ႀကိဳးစင္ေပၚမွ မွတ္တမ္းမ်ား ဂ်ဴးလိယက္ဖူးခ်စ္ (အခဏ္း ၇)

လူ႐ုပ္သြင္မ်ားႏွင့္ ႐ုပ္တုကေလးမ်ား (၂)
(ပန္းကရာ့စ္)

ေထာင္တြင္း၌ ဘ၀ႏွစ္မ်ဳိးရွိသည္။ တမ်ဳိးကား အက်ဥ္းစခန္းမ်ားတြင္ ပိတ္ေလွာင္ထားျခင္း ခံရလ်က္၊
တကမၻာလံုးႏွင့္လည္း ျပတ္ျပတ္သတ္သတ္ ႀကီး ျဖတ္ေတာက္ျခင္း ခံေနရသည္။ သို႔စဥ္လ်က္ ႏိုင္ငံေရးသမားသာဆိုလွ်င္၊ ထိုကမၻာႀကီးႏွင့္ ရင္းႏွီးစြာ ဆက္သြယ္မိေနေသာ ဘဝပင္ျဖစ္သည္။ အျခားဘဝတ မ်ဳိးကား၊ အက်ဥ္းစခန္းမ်ား၏ အျပင္ဘက္၊ ႐ွည္လ်ားေသာ စႀကၤ ံအူေၾကာင္းမ်ားတေလ်ာက္၊ မလင္းတဝက္ လင္းတဝက္ျဖင့္႐ွိေသာ သီးသန္႔ကမၻာတရပ္ျဖစ္ေလ သည္။ ယူနီေဖာင္း ဝတ္ထားေသာ ဘဝလည္းျဖစ္၍ ေလာကႏွင့္ အဆက္ျပတ္ေနလိုက္သည္မွာ အက်ဥ္းခန္းတြင္းမွ ဘဝထက္ပင္ဆိုးေသးသည္။ ဤသည္ကား ႐ုပ္ထုကေလး အေျမာက္အမ်ား၊ လူ႐ုပ္သြင္အငယ္စားမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနေသာကမၻာ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို က်ေနာ္ေျပာျပလိုသည္။
ထိုကမၻာတြင္ ကိုယ္ပိုင္ သဘာဝေဗဒလည္း ႐ွိသည္။ ကိုယ္ပိုင္သမိုင္းပင္ ႐ွိသည္။ ဤေဗဒ၊ ဤသမိုင္းမ်ားသာ မ႐ွိခဲ့ပါမူ က်ေနာ္သည္ ထိုေလာကကို နက္႐ႈိင္းစြာ သိကၽြမ္းခဲ့မည္မဟုတ္ေပ။ က်ေနာ္တို႔ဘက္သို႔ လွည့္ထားေသာ ဇာတ္စင္ျမင္ကြင္း၊ ၎၏ အေပၚယံေၾကာမ်ား၊ စသည္တို႔ကိုသာ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရမည္ ျဖစ္ေလသည္။ ဤသည္တို႔အား အျမင္အားျဖင့္ ၿမဲျမံသည္၊ ခုိင္ခန္႔သည္၊ အက်ဥ္းခန္းတြင့္၌ ေနၾကရသူတို႔အား ဖိႏွိပ္ေနသည့္ သံလံုးႀကီးမ်ားသဖြယ္သာ ျဖစ္ေနေပ လိမ့္မည္။ လြန္ခဲ့ေသာတႏွစ္က၊ လြန္ခဲ့ေသာေျခာက္လက ဆိုလွ်င္ ဤသို႔သာျမင္ေနခဲ့ ရေသးသည္။ ယခုေသာ္ အေပၚယံအလႊာကား အက္ကဲြရာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေန ေလၿပီ။ ထုိပတ္ၾကားအက္ရာမ်ား အၾကားမွာလည္း မ်က္ႏွာမ်ားျပဴ၍ ေနၾကၿပီ။ ထိုမ်က္ႏွာမ်ားကား သနားစဖြယ္လည္း႐ွိသည္။ ေသာကမ်ားသည္လည္း ႐ွိသည္။ ရယ္စရာလည္း ႐ွိသည္။ အမ်ဳိးေပါင္းစံုလွေသာ္လည္း အၿမဲပင္ လူသတၱဝါ၏ အသြင္အျပင္ကို ေဆာင္ေနၾကသည္။ အုပ္စိုးေသာစံနစ္၏ အၾကပ္အတည္းမ်ားသည္ ဤမႈန္သီေသာ ကမၻာတိုင္းသားအေပၚ ဖိစီး၍လာလ်က္၊ သူတို႔၏ ကိုယ္တြင္းမွ လူဆန္ေသာ အရာဟူသ၍ကုိ အလင္းေရာင္သို႔ ညႇစ္ထုတ္ ေဖၚျပလာသည္။ ဤလူ ဆန္ေသာကိစၥတို႔သည္ အခ်ဳိ႕သူမ်ား၌ နည္းပါးလွသည္။ အခ်ဳိ႕တြင္ကား အနည္းငယ္ပိုမိုတက္သည္။ ဤသို႔ အနည္းအမ်ားကြာျခားျခင္းသည္ပင္လွ်င္၊ သူတို႔အား တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ျခားနားေစသည္။ မူကြဲေစသည္။ သူတို႔အၾကားတြင္ က်ပ္ျပည့္ဒင္းျပည့္ လူသားအစစ္မ်ားကိုပင္ ခင္ဗ်ား႐ွာ၍ ေတြ႔ေကာင္းေတြ႔မည္။ သို႔ေသာ္ ဤသို႔ေသာသူမ်ားသည္ ခင္ဗ်ား႐ွာေနသည္ အထိပင္ ေစာင့္မေနၾက။ သူတို႔ကား ကိုယ္တိုင္အၾကပ္အတည္းအတြင္းသို႔ က်ေရာက္မွ၊ အၾကပ္အတည္း တြင္းသို႔ေရာက္ေနေသာ အျခားသူမ်ားကို ကူညီတက္သည့္ လူစားမ်ဳိးမဟုတ္ၾကေပ။
ေထာင္ဟူသည္ကား ႐ႊင္ျမဴးဖြယ္ရာမေကာင္းေသာ ဌာနတခု ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ အက်ဥ္းခန္းမ်ား၏ အျပင္ဘက္မွ ကမၻာသည္ အက်ဥ္းခန္း အတြင္း႐ွိ ကမၻာထက္ပင္ ပို၍ စိတ္မခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းသည္။ အက်ဥ္းခန္းမ်ား အတြင္း၌ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာစိတ္မ်ား႐ွိသည္။ မိတ္ေဆြစိတ္မွ နည္းနည္းေနာေနာ မိတ္ေဆြစိတ္မဟုတ္ ေ႐ွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာတြင္ အႏၱရာယ္မ်ားကို ကာလ႐ွည္စြာ ရင္ဆိုင္ေနရသည့္အခ်ိန္၊ ယေန႔ခင္ဗ်ား၏အသက္က က်ေနာ္၏ လက္တြင္းသို႔္ ေရာက္၊ နက္ျဖန္ က်ေနာ္၏ အသက္က ခင္ဗ်ား၏လက္တြင္းသို႔ေရာက္ေသာ အခ်ိန္အခါမ်ဳိးတြင္ ဖဲြ႔ႏြဲ႔ေလ့႐ွိေသာ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာစိတ္ဓာတ္မ်ဳိး ျဖစ္ေလသည္။ ဤအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစံနစ္၏ ဂ်ာမန္ေထာင္ေစာင့္မ်ားအၾကားတြင္ကား မိတ္ေဆြ စိတ္ဓာတ္ဟူ လြန္စြာေခါင္းပါးလွသည္။ ႐ွိလည္းမ႐ွိႏိုင္ေပ။ သူလွ်ဳိသတင္းေပးမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ ၎တို႔အား ဝိုင္းရံေနသည္။ တေယာက္ေနာက္တေယာက္လိုက္၍ ေခ်ာင္းၾကသည္။ ဂုန္းေခ်ာၾကသည္။ အလုပ္သေဘာအ ရသာ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ “ ရဲေဘာ္”ဟုေခၚၾကေသာ္လည္း၊ ထို “ရဲေဘာ္” ၏ ေ႐ွ႕တြင္ပင္ သတိထားေနရသည္။ လူတိုင္းလူတိုင္း အေဖာ္မပါပဲ တေယာက္ တည္း ေနၾကသည္။ ၎တို႔အနက္မွ အေကာင္းဆံုးေသာသူမ်ားကား၊ အေဖၚအေပါင္း မိတ္ေဆြေကာင္းမ႐ွိပဲ မေနတက္။ မေနတက္လွ်င္ ထိုမိတ္ေဆြမ်ားကို လိုက္ လံ႐ွာေဖြၾကသည္။ အက်ဥ္းခန္းမ်ား အတြင္း၌ပင္ ႐ွာေဖြၾကရျပန္သည္။
က်ေနာ္တို႔သည္ အေတာ္ႀကီးၾကာသည္အထိ သူတို႔၏ နာမည္အရင္းမ်ားကို မသိခဲ့ရေပ။ နာမည္မ်ားကိုသိရန္ကား အေရးႀကီးွလွသည္မဟုတ္။ က်ေနာ္တို႔အခ်င္းခ်င္း အေနနဲ႔မူ သူတို႔အားနာမည္ေျပာင္မ်ားျဖင့္ ေခၚေဝၚေနခဲ့ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ နာမည္ေျပာင္မ်ားကို က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ မွည့္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ကို က်ေနာ္တို႔အရင္ ဤေနရာမ်ားတြင္ ေနသြားေသာသူတို႔က ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ၾက၍၊ အက်ဥ္းခန္းတြင္ ဓေလ့မပ်က္က်န္ေနခဲ့သည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ ေထာင္ေစာင့္တို႔ကား အက်ဥ္းခန္းတခန္းတြင္ နာမည္တမ်ဳိးရေနသည္။ ဤသည္ကားပ်မ္းမွ်ျခင္း သာမန္အမ်ဳိးအစားျဖစ္သည္။ ငါးလဲမဟုတ္၊ ဂဏန္းလဲမဟုတ္။ ဤတေနရာတြင္ နံနက္ စာပို၍ေပးသည္။ ေဘးအခန္းတြင္မူ မ်က္ႏွာကိုလက္သီးႏွင့္ထုိးသည္။ အက်ဥ္းသမားမ်ားႏွင့္ ဆံုဆည္းရေသာအခ်ိန္မွာ စကၠန္႔အနည္းငယ္မွ်သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ထိုအခုိက္အတန္႔ကေလးသည္ အက်ဥ္းခန္း၏ အမွတ္သညာတြင္ ၿမဲျမံစြာစြဲသြားသည္သာ ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ႏွင့္ တဘက္သတ္အျမင္၊ တဘက္သပ္နာမည္ေျပာင ္မ်ား ေပၚေပါက္လာရေလသည္။ တခါတရံတြင္ကား အက်ဥ္းခန္းမ်ားသည္ နာမည္ေျပာင္ေရြးခ်ယ္ရာ၌ သေဘာတူညီမႈရၾကသည္၊ ဤသို႔ေသာ နာမည္ေျပာင္မ်ဳိးရ သူကား ပိုမို၍ျပတ္သားသည့္ အက်င့္အၤါမ်ားရွိသူတည္း။ ဤသုိ႔ လုပ္လွ်င္လုပ္သည္။ မလုပ္လွ်င္ ထုိသုိ႔လုပ္သည္။ ေကာင္းလွ်င္ ေကာင္းသည္၊ မေကာင္းလွ်င္ ဆုိးသည္။
ဒီပံုစံေတြကို ၾကည့္စမ္းပါ။ ဒီ႐ုပ္တုကေလးေတြကို ၾကည့္လုိက္စမ္းပါ။ ၎တို႔ကား ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ မေတာ္တဆ စုမိေနၾကသည္မဟုတ္။ ဤသည္ တုိ႔ကား နာဇီ၀ါဒ၏ ႏုိင္ငံေရးတပ္မေတာ္မွ တစိတ္တပိုင္းျဖစ္ေလသည္။ လက္ေရြးစင္ ေရြးထားသူမ်ားျဖစ္သည္။ အုပ္စုိးေသာ စနစ္၏မ႑ိဳင္မ်ားျဖစ္သည္။ ထုိစနစ္ ၏ လူမႈေရးအေဆာက္အအံုကို ပင့္ထားသည့္ ေထာက္တုိင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ေလသည္ .....
....... ....... ....... ....... ....... ....... ....... ....... ....... ....... ....... .......

“သူနာျပဳ”
အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ၀၀ဖိုင့္ဖုိင့္၊ အသံခပ္ျပာျပာႏွင့္ “အက္ဆက္စ္အရံတပ္သား” ရြစၥ ဆိုသူျဖစ္သည္။ ယခင္က ေကာလံုၿမိဳ႕စာသင္ေက်ာင္း တေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းေစာင့္လုပ္ခဲ့ဘူးသည္။ အျခားအျခားေသာ ဂ်ာမန္စာသင္ေက်ာင္းေစာင့္မ်ား၏နည္းတူ သူသည္လဲ ပထမသူနာျပဳစုျခင္းသင္တန္းကို တက္ခဲ့ဖူးသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ တခါတရံတြင္ ေထာင္တြင္းဗိေႏၶာဆရာ၏ ေနရာသို႔၀င္၍ အစားထုိးရသည္။ ပန္းကရာ့စ္ေထာင္တြင္ က်ေနာ္ပထမဆံုးဆက္ဆံရသူျဖစ္သည္။ သူသည္ က်ေနာ့္အား အက်ဥ္းခန္းထဲသို႔ဆြဲသြင္း၊ ေကာက္႐ုိးေမြ႔ရာေပၚသို႔တင္၊ ဒဏ္ရာမ်ားကိုေဆးထည့္ေပး၍ ပတ္တီးမ်ားကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ စည္းေႏွာင္ေပးသည္။ သူ သည္ က်ေနာ္ေသမသြား၇န္ အကယ္ပင္ အကူအညီေပးခဲ့သည္ဟု ထင္စရာအေၾကာင္းရွိသည္။ ဤေကာင္းမႈသည္ ဘာကိုၫႊန္ျပသနည္း။ လူစိတ္ေၾကာင့္ ဤသို႔ ျပဳသေလာ။ သို႔ဟုတ္ သူနာျပဳသင္တန္းတက္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ေလာ။ ဤသည္ကိုမူ က်ေနာ္မေျဖတတ္။ သို႔ေသာ္ အဖမ္းခံရေသာ ဂ်ဴးမ်ား၏သြားမ်ားကို ႐ုိက္ခ်ဳိး၍ ထုိ သူတို႔အားဆား သို႔မဟုတ္သဲတဇြန္းေမာက္ေမာက္ကို ကိုးဆယ့္ေျခာက္ပါးေသာ ေရာဂါေ၀ဒနာေပ်ာက္သည့္ေဆးအျဖစ္ျဖင့္ ဇြတ္အတင္းၿမိဳခ်ခိုင္းတတ္သည္။ ထုိ အခါ၌ သူ႔ကိုယ္တြင္းမွ ေပၚေပါက္လာသည္ကား စင္စစ္အားျဖင့္ နာဇီ၀ါဒပင္ ျဖစ္ေပသတည္း။

“ဖုိးစပ္စု”
ဘူဂ်္ေယာဗစ္စဲၿမိဳ႕၊ ေဖဘီယန္ဘီယာခ်က္႐ံုတြင္ ျမင္းလွည္းေမာင္းသမားအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဘူးသည္။ အတြင္းသေဘာ ေကာင္းသည္၊ စကားေၾကာ ရွည္သည္။ အက်ဥ္းခန္းတြင္းသို႔ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္၀င္လာတတ္သည္။ စားစရာမ်ားယူလာတတ္သည္။ မည္သူတဦးတေယာက္ကိုမွ် အႏၱရာယ္ျပဳေလ့မရွိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တံခါးအျပင္ဘက္တြင္ တနာရီကုန္တနာခန္းရပ္လ်က္၊ အက်ဥ္းခန္းအတြင္း ဘာမ်ားေျပာဆုိေနၾကသည္ကို တိတ္တဆိတ္နားေထာင္တတ္သည္။ ဘာမဟုတ္ေသာ သတင္းအစအနကေလးမ်ားကိုပင္ အထက္အရာရွိထံ ေျပး၍တိုင္တတ္သည္ဟူေသာ အေၾကာင္းမ်ားကို ခင္ဗ်ားယံုႏုိင္မည္ပင္ မဟုတ္ေပ။

ေကာ့ကလာရ္
သူလဲ ဘူဂ်္ေယာဗစ္စဲၿမိဳ႕၊ ဘီယာခ်က္စက္႐ံုတြင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ ေထာင္အမႈထမ္းမ်ားတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သာမက၊ ဆူဒက္တီေဒသမွ အျခားဂ်ာမန္အလုပ္သမားမ်ားလဲ ရွိၾကေသးသည္။ “အလုပ္သမားတေယာက္က ပုဂၢိဳလ္တဦးအေနျဖင့္ ယူဆျခင္း၊ လုပ္ကိုင္ျခင္းတို႔ကား အေရးမႀကီးလွ။ အလုပ္သမားမ်ားက သမုိင္းလာတာ၀န္ကိုထမ္းေဆာင္ရန္ လူတန္းစားတရပ္အေနျဖင့္ လုပ္ရမည့္လုပ္ငန္းသာလွ်င္ အဓိကျဖစ္ေလသည္” ဟု တခါက မာ့က္စ္ေရးသားခဲ့ဘူးသည္။ ဤေနရာသို႔ေရာက္ေနၾကေသာ အလုပ္သမားမ်ားကား မိမိတို႔၏ လူတန္းစားတာ၀န္ဟူ၍ ဘာကေလးတခုမွ် အကယ္ပင္မသိၾကေပ။ ထုိလူတန္းစားမွ ဖဲ့၍အထုတ္ခံထားၾကရသည္။ ထုိလူတန္းစားကို ရင္ဆုိင္ရသည့္ေနရာတြင္ ေရာက္ေနၾကသည္။ သေဘာတရားေရးအရဆုိလွ်င္လဲ ေလထဲတြင္ ေမ်ာက္သစ္ကိုင္းလြတ္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ေနာင္တြင္လဲ ေလထဲ၌ တြဲေလာင္းခိုၾကရမည့္ အလားအလာမ်ား ရွိေနၾကေလသည္။
သူသည္ စားေပါက္ေခ်ာင္ရန္ နာဇီပါဒသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဤကိစၥမွာ သူထင္သည္ထက္ ပိုမို႐ႈပ္ေထြးေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုအခ်ိန္မီ စ၍ မျပံဳးတက္မရယ္တက္ေတာ့။ နာဇီဝါဒ အႏိုင္ရလိမ့္မည္ဟု အေလာင္းကစားျပဳခဲ့သည္။ ယခုေသာ္ ျမင္းေသေပၚ ေငြပံုမိေၾကာင္းမွာ ထင္ရွား၍ လာေလသည္။ ထုိအခ်ိန္မွစ၍ စိတ္မ်ားသည္ ဂေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္ကုန္ေလသည္။ ညဥ့္အခ်ိန္တြင္၊ ဖိနပ္အေပ်ာ့မ်ား စီးလ်က္ စၾကၤ ံမ်ားတေလွ်ာက္ တကိုယ္တည္း ပတၱေရာင္ လွည့္ရသည္။ ထုိအခါမ်ဳိးတြင္ မိမိ၏ ညစ္ညဴးေသာ စိတ္ကူးစိတ္သန္းတို႔မွ သဲလြန္စမ်ားကို ဓာတ္မီးအုပ္ေဆာင္းမ်ားေပၚရွိ ဖံုမႈန္႔မ်ားထဲ၌ အမွန္မထင္ ခ်န္ထားခဲ့မိ ေလသည္။
“ အားလံုးအိမ္သာႁပြန္ထဲ ေရာက္ကုန္ၿပီ” ဟူ၍ထုိေနရာတြင္ ကဗ်ာဆန္ဆန္ေရးကာ၊ မိမိကိုယ္ကို မိမိသတ္ေသရန္ စိတ္ကူးေနေလသည္။
ေန႔ခင္းပိုင္းတြင္ စူး႐ွေသာ အေလာသံုးဆယ္ အသံႀကီးျဖင့္ ဟစ္ေအာ္ရင္း၊ အက်ဥ္းသမားမ်ားကိုသာမက၊ ေထာင္ေစာင့္မ်ားကိုပါ မာန္မဲဆူပူေနတက္ သည္။ သည္နည္းျဖင့္ မိမိ၏ေၾကာက္စိတ္ကို ေျဖေနေလသည္။

“ရစၥလဲရ္”
ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္၊ အသံၾသ အသံၾကမ္းႀကီးႏွင့္ လူတေယာက္ျဖစ္သည္။ ဤေနရာတြင္ သူ႔လုိ တကယ္တမ္း ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ႏိုင္သူမ်ား အေတာ္ပင္ ေခါင္းပါးသည္။ ယာဘေလာနဲ႔စ္ ၿမိဳ႕ နယ္မွ အထည္စက္အလုပ္သမား တေယာက္ ျဖစ္သည္။ အက်ဥ္းခန္းထဲသို႔ ဝင္လာ၍ ေဆြးေႏြးတက္သည္။ တနာ ရီကုန္ တနာရီခန္း ေဆြးေႏြးတက္သည္။
“ က်ဳပ္ဒီကို ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ၿပီးေရာက္လာတယ္ ဟုတ္လား။ ဆယ္ႏွစ္လံုးလံုး အလုပ္ဆိုလို႔ ဟုတၱိပတၱိဘာမွ မရွိခဲ့ဘူး။ တအိမ္ေထာင္လံုးအတြက္ တ ပါတ္ကို အေရာင္းႏွစ္ဆယ္ - ဒါေလာက္ပိုက္ဆံေလးနဲ႔ ဘာသြားလုပ္ရမွာလည္း။ ေနာက္သူတို႔ ေရာက္လာၾကတယ္၊ မင္းကိုအလုပ္ေပးမယ္၊ ဒုိ႔နဲ႔လိုက္ခဲ့တဲ့။ လိုက္ သြားတာေပါ့ - အလုပ္လည္းရလာတယ္။ က်ဳပ္အတြက္လည္း အလုပ္ရတယ္။ တျခားလူေတြ အားလံုးလည္းအလုပ္ရတယ္။ အခုေတာ့ စားႏိုင္တယ္၊ ေသာက္ႏိုင္ တယ္၊ ေနႏိုင္တယ္၊ ထုိင္ႏိုင္တယ္။ ဆုိရွယ္လစ္စနစ္လား။ ေအးေလ...ဆိုပါေတာ့ ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ က်ဳပ္ကဒီလိုျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခုေခတ္က အရင္ေခတ္ထက္ေတာ့ ေကာင္းတယ္။”
“ မေကာင္းဘူး၊ ဟုတ္လား။ စစ္ႀကီးကို ေျပာတာလား။ က်ဳပ္ကစစ္ကို လိုလားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တျခားလူေတြ မေသေစ့ခ်င္ပါဘူး။ က်ဳပ္လိုခ်င္တာ က က်ဳပ္အသက္ရွင္ၿပီး ေနႏုိင္ ထုိင္ႏုိင္ဖို႔”
“ က်ဳပ္ႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ လူေတြ မေသေသေအာင္ က်ဳပ္ကကူညီေပးေနတယ္လုိ႔ ဆုိတာလား။ က်ဳပ္ဘာတက္ႏုိင္လို႔လဲ။ က်ဳပ္ဒီက ဘယ္ သူ႔ကိုမ်ား ဒုကၡေပးခဲ့လုိ႔လဲ။ က်ဳပ္ဒီကထြက္သြားၿပီ ဆိုပါေတာ့။ က်ဳပ္ေနရာကို တျခားလူတေယာက္ ေရာက္လာမွာပဲ။ က်ဳပ္ထက္ဆိုးရင္ေတာင္ဆိုးမယ္။ ဒီလိုလုပ္ လုိ႔ဘယ္သူ႔အတြက္ အက်ဳိးရွိသြာမွာလည္း။ စစ္ၿပီးရင္ေတာ့ က်ဳပ္က စက္ရံုကိုျပန္မွာပဲ။”
“ ဘယ္သူႏုိင္မယ္လို႔ ခင္ဗ်ားထင္သလဲ။ က်ဳပ္တို႔မႏိုင္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ႏုိင္မွာတဲ့လား။ ဒါျဖင့္က်ဳပ္တို႔အတြက္ ဘယ္ႏွယ့္လဲ။”
“ ဘာတဲ့ အဆံုးသတ္ေရာတဲ့လား။ အလကားေပါ့ေလ။ က်ဳပ္တြက္ေနခဲ့တာက တမ်ဳိးကိုး - ” သို႔ႏွင့္ သူသည္ ေျခလွမ္းရွည္ႀကီးမ်ားကို ေပါ့တီးေပါ့ဆ လႊဲရင္း အခန္းတြင္းမွ ထြက္ခြာသြားေလသည္။
နာရီဝက္ေလာက္ အၾကာတြင္ေပါက္လာျပန္၍၊ ဆိုဗီယက္ယူနီယံတြင္ အေျခအေနမွန္မ်ား မည္သို႔ရွိသနည္းဟု ေမးျမန္းေလသည္။

“ သတၱဝါ ”
က်ေနာ္တို႔ ပက္ခ်က္နန္းေတာ္သို႔ အစစ္ခံရန္သြာၾကရမည္ ျဖစ္၍၊ တေန႔ေသာ နံနက္ခင္းတြင္ ပန္းကရာ့စ္ ေထာင္ေအာက္ထက္ ဗဟိုစၾကၤ ံထဲ၌ ေစာင့္ေနခဲ့ၾကရပါသည္။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ေက်ာဘက္၌ ဘာျဖစ္ေနမွန္း မသိႏိုင္ၾကရန္၊ ထရံနားတြင္ နဖူးမ်ားကိုကပ္လ်က္ ထံုးစံအတိုင္း မတ္တတ္ရပ္ေန ခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႔ေန႔တြင္ကား၊ က်ေနာ္မၾကားဘူးေသးေသာ အသံတသံ ေနာက္ဘက္မွ ေပၚလာပါသည္။
“ ငါဘာကိုမွ မျမင္ခ်င္ဘူး။ ဘာကိုမွ မၾကားခ်င္ဘူး။ မင္းတို႔ငါ့အေၾကာင္းကို ဘာမွမသိၾကေသးဘူး။ တေန႔ငါ့အေၾကာင္းကို မင္းတို႔သိလာလိမ့္မယ္။”
က်ေနာ္သည္ အသံထြက္ေအာင္ရယ္လိုက္ မိသည္။ ဤသို႔ေသာပံုစံ အေနအထားမ်ဳိးမွာ ဤစကားမ်ားႏွင့္ တကယ္ပင္ အံ့ကိုက္ေနပါသည္။ ဤစကားမ်ားကား “ စစ္သားေကာင္း႐ႊိတ္” ဟူေသာ ဝတၳဳမွ လက္ဖတင္နင္ ဒူးဘ္ ေခၚ၊ သနားစရာ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ သတၱဝါ၏ စကားမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ ယခုထက္ထိ မည္သူ တဦးတေယာက္မွ် အသံက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ႏွင့္ ဤပ်က္လံုးကို မထုတ္ဝံ့ခဲ့ေသးေခ်။ သို႔ေသာ္ ေတြ႔အၾကံဳမ်ားသည့္ ေဘးမွ အေဖၚက၊ တံေတာင္ျဖင့္ ခပ္ဖိဖိကေလး တြက္လိုက္ကာ၊ မရယ္ေမာရန္ သတိေပးသည္။ က်ေနာ့္ အထင္မွာ လြဲေကာင္းလဲြေနမည္။ ျပက္လံုးပ်က္သည့္ အေနျဖင့္ ေျပာျခင္း ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မည္။ အမွန္ကလည္း ပ်က္လံုးပ်က္ေနသည္ မဟုတ္။
က်ေနာ္တို႔ ေနာက္မွေန၍ ထိုစကားမ်ားကိုဆိုလုိက္သည့္ အရာရွိကား အက္ဆက္စ္ ယူနီေဖာင္းဝတ္ထားေသာ လက္တဆုတ္ခန္႔ သတၱဝါေလး တ ေကာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ႐ႊိတ္အေၾကာင္းကိုလည္း နည္းနည္းေလးမွ်ပင္ သိပံုမရ။ လက္ဖတင္နင္ ဒူးဘ္ ကဲ့သို႔ စကားေျပာျခင္းမွာ စိတ္ဓာတ္အရ ဒူးဘ္ႏွင့္ သူႏွင့္ အ မ်ဳိးခ်င္း စပ္ေနေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေလသည္။ သူကား နာမည္အားျဖင့္ ဗည္ဌာန္ ဟုေခၚသည္။ ယခင္က ခ်က္ကိုစလိုဗားကီးယား တပ္မေတာ္တြင္ ဗီတန္ ဟူေသာ အမည္ကိုခံကာ တပ္စိပ္ဗုိလ္ ရာထူးျဖင့္ ၾကာျမင့္စြာအမႈထမ္းဖူးသည္။ သူေျပာလိုက္ေသာ စကားမ်ားသည္လည္း မွန္ကန္လွသည္။ က်ေနာ္တို႔သည္ သူ႔ အား ေကာင္းစြာသိကၽြမ္းလာရလ်က္၊ ၎၏အေၾကာင္းကို ေျပာၾကဆိုၾကၿပီဆိုလွ်င္၊ အမည္ရင္းကိုလည္း မေခၚ၊ နာမည္ေျပာင္လည္းမသံုးပဲ “ သတၱဝါ” ဟူ၍သာ ေျပာေလ့ဆိုေလ့ ရွိၾကသည္။ အမွန္ကိုဝန္ခံရလွ်င္ က်ေနာ္တို႔ အေနႏွင့္ နာမည္ေျပာင္မ်ားကို မည္မွ်ပင္ ထြင္တက္ထြင္တက္၊ သူႏွင့္သင့္ေတာ္မည့္ နာမည္ကို ရွာ တုိင္းရွာတိုင္း လက္မႈိင္သာခ်၍ ေနခဲ့ၾကရပါသည္။ သူကား ပန္းကရာ့စ္ေထာင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္၏ အေရးႀကီးေသာ မဏၰိဳင္တရပ္လည္း ျဖစ္လ်က္ တန္ဖိုးမရွိမႈ၊ ထံုထုိင္းမႈ၊ ေလးထြားမႈႏွင့္ ဆိုးသြမ္းမႈတို႔ ခပ္ၿမိဳင္ၿမိဳင္ႀကီး ေပါင္းစပ္ထားရာလည္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္တည္း။
ဤသို႔ ေလေဖါတက္သည့္ ႏြယ္ပင္ အစုတ္အႏုတ္ကေလးမ်ား ဆတ္ဆတ္ခါနာသြာေအာင္ ေျပာခ်လုိက္လိုက၊ ဒူးေအာက္က ဝက္ကေလးဟု အရပ္ စကားအရ ေခၚေဝၚေလ့ရွိၾကသည္။ မိမိ၏ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ ေသးသိမ္ေနသျဖင့္ အၿမဲတမ္းစိတ္ဒုကၡ ေရာက္ေနတက္သည္ဟု ဆုိလွ်င္ ထုိသူ၏စိတ္ဓာတ္မွာ လည္း အလြန္႔အလြန္ ေသးသိမ္ေနေသာ ေၾကာင့္သာ ဤသို႔ခံစားရျခင္း ျဖစ္ေပမည္။ ဗည္ဌာန္ကား ယင္းသို႔ စိတ္ဒုကၡ ေရာက္ေနသူတည္။ ထို႔ေၾကာင့္သူ႔ထက္ ကာယဗလ အရေသာ္၎၊ စိတၱဗလ အရေသာ္၎၊ ႀကီးထြားသူဟူသ၍အေပၚ လက္စားေခ်ေလသည္။ လက္ေတြ႔အားျဖင့္ကား လူတိုင္းအေပၚ ရန္ညႇဳိးဖဲြ႔သည္ လည္း မည္ေပသည္။
လူမ်ားကို ရုိက္ပုတ္ျခင္းကား မျပဳ။ ထို႔သို႔ ျပဳလုပ္ေလာက္သည့္အထိလည္း သတၱိမရွိ၊ သို႔ေသာ္ ထိုသူမ်ားအေၾကာင္း ဂုန္းေခ်ာတက္သည္၊ ဗည္ဌာန္ ၏ သတင္းေပးျခင္းေၾကာင့္ အက်ဥ္းသမားေပါင္းမည္မွ် က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕ယြင္းခဲ့ရၿပီနည္း။ အက်ဥ္းသမားေပါင္းမည္မွ်အသက္ေပးခဲ့ရၿပီနည္း-အဘယ္ေၾကာင့္ဆို ေသာ္။ ပန္းကရာ့စ္ေထာင္မွ အက်ဥ္းစခန္းတခုသို႔ ေျပာင္းသြားရသည့္အခါ ေထာင္မွ မည္သို႔ေသာ္မွတ္ခ်က္မ်ားပါလာသည္ ဟူေသာ္ကိစၥကား အေရးမပါအရာမ ေရာက္ေသာ အခ်က္တခုမဟုတ္ေပ။ သိုမွ်သာမကေသး ၊ ပန္းကရာ့စ္မွ အျပင္သို႔လံု၀ေရာက္မွ ေရာက္ပါေတာ့မည္ေလာ ဟူေသာ အခ်က္ကလည္းရွိေနေသး သည္။
သူကား အေတာမသတ္ေအာင္ ေသးဖြဲ႔ေသာသူျဖစ္သည္။ မိမိ၏ အေရးပါ အရာေရာက္ပံုမ်ားကို စိတ္ကူးယဥ္ယင္း၊ စႀကၤ ံတေလွ်ာက္တြင္ က်က္သ ေရျပည့္၀စြာျဖင့္ တကိုယ္ထည္း ရြက္လႊႊင္လာတက္သည္။ မႏုႆလူသားတေယာက္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္မိသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္လည္း တေနေနရာေပၚသို႕ လွမ္း၍တက္ လိုက္ရန္ ဆႏၵေပၚလာတက္သည္။ ခင္ဗ်ားအား စစ္ေၾကာေနသည့္အခါတြင္ လက္ကိုင္တန္းမ်ားေပၚသို႔ တက္ထိုင္လ်က္ ဤမွ်သက္ေတာင့္သက္သာမရွိလွေသာ အေနအထားႏွင့္ပင္၊ တနာရီေနရေနရ ေပေတ၍ ထိုင္ေနတက္သည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ သူသည္ခင္ဗ်ားထက္ ေခါင္းတလံုးပို၍ ျမင့္သကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ တည္း။ မုတ္ဆိတ္ရိတ္သည့္ေနရာ၌ တာ၀န္က်ေနသည့္အခါ၀ယ္ ၊ ေလွကားထစ္မ်ားေပၚသို႔ တက္ေနလိုက တက္ေနတက္သည္။ သို႔မဟုတ္ ခုန္တန္းရွည္ေပၚသို႔ တက္၍ ေခါက္တံု႔ ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ယင္း ၊ သူ၏နက္နဲေတာ္မူတက္ထေသာ ၾသ၀ါဒကို ရြက္ဆိုေနတက္သည္။
-ငါဘာကိုမွ မျမင္ခ်င္ဘူး။ ငါဘာကိုမွ မၾကားခ်င္ဘူး။ မင္းတို႔ ငါ့အေၾကာင္းကို ဘာမွမသိၾကေသးဘူး........
နံနက္ခင္းက်န္းမာေရးေလ့က်င့္ရသည့္ နာရီ၀က္အခ်ိန္တြင္ ယုတ္စြအဆံုးျမက္ခင္းေပၚသို႔တက္၍ ေလွ်ာက္သည္။ ျမက္ခင္းသည္ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ထက္ သူ႔အား နွစ္လက္မ ၊ သံုးလက္မခန္႔ ပို၍ျမႇင့္ေပးသည္။ သူသည္ အက်ဥ္းခန္းအတြင္းသို႔ မင္းတရားႀကီး၏မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ က်က္သေရရွိစြာ၀င္လာေတာ္မူလ်က္ ၊ ကုလား ထိုင္တလံုးေပၚသို႔ ၿဗံဳးကနဲတက္၍ ရပ္လိုက္ကာ အျမင့္မွေန၍ အခန္းကိုစစ္ေဆးေတာ္မူသတည္း။
သူကားအတုိင္းမသိ ေသးဖြဲလွသည္။ သို႔ေသာ္- လူ႔အသက္မ်ားကို ကိုင္တြယ္ေသာရုံးခန္းရွိ ရူးေပါေပါသတၱ၀ါတိုင္းကဲ့သို႔ပင္- အတိုင္းမသိေလာက္ ေအာင္ အႏၱရာယ္ႀကီးလွစြာေပသည္။ သူ၏ က်ဥ္းေျမာင္းမူတြင္အရည္အခ်င္းတရပ္ကို ေၾကာင္လက္သဲကဲ့သို႔ ၀ွက္ထားသည္။ ထိုအရည္အခ်င္းကား တစိတ္ကိုတ အိတ္ျဖစ္ေအာင္ ၊ ပိုးႏွံေကာင္ကို ကုလားအုပ္ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးတက္ျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။ သူသည္အိမ္ေစာင့္ေခြးတေကာင္၏ တာ၀န္မွေက်ာ္၍ ဘာကိုမွ်မသိ။ ထို႔ေၾကာင့္ သတ္မွတ္ထားေသာပံုစံမွ အနည္းငယ္ကေလး ေခ်ာ္သြားေသာကိစၥတိုင္းသည္ အလြန္ႀကီးမားေသာကိစၥမ်ားျဖစ္လာေတာ့သည္။ ႀကီးမားေသာကိစၥမ်ား ျဖစ္လာ၍လည္း သူ၏ ဌာနႏၱရႏွင့္ ေလွ်ာ္ကန္ေလွ်ာက္ပတ္ေသာ အရာဟု သေဘာပိုက္တက္သည္။ ေထာင္ပံုစံကို ခ်ဳိးေဖာက္မူမ်ား၊ ေထာင္ပံုစံအေပၚ ရာဇ၀တ္ က်ဴးလြန္မူမ်ား စသည္ျဖင့္ အမူမ်ားဆင္ေနရမွ ၊ ငါသည္ဧရာမပုဂၢိဳလ္ႀကီးပါကလား ဟူေသာ အသိဥာဏ္ျဖင့္ စိတ္ခ်မ္းသာစြာ အိပ္ရာ၀င္ႏိုင္ေလသည္။ သူေပး ေသာသတင္းမ်ား မွန္သည္၊ မွားသည္ဟူ၍လည္း ဤေထာင္တြင္း၌ မည္သူက စစ္ေဆးေလ့ရွိပါသနည္း။

ဆမဲေတာန္႔ဇ္
ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ ႀကီးႀကီးမားမား၊ ထံုထိုင္းေသာမ်က္ႏွာေပး၊ အဓိပၸါယ္မပါးေသာ မ်က္လံုးမ်ားရွိသည္။ ကာတြန္းဆရာ ဂေရာ့ရွ္ ေရးဆြဲေသာ နာဇီမုန္ တိုင္းတပ္ သားတေယာက္၏ပံု အသက္၀င္လာသည္ႏွင့္ တူသည္။ သူသည္ လစ္သူဧနီးယား နယ္စပ္တြင္ ႏြားႏို႔ညႇစ္သမားလုပ္ခဲ့ဘူးသည္။ သူေက်ာင္းခဲ့ရသည့္ႏြားမ်ား ၊ ထိုလွပေသာတိရိစၦာန္မ်ားသည္ ၊ မိမိတို႔၏ မြန္ျမတ္လွေသာ က်က္သေရမ်ားကို သူ႔ထံ၌ အရိပ္အေငြ႔မွ်ပင္ ခ်န္မထားခဲ့သည္မွာ အံၾသဘြယ္ေကာင္း လွေပ သည္။ အထက္ဆရာႀကီးမ်ားကမူ သူ႔အား ဂ်ာမန္ဂုဏ္ရည္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနေသာသူတေယာက္ဟု ယူဆသည္။ သူကား ျပတ္သားသည္၊ မာေက်ာ္သည္၊ လာဘ္မစား (ေထာင္ဘာယာမ်ားထံမွ စားစရာေသာက္စရာမ်ား မေတာင္းတက္ေသာ သူ႔လို ေထာင္ေစာင့္မ်ဳိးကား အလြန္နည္းပါးလွသည္)။ သို႔ေသာ္.......
တခါက ဂ်ာမန္ပညာရွိတေယာက္..... မည္သူျဖစ္သည္ကိုကား က်ေနာ္မမွတ္မိ.... သတၱ၀ါတေကာင္လွ်င္ စကားလံုးေပါင္း မည္မွ်ဖြဲ႔ႏိုင္သနည္း ဟူေသာအခ်က္ေပၚ၌ အေျခတည္၍ အဆိုပါသတၱ၀ါ၏ ဥာဏ္စြမ္းကို တြက္ၾကည့္ခဲ့သည္။ ၄င္း၏ အလိုအရဆိုလွ်င္ ၊ ဥာဏ္အနည္းဆံုးေသာ သတၱ၀ါမွာ အိမ္ တြင္း၌ ေမြးထားေသာေၾကာင္ပင္ျဖစ္သည္၊ ေၾကာင္သည္ စကားလံုး ၁၂၈-လံုးသာ ဖြဲ႔ႏိုင္သည္ဟု ဆန္းစစ္ခဲ့သည္ ထင္သည္။ ဆမဲေတာန္႔ဇ္ႏွင့္ စာလွ်င္ ၊ ေၾကာင္ ဟူေသာ တိရိစၦာန္ကား ပညာရွိႀကီးပင္ျဖစ္ေလသည္။ ပန္းကရာ့စ္သည္ ဆမဲေတာန္႔ဇ္ထံမွ စကားေလးလံုးမွ်သာ ၾကားၾကရသည္။
- ပါးစ္ ဘေလာ့စ္ ေအာက္ဖ္၊ မဲန္႔ရွ္။
သူသည္ တပတ္လွ်င္ ႏွစ္ႀကိမ္သံုးႀကိမ္မွ် တာ၀န္ကို တပါးသူအား လႊဲအပ္ေပးရသည္။ တပတ္ႏွစ္ႀကိမ္သံုးႀကိမ္ပင္ တုံးတိုက္ရမလို ၊ ကမ္းတိုက္ရ မလို အခက္ႀကံဳေနတက္သည္- အဆံုးတြင္လည္းဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးသာ အစဥ္သျဖင့္ အဆံုသတ္ရသည္။ တခါ ၊ ျပဴတင္းေပါက္မ်ား ဖြင့္မထားသျဖင့္ ေထာင္ပိုင္က သူ႔ အားႀကိမ္းေမာင္းသည္ကိိုု ေတြ႔ခဲ့ရဘူးသည္၊ အသား ေတာင္းလံုးႀကီးသည္ တိုေတာင္းေသာ ေျခေထာက္မ်ားေပၚ၌ မအီမသာ ေခတၱမွ် လူးလြန္႔ေနလ်က္။ ထံုထိုင္း စြာညြတ္ေနေသာ ေခါင္းသည္လည္း ကိုင္းသည္ထက္ ကိုင္းသြားကာ ၊ ယခုကေလးတြင္ နားႏွင့္ၾကားလိုက္ရေသာ စကားလံုးမ်ားကို ပါးစပ္မွ ျပန္၍ရြတ္ရန္ မခ်ိမ ဆန္႔ ႀကိဳးစားယင္း၊ ႏွဳတ္ခမ္းေဒါင့္စြန္းမ်ားလည္း နိမ့္ဆင္းသြားၿပီးေနာက္ ..... အစိုင္အခဲႀကီးတခုလံုးသည္ စက္ဥၾသသံႀကီးကဲ့သို႔ ျဗံဳးကနဲ ဟစ္ေၾကြးလိုက္ေလ သည္။ စႀကၤ ံမ်ားတေလွ်ာက္လံုး ရုန္းရင္းဆန္ခက္ ျဖစ္သြားသည္။ ဘာကိုဆိုလိုသည္ကိုကား မည္သူမွ် နားမလည္လုိက္။ ျပဴတင္းေပါက္မ်ားလည္း ပိတ္ၿမဲပိတ္ေန ကာ ဆမဲေတာန္႔ဇ္အနီးမွ အက်ဥ္းသမားႏွစ္ေယာက္သာ ႏွာေခါင္းမ်ားမွ ေသြးမ်ားက်ဆင္းလာရေလသည္။ ဤနည္းျဖင့္ သူသည္ ထြက္ေပါက္တေပါက္ ေတြ႔ သြား ျပန္ေလသည္။
အၿမဲပင္ ဤသို႔လက္စသိမ္းရေလသည္။ ျမင္ျမင္ခ်င္းထိုးရန္ ၊ ႀကိတ္ရန္ ၊ လူေသလွ်င္ ေသသည့္အထိပင္ ထိုးႀကိတ္ရန္-ဤသည္ကို သူနားလည္ သည္။ ဤတခုသာ သူနားလည္သည္။ တခါအက်ဥ္းသမားတစုေနထိုင္ေသာ အခန္းက်ဥ္းထဲသို႔၀င္လ်က္ လူတေယာက္အား ထိုးလိုက္သည္။ ထိုအက်ဥ္းသမား မွာ မမာေနေသာသူျဖစ္သျဖင့္ ၾကမ္းေပၚသို႔ လဲက်သြားကာ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ႏွင့္ တက္ေနေလေတာ့သည္။ ထိုအခါတြင္ ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္ျဖစ္ေနသည့္စသည္းခ်က္ အတိုင္း ၊ အျခားအက်ဥ္းသမားမ်ားအား ဒူးေကြးထိုင္ထလုပ္ခိုင္းသည္။ တက္ေနေသာသူ အားအင္ကုန္ခန္း၍ ေပ်ာ့ၿငိမ္သြားေတာ့မွ ရပ္ၾကရေတာ့သည္- ဆမဲေတာ န္႔ဇ္ကား ရူးေပါေပါျပံဳးယင္း ခါးေထာက္လ်က္ ၾကည္ေနခဲ့သည္။ ၾကပ္တည္းေသာအေျခအေနကို ေကာင္းမြန္စြာ ေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့သည္ဟူ၍လည္း ေၾကနပ္ေနခဲ့ေလ သည္။
သူ႔ကိုသင္ေပးခဲ့ၾကသည့္ အခ်က္အလက္မ်ားအနက္ -ရိုက္ပုတ္ထိုးႀကိတ္ခြင့္ရွိသည္ ဟူေသာ အခ်က္တခုထည္းကိုသာ မွတ္မိေသာလူရိုင္းတ ေယာက္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ဤသို႔ေသာ္ သတၱ၀ါမ်ဳိး၌ပင္ တစံုတရာကား က်ဳိးပ်က္သြားေလေတာ့သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ တလကျဖစ္သည္။ သူႏွင့္“က`တို႔သည္ ေထာင္တြင္းရွိ ဧည့္သည္ခန္းမ၌ ႏွစ္ေယာက္ထည္း အတူထိုင္ၾကကာ၊ `က` ကအေျခအေနမ်ားကို ရွင္းလင္းေျပာျပေနခဲ့သည္။ အခ်ိန္အေတာ္ပင္ ၾကာသည္။ အေတာ္ႀကီးၾကာ ျမင့္ေသာအခါမွလည္း ဆမဲေတာန္႔ဇ္အေနႏွင့္ ရိပ္ဖမ္းသံဖမ္း အနည္းငယ္နားလည္လာသည္။ သူသည္ထိုင္ရာမွ ထ ၊ အခန္းတံခါးကိုဖြင့္ ၊ စႀကၤ ံတေလွ်ာက္ ဟိုဟို သည္သည္ကို လွမ္း၍ စိုးရိ္မ္တႀကီးၾကည့္ရူေလသည္။ ေနရာတကာမွာ တိတ္ဆိတ္၍ေနသည္။ ညဥ္႔အခ်ိန္ျဖစ္၍ တေထာင္လံုးအိပ္ေမာၾကေနသည္။ သူသည္ တံခါးကိုျပန္ပိတ္၊ အတြင္းဘက္မွ ေသေသခ်ာခ်ာ ေသာ့ခတ္လိုက္ကာ ၊ ကုလားထိုင္တလံုးေပၚသို႔ ေခြ၍က်သြားေလ့သည္။
-ဒါျဖင့္မင္းထင္တာက ......
သူသည္ေခါင္းကို မိမိ၏လက္၀ါးႏွစ္ဘက္အတြင္းသို႔ ထိုးအပ္လိုက္သည္။ ႀကီးမားေသာ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ႀကီးတဲမွ ေသးငယ္ေသာ စိတ္ဓါတ္က ေလးေပၚသို႔ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အေလးခ်ိန္ႀကီးတခု ဘိစီးလာေလသည္။ သူသည္ဤသို႔ပင္ ၾကာျမင့္စြာ ကိုင္းညြတ္၍ ေနေလသည္။ ေနာက္ေခါင္း ကို ေထာင္လိုက္ကာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့စြာျဖင့္ေျပာလိုက္သည္။
- မင္းေျပာတာမွန္တယ္၊ ဒို႔မႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ပန္းကရာ့စ္အေနႏွင့္ ဆမဲေတာန္႔ဇ္၏ စစ္ပြဲေအာင္သံႀကီးကို မၾကားရသည္ကား တလမွ် ၾကာခဲ့ေလၿပီ။ အက်ဥ္းသမားလူသစ္မ်ားသည္လည္း သူ၏ လက္သံ မည္မွ်ေျပာင္သည္ကို မသိၾကရေတာ့ေပ။

ေထာင္ပိုင္
ခပ္ပုပု၊ အရပ္၀တ္ အရပ္စား၀တ္၀တ္၊ အြန္တဲ့ရ္ ရွတူးရ္္မ္ဖီး ယူနီေဖာင္း၀တ္၀တ္ အၿမဲတမ္းသပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္စားထားေလ့ရွိသည္။ ေဖါေဖါသီသီ သံုးျဖဳန္းယင္း ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဟုတ္လွၿပီဟု ေၾကနပ္၍ေနသူျဖစ္သည္။ ေခြးမ်ားကို ခ်စ္တက္သည္ ၊ အမဲလိုက္ျခင္း၀ါသနာပါသည္ ၊ မိန္းမ လိုက္စား သည္- ဤ သည္ကာ တဘက္မွေန၍ ၾကည့္ျခင္း ျဖစ္လ်က္ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္မဆိုင္။
ဒုတိယတဘက္-ဤသည္ကာ ပန္းကရာ့စ္ ေထာင္အေနႏွင့္သိရသည့္ဘက္ ျဖစ္သည္။ သူကား ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတန္းသည္။ ရိုင္းစိုင္သည္။ ပညာမရွိ။ စိုင္ေကာ္ၿခံဳေပၚေရာက္သည့္ နာဇီမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ကိုယ့္အတြက္သာ အက်ဳိးရွိမည္ဟုဆိုလွ်င္ မည္သူ႔ကိုမဆို ယာဇ္ပူေဇာ္ရန္အသင့္ရွိသည္။ သူအမည္ကား - အေရး ႀကီးသပဆိုလွ်င္ ေရးၾကစို႔- ေဆာ့ပါးဟုေခၚသည္။ ပိုလန္ျပည္တြင္ေမြးသည္။ သူအေနႏွင့္ ပန္းဘဲဆရာအလုပ္ကို သင္ၾကားခဲ့ဘူးသည္ဟုဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ ဂုဏ္ ရွိလွေသာ ဤပညာသည္ သူ၏ ကိုယ္ကာယေပၚ၌ အရာမထင္ရစ္ဘဲ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္။ ဟစ္တလ၏ အလုပ္အေကြ်းျဖင့္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္မွာ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ။ တပါးကြ်န္ၿပီးၿပီး အမူထမ္းယင္း ဤရာထူးမ်ဳိးကို ရရွိလာခဲ့သည္။ ဤရာထူးကိုလည္း ျဖစ္သည့္နည္းႏွင့္ ကုပ္ကပ္၍တြယ္ေနသည္။ သူကား အက်ဥ္း သမားေသာ ၊ ေထာင္အမူထမ္းေသာ ၊ ကေလးေသာ ၊ လူႀကီးေသာမေရြး မည္သူကိုမွ် မညႇာ ၊ မည္သူကိုမွ်မငဲ့ေပ။ ပန္းကရာ့စ္ေထာင္ရွိ ၊ နာဇီစံနစ္က ငွားရမ္းထား ေသာ အလုပ္အေကြ်းမ်ား အခ်င္းခ်င္း၀ယ္ မိတ္ေဆြစိတ္ဟူ၍မရွိ။ သို႔ေသာ္ ေဆာ့ပါးေလာက္ မိတ္ေဆြစိတ္ကေလးအရိပ္အေငြ႔မွ်ပင္ ကင္းမဲ့ေနတက္သူကား တ ေယာက္မွ်မရွိေခ်။ ေထာင္တေထာင္လံုးတြင္ သူသည္ လူတေယာက္ထည္းကိုသာ ႏွစ္သက္ပံုအနည္းငယ္မွ်ျပလ်က္ မၾကာခဏ စကားေျပာေဘာ္ ေျပာဘက္ လည္းျပဳသည္။ ထိုသူကား ေထာင္တြင္း ဗိေႏၶာဆရာ ၊ ေပါလိစိုင္း မိုင္စတဲရ္ ဗိုက္စနဲရ္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဤေနရာ၌ပင္ တဦးေမတၱာတဦးမွာဟု ဆိုႏိုင္ေကာင္း သည္မထင္ေပ။
သူသည္ကိုယ့္ဘိုသာ ကိုယ္သိတက္သည္။ ဤမွ်ေလာက္ႀကီးမားေသာ ရိုက္ရာကိုခံယူသည္မွာ ကိုယ္ေရးအတြက္သာျဖစ္သည္။ အုပ္စိုးမူစံနစ္အ ေပၚ တြင္ ေနာက္ဆံုးအထိ သစၥာေစာင့္ေနမည္မွာလည္း - ကိုယ္ေရးအတြက္သာျဖစ္ေပမည္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ကယ္ဆယ္ႏိုင္မည့္ အျခားနည္းလမ္းတရပ္ရပ္ကို မေတြး ေတာမႀကံစည္သူမွာ ၊ သူတေယာက္သာရွိသည္။ သူ႔အေနႏွင့္ အျခားလမ္းဟူ၍ လံုး၀မရွိေၾကာင္းကိုသိရသည္။ နာဇီစံစနစ္၏က်ဆံုးျခင္းသည္ သူ၏က်ဆံုးျခင္း ျဖစ္မည္။ သူ၏ေဖါသီေသာဘ၀၏ အဆံုးသတ္ ၊ သူ၏ခန္းနားေသာ အိမ္ခန္း၏အဆံုးသတ္ (စကားစပ္မိ၍ဆိုရလွ်င္ ၊ ထိုသို႔သားသားနားနား ၀တ္စားႏိုင္ပါမည့္အ ေရး ၊ အကြပ္မ်က္ခံရေသာ ခ်က္အမ်ဳိးသားတို႔၏ အက်မ်ားကိုပင္ အရွက္ကင္းမဲ့စြာ ၀တ္ဆင္တက္သည္)။
ဟုတ္သည္ ၊ ဤသည္ကား အဆံုးသတ္ပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။

ေထာင္တြင္းဗိေႏၶာဆရာ
ေပါလိစိုင္း မိုင္စဘဲရ္ ဗိုက္စနဲရ္- ပန္းကရာ့စ္ေထာင္၏ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ထူးျခားေသာ ႐ုပ္ထုကေလးျဖစ္သည္။ သူသည္ ဤေနရာႏွင့္ မအပ္စပ္ဟု ခင္ဗ်ားအေနႏွင့္ တခါတရံတြင္ထင္မိသည္။ တခါခါတြင္ကား ပန္းကရာ့စ္ကို သူမပါပဲ စဥ္းစားၾကည့္၍ပင္ မရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ျပန္သည္။ သူသည္ လူမမာမ်ား ထားရာ အခန္း၌ ရွိလွ်င္ရွိမည္။ မရွိလွ်င္ ေျခလွမ္း ယိုင္တိယိုင္မ်ားျဖင့္ လွမ္းရင္း စၾကၤ ံမ်ားတေလွ်ာက္ ၾကက္စားေနတက္သည္။ တကုိယ္တည္း စကားေျပာရင္း ဟုိဟုိသည္သည္ကို အၿမဲမျပတ္မွ အၿမဲမျပတ္ အကဲခတ္ေနတက္သည္။ ေနရာတေနရာသို႔ ေခတၱမွ်အလည္ေရာက္လာ၍၊ ထုိ တိုေတာင္းေသာအခ်ိန္ကေလး အ တြင္း အမ်ားဆံုးျမင္သြားခ်င္ေသာ ႏိုင္ငံျခားသား တေယာက္ကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္းသူသည္ အက်ဥ္္လည္ဆံုးေသာ ေထာင္မွဴးတေယာက္ကဲ့သုိ႔ ျမန္လည္းျမန္၊ အသံလည္းမမည္ေစပဲ၊ ေသာ့ကိုေသာ့အိမ္ထဲသို႔ သြင္းလွည့္ကာ တံခါးကိုဆဲြဖြင့္တက္ေသာ အရည္အခ်င္း တခုရွိသည္။ သူ႔တြင္ေျခာက္ေသြ႔ေသာ ဟာသဥာဏ္ရွိသျဖင့္၊ အဓိပၸါယ္ႏွစ္ခြပါေသာ စကားမ်ားေျပာတက္သည္။ ေျပာပင္ေျပာေသာ္လည္း အၿငိအစြန္းဟူ၍လည္း မရွိေစရကား၊ သူ႔ကို သူ၏စကားအရ ဘမ္း၍ မရေပ။ သူသည္လူမ်ားထံခ်ဥ္းကပ္သည္။ သို႔ေသာ္ အျခားလူမ်ားက သူ႔အား ခ်ဥ္းကပ္ရန္အခြင့္ မေပး။ သူသိသမွ်ကား မ်ားျပားလွသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သူ႔ ကိုမွ် ဂုန္းေခ်ာျခင္း၊ တိုင္တန္းျခင္းမျပဳ။ သူသည္စီးကရက္ေငြ႔မ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနေသာ အက်ဥ္းခန္းတခန္း အတြင္းသုိ႔ဝင္လာသည္။ ႏွာေခါင္းသံျဖင့္ အသံျမည္ေအာင္ ႐ႈံ႕ ၍ အနံ႔ခံသည္။
- ဟင္း- ပါးစပ္က ပ်ပ္ကနဲ လုပ္လိုက္သည္- အက်ဥ္းခန္းေတြထဲမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ၾကသကိုး - ေနာက္တႀကိမ္ထပ္၍ ပ်ပ္ကနဲ လုပ္လိုက္ျပန္သည္ -ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္းႀကီး တားျမစ္ထားတယ္။
သို႔ေသာ္ ထုိကိစၥကို သြားေရာက္ တုိင္တန္းျခင္းမျပဳ။ ႀကီးမားသည့္ ေသာကတရပ္ေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ေနသကဲ့သို႔၊ သူ၏မ်က္ႏွာမွာ အစဥ္သျဖင့္ တြန္႔႐ံွဳ႕ ၍ေနသည္။ မသာမယာျဖစ္ေနသည္။ သူ အလုပ္အေကၽြးျပဳေနေသာ ထုိအုပ္စိုးမႈစနစ္၊ သူေန႔စဥ္ျပဳစုေနရေသာ လူမ်ားကုိဥာဥ္းပန္းေနသည့္ ထုိအုပ္စိုးမႈစနစ္၊ ထုိစနစ္ႏွင့္ မပတ္သတ္လုိဟန္႐ွိေပသည္။ သူသည္အဆိုပါ အုပ္စိုးမႈစနစ္ေပၚ၌ အယံုအၾကည္မ႐ွိ၊ ထုိစနစ္တည္တံ့လိမ့္မည္ ဟူ၍လည္း မယံုၾကည္။ ယခင္ကပင္ ထုိစနစ္အေပၚ မယံုၾကည္ခဲ့။ ထုိ႔အတြက္သာ သူ၏အိမ္ေထာင္ကိုပင္ ဗေရာကဝါ့ဗ္ ၿမိဳ႕ မွ ပရာဟာသို႔ ေ႐ႊ႕ေျပာင္း မလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ အျခားေသာ ႐ိုခ္ အရာ႐ွိ မ်ားသာဆုိလွ်င္၊ သိမ္းပိုက္ထားေသာ တပါးတႏုိင္ငံ၌ အဆီရစ္ရန္ ဤသို႔ေသာ အခြင့္အေရးမ်ဳိးကို လက္လႊတ္ခဲမည္ျဖစ္ေလသည္။ တခ်ိန္တည္း၌ပင္၊ သူသည္ အုပ္စိုးေရးစနစ္အား ဆန္႔က်င္တိုက္ခုိက္ေနေသာ သူမ်ားႏွင့္လည္း မေပါင္းသင္းလို။ ထုိသူမ်ားႏွင့္ တြဲ၍လည္း မႀကီးထြားႏိုင္ခဲ့ေပ။
က်ေနာ့္အား ေဆးကုသည့္အခါတြင္ သူသည္ ႀကိဳးစားပမ္းစား ျပဳစုသည္။ အစြမ္း႐ိွသ၍ ျပဳစုသည္။ အျခားလူနာမ်ားအေပၚတြင္လည္း ထုိနည္းႏွင့္သာ ျပဳစုေလ့႐ွိသည္။ အျပင္းအထန္ဒဏ္ရာ ရထားသူမ်ားကို အစစ္ခံရန္ေခၚသြာၾကမည္ ဆုိလွ်င္လည္း ေခါင္းမာစြာဝင္၍ တားဆီးရဲသည္။ ဤနည္းျဖင့္ မလံုေသာစိတ္ ကို ဖာေထးေနဟန္တူသည္။ တခါတရံ အေရးတႀကီးလို ေနရာမ်ား၌ပင္ လံုးဝအကူအညီမေပး။ ထုိအခ်ိန္မ်ားကား ေၾကာက္စိတ္မ်ား ဖိစီးေနသည့္ အခါမ်ားျဖစ္ ဟန္တူသည္။
သူကားႏုိင္ငံသား အေသးစားကေလးတေယာက္၏ ပံုစံနမူနာတရပ္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ လက္ငင္းအုပ္စိုးေနေသာ အရာကိုလည္းေၾကာက္သည္။ ေနာက္ေပၚထြန္းလာမည့္ အရာကိုလည္း ေၾကာက္သည္။ ဤေၾကာက္စိတ္ ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္သြယ္၏ အၾကားသို႔ အေဖၚမပါ တကိုယ္တည္းသာ ေရာက္ေနေလသည္။ ဤ အေျခအေနမွ ထြက္လမ္းကိုရွာသည္။ တခုမွ်မေတြ႔။ သူကားေႁမြဆိုးမဟုတ္။ ေရေႁမြအေသးစားတေကာင္သာ ျဖစ္လ်က္ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲတြင္ ပိတ္၍ မိေနေလသည္။
လြတ္စရာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟူ၍ လံုးဝမ႐ွိ။

“ အေခ်ာင္ခုိသမား”

ဤသူကား ႐ုပ္ထုကေလးမွ်သာမဟုတ္ေတာ့၊ သို႔ေသာ္ လူ႐ုပ္သြင္ အျပည့္အဝလည္းမျဖစ္ေသး။ ဤႏွစ္မ်ဳိး၏အၾကား စပ္ကူးမတ္ကူးတြင္ ႐ွိသည္။ လူ႐ုပ္သြင္ တခုျဖစ္လာရန္ သူ႔တြင္ျပတ္သားေသာ အျမင္မွန္ လုိေနေသးသည္။
အမွန္အားျဖင့္ ဤသို႔ေသာ လူႏွစ္ေယာက္႐ွိသည္။ သူတို႔ကား ႐ိုးသားသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ထိလြယ္နာလြယ္သည္။ အစကနဦးတြင္ အစစအရာရာကို ဥေပကၡာျပဳ၍ ဖာသိဖာသာ ေနၾကသည္။ သူ႔တို႔က်ေရာက္သြားေသာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အသုိင္းအဝုိင္းႀကီးကုိ အံ့အားသင့္စြာသာ ၾကည့္၍ေနခဲ့ ၾကသည္။ ေနာက္ ပိုင္းတြင္ ထုိေလာကမွ ႐ုန္း၍ထြက္ရန္ ေတာင့္တလာၾကသည္။ သူတို႔ကား ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခၽြန္သူမ်ား မဟုတ္ၾကသျဖင့္ မွီခိုအားထားစရာလူမ်ား ႐ွာေဖြလာၾကသည္။ ႐ွာယင္းေဖြယင္း၊ ေနရာအမွန္သို႔ ေရာက္လာၾကသည္မွာ အသိဥာဏ္ အားကိုးျခင္းထက္ ႏွာေခါင္းအန႔ံခံ ေကာင္းျခင္းေၾကာင့္ ဆုိက္ေရာက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔က ခင္ဗ်ားကိုကူညီၾကသည္မွာ ခင္ဗ်ားထံမွ အကူအညီကိုလည္း လုိခ်င္ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔အား အကူအညီ ေပးရန္မွာ တရားမွ်တေသာ ကိစၥ ျဖစ္သည္။ ယခုေရာ၊ အနာဂတ္တြင္ပါ သူတို႔အား အကူအညီ ေပးသင့္ေပသည္။
ဤသူႏွစ္ေယာက္သာလွ်င္....ပန္းကရာ့စ္႐ွိ ဂ်ာမန္အရာ႐ွိမ်ားအနက္ ဤသူႏွစ္ေယာက္သာလွ်င္ ေ႐ွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာသို႔လည္း ေရာက္ခဲ့ဘူးသည္။
ဟာေနာအဲ့ရ္ ဆုိသူကား ဇေနာယီေမာၿမိဳ႕ မွ စက္ခ်ဳပ္သမား၏ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ ျဖစ္သည္။ အေ႐ွ႕ဘက္စစ္မ်က္ႏွာသို႔ ခဏမွ်ေရာက္သြာသည္ႏွင့္ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေရခဲစားဒဏ္ရာမ်ား မရရေအာင္ လုပ္ကာျပန္လာခဲ့သည္။ “စစ္ဆိုတာလူေတြနဲ႔ မကိုက္ပါဘူး” ဟု ႐ႊတ္ဆန္ဆန္ဝိၿဂိဳလ္က်င္း၍ လင္းေလသည္။ “ဟိုမွာကိုယ္ဘာသြားလုပ္ရမွာလဲ”။
ဟစ္ဖဲရ္ ဆုိသူကား ဘာတာစက္ရံုမွေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနတက္သည့္ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမား တေယာက္ ျဖစ္သည္။ ျပင္သစ္ျပည္သို႔ ခ်ီတက္စဥ္က ပါခဲ့၍၊ ေနာင္ ေသာ္ရာထူးတိုးေပးမည္ဟု ကတိေပးၾကသည္ကိုပင္ လက္မခံပဲ တပ္တြင္းမွ ထြက္ေျပးလာသူျဖစ္သည္။ ထုိအခါမွ စ၍ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ေဂ်ာက္က်ၿပီဆိုတုိင္း၊ ေလကို လက္ျဖင့္ခတ္ကာ “အဲ့ခ္၊ ႐ိႈက္စ္” ဟု ေျပာေသာ အက်င့္ ပါလာဟန္တူသည္။ ေဂ်ာက္က်လို္က္ရသည္မွာလည္း ခဏခဏပင္ ျဖစ္သည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကား တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ တူၾကသည္။ ကံၾကမၼာအရလည္း တူသည္။ ဗီဇမ်ား အေနနဲ႔လည္း တူၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဟစ္ဖဲရ္ ကားသူ႔အေဖာ္ေလာက္ မေၾကာက္တက္။ အမူအရာအားျဖင့္ ပို၍ ျပတ္သားသည္။ ပို၍ျပည့္ဝသည္။ အက်ဥ္းခန္းတိုင္းလုိလိုပင္ သူ႔အား နာမည္ေျပာင္ ေပးရာ၌-အ ေခ်ာင္ခုိသမား- ဟူ၍ ေရြးခ်ယ္ မိၾကသည္။
သူ တာဝန္က်ေသာေန႔ကား အက်ဥ္းခန္းမ်ား၌ ေအးခ်မ္းလွေသာ ေန႔ ျဖစ္သတည္း။ ခင္ဗ်ား လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ႏိုင္သည္။ သူကေငါက္ငန္းၿပီ ဆိုလွ်င္လည္း ထုိသို႔ ေအာ္ဟစ္သည္မွာ ခင္ဗ်ားအား တကယ္ ႀကိမ္းေမာင္းျခင္း မဟုတ္၊ ေအာက္ထပ္မွာ အာဏာပိုင္မ်ားအေနႏွင့္ သူ၏စည္းကမ္းႀကီးမႈကို ၾကားၾက ဟန္သာ ျဖစ္သည္ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ျဖင့္မ်က္စိ မွိတ္ျပတက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထုိသို႔ေသာ ႀကိဳးစားမႈကား ဘာမွ် အရာမေရာက္။ သူလွိမ့္တိုင္း ဘယ္သူမွ် မလိမ့္ေတာ့သျဖင့္၊ အျပစ္ဒဏ္မက် တာဝန္ ပိုမယူရေသာ ရက္သတၱပါတ္ဟူ၍ တပါတ္မွ် မရွိေတာ့ေပ။
-အဲ့ခ္၊ ႐ိႈက္- သူသည္ ေလကိုလက္ျဖင့္ပုတ္လိုက္ကာ၊ ထံုးစံအတိုင္း ဆက္လက္ေနထုိင္သြား ျပန္ေလသည္။ သူက ေထာင္ေစာင့္ မပီသ၊ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမား၏ အလုပ္သင္၊ ေပါ့ေပါ့သြား၊ ေပါ့ေပါ့လာေနသည့္ လူငယ္တေယာက္သာ ျဖစ္ေနေသးသည္။ အက်ဥ္းခန္းထဲမွ အက်ဥ္းသမား သူငယ္မ်ားႏွင့္အတူ ထရံသို႔ ပိုက္ဆံျပားမ်ား ပစ္တန္၊ စိတ္အားထက္သန္စြာ ကစားေနသည္ကိုပင္ ဖမ္းမိႏိုင္သည္။ တခါတရံတြင္လည္း အက်ဥ္းသမားမ်ားကို အက်ဥ္းခန္းအတြင္းမွ စၾကၤ ံထဲသို႔ေမာင္းထုတ္ကာ “အက်ဥ္းခန္းစစ္ေဆးေရး” ျပဳလုပ္တက္သည္။ စစ္ေဆးေရးကား အေတာ္ႀကီးၾကာတက္သည္။ ဘာမ်ား လုပ္ေနပါလိမ့္ဟု သိခ်င္သျဖင့္ အခန္းတြင္းသို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္၊ သူသည္စားပဲြ၍ ထုိင္ကာ လက္ေပၚသို႔ ေခါင္းခ်လ်က္ အိပ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေပမည္။ အိပ္ေနလိုက္သည္မွ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ေနတက္သည္။ ဤသို႔ေသာေနရာမ်ဳိး၌ အိပ္လွ်င္ အထက္လူႀကီးမ်ားက ဖမ္းမိႏိုင္မည္မဟုတ္။ အက်ဥ္းသမားမ်ားကား စၾကၤ ံ တြင္း၌ ကင္းေစာင့္ေနၾကသည္။ ကႏၱရာယ္ တစံုတရာ ေပၚလာလွ်င္ သူ႔ကိုအေၾကာင္းၾကားရသည္။ ေလာကႀကီးတခုလံုးတြင္ သူအခ်စ္ဆံုးျဖစ္သည့္ မိန္ကေလးက၊ သူ အနားယူခ်ိန္တြင္ အိပ္ေရးပ်က္ေအာင္ ဖ်က္လိုကၿပီဆုိက ယုတ္စြအဆံုး အလုပ္ခ်ိန္တြင္ အိပ္ခ်င္သည္။
နာဇီစနစ္ ႐ံႈးမွာလား၊ ႏိုင္မွာလား-အဲ့ခ္၊ ရိႈက္စ္။ ဒီလို ဆပ္ကပ္ပဲြမ်ဳိး မပ်က္ပဲ ဘယ္ခံႏိုင္ပါ့မလဲ။
သူကား မိမိကိုယ္ကိုနာဇီစနစ္ႏွင့္ တဲြ၍ မတြက္။ ဤ အခ်က္တခ်က္တည္းေၾကာင့္ပင္ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းေနေပလိမ့္မည္။ ထုိမွ်သာမကေသး သူသည္ ထုိစံနစ္ႏွင့္အတူ ေပါင္း၍မေနလို၊ ေပါင္း၍လည္း ရပ္တည္ေနသည္ မဟုတ္ေပ။ ခင္ဗ်ား အေနႏွင့္ ေထာင္တြင္းရွိ အျခားဌာနခဲြတခုသို႔ လွ်ဳိ႕ ဝွက္သတင္းပို႔ ရန္ လိုေနသေလာ။ အေခ်ာင္သမားကပင္ ေဆာင္ရြက္ေပးပါလိမ့္မည္။ ခင္ဗ်ားတေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာလိုသည္၊ အဆိုပါသူႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၍ နားေပါက္ ေအာင္ ရွင္းျပျခင္းျဖင့္၊ အျခားသူမ်ားကို ကာကြယ္ေပးလုိသည္ ဆုိလွ်င္လည္း၊ အေခ်ာင္ခိုသမားသည္ ထုိသူအား အက်ဥ္းခန္းအတြင္းသို႔ အေရာက္ေခၚလာ၍၊ အ ျပင္မွ ကင္းေစာင့္ေပးလိမ့္ဦးမည္ - ထုိသို႔ လုပ္ေနသည့္အခါတြင္ တခုခု ေဆာ္ထည့္လိုက္ရသျဖင့္ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနေသာ လမ္းဂ်ပိုးဆန္ဆန္ အူျမဴးေန တက္သည္။ သတိထား၍လုပ္ရန္ခင္ဗ်ားကပင္ သူ႔အား မၾကာခဏ ေျပာေပးရသည္။ အႏၱရာယ္၏ အလည္ဗဟိုသို႔ ေရာက္ေနေသာအခ်ိန္၌ပင္ ေဘးရန္ကို မျမင္ တက္။ သူလုပ္ေနေသာေကာင္းမႈတို႔၏ တန္ဖိုးအျပည့္အစံုကို သူအကဲမျဖတ္တက္။ ထုိသို႔ မသိတက္ေသာေၾကာင့္လည္း သူ႔အေနႏွင့္ အလုပ္ကိုပို၍ပို၍ လုပ္လြယ္ ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ဤအခ်က္သည္သူ၏တိုးတက္မႈကို ပိတ္ပင္ေနျပန္သည္။ လူ႐ုပ္သြင္ကား ျဖစ္မလာေသး။ သုိ႔ေသာ္ စပ္ကူးမတ္ကူးအဆင့္ အတန္းတြင္ရွိေလ သည္။

“ေကာလင္”
မာရွယ္ေလာကာလအတြင္း တညေနခင္းက ျဖစ္ေလသည္။ အက္ဆက္စ္ယူနီေဖာင္း၀တ္ ေထာင္ေစာင့္တေယာက္သည္ က်ေနာ့္အားအက်ဥ္းခန္း အတြင္းသို႔ ၀င္မခိုင္းမီ က်ေနာ္၏အိတ္မ်ားကို ရွာေဖြသည္။ ၿပီးစလြယ္သာ ရွာေဖြေလသည္။
- ခင္ဗ်ားအမႈ ဘယ့္နဲ႔လဲ - သူက တုိးတိုးကေလးေမးသည္။
- မသိဘူး၊ နက္ျဖန္ က်ေနာ့္ကို ပစ္သတ္မယ္လို႔ ေျပာလုိက္ၾကတာပဲ။
- ၾကားေတာ့ အေတာ္ေၾကာက္သြားသလား။
- ဒါကို က်ေနာ္တြက္ၿပီးသားပဲဟာ။
သူသည္ က်ေနာ္၏ ကုတ္အက်ႌေကာ္လာမ်ားေပၚသို႔ စက္အ႐ုပ္ပမာ ေခတၱမွ် စမ္းသပ္ျပန္ပါသည္။
-လုပ္ခ်င္မွလဲ လုပ္ၾကမွာပဲ။ နက္ျဖန္ေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မယ္။ ေနာက္ကေတာ့မွ လုပ္ခ်င္ခ်င္လုပ္မယ္။ လံုးလံုး ဘာမွ မလုပ္ဘဲနဲ႔လဲ ေနေကာင္း ေနမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ အခုလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာေတာ့ ….. အသင့္ျဖစ္ေနတာ အေကာင္းဆံုးဘဲ။
တဖန္ သူသည္ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္။
- ဒါေပမဲ့ တကယ္လုိ႔သာျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆိုရင္ … ခင္ဗ်ားလူတေယာက္ေယာက္ဆီ သတင္းကေလး ဘာကေလးမ်ား မပို႔ခ်င္ဘူးလား။ ဒါမွမဟုတ္ စာ ေတြ ေပေတြမ်ား မေရးခ်င္ဘူးလား။ အခုထုတ္ဖို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ နားလည္တယ္မဟုတ္ဘူးလား။ ေနာင္အခါအတြက္ဆိုပါေတာ့ … ခင္ဗ်ားဒီကို ဘယ္လုိ ေရာက္လာတယ္။ တေယာက္ေယာက္က ခင္ဗ်ားကို သစၥာေဖာက္ခဲ့သလား။ ဘယ္သူဟာ ဘယ္လိုက်င့္သံုးေနထိုင္တယ္ … ခင္ဗ်ားသိသမွ် အခ်က္ေတြအားလံုး ခင္ဗ်ားနဲ႔ တပါတည္း ေပ်ာက္မသြားေအာင္ဆုိပါေတာ့ …..
စာေတြ ေပေတြမ်ား မေရးခ်င္ဘူးလားတဲ့။ သူကား က်ေနာ္အေတာင့္တဆံုးေသာ ဆႏၵကို ရိပ္မိသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေလသည္။
မၾကာမီပင္ သူသည္ က်ေနာ့္ထံသုိ႔ စကၠဴႏွင့္ခဲတံကို ယူလာသည္။ က်ေနာ္လဲအခန္းသို႔ မည္သုိ႔လာ၍ စစ္စစ္၊ ရွာမေတြ႔ႏိုင္ၾကေအာင္ လံုျခံဳစြာသိမ္း ထားလုိက္ပါသည္။
ထုိ႔ေနာက္ပုိင္းတြင္ကား ၎တုိ႔ကို ဘယ္ေသာအခါမွ် ဆြဲ၍မထုတ္ခဲ့ပါ။
ဤသည္ကား ေကာင္းလြန္းလွသည္ - ယံုရမွာခက္ေနသည္။ ေကာင္းလြန္းအားႀကီးလွသည္။ ဤေနရာ၊ ဤေမွာင္မိုက္ေသာ အိမ္ႀကီးအတြင္း၀ယ္ အ ဖမ္းခံၿပီးသည့္ေနာက္ ရက္သတၱပတ္မ်ားစြာ မၾကာေသးမီပင္ ခင္ဗ်ားအား ေငါက္ေဖာ္ ႐ုိက္ေဖာ္သာရေသာ သူတို႔၏ယူနီေဖာင္းကို ၀တ္ထားေသာ လူသတၱ၀ါတ ေယာက္၊ မိတ္ေဆြတေယာက္ကို ေတြ႔ရွိရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုသူသည္ ခင္ဗ်ားအား လက္လွမ္း၍ေပးသည္။ ခင္ဗ်ားလက္ရာေပ်ာက္ ေျခရာေပ်ာက္ ကိစၥတုန္းမသြား ရန္ ေနာင္လာေနာက္သားမ်ားအတြက္ စကားထားခဲ့ႏိုင္ရန္ ဤေတာင္ကိုေက်ာ္မည့္သူမ်ား က်န္ရစ္မည့္သူမ်ားႏွင့္ ယုတ္စြအဆံုး ေခတၱခဏကေလးျဖစ္ျဖစ္ စကား ေျပာခြင့္ရရန္ အကူအညီကမ္းလာသည္။ စႀကႍန္မ်ားအတြင္း၌ သင္းတို႔သည္ အသတ္ခံၾကရမည့္ သူမ်ား၏ အမည္တို႔ကို ဟစ္ေအာ္ ေခၚထုတ္ေနၾကသည္။ ေသြးျဖင့္ ယစ္မူးေနၾက၍လဲ သင္းတို႔၏ေအာ္သံမွာ ၾကမ္းတမ္းေနသည္။ မေအာ္ႏိုင္ေသာသူတို႔၏ လည္ေခ်ာင္းမ်ားမွာလဲ တုန္လႈပ္ျခင္းေၾကာင့္ ပိတ္ဆို႔ေနသည္။ ယခုကဲ့သို႔ေသာ အခ်ိန္ႀကီးမ်ဳိးတြင္မွ ဟယ္၊ ဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ယံုႏုိင္စရာကိုမရွိဘူး။ ဒါမဟုတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါ ေထာင္ေခ်ာက္ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။ ယခုကဲ့သုိ႔ အေျခအ ေနမ်ဳိးတြင္ မိမိ၏အလုိအေလ်ာက္ ခင္ဗ်ားထံလက္လွမ္း၍ ေပးလုိက္ႏုိင္ေသာသူသည္ မည္မွ် ခြန္အားႀကီးမားေသာသူ ျဖစ္ရမည္နည္း။ မည္မွ်လဲ သတၱိေကာင္းရ ေပမည္နည္း။
တလခန္႔ေသာ အခ်ိန္လဲ ကုန္လြန္သြားခဲ့သည္။ မာရွယ္ေလာကိုလဲ ႐ုတ္သိမ္းလုိက္ၿပီ။ ေအာ္သံမ်ားလဲ ၿငိမ္သြား၍ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ အခ်ိန္ တို႔သည္လဲ သတိရစရာမ်ားအျဖစ္သုိ႔သာ ေျပာင္းလဲသြားၾကေပၿပီ။ တဖန္ အစစ္ခံရာမွအျပန္ တညေနခ်င္းတြင္ အထက္ပါေထာင္ေစာင့္ပင္ က်ေနာ့္အား အက်ဥ္း ခန္းအတြင္းသို႔သြင္းရန္ တံခါး၀အထိ ေရာက္လာျပန္ပါသည္။
- ခင္ဗ်ားေတာ့ လြတ္သြားၿပီထင္ပါရဲ႕ - ဟုေျပာလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ က်ေနာ့္အား စူးစူးစမ္းစမ္းၾကည့္လုိက္သည္ - အစစအရာရာ ေခ်ာေခ်ာေမာ ေမာပဲ မဟုတ္လား။
က်ေနာ္သည္ သူ၏ေမးခြန္းမွ အဓိပၸာယ္ကို ေကာင္းစြာနည္းလည္မိပါသည္။ စိတ္ထဲ၌လဲ နက္နက္နဲနဲပင္ နာသြားမိသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေမးခြန္းသည္ သူ၏႐ုိးသားေျဖာင့္မတ္မႈကို အျခားျခားေသာ အခ်က္မ်ားထက္ပုိ၍ သက္ေသထူခဲ့ပါသည္။ ဤသို႔ေသာ ေမးခြန္းမ်ဳိးကို အတြင္းဓာတ္အရ ေမးပိုင္ခြင့္ရွိသူသာ ေမး ႏိုင္ေပသည္။ က်ေနာ္သည္ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သူ႔အေပၚ ယံုၾကည္စိတ္ခ်သြားပါသည္။ သူကား က်ေနာ္တုိ႔၏လူ ျဖစ္ေလသည္။
အျပန္ပန္းအားျဖင့္ေသာ္ သူသည္ အေတြးရၾကပ္ေသာအသြင္အျပင္ကို ေဆာင္သည္။ စႀကႍန္မ်ားတြင္ တေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ေနတတ္ သည္။ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ႏွင့္ ေရငံုေနတတ္သည္။ ႏုိးႏုိးၾကားၾကားႏွင့္လဲ အစစအရာရာကို သတိျပဳအကဲခတ္ေနတတ္သည္။ သူေအာ္ဟစ္ကုိ ခင္ဗ်ားတခါမွ် မ ၾကားဘူးခဲ့။ တစံုတေယာက္ကို ႐ုိက္သည္လဲ တခါမွ်မေတြ႔ဘူးခဲ့။
- ဆမဲေတာန္႔ဇ္ ၾကည့္ေနတဲ့အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ က်ေနာ့္ကို ပါးျဖစ္ျဖစ္ ႐ုိက္လုိက္စမ္းပါဗ်ာ - ေဘးခန္းမွ ရဲေဘာ္မ်ားက သူ႔အား တုိက္တြန္းၾကသည္ ခင္ဗ်ာ ထထႂကြႂကြကေလးလုပ္ေနတာ သူတခါတေလေလာက္ ျမင္သြားေအာင္ေပါ့။
သူက ေခါင္းကို ခါျပသည္။
- မလုိပါဘူးဗ်ာ။
ခ်က္စကားမွလြဲ၍ အျခားစကားေျပာသည္ပင္ ခင္ဗ်ားတခါမွ် မၾကားဘူးေပ။ သူ႔အား မည္သုိ႔ၾကည့္ၾကည့္ အျခားသူမ်ားႏွင့္ ကြာျခားသည္ကို သိသာ သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္အခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ကြာျခားသည္ကုိမူ ေျပာရန္အေတာ္ခက္သည္။ သင္းတို႔ကိုယ္၌ပင္ ဤအေၾကာင္းကို ရိပ္မိၾကသည္၊ သုိ႔ေသာ္ အေျခခံကို နားမလည္ၾက။
လိုသည့္ေနရာတုိင္းသို႔ သူေရာက္ေနတတ္သည္။ ဗ႐ုသုကၡျဖစ္ေနရာသုိ႔ ၿငိမ္ဆိမ္မႈကို ေဆာင္ယူလာတတ္သည္။ ေခါင္းမ်ား ငုိက္၍ဆင္းေနလွ်င္ အား ေပးသမႈျပဳတတ္သည္။ ျပတ္သြားေသာ ႀကိဳးမွ်င္မ်ားေၾကာင့္ အျပင္ဘက္မွလူမ်ား အႏၱရာယ္ေရာက္ေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ သူက ျပန္၍ဆက္သြယ္ေပးသည္။ သူကား အေသးအဖြဲ႔မ်ားတြင္ အနစ္မြန္းမခံ။ စနစ္တက်ႏွင့္ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းလုပ္ကုိင္သည္။
ယခုမွသာ ဤသုိ႔လုပ္သည္မဟုတ္။ အစကနဦးတည္းကပင္ ဤသို႔လုပ္ခဲ့သည္။ ဤတာ၀န္အရလဲ နာဇီမ်ားလက္ေအာက္သုိ႔ ၀င္ေရာက္၍ အမႈထမ္း ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
အေဒ့ါလ္ဖ္၊ ေကာလင္စကီ ကား ေမာရာဗာျပည္နယ္မွ ခ်က္ေထာင္ေစာင့္တေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ ေရွးေဟာင္း ခ်က္မ်ဳိး႐ုိးမွ ဆင္းသက္လာေသာ ဤခ်က္အမ်ဳိးသားသည္ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ဂ်ာမန္တေယာက္ျဖစ္သည္ဟု ေက်ညာခဲ့သည္။ ထုိနည္းျဖင့္ ဟရားဒဲစ္၊ ကရားေလာဗဲ ေထာင္တြင္ ခ်က္အက်ဥ္းသမား မ်ားအား သြား၍ေစာင့္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ၎ေနာက္ ပန္းကရာ့စ္တြင္ေထာင္ေစာင့္ လုပ္လာရေလသည္။ ထုိသုိ႔လုပ္သည့္အတြက္ သူ၏အသိမ်ားသည္ သူ႔အေပၚအ ေတာ္ႀကီး ခ်ဥ္သြားၾကေပမည္။ သုိ႔ေသာ္ ေလးႏွစ္ၾကာမွ် အမႈထမ္းၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဂ်ာမန္ေထာင္ပုိင္သည္ သူ၏မ်က္လံုးမ်ားေရွ႕တြင္ လက္သီးကိုေ၀ွ႔ရမ္း ယင္း -
- မင္းကိုယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ခ်က္စိတ္ဓာတ္ေတြကို အျမစ္ကစၿပီး ႏႈတ္ပစ္မယ္ကြ။
ဟူ၍ ၿခိမ္းေခ်ာက္ရသည့္အထိ ျဖစ္လာေလေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေထာင္ပိုင္ကား ေနာက္က်သြားခဲ့ေလၿပီ။ အမွန္အားျဖင့္ ၎၏အကဲခတ္ပံုမွာလဲ ပါ စင္ေအာင္ လြဲေနေလသည္။ ေကာလင္စကီ၏ ကိုယ္တြင္း၌ရွိသည္ကား ခ်က္ဆန္မႈသာမဟုတ္။ ေထာင္ပုိင္အေနႏွင့္သူ၏ လူစိတ္ကိုပါ ေမာင္းထုတ္ပစ္ရေပလိမ့္ မည္။ တုိက္ပြဲတြင္ ၀င္ေရာက္တုိက္ခိုက္ရန္၊ ၀င္ေရာက္ကူညီရန္အတြက္ တာ၀န္ကိုသိတတ္စြာျဖင့္ ကိုယ္ႏွင့္အသင့္ေတာ္ဆံုးေသာ ေနရာသုိ႔ အလုိအေလ်ာက္ ထြက္လာသူျဖစ္သည္။ အႏၱရာယ္မ်ား အစဥ္မျပတ္ေပၚေနသည္ႏွင့္အမွ် ခိုင္ၿမဲ၍သာ လာေသာလူတေယာက္ ျဖစ္ေပသည္။

ဒုိ႔အမ်ဳိးသားေတြ
၁၉၄၃ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၁ - ရက္ေန႔တြင္ နံနက္စာအျဖစ္ ယူလာေနက် ဘာမွန္းမသိ အေဖ်ာ္ရည္မည္းမည္းႀကီးအစား၊ ကိုကိုးတခြက္စီသာ လာ ပို႔ၾကလွ်င္ က်ေနာ္တို႔သည္ အဆိုပါအံ့ဘြယ္သူရဲကုိ သတိျပဳမိၾကမည္မဟုတ္ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ က်ေနာ္တို႔၏ အက်ဥ္းခန္းေရွ႕တြင္ ခ်က္အမ်ဳိးသား ပုလိပ္ယူနီေဖာင္းတစု ရိပ္ကနဲ ျဖတ္သြားေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။
ရိပ္ကနဲသာ ျမင္လုိက္ရသည္။ ေဘာင္းဘီအနက္မ်ားႏွင့္ ဖိနပ္ရွည္မ်ား၏ ေျခလွမ္းတလွမ္း။ အညိဳရင့္ေရာင္ အက်ႌလက္ေမာင္းက ေသာ့ခေလာက္ဆီ သုိ႔ ပင့္လုိက္ကာ တံခါးကိုေစ့လုိက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လူရိပ္ကားေပ်ာက္သြားေလသည္။ အခ်ိန္မွာတုိေတာင္းလြန္းလွသျဖင့္ ေနာက္ဆယ့္ငါးမိနစ္ၾကာေသာအခါ က်ေနာ္တို႔ကား ထုိအရာကို မယံုခ်င္သလိုလုိပင္ ျဖစ္လာမိၾကေလသည္။
ပန္းကရာ့စ္လုိေထာင္မ်ဳိးမွာ ခ်က္အမ်ဳိးသားပုလိပ္တေယာက္ … ဤအခ်က္ကေလးတခ်က္ေပၚ အေျခတည္၍ က်ေနာ္တုိ႔သည္ မည္မွ်နက္႐ႈိင္းေသာ တြက္ကိန္းမ်ားကို ေရးဆြဲႏုိင္ၾကေပသနည္း။
ႏွစ္နာရီအတြင္း၌ပင္ က်ေနာ္တုိ႔တြက္ခ်က္ၿပီးၾကေလၿပီ။ အက်ဥ္းခန္းတံခါးလဲ ေနာက္တဖန္ပြင့္သြားျပန္ကာ ခ်က္ပုလိပ္တို႔၏ ကက္ဦးထုပ္တလံုးလဲ အခန္းတြင္းသို႔ ျပဴ၍ၾကည့္လာေလသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ အံ့အားသင့္ေနၾကသည္ကို ေတြ႔သျဖင့္လဲ ပါးစပ္ႀကီးၿဖဲ၍ ျပံဳးရင္းက ေက်ညာေလသည္။
- ဖ႐ုိက္ရွတြန္းဒဲ။
ဖ႐ုိက္ရွတြန္းဒဲ - (ဂ်ာမန္စကား) နံနက္ပုိင္းတြင္ အျပင္ဘက္သုိ႔ နာရီ၀က္မွ် ထြက္၍ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားေရး လုပ္ရန္ေခၚဆိုျခင္း။
က်ေနာ္တို႔ကား မမွားႏိုင္ေတာ့။ စႀကႍန္မ်ားအတြင္း၌ အက္ဆက္စ္ေထာင္ေစာင့္တုိ႔၏ မီးခုိးစိမ္းေရာင္ ယူနီေဖာင္းမ်ားအၾကားတြင္ အမဲေရာင္အ ေျပာက္မ်ား ေပၚေနသည္။ ဤအေျပာက္မ်ားကား က်ေနာ္တို႔အတြက္ အထူးတလည္ေျပာင္လက္၍ေနသည္။ ဤသည္ကား ခ်က္ပုလိပ္မ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။
ဤကိစၥသည္က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ မည္သုိ႔အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္သနည္း။ ခ်က္ပုလိပ္မ်ားသည္ မည္သုိ႔ေနၾကမည္နည္း။ မည္သုိ႔ပင္ရွိေစ သူတို႔ဤေန ရာသုိ႔ ေရာက္လာၾကသည္ဟူေသာ အခ်က္တခုတည္းကပင္ ရွင္းလင္းေသာအကြက္မ်ားကို ေဖာ္ျပေနသည္။ ဤဖိႏွိပ္မႈ စက္ယႏၱရားသည္ အုပ္စုိးသူ၏ အားအကိုး ရဆံုးေသာေဒါက္၊ သတိထားရဆံုးေသာ အ႐ႈိက္ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔ ဖိႏွိပ္လုိေသာလူမ်ဳိးမွ အမ်ဳိးသားမ်ားကို ဤစက္ယႏၱရားမ်ားအတြင္းသုိ႔ သြင္း၍သံုးရၿပီဆိုလွ်င္ ဤ အုပ္စုိးမႈစနစ္ကား ဘ၀အဆံုးသတ္သုိ႔ ဒလိမ့္ေခါက္ေကြး ဆင္း၍ေနၿပီဆုိသည္မွာ ထင္ရွားသည္။ အလူးအလဲႏွင့္ လူအင္အားမလံုမေလာက္ ျဖစ္ေန၍သာ လူ ကေလးလက္တဆုတ္ခန္႔ ရပါမည့္အေရး မိမိတို႔၏ေနာက္ဆံုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖစ္သည့္ ဤသုိ႔ေသာ္ဌာနမ်ဳိးတြင္ အားကိုေဖ်ာ့ခ်လုိက္ျခင္းျဖစ္ေပမည္။ ဤသို႔ဆုိလွ်င္ ေနာင္မည္မွ်ၾကာၾကာ ေတာင့္ခံေနလုိေသးသနည္း။
မွန္သည္။ ဤပုလိပ္မ်ားကား အထူးတလည္ေရြးခ်ယ္ထားေသာ လက္ေရြးစင္မ်ားျဖစ္လိမ့္မည္။ အက်င့္ဆုိးမ်ားလဲ ပါေနမည္။ ဂ်ာမန္ရန္သူမ်ားအေပၚ ႏိုင္ႏုိင္သည္ဟူ၍လဲ ယံုၾကည္မည္မဟုတ္ၾက။ ဂ်ာမန္ေထာင္ေစာင့္မ်ားထက္ပင္ ဆိုးေကာင္းဆုိးေနၾကမည္။ သို႔ေသာ္လဲ ဤအခ်က္ သူတို႔ဤေနရာသို႔ ေရာက္လာ ၾကရၿပီဟူေသာ အခ်က္သည္ပင္ အဆံုးသတ္ကို ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ ၫႊြန္ျပေနသည့္ အတိတ္နိမိတ္ျဖစ္ေလသည္။
ဤသုိ႔ပင္ က်ေနာ္တုိ႔ တြက္ဆေနခဲ့ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ အေျခအေနမွန္မွာ အစကနဦးတြင္ က်ေနာ္တို႔တြက္ဆ၀ံ့သည္ထက္ပင္ ပို၍ေနေသးသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အုပ္စုိးမႈစနစ္သည္ လက္ေရြးစင္တုိ႔ကိုပင္ မရွာႏုိင္ေတာ့။ ေရြးစရာပင္ လူမက်န္ေတာ့။
ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၁ ရက္ေန႔တြင္ က်ေနာ္တုိ႔သည္ ခ်က္ပုလိပ္ ယူနီေဖာင္းမ်ားကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ၾကရသည္။
ေနာက္တေန႔တြင္ပင္ က်ေနာ္တုိ႔သည္ ယူနီေဖာင္းအတြင္းမွ လူတို႔ႏွင့္သိကၽြမ္းလာၾကရေလသည္။
ပထမတေယာက္ ေရာက္လာသည္။ အက်ဥ္းခန္းအတြင္းသို႔ ေခါင္းျပဴကာ ခါးပန္းေပၚတြင္ ေျခကိုဟုိေရြ႕သည္ေရြ႕ျဖင့္ အန္းတန္းတန္းျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ - ဆိတ္ကေလးတေကာင္တြင္ ျမဴးတူးေသာ အင္အားမ်ားျပည့္လာသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေျခေလးဘက္စံုၿပိဳင္၍ ခုန္ေပါက္သကဲ့သုိ႔ ျဗဳန္းကနဲေပၚလာေသာ ရဲတင္းမႈျဖင့္
- ဘယ့္နဲ႔လဲ ကိုယ့္ဆရာတို႔ ေနေကာင္းၾကရဲ႕လား။
ဟု ေမးလုိက္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔က သူ႔အား ျပံဳး၍ေျဖၾကသည္။ သူကလဲ ျပန္၍ျပံဳးရင္းက ရွက္အန္းအန္းျဖစ္သြားျပန္သည္။
- က်ေနာ္တုိ႔အေပၚ စိတ္မရွိၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။ တကယ္ပါ ဒီမွာခင္ဗ်ားတို႔ကုိ ေစာင့္ၾကပ္ေနၾကမယ့္အစား လမ္းမေပၚမွာ ကင္းေစာင့္ေနခ်င္ၾကပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ မလာဘဲေနလုိ႔ မရဘူးဗ်။ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ … ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုလုိလုပ္ၾကရတဲ့အတြက္ေတာ့လဲ အက်ဳိးေလး ဘာေလး ရွိေကာင္းပါရဲ႕ …..
က်ေနာ္တုိ႔က ဤကိစၥအေပၚ မည္သုိ႔သေဘာထားၾကသည္၊ သူတို႔အေပၚ မည္သုိ႔ျမင္သည္ စသည္တုိ႔ကုိ ေျပာျပလုိက္ေသာအခါ ၀မ္းသာသြားေလ သည္။ သုိ႔ႏွင့္ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းပင္ က်ေနာ္တို႔လဲ မိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္လာခဲ့ၾကသည္။ သူ၏အမည္ကား ဗီးတက္ ဟုေခၚသည္။ ႐ိုးသား၍ သေဘာေကာင္းေသာ လူရြယ္ တေယာက္ျဖစ္သည္။ ယမန္ေန႔နံနက္က က်ေနာ္တို႔၏ အက်ဥ္းခန္းေရွ႕တြင္ ရိပ္ခနဲျဖတ္သြားေသာသူ ျဖစ္ေလသည္။
ဒုတိယတေယာက္ကား တူးမာ ဟုေခၚသည္။ ေရွး႐ိုးခ်က္ေထာင္မွဴးတုိ႔၏ အခ်ဳိးအစားႏွင့္ေနထုိင္သည္ - ဘုက်သည္၊ ေအာ္တတ္ ဟစ္တတ္သည္၊ သို႔ေသာ္ အတြင္းသေဘာ ေကာင္းသည္။ ဤသို႔ေသာ္ ေထာင္ေစာင့္မ်ဳိးကို ယခင္သမတ ႏိုင္ေတာ္ေခတ္တုန္းက ေထာင္မ်ားထဲတြင္ က်ေနာ္တို႔က “ေဖာ့တရ္” ဟု ေခၚေလ့ရွိၾကသည္။ ဤသို႔ေရာက္လာရသည့္အတြက္ မေနတတ္၊ မထုိင္တတ္ မျဖစ္၊ သူ၏ဓေလ့အလိုက္ စကားလံုးၾကမ္းၾကမ္းမ်ားျဖင့္ ရႊတ္ယင္း ေနာက္ယင္း စည္းကမ္းကို ထိန္းသိမ္းေလသည္။ တခ်ိန္တည္း၌လဲ ထုိစည္းကမ္းမ်ားကို ေဖာက္ဖ်က္ေလသည္။ ဤေနရာတြင္ အက်ဥ္းခန္းတြင္းသို႔ ေပါင္မုန္႔ခုိးသြင္းသည္။ ဟုိ ေနရာတြင္ စီးကရက္တလိပ္။ ေနာက္တေနရာတြင္ (ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းမွလြဲ၍) ေရာက္တတ္ရာရာ စကားလက္ဆံု က်ေနတတ္သည္။ ဤအရာမ်ားကို လုပ္႐ုိး လုပ္စဥ္ဟု ယူဆသည္။ ေထာင္ေစာင့္ဆုိလွ်င္ ဤသို႔ေနရမည္ဟူ၍လဲ သေဘာပိုက္သည္။ ထုိသေဘာထားကိုလဲ ဖံုး၀ွက္၍မထား။ ထုိကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ပထမ ဆံုးအႀကိမ္ အပြက္ခံလုိက္ရေသာအခါ သူသည္အေနအထုိင္ ဆင္ခ်င္သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေျပာင္းလဲ၍ကား မသြား။ သူကား ေထာင္ေစာင့္ ေဖာ့္တရ္ အျဖစ္ႏွင့္ပင္ ဆက္လက္ေနထိုင္သြားေလသည္။ သူ႔အား ကိစၥႀကီးက်ယ္က်ယ္တခုကို ခင္ဗ်ားလုပ္ခုိင္းရဲမည္မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္ သူရွိေနလွ်င္ အသက္ရွဴရေခ်ာင္ေလသည္။
“ေဖာ့တရ္” - အေဖ။ ဖားသားႀကီး။ အဘုိးႀကီး။
တတိယလူကား မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ေနတတ္သည္။ စကားမေျပာ မည္သူ႔ကိုမွ် အေလးမမူ။ ဤသို႔လွ်င္ အက်ဥ္းခန္းတ၀ုိက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတတ္ သည္။ သူႏွင့္အဆက္အသြယ္ရရန္ သတိထား၍ စမ္းၾကည့္၊ ေတာက္ၾကည့္ေသာအခါ၌လဲ တံု႔ျပန္ျခင္းမျပဳ။
- ဒီလူနဲ႔ေတာ့ ဒို႔သိပ္ၿပီး အံကိုက္ပံုမရဘူး - အဘသည္ တပတ္မွ်အကဲခတ္ၿပီး ေျပာေလသည္ - ဒီလူသိုက္ထဲမွာ ဒီလူဟာ ဟန္မက်ဆံုးပဲ။
- ဒါေပမဲ့ သူက အလည္ဆံုးျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာ - အေသးအဖြဲကိစၥကေလးမ်ားတြင္ သေဘာႏွစ္ခြရွိျခင္းကား အက်ဥ္းခန္းတြင္းရွိ ဘ၀၏ဟင္းေမႊး မဆ လာမ်ားျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လဲ အတုိက္အခံမွ ျပဳရေစေတာ့ဟူသည့္ သေဘာမ်ဳိးျဖင့္ က်ေနာ္က ဆန္႔က်င္လုိက္ပါသည္။
ဆယ့္ေလးရက္မွ် အၾကာတြင္ ဤမည္ေသာ ေတမိသည္ က်ေနာ့္အား မ်က္လံုးမ်ား ခပ္သြက္သြက္ မွိတ္ျပလုိက္သည္ဟု ထင္မိပါသည္။ ဤလႈပ္ရွားမႈ မ်ဳိးကား ေထာင္တြင္း၌ဆုိလွ်င္ အဓိပၸာယ္ေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ရွိႏုိ္င္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ထံမွ အေျဖမရျပန္ေတာ့။ က်ေနာ့္အထင္မွာ မွားခ်င္မွားေနေပ မည္။
တလမွ် ၾကာေသာအခါတြင္ကား ျပႆနာမွာ ရွင္းသြားေလေတာ့သည္။ ပိုးအိမ္အတြင္းမွ လိပ္ျပာကေလးတေကာင္ ေဖာက္ထြက္လာသကဲ့သုိ႔ ျဗဳန္းကနဲ ေပၚထြက္လာသည္။ ပိတ္ေနေသာ ပိုးအိမ္လဲ ေပါက္ကြဲသြားလ်က္ သက္ရွိသတၱ၀ါတေကာင္လဲ ေပၚထြက္လာသည္။ ၎ကား လိပ္ျပာကေလးတေကာင္ မဟုတ္၊ လူတေယာက္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
….. ….. ….. ….. ….. ….. ….. ….. ….. ….. …..
- ကိုယ့္လူက ေက်ာက္တုိင္ကေလးေတြ ထူေနတာကိုး - က်ေနာ္ေရးေနသည့္ အခ်ဳိ႕ေသာလူကို ေလ့လာခ်က္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ အဘကေျပာေလ့ ရွိပါသည္။
ဟုတ္သည္။ အျပင္ဘက္တြင္သာမက၊ ဤေနရာတြင္လဲ သစၥာရွိရွိႏွင့္ ရဲရင့္စြာ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့လ်က္ က်ဆံုးသြားသူမ်ားကို ေမ့မသြားၾကေစလုိ။ ထို႔နည္း တူ အခက္အခဲဆံုးေသာ အေျခအေနမ်ားတြင္ ထို႔ထက္မနည္းေသာ သစၥာရွိမႈ၊ ထို႔ထက္မေလ်ာ့ေသာ ရဲရင့္မႈျဖင့္ က်ေနာ္တို႔အား ကူညီခဲ့ၾကကာ အသက္ႏွင့္ကိုယ္ ၿမဲလ်က္သား က်န္ရစ္ၾကမည့္သူမ်ားကိုလဲ ေမ့မသြားၾကေစလုိပါ။ ေကာလင္စကီကဲ့သုိ႔ ႐ုပ္သြင္မ်ား၊ ဤခ်က္ပုလိပ္ကဲ့သုိ႔ေသာ ႐ုပ္သြင္မ်ားသည္ ပန္းကရာ့စ္ေထာင္ စႀကႍန္မ်ားရွိ မလင္းတ၀က္ လင္းတ၀က္ေဒသမွေန၍ ဘ၀၏အလင္းေရာင္ေပၚသုိ႔ ေပၚထြက္လာၾကေစလုိသည္။ သူတို႔အား ဂုဏ္ျပဳလုိကားမဟုတ္။ အျခားသူမ်ား အတုခုိးၾကရန္ျဖစ္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ လူသတၱ၀ါတို႔၏ တာ၀န္သည္ကား လက္ငင္းတုိက္ပြဲျဖင့္သာ အဆံုးသတ္သြားမည္ မဟုတ္။ တေလာကလံုးရွိ လူမ်ားသည္ က်ပ္ျပည္ဒင္ျပည့္လူမ်ား ျဖစ္မလာၾကသမွ်ကာလပတ္လံုး လူဟူေသာ အမည္ကုိခံယူလုိလွ်င္ ရဲရင့္ေသာ အသည္းႏွလံုးရွိရန္ လုိေနလိမ့္ဦးမည္သာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။
အရင္းကို စစ္လုိက္မည္ဆုိလွ်င္ ေထာင္ေစာင့္ယာေရာစလာ့ဗ္၊ ေဟာရ၏ အေၾကာင္းကား ဇာတ္လမ္းတုိတုိကေလးမွ်သာ ျဖစ္ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဤအတၴဳပၸတၱိတြင္ လူက်ပ္ျပည့္တေယာက္၏ သမုိင္းကို ခင္ဗ်ားေတြ႔ျမင္ႏုိင္သည္။
ရဒ္ညစၥေကာ။ ဤသည္ကားကမၻာ၏ ေခ်ာင္က်ေသာေနရာကေလး တေနရာျဖစ္သည္။ လွပေသာေတာနယ္၊ ေဆြးခ်င့္စရာႏွင့္ဆင္းရဲေသာ ေဒသလဲ ျဖစ္သည္။ အေဖျဖစ္သူမွာ ဖလ္ထည္အလုပ္သမားျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ဘ၀ကား ခက္ခဲၾကပ္တည္းလွသည္။ အလုပ္ရွိခ်ိန္တြင္ အေသအလဲ အပင္ပမ္းခံၾကရသည္။ အလုပ္မရွိခ်ိန္တြင္ ဆင္းရဲၾကရသည္။ အလုပ္လက္မဲ့အႏၱရာယ္ဆုိသည္မွာလဲ ဤေဒသတြင္ ကိုယ့္အုိးကိုယ့္အိမ္လို အေျခစုိက္ေနသည္။ ထိုသုိ႔ေသာ္ အေျခအေန ဆိုးမ်ဳိးသည္ ခင္ဗ်ားဒူးေထာက္သြားေလာက္ေအာင္ ခ်ဳိးႏွိမ္ပစ္လုိက္ႏုိင္သည္။ သုိ႔မဟုတ္ ကမၻာသစ္အေၾကာင္း စိကူးမ်ားေပၚလာေစ၍ ထုိကမၻာသစ္ႀကီး မုခ်ေပၚ လာရမည္ ဟူ၍လဲယံုၾကည္လ်က္၊ ထုိကမၻသစ္အတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ျခင္းျဖင့္လဲ ခင္ဗ်ား၏ေခါင္းကို ေထာင္လာေစသည္။ ဖခင္ျဖစ္သူသည္ ဒုတိယလမ္းကို လုိက္ခဲ့ သည္။ ကြန္ျမဴနစ္တေယာက္ ျဖစ္လာေလသည္။
ယာရဒါကေလးသည္ မိမိ၏စက္ဘီးမွ ဘီးမ်ားတြင္ ပန္းစကၠဴ အနီေရာင္မ်ားကို ထုိးယက္ကာ၊ ေမေဒးေန႔လွည့္လည္ပြဲတြင္ စက္ဘီးသမားမ်ားႏွင့္တြဲ၍ လွည့္သည္။ စကၠဴအနီလိပ္ကုိ ထုိေနရာ၌ပင္ေမ့မထားခဲ့ေပ။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ပင္ မည္သုိ႔လုပ္မွန္းမသိေသာ္လဲ ထုိအနီလိပ္ကုိ ကိုယ္တြင္းတေနရာ၌ သယ္ ေဆာင္ယင္း ေက်ာင္းသင္တန္းမ်ားသို႔ တက္ခဲ့သည္၊ တြင္ခံုသုိ႔ ေရာက္ခဲ့သည္၊ ရွကိုဒါစက္႐ံုမ်ားသုိ႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အလုပ္၀င္လုပ္ခဲ့သည္။
စီးပြားေရးကပ္၊ အလုပ္လက္မဲ့ဘ၀၊ စစ္အမႈထမ္းခ်ိန္၊ အလုပ္ေနရာကေလး ေပၚလာေသာကာလ၊ ပုလိပ္အတု။ ဤအခ်ိန္တေလွ်ာက္လံုးတြင္ သူ႔ ကိုယ္တြင္းမွ အနီေရာင္ပန္းစကၠဴလိပ္ ဘာျဖစ္ေနခဲ့သည္ကို က်ေနာ္မသိ၊ တေနေနရာတြင္ လိပ္ေကာင္း လိပ္ေနခဲ့မည္။ ေဘးသို႔ေရာက္၍ ေမ့တ၀က္၊ မေမ့တ၀က္ ႏွင့္လဲ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနမည္။ သုိ႔ေသာ္ လံုး၀ေပ်ာက္လံုးသြားသည္ကား မဟုတ္။ တေန႔ေသာ္ သူ႔အား ပန္းကရာ့စ္ေထာင္သို႔ တာ၀န္ခ်လိုက္ၾကသည္။ သူကား ေကာလင္စကီကဲ့သို႔ မိမိကိုယ္ကိုယ္မိမိ တာ၀န္ေပးကာ ဤေနရာသို႔ အလုိအေလ်ာက္ ေရာက္လာသူမဟုတ္ေပ။ သုိ႔ေသာ္ အက်ဥ္းခန္းတခန္းအတြင္းသို႔ ၀င္၍ ၾကည့္မိသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ကိုယ့္တာ၀န္ကုိ ကိုယ္သိလာေလသည္။ အနီေရာင္စကၠဴလိပ္ကား ျပန္႔၍ထြက္လာေလၿပီ။
သူသည္ ေျမအေနအထားကို စစ္ေဆးအကဲခတ္သည္။ ကိုယ့္အားကို ကိုယ္စမ္းၾကည့္သည္။ ဘယ္ေနရာတြင္ ဘယ္လုိစလုပ္ရလွ်င္ ေကာင္းမည္ နည္းဟူ၍ ျပင္းထန္စြာ ေတြးေတာေနျခင္းေၾကာင့္ မ်က္ႏွာမွာ သုန္မႈန္ေနခဲ့သည္။ သူကား အခ်ိန္ျပည့္ႏိုင္ငံေရးသမားတေယာက္ မဟုတ္။ ျပည္သူတုိ႔၏ သာမန္ သားတေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္လဲ ၎တြင္ ဖခင္ျဖစ္သူ၏အေတြ႔အၾကံဳမ်ား ပါလာသည္။ ခိုင္မာေသာ အျမဳေတရွိသည္။ အျမဳေတ၏ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ စိတ္ပုိင္းျဖတ္မႈမ်ား ၀န္းရံ၍ေနသည္။ ထုိ႔အတုိင္းလဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့သည္။ သုိ႔ျဖင့္ ပိတ္ေနေသာ ပုိးအိမ္အတြင္းမွ လူတေယာက္ ေဖာက္ထြက္လာေလသည္။
ဤသူကား အတြင္းသဘာ၀အရ အလြန္လွပသည္။ စိတ္သန္႔ရွင္းရာ၌လဲ ရွာမွရွားသည္။ စိတ္ထိခုိက္လြယ္၍ ရွက္လဲ ရွက္တတ္သည့္တုိင္ေအာင္ ေယာက္်ားပီသေသာ သူတေယာက္ျဖစ္သည္။ ဤေနရာတြင္ လုိသပဆုိလွ်င္ ဘာမဆုိလုပ္ရဲေသာသူ ျဖစ္သည္။ ေသးဖြဲေသာကိစၥမ်ားလဲ လိုသည္၊ ႀကီးမားေသာ ကိစၥမ်ားလဲ လိုသည္၊ သူသည္ ေသးဖြဲေသာကိစၥမ်ားကိုလဲ ေဆာင္ရြက္သည္။ ႀကီးမားေသာ ကိစၥမ်ားကိုလဲ ေဆာင္ရြက္သည္။ သူသည္ ဟိတ္ဟန္မျပဘဲ တိတ္ တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ႏွင့္ သတိထား၍အလုပ္လုပ္ရသည္။ ေၾကာက္စိတ္မပါဘဲ အလုပ္လုပ္သည္။ အစစအရာရာကို လုပ္႐ုိးလုပ္စဥ္လုိ လုပ္သည္။ အမိန္႔၏ေစခိုင္းခ်က္ ကို ရင္၀ယ္ပိုက္ထားသည္။ ဒါ လုပ္ဖုိ႔လုိတယ္မဟုတ္လား - ဒါျဖင့္ ဘာမ်ားေျပာေနဖုိ႔ လုိေသးသလဲ။
ဤသည္ကား အမွန္အားျဖင့္ ဤသည္ကား ေျပာစရာရွိသမွ် အကုန္ပင္ျဖစ္ေလသည္။ ဤသည္ကား လူ႐ုပ္သြင္တရပ္၏ ဇာတ္ေၾကာင္းအကုန္ပင္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔စဥ္လ်က္ ဤ႐ုပ္သြင္ကား ငါလူအခ်ဳိ႕၏ အသက္မ်ားကို ကယ္ဆယ္ေပးခဲ့သည္ဟု ယူဆႏုိင္ေသာသူျဖစ္ေလသည္။ ပန္းကရာ့စ္ေထာ္အတြင္းမွ ေယာက္်ားတေယာက္အေနႏွင့္ မိမိ၏လူ႔တာ၀န္ကုိ ေၾကႁပြန္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာ အဆုိပါလူမ်ားသည္ အျပင္ဘက္၌ ေနထိုင္ကာ အလုပ္လုပ္ေနႏုိင္ၾကျခင္း ျဖစ္ေလ သည္။ ထုိသူမ်ားသည္ သူ႔အားမသိ၊ သူကလဲ ထုိသူမ်ားကိုမသိေပ။ ေကာလင္စကီကုိ မသိၾကသလိုပင္ျဖစ္သည္။ အနည္းဆံုး ေနာင္အခါတြင္ သူတို႔အား သိလာ ၾကေစလိုသည္။ ဤသူႏွစ္ေယာက္သည္လဲ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ လ်င္ျမန္စြာ တြဲမိသြားၾကသည္။ တြဲမိၾကေသာေၾကာင့္လဲ သူတို႔၏ လုပ္အားမွာ အဆေပါင္း မ်ားစြာ တုိးတက္ခဲ့ေလသည္။
သူ႔တုိ႔အား စံနမူနာအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားၾကပါ။ (ေနရာမွန္တြင္ ကိုယ့္ေခါင္းကို ေနရာခ်တတ္ေသာ လူမ်ားအျဖစ္ စံနမူထားၾကပါ) အထူးသျဖင့္ ႏွလံုး သားကိုေနရာမွန္တြင္ ထားတတ္ေသာသူမ်ားျဖစ္ၾကေလသည္။

အေဖႀကီး စေကာယ်က္ပါ
မေတာ္တဆ သူတို႔သံုးေယာက္သားကို တြဲလ်က္သားေတြ႔ရမည္ဆုိလွ်င္ ခင္ဗ်ားသည္ ေသြးေသာက္အသင္းအပင္းတခုကို အသက္၀င္လ်က္သား ျမင္ရေပလိမ့္မည္။ အက္ဆက္စ္ ေထာင္ေစာင့္၏ မီးခုိးစိမ္းေရာင္ယူနီေဖာင္းႏွင့္ ေကာလင္စကီ။ ခ်က္ပုလိပ္ ယူနီေဖာင္းအနက္ေရာင္ႏွင့္ ေဟာရ။ အေရာင္ႏုေသာ္ လည္း စိတ္ခ်မ္းသာစရာမရွိေသာ ေထာင္ဘာယာယူနီေဖာင္းႏွင့္ အေဖႀကီးစေကာယ်က္ပါ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သံုးေယာက္အား တြဲလ်က္သား ျမင္ရခဲသည္။ အေတာ့္ ကို ျမင္ရခဲသည္။ တဂိုဏ္းတည္းသားမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လဲ တူတူတြဲ၍ မေနၾကျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ေထာင္၏ စည္းကမ္းမ်ားတြင္ ေထာင္စႀကႍန္မ်ားအတြင္း သန္႔ရွင္းေရးအစားအေသာက္မ်ား လုိက္လံေ၀ငွေရးစေသာ အလုပ္မ်ားအတြက္ “အထူးယံု ၾကည္စိတ္ခ်ရ၍ စည္းကမ္းလဲေသ၀ပ္ကာ အျခားသူမ်ားႏွင့္ လံုး၀အဆက္ျဖတ္ထားေသာ အက်ဥ္းသမားမ်ားကိုသာလွ်င္” အသံုးခ်ရမည္ဟု ပါရွိေလသည္။ ဤ သည္ကား စာ၏အလုိမွ်သာ ျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာငယ္ကေလးႏွင့္ အသက္မပါ အေသဖြားလာေသာ စာသြားမွ်သာျဖစ္သည္။ ဤသို႔ေသာ ေထာင္ဘာယာမ်ဳိး ဟူ သည္ကားမရွိ၊ ယခင္ကလဲ မရွိခဲ့။ အထူးသျဖင့္ ဂက္စတာပိုတို႔၏ ေထာင္တြင္ဤသုိ႔ေသာ ဘာယာမ်ဳိးမရွိေပ။ မရွိသည္မက၊ ဤေနရာမွ ေထာင္ဘာယာမ်ားကား အက်ဥ္းခန္းမ်ားအတြင္းရွိ အက်ဥ္းသမားတို႔၏ အစုအေပါင္းက လြတ္လပ္ေသာကမၻာႏွင့္ နီးကပ္စြာေနႏိုင္ရန္၊ တည္တံ့ႏုိင္ရန္၊ အခ်င္းခ်င္း နားလည္မႈရႏိုင္ရန္ လႊတ္ထားေသာ တပ္ေထာက္မ်ားပင္ ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။ ေပါက္ၾကားသြားေသာ သတင္းစကားအတြက္ ကိုယ္ေပၚတြင္မိသြားေသာ လွ်ဳိ႕၀ွက္စာတေစာင္အတြက္ အသက္ေပးခဲ့ရေသာ ေထာင္ဘာယာေပါင္း မည္မွ်ရွိၿပီနည္း။ သုိ႔ေသာ္လဲ အက်ဥ္းသမားတို႔၏ အစုအေပါင္းမွ ဥပေဒကား၊ ထုိက်ဆံုးသြားေသာ သူတို႔၏ေနရာသုိ႔ ေရာက္လာသူတိုင္းအား အႏၱရာယ္ႀကီးမားလွေသာ အဆုိပါအလုပ္ကို ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ၾကရန္ တင္းၾကပ္စြာ ေတာင္းဆိုေလသည္။ ဒီအလုပ္ကို သတၱိနဲ႔လုပ္ ရင္လုပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေၾကာက္ဆုတ္ ေၾကာက္ဆုတ္လုပ္ခ်င္လုပ္ - ေရွာင္လုိ႔ေတာ့ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ေၾကာက္ေနရင္ မဟုတ္တယုတ္ေတြ ေလွ်ာက္လုပ္မိမယ္၊ ပ်က္စီးကုန္မယ္၊ အစစအရာရာမွာေတာင္ လူးသြားႏိုင္တယ္ - ေျမေအာက္လုပ္ငန္းဆိုတာ ဒီလုိခ်ည့္ပဲ။
ဤသို႔ေသာ အလုပ္မွာလဲ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ သရဖူေဆာင္းေသာ လုပ္ငန္းမ်ဳိးျဖစ္ေလသည္။ ထုိလုပ္ငန္းကို ဖ်က္ဆီးလုိေသာ သူတို႔၏ လက္တြင္း ေထာင္ေစာင့္မ်ား၏ မ်က္စိေအာက္၊ သူတို႔ထားရာေနရာ၊ သူတို႔ေရြးခ်ယ္သည့္ စကၠန္႔အတြင္း သူတို႔ဖန္တီးသည့္ အေျခအေနမ်ားအလည္တြင္ပင္ လုပ္ ရေသာကိစၥမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ ခင္ဗ်ားေလ့လာခဲ့သမွ်ေသာ အရာတို႔ကား ဤေနရာတြင္ မဖူလံုေတာ့။ သို႔ေသာ္လဲ ခင္ဗ်ားထမ္းေဆာင္ရမည့္ တာ၀န္ကုိ မည္သူကမွ် ေလွ်ာ့မေပး။
အျပင္ဘက္တြင္ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းမ်ား၌ ပါရဂူေျမာက္ေသာသူမ်ားရွိသည္။ ေထာင္ဘာယာမ်ား၏ အၾကားတြင္လဲ ေျမေအာက္လုပ္ငန္း ပါရဂူမ်ား ရွိၾကသည္။ အေဖႀကီး စေကာယ်က္ပါသည္လဲ ပါရဂူတဦးျဖစ္ေလသည္။ သူသည္ ေထာင္လႊားျခင္းမရွိ၊ ေလာဘမျပ၊ အျပင္ပန္းအရ တိတ္ဆိတ္ေသာ သူတ ေယာက္ျဖစ္လ်က္ - ငါးကေလးတေကာင္ကဲ့သုိ႔လဲ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ရွိလွသည္။ ေထာင္ေစာင့္မ်ားက သူ႔အား ခ်ီးမြမ္းၾကသည္ - ၾကည့္စမ္း၊ ေခၽြးဒီးဒီးက်တဲ့အထိ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစားသလဲ။ ဘယ္ေလာက္စိတ္ခ်ရသလဲ။ ကုိယ့္တာ၀န္ကိုသာ ကိုယ္လုပ္ၿပီး၊ ခြင့္မျပဳထားတဲ့ဟာမ်ဳိးဆုိရင္ ဘယ္ေတာ့မွ လက္နဲ႔မတုိ႔ဘူး။ ေဟ့ … ေထာင္ဘာယာေတြ … သူ႔ကို အတုခုိုးၾက။
ေအးေဟ့ … ေထာင္ဘာယာေတြ သူ႔ကိုအတုခိုးၾက။ သူကား အက်ဥ္းသမားတေယာက္ နားလည္ႏိုင္သည့္အဓိပၸာယ္အရ အကယ္ပင္ စံျပဘာယာတ ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။ အက်ဥ္းသမားမ်ား၏ အစုအေပါင္းအတြက္ အခိုင္အမာဆံုး၊ အထိေရာက္ဆံုးေသာ တပ္ေထာက္တေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။
သူသည္ အက်ဥ္းခန္းတုိင္းတြင္ ေနသူဟူသ၍ သိသည္။ လူသစ္တေယာက္ ေရာက္လာလွ်င္လဲ ခ်က္ျခင္းသိသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဤေနရာသို႔ ေရာက္လာရသည္၊ မည္သူမ်ားႏွင့္ဆက္သြယ္ခဲ့သည္၊ မည္သုိ႔ေသာ လူစားျဖစ္သည္၊ သူ၏အဆက္အသြယ္မ်ားသည္လဲ မည္သုိ႔ေသာ လူစားမ်ဳိးျဖစ္ၾကသည္ စ သည္တို႔ကိုသိသည္။ သူသည္ “ကိစၥ” မ်ားကို ေလ့လာ၍ ထိုကိစၥမ်ားအတြင္းသို႔ ေဖာက္ထြင္း၀င္ေရာက္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားေလသည္။ သူ႔အေနႏွင့္ အၾကံဉာဏ္မ်ား ေပးလုိလွ်င္၊ သို႔မဟုတ္ သတင္းစကားမ်ားကို မွန္ကန္စြာ ပို႔ေပးရမည္ဆိုလွ်င္ ဤအခ်က္ကား အေရးႀကီးလွေပသည္။
သူကား ရန္သူကုိ သိတတ္သည္။ ေထာင္ေစာင့္တုိင္းကို ေသခ်ေစ့ငုစြာ အကဲခတ္သည္။ ထုိေထာင္ေစာင့္၏ အေလ့အထမ်ား၊ သန္ရာ သန္ရာ၊ ႏုရာ ႏုရာ၊ မည္သည့္ေနရာမ်ားတြင္ သူ႔အား အထူးသတိထားရမည္၊ မည္သည့္ေနရာတြင္ အသံုးခ်ရမည္၊ မည္သုိ႔ အငုိက္ဖမ္းရမည္၊ မည္သုိ႔တပတ္႐ုိက္ရမည္ ဟူ၍ ေသခ်ာစြာေလ့လာထားေလသည္။ က်ေနာ္အသံုးျပဳခဲ့ေသာလူကို ေလ့လာခ်က္မ်ားအနက္ အမ်ားအျပားမွာ အေဖႀကီးစေကာယ်က္ပါက က်ေနာ့္အားေျပာျပခဲ့ ေသာ အခ်က္မ်ားျဖစ္ေလသည္။ သူသည္ ေထာင္ေစာင့္အားလံုးကိုသိသည္၊ လူတိုင္းလူတိုင္းကို သီးသန္႔၍ ပံုၾကမ္းဆြဲျပႏိုင္သည္။ ေကာင္းစြာ သ႐ုပ္ေဖာ္ႏိုင္သည္။ သူ႔အေနႏွင့္ စႀကႍန္မ်ားတေလွ်ာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လႈပ္ရွားသြားလာ၍ ထိေရာက္စြာလဲ အလုပ္လုပ္ရမည္ဆုိလွ်င္ ဤအရည္အခ်င္းကား အေရးႀကီးလွေပ သည္။
အထူးသျဖင့္ကား သူသည္ မိမိ၏တာ၀န္ကိုသိတတ္သည္။ ကြန္ျမဴနစ္တေယာက္ဟုဆုိလွ်င္ ပါတီ၀င္အျဖစ္မွ ရပ္တန္႔သြားေသာေနရာ “လႈပ္ရွားျခင္း ကိုရပ္စဲ” ၍ လက္ပုိက္ေနႏိုင္ခြင့္ရွိေသာေနရာဟူ၍ ေလာကတြင္တေနရာမွ မရွိေၾကာင္းကိုသိတတ္ေသာ ကြန္ျမဴနစ္တေယာက္ျဖစ္ေပသည္။ ဤကဲ့သုိ႔ အႏၱရာယ္ အႀကီးဆံုးေနရာ၊ ဖိႏွိပ္ျခင္းအျပင္းထန္ဆံုးေနရာကား သူႏွင့္အသင့္ေတာ္ဆံုးေသာ ေနရာျဖစ္သည္ဟူ၍ပင္၊ က်ေနာ္ေျပာေလာက္သည္။ သူကား ဤေနရာတြင္ပင္ ရင့္က်က္လာေလသည္။
သူကား ၫႊတ္လြယ္ ေကြးလြယ္သည္။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ်၊ နာရီႏွင့္အမွ် အေျခအေနသစ္မ်ားေပၚလာ၍ နည္းသစ္လမ္းသစ္မ်ားလဲ လုိအပ္လာသည္။ သူ သည္ ထုိလုပ္ဟန္အသစ္မ်ားကို စူးစူးရွရွ၊ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ ရွာ၍ေတြ႔တတ္သည္။ သူ႔အေနႏွင့္အခ်ိန္ဆို၍ တမိနစ္၏ တစိတ္တပိုင္းကေလးသာ ရတတ္သည္။ အက်ဥ္းခန္းတံခါးကိုေခါက္၊ အသင့္ျပင္ထားေသာ သတင္းစကားကို နားေထာင္၊ ပထမအထပ္သို႔ ကင္းေစာင့္အသစ္မ်ား တက္မလာမီကေလးတြင္ စႀကႍန္၏ တဘက္အစြန္သို႔ေျပး၍ သတင္းစကားကို တုိတိုတုတ္တုတ္ႏွင့္ ျပတ္ျပတ္သားသား ျပန္ၾကားသည္။ သူကား သတိလဲ ႀကီးသည္၊ လ်င္လဲ လ်င္သည္။ ရာေပါင္းမ်ား စြာေသာ လွ်ဳိ႕၀ွက္စာမ်ားသည္ သူ႔လက္တြင္းမွ ျဖတ္သြားခဲ့သည္ - တခုမွ် ေပၚမသြား၊ မသကၤာမႈပင္ ျဖစ္မလာခဲ့ေပ။
သူကား အထူးသိတတ္သည္။ မည္သည့္ေနရာတြင္ မည္သူအၾကပ္႐ုိက္ေနသည္ကို သိတတ္သည္။ မည္သည့္ေနရာသုိ႔သြား၍ အားေပးရမည္၊ မည္ သည့္ေနရာသို႔သြား၍ အျပင္ဘက္မွ သတင္းတိတိက်က် ကိုေပးရမည္၊ မည္သည့္ေနရာတြင္ စိတ္ဓာတ္က်ေနေသာ္ လူတေယာက္အား မိမိ၏တကယ္တန္း ဖခင္ ဆန္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ၾကည့္လုိက္လွ်င္ ထုိသူ႔အေနႏွင့္အင္အားမ်ား တုိးတက္လာႏိုင္သည္၊ မည္သည့္ေနရာတြင္ ေပါင္မုန္႔ကေလးတလံုး သုိ႔မဟုတ္ စြတ္ျပဳတ္ ကေလးတေယာက္ခ်ဳိမွ် ပို၍ေပးလွ်င္ “ေထာင္တြင္းမွ အငတ္” ဘ၀သုိ႔ အေျပာင္း ခင္ခဲလွေသာ ၾကားျဖတ္ကာလကုိ ေက်ာ္လြန္ႏုိင္ေစသည္ - သူကား ဤအခ်က္ တို႔ကုိ သိသည္။ က်င္နာေသာ အလုိက္သိမႈ၊ နက္နဲေသာ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားအရလဲ အကခဲတတ္သည္။ ထို႔အတုိင္းလဲ လုိသ၍ကို ေဆာင္ရြက္ေပးေလသည္။
သူသည္ တုိက္ပြဲ၀င္တပ္သားတေယာက္ ျဖစ္သည္။ ၾကံ့ခုိင္၍ ေၾကာက္စိတ္လဲ မရွိ။ သူကား ေၾကးမေရာေသာ လူစင္စစ္ပင္ျဖစ္သည္။ ဤသည္ကား အေဖႀကီး စေကာယ်က္ပါ ျဖစ္ေလသည္။
တေန႔ ဤစာကို ဖတ္ေကာင္း ဖတ္ရမည့္ ခင္ဗ်ားတို႔သည္ သူ႔အား ေတြ႔ၾကသည့္အခါ၌ အေဖႀကီးစေကာယ်က္ပါ အျဖစ္ျဖင့္သာ မျမင္ၾကေစလုိပါ။ ဖိ ႏွိပ္သူမ်ားက မိမိတို႔၏ကုိယ္က်ဳိးအတြက္ သူ႔အားအလုပ္လုပ္ခုိင္းရာတြင္ ထုိအလုပ္သည္ အဖိႏွိပ္ခံရသူမ်ားအတြက္ အက်ဳိးရွိေစေအာင္ လံုး၀ေျပာင္းပစ္သူ တေယာက္၊ ေကာင္းမြန္ေသာ စံနမူနာကိုျပသည့္ ေထာင္ဘာယာတေယာက္အေနျဖင့္ ျမင္ၾကေစလုိပါသည္။ အေဖႀကီး စေကာယ်က္ပါ ဟူသည္ကား သူတ ေယာက္တည္းသာ ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔လုိလုပ္ၾကေသာလူမ်ဳိးကား အမ်ားအျပားရွိသည္။ လူအလိုက္ အမူအရာမ်ား ကြဲျပားေသာ္လည္း၊ လူ႐ုပ္သြင္အျဖစ္ကား သူ႔ထက္ေသးငယ္ၾကသည္ မဟုတ္ေပ။ ဤသုိ႔ေသာ္ သူမ်ားကို ပန္းကရာ့စ္တြင္လဲ ေတြ႔ႏိုင္သည္။ ပက္ခ်က္နန္းေတာ္တြင္လဲ ေတြ႔ႏုိင္သည္။ က်ေနာ္သည္ ၎တို႔ ၏ ပံုပန္း႐ုပ္သြင္မ်ားကို ေရးဆြဲျပလုိသည္၊ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္ကားမရွိေတာ့။ “အၾကာႀကီးခံစားေနရတဲ့အေၾကာင္းကို တုိတုိကေလးပဲ ဖြဲ႔လုိက္ရတဲ့သီခ်င္း” အတြက္ပင္ အခ်ိန္ကား တိုေတာင္းလွေပသည္။
သုိ႔ျဖစ္သည့္အတြက္ နာမည္အနည္းငယ္၊ နမူနာကေလးအခ်ဳိ႕ေလာက္သာ ေရးျပလုိက္မည္။ မေမ့အပ္ေသာသူအားလံုးတို႔၏ စာရင္းအျပည့္အစံုကား မဟုတ္။
ဆရာ၀န္ မီးေလာ့ရွ္၊ နဲဒၿဗဲဒ္။ ေကာင္းမြန္၍ စိတ္ထားျမင့္ျမတ္ေသာ သူငယ္တေယာက္ျဖစ္သည္။ ေထာင္က်ေနေသာ ရဲေဘာ္မ်ားအား ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် အကူအညီေပးခဲ့သျဖင့္ ၾသရွၿဗဲန္က်င္ အက်ဥ္းစခန္းတြင္ အသက္ဆံုး႐ႈံးရသည္။
အာရေနာ့ရွ္၊ ေလာရဲန္ဇ္။ မိမိ၏ရဲေဘာ္မ်ား၏ အမည္တို႔ကုိေဖာ္ထုတ္ရန္ ျငင္းဆိုေနခဲ့သျဖင့္ သူ၏ဇနီးကို နာဇီတို႔က သတ္ျဖတ္ပစ္လုိက္ၾကသည္။ တႏွစ္မွ်ၾကာေသာအခါ နံပါတ္ေလးရာရွိ လုပ္ေဖာ္လုပ္ဖက္ ေထာင္ဘာယာမ်ားႏွင့္ အစုအေပါင္းႀကီးတခုလံုးကို ကာကြယ္ရန္၊ တေယာက္တည္း ႀကိဳးစင္သို႔ တက္ သြားခဲ့ေလသည္။
ဉာဏ္ရႊင္သည့္ေနရာတြင္ ထူးလဲထူးခၽြန္၊ အခ်ဳိးႏွိမ္လဲ မခံေသာ ဗားရွက္။ စကားလဲ မ်ားမ်ားမဟ၊ အနစ္နာလဲ ခံတတ္ေသာ အန္ကာ၊ ဗိေကာဗား - သူ ကား မာရွယ္ေလာေခတ္က အသတ္ခံရသည္။ ထထႂကြႂကြရွိလွေသာ အၿမဲတန္းရႊင္ရႊင္လန္းလန္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေနတတ္၍ လမ္းသစ္၊ နည္းသစ္မ်ား ရွာေတြ႔တတ္ သည့္ “စာၾကည့္တုိက္မွဴး” စပရင္ဂဲရ္။ သိမ္ေမြ႔၍ ငယ္ရြယ္လွေသာ ဘီးလက္ …..
ဥပမာမ်ားသာျဖစ္သည္ နမူနာမ်ားျဖစ္သည္။ လူ႐ုပ္သြင္မ်ားအေနႏွင့္ ႀကီးသူကႀကီးသည္ ငယ္သူကငယ္သည္။ သို႔ေသာ္လဲအားလံုးပင္ လူ႐ုပ္သြင္ မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ မည္သူ႔ကိုမွ် ႐ုပ္တုကေလးဟု မေခၚႏုိ္င္ေပ။