပါရင္ တအား
သူပါရင္ တအား
အားလံုး အားလံုး ပါ၀င္ၿပီး
အင္အားေတြ စုစည္း
ႀကီးသထက္ ႀကီးလာရင္
ျမက္ပင္ေတြနဲ႔ က်စ္တဲ့ `လြန္´ ဟာ
ခြန္အားဘုရင္ ဆင္ဆုိတာေတာင္
ဆြဲၿပီးပစ္လွဲ ပစ္ႏိုင္တယ္မဟုတ္လား။
ေရမႈန္ေလးေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ `လႈိင္း´ ဟာ
ေက်ာက္ေဆာင္ တံတုိင္းဆိုတာေတြကိုေတာင္
ၿဖိဳခ်ပစ္ႏိုင္တယ္မဟုတ္လား
ေက်းဇူးျပဳၿပီး
ခင္ဗ်ားထပါ
ထ … ထစမ္းပါ။
ဗမာျပည္သား
တို႔တိုင္းျပည္
ထေလာ့ ျမန္မာ၊ အို … ျမန္မာတို႔
တို႔႐ြာ တို႔ေျမ၊ တို႔႐ြာေျမ၀ယ္
ေစတီ စပါး၊ မ်ားလည္း မ်ား၏
မ်ားပါေလလည္း၊ တမဲြမဲြႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ၊ ကာလၾကာလွ်င္
ယာစကာမ်ဳိး၊ တညိႇဳးညိႇဳးႏွင့္
ပုထုိးျမင့္ေမာင္း၊ ေက်ာင္းႀကိဳ ေက်ာင္းၾကား
လွည့္လည္ သြားလ်က္
မစားေလရ၊ ၀မ္းမ၀၍
ဆြမ္းမွ်မတင္ႏိုင္ ရွိမည္တည္း။
ထေလာ့ ျမန္မာ၊ အို … ျမန္မာတို႔
တုိ႔႐ြာ တို႔ေျမ၊ တို႔႐ြာေျမ၀ယ္
ေရခ်ဳိေသာက္ရန္၊ ျမစ္ေခ်ာင္းကန္ႏွင့္
သီးႏွံ ခ်ဳိပ်ား၊ မ်ားလည္း မ်ား၏
မ်ားပါေလလည္း၊ တမဲြမဲြႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ၊ ကာလၾကာလွ်င္
ျမင္သာျမင္ရ၊ မစားရ၍
ေလာကၿပိတၱာ ျဖစ္မည္တည္း။
ထေလာ့ ျမန္မာ၊ ျမန္မာ ထေလာ့
အားမေပ်ာ့ႏွင့္၊ မေလွ်ာ့လံု႔လ
သူကစ၍၊ ငါက အားလံုး
လက္႐ုံးမ်ားေျမာင္၊ ဉာဏ္မ်ားေျမာင္ႏွင့္
စြမ္းေဆာင္ၾကေလ၊ ေဆာင္ၾကေလေလာ့
ဤေျမ ဤရြာ၊ ဘယ္သူ႔ ရြာလဲ
ဤယာစပါး၊ ဘယ္သူ႔ စပါးလဲ
ထားေလာ့ တာ၀န္၊ ပြန္ေလာ့ လုပ္ငန္း
ဉာဏ္ေရွ႕ပန္း၍
တ၀မ္းတစိတ္ ညီေစသတည္း။ ။
ေဇာ္ဂ်ီ
