ႀကိဳးစင္ေပၚမွ မွတ္တမ္းမ်ား ဂ်ဴးလိယက္ဖူးခ်စ္ (အခဏ္း ၈)

သမုိင္း၏ တစိတ္တပိုင္း

၁၉၄၃ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၉ ရက္ေန႔။
က်ေနာ့္ အက်ဥ္းခန္းေရွ႕တြင္ ခါးပတ္တခုခ်ိတ္ထားသည္။ က်ေနာ္၏ ခါးပတ္ျဖစ္သည္။ ဤကား ေထာင္ေျပာင္းမည့္
အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္သတည္း။ က်ေနာ့္အား ႐ံုးတင္စစ္ေဆးရန္ က်ေနာ့္ကို ႐ုိခ္သို႔ ေခၚသြားၾကေတာ့မည္၊ ထုိ႔ေနာက္ ဘာလာမည္၊ ညာလာမည္ စသည္ျဖင့္ ျဖစ္သတည္း။ အခ်ိန္သည္ က်ေနာ္၏ အသက္တခ်ပ္မွ ေနာက္ဆံုးတလုပ္စာကို အငန္းမရ ကိုက္ျဖတ္လ်က္ေနေပၿပီ။ ပန္းကရာ့စ္တြင္ ေနခဲ့ရေသာ ရက္ေပါင္းေလးရာ့တဆယ့္တရက္တို႔ လ်င္ျမန္စြာ ကုန္လြန္သြားပံုမွာ နားမလည္ႏုိ္င္ေအာင္ပင္ ရွိသည္။ ေနာက္ ဘယ္ႏွစ္ရက္က်န္ေသးသလဲ။ ဒီရက္ေတြမွာ က်ေနာ္ ဘယ္ကိုေရာက္ေနမွာလဲ။ ဒီရက္ေတြဟာ ဘယ့္ နဲ႔ ေနလိမ့္မလဲ။
မည္သုိ႔ပင္ရွိေစ၊ ထုိရက္မ်ားအတြင္း စာေရးႏိုင္မည့္ အခြင့္အေရးကား မေပၚဖို႔က မ်ားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္၏ ေနာက္ဆံုးသက္ေသထြက္ခ်က္ကို ေရးထားခဲ့ပါသည္။ ဤသည္ကား သမုိင္း၏တစိတ္တပိုင္း ျဖစ္သည္။ ဤအစိတ္အပုိင္းအတြက္ သက္ေသခံႏိုင္မည့္သူမ်ားတြင္ က်ေနာ္တေယာက္သာ အသက္ႏွင့္ ခႏၶာၿမဲ၍ ေနေသးပံုေပၚပါသည္။
……. ……. ……. ……. ……. ……. ……. ……. ……. ……. …….
၁၉၄၁ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလတြင္ ခ်က္ကိုစလုိ ဗားကီးယားျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟုိေကာ္မတီတခုလံုး အဖမ္းခံရသည္။ ဤသို႔ေသာ္ အခ်ိန္ဆိုးမ်ဳိးသုိ႔ ဆိုက္ေရာက္လွ်င္ အစားထုိးရန္ ျပင္ဆင္ထားေသာ အရံေခါင္းေဆာင္မ်ားလဲ အဖမ္းခံၾကရသည္။ ပါတီအေပၚသို႔ ဤမွ်ျပင္းထန္နက္႐ႈိင္းေသာ ဒဏ္မ်ဳိး အဘယ့္ ေၾကာင့္ က်ေရာက္လာႏုိင္ရသနည္းဟူေသာကိစၥကို ယခုထက္ထိ အေၾကာင္းရွာ၍ တိတိက်က်မရေသး။ တေန႔ ဂက္စတာပိုအရာရွိမ်ားကို စစ္ေဆးေမးျမန္းသည့္ အခါ၌ကား ဤကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ေသာ သဲလြန္စမ်ား ေပၚလာႏုိင္ေပမည္။ က်ေနာ္ႀကိဳးစား၍ စံုစမ္းခဲ့သမွ်ကား အခ်ည္းအႏွီးမွ်သာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ပက္ခ်က္နန္းေတာ္ တြင္ ေထာင္ဘာယာအျဖစ္ လုပ္ေနစဥ္ကာပင္ ဘာကေလးတခုမွ် အစြန္းအစရွာမေတြ႔ခဲ့။ ဤကိစၥတြင္ ရန္သူ၏စနက္လဲ တခ်ဳိ႕တ၀က္ ပါေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ေပါ့ေလ်ာ့မႈလဲ အေတာ္မ်ားမ်ားႀကီး ပါ၀င္ေပမည္။ ေျမေအာက္တြင္ - ၂ - ႏွစ္ၾကာမွ် ေအာင္ျမင္စြာ အလုပ္လုပ္ႏုိင္ခဲ့ၾကသျဖင့္ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ သတိေပ့ါေလ်ာ့ လာၾကသည္။ ငိုက္လာၾကသည္။ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းကား က်ယ္ျပန္႔လာခဲ့သည္။ ရဲေဘာ္သစ္မ်ားကိုလဲ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ဆြဲသြင္းလာၾကသည္။ အျခား ကိစၥမ်ားအတြက္ ေဘးဖယ္၍ခ်န္ထားရမည့္ ရဲေဘာ္မ်ားကိုပါ ဆြဲသြင္းလာၾကသည္။ ပါတီစက္ယႏၱရားလဲ အ၀န္းက်ယ္လာကာ ထိန္း၍မရ သိမ္း၍မရေအာင္ပင္ ႐ႈပ္ေထြးလာသည္။ ႐န္သူတို႔သည္ ပါတီဌာနခ်ဳပ္ကုိထုိးႏွက္ရမည့္ လက္သီးခ်က္ကို အခ်ိန္ယူ၍ ျပင္ဆင္ေနခဲ့ပံုရသည္။ ဆိုဗီယက္ယူနီယံအား ၀င္တုိက္ရန္ျပင္ ဆင္ၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္မွ ထိုလက္သီးခ်က္လဲ က်ေရာက္လာေလသည္။
အစက က်ေနာ္သည္ ရဲေဘာ္ေပါင္းမည္မွ် အဖမ္းခံၾကရသည္ကုိ အျပည့္အစံုမသိခဲ့။ သာမန္အဆက္အသြယ္မ်ားကို ေစာင့္ၿမဲေစာင့္ေနခဲ့သည္။ သုိ႔ ေသာ္ အဆက္အသြယ္ကား မရေတာ့။ တလမွ်ၾကာေသာအခါ ကိစၥအႀကီးအက်ယ္တရပ္ ျဖစ္ေနၿပီဟူေသာအခ်က္မွာ ထင္ရွားလာခဲ့သည္။ အဆက္အသြယ္ကို ေစာင့္ေန႐ံုႏွင့္မၿပီးေတာ့ဟူေသာ အခ်က္မွာလဲ ရွင္းလာသည္။ က်ေနာ္သည္ အဆက္အသြယ္ကို ကိုယ္တုိင္လုိက္၍ ရွာပါေတာ့သည္။ အျခားသူမ်ားသည္လဲ ဤ သို႔ပင္ ရွာေဖြၾကေလေတာ့သည္။
က်ေနာ္ပထမဦးစြာ ရွာ၍ေတြ႔သူကား ခ်က္ခီတုိင္း၊ အလယ္ပုိင္းခ႐ုိင္မွ ေခါင္းေဆာင္ ေဟာန္းဇာ၊ ဗီစေကာခ်ီလ္ ျဖစ္ပါသည္။ သူကား လက္စြမ္းလက္ စ ရွိသူျဖစ္သည္။ ပါတီအေနႏွင့္ ဗဟုိသတင္းစာတေစာင္ မရွိဘဲျဖစ္မေနရန္၊ ႐ူဒဲပရားေဗာ သတင္းစာထုတ္လုိသည္။ သတင္းစာအတြက္ သတင္း၊ စာမူမ်ားပင္ ျပင္ဆင္ထားသည္။ က်ေနာ္က ေခါင္းႀကီးပိုင္းကို ေရးသည္။ သို႔ေသာ္ ရရွိထားေသာသတင္းမ်ား (၎သတင္းမ်ားကို ထိုအခ်ိန္အထိ က်ေနာ္မၾကားဖူးခဲ့) ကို ႐ူဒဲ ပရားေဗာ အမည္ျဖင့္ မဟုတ္ဘဲ၊ ေမေဒးသတင္းစာဟု ထုတ္ျပန္ၾကရန္ သေဘာတူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့ၾကသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အျခားေနရာတေနရာမွ ႐ူဒဲပရားေဗာသတင္းစာကို အေရးေပၚ အခ်ဳိးအစားမ်ဳိးျဖင့္ ထုတ္ေ၀လုိက္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။
သို႔ျဖင့္ ေျပာက္က်ားလုပ္ငန္းမ်ား တလၿပီးတလ ဆက္၍လာေလသည္။ ပါတီကား ျပင္းထန္လွေသာဒဏ္ကုိ ခံလုိက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ဒဏ္ခ်က္ ေၾကာင့္ေသ၍မသြား။ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ ရဲေဘာ္သစ္တုိ႔သည္ တပိုင္းတစ က်န္ရစ္ေသာအလုပ္တို႔ကို ေကာက္၍ကိုင္ၾကသည္။ က်ဆံုးသြားေသာ ေခါင္းေဆာင္ မ်ား၏ေနရာသို႔ လူသစ္မ်ားသည္ ခိုင္မာေသာ သႏၶိဌာန္မ်ားျဖင့္ ၀င္လာၾကသည္။ စည္း႐ံုးေရး၏ အေျခခံမ်ားမၿပိဳကြဲရန္ ေပ်ာ့တီးေပ်ာ့ဖတ္ ျဖစ္မကုန္ရန္ ႀကိဳးစား အားထုတ္ၾကေလသည္။ ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္သာ လုိၿမဲလုိ၍ေနေလသည္။ ေျပာက္က်ားလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အႏၱရာယ္မ်ားရွိသည္။ ဆုိဗီယက္ယူနီယံအား တုိက္ခိုက္လိမ့္ မည္ဟု တြက္ထားၾကေသာအခ်ိန္၊ ဤသို႔ေသာ အေရးႀကီးဆံုးအခ်ိန္မ်ဳိး၌ တက္ညီလက္ညီ မလုပ္ႏိုင္မည္စုိးရသည္။
က်ေနာ္၏ လက္တြင္းသို႔ ေျပာက္က်ားစနစ္ျဖင့္ ထုတ္ေ၀ေနေသးေသာ ႐ူဒဲပရားေဗာ သတင္းစာတေစာင္ ေရာက္လာေသာအခါတြင္ ႏုိင္ငံေရး၀ါ ရင့္ေသာ လက္ရာတခုကို ရိပ္မိခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔၏ ေမေဒးသတင္းစာကား မ်ားစြာမစြန္လွ။ သို႔ေသာ္ အျခားသူမ်ားသည္ ထုိသတင္းစာကို ေတြ႔ရေသာအခါ တြဲ၍ အလုပ္လုပ္ႏုိင္ေလာက္သည့္ လူတေယာက္ရွိသည္ဟု အကဲခတ္မိၾကျပန္ေလသည္။ သို႔ျဖင့္ တဦးႏွင့္တဦး လုိက္လံ၍ ရွာေဖြၾကပါေတာ့သည္။
ရွာရသည္ကား ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲတြင္ ရွာရသည္ႏွင့္တူသည္။ အသံတသံ ေပၚလာသျဖင့္ ထိုအသံေနာက္သုိ႔ လုိက္ၾကသည္ - ထုိခဏ၌ပင္ အသံ သည္ အျခားတဖက္မွ ေပၚလာျပန္ေလသည္။ ႀကီးမားေသာဆံုး႐ႈံးမႈကို ခံခဲ့ရၾကရသျဖင့္ ပါတီတရပ္လံုးမွာ သတိထားေနၾကသည္။ ႏိုးႏိုးၾကားၾကား ျဖစ္ေနၾကသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္မွလူႏွစ္ေယာက္သည္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ဆက္သြယ္မိၾကပါမည့္အေရး တေယာက္က တေယာက္အေပၚထားရွိေသာ အစမ္းအသပ္၊ အစစ္အေဆးေပါင္းစံုတို႔ကို ထိုးေဖာက္ၾကရသည္။ အခ်င္းခ်င္းသာမက၊ ဆက္သြယ္ေရးကို ကိုင္ထားၾကေသာ အျခားသူတို႔၏ စမ္းသပ္မႈမ်ား၊ အထစ္အေထ့မ်ားကိုလဲ ေက်ာ္နင္းၾကရသည္။ ပုိ၍ခက္ခဲေသာ ကိစၥမွာ က်ေနာ္က က်ေနာ္ရွာေနေသာသူကို မသိသလို၊ သူကလဲ က်ေနာ္မည္သူမွန္း မသိျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ကား က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦးစလံုးသိၾကသည့္ ကြင္းဆက္တခုကို ရွာ၍ေတြ႔ၾကသည္။ ထုိသူကား ဆရာ၀န္ မီးေလာ့ရွ္၊ နဲဒၿဗဲဒ္ ဟူေသာအလြန္ ေတာ္သည့္ သူငယ္တေယာက္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ၎သည္က်ေနာ္တို႔၏ ပထမဆံုးေသာ ဆက္သားျဖစ္ေလသည္။ ဤသို႔ ၾကံဳလာရျခင္းသည္ပင္လွ်င္ မေတာ္တ ဆ အေၾကာင္းတုိက္ဆိုင္ျခင္းလဲ ပါသည္။ ဇြန္လအလယ္ပုိင္းတြင္ က်ေနာ္ေနမေကာင္းျဖစ္သျဖင့္ က်ေနာ္အားေဆးကုရန္ လီဒါ့ကိုလႊတ္၍ သူ႔အားေခၚခဲ့ရပါသည္။ သူကား ဘာ့က္စ္တို႔၏ အိမ္သို႔ခ်က္ျခင္းေပါက္လာကာ ထိုေနရာတြင္ပင္ သူႏွင့္က်ေနာ္ နားလည္မႈ ရသြားၾကပါသည္။ သူကိုယ္တိုင္ပင္ `အျခားသူ´ ကိုရွာေဖြရန္ တာ၀န္ရထားခဲ့သည္၊ သို႔ေသာ္ သူရွာရမည့္သူမွာ က်ေနာ္ျဖစ္မွန္း မရိပ္မိခဲ့။ မရိပ္မိသည္သာမက၊ တဖက္တြင္ရွိေသာ သူတို႔ကဲ့သုိ႔ပင္ က်ေနာ္ကား အဖမ္းခံရသည္၊ ေသေကာင္းပင္ ေသဆံုးခဲ့ၿပီဟု ယံုၾကည္ေနေလသည္။
၁၉၄၁ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၂၂ ရက္ေန႔တြင္ ဟစ္တလာသည္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံကို ၀င္ေရာက္တုိက္ခိုက္ေလသည္။ ထိုေန႔ည၌ပင္ ဤအျဖစ္အပ်က္သည္ က်ေနာ္တို႔အတြက္ မည္သို႔အဓိပၸာယ္ပါေနသည့္အေၾကာင္း စာတမ္းကေလးတေစာင္ကို ေဟာန္းဇ္ဗီစေကာခ်ီလ္ႏွင့္အတူ ျဖန္႔ခ်ိလုိက္ပါသည္။ ဇြန္လ ၃၁ ရက္ေန႔ တြင္ က်ေနာ္ၾကာျမင့္စြာ ရွာေဖြေနေသာသူႏွင့္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ေတြ႔ရွိရပါသည္။ က်ေနာ္သတ္မွတ္ထားေသာ အိမ္သို႔ သူလာ၍ေတြ႔ပါသည္။ သူ႔အေနႏွင့္မည္သူ႔ ကို ေတြ႔ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိႏွင့္ၿပီးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္ဘက္ကမူ မည္သူႏွင့္ ေတြ႔ရမည္ကုိမသိေသး။ ထိုေန႔ညကား ေႏြရာသီ၏ညျဖစ္သည္။ ဖြင့္ ထားေသာ ျပဴတင္းေပါက္မ်ားမွေန၍ နန္းလံုးႀကိဳင္ပန္းရနံ႔မ်ား သင္းပ်ံ႕၍ေနၾကသည္။ ဤသို႔အခုိက္အတန္႔ကား ခ်စ္သူမ်ားဆံုေတြ႔ရန္ သင့္ေတာ္လွေသာ အခ်ိန္ပင္ ျဖစ္သည္။ သူေရာက္ေသာအခါတြင္ က်ေနာ္တို႔သည္ ျပဴတင္းေပါက္မ်ားမွ လုိက္ကာမ်ားကိုဆြဲပိတ္လိုက္ၾကကာ ဓာတ္မီးကိုဖြင့္လုိက္ၾကသည္။ ဤတြင္ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ဦးကား တဦးကိုတဦး ေပြ႔ဖက္ရင္း ႏႈတ္ဆက္မိၾကသည္။ ထိုသူကား ေဟာန္းဇာ၊ ဇိကာ ပင္ျဖစ္သတည္း။
ဤသို႔ဆုိလွ်င္ ၁၉၄၁ - ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလအတြင္းက ဗဟိုေကာ္မတီတဖြဲ႔လံုး အဖမ္းခံခဲ့ရသည္ မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ တေယာက္ တည္း ဇိကာ တေယာက္တည္းသာ လြတ္ထြက္လာခဲ့သည္။ က်ေနာ္တို႔ သူ႔ကိုသိခဲ့ၾကသည္မွာ ၾကာၿပီ။ ခင္မင္ေနခဲ့သည္မွာလဲ ၾကာလွၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ ယခုသူႏွင့္တြဲ၍ အလုပ္လုပ္ရခါမွ သူႏွင့္ရင္းရင္းႏွီးႏွီး သိကၽြမ္းလာရပါသည္။ သူကား ၀တုတ္တုတ္ျဖစ္သည္။ တျပံဳးျပံဳးႏွင့္ေနတတ္၍ ဦးေလးႀကီးတေယာက္၏ အသြင္အျပင္ကို ေဆာင္ေနတုန္းပင္ျဖစ္သည္ - ပါတီလုပ္ငန္းတြင္ကား မာေရေက်ာေရ ရွိသည္၊ ေစ်းေလ်ာ့ျခင္းမရွိ၊ သႏၷိဌာန္ခိုင္ၿမဲ၍ ျပတ္လည္းျပတ္သားသည္။ ကိုယ့္တာ၀န္မွ တပါး ကိုိယ့္အတြက္ဆို၍ ဘာမွ်မသိ၊ သိလဲ မသိလုိ။ တာ၀န္ကို အျပည့္အ၀ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ရန္အတြက္ အျခားကိစၥအရာရာကို ပစ္ပယ္ထားေလသည္။ လူမ်ားကို ခ်စ္တတ္ ခင္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ လူတုိ႔၏အျပစ္မ်ားကို မ်က္စိမွိတ္ လ်စ္လ်ဴထားျခင္းျဖင့္ ထုိသူတို႔၏ ခ်စ္ခင္မႈကို ၀ယ္ယူေလ့ မရွိေပ။
မိနစ္အနည္းငယ္အတြင္းပင္ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးသား နားလည္မႈရရွိၾကသည္။ ေနာက္ရက္ အနည္းငယ္အတြင္းပင္ က်ေနာ္သည္ ပါတီေခါင္းေဆာင္မႈအ ဖြဲ႔သစ္မွ တတိယအဖြဲ႔၀င္ကို ေတြ႔ဆံုရသည္။ သူကား ဇိကာႏွင့္ ေမလကတည္းကပင္ အဆက္အသြယ္ရေနသူ ေဟာန္းဇာ၊ ခ်ာရနီ ျဖစ္သည္။ အရပ္ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ ခံ့ညားေသာ လူငယ္တေယာက္ျဖစ္သည္။ လူမ်ားအေပၚ သေဘာထားျဖဴေဖြးလွသည္။ စပန္ျပည္တြင္ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့သူတေယာက္ျဖစ္၍ အဆုပ္ကုိ က်ည္ဆံတေတာင့္က ထုတ္ခ်င္းခတ္၍ ေဖာက္သြားခဲ့သည္။ ကမၻာစစ္ႀကီးျဖစ္လာမွ နာဇီဂ်ာမနႏကိုျဖတ္ကာ တုိင္းျပည္သုိ႔ျပန္လာခဲ့သည္။ သူကား အၿမဲတမ္းပင္ စစ္သားဆန္ဆန္ေနသည္။ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းမ်ားတြင္လဲ အေတြ႔အၾကံဳႂကြယ္၀သည္။ ဉာဏ္ထက္သည္။ အၿမဲတမ္းပင္ ၾကံတတ္ ဖန္တတ္သည္။
အက်ဥ္းအၾကပ္ထဲတြင္ လက္တြဲ၍ လေပါင္းမ်ားစြာ တုိက္ပြဲ၀င္ေနၾကရသည့္အေလ်ာက္ ေကာင္းမြန္လွေသာ ရဲေဘာ္စိတ္တို႔သည္ က်ေနာ္တို႔သံုးဦး အား ရစ္ပတ္သြယ္ေႏွာင္ေနပါေတာ့သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ကား ဗီဇစ႐ုိက္မ်ားအေနႏွင့္၎ တဦးခ်င္းႏုိင္နင္းေသာအလုပ္မ်ားအရ၎၊ တေယာက္လုိသည္ကုိ တ ေယာက္က ျဖည့္မိၾကသည္။ ဇိကာကိုၾကည့္လွ်င္ သူကား စည္း႐ံုးေရးမွဴး။ လုိရင္းကို လုိက္တတ္သည္။ လႈပ္၍မရေလာက္ေအာင္ တိက်သည္။ မစားရ ၀ခမန္းစ ကားမ်ားျဖင့္ လွိမ့္၍မရ။ ရရွိေသာ သတင္းအစအနအတုိင္းကို ေဖာက္ထြင္းၾကည့္၍ အတြင္းမွအႏွစ္သာရ ေပၚလာသည့္အထိ စီစစ္တတ္သည္။ ေပၚလာေသာ အၾကံေပးခ်က္ကုိ အဘက္ဘက္မွေန၍ စူးစမ္းေလ့လာသည္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတုိင္း လုပ္ မလုပ္ကုိ စစ္ေဆးသည့္အခါတြင္ ၾကင္နာေသာစိတ္ကို ျပသေလာက္၊ တင္းမာမႈကိုလဲျပသည္။ ခ်ာရနီကို ၾကည့္လွ်င္ သူကား ရန္သူကို ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီးေရးႏွင့္ လက္နက္ကုိင္ ပုန္ကန္မႈျပင္ဆင္ေရးအတြက္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည္။ စစ္သားစကားလံုးမ်ားႏွင့္ ေတြးတတ္သည္။ အသစ္ကို ရွာတတ္သည္။ သေဘာထားႀကီးသလုိ အၾကံအစည္လဲ က်ယ္ျပန္႔သည္။ နည္းသစ္ လူသစ္မ်ားရွာရမည္ ဆုိလွ်င္ ေမာရမွန္း ပမ္းရမွန္းမသိ၊ ေပ်ာ္၍မဆံုး။ က်ေနာ္ကား လႈံ႕ေဆာ္ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးသားျဖစ္သည္။ ႏွာေခါင္းက အနံ႔ခံမိရာကို လိုက္တတ္ေသာ သတင္းစာဆရာ ျဖစ္သည္။ စိတ္ကူးအနယ္ အနည္းငယ္ကၽြံတတ္ျခင္းကို ေ၀ဖန္ပုိင္းျခားတတ္ေသာ ဓေလ့ျဖင့္ ထိန္းထားသည္။
ဌာနခြဲေ၀ျခင္းကား စင္စစ္အားျဖင့္ အလုပ္ခြဲျခားျခင္းမဟုတ္၊ တာ၀န္ခံရာကိစၥမ်ား ခြဲေ၀မႈသာျဖစ္ေလသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လုိအပ္လာၿပီဆုိ လွ်င္ က်ေနာ္တို႔သည္ တေယာက္ခ်င္း တေယာက္ခ်င္းအေနျဖင့္ ေနရာတကာတြင္ ကိုယ့္အစြမ္းႏွင့္ကိုယ္ ၀င္လုပ္ၾကရသည္။ အလုပ္လုပ္ရသည္မွာလဲ မလြယ္ကူ လွေပ။ ေဖေဖာ္၀ါရီလအတြင္း ပါတီေပၚသို႔ က်ေရာက္ခဲ့ေသာ ဒဏ္ခ်က္မွာ ယခုထက္ထိ ဟင္းလင္းပြင့္ေနေသးသည္။ အနာကား မက်က္တတ္ေသး။ အဆက္အ သြယ္အားလံုးကား ျပတ္သတ္၍ေနသည္။ အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားတြင္ အဖြဲ႔တဖြဲ႔လံုး က်ဆံုးသြားသည္။ အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားတြင္ အဖြဲ႔မ်ားသည္ လူေတာ္မ်ားျဖင့္ ေတာင့္တင္း ၍ေနေသာ္လဲ ၎တုိ႔ႏွင့္ဆက္သြယ္ရန္လမ္းမရွိ။ အစုအေ၀းတခုလံုး၊ စက္႐ံုတ႐ံုလံုး၊ ခ႐ုိင္မ်ားပင္ ခ႐ိုင္အလုိက္လေပါင္းမ်ားစြာ အဆက္ျပတ္ေနခဲ့ၿပီးသည့္ ေနာက္ ပိုင္းမွ အဆက္အသြယ္ကေလးမ်ားပြင့္လာသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ကားယုတ္စြအဆံုး သူတို႔လက္တြင္းသို႔ဗဟုိသတင္းစာ ေရာက္လိမ့္မည္၊ ထိုသတင္းစာထဲတြင္ ပါသည့္ အတုိင္း လုိက္နာက်င့္သံုးၾကလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္၍သာေနခဲ့ၾကရသည္။ ေနစရာအိမ္လဲမရွိ၊ ယခင္ကသံုးခဲ့ေသာအိမ္မ်ားကုိ ခ်ဥ္းကပ္ရသည္မွာလဲ အႏၱရာယ္မ်ား ၀ုိင္းေနေသးသည္၊ အစပုိင္းတြင္ သံုးစရာေငြပင္မရွိ၊ အစားအေသာက္ျပႆနာကလဲ အလြန္ခက္ခဲသည္။ ကိစၥအမ်ားအျပားကုိ စလံုးမွျပန္၍စလာရန္ လုိလာသည္။ ပါတီအေနႏွင့္ ပါတီတည္ေဆာက္ေရး၊ ျပင္ဆင္ေရး စသည္တို႔ႏွင့္သာ မဖူလံုႏိုင္ေတာ့သည့္အခ်ိန္မ်ဳိးတြင္မွ ဤသို႔ေသာ အခက္အခဲမ်ားကို လာ၍ၾကံဳေနရသည္။ ထိုအခ်ိန္ကား ဆုိဗီယက္ယူနီယံကို ရန္သူမ်ားက ၀င္တုိက္လုိက္ေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ပါတီအေနႏွင့္ တုိက္ပြဲအတြင္းသို႔ တိုက္႐ုိက္၀င္ရန္ လုိလာေသာ အခ်ိန္ျဖစ္ သည္။ အုပ္စုိးေနေသာ ရန္သူတုိ႔အား ျပည္တြင္း စစ္မ်က္ႏွာဖြင့္၍ တုိက္ရန္၊ စည္း႐ံုးေရးလုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္ရြက္ရမည္ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ပုိင္အင္အားမ်ားႏွင့္သာ မက တမ်ဳိးသားလံုး၏ အင္အားမ်ားျဖင့္ ရန္သူတုိ႔အား စစ္အငယ္စားတပြဲ ဆင္ႏႊဲ၍ တုိက္ခုိက္ရမည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္မွ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္အထိေသာ ကာ လမွာ ျပင္ဆင္ေရးအခ်ိန္မွ်သာျဖစ္၍ ပါတီသည္ ေျမေအာက္နက္နက္တြင္ ခုိေအာင္းေနခဲ့သည္။ ဂ်ာမန္ပုလိပ္မ်ားထံမွသာမက တမ်ဳိးသားလံုးထံမွလဲ တိမ္းေရွာင္ ေနခဲ့သည္။ ယခုအခါတြင္ကား ပါတီသည္ ေသြးရွင္ရွင္ယိုစီးေနသည့္တုိင္ေအာင္ ရန္သူမ်ား၏မ်က္ကြယ္တြင္ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းကို ခိုင္ခန္႔ေအာင္ လုပ္ရသည္။ စနစ္က်ေအာင္ လုပ္ရသည္။ တခ်ိန္တည္း၌ပင္ ေျမေအာက္မွေန၍ တမ်ဳိးသားလံုး၏ ေရွ႕ေမွာက္သုိ႔ ထြက္လာရသည္။ ပါတီ၀င္မဟုတ္ေသာ သူမ်ားႏွင့္ဆက္ဆံရ သည္။ လူထုႀကီးတရပ္လံုးထံ ခ်ဥ္းကပ္၍ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ရန္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားသူတုိင္းႏွင့္ ေဆြးေႏြးရသည္။ တြန္႔ဆုတ္ တြန္႔ဆုတ္ျဖစ္ေန ေသးေသာသူမ်ားကိုပင္ တုိက္ပြဲတြင္းသို႔ပါလာေအာင္ တုိက္႐ုိက္ ေခါင္းေဆာင္မႈေပးရသည္။
၁၉၄၁ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ လဆန္းသုိ႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္တုိ႔သည္ မ႐ႈမလွ ပ်က္စီးခဲ့ရေသာ စည္း႐ံုးေရးကုိ ျပန္လည္တည္ ေထာင္ၿပီးခဲ့ၿပီဟု မဆုိႏိုင္ေသး - ျပန္လည္တည္ေဆာက္မိရန္လဲ အေတာ္ႀကီးပင္ လုိေနေသးသျဖင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္ - သုိ႔ေသာ္ တာ၀န္ႀကီးႀကီးမားမား မ်ားကို ယုတ္စြအဆံုး တပုိင္းတစမွ် ထမ္းေဆာင္ႏိုင္သည့္ အျမဳေတတခုကို ခုိင္ၿမဲစြာ ျပန္လည္စည္း႐ံုးမခဲ့ၾကၿပီဟု ဆိုႏုိင္လာပါေတာ့သည္။ ပါတီ၏ ၾသဇာပ်ံ႕ႏွံ႔မႈမွာ လဲ ႐ုတ္ခ်င္းပင္ သိသာလာသည္။ ရန္သူအား ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္စီးေရးမ်ားလဲ တိုးပြားလာသည္၊ စက္႐ံုသပိတ္မ်ားလဲ တုိးပြားလာသည္ - စက္တင္ဘာလကုန္တြင္ ရန္သူတို႔သည္ က်ေနာ္တို႔အား ဖိႏွိပ္ရန္ ဟုိင္းဒရစ္ကို ပို႔လႊတ္လုိက္ၾကသည္။ ပထမအႀကိမ္ေၾကညာလုိက္ေသာ မာရွယ္ေလာကား ႀကီးထြားလ်က္ ေျခသြက္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ရန္သူဆန္႔က်င္ေရးလႈပ္ရွားမႈတုိ႔ကုိ မခ်ဳိးႏွိမ္ႏုိ္င္ခဲ့ေပ။ သို႔ေသာ ထိုလႈပ္ရွားမႈ၏အရွိန္ကို သတ္လိုက္ႏုိင္ပါသည္၊ ပါတီအေနႏွင့္လဲ ဒဏ္ရာအသစ္တုိ႔ကုိ ခံစားလုိက္ရသည္။ အထူးသျဖင့္ ပရာဟာခ႐ိုင္ႏွင့္ လူငယ္အဖြဲ႔အစည္းတုိ႔မွာ အေတာ္ပင္ခံလုိက္ၾကရသည္။ ပါတီအတြက္တန္ဘုိးရွိလွေသာ ယန္၊ ကေရးခ်ီ။ ရွတန္စလ္။ မီးေလာရွ္၊ ကရားဆနီ ႏွင့္ အျခားပုဂၢိဳလ္အမ်ားအျပားပင္ က်ဆံုးသြားၾကသည္။
သို႔ေသာ္လဲ ဒဏ္ရာတခ်က္ရလုိက္တုိင္း ရလုိက္တုိင္းပင္ ပါတီသည္ မည္သုိ႔ဖ်က္ဖ်က္ မပ်က္ႏုိင္ေၾကာင္းကို ခင္ဗ်ားထပ္၍ ထပ္၍ ေတြ႔ရျပန္သည္။ တုိက္ပြဲ၀င္သူတေယာက္ က်ဆံုးသြားသည္ - သူ႔ေနရာတြင္ အျခားလူတေယာက္ ကိုယ္စားထုိး၍ မရလွ်င္ သူ၏ေနရာသုိ႔ လူႏွစ္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ သံုးေယာက္ ၀င္လာၾကသည္။ ႏွစ္သစ္သို႔ ကူးေသာအခါ၌ကား က်ေနာ္တုိ႔သည္ စည္း႐ံုးေရးကို ခုိင္ၿမဲစြာ ထူေထာင္ၿပီးၾကေလၿပီ။ အစစ အရာရာကို လက္လွမ္း၍ မွီႏုိင္သည္လဲ မဟုတ္ေသး၊ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလေလာက္ က်ယ္ျပန္႔သည့္ အေျခအေနႏွင့္လဲ အေတာ္ေ၀းသည့္တုိင္ေအာင္ အဆံုးအျဖတ္ေပးမည့္ တုိက္ပြဲမ်ားတြင္ ပါတီ ၏ တာ၀န္မ်ားကို ေက်ႁပြန္ႏိုင္မည့္ အဆင့္အတန္းသို႔ ေရာက္လာခဲ့ေလၿပီ။ လုပ္ငန္းကို က်ေနာ္တုိ႔အားလံုးခြဲ၍ တာ၀န္ယူခဲ့ၾကသည္၊ သို႔ေသာ္ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ အခ်ီးမြမ္း အခံထိုက္ဆံုးေသာသူမွာ ေဟာန္းဇ္၊ ဇိကာပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ပံုႏွိပ္လုပ္ငန္းမ်ားအေနႏွင့္ ဘာေတြလုပ္ခဲ့သည္ကိုကား အထူးေျပာျပေနရန္မလို။ ရဲေဘာ္မ်ား၏ လွ်ဳိ႕၀ွက္ေသာစာေပ သိုေလွာင္ရာေနရာမ်ား၊ အထပ္ ခုိးမ်ား၊ ေျမေအာက္ေလွာင္ခန္းမ်ားတြင္ အေထာက္အထားမ်ား ဖူဖူလံုလံုေတြ႔ၾကလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္သည္။ က်ေနာ္တို႔သည္ သတင္းစာမ်ားကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ ျပန္႔ ျဖန္႔ခ်ိခဲ့ၾကသည္။ ၎တို႔ကုိ ပါတီ၀င္မ်ားသာမက၊ ပါတီ၀င္မဟုတ္သူမ်ားပါ ဖတ္႐ႈခဲ့ၾကသည္။ တေနရာႏွင့္တေနရာ တင္းၾကပ္စြာျဖတ္ေတာက္ထားေသာ ေျမ ေအာက္ “စက္႐ံု” အမ်ားအျပားမွေန၍ (စာကူးစက္မ်ားျဖင့္) ေစာင္ေရအေျမာက္အမ်ား ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ ပံုႏွိပ္စက္ျဖင့္လဲ ႐ုိက္ႏွိပ္ၾကသည္။ စာေစာင္မ်ားကို လိုအပ္သည့္အတုိင္း အခ်ိန္မွန္မွန္ႏွင့္ ျမန္ျမန္ထုတ္ေ၀သည္။ ဥပမာ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၃ ရက္ေန႔မွ ရဲေဘာ္ စတာလင္၏ တပ္မေတာ္အမိန္႔ ထုတ္ျပန္ ခ်က္သည္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၄ ရက္ညေနပုိင္းတြင္ပင္ ပထမ စာဖတ္ပရိတ္သတ္၏ လက္တြင္းသို႔ ေရာက္သြားႏိုင္ခဲ့သည္။ ေကာင္းစြာ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့သူမ်ားမွာ ပံုႏွိပ္စက္အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ ဆရာ၀န္တို႔၏ ေျမေအာက္စက္႐ံုျဖစ္သည္၊ အထူးခၽြန္ဆံုးကား “ဖူးက္စ္ေလာရဲန္ဇ္” ေခၚ ေျမေအာက္စက္႐ံုျဖစ္သည္။ ၎တို႔ကိုယ္ တုိင္လဲ “ဟစ္တလာကုိ ကမၻာက ဆန္႔က်င္သည္” ဟူေသာ ျပန္ၾကားေရးစာေစာင္ကို ထုတ္ေ၀ေနၾကသည္။ က်န္သမွ်ကိုကား က်ေနာ္ခ်ည္း ၾကံဳး၍လုပ္သည္။ အျခားေကဒါမ်ားကို မျဖဳန္းခ်င္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္က်ဆံုးလွ်င္ တက္ရမည့္ အရံရဲေဘာ္တေယာက္ကိုလဲ အသင့္ျပင္ထားသည္။ သူသည္ က်ေနာ္ အခ်ဳပ္ခံရသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ အလုပ္ကို၀င္လုပ္ကာ ယခုထက္ထိလဲ အလုပ္လုပ္လ်က္ရွိသည္။
အလုပ္တခု လုပ္ေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ လူအနည္းဆံုးသံုး၍ ျဖစ္ႏိုင္ရန္ ပါတီယႏၱယားကို အလြယ္ဆံုး အရွင္းဆံုး တည္ေဆာက္ၾကပါသည္။ ယခင္က သံုး ခဲ့ေသာ ကြင္းဆက္မ်ားသံႀကိဳးရွည္စနစ္ကို စြန္႔လႊတ္လုိက္ၾကသည္။ ဤစနစ္မ်ဳိးကား ပါတီစက္ယႏၱယားကို လံုျခံဳေစသည္ထက္ အႏၱရာယ္မ်ားေစသည္ကို ၁၉၄၁ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလအတြင္းက ေတြ႔ရွိခဲ့ၾကရေပၿပီ။ နည္းသစ္ကို ထြင္လုိက္ေသာအခါ က်ေနာ္တို႔တေယာက္ခ်င္း တေယာက္ခ်င္းအတြက္ အႏၱရာယ္မ်ား ပိုလာ သည္၊ သို႔ေသာ္ ပါတီအတြက္ကား အေတာ္ႀကီးပင္ ေဘးအႏၱရာယ္ေလ်ာ့ပါးသြားေလသည္။ ေဖေဖာ္၀ါရီလတြင္ က်ေရာက္ခဲ့ေသာ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္မ်ဳိးကား ထပ္မံ၍ မေပၚေပါက္ႏို္င္ေတာ့ေပ။
ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္လဲ က်ေနာ္အဖမ္းခံရသည့္အခါတြင္ ဗဟုိေကာ္မတီသည္ လူသစ္တေယာက္ကုိ အစားထုိးလ်က္ အလုပ္လုပ္ၿမဲဆက္၍ လုပ္ေနႏိုင္ ခဲ့သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္အနီးကပ္ဆံုး လုပ္ေဖာ္လုပ္ဖက္ပင္လွ်င္ ထုိကိစၥအေၾကာင္း မရိပ္မခဲ့ေပ။
ေဟာန္းဇာ၊ ဇိကာမွာ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္ ေမလ ၂၇ ရက္ေန႔ည၌ အဖမ္းခံရသည္။ ထုိကိစၥမွာလဲ အျဖစ္ဆုိး၍ မေတာ္တဆျဖစ္ရေသာ ကိစၥျဖစ္သည္။ ထုိအ ခ်ိန္မွာ ဟုိင္းဒရစ္အားလုပ္ၾကံၿပီး ေနာက္တညျဖစ္သည္။ ရန္သူတို႔၏ စက္ယႏၱရားတခုလံုးမွာ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္ေနလ်က္ ပရာဟာတၿမိဳ႕လံုးပိုက္စိတ္တိုက္၍ လူမ်ား ကို လိုက္ဆြဲေနၾကေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဇိကာ ခုိေအာင္းေနေသာ စတရဲေရွာဗိစဲ အရပ္မွ အိမ္အတြင္းသို႔လဲ ဂက္စတာပိုမ်ား ေရာက္လာၾကသည္။ ဇိကာ၏ မွတ္ ပံုတင္လက္မွတ္မွာ ေနသားတက်ျဖစ္ေန၍ ၎တုိ႔သကၤာမကင္းမျဖစ္ဘဲ လြတ္ထြက္သြားႏိုင္စရာ အေၾကာင္းရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဇိကာသည္ အိမ္ရွင္သူေတာ္ ေကာင္းမ်ားကို ဒုကၡမေရာက္ေစလုိေသာေၾကာင့္ သံုးထပ္တုိက္ျပဴတင္းေပါက္မွေန၍ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္းကို ရွာသည္။ ထိုသုိ႔ႀကိဳးစားစဥ္ ေအာက္သို႔လိမ့္က်၍ ေက်ာ႐ုိးတြင္ ေသေလာက္ေသာ ဒဏ္ရာမ်ားရကာ ေထာင္ေဆး႐ံုသို႔ေရာက္လာသည္။ ရန္သူတို႔သည္ မိမိတို႔၏ လက္တြင္းသို႔ မည္သူေရာက္လာမွန္း လံုး၀မသိ ၾက။ ေနာက္ဆယ့္ရွစ္ရက္ၾကာမွ ဓာတ္ပံုမ်ား ညိႇႏႈိင္း၍ၾကည့္ယင္း မည္သူ မည္၀ါျဖစ္သည္ကို သိသြားၾကသည္။ ထိုအခါမွ ေသလုေျမာပါးျဖစ္ေနသူကို စစ္ေဆးေမး ျမန္းရန္ ပက္ခ်က္နန္းေတာ္သို႔ ေခၚေဆာင္လာၾကသည္။ ထုိေနရာတြင္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦးကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေပးၾကသည္။ ဤသည္ကား ေနာက္ဆံုးေတြ႔လုိက္ရ ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔လဲ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ သူသည္ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းေသာ ရႊန္းရႊန္းစားစား အျပံဳးႀကီးျဖင့္ က်ေနာ့္ကိုျပံဳး၍ၾကည့္ယင္း …..
- ယူလာ ေနေကာင္းေအာင္ ေနေဟ့။
ဟု ေျပာသြားသည္။ ဤစကားတုိ႔ကား ရန္သူမ်ားအေနႏွင့္ သူ႔ထံမွ ၾကားလုိက္သမွ်ေသာ စကားအားလံုး ျဖစ္ေလသည္။ ေနာက္ထပ္၍ကား စကားတ ခြန္းမွ် မဟေတာ့။ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အ႐ုိက္အႏွက္ အနည္းခံလုိက္ရသည္ႏွင့္ ေမ့ေျမာသြားသည္။ ေနာက္ နာရီအနည္းငယ္အတြင္း ေသဆံုးသြားေလသည္။
သူ အဖမ္းခံရေၾကာင္းကို ေမလ ၂၉ ရက္ေန႔ကတည္းက က်ေနာ္သတင္းၾကးရသည္။ တပ္ေထာက္မ်ားကား ေကာင္းမြန္စြာ အလုပ္လုပ္ေနၾကသည္။ ၎တို႔၏ အကူအညီျဖင့္ က်ေနာ္ေရွ႕ေရွာက္ လုပ္ရမည့္လမ္းစဥ္အနက္ တခ်ဳိ႕တ၀က္ကုိ ဇိကာႏွင့္ သေဘာတူညီခ်က္ ယူခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ လမ္းစဥ္တခု လံုးကို ေဟာန္းဇာ၊ ခ်ာရနီက မိမိ၏ သေဘာတူညီခ်က္ ျဖည့္စြက္၍ ေပးခဲ့ပါသည္။ ဤသည္ကား က်ေနာ္တုိ႔သံုးေယာက္၏ ေနာက္ဆံုး ဆံုးျဖတ္ခ်က္လဲ ျဖစ္ပါ သည္။
ေဟာန္းဇာ၊ ခ်ာရနီမွာ ၁၉၄၂ ခု၊ ေႏြရာသီအတြင္း၌ အဖမ္းခံရသည္။ ဤကိစၥကား မေတာ္တဆ ျဖစ္ပြားရေသာ ကိစၥမဟုတ္ေတာ့၊ သူႏွင့္ဆက္သြယ္ ေနေသာ ယန္၊ ေပါေကာရနီ ဆုိသူ၏ ရမ္းကားေသာ စည္းကမ္းခ်ဳိးဖ်က္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ေပါေကာရနီသည္ ေရွ႕တန္းပါတီေကဒါတေယာက္ပီပီ မေန တတ္ေပ။ နာရီအနည္းငယ္မွ် အစစ္ေဆးခံရသည့္ေနာက္ပုိင္းတြင္ - မွန္သည္၊ အေတာ္ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း လုပ္ၾကသည္၊ သို႔ေသာ္ ဤသည္ကား ထံုးစံအတုိင္း ပင္ မဟုတ္ေလာ - နာရီအနည္းငယ္မွ် အစစ္ေဆးခံရသည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖစ္ကာ ခ်ာရနီႏွင့္ ဆံုေတြ႔ခဲ့ရာအိမ္ခန္းကို ေဖာ္ေျပာလုိက္ေလ ေတာ့သည္။ ထုိေနရာမွတဆင့္ ေဟာန္းဇာရွိရာသို႔ ေျခရာခံမိၾကလ်က္၊ ေနာက္ရက္အနည္းငယ္အတြင္း၌ပင္ ေဟာန္းဇ္လဲ အဖမ္းခ့ရေလေတာ့သည္။
သူ႔အား ေခၚသြင္းလာၾကသည္ႏွင့္တၿပိဳင္ က်ေနာ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္ေပးၾကသည္။
- မင္း သူ႔ကို သိသလား။
- မသိဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးပင္ စည္း၀ါးကိုက္စြာ ထြက္ဆုိၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ကား သူသည္ စကားေျပာရန္ပင္ လံုး၀ျငင္းဆန္လုိက္ေလသည္။ ယခင္ ဒဏ္ရာေဟာင္းေၾကာင့္ ၾကာရွည္စြာ အညႇဥ္းပမ္းမခံလုိက္ရ။ မ်ားမၾကာမီပင္ သတိလစ္သြားသည္။ ဒုတိယအႀကိမ္ အစစ္ခံရာသို႔ သြားေသာအခါတြင္ကား တိက်ေသာ သတင္းအေျခအေနမ်ားကို ရရွိၿပီးျဖစ္၍ ထုိ႔အတုိင္းလဲ က်င့္သံုးႏိုင္ခဲ့ေလသည္။
သူ႔ထံမွ ဘာကေလးတခ်က္မွ် မရလိုက္ၾက။ သူ႔အား ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထား၍ ၾကာျမင့္စြာ ေစာင့္ေနခဲ့ၾကသည္။ သက္ေသ သာဓက အသစ္တခုေပၚလာလွ်င္ သူ႔ထံမွ စားမ်ားပြင့္ထြက္လာလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္ကိုးေနခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္လဲ သူတို႔၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားကား အေကာင္အထည္ ျဖစ္မလာခဲ့။
ေထာင္သည္ သူ႔အား ေျပာင္းလဲသြားေအာင္ မလုပ္ႏို္င္ခဲ့။ သူသည္ သြက္သြက္လက္လက္၊ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း၊ ရဲရဲရင့္ရင့္ႏွင့္ပင္ ေနသည္။ သူ၏ ေရွ႕ တြင္ကား ေသလမ္း တလမ္းတည္းသာရွိသည္။ သို႔ေသာ္လဲ အသက္ရွင္ေနသည့္ သူမ်ားအား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ျဖန္႔ျဖဴးေပးေနခဲ့ေလသည္။
၁၉၄၃ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလကုန္ေလာက္တြင္ သူ႔အား ပန္းကရာ့စ္ေထာင္မွ ျဗံဳးကနဲ ေခၚထုတ္သြားၾကသည္။ ဘယ္သုိ႔ ေခၚသြားၾကမွန္း မသိ။ ဤေနရာမွလူ မ်ား ဤကဲ့သို႔ ျဗံဳးကနဲေပ်ာက္သြားျခင္းကား ေကာင္းေသာ အတိတ္နိမိတ္မ်ဳိးမဟုတ္ေပ။ ခင္ဗ်ားတြက္သည္မွာ မွားေကာင္း မွားေနေပမည္။ သို႔ေသာ္လဲ သူ႔အား တခါတေလ ျပန္၍ ေတြ႔ၾကရဦးမည္ဟူ၍ကား က်ေနာ္မထင္ေတာ့။
က်ေနာ္တို႔ကား ေသေဘးကို အၿမဲတမ္း ထည့္၍တြက္ထားၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔သာ ဂက္စတာပို၏ လက္တြင္းသို႔ ေရာက္သြားလွ်င္ ျပန္လမ္းဟူ၍ မရွိေတာ့ေၾကာင္း က်ေနာ္တို႔သိၾကသည္။ ဤေနရာတြင္ က်ေနာ္တို႔လဲ ထုိအသိဉာဏ္အတိုင္း က်င့္သံုးေနထုိင္ခဲ့ၾကေလသည္။
……. ……. ……. ……. ……. ……. ……. ……. ……. ……. …….
က်ေနာ္၏ ျပဇာတ္သည္လဲ အဆံုးသို႔တုိင္လုေပၿပီ။ ထုိဇာတ္သိမ္းခဏ္းကိုကား က်ေနာ္မေရးခဲ့ေတာ့။ သိလဲ မသိေတာ့။ ထုိဇာတ္သိမ္းခဏ္းကား ျပဇာတ္မဟုတ္ေတာ့။ ဘ၀ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ဘ၀တြင္ကား ပြဲၾကည့္သူဟူ၍ မရွိ။
ကားလိပ္လဲ ပြင့္ေလၿပီ။
လူအေပါင္းတို႔ ခင္ဗ်ားတို႔အား က်ေနာ္ခ်စ္ခဲ့သည္။ ႏုိးႏို္းၾကားၾကား ရွိၾကေလာ့။

၉၊ ၆၊ ၄၃။
ယူးလိယုခ္ ဖူးခ်စ္