စစ္တပ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး (ရဲေဘာ္ ဖုိးသံေခ်ာင္း) ဒုတိယပိုင္း

က်ေနာ္ဆိုလိုတာက စစ္အုပ္စုရဲ႕ေခါင္းထဲမွာ၊ စစ္ဗုိလ္ထိပ္သီးေတြရဲ႕ ေခါင္းထဲမွာ အာဏာသိမ္းဖို႔အၾကံအစည္ဟာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းအေျခအေနတခုအရ ေပၚေပါက္လာတာမဟုတ္ပါဘူး။
တကယ္က ဆုိရွယ္လစ္ပါတီထဲမွာ တုိင္းျပည္ကသိတဲ့တပ္မွဴးရယ္လို႔ သိပ္ရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ ေရးမွာ ဘာမွ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံလုပ္ခဲ့တဲ့လူေတြမဟုတ္ဘူး။ အဲေတာ့ သူတို႔မွာ႐ုပ္ျပအေနနဲ႔ ဗိုလ္ေန၀င္းကိုလုိလို႔ ဗုိလ္ေန၀င္းကိုေခၚယူတာျဖစ္ပါတယ္။ ဗုိလ္ေန၀င္းကိုပဲ သန္႔ရွင္းလက္ကေန အာဏာသိမ္းခို္င္းလုိက္ရတာပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ အစုိးရလုပ္တဲ့အရသာကို သိသြားတယ္။ အစုိးရလုပ္တဲ့နည္းကို သိသြားတယ္။ အာဏာသိမ္းတဲ့နည္းကိုလည္း သိသြားတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီကလူေတြဟာ သူရဲေမြးမိတာျဖစ္သြားပါတယ္။
အဲလုိနဲ႔ ၅၈ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းတဲ့အခါက်ေတာ့ ဗုိလ္ေန၀င္းက သူကိုယ္တုိင္ေတာင္ မသြားေတာ့ဘူး။ သူ႔လက္ေထာက္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔ကိုလႊတ္ၿပီး ဦးႏုကို လက္နက္ခ်ခိုင္းတာပဲ။ ဒီအခါက်ေတာ့ ဦးႏုမျငင္းႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ ေနာက္ေနတာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာ သူသိသြားၿပီ။ ဒါဟာ ဗမာျပည္သမုိင္းက႑ရဲ႕ အစလုိ႔ပဲ ေျပာလုိ႔ရမယ္ထင္ပါတယ္။
၁၉၅၈ ခုႏွစ္အေစာပိုင္းမွာ မိတၳီလာမွာက်င္းပလိုက္တဲ့ တပ္မွဴးမ်ားညီလာခံဆိုတာတခုကို သာမန္လူေတြ သိပ္ၿပီးမသိလိုက္ၾကဘူး။ အခုေခတ္လူေတြ ဆိုရင္ ၾကားေတာင္ၾကားဖူးမွာ မဟုတ္ဘူးထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီညီလာခံဟာ ေနာင္ဗမာျပည္သမုိင္းအတြက္ အင္မတန္မွ အေရးပါတဲ့ညီလာခံတခုျဖစ္ေန တယ္။ ဗမာျပည္သမုိင္းရဲ႕ အေကြ႔အခ်ဳိးတခုကို အဲဒီညီလာခံကေန ဆံုးျဖတ္ျပဌာန္းလိုက္တာလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။
ဘာေၾကာင့္ဒီလုိေျပာရတာလဲဆိုေတာ့ အဲဒီေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ စစ္တပ္က ဗမာျပည္ႏုိင္ငံေရးထဲကို ေျခစံုပစ္ဖုိ႔ ဗုိလ္ေန၀င္းတို႔တစုက ဆံုးျဖတ္လုိက္ တာပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာေျပာတဲ့ ဗုိလ္ေန၀င္းမိန္႔ခြန္းရဲ႕ မိန္းခြန္းတခုထဲမွာ ... “မိမိတို႔ တပ္ကထြက္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးပါတီတည္ေထာင္၊ တုိင္းျပည္ကို ဦးေဆာင္ဖို႔ စီစဥ္ခဲ့ၾက ေသာ္လည္း အခ်ိန္မရေပ” လို႔ ေျပာခဲ့တာရွိပါတယ္။ သူၫႊန္းတာက အဲဒီညီလာခံကို ၫႊန္းတာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ စစ္တပ္ကအာဏာယူဖို႔ဆိုတဲ့ စဥ္းစားနည္း ျဖစ္တယ္။ တေလွ်ာက္လံုးသူတို႔ေခါင္းထဲမွာ ကိန္းေအာင္ေနတဲ့အၾကံဉာဏ္ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာႏုိင္တယ္။ အျပင္မွာက်ေတာ့သူတို႔က ဦးႏုကအာဏာလႊဲလို႔ အာဏာ ကုိလက္ခံယူရတာပါလို႔ ရွင္းျပေနတယ္။ ဒါေပမယ့္တကယ္က သူတို႔ေခါင္းထဲမွာ တေလွ်ာက္လံုးရွိေနတာ။ သူတို႔တပ္တြင္းမွာ ဗိုလ္ေန၀င္းတုိ႔က ၅၈ ခုႏွစ္ အာဏာ သိမ္းပြဲကို ရွင္းျပတဲ့အခါက်ေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္သူပုန္ေတြ အစုိးရစည္း၀ုိင္းထဲ ၀င္လာတာကို လက္မခံႏိုင္လို႔ အာဏာသိမ္းရတာပါလို႔ ရွင္းျပတယ္။ ဆိုလိုတာ သူတို႔ ၫႊန္းတာက သန္႔ရွင္းကုိ ပမညတက ေထာက္ခံတာအေပၚမွာ ရည္ၫႊန္းတာလို႔ ထင္ရပါတယ္။
အဲဒီလုိနဲ႔ ကိုလုိနီေအာက္ကလြတ္ကာစ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ လြတ္လပ္ၿပီးလို႔ ႏွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္အၾကာမွာ ျပည္တြင္းစစ္လည္းျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဆယ္ႏွစ္ အၾကာက်ေတာ့ ပထမဆံုး အာဏာသိမ္းတာနဲ႔ ၾကံဳရျပန္တယ္။
အဲဒီ အိမ္ေစာင့္အစုိးရလက္ထက္ တႏွစ္ခြဲဆိုတာသမုိင္းသေဘာအရေျပာရရင္ ဘာမွမၾကာဘူးလို႔ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီတႏွစ္ခြဲဟာ ေနာင္ႏွစ္ ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္တည္တံ့ေနမယ့္ စစ္အာဏာရွင္တရပ္ တည္ေထာင္ေရးအတြက္ ျပင္ဆင္ဖို႔ အခ်ိန္အလံုအေလာက္ ရသြားတယ္လို႔ေျပာႏိုင္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အဓိက အေၾကာင္းရင္းတခုက ျပည္တြင္းမွာ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္တခုက အာဏာရ ဖဆပလရဲ႕ ျပႆနာ။
ဖဆပလဟာ ေခါင္းႏွစ္လံုးနဂါးႀကီးဗ်။ အဲဒီနဂါးႀကီးရဲ႕ ေခါင္းႏွစ္လံုးဟာ တေခါင္းနဲ႔တေခါင္း မတည့္ၾကေတာ့ တေခါင္းကုိတေခါင္းက မေက်နပ္တာနဲ႔ တေခါင္းက အဆိပ္ေသာက္ေသလိုက္တာလုိပဲ။ အဆိပ္ေသာက္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ေခါင္းလံုးတခါတည္း ေသသြားေရာ။ အဲဒီလုိျဖစ္တာ။ တည္ၿမဲဖဆပလဟာ ခုနလို အဆိပ္ေသာက္သလိုပဲ စစ္အုပ္စုနဲ႔ ေပါင္းလုိက္တဲ့အခါမွာ ဖဆပလႏွစ္ခုလံုး (သန္႔ရွင္းေရာ တည္ၿမဲေရာ) ေသသြားရတာပဲျဖစ္တယ္။
ဖဆပလ အုပ္စုိးမႈ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မိုးဟာ အဲဒီကာတုန္းက ဒီမုိကေရစီကလည္း ပ်ဴေစာထီးဒီမုိကေရစီလိုျဖစ္ေနတာ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ျပည္သူလူထုကလဲ အဲဒီဒီမုိကေရစီကို သိပ္မယံုၾကည္ၾကဘူးျဖစ္ေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမုိကေရစီရဲ႕ အခန္းက႑ဟာလဲ ေမွးမွိန္ေနသလုိ လူထုဘက္မွာ သိပ္အားမရၾကသလုိ ျဖစ္ေနတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ေန၀င္းတို႔ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ဖို႔ အခြင့္ပိုသာသြားေစတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။

လမ္းခြဲမႈႀကီးႏွစ္ခု
ဒီကာလအတြင္းမွာ အထူးျခားဆံုးအျဖစ္အပ်က္ႏွစ္ခု ရွိပါတယ္။ အိမ္ေစာင့္အစုိးရအျဖစ္ အာဏာသိမ္းထားတဲ့ ကာလအတြင္းမွာ။
တခုက ဘာလဲဆိုေတာ့ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ေရြးေကာက္ပြဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲမွာ ပထစလို႔ေခၚတဲ့ ဦးႏုရဲ႕ပါတီက ၁၅၉ ေနရာရတယ္။ ဖဆ ပလက ၄၁ ေနရာရတယ္။ ဖဆပလရဲ႕ ၄၁ ေနရာဆိုတာ ၅၆ ခုႏွစ္ေရြးေကာက္ပြဲတုန္းက ပမညတ ရတာထက္ေတာင္ နည္းေသးတယ္။ အဲေတာ့ ဒီေရြးေကာက္ပြဲ မွာ ဦးႏုကို (ပထစကို) လူထုက မဲေတြပံုေအာေပးခဲ့တာဟာ တည္ၿမဲကို မႀကိဳက္တာသက္သက္မဟုတ္ဘူး။ တည္ၿမဲေနာက္မွာ စစ္တပ္ပါေနတာကို လူထုကသိလို႔ မႀကိဳက္တာျဖစ္တယ္။ ဦးဗေဆြက “ေရြးေကာက္ပြဲ ႏုိင္ရင္လည္း ႏုိင္ရမယ္၊ ႐ႈံးရင္လည္း ႏိုင္ရမယ္” လုိ႔ ေျပာေနတာ။ သူေျပာတာဟာ တပ္ထဲက ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ ကလူေတြကို အားကိုးၿပီးေျပာေနတယ္ဆိုတာ ျပည္သူလူထုတရပ္လံုးက သိေနတယ္။
ဒါကို က်ေနာ္တခု ေထာက္ျပခ်င္ပါတယ္။ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ရဲ႕ “တုိ႔ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒ” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ... “တခ်ဳိ႕တည္ၿမဲဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္ေတြက စစ္တပ္ထဲက တပ္မွဴးေတြကိုၫႊန္းရင္ “တို႔လူေတြ” လုိ႔ ၫႊန္းတတ္တယ္” လုိ႔ ေရးထားပါတယ္။
ေနာက္တခါ အခုအေမရိကမွာ ေရာက္ေနတဲ့ကာနယ္ခ်စ္ၿမိဳင္ကို Burma Debate က အင္တာဗ်ဴးလုပ္တဲ့အခါမွာ ကာနယ္ခ်စ္ၿမိဳင္က အခုလိုေျပာပါ တယ္။ “တည္ၿမဲေတြ ႐ႈံးၿပီးတဲ့ေနာက္ တပ္မွဴးေတြရန္ကုန္မွာ အစည္းအေ၀းလုပ္ၾကေတာ့ တပ္မွဴးႀကီးတခ်ဳိ႕က “ဟာ ... တုိ႔ႏိုင္မယ္လုိ႔ထင္တာ” လုိ႔ေျပာၾကသတဲ့။ “တည္ၿမဲ” လို႔မသံုးဘူး။ “ငါတို႔” လုိ႔သံုးတာ” လုိ႔ ကာနယ္ခ်စ္ၿမိဳင္က ေထာက္ျပတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးမွာပဲ ဗိုလ္ေန၀င္းက CIA ရဲ႕လူလို႔ အားလံုးနားလည္ ေနတဲ့ ေနးရွင္းဦးေလာ႐ံုကို သက္ေသထားၿပီး တပ္မွဴးႀကီးေတြကို “မင္းတို႔ ပံုေအာတာမွားၿပီလုိ႔” ႀကိမ္းတယ္ဆိုတာလဲ ဗုိလ္ခ်စ္ၿမိဳင္က ေျပာျပထားပါတယ္။ ဆိုလို တာက ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ ဦးေလာ႐ံုရဲ႕ သတင္းစာကိုလည္း အသံုးခ်တယ္။ ဦးေလာ႐ံုကတဆင့္ အေမရိကန္ကိုလည္း ေျပာပါလို႔ အေျပာခုိင္းၿပီးေတာ့ ဒီလုိႀကိမ္းျပ တာျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္တခုက ဗုိလ္ေန၀င္းဟာ အေရးႀကီးတဲ့လမ္းခြဲမႈႀကီး လုပ္ခဲ့တာပါ။ လမ္းခြဲမႈႀကီးႏွစ္ခုလို႔ေျပာရင္ရတယ္။ တခုက သူ႔ကို အာဏာသိမ္းခိုင္းခဲ့တဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီအုပ္စု။ သူ႔အေနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီအုပ္စုနဲ႔ လမ္းခြဲတာ မခက္ခဲေတာ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီဟာ ဗမာျပည္ထဲ မွာ လံုး၀နာမည္ပ်က္ေနၿပီ။ လူထုမ်က္စိထဲမွာ ဒီပါတီနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔အျမင္သိပ္ရွင္းသြားၿပီ။ ၆၀ ခုႏွစ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ညစ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ပိုၿပီးရွင္းသြားတယ္။ ခုနကေျပာသလုိ ေရြးေကာက္ပြဲႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ စစ္တပ္နဲ႔ ေပါင္းလုပ္လုိက္ေတာ့ အက်ဳိးဆက္က ေျဗာင္းျပန္ျဖစ္သြားတာေပါ့။
အဲဒီလုိလူထုက ေျမာင္းထဲကိုပစ္လုိက္သလိုျဖစ္သြားတဲ့ ဖဆပလကိုဗုိလ္ေန၀င္းဟာ ဘာမွေထာက္ထားစရာ၊ တြယ္တာစရာ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ လုိက္တယ္။ အဲဒီ ဖဆပလနဲ႔သူဆက္ၿပီး အၿမီးခ်င္းတြယ္ထားရင္ သူ႔နာမည္ပ်က္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလုိက္တယ္။ အဲေတာ့ တခါတည္း လမ္းခြဲပစ္လုိက္တယ္။
ေနာက္အေၾကာင္းရင္းတခုကလည္း ဖဆပလဟာအာဏာရွိသူေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အာဏာမရွိ႐ံုတင္မကဘူ၊ ေနာက္လည္း အာဏာနားျပန္မကပ္ ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာလည္း ရွင္းသြားၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလူေတြနဲ႔ေပါင္းေနရင္ ကိုယ့္အတြက္အက်ဳိးမရွိဘူးဆိုတာ ဗုိလ္ေန၀င္းကသိသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ၆၂ ခုႏွစ္၊ အာဏာသိမ္းတဲ့အခါမွာ ဖဆပလေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ အမ်ားႀကီးအရင္ဆံုးဖမ္းပစ္လုိက္တာ။ အဲလို ဖမ္းလိုက္တာဟာ “ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔က်ဳပ္နဲ႔ ျပတ္ၿပီ” လုိ႔ ေျပာ လုိက္တာတင္မကဘူး။ ကမၻာကိုေရာ၊ ျပည္သူလူထုကိုပါ ေၾကညာလုိက္တာျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလအတြင္းမွာ လုပ္တဲ့ မဂၤလာဒံုစစ္႐ံုးခ်ဳပ္မွာ ၃ ရက္ၾကာ အစည္းအေ၀းတခုက်င္းပတယ္။ အဲဒီအစည္းအေ၀းမွာ ဗုိလ္ေန၀င္း က တပ္မေတာ္ထိပ္သီး ၁၃ ဦးကို တပ္ကထုတ္ပစ္တယ္လို႔ လုပ္လိုက္တယ္။ အဲဒီက ၈ ဦးကိုေတာ့ တည္ၿမဲဖဆပလႏိုင္ဖို႔အတြက္ လူသိရွင္ၾကားကူညီလုိ႔ဆုိၿပီး အ ေၾကာင္းျပတယ္။ က်န္ ၅ ဦးကိုေတာ့ ေငြေရးေၾကးေရးျပႆနာေၾကာင့္လို႔ အေၾကာင္းျပတယ္။ ဒါဟာ ဗိုလ္ေန၀င္းအေနနဲ႔ စစ္အုပ္စုမ်ဳိးဆက္သစ္တခု တည္ေထာင္ ေတာ့မွာမုိ႔ မ်ဳိးဆက္ေဟာင္းနဲ႔ လမ္းခြဲလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။

နံပါတ္၀မ္း
ဒီေနရာမွာ စစ္အုပ္စုရဲ႕ လကၡဏာတခုကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
စစ္အုပ္စုဆိုတာမွာ နံပါတ္၀မ္းရွိရပါတယ္။ အဲဒီနံပါတ္၀မ္းဆိုတာ အတိအက်သတ္သတ္မွတ္မွတ္ရွိရတယ္။ သူ႔ကို က်န္တဲ့လူေတြအားလံုးက ၀န္းရံရ တယ္။ သူက ေသဆိုေသ၊ ရွင္ဆိုရွင္။ Godfather လုိဟာမ်ဳိးပဲ။ ဒါ ဗမာျပည္မွာသာမဟုတ္ဘူး။ အာဏာရွင္ စပိန္က ဖရန္ကို၊ ခ်ီလီက ပုိႏုိေရွး၊ အာဖရိကက မိုဘူတူ၊ အကုန္လံုးဒါမ်ဳိးေတြခ်ည္းပါပဲ။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္တုန္းကအာဏာသိမ္းကာစတုန္းက ဗုိလ္ေန၀င္းဟာ အာဏာရွင္အျပည့္မျဖစ္ေသးဘူး။ ဆုိရွယ္လစ္ပါတီကုိ အားကိုးေန ရေသးတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီက တပ္မွဴးေတြကို ဖယ္ၿပီး ၆၂ အာဏာသိမ္းေတာ့မွ သူဟာ အာဏာရွင္အျပည့္ျဖစ္လာတယ္လို႔ ေျပာရင္ရမယ္ထင္တယ္။
သူဟာ အဲဒီလုိ နံပါတ္၀မ္းျဖစ္ဖို႔အတြက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ေရႊစတဲ့လူေတြကို တပ္ထဲကဖယ္ပစ္တာပဲ။ အဲဒါေတြဖယ္ပစ္ႏိုင္မွ သူ႔ေဘး မွာ သူ႔ကိုပခံုးခ်င္းယွဥ္ႏိုင္မယ့္သူ တဦးမွမရွိေတာ့မွာ။ အာဏာရွင္ဆိုတာေတြက ဘယ္ေတာ့မွသူတုိ႔နဲ႔ ပခံုးခ်င္းယွဥ္မယ့္သူ မေမြးဘူး။ အာဏာရွင္လက္ထက္မွာ အိမ္ေရွ႕မင္းသားမရွိဘူး။ သူ႔ရာဇပလႅင္အၿခိမ္းေျခာက္ခံရၿပီဆုိရင္၊ သူဆင္းေပးရေတာ့မလုိလို ျဖစ္ၿပီဆိုတဲ့အခါမ်ဳိးက်မွ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္လူကို သူ႔ရဲ႕အေမြဆက္ခံသူအ ျဖစ္ ေရြးခ်င္ေရြးမယ္။ ဒါေပမယ့္ ယွဥ္လ်က္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မထားဘူး။ ရွင္းပစ္တာခ်ည္းပဲ။
ဒီေနရာမွာစပ္မိလုိ႔ ဗုိလ္ေအာင္ႀကီးအေၾကာင္း ထည့္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာဆိုရွယ္လစ္ပါတီက စစ္ဗုိလ္ေတြကို ျဖဳတ္ရာမွာသူတဦးတည္းနဲ႔ ရင္ဆုိင္လုိ႔သိပ္ၿပီးအားမေလာက္တာနဲ႔ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကို အသံုးခ်တဲ့သေဘာရွိတယ္။ ဗုိလ္ေအာင္ႀကီးကို အဲဒီထဲကခြဲထုတ္ခဲ့တယ္။ က်န္တဲ့ဆိုရွယ္လစ္ပါတီေခါင္း ေဆာင္ေတြအကုန္လံုး တပ္ထဲကထုတ္ပစ္လုိက္တယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကိုေတာ့ ခ်န္ထားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဗုိလ္ေအာင္ႀကီးကိုယ္တုိင္လဲ သူနဲ႔အတူတူလုပ္ခဲ့တဲ့တ ေလွ်ာက္မွာ ဗုိလ္ေမာင္ေမာင္တို႔ထက္ ဗုိလ္ေန၀င္းကို ပုိၿပီးသစၥာရွိတဲ့ပံုေတြလဲ ေဖာ္ျပတာရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဟုိတေလာက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္ကုိ BBC က အင္တာဗ်ဴးလုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ၅၈ ခုႏွစ္၊ အာဏာသိမ္းတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဗုိလ္ေအာင္ႀကီးရဲ႕ အခန္းကိုေမးတဲ့အခါမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္က ... “ကိုေအာင္ႀကီး ဖယ္ထားလိုက္ပါဗ်ာ။ ကိုေအာင္ႀကီးမရွိပါဘူး။ သူကလည္း အာဏာသိမ္းတာတို႔ ဘာတို႔ဆိုတာမွာ တကယ္တမ္းသူကိုယ္တိုင္ စြမ္းစြမ္းစစ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး” လုိ႔ေျပာ ခဲ့တယ္။ ဆိုလိုတာက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္တို႔နဲ႔ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးနဲ႔ အဲဒီကတည္းက သိပ္တထပ္တည္း မဟုတ္လွဘူး ဆိုတာကိုေျပာခ်င္တာ။
၆၂ အာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့အခါ၊ တပ္ထဲကေန ဆိုရွယ္လစ္စစ္ဗိုလ္ေတြကို ဖယ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ၊ အဲဒီစစ္ဗုိလ္ေတြရဲ႕အႏၱရာယ္၊ ဖဆပလ ရဲ႕အႏၱရာယ္မရွိ ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အခါမွာ ဗုိလ္ေန၀င္းအဖုိ႔ ဗုိလ္ေအာင္ႀကီးရဲ႕ အသံုး၀င္တဲ့အခန္းက႑ဟာ မရွိေတာ့သေလာက္ ျဖစ္သြားၿပီ။ တကယ္က်ေတာ့ ဗုိလ္ေအာင္ႀကီးဟာ ၆၂ ခုႏွစ္ေနာက္ပုိင္းမွာ သူ႔ကိုယ္သူ ဗုိလ္ေန၀င္းၿပီးရင္ နံပါတ္တူးလုိ႔ ယူဆထားတာ။ တခ်ိန္မွာ နံပါတ္၀မ္းျဖစ္ရမယ္လုိ႔လဲ တြက္ခ်င္တြက္ထားမွာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ခုနကေျပခဲ့တဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခ်စ္ၿမိဳင္ရဲ႕အင္တာဗ်ဴးထဲမွာက်ေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ သမဂၢအေဆာက္အဦႀကီးကိုၿဖိဳၿပီးတဲ့ေနာက္ ႏုိင္ငံျခားကိုထြက္ သြားတယ္။ ဒါဟာ ဗုိလ္ေန၀င္း လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိတဲ့အတုိင္း သူတခုခုမဟုတ္တာလုပ္ၿပီးရင္ (ဒါမွမဟုတ္) လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အျပင္သြားၿပီး ေခါင္းေရွာင္ေနတာ။ သူမပါဘူးဆိုတာမ်ဳိး။ သူအဲလို ႏုိင္ငံျခားထြက္သြားေတာ့ သူ႔ေနရာဆက္ခံဖုိ႔အတြက္ ဘယ္သူတာ၀န္ယူမလဲ။ သူမရွိဘဲ ဘယ္သူတာ၀န္ယူမလဲဆိုတာကို ဗုိလ္ ေအာင္ႀကီးနဲ႔ ဗုိလ္တင္ေဖတို႔ကို တဖက္စီ ရန္တုိက္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါကခုနက ကာနယ္ခ်စ္ၿမိဳင္ရဲ႕ စာအုပ္ထဲမွာပါတယ္။ အဲေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ အဲဒီကတည္းကစၿပီး သူ႔ရဲ႕လက္ေအာက္ေတြအေပၚမွာ ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ေပၚလစီ စၿပီးက်င့္သံုးေနၿပီလုိ႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။
အဲဒီလုိနဲ႔ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးဟာ သူ႔ကုိယ္သူသတ္မွတ္တဲ့ နံပါတ္တူးဘ၀နဲ႔ဂ်ပန္ျပည္ကို သြားပါတယ္။ ဂ်ပန္ျပည္ေရာက္ေတာ့ ဂ်ပန္အစိုးရက စစ္အစုိးရ အျဖစ္ ၾကာရွည္လုပ္ေနရင္မေကာင္းဘူး။ သူတို႔ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕အေတြ႔အၾကံဳကို ဇာတ္ေၾကာင္းလွန္ၿပီး ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကိုနားခ်တယ္။ သူတို႔ဆိုလိုတဲ့အဓိပၸာယ္ကသူတို႔ ဂ်ပန္ဟာလဲဒုတိယကမၻာစစ္တုန္းက စစ္အစိုးရ၊ ဖက္ဆစ္အစိုးရျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္႐ႈံးရတယ္ဆိုၿပီးေျပာျပတာ။ ဗုိလ္ေအာင္ႀကီးကလဲ ဂ်ပန္ေတြရဲ႕စကား မ ျငင္းႏိုင္ဘူး။ သူကလဲ “စစ္အစုိးရ ၾကာၾကာလုပ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အာဏာျပန္အပ္မွာျဖစ္ပါတယ္” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။
ဒါကို သူနဲ႔အတူပါသြားတဲ့ ဗုိလ္ေက်ာ္စုိးကၾကားၿပီး ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းကိုတြန္းတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာက ဗိုလ္ေန၀င္းကလဲ ဗိုလ္ ေအာင္ႀကီးတေယာက္ ဦးဗေဆြနဲ႔ အဆက္မျပတ္ဘူးဆိုတာကို MI ကေျပာထားလို႔ သိေနတာ။ အဲေတာ့ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးဟာ အာဏာကို ဦးဗေဆြတို႔ထံ ျပန္အပ္ဖို႔ အေကာက္ၾကံတယ္လို႔ ယူဆဟန္တူတယ္။ အဲဒီတေလာမွာပဲ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကလဲ ဗိုလ္ေန၀င္းကိုေျပာဖူးတယ္။ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မလုပ္ႏိုင္ရင္ က်ေနာ္လုပ္မယ္” ဆိုတဲ့ အေျပာမ်ဳိး ေျပာဖူးတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ပဲ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္၊ (ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာ ထင္တယ္) ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး အျဖဳတ္ခံလုိက္ရတာပဲ။ အာဏာသိမ္းၿပီးလုိ႔ တႏွစ္ေတာင္မျပည့္ဘူး ျပဳတ္သြား တာ။ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးဟာ သူ႔ဟာသူ သူ႔႐ံုးခန္းကေန ႏႈတ္ထြက္စာတင္တယ္ဆိုၿပီး ေရးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမစ္ႀကီးနားအထက္က ဘုိးဘြားရိပ္သာမွာ သြားေနတယ္လုိ႔ ဆိုတယ္။ အဲဒါကို ဗိုလ္ေန၀င္းက ဗိုလ္ေစာျမင့္လႊတ္ၿပီး ျပန္ေခၚတယ္။ အမွန္ကေတာ့ လႊတ္မထားခ်င္လို႔။ နီးနီးနားနားဆိုေတာ့ ေထာင္ထဲထည့္လုိက္ ျပန္လႊတ္ လုိက္ လုပ္ခ်င္တာလုပ္လုိ႔ရလုိ႔ ျပန္ေခၚထားလုိက္တာ။ တကယ္လဲ မၾကာခင္မွာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကို ေထာင္ထဲ ထည့္ထားလုိက္တာပါပဲ။
ေနာက္ပိုင္းမွာ“ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕သား” လုိ႔ေတာင္သူမ်ားေတြက တင္စားၾကတဲ့မ်က္မွန္ဗိုလ္တင္ဦး။ တခ်ဳိ႕ကဆိုရင္ ဗိုလ္ေန၀င္းကနံပါတ၀မ္း၊ သူကနံပါတ္ “တစ္ဒႆမငါး” လုိ႔ေတာင္ ေခၚၾကေသးတယ္။ အဲဒီ မ်က္မွန္ဗိုလ္တင္ဦးလဲ လႊားလႊား လႊားလႊားနဲ႔ တက္လာတဲ့အခါမွာ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ သူနဲ႔ ပခံုးခ်င္းအယွဥ္မခံဘဲ ျဖဳတ္ပစ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒါနဲ႔တဆက္တည္း အလ်ဥ္းသင့္လို႔၊ ဗိုလ္ေန၀င္း အာဏာသိမ္းတာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေျပာရာမွာ အေျခခံက်တဲ့ သူတို႔ေတြးေခၚနည္းတခုကို ေျပာခ်င္တာရွိ ပါတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆုိေတာ့ ဗမာျပည္စစ္အုပ္စုက၊ ဖဆပလထဲက ဆိုရွယ္လစ္ပါတီထဲကလူေတြရဲ႕ လူမ်ဳိးစုေတြအေပၚ ထားတဲ့ သေဘာထားပါ။ သူတို႔မွာ စစ္ မွန္တဲ့ျပည္ေထာင္စုကိုလိုလားတဲ့စိတ္ ဘယ္တုန္းကမွမရွိခဲ့ပါဘူး။ အခု န၀တ - နအဖ လဲအဲဒီအတုိင္းပဲ။ သူတို႔ဟာ လြတ္လပ္ေရးမရခင္ကတည္းက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းကို မလွန္ႏိုင္လို႔သာ၊ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ကလဲ အဲဒီတုန္းက ဘာမွအေရးမပါေသးတဲ့လူေတြ ျဖစ္ေနလို႔သာ ေအာင့္ေနခဲ့ရတာ။ သူတို႔ ဘယ္တုန္းကမွ စစ္ မွန္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္ကို မလိုလားပါဘူး။
၁၉၆၀ ခုႏွစ္မွာ လူမ်ဳိးစုေတြက ဦးႏုရဲ႕ဒီမုိကေရစီကိုယံုၿပီး ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒပါ အခ်က္ေတြကို ျပင္ဖို႔လုပ္ၾကပါတယ္။ ဦးႏုကလဲ တာ၀န္ရွိတဲ့ လူပီပီ ဒီကိစၥကို ျပင္ဖုိ႔လုပ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိ လူမ်ဳိးစုေတြလႈပ္ရွားလာတဲ့အခါမွာ နဂိုကမွ အာဏာသိမ္းခ်င္လုိ႔ လက္ယားေနတဲ့ ဗုိလ္ေန၀င္းတုိ႔အဖုိ႔ ငိုခ်င္ရက္ လက္ တို႔ျဖစ္သြားတာပဲ။
တကယ္က်ေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ ၆၀ ခုႏွစ္ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီးမွာ ဦးႏုကို အာဏာျပန္အပ္တယ္ဆိုတာ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုကို တကယ္ေလးစားလို႔ မ ဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အေနနဲ႔ အဲဒီအခါတုန္းက တဦးတည္း အပိုင္မကိုင္ႏိုင္ေသးလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္ကို သူ႔ရဲ႕ အိမ္ေတာ္ပါေတြနဲ႔အတူ အျပတ္ကိုင္ဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါကို အရင္လုပ္ဖို႔ လုိပါတယ္။ အိမ္ေတာ္ပါေတြဆိုတာက သူ႔ရဲ႕တပ္ရင္း ၄ တို႔ ဘာတို႔ကဟာေတြကို ေျပာတာပါ။ သူ႔အေနနဲ႔တပ္မေတာ္ထဲမွာ မီးေသမွအာဏာ ကို ထိန္းရတာၿမဲမယ္ဆိုတာ သူေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔သူဟာ သူ႔ကိုပခံုးနဲ႔ထမ္းတင္ခဲ့ပါတယ္ဆိုတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္တို႔ ဆိုရွယ္လစ္ ပါတီက တသိုက္ကို ဖယ္ပစ္တာပဲ။ ဒါမွ သူ႔ကို စိန္ေခၚမယ့္သူမရွိေတာ့ဘူးလို႔ သူက တြက္တာပါ။ အဲဒီ “ဘုရားၿပီး ျငမ္းဖ်က္” အၾကံအစည္ကို အျမန္ဆံုးအေကာင္ အထည္ ေဖာ္လုိက္တာ။ အဲဒါ ခုနကေျပာတဲ့ မိတၳီလာ CO ကြန္ဖရင့္။ ဗုိလ္ေန၀င္းဟာ အဲဒီလုိ သူနဲ႔ပခံုးခ်င္းယွဥ္ႏုိင္မယ့္လူေတြကို ဖယ္ရွားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ စိတ္ ေအးလက္ေအးနဲ႔ အာဏာသိမ္းပြဲကို စီစဥ္တာျဖစ္ပါတယ္။
အိမ္ေစာင့္အစုိးရလက္ထက္ ၁၈ လဆိုတဲ့ ကာလအတြင္းမွာ သူလုပ္ခဲ့တာကို ျပန္ၾကည့္ပါ။ အခု နအဖ လုပ္ေနတဲ့၊ အင္မတန္ အေပၚယံဆန္တဲ့ လမ္း သန္႔ရွင္းေရးတို႔၊ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးတို႔ အဲဒါေတြပဲ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ အခု ၾကံ့ဖြတ္နဲ႔တူတဲ့ ၾကံ့ခုိင္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးဆိုတာလဲ အဲဒီတုန္းကဖြဲ႔ခဲ့းဖူးတယ္။ အဲဒီကာလအတြင္းမွာ စစ္တပ္ရဲ႕ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို BSDC တုိ႔၊ ဘဏ္ေတြ၊ သတင္းစာတုိက္ေတြ၊ ႏုိင္ငံတကာ သေဘၤာလိုင္းေတြအထိ ျဖစ္တာတယ္။ တပ္မ ေတာ္သားေတြကိုပံုမွန္အစုိးရကေပးတဲ့ လစာအခြင့္အေရးေတြအျပင္ တျခားကရတဲ့ေငြနဲ႔ေထာက္ပံ့တယ္ဆိုတဲ့ အစဥ္အလာထြန္းကားေစခဲ့တယ္။ တပ္သားေတြကို အခြင့္အေရးနဲ႔ ေငြနဲ႔စည္း႐ံုးတဲ့အစဥ္အလာ ထူေထာင္လာခဲ့တယ္။ သူတို႔ဟာ သာမန္တပ္မေတာ္သားေတြရဲ႕ အာဏာသိမ္းတာေတြကို ေထာက္ခံေအာင္ ဒီလုိနည္း နဲ႔လုပ္တာျဖစ္တယ္။ ဒါ ဒီေန႔အထိပဲ။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ တည္ၿမဲေအာင္၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တပ္သားေတြက ေထာက္ခံေနေအာင္ ဒီလုိပဲစီးပြားေရး အခြင့္ အေရးေတြနဲ႔ ဆြဲေဆာင္တာပဲျဖစ္တယ္။
အဲဒီ အိမ္ေစာင့္အစုိးရကာလအတြင္းမွာ စစ္ဗိုလ္ေတြဟာ ၀န္ႀကီးဌာနတုိင္းမွာ ၀န္ႀကီး၀င္လုပ္ၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး အထူးအရာရွိလုပ္တဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြ ကလဲ အမ်ားႀကီးပဲ။ သူတို႔ဟာ အဆင့္အျမင့္ဆံုး တာ၀န္ေတြယူေနၾကတာ။ သန္႔ရွင္းအစုိးလက္ကေန အာဏာသိမ္းတယ္ဆုိေပမယ့္ ၀န္ႀကီးေတြကို ျဖဳတ္ပစ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အတြင္း၀န္ေတြ အပါအ၀င္ ၀န္ႀကီးဌာနကလူေတြကိုေတာ့ မူအတိုင္းထားၿပီး အသံုးခ်ခဲ့တယ္။ အဲဒီလုိအခ်ိန္မွာ သူတို႔က အစုိးရလုပ္ငန္းေတြကို သင္ယူ ေနၾကတယ္။ ဒါကို ၅၈ ခုႏွစ္မွာေရာ၊ ၆၂ ခုႏွစ္မွာေရာ ၀န္ႀကီးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကာနယ္ခ်စ္ၿမိဳင္က “တပ္မေတာ္ဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ယႏၱယားကို လည္ပတ္ေအာင္ ေကာင္း ေကာင္း လုပ္ႏိုင္တယ္လို႔ သူတို႔ကုိယ္သူတို႔ ယံုၾကည္မႈရသြားေစတယ္” လုိ႔ေျပာျပခဲ့တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ဗိုလ္ေန၀င္းတို႔ စစ္အုပ္စုဟာ မိမိကိုယ္ပုိင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း စလုပ္ႏုိင္တယ္၊ ျပည္ပနဲ႔ စီးပြားေရးအဆက္အသြယ္ေတြလည္း ရခဲ့တယ္။ ဂ်ပန္ စစ္ေလ်ာ္ေၾကးက ရခဲ့တဲ့ ျပည္ပအဆက္အသြယ္ေတြဟာ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီလက္ထဲကေန စစ္အုပ္စုအဆက္အသြယ္ေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ျပည္တြင္းမွာလဲ သူတို႔နဲ႔ နီးစပ္တဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ရွိလာတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ စစ္တပ္ဗ်ဴ႐ုိကရက္ အရင္းရွင္စနစ္ဟာ ပိုၿပီးေတာ့ခိုင္မာသည္ထက္ ခိုင္ၿမဲလာတယ္၊ ႀကီးထြားသည္ထက္ ႀကီးထြားလာတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။

စစ္ဗ်ဴ႐ုိကရက္ အရင္းရွင္စနစ္
ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိေျပာရသလဲဆိုေတာ့ ဗမာျပည္မွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဘာေၾကာင့္ သက္တမ္းရွည္ရသလဲဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာေန ၾကတာရွိလုိ႔ပါ။ ဒါကို ျပည္တြင္း/ျပည္ပ ပညာရွင္ေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးခ်ဥ္းကပ္ၾကတာ၊ ဒီေမးခြန္းကို ေျဖၾကားၾကတာလဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ။ က်ေနာ့္အျမင္ကေတာ့ ဗမာျပည္မွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ တည္ၿမဲေနတာ၊ ခုိင္မာေနတာရဲ႕ အဓိကအေၾကာင္းရင္းဟာ စစ္ဗ်ဴ႐ုိကရက္ လူတန္းစားတရပ္ ေမြးေပးထားႏိုင္လို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ခိုင္ခိုင္မာမာကို တည္ရွိေနၿပီလို႔ေျပာလို႔ရတယ္။ ဒါဟာ အေျခခံအက်ဆံုးပဲ။ က်န္တာေတြက သာမညထင္ပါတယ္။ ဗိုလ္ေန၀င္း လူရည္လည္တာတို႔၊ လူမဆန္ေအာင္ရက္စက္တာ တို႔၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးေျမႇာက္စားတတ္တယ္ စတဲ့ဟာေတြက အရံေတြပါ။ စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္အရင္းရွင္စနစ္ဆိုတာက ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေမြးလို႔ရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ျဖစ္စဥ္ေတြ အရွည္ႀကီးရွိတာပါ။ အဲဒီျဖစ္စဥ္ကို ဒီေနရာမွာ နည္းနည္းေလးေျပာခ်င္ပါတယ္။
DSI ကို ၁၉၅၁ ခုႏွစ္မွာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးက ကမကထျပဳၿပီးဖြဲ႔တယ္။ စစ္ဗိုလ္စစ္သားေတြသံုးတဲ့ ကုန္ေသးကုန္မႊားေတြကုိ ေရာင္းေနတဲ့ Canteen ေတြ အတြက္ ျပည္ပနဲ႔တုိက္႐ိုက္ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ဖုိ႔ဆိုၿပီး ေပၚလာတာျဖစ္တယ္။ DSI က ျပည္ပကုန္ေတြကုိ ေအာတိုက္ၿပီးသြင္းတယ္။ စစ္သံုး/အရပ္သံုး မခြဲဘူး။ အစုိးရက အထူးအခြင့္အေရးေပးထားလို႔ “အရွင္ေမြး ေန႔ခ်င္းႀကီး” ျဖစ္လာတယ္။ စစ္တပ္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရွိတဲ့လူေတြ၊ ပိုက္ဆံရွိတဲ့လူေတြ က်ေနာ္တို႔မႏၱေလး မွာဆိုရင္ နန္းတြင္းထဲသြားၿပီး DSI မွာ ၀ယ္ရတာကိုပဲ အခြင့္အေရးတခုလို ျဖစ္ေနတာ။ အဲဒီတုန္းက တျခားတုိင္းရင္းသား ပုဂၢိလအရင္းရွင္ေတြဆိုရင္ လုိင္စင္ ေလွ်ာက္တာကစၿပီး စည္းကမ္းကလနားေတြ၊ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူေတြက အမ်ားႀကီးျဖတ္သန္းရေတာ့ မႀကီးပြားႏိုင္ဘူး။ အင္မတန္ ခက္ခဲတယ္။ DSI က်ေတာ့ သူတို႔လူေတြမို႔လို႔ အျမန္ႀကီးထြားတယ္။
အဲဒီတုန္းက တုိင္းရင္းသား ပုဂၢလိကအရင္းရွင္လူတန္းစား ဆိုတာကလဲ အရပ္သားအစုိးရ၀န္ႀကီးေတြကို မွီခိုအားထားရတာ။ အဲဒီ၀န္ႀကီးေတြက အားေပးမွပဲ သူတို႔လဲ ခ်မ္းသာၾကတာ။ အဲဒီအထဲမွာ တ႐ုတ္၊ ကုလားေတြလဲ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ဗိုလ္ေန၀င္းအစျပဳတဲ့ စစ္အုပ္စုဟာ တ႐ုတ္ - ကုလားအ ေပၚမွာ လူမ်ဳိးေရးအရ ဘာေၾကာင့္မုန္းတီးတယ္ဆိုတာ ဒီဟာလဲ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္တခ်က္ျဖစ္တယ္။ သူတို႔နဲ႔အရင္ကတည္းက စီးပြားၿပိဳင္ဘက္လို ျဖစ္ေနခဲ့လို႔။ တကယ္က်ေတာ့ လက္ေတြ႔မွာ စစ္ဗ်ဴ႐ုိကရက္အရင္းရွင္ကို အရပ္သားဗ်ဴ႐ိုကရက္အရင္းရွင္က မၿပိဳင္ႏိုင္ပါဘူး။
DSI ဟာလဲသူမ်ားနည္းတူ လုိင္စင္ေတာ့ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ အရပ္သား၀န္ႀကီးက ဆိုရွယ္လစ္ပါတီက ၀န္ႀကီးဆိုရင္ေတာ့ ျပႆနာမရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဦးရာရွစ္လို ၀န္ႀကီးဆိုရင္ေတာ့ အရစ္ရွည္ေနေတာ့တာ။ ဒါကို စစ္တပ္က ေသေသခ်ာခ်ာ ၿငိဳးထားတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ DSI က သိပ္ႀကီးလာတဲ့အခါက်ေတာ့ BEDC ဆုိၿပီး ေကာ္ပုိေရးရွင္းဖြဲ႔တယ္။ အဲဒီတုန္းက အရပ္သား၀န္ႀကီးတုိင္းမွာ ကိုယ္ပုိင္ကိုင္ထားတဲ့ ေကာ္ပိုေရးရွင္းေတြ ရွိၾကတယ္။ ဦးဗေဆြဆိုရင္ တနသၤာရီတုိင္းကို အေျခခံ တယ္။ ဗုိလ္ခင္ေမာင္ေလးကဆို မႏၱေလးတုိင္းကုိ အေျခခံတယ္။ ရွမ္းျပည္နယ္မွာ ရွမ္း၀န္ႀကီးေတြကိုင္တဲ့ ေကာ္ပိုေရးရွင္းေတြရွိၾကတယ္။ ၀န္ႀကီးတုိင္းလိုလုိမွာ လက္ကိုင္ေကာ္ပုိေရးရွင္းေတြရွိသလို၊ လယ္သမား၊ အလုပ္သမားလူတန္းစားနာမည္ခံထားတဲ့ ေကာ္ပိုေရးရွင္းေတြလဲ ရွိၾကတယ္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ သခင္တင္၊ သခင္ ပန္းၿမိဳင္၊ သခင္ေက်ာ္ဒြန္း စသျဖင့္ အပိုင္စားေကာ္ပုိေရးရွင္းေတြက လူ႔အလႊာလူတန္းစားနာမည္ခံ ေကာ္ပိုေရးရွင္းေတြခ်ည္းပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေကာ္ပုိေရးရွင္းမွ BEDC ကုိမၿပိဳင္ႏိုင္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ဒါဟာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔၊ ဗိုလ္ခင္ညိဳတို႔ စီးပြားေရးလုပ္တတ္လို႔လားဆုိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်က္က သူတုိ႔မွာစစ္တပ္ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေရာက္ေလရာေဒသတိုင္းမွာ တျပည္လံုးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ၿပီးလုပ္ႏိုင္တယ္။ တပ္မေတာ္သားေတြကို လုိသလုိခိုင္းလို႔ရတယ္။ လခေပးဖို႔မလိုဘူး။ တပ္မေတာ္သားေတြကို ႀကိဳက္သလို ေခါင္းပံုျဖတ္လုိ႔ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔နဲ႔ၿပိဳင္ဆုိင္တဲ့လူ မရွိဘူး။
ဒုတိယတခ်က္က အရပ္သား၀န္ႀကီးေတြကိုင္တဲ့ ေကာ္ပိုေရးရွင္းေတြက အကုန္အက်မ်ားတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔က ေရြးေကာက္ပြဲအ တြက္လဲ စဥ္းစားရေသးတယ္။ မဲရဖုိ႔ စည္း႐ံုးေရးကလဲ လုပ္ရေသးတယ္။ မဲ႐ံုေစာင့္ေတြ၊ စည္း႐ံုးေရးမွဴးေတြေမြးရတယ္။ အဲဒါေတြက်ေတာ့ အလကားခုိင္းလို႔မရ ဘူး။ ေပးရကမ္းရတယ္။ စစ္ဗိုလ္ စစ္သားက်ေတာ့ BEDC က အလကားခုိင္းလို႔ရတယ္။ တျပားမွေပးဖုိ႔မလုိဘူး။ ေနာက္တခါ အရပ္သား၀န္ႀကီးေတြက်ေတာ့ မဲ ဆြယ္ဖို႔အတြက္ တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲတို႔၊ သီတင္းကၽြတ္ပြဲတို႔၊ သႀကၤန္တို႔၊ ထီးတင္ပြဲတို႔အတြက္လဲ ပိုက္ဆံကုန္ရတယ္။ BEDC က ဒါေတြ ဘာမွလုပ္ဖို႔မလုိဘူး။ ရသမွ် ကို စုထားလုိက္ဖုိ႔ပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ BEDC ႀကီးထြားတဲ့ႏႈန္းက အရမ္းျမန္တာ။
အဲဒါေၾကာင့္ BEDC နဲ႔ က်န္တဲ့ အရပ္သားေကာ္ပိုေရးရွင္းေတြရဲ႕ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈ၊ အျပန္အလွန္မုန္းတီးမႈဟာ တျဖည္းျဖည္းႀကီးသည္ထက္ ႀကီးထြားလာ တယ္။ ဒါေပမဲ့အဲဒီတုန္းက ဖဆပလက တစည္းတလံုးတည္းရွိေနလို႔ စစ္တပ္က အားမစမ္းရဲေသးဘူးျဖစ္ေနတာ။ ဒါေၾကာင့္လဲ စစ္အုပ္စုဟာ ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီ စနစ္၊ ပါလီမန္ထဲမွာရွိတဲ့ ပါတီကုိမုန္းတာရဲ႕ အဓိကက်တဲ့အခ်က္ဟာ အဲဒါပါ။ ဒါဟာ လူတန္းစားအေျခခံလို႔ေျပာရင္ကို ရပါတယ္။
အဲေတာ့ အရပ္သား၀န္ႀကီးေတြကို ျဖတ္သန္းၿပီး BEDC ဟာ စီးပြားေရးလုပ္ေနရတာကို စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္ေတြက ၾကာေတာ့မႀကိဳက္ဘူး။ ေအာက္က်ဳိ႕ရ တယ္လုိ႔ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကငါတို႔သာ အာဏာရရင္ဒီျပႆနာေတြ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ထင္ၾကတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဖဆပလကြဲတာဟာသူတို႔ကုိ သိၾကားမင္းေပး တဲ့အခြင့္အေရးပဲလို႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ စစ္အုပ္စုဟာ ယူနီေဖာင္းခၽြတ္ ေရြးေကာက္ပြဲမ၀င္၀ံ့ဘူး။ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္မယ္ဆုိရင္ သူတို႔႐ႈံးခ်င္တိုင္း႐ႈံးမယ္ဆိုတာ အ႐ူး ေတာင္သိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူတို႔က အခုလို ဖဆပလ ကြဲတဲ့အခါက်ေတာ့ ယူနီေဖာင္းလဲ ခၽြတ္ဖို႔မလုိဘူး၊ အာဏာကိုလဲ ၀င္ရလုိက္တာျဖစ္တယ္။
ဒီေနရာမွာ အိမ္ေစာင့္အစုိးရလက္ထက္တုန္းက စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္အရင္းရွင္လူတန္းစားက ႏိုင္ငံ့စီးပြားေရးကို ခ်ဳပ္ကိုင္လာပံု၊ နာမည္ေကာင္း ယူပံုနမူနာ နည္းနည္းေျပာခ်င္တယ္။ BPI ကိုေဆး၀ါးသြင္းကုန္ေတြ မသြင္းရေအာင္ဆုိၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ထုတ္မယ္ဆိုၿပီး ဖဆပလအစုိးရက ထူေထာင္ခဲ့တယ္။ ႏွစ္တိုင္း အ႐ႈံးေပၚတယ္။ အ႐ႈံးေပၚမွာေပါ့၊ ႏုိင္ငံျခားေဆးနဲ႔မွမၿပိဳင္ႏိုင္တာ။ BPI ဆိုတာ ကုန္ၾကမ္းဟူသမွ်လဲ ႏိုင္ငံျခားက၀ယ္ေနရတာ။ စက္အပုိပစၥည္းကလဲ ႏိုင္ငံျခားက၀ယ္ ေနရတာ။ အိမ္ေစာင့္အစုိးရက်ေတာ့ BPI က မ႐ႈံးေတာ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ စစ္တပ္က မ်က္လွည့္ျပလိုက္တာပဲ။ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနကေန BPI မွာ ေရာင္းမ ကုန္လို႔ပုိေနတဲ့ B 1 တို႔၊ Yeast တို႔စတဲ့စားေဆးေတြကို သိမ္းၾကံဳး၀ယ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သူတို႔ထုိးစစ္ႀကီးေတြ၀င္လာတဲ့အခါမွာ ကြန္ျမဴနစ္အေျခစိုက္တဲ့ ေဒသ ကလူထုေတြကို စည္း႐ံုးတဲ့အေနနဲ႔ အခမဲ့ေ၀ေပးတယ္။ တခ်က္ခုန္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ပဲ။ လူထုကိုလဲ စည္း႐ံုးရာက်တယ္၊ သူတို႔ေဆးေတြလဲ ေရာင္းထုတ္ရာက်တယ္။ အစကေတာ့ လူထုေတြက အဲဒီေဆးေတြကို မစား၀ံ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ လက္နက္ကိုင္ေနတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတြက “ဟာ ... ေပးရင္ ယူသာယူ၊ အလကားရရင္ ယူသာယူ။လူ အတြက္လဲစားလို႔ရတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔မစားခ်င္ရင္ ၀က္ေတာင္ေကၽြးလို႔ရတယ္၊ ေနာက္ၿပီးအရက္ခ်က္တဲ့ စိမ္ရည္အျဖစ္လဲသံုးလုိ႔ရတယ္” လုိ႔ေျပာလိုက္ေတာ့ လူထု ကလဲယူတယ္။ လူထုက ေနာင္လာရင္ မ်ားမ်ားယူခဲ့ပါလို႔ေတာင္ မွာလုိက္ေသးတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ BPI မွာပံုေနတဲ့ ေရာင္းမကုန္တဲ့ဟာေတြ အကုန္လံုးေရာင္းထြက္ သြားတယ္။ “BPI အျမတ္ေပၚၿပီ” လုိ႔ စစ္အစုိးရက သတင္းစာမွာ ၀ါဒျဖန္႔ႏုိင္သြားတယ္။
ေနာက္တခုက ဓာတ္ခဲသံုး “ၾကံ့ခုိင္ေရး” ေရဒီယို။ အဲဒါကို စစ္တပ္ကသတင္းေပးေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕လူႀကီးေတြကုိ စစ္တပ္က၀ယ္ေပးတယ္။ အဲေတာ့ ဗမာျပည္မွာတပ္ဆင္တဲ့ ၾကံ့ခုိင္ေရးေရဒီယုိဟူသမွ် အကုန္လံုးေရာင္းစြံသြားတယ္။ ေရာင္းမထြက္ဘူးဆိုတဲ့ ျပႆနာမရွိဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ကြန္ျမဴနစ္ပါ တီရဲ႕ စစ္တပ္ေတြ၊ တပ္ရင္းေတြမွာလဲ အကုန္လံုးအဲဒီ ၾကံ့ခုိင္ေရးေရဒီယုိေတြပဲ ျဖစ္ကုန္တယ္။
ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔၊ ဗိုလ္ခင္ညိဳတို႔ စီးပြားေရးလုပ္တတ္တယ္ဆိုတာ အဲဒါမ်ဳိးပါ။ အဲလို စီးပြားေရးမ်ဳိးကေတာ့ အာဏာရွိတဲ့လူတုိင္း လုပ္တတ္ပါတယ္။ အာဏာနဲ႔စီးပြားေရးလုပ္လို႔လဲ ဗ်ဴ႐ိုကရက္အရင္းရွင္လို႔ေခၚတာပါ။ စစ္၀တ္စံု၀တ္ထားေတာ့ စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္အရင္းရွင္ျဖစ္တာပါပဲ။

“ဆုိရွယ္လစ္” - “ျပည္သူပုိင္”
အထက္မွာေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း ၁၉၆၂ ခုႏွစ္က်ေတာ့ ဒီစစ္ဗိုလ္ေတြလဲ ၀န္ႀကီးလုပ္တတ္သြားၾကၿပီ။ ေတာ္လွေရးေကာင္စီအစုိးရဆိုတာကလဲ ပါလီမန္ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္မေပးရေအာင္ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒကို ဖ်က္ပစ္လိုက္တယ္။ အာဏာကို စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္လူတန္းစားက ရာခုိင္ႏႈန္းျပည့္ ခ်ဳပ္ကိုင္လုိက္ၿပီလုိ႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ အဲေတာ့ လုပ္ရကိုင္ရတာလဲ လြယ္တယ္။ ဘာလုပ္ခ်င္လုပ္ခ်င္ အမိန္႔ဒီဂရီထုတ္လိုက္ရင္ ၿပီးတာပဲ။ ပထမ၀န္ႀကီးေတြ ဖမ္းလိုက္၊ အေျခခံဥပေဒ ဖ်က္လုိက္၊ အကုန္လံုးအမိန္႔ေၾကညာခ်က္ဆိုတာကေန လုပ္သြားတာ။ ဒါေပမဲ့ ၿပိဳင္ဖက္ေကာ္ပိုေရးရွင္းေတြ ဖ်က္ဖို႔အတြက္ နည္းနည္းခက္ေနတယ္။ အဲေတာ့ လုပ္နည္းတမ်ဳိးထြင္ရတယ္။ အဲဒါ ဘာလဲဆိုေတာ့ “ဆိုရွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရး” ဆိုတဲ့ အလံထူၿပီး “ျပည္သူပုိင္သိမ္းတယ္” ဆိုၿပီး လုပ္လုိက္တာပဲ။ ဆိုရွယ္လစ္ ေတာ္လွန္ေရး သူတုိ႔ဘာေၾကာင့္လုပ္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းရင္းက အဲဒါပါပဲ။ ေဒသႏၱရေကာ္ပုိေရးရွင္းေတြလဲ အဖ်က္ခံရတယ္။ က်န္တဲ့ လူထုလူတန္းစားဆုိတာ ေတြကို အေျခခံထားတဲ့ ေကာ္ပိုေရးရွင္းဆိုတာေတြလဲ အကုန္လံုးဖ်က္ရတယ္။ အရင္တုန္းက ဆိုရွဝ္လစ္ပါတီနဲ႔မကင္းတဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးတို႔၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္တို႔) လုပ္ထားတဲ့ BDEC လဲ ျပည္သူပိုင္စာရင္းထဲ ပါသြားတယ္။
တကယ္က်ေတာ့ စစ္အုပ္စုတခုကို ေနာက္စစ္အုပ္စုတခုက အစားထုိးတယ္ဆိုရင္ တသုိက္တျမံဳလံုး ရွင္းပစ္ရတာျဖစ္တယ္။ အစအနခ်န္ထားလုိ႔ မရ ဘူး။ အဲလိုဖ်က္သိမ္းတဲ့အခါမွာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ စီးပြားေရးအေဆာက္အအံုေတြကိုပါ ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္တာ။ အဲလိုဖ်က္သိမ္းလိုက္တဲ့ အေၾကာင္းအရင္းတ ခုကလဲ “ျပည္သူပိုင္” ဆုိတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွာ ေကာ္ပိုေရးရွင္းမွန္သမွ် စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္အရင္းရွင္လူတန္းစားပိုင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲေတာ့ စစ္တပ္ပိုင္ေကာ္ပိုေရးရွင္း ရယ္လုိ႔လဲ သပ္သပ္ထားေနစရာ မလုိေတာ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ။ သူတို႔ “ဆိုရွယ္လစ္” အလံ ဘာေၾကာင့္ထူလဲဆိုရင္တခုက ၿပိဳင္ဘက္တုိင္းရင္းသားအရင္းရွင္ေတြ ပုိင္တဲ့ေကာ္ပုိေရးရွင္းေတြနဲ႔ အရင္ဆုိရွယ္လစ္စစ္ဗုိလ္ေတြရဲ႕ အရင္းအႏွီးေတြကို မဆလ စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္အရင္းရွင္လူတန္းစား တဦးတည္းပုိင္လုပ္ႏိုင္တယ္။ ေနာက္ တခုက တခ်က္ခုတ္ - ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ဆိုသလို နလဗိန္းတံုး ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကိုလဲ “ဆိုရွယ္လစ္” ေတာ္လွန္ေရးမႈိင္းတုိက္လို႔ရသြားတယ္။ တခ်ဳိ႕လူေတြကေတာ့ နလဗိန္းတံုးႏိုင္ငံေရးသမား မဟုတ္ပါဘူး။ “ဆိုရွယ္လစ္” ေတာ္လွန္ေရးကို ယံုၾကည္ဟန္ေဆာင္ၿပီး ၀င္ၿပီးေနရာယူၾကတာပါ။ အဲေတာ့ ေကာ္ပိုေရးရွင္းအသစ္ေတြရဲ႕ ဘုတ္အဖြဲ႔ေတြျဖစ္ၾကတာ မနည္းဘူး။ ဗုိလ္ေန၀င္းတို႔ စစ္အုပ္စုမွာလဲ သံုးမကုန္ ယူမခမ္း “ျပည္သူပုိင္” သိမ္းထားတာေတြက မနည္းဘူး။ အဲဒီအခါမွာ လက္နက္ခ် ကြန္ျမဴနစ္ေတြကလဲ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္း ေတြ႔ၾကတာပဲ။
ခ်ဳပ္လုိက္ရင္ စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္အရင္းရွင္လူတန္းစားဟာ ေပၚစက DSI နဲ႔စတာ၊ ဖြတ္ဘ၀။ BDEC ျဖစ္ေတာ့ ဖြတ္ႀကီး။ “ဆိုရွယ္လစ္” ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ ေတာ့ မိေက်ာင္းျဖစ္တာပဲ။ အဲဒီမိေက်ာင္း မျပဳတ္မခ်င္း လူထုခ်မ္းသားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္မို႔ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္၊ အာဏာသိမ္းတုန္းက၀န္ႀကီးေတြနဲ႔ အာဏာရပါတီေခါင္းေဆာင္ေတြကို စစ္အစုိးရဟာမဖမ္းခဲ့ပါဘူ။ ၆၂ ခုႏွစ္၊ အာဏာသိမ္း တဲ့အခါက်ေတာ့ ပထစ၊ ဖဆပလ အကုန္လံုးေထာင္ထဲေဂ်ာင္းရပါတယ္။ ဒီတႀကိမ္အာဏာသိမ္းတာဟာ လက္တည့္စမ္းတာ၊ ဇာတ္တိုက္တာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။