ကၽြန္

ေရွးေရွးတုန္းကေတာ့
နယ္ခ်ဲ႕ေတြ ကၽြန္ျပဳဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီကို လာတယ္။
ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့
ကၽြန္ခံဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ ခရီးထြက္တယ္။
လူျဖစ္ေပမယ့္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ကမရွိခဲ့ဘူးအေမရယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္က
အိပ္မက္ထဲက ကမၻာကို
ကၽြန္ရြာမွာမွ သြားရွာမိတဲ့အျဖစ္။

ေသရင္ေျမႀကီးဆိုတာကေတာ့ မွန္ပါတယ္။
ရွင္ရင္ေတာ့ မစုိ႔မပို႔ေငြေလးက ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ေတာ့ ေရႊထီးေပါ့။

တရြာေျပာင္းေပမယ့္ သူေကာင္းေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ကၽြန္ပဲျဖစ္ခဲ့တယ္။
ေၾကာက္ရင္လြဲ ရဲရင္မင္းျဖစ္သတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ ... အေမနဲ႔ညီမေလးေတြအတြက္ ရဲခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ပဲျဖစ္ေနေသးတယ္ အေမ။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရဲရင့္မႈေတြကပဲ ေနရာလြဲခဲ့လို႔လား။

ကိုယ့္အခြင့္အေရးကို သိဖို႔ေနေနသာသာ
တခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြဆို ကိုယ့္အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိမွန္းေတာင္ မသိရွာဘူး။
တခ်ဳိ႕ကေလးေတြဆို ျမန္မာနာမည္ေတာင္ မရွိရွာဘူး။
ေဘာ့ (စ္) ဆုိသူေတြ ေပးတဲ့နာမည္ပဲ ရွိၾကတယ္။

အေမေျပာေတာ့ အလုပ္လုပ္ရင္ ႀကီးပြားမယ္ဆုိ။
အလုပ္လုပ္ေလ ပိုခုိင္းေလေလပဲအေမ။
ကၽြန္ျဖစ္ေလေလပဲအေမရဲ႕။
လူအခ်င္းခ်င္းဆိုတဲ့အသိ
သူတို႔မွာ မရွိဘူးအေမ။
ေသြးစုပ္ဖို႔ပဲ သူတို႔သိတယ္။

အေမရယ္
ကၽြန္ေတာ္လည္း အစကေတာ့
ခ်စ္သူရဲ႕ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါေလာက္ ျဖစ္ဖုိ႔မွန္းၿပီး ထြက္ခဲ့တာေပါ့။
အခုျဖစ္လာတာက အားလံုးရဲ႕ ေျခသုတ္ပဆိုး
မရွိေသးတဲ့အစြယ္ေတာင္ က်ဳိးခဲ့ၿပီ။

ခုေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္အသည္းႏွလံုးကလည္း
ကၽြန္အခ်င္းခ်င္းေတာင္
ျပန္မစုပ္ခ်င္တဲ့ သရက္ေစ့ တေစ့ေပါ့။

ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကၽြန္လို႔သံုးလို႔
မငိုလိုက္ပါနဲ႔အေမရယ္။
သူတုိ႔ေဒါသေလးတခ်က္ ထြက္႐ံုနဲ႔
ရာဘာခင္းထဲ ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံရႏိုင္တာဆုိေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တို႔အသက္တေခ်ာင္းက
ရာဘာပင္ တပင္ေလာက္ေတာင္တန္ဖိုးမရွိဘူးအေမ။
သူတို႔အခ်စ္ေတာ္ ေၾကာင္တေကာင္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးမရွိဘူး။
ဒါကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သခင္လို႔
မ်က္လံုးစံုမွိတ္ၿပီး ေႂကြးေၾကာ္ေနရမွာလား။
အနာရွိတာကို လက္ခံမွ ေဆးထည့္လုိ႔ရမွာေပါ့အေမ။

လူေတြေျပာေတာ့
ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ႐ိုင္းပင္းတယ္ဆို။
ေကာင္းတဲ့လူေတြလဲ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကိုဆိုးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရႊလို႔ ျခံဳငုံေခၚေနတဲ့အထဲက တခ်ဳိ႕ကပဲ။
အခ်င္းခ်င္းေရာင္းစားေနၾကတာ အေမ။
တိုင္းျပည္မီးေလာင္လို႔
အခ်င္းခ်င္းခ်နင္းရက္တာလား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔လူစိတ္မရွိတာကေတာ့
ေသခ်ာပါတယ္။
ေရႊဆိုတဲ့စကားလံုးက
အကုန္လံုးနဲ႔ေတာ့ မတန္ဘူးအေမ။
သူတို႔ကို ေရႊစာရင္းထဲက ကၽြန္ေတာ္ထုတ္တယ္။

ဟုိတေလာက စာအုပ္ထဲမွာဖတ္လုိက္ရတယ္အေမ။
လင္ကြန္းဆုိတဲ့သူက ကၽြန္စနစ္ပေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ေပးသတဲ့။
ဘယ္မွာ ဟုတ္လုိ႔လဲ အေမရယ္။
သားတို႔ကို လာၾကည့္စမ္းပါ။
သူလုပ္ႏုိင္ခဲ့တာ သူတို႔ႏိုင္ငံကြက္ကြက္ေလးပဲ
သူ႔ကိုေလးစားေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ေတာ့ သူဟာ
သမုိင္းတင္ေလာက္ေအာင္ မစြမ္းေသးပါဘူးအေမရယ္။

လူ႔အျဖစ္က ရခဲတယ္ဆို။
ရခဲတာပဲ ေကာင္းပါတယ္အေမ။
ကၽြန္ေတာ္လူမျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ငွက္ေတြကို ေငးၾကည့္မိတယ္အေမ။
ငွက္အခ်င္းခ်င္း အမ်ဳိးအႏြယ္မတူလို႔ ရက္စက္ၾကတာမရွိဘူးအေမ။
ငွက္ေတြမွာ ျပည္တြင္းစစ္မရွိဘူး။
ငွက္ေတြမွာ ဘာသာေရးအဓိက႐ုဏ္းမရွိဘူး။
ငွက္ေတြမွာ ကိုယ့္အသုိက္အျမံဳကို ဗိုလ္က်ၿပီးအတင္းေရႊ႕ခုိင္းတာမ်ဳိး မရွိဘူး။
ငွက္ေတြ ကံဆုိးမိုးေမွာင္က်ၿပီး ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ေနရရင္ေတာင္
သူတို႔သခင္က သူတို႔ကို အခ်စ္နဲ႔ေလွာင္ထားတာ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ အမုန္းနဲ႔ေလွာင္ထားျခင္း ခံရတယ္။
ေမတၱာအရမ္းငတ္တယ္ အေမရယ္။

ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္ေတြကလဲ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငိုသံေတြဘယ္ေလာက္က်ယ္က်ယ္
အမ်ဳိးသားအက်ဳိးစီးပြားဆိုတဲ့ စကားလံုးေအာက္မွာ
နားမၾကားၾကဘူး ထင္ပါရဲ႕။

လူ႔အခြင့္အေရးဆိုတဲ့ပန္းဟာ
ဖိႏွိပ္သူေတြရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းမွာမပြင့္ဘူး အေမ။
ကၽြန္စနစ္ဟာ
စာရြက္ေပၚမွာေတာင္
မပေပ်ာက္ေသးပါဘူးအေမရယ္။ ။

ေကာင္းကင္ကို
ေကာင္းကင္ကို ဘေလာ့ခ္မွ၀တ္မႈံကူးသည္။