ေရႊဥၾသ

Tuesday, 22 January 2008

မနက္ငါးနာရီ၊ လင္းယုန္ေတာင္ပံတစုံနဲ႔ ေဗဒါၾကပ္တဲ့ျမစ္တစင္း

၁။
မနက္ငါးနာရီကို သူအလြန္မုန္း တီးပါသည္။
၂။
အမွန္မွာ ကာလတုိင္းတာမႈ ကိန္းဂဏန္းသက္သက္အေနႏွင့္မူ ငါးနာရီအား မည္သုိ႔မွ်မုန္းတီးရန္ အေၾကာင္းမရွိပါ။ သုိ႔ေသာ္ ထုိမနက္ငါးနာရီသည္ သူ၏ပတ္၀န္းက်င္ရွိ သက္ရွိသက္မဲ့႐ုပ္မ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းလုိက္ေသာအခါ မ်ားစြာစက္ဆုပ္မုန္းတီးဖြယ္ရာ အရာတခု ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။ မနက္ငါးနာရီထုိးတုိင္း သူ၏မွတ္ဉာဏ္အာ႐ုံတြင္ ျပန္၍အမွတ္ရ ပုံေပၚလာတတ္ေသာ ဆီဆုံတခုကုိ လွည့္ေနရသည့္ ႏြားတေကာင္၏ပုံ ေရေဆးပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ေၾကာင့္လည္း မနက္ငါးနာရီသည္ ပို၍ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး မုန္းတီးစရာ ေကာင္းသြားရျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။
ထုိပန္းခ်ီကားကိုေရးဆြဲခဲ့သူ ပန္းခ်ီဆရာ၏အမည္ကိုမူ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးမွ်ပင္ သူမမွတ္မိေတာ့ပါ။ ထိုပန္းခ်ီဆရာကို သူအလြန္အားနာမိေသာ္လည္း မည္သုိ႔မွ်မတတ္ႏုိင္ပါ။ မွတ္ဉာဏ္တုိ႔၏ သေဘာသဘာ၀ႏွင့္ပတ္သက္၍ အေတာ္အတန္ ဖတ္မွတ္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း အခ်က္အလက္ျပည့္ျပည့္စုံစုံ တိတိက်က် ျပန္ ၍ရွင္းျပႏုိင္စြမ္း သူ႔တြင္မရွိပါ။ ဦးေခါင္းကို မၾကာခဏ ထိခိုက္နာက်င္ခံရပါက မွတ္ဉာဏ္စြမ္းအား ခ်ဳိ႕ယြင္းအားနည္းတတ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ သူမွတ္မိေနပါသည္။
သူ႔ပတ္၀န္းက်င္တေနရာမွ နာရီတလုံး၏နာရီအလုိက္ မတူျခားနားေသာ ေအာ္ဂင္ေတးသြားေလးမ်ားကိုလည္း သူမွတ္မိပါသည္။ အဆုိပါ ေအာ္ဂင္ တီးလုံးေလးမ်ားသည္ အေတာ္ပင္ နား၀င္ခ်ဳိသာသည္ဟုဆိုလွ်င္ သူမျငင္းခ်င္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ မနက္ငါးနာရီ ေအာ္ဂင္တီးလုံးႏွင့္ နာရီထိုးခ်က္တုိ႔ကိုမူ သူမည္သုိ႔မွ် နားေထာင္လုိစိတ္မရွိပါ။ ဆႏၵမရွိျခင္းသက္သက္မွ်သာမဟုတ္ဘဲ မုန္းတီးစက္ဆုပ္ေနမိသည္ဟု ဆုိရပါမည္။ မနက္ငါးနာရီအခ်ိန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ဆက္တုိက္လုိလို ၾကားရတတ္ေသာ အျခားနာရီထုိးသံမ်ား၊ သံေခ်ာင္းေခါက္ သံမ်ားအားလုံးသည္လည္း သူ၏မုန္းတီးစက္ဆုပ္မႈတြင္ အပါအ၀င္ျဖစ္ပါသည္။
သူ႔တြင္ အခ်ိန္နာရီႏွင့္ပတ္သက္ေသာ စိတ္ေရာဂါအနည္းငယ္မွ်ပင္ မရွိေၾကာင္းကိုလည္း သူအတိအက်သိပါသည္။ စိတ္ေရာဂါကုသနည္းတခု ျဖစ္ ေသာ (Chimney Sweeping) ေခၚ မီးခုိးေခါင္းတိုင္လဲွက်င္းျခင္းနည္းစနစ္ျဖင့္ ကုသစရာလုိမည္မထင္ပါ။ မနက္ငါးနာရီထုိးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္လႈပ္ရွားထႂကြလာ သည့္လူသံအခ်ဳိ႕၊ ေသာက္ေရအုိးဖုံးဖြင့္သံ၊ ဖ်ာဆြဲသံ၊ ေျခသံ၊ ေစာင္ခါသံ၊ ေခ်ာင္းဆုိးသံ စုေပါင္းေအာ္ဆုိလုိက္ေသာ ‘ၾသကာသ’ အစခ်ီ ဘုရားရွစ္ခုိးသံ၊ အာ႐ုံတြင္ ထင္ဟပ္ သတိရလာေသာ ဆီဆုံကိုလွည့္ေနသည့္ ႏြားတေကာင္ပုံပန္းခ်ီကား ၎တုိ႔အားလုံးေပါင္းစပ္လုိက္ေသာအခါ သူ႔ရင္ထဲမွအုံႂကြလာေသာ မုန္းတီးမႈအစုိင္ အခဲကို သူမည္သုိ႔မွ် တားဆီးဖယ္ရွား၍ မရေတာ့ပါ။ မုန္းတီးရြံရွာျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ျခင္း စသည္တုိ႔မွာ လူပုဂၢိဳလ္တဦးခ်င္းစီအလုိက္ ရွိေနၾကေသာ ကုိယ္ပုိင္ ခံစားမႈမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိႏွင့္ၾကၿပီးျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သူသည္လည္း သူ၏ကုိယ္ပိုင္ မုန္းတီးပိုင္ခြင့္ျဖင့္သာ မနက္ငါးနာရီကို မုန္းတီးေနခဲ့ျခင္းျဖစ္ ပါသည္။ သူ၏ မုန္းတီးမႈသည္ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ရွိ သက္ရွိ (လူ) တစုံတေယာက္၏႐ုပ္ႏွင့္ စိတ္အေျခအေနတရပ္ရပ္ကုိ ထိပါးႏုိင္ျခင္းမရွိေၾကာင္းကုိ သူေကာင္းစြာသိရွိေနပါသည္။
ပင္ကုိယ္သဘာ၀အရ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းျခင္းကို သူမ်ားစြာႏွစ္သက္ခဲ့ပါသည္။ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းစြာ ေတြးေတာစဥ္းစားရျခင္း၏ ရသအရသာကုိ သူ ေကာင္းစြာခံစားတတ္ခဲ့သည္မွာ ကာလအားျဖင့္ ၾကာျမင့္လွၿပီျဖစ္ပါသည္။ ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္းသည္ ေရႊျဖစ္သည္ဆုိေသာ ပညာရွိစကားတခုကို သူၾကားဖူးသည္ဟု ထင္ပါသည္။

၃။
မနက္ငါးနာရီကို သူမုန္းတီးေသာ္လည္း မနက္ငါးနာရီသည္ သူ႔အားသံပတ္အသစ္တဖန္ ျပန္တင္းေပးျခင္းမွလြဲ၍ သူ႔အား ပင္ပန္းဆင္းရဲေစျခင္း၊ မႏုိင္ ၀န္ကိုထမ္းေစျခင္း၊ ႀကိမ္ျဖင့္႐ုိက္ႏွက္ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိပါ။ မနက္ငါးနာရီထုိးသည့္အခ်ိန္တြင္ မုန္းတီးစက္ဆုပ္မႈ အျပည့္ႏွင့္အတူ အိပ္ရာသိမ္း၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ အညစ္ အေၾကးစြန္႔ စသည့္စဥ္းစားေတြးေခၚမႈ မလုိအပ္ေသာလုပ္ေဆာင္မႈ ကေလးမ်ား လုပ္႐ုံကလြဲ၍သူ႔တြင္ ဘာမွ်လုပ္စရာမရွိပါ။ ထ၊ ထုိင္၊ လဲေလ်ာင္း၊ ႏွစ္သက္ရာတခု ခုကို လုပ္လိုက္ရန္သာရွိပါသည္။ လူအေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ေလ့ရွိေသာ ဘုရားရွစ္ခုိးျခင္း၊ ဆုေတာင္းျခင္းအလုပ္ကုိလည္း သူ႔အေနျဖင့္ လုပ္ရန္မလိုအပ္ေၾကာင္း ခုိင္ခုိင္မာမာသိရွိထားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ဘုရားရွစ္ခုိးျခင္း၊ ဆုေတာင္းျခင္း၊ တရားထုိင္ျခင္းအလုပ္မ်ားကုိ မွန္မွန္လုပ္ကိုင္ရင္း ေဒါသ၊ ေလာဘ လြန္ကဲေနဆဲလူမ်ားကို သူမၾကာခဏ အံ့ၾသစိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ ေတြ႔ျမင္ေနရပါသည္။ သူ႔အား သူေတာ္ေကာင္းဟု မထင္ျမင္ၾကေစလုိပါ။ သူ႔တြင္ လူသားတုိ႔တြင္ရွိအပ္ေသာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန္မာန၊ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံခံစားမႈ၊ တပ္မက္စိတ္မ်ားရွိသလို လူသားတေယာက္အေနျဖင့္ ရွိသင့္ရွိအပ္ေသာ သိကၡာမာနလည္း အျပည့္အ၀ရွိေနပါ သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူ၏မ်က္စိစြမ္းအား အေတာ္ပင္က်ဆင္းေနသည္ဟု ထင္ပါ သည္။ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ရွိ လူအေတာ္ မ်ားမ်ား၏မ်က္ႏွာကို သူၾကည့္၍မျမင္ပါ။ အံ့ၾသစရာေကာင္းသည္မွာ သူၾကည့္ေနက် New Gem အိတ္ေဆာင္အဂၤလိပ္အဘိဓာန္စာအုပ္ကေလးမွ စာလုံးေသးေသးေလးမ်ားကိုမူ သူဖတ္၍ရေနဆဲ ျဖစ္ပါ သည္။
အိပ္ရာသိမ္းၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း အမ်ားအားျဖင့္သူသည္ ျပန္၍လဲေလ်ာင္းရင္း ေတြးေတာစဥ္းစားေနေလ့ရွိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူျမင္ေယာင္ေနမိ သည့္ ပန္းခ်ီကားထဲမွ ဆီဆုံဆြဲေနသည့္ ႏြား၏ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈႏွင့္ စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ႔မႈတုိ႔သည္ သူ႔အားကူးစက္ စီး၀င္ေနသလို ခံစားရပါသည္။ ႏြားသည္စက္၀ုိင္းကုိ တပတ္ၿပီးတပတ္ ထပ္ျပန္တလဲလဲ ေရးဆြဲေနရရွာေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ႏြားသည္ ဂ်ီၾသေမႀတီဘာသာရပ္ကို သင္ၾကားေနသည့္ ေက်ာင္းသားတေယာက္မဟုတ္ ပါ။ ေက်ာင္းသားတေယာက္အဖို႔ ကြန္ပါသံခၽြန္ကုိ စကၠဴတြင္ေထာက္၍ လိုအပ္ေသာအခ်င္း၀က္ျဖင့္ ကြန္ပါခၽြန္၏ထိပ္မွအတံကေလးကို လက္ညႇိဳးႏွင့္လက္မၾကား တြင္ညႇပ္၍ သက္ေသာင့္သက္ သာလွည့္လုိက္႐ုံမွ်ျဖင့္ စက္၀ိုင္းတခုကို ေရးဆြဲႏုိင္ေပလိမ့္မည္။ စက္၀ုိင္းကို အထပ္ထပ္ျဖစ္ေအာင္ ဆြဲလုိလွ်င္လည္း လက္ညႇိဳးႏွင့္ လက္မကို အသာေလးလွည့္ေပးေန႐ုံသာျဖစ္ပါသည္။ မည္သို႔မွ် အပမ္းႀကီးစရာမရွိပါ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားသည္ ဆီဆုံလွည့္ေသာ ႏြားမဟုတ္ႏုိင္သလုိ ဆီဆုံလွည့္ေသာႏြားသည္လည္း ေက်ာင္းသားတေယာက္မျဖစ္ႏုိင္ဟူေသာ အခ်က္မွာမူ အလြန္ေသခ်ာပါသည္။

၄။
ထုံးစံအတုိင္း အေျပာင္းအလဲမရွိေသာ ေအာ္ဂင္တီးလုံးသံအဆုံး မနက္ငါးနာရီတီးသံကို သူစိတ္ပ်က္စြာ နားေထာင္ေနလုိက္ပါသည္။ သူသည္ အိပ္ ရာမွႏုိးလာသူတဦးမဟုတ္ေၾကာင္း က်ိန္းစပ္ေနေသာမ်က္လုံးမ်ားက ေျပာျပေနပါသည္။ ပတ္၀န္းက်င္မွအသံမ်ားႏွင့္ ဆီဆုံဆြဲႏြားပန္းခ်ီကားကုိ သူ၏စိတ္အာ႐ုံမွ ခါလႊင့္ဖယ္ထုတ္ပစ္လိုက္စဥ္တြင္ပင္ ထုိေန႔မွာ ဇြန္လကုိးရက္ေန႔ျဖစ္ေၾကာင္း လွ်ပ္ျပက္သလုိ သူသတိရလုိက္ပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္က သည္လုိ ဇြန္လ၏ သည္လုိေန႔မ်ဳိးတေန႔တြင္ သူ႔အားမိခင္က ေမြးဖြားေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူ၏မိခင္သည္ နာက်င္ကိုက္ခဲေနဆဲေ၀ဒနာၾကားမွပင္ သူ႔အားၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ေပြ႔ယူနမ္းေမႊးခဲ့ေပလိမ့္မည္။ မိခင္ဖခင္တို႔သည္ သားသမီးတုိ႔အား တာ၀န္အရသာ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးၾကျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္းကို သူပီပီျပင္ျပင္ နားလည္သိရွိၿပီးျဖစ္ပါ သည္။ ေမြးေန႔တြင္ သူစိတ္ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ရွိေနခ်င္ပါသည္။ မိခင္ဖခင္တုိ႔၏ ေက်းဇူးတရား၊ ေမတၱာတရားတုိ႔ကို ျပန္ၿပီးေအာက္ေမ့တသခ်င္ပါသည္။ ေမြး ေန႔တြင္ အမွတ္တရတခုခု ရွိေစခ်င္ပါသည္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈတြင္ ေမြးေန႔က်င္းပျခင္းဓေလ့မရွိေသာ္လည္း ေမြးေန႔က်င္းပျခင္းကုိ သူႏွစ္သက္ပါသည္။ ေငြေၾကးႏွင့္အေျခအေနအရ တတ္ႏုိင္ျဖစ္ႏုိင္ပါက သူ၏ေမြးေန႔၊ သူ႔ခ်စ္ဇနီး၏ေမြးေန႔၊ သူ႔သားငယ္တုိ႔၏ ေမြးေန႔မ်ားကိုႏွစ္စဥ္ တခမ္းတနားက်င္းပေပးခ်င္ပါသည္။ ေမြးေန႔က်င္းပျခင္းသည္ မည္သည့္ယဥ္ေက်းမႈပင္ျဖစ္ေစ ေကာင္းမြန္သင့္ေလ်ာ္သည္ဟု သူယုံၾကည္ပါသည္။ မိခင္ဖခင္ရင္းတုိ႔၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးႏွင့္ ေမတၱာတရား တုိ႔ထက္ ပို၍ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ေသာ အရာမရွိဟုထင္ပါသည္။ မိခင္ဖခင္ရင္းဟုသုံးႏႈန္းျခင္းမွာ ပေထြးမိေထြးမ်ား၏ အခန္းက႑မပါဟု ဆုိလုိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အ လြန္တရာနည္းပါးေသာ အေရအတြက္မွလြဲ၍ လင္ပါ၊ မယားပါ သားသမီးမ်ားကို ပေထြးမိေထြးတုိ႔က ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းဆဲတတ္ေၾကာင္း စာေတြ႔ လက္ေတြ႔ သိနားလည္ ထားၾကသူမ်ား ပါသည္။ အခ်ဳိ႕သူမ်ားမွာ အမ်ားအျမင္တြင္ မိခင္ဖခင္ရင္းကဲ့သုိ႔ ေမတၱာအၾကင္နာထားဟန္ျဖင့္ ဟန္ေဆာင္ပန္ ေဆာင္ေလသံေကာင္း ဟစ္တတ္ၿပီး အမွန္တကယ္တြင္မူ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲစြာ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းတတ္ၾကပါသည္။ ထုိသူမ်ားမွာ ပို၍ပင္ေၾကာက္စရာ စက္ဆုပ္ရြံရွာစရာေကာင္းပါသည္။ မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစ ပေထြးမိေထြးသည္ ဖခင္မိခင္ရင္းမျဖစ္ႏုိင္၊ မတူညီႏုိင္ပါ။ ပေထြး မိေထြးတုိ႔၏လက္ေအာက္တြင္ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ၊ နာၾကည္းေၾကကြဲစြာ ႀကီးျပင္းလာၾကရ သူ မ်ားစြာတုိ႔အတြက္ သူမၾကာခဏ ၀မ္းနည္းမိ တတ္သလုိ ေဒါသျဖစ္ရတတ္ပါသည္။
သူသည္ မတရားမႈကို အလြန္႔အလြန္ စက္ဆုပ္မုန္းတီးသူ ျဖစ္ပါသည္။

၅။
သူ၏ တရားမွ်တမႈကို ခ်စ္မက္ႏွစ္သက္သည့္စိတ္ဓာတ္သည္ မနက္ငါးနာရီကုိ သူမုန္းတီး စက္ဆုပ္မႈႏွင့္ ဆက္စပ္ေနပါလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ သူသည္ ဇြန္လ (၉) ရက္ေန႔ မြန္းလြဲ (၁) နာရီ (၄၃) မိနစ္တြင္ေမြးဖြားၿပီး ဇြန္လ (၁၀) ရက္ေန႔ မနက္ (၅) နာရီကို စတင္ မုန္းတီးလာခဲ့ျခင္း မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ မနက္ (၅) နာရီအား သူ မုန္းတီးစက္ဆုပ္ျခင္း စတင္ခဲ့သည့္အခ်ိန္မွာ ၁၉၇၆ ခု မတ္လ (၂၆) ရက္ေန႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ခါးသည္းခက္ရွေသာ အရာမ်ားစြာရွိသည့္အနက္ အခါးသည္း အခက္ရွဆုံးေသာအရာမွာ အမွန္တရားဆုိသည့္အရာျဖစ္ေၾကာင္း သူမွတ္တမ္းတင္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ သူသည္ထိုစဥ္က ေနာက္ဆုံးႏွစ္ သိပၸံေက်ာင္းသားတေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ ပင္လယ္ကဗြီးပင္ႀကီးမ်ား၏ ငိုေႂကြးသံကို သူမည္သည့္အခါမွ ေမ့ႏုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။
သုိ႔ေသာ္ထုိအခ်ိန္ကရွိခဲ့ေသာ မနက္ငါးနာရီအေပၚမုန္းတီးမႈမွာ ယခုအခ်ိန္ေလာက္ ျပင္းထန္ဆုိး၀ါးျခင္းမရွိဟုသူထင္ပါသည္။ ေစ့ေဆာ္မႈအတုိင္းအဆ ပမာဏအနည္းအမ်ားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ပိုမုိႀကီးမားျပင္းထန္ေသာ ေစ့ေဆာ္မႈေၾကာင့္ ယခုတႀကိမ္ မနက္ငါးနာရီအား ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မုန္းတီးစက္ဆုပ္ လာျခင္း စတင္ခဲ့ေသာအခ်ိန္မွာ ၁၉၈၉ ခု စက္တင္ဘာလ (၂၄) ရက္ေန႔ ျဖစ္ေၾကာင္း တိတိက်က် သူမွတ္မိေနပါသည္။
အေသအခ်ာ ႀကိဳတင္ေျပာမထားႏုိင္ေသာ ေန႔တေန႔တြင္ ထုိမုန္းတီးမႈသည္ ႐ုတ္ခ်ည္းရပ္တန္႔ ကြယ္ေပ်ာက္သြားလိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သူႀကိဳတင္၍ ေျပာႏုိင္ပါသည္။ မနက္ငါးနာရီႏွင့္ယွဥ္တြဲေနက် ပတ္၀န္းက်င္႐ုပ္အေျခအေနမ်ား ယွဥ္တြဲေပါင္းစပ္ႏုိင္ျခင္းမရွိေတာ့ေသာအခါသူသည္လည္း မနက္ငါးနာရီဆုိေသာ အခ်ိန္ကုိ မုန္းတီးစရာအေၾကာင္း ရွိေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ႔အေနျဖင့္ စက္ဆုပ္မုန္းတီးစရာ တစုံတရာမွ်မရွိႏုိင္ေတာ့ဟု ဆုိလုိျခင္းကားမဟုတ္ပါ။
သီရိလကၤာႏုိင္ငံတြင္ေမြးဖြားၿပီး ကေနဒါႏုိင္ငံတြင္အေနၾကာခဲ့သူ စာေရးဆရာ မုိက္ကယ္အြန္ဒါရီ (သူတုိ႔၏အသံထြက္ကို အေသအခ်ာမသိပါ၊ မုိက္ ကယ္အြန္ဒါခ်ီဟုလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္) ကုိ သူအလြန္သေဘာက်ပါသည္။ တိတိက်က်ေျပာရလွ်င္ သူ၏ ‘အဂၤလိပ္လူနာ’ ဆုိေသာ၀တၴဳထဲမွ ေကာက္ႏုတ္ ေဖာ္ျပခ်က္အား သေဘာက်ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ၎သည္ စာေရးသူ မိုက္ကယ္အြန္ဒါရီ၏ အေတြးအျမင္လည္း ျဖစ္ပုံရပါသည္။ မုိက္ကယ္အြန္ဒါရီက လူမ်ဳိးဟူသည္ မ်ားကို ကၽြႏု္ပ္မုန္းတီးလာမိခဲ့ၿပီး လူမ်ဳိးႏုိင္ငံမ်ားသည္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အား ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ျဖစ္ေစခဲ့ၿပီဟု ေရးခဲ့ပါသည္။ သူသည္လည္း စာေရးဆရာ မုိက္ကယ္အြန္ဒါရီ ကဲ့သုိ႔ပင္ လူမ်ဳိးဆုိသည့္အရာကို မုန္းတီးလာခဲ့မိသည္မွာ အခ်ိန္အတန္ၾကာခဲ့ၿပီဟု ထင္ပါသည္။
သူ႔တြင္ လူမ်ဳိးစြဲ၊ ႏုိင္ငံ၊ တုိင္းျပည္စြဲ၊ ေဒသစြဲမရွိဟုေျပာလွ်င္ ရႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ရွိရမည္ဆိုလွ်င္လည္း အလြန္ေသးမႊားေသာ ပမာဏမွ်သာ ျဖစ္ပါလိမ့္ မည္။ ထုိအခ်က္ကို သူရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေျပာႏုိင္ပါသည္။ အျခားသူမ်ားက ထုိသုိ႔ လူမ်ဳိးစြဲ၊ ေဒသစြဲမရွိျခင္းသုိ႔မဟုတ္ အနည္းငယ္ဆုိ႐ုံမွ်သာရွိျခင္းအတြက္ အထင္အျမင္ ေသးေကာင္းေသးႏုိင္ပါသည္။ မုန္းတီးပင္ မုန္းတီးႏုိင္ပါသည္။ သူ႔အေနျဖင့္မူ ထုိသူတုိ႔၏ ဦးေခါင္းမ်ားအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္႐ုံသာရွိပါသည္။ သူတုိ႔အား ႏႈတ္ခမ္းကိုအနည္းငယ္မွ် တြန္႔ေကြး၍ျပံဳးျပလုိက္ရန္ သင့္မည္ထင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္သူတုိ႔၏ ခၽြန္ထက္ေသာအစြယ္တုိ႔ကုိမူ အနည္းငယ္သတိထားရပါလိမ့္မည္။

၆။
လူမ်ဳိးစြဲ၊ ႏုိင္ငံစြဲ၊ ေဒသစြဲမ်ား ရွိေနၾကသကဲ့သို႔ ဘာသာအယူ၀ါဒစြဲ၊ ၀ါဒစြဲ၊ ပါတီစြဲ၊ ယဥ္ေက်းမႈစြဲႏွင့္အျခားအစြဲေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာရွိေနၾကပါေသး သည္။ ထုိသုိ႔ စြဲလမ္းျခင္းႀကီးမားမႈမ်ားကိုလည္း သူမုန္းတီးတတ္ပါသည္။ မုန္းတီးသည္ဟုဆုိရာတြင္ ရန္ျပဳတုိက္ခုိက္လိုေသာ သေဘာမပါရွိေၾကာင္း သူအာမခံႏုိင္ ပါသည္။ သူ၏မုန္းတီးမႈမွာ ျပင္းထန္ေသာ မႏွစ္သက္မႈသက္သက္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ လူမ်ဳိးစြဲ၊ ႏုိင္ငံစြဲ၊ ေဒသစြဲႀကီးမားမႈမ်ားကို သူမုန္းတီးရျခင္းအေၾကာင္းမွာ သူ ၏ လူသားအားလုံးအေပၚထားရွိသည့္ ႀကီးမားေသာခ်စ္ျခင္းေမတၱာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အခ်စ္သည္ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ပါက မ်ားစြာေကာင္းမြန္အက်ဳိးေက်းဇူး ရွိႏုိင္ေသာ္လည္းအခ်စ္သည္ ႀကီးမားက်ဥ္းေျမာင္းပါက အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာျဖင့္ ေလာင္ၿမိက္ပ်က္စီးေစတတ္ပါသည္။ ၎အတြက္ ကမၻာ့သမုိင္း၏ စာမ်က္ႏွာတုိင္း လိုလုိမွာပင္ သင္ခန္းစာမ်ား လုံေလာက္စြာရွိႏွင့္ၿပီးျဖစ္သည္ဟု သူထင္ပါသည္။ လူသားတုိ႔သည္ ထုိကဲ့သို႔မၾကာခဏ သင္ခန္းစာေပးရန္လိုအပ္ေလာက္ေအာင္ မုိက္မဲၾကသူမ်ားမဟုတ္ဟု သူမုိက္မဲ႐ူးႏွမ္းစြာ ယုံၾကည္ခဲ့ဖူးပါသည္။ မၾကာမီက မဂၢဇင္းတအုပ္တြင္ ဖတ္ခ့ဲမိေသာ နာမည္ရစာေရးဆရာတေယာက္၏ ကမၻာ ေပၚတြင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးေလာက္ ယဥ္ေက်းေသာလူမ်ဳိးမရွိဟူေသာ အံ့ၾသစရာေကာင္း ေလာက္ေအာင္ ေၾကာင္ေတာင္ေပါသြပ္ေသာ အေတြးအျမင္ကို သူသတိရမိ လုိက္ပါသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာသူမ်ားသည္ မီးေသြးဖုိမ်ားထဲတြင္ ေနထုိင္ၾကေၾကာင္း အစက သူမသိခဲ့သည္ကို သူ၀မ္းနည္းစြာ ၀န္ခံရပါလိမ့္မည္။
ယခုအခ်ိန္ထိမူ သူသည္သူ႔ကိုယ္သူ လူယဥ္ေက်းတေယာက္ျဖစ္သည္ဟု ထင္ေနမိဆဲပင္ျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္အေျခအေနမ်ဳိးကို ၾကံဳေတြ႔ရသည္ ျဖစ္ေစ သည္းခံခြင့္လႊတ္ေနထုိင္ျခင္းသည္ ယဥ္ေက်းမႈတခုျဖစ္လာခ်ိန္တြင္ သူသည္ေသခ်ာေပါက္ လူ႐ုိင္းတေယာက္ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မည္။
တြားသြားသတၱ၀ါမ်ားကို သူ မည္သည့္အခါကမွ မႏွစ္သက္ပါ။

၇။
သူ၏ ေတြးျမင္ယုံၾကည္မႈအေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ အရာရာအေၾကာင္းေၾကာင္းေသာ ျဖစ္ပ်က္မႈမ်ားေပၚတြင္ ခ်ဥ္းကပ္စဥ္းစားသုံးသပ္ပုံ နည္းလမ္းမ်ားအ တြက္ ေက်းဇူးအတင္ထုိက္ဆုံးသူမ်ားမွာ သူ၏ဖခင္ႏွင့္ မိခင္တုိ႔ပင္ျဖစ္ပါသည္။ အျခားေက်းဇူးတင္ထုိက္သူ မ်ားစြာရွိသည့္အနက္ အစီအစဥ္တက်မဟုတ္ေသာ္ လည္း ဆုိဗီယက္သမၼတေဟာင္း မစၥတာမီေခးလ္ေဂၚဘာခ်က္ကို ဦးစြာေဖာ္ျပခ်င္ပါသည္။ သူ၏ ဂလက္စေနာ့ႏွင့္ ပယ္ရက္စထ႐ြိဳက္ကာသည္ သူ႔အားမ်ားစြာ ဆြဲ ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ရီဇာေဂၚဘာခ်က္ေရးသားခဲ့ေသာ ‘က်မေမွ်ာ္လင့္မိသည္’ ဆုိေသာစာအုပ္ကုိ အနည္းငယ္မွ်သာ ျမည္းစမ္းဖတ္႐ႈခြင့္ရခဲ့ေသာ္လည္း သူအလြန္ ႏွစ္သက္မိပါသည္။ တၿပိဳင္နက္တည္းပင္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ မုန္းတီးစက္ဆုပ္စရာမ်ားကိုလည္း အႏွံ႔အျပား ေတြ႔ရွိခဲ့ရပါသည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ဓာတ္ခြဲစမ္းသပ္မႈ တခု၏ရလဒ္ကုိ သူသိခ်င္ေနသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ပါသည္။
လူသားတုိ႔၏ သက္တမ္းပမာဏအရ ဓာတ္ခြဲစမ္းသပ္မႈတခု၏ အခ်ိန္ကာလမွာ ထုိမွ်အထိ ၾကာရန္မသင့္ပါ။ စမ္းသပ္ခံပစၥည္းမ်ားအတြက္ သူ႔ရင္ထဲ တြင္ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ခံစားခဲ့ရပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္း (၇၀) ေက်ာ္ ဓာတ္ခြဲစမ္းသပ္မႈ၏အေျဖကို သူယခု ထင္ထင္ရွားရွားပင္ ေတြ႔ရွိခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ထုိအေျဖသည္ မွားယြင္းစရာအေၾကာင္းမရွိပါ။ ေသခ်ာပါသည္။
ျမစ္ေၾကာင္းတခ်ဳိ႕တြင္ ခ်ာလည္လည္ေနဆဲျဖစ္ေသာ ေလွတခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔ျမင္ေနရဆဲျဖစ္ပါသည္။ အနီးကပ္သြား၍ ၾကည့္႐ႈရန္မလိုဘဲ ထိုေလွတုိ႔၏ ေလွ နံတြင္ ဓားထစ္ရာမ်ားစြာ ရွိေနမည္ဟု သူအတတ္ေျပာႏုိင္ပါသည္။ ထုိေလွမ်ား၏ေအာက္ရွိ ျမစ္ေရမွာမူ စီးဆင္းေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ ျမစ္ေၾကာင္းမ်ား၏ စီးဆင္းမႈကို ၾကည့္႐ႈေနရင္းပင္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဖြယ္ရာ၊ အတုယူဖြယ္ရာ၊ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏုိးဖြယ္ရာ၊ မုန္းတီးရြံရွာဖြယ္ရာမ်ားစြာကို သင္ယူတတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါ သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဟာမင္းဟက္စ္၏ သိဒၶတၴလုိ သင္ယူတတ္ေျမာက္မႈႏွင့္မူ တူညီႏုိင္မည္မထင္ပါ။ မ်ားစြာကြာျခားေကာင္း ကြာျခားႏုိင္ပါသည္။
လွပေကာင္းလွပမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဗဒါပင္တုိ႔၏ စ႐ုိက္လကၡဏာကို သူမႏွစ္သက္ႏုိင္ပါ။ ကြယ္လြန္သူ ကဗ်ာစာဆုိႀကီး ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ ေဗဒါပင္ တုိ႔အေပၚ အျမင္ႏွင့္မူ သူ၏အျမင္သည္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သည္ဟု ဆုိရပါမည္။ ေဗဒါပင္တုိ႔သည္ ေရစီးအတုိင္းသာ ေဖာ့ဂုဏ္ႀကီးႀကီးျဖင့္ အလုိက္သင့္ေမ်ာပါေလ့ ရွိ ပါသည္။ သူသည္ ေဗဒါပင္တုိ႔ ပိတ္ဆုိ႔လုမတတ္ ၾကပ္ေနတတ္ေသာ ျမစ္ေခ်ာင္းအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ခရီးသြားခဲ့ဖူးပါသည္။ ေဗဒါၾကပ္ေသာျမစ္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ ခရီးလမ္းေကာင္းမ်ား မျဖစ္ႏုိင္ပါ။

၈။
ယခုတေလာတြင္ မနက္ငါးနာရီအခ်ိန္တို႔သည္ တစုံတရာေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနသည္ဟု ထင္ပါသည္။ မနက္အ႐ုဏ္ဦး၏ အနီေရာင္ပ်ဳိ႕ပ်ဳိ႕ေကာင္းကင္ ျပင္ကို သူမေတြ႔ရပါ။ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏွင့္ အ႐ုိးေငါေငါေကာင္းကင္ကိုသာ ေၾကာင္စီစီေတြ႔ျမင္ေနရပါသည္။ ပို၍ဆုိးသည္မွာ ေကာင္းကင္သည္ သူႏွင့္လုံး၀လိုက္ဖက္ ျခင္းမရွိသည့္ ေဒါင္လိုက္အစင္းအစင္း အက်ႌရွည္ႀကီးကို ကိုး႐ိုးကားရား ၀တ္ဆင္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အမွန္မွာ ေကာင္းကင္သည္ သဘာ၀အတုိင္း က်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန္႔ ၾကည္ၾကည္စင္စင္ သုိ႔မဟုတ္ ျပာျပာလြင္လြင္ပင္ ရွိေနသင့္ပါသည္။ ေကာင္းကင္ဓာတ္ႏွင့္ရနံ႔ကို သူအလြန္ခ်စ္မက္ ႏွစ္သက္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္သူသည္ ယခုအခ်ိန္အထိ ေကာင္းကင္ဓာတ္ႏွင့္ရနံ႔ကို ျပည့္ျပည့္၀၀တခါမွ ရယူ႐ႉ႐ႈိက္ခြင့္ မရရွိခဲ့ေသးသည္မွာ မ်ားစြာ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းသည္ဟု ဆိုရပါမည္။ သူသည္ ေရတြင္းတတြင္းထဲတြင္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။
အခ်ဳိ႕သူမ်ားမွာ ေျမျပင္ႏွင့္ေကာင္းကင္ၾကားတြင္ သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကေသာ္လည္း ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္ခဲ့ၾကဖုိ႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ၾကပုံရပါသည္။ သုိ႔မဟုတ္ သူတုိ႔၏ဦးေခါင္းမ်ားကိုေမာ့ဖုိ႔ရန္ အလြန္၀န္ေလးေၾကာက္လန္႔ေနၾကျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ သူတုိ႔၏ ေျခတံမ်ားေအာက္တြင္ ျမက္ပင္မ်ား သန္စြမ္း စြာေပါက္ေနၾကပါသည္။ ထုိသူတုိ႔၏ ငုံ႔ထားေသာဦးေခါင္းမ်ားသည္ ျမက္ပင္မ်ားကို မ်ားစြာႏွစ္သက္စြဲလမ္းေနပုံရပါသည္။
သူသည္ ေျမျပန္႔၊ ေကာင္းကင္၊ ပင္လယ္၊ သမုဒၿရာ၊ ျမစ္ေခ်ာင္း၊ သစ္ပင္ပန္းမန္၊ ေတာေတာင္အားလုံးကို ခ်စ္ျမတ္ႏုိးသူျဖစ္ပါသည္။ စားေသာက္ရန္ အတြက္သက္သက္ အသက္ရွင္ေနထုိင္ၾကသူမ်ား ရွိသည္ဆုိလွ်င္ သူမ်ားစြာအံ့ၾသမိပါလိမ့္မည္။ သူ၏ပတ္၀န္းက်င္တြင္ အစဥ္အလာ ဓေလ့ထုံးစံမ်ားဟု စာလုံး မ်ားေရးထုိးထားေသာ ၀န္ထုပ္ႀကီးမ်ားကို တနင့္တပိုးထမ္း၍ သြားလာေနၾကသူမ်ားစြာကို ေတြ႔ျမင္ေနရပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ထုိသူမ်ားကို ၾကည့္ရသည္မွာ ထုိ၀န္ထုပ္ ႀကီးမ်ားကို က်င့္သားရေနၾကသည္ဟု ထင္ရပါသည္။ အခ်ဳိ႕မွာ သူတို႔ထမ္းပုိးလာေသာ ၀န္ထုပ္မ်ားအတြက္ပင္ မာနတက္ေနၾကဟန္တူပါသည္။ အာကာသဟင္း လင္းျပင္ႏွင့္ၾကယ္ႀကီးမ်ား၊ ၿဂိဳဟ္မ်ား၊ အာကာသတြင္းနက္ႀကီးမ်ားအေၾကာင္းကို စူးစမ္းေလ့လာ၍ စၾကာ၀ဠာ၏အနက္အဓိပၸာယ္ ဥပေဒသတုိ႔ကို နားလည္ရန္ႀကိဳး စားေနၾကေသာ သိပၸံပညာရွင္မ်ားကို သူအလြန္ေလးစားခ်ီးက်ဴးပါသည္။ ထုိသူတုိ႔၏ေက်ာေပၚတြင္ ဟင္းလင္းျပင္ၾကည့္ မွန္ေျပာင္းႀကီးမ်ားကိုသာ ေတြ႔ရပါသည္။ ထုိပညာရွင္မ်ားထံမွ သူသည္ကမၻာၿဂိဳဟ္၏အေၾကာင္း အေတာ္အတန္သိရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔သည္ လူမႈေလာကႏွင့္ လူတုိ႔၏ထူးျခားဆန္းျပားေသာ စ႐ုိက္လကၡဏာမ်ား၊ ႐ႈပ္ေထြးေကာက္ေကြ႔ေသာ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကိုမူ သူ႔အားသင္ၾကားေပးႏုိင္စြမ္း မရွိၾကပါ။
ကမၻာေက်ာ္ ႐ူပေဗဒပညာရွင္ စတီဗင္၀ိန္းဘဂ္ကို မျမင္ဘူးေသာ္လည္း သူ၏ေျပာစကားတခုကိုမူ သူမွတ္မိေနပါသည္။ “လူ႔ ဘ၀အေၾကာင္းသိခ်င္ ရင္ေတာ့ အုိင္းစတုိင္းနဲ႔ရွိတ္စပီးယား ႏွစ္ေယာက္လုံးကုိေမးရမွာပဲ” ဟု သူကဆုိခဲ့ပါသည္။ သူသည္ ရွိတ္စပီးယား၏ နာမည္ေက်ာ္ ျပဇာတ္မ်ားကို ဖတ္ဖူးခဲ့ေသာ္ လည္း မၾကည့္ဘူးေသးေၾကာင္း ၀န္ခံရပါမည္။

၉။
ေနာက္တေန႔ မနက္ငါးနာရီဆုိေသာအခ်ိန္ကို သူမုန္းတီးစက္ဆုပ္ရဦးမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ လူ႔ေလာက၏အစုိးမရမႈတရား အရဆုိလွ်င္မူ ေသခ်ာ သည္ဟုေျပာရန္မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ေနာက္တေန႔ မနက္ငါးနာရီမထုိးမီ သူ႔မုန္းတီးမႈကိုျဖစ္ေစေသာ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေနမွ သူကင္းလြတ္သြားႏုိင္ပါေသးသည္။ လူ သားဟူေသာျဖစ္တည္မႈႏွင့္ ႐ုပ္ပတ္၀န္းက်င္တခုလုံးမွပင္ ႐ုတ္တရက္အၿပီးတုိင္ ကင္းလြတ္လြင့္ပါးသြားႏုိင္ပါသည္။ ထုိအခ်က္မွာ ျငင္းဖ်က္၍မရႏုိင္ေၾကာင္း သူ နားလည္ၿပီးျဖစ္ပါသည္။
သုိ႔ေသာ္သူသည္ ခ်စ္တတ္ေနဆဲပင္ျဖစ္ပါသည္။ လူသားအားလံုးကုိ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္အတူသူ၏ အခ်စ္ဆုံးလူသားသုံးဦးအားလည္း အခုိင္အမာခ်စ္ေန ဆဲ၊ သံေယာဇဥ္ႀကီးမားဆဲျဖစ္ပါသည္။ သူ၏ အခ်စ္ဆုံးလူသားသုံးဦးရွိေနသည့္ ႐ုပ္ပတ္၀န္းက်င္သုိ႔ သူ႐ုတ္ခ်ည္း ကူးေျပာင္းေရာက္ရွိသြားမည္ဆုိပါက သူမုန္းတီး စက္ဆုပ္ေနေသာ မနက္ငါးနာရီ ေအာ္ဂင္တီးလံုးႏွင့္နာရီထုိးသံကို သူနားေထာင္ ရေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။ သူ၏အခ်စ္ဆုံး လူသားသုံးဦးရွိရာပတ္၀န္းက်င္မွ မနက္ငါး နာရီထုိးသံကို သူမုန္းတီးမည္မဟုတ္သည္မွာ အလြန္႔အလြန္ ေသခ်ာလွပါသည္။ မုန္းတီးျခင္းမရွိႏုိင္သည့္ျပင္ ထိုမနက္ငါးနာရီထုိးသံတုိ႔သည္ သူ႔အတြက္အသာ ယာ အခ်ဳိမိန္ဆုံးေသာရသကုိ ခံစားႏုိင္ရန္ အခ်က္ေပးသံစဥ္ေလးမ်ားပင္ ျဖစ္သြားၾကေပလိမ့္မည္။
ေန႔သည္ခါတုိင္းလုိပင္ က်ဲေတာက္ေတာက္ အပူေရာင္ေအာက္တြင္ ၀ပ္စင္းညည္းညဴေနပါသည္။ ေကာင္းကင္ျပင္သည္လည္း သူႏွင့္မလုိက္ဖက္ သည့္ ေဒါင္လိုက္အစင္းအစင္း အက်ႌရွည္ႀကီးႏွင့္သိကၡာမဲ့စြာ ပ်င္းရိေနပါသည္။ သူ႔အနီးတြင္ ေဟာင္းႏြမ္းေသာ စုိထုိင္းထုိင္းေလစ အနည္းငယ္ရွိေနေၾကာင္း သတိ ျပဳမိလိုက္ပါသည္။
ေသခ်ာသည္မွာ ထုိအ႐ုပ္ဆုိးဆုိးေကာင္းကင္ကြက္ကြက္ကို ေဖာက္ထြက္ပ်ံသန္းႏုိင္ရန္ သူ႔တြင္ လင္းယုန္ေတာင္ပံတစုံ လိုအပ္ပါလိမ့္မည္။

စုိးေနလင္း (အသက္ ၄၀ ျပည့္အမွတ္တရ)

Sunday, 20 January 2008

တင္မုိးအမွတ္တရ

ကုိဘဂ်မ္းေသတယ္
(သူမေပ်ာ္တဲ့ အေမရိကားမွာ)
ေခတ္ကုိက မေကာင္းတာပါ
အုိႀကီးအုိမနဲ႔ လူထုေဒၚအမာကလြမ္းတယ္
သူ႔ကုိ ပုိ႔ခ်င္၊ ျမင္ခ်င္၊ သၿဂဳႋဟ္ခ်င္လုိ႔
သူခ်စ္တဲ့ဇာတိေျမမွာပဲ ေသေစခ်င္သတဲ့
ဖုိးသံကလည္း သူရွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀
ကုိတင္မုိးနဲ႔ႀကံဳေတြ႕ရပံုကုိလြမ္းတယ္။
ဖုိးသံရဲ႕ Auto (အမွတ္တရ) စာအုပ္ထဲမွာ
သူ (ဦးဘဂ်မ္း) က ဒီလုိေရးခဲ့တယ္
“႐ိုးသားမႈသာ ခ်စ္စရာ” တဲ့
တိုက္ဆုိင္တာလား ဘာလားေတာ့မသိဘူး
သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေမာင္စြမ္းရည္ရဲ႕ “ဘာလဲဟဲ့” စာအုပ္ထြက္တယ္
အဲဒီညက ေဆာင္းတြင္း၊ ဇန္န၀ါရီလ မုိးအႀကီးအက်ယ္ရြာတယ္
အိပ္မက္ေတြမေကာင္းဘူး
နိမိတ္ေတြလည္း မလွဘူး
ထင္တယ္
အင္းစိန္ရဲ႕မင္းႀကီးလမ္းဟာ အေသအခ်ာေၾကကြဲေနမွာပဲ
အညာေက်းလက္ ကန္ၿမဲေဒသမွာ
ထီးကေလးနဲ႔ မနီေက်ာင္းတက္ႏုိင္ပါ့မလား
သူ (ကုိဘဂ်မ္း) ေရာ
ႏွင္းဆီနီနီပြင့္ေပၚ
စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ေပ်ာ္ႏုိင္ပါ့လား။ ။

ကမာပုလဲ (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္)
ေခတ္ၿပိဳင္ online မွ ကူးယူေဖၚ ျပသည္။

Saturday, 19 January 2008

လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲက ျပဌာန္းခဲ့တာေတြ

က်ေနာ္တို႔တေတြအသလြတ္ ဘ၀င္ကိုင္ေနတာမဟုတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့မွန္တာကိုေတာ့ ေျပာရပါမယ္။ အထူးသျဖင့္ အခုလိုအခါမွာေျပာရပါမယ္။ အဲဒါက တျခားမဟုတ္ပါ၊ ဗမာျပည္သူေတြဟာကိုယ့္အစြမ္းနဲ႔ကိုယ္၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွအားမကိုးပဲ
တိုက္ပြဲသဏၭာန္မ်ဳိးစံုဆင္ႏႊဲၿပီး၊ နယ္ခ်ဲ႕ႏွစ္မ်ဳိးကို တြန္းလွန္ၿပီး လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ကမၻာစစ္ေတြဟာ ကမၻာ့အခင္းအက်င္းအေျပာင္းအလဲေတြကို ျဖစ္ေစတတ္တယ္ဆိုတဲ့အတိုင္း ေနမ၀င္အင္ပါယာသခင္ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕သမားဟာ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ကိုလိုနီေတြကို သူမထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲျဖစ္လာပါတယ္။ သူ႔မွာစစ္ေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးအရ ဘာအင္အားမွ မလံုေလာက္ေတာ့ ဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုလိုနီႏိုင္ငံေတြကလည္း ဘယ္တုန္းကမွနဲ႔မတူေအာင္ ႏိုးၾကားလာၾကၿပီး လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲေတြကို ျပတ္ျပတ္သားသားဆင္လာၾကပါတယ္။ ရွွင္ႀကီး၀မ္းလည္း၀င္ဖူး၊ ရွင္ငယ္၀မ္းလည္း၀င္ဖူးဆိုသလို နယ္ခ်ဲ႕သမားႏွစ္မ်ဳိးစလံုးနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ေနလိုက္ရတဲ့ ဗမာျပည္သားမ်ားနဲ႔ ဗမာျပည္ကႏိုင္ငံေရးသမား မ်ားဟာ အဲဒီတုန္းက ႏိုင္ငံတကာအေျခအေနကို အေသအခ်ာဆုပ္ကိုင္မိၿပီး လံုး၀လြတ္လပ္ေရးကေန တျပားဖိုးမွမေလ်ာ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရးရဖို႔အတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ ခဲ့ၾကတာ စစ္ႀကီးၿပီးလို႔ သံုးႏွစ္ေတာင္မၾကာလိုက္ပဲ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္ အႁမြာညီေနာင္လို ေမြးဖြားေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ အာဏာရဖဆပလအစိုးရရဲ႕ အတြင္းပိုင္းမညီၫြတ္မႈ၊ ဂိုဏ္း ဂနစိတ္ျပင္းထန္မႈ၊ အာဏာမက္ေမာမႈတို႔ေၾကာင့္ စစ္တပ္ရဲ႕ထိပ္ပိုင္းကို စစ္တပ္ရဲ႕နယ္ပယ္လြန္ၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာထဲ ဆြဲသြင္းလာၾကပါတယ္။ ဒါဟာဗိုလ္ေန၀င္းတို႔လို စစ္တပ္ထိပ္သီးတေတြကို ဖုိးက်ိဳင္းတုတ္ျဖစ္ေစယံုမက အ႐ူးအမဲသား ေကၽြးလိုက္သလိုပါ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။
အခုေတာ့ ဒီကုလားအုပ္ကိုေမာင္းထုတ္လို႔ မရေတာ့ဘူးျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကုပ္နဲ႔ေကာ္ထုတ္လို႔လည္းမရေတာ့ဘူး။ စစ္တပ္ကို စစ္တန္းလ်ားျပန္ပို႔ေရးဟာ ဒီေန႔အခါမွာ အေရးႀကီးဆံုးလုပ္ငန္းျဖစ္ပါတယ္။ နအဖထိပ္သီးေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးစကားေျပာဖို႔ တိုက္တြန္းေနတာဟာ စစ္တပ္ကိုဂုဏ္သိကၡာရွိစြာနဲ႔ သူ႔ေနရာ မွန္ျပန္သြားေစႏိုင္ေရးအတြက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နအဖစစ္ဗိုလ္ ေတြဟာ“သံသရာ၀႗္ထဲ၊ မကၽြတ္ပဲေနေန၊ ဇြတ္ဆြဲလို႔တေပေပငယ္၊ ေသပေစခင္ရဲ႕”ဆိုသလို ေျခ စံုကန္ျငင္းေနပါတယ္။ အပ္နဲ႔ထြင္းလို႔ မရတဲ့အေျခအေနေတြ ျမင္ေတြ႔ေနၾကရပါတယ္။ ဒီလိုတမ်ဳိးသားလံုး အၾကပ္အတည္းေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဗမာျပည္ရဲ႕ သမိုင္း မွာဂုဏ္အေျပာင္ဆံုးလို႔ေျပာရမယ့္ လြတ္လပ္ေရးေအာင္ပြဲကို ရယူခဲ့တဲ့နည္းနာေတြကို ေလ့လာၿပီး ဒီေန႔ကာလမွာ အဲဒီအထဲက အသံုးခ်လို႔ရတာေတြ အသံုးခ်ဖို႔ စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။
လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲလို႔ေျပာရင္ ေနာက္ဆံုးအပိုင္း၊ ေအာင္ပြဲခံခါနီးအပိုင္းကိုသာ ကြက္ၿပီးေျပာလို႔မျဖစ္ပါဘူး။ သူ႔ကၽြန္ဘ၀ေရာက္ရတဲ့အခ်ိန္ ကေန ဇန္န၀ါရီလ ၄ ရက္ေန႔အထိသမိုင္းကိုေျပာမွ ျပည့္စံုမွာပါ။ ဒီတိုက္ပြဲစဥ္ေတြထဲမွာ ေအာင္ပြဲရခဲ့တာလည္းရွိ၊ ႐ံႈးနိမ့္ခဲ့တာေတြလည္းရွိပါတယ္။ ဗမာျပည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံ ေရးအေျခအေနဟာ တျပည္လံုးနဲ႔စစ္အုပ္စု ထိပ္တိုက္ေတြ႔၊ စီးခ်င္းထိုးေနရတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးျဖစ္လို႔ သူ႔ကၽြန္ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရး တိုက္ပြဲေတြထဲက ဒုတိယ ကမၻာစစ္အၿပီး ေနာက္ဆံုးအပိုင္းနဲ႔ တူတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ႏိုင္ငံတကာအေျခအေန၊ ျပည္တြင္းအေျခအေနေတြ အထူးေျပာမေနေတာ့ပါဘူး။ ေခါင္းေဆာင္မႈရဲ႕ သီးျခားအခန္းကိုလည္း မေျပာေတာ့ ပါဘူး။ ျပည္သူေတြဘက္က ဘယ္လို လုပ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာကိုပဲ ေျပာပါမယ္။
နံပတ္တစ္ထားေျပာရမွာက ျပည္သူေတြရဲ႕အေတြးအေခၚနဲ႔ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က ျပည္သူေတြမွာ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ နည္းနည္းမွ မေတြေ၀ၾကဘူး။ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးမွတပါး ဘာမွမလိုခ်င္ဘူးဆိုတာပဲ။ ရရင္ရ၊ မရရင္ခ်ဖို႔ အသင့္ရွိေနခဲ့ ၾကပါတယ္။ ဒီစိတ္ဓာတ္ဟာ အဲဒီတုန္းကအဂၤလိပ္နဲ႔ ေစ့စပ္ခ်င္တဲ့၊ ဗမာျပည္သား အဂၤလိပ္အလိုေတာ္ရိေတြကို ေခါင္းမေထာင္၀ံ့ေအာင္ ဖိထားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြဟာလည္း ဒီစိတ္ဓာတ္ကိုပဲ ဦးထိပ္ ပန္ဆင္ထားၾကပါတယ္။
ေနာက္အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္တခ်က္က စည္းလံုးညီၫြတ္ေရးပါ။ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ဘယ္ေလာက္ပဲကြဲေနေန ၿဗိတိသွ်အစိုးရနဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကရင္ေတာ့ အားလံုးညီၫြတ္ၾကပါတယ္။ လုပ္ဟန္အရသာညီၫြတ္တာမဟုတ္၊ ႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္အရလည္း ညီၫြတ္ၾကတာပါ။ ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္ေတြအၾကားမွာ မတူ တဲ့ေရရွည္ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြ ရွိၾကတယ္ဆိုတာဟာ ဖံုးကြယ္ထားတဲ့အရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လက္ငင္းတိုက္ပြဲမွာေတာ့ အားလံုးက လြတ္လပ္ေရးရရွိေရးလမ္း စဥ္ကိုပဲ ေရွ႕တန္းတင္ထားၾကပါတယ္။ တျခားဘယ္ေတာင္းဆိုခ်က္ကိုမွ လြတ္လပ္ေရးေတာင္းဆိုခ်က္နဲ႔ တန္းတူမထားယံုမက တင္ေတာင္မတင္ၾကပါဘူး။
တတိယတခ်က္ကေတာ့ တိုက္ပြဲသဏၭာန္မ်ဳိးစံုဆင္ႏႊဲဖို႔ ပိုင္းျဖတ္ျပင္ဆင္ထားၾကတာ၊ အဲဒီလိုလုပ္မယ္လို႔ အဂၤလိပ္ကိုအသိေပး ထားၾကတာပါ။ အဲဒီ တုန္းက လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္သူေတြဟာ တိုက္ပြဲသဏၭာန္နဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်ည္မိတုပ္မိတဲ့စကားမ်ဳိးေတြ ဘယ္သူမွမေျပာၾကပါဘူး။ တပ္နီ၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္စတာေတြက စစ္ေရးေလ့က်င္တာကို လူထုကအားေပးသလို ပုလိပ္ေတြပါ ပါတဲ့ အမႈထမ္းေပါင္းစံုသပိတ္ႀကီးလိုဟာေတြမွာ တပ္နီေတြ၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြက ထိန္းသိမ္းေပးရင္း ပါလာပါတယ္။ ဆိုလိုတာ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ထိန္းသိမ္းႏိုင္ေၾကာင္း၊ တိုက္ပြဲသဏၭာန္ေပါင္းစံု ေပါင္းစပ္ႏိုင္ေၾကာင္း အဂၤလိပ္အစိုးရ သိေအာင္ေဖာ္ျပတာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ လန္ဒန္ကိုသြားေနတုန္းမွာ လူထုဆႏၵျပပြဲႀကီးေတြ က်င္းပတာလုိ အင္အားျပတာေတြဟာလည္း အင္မတန္မွအရာ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဗမာျပည္သူေတြနဲ႔ အနီးကပ္ဆံုးထိေတြ႔ေနရတဲ့ ဘုရင္ခံကိုယ္တိုင္က သူတို႔အင္ပါယာအဖို႔ ဗမာျပည္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေတာ့ဘူး ဆိုတာ သေဘာေပါက္ၿပီး လန္ဒန္ကိုျပန္နားခ်ေနတဲ့ အျဖစ္ေရာက္ခဲ့ရတာပါ။ ဒါနဲ႔ တခ်ိန္တည္းမွာ အဂၤလိပ္စစ္တပ္ကလည္း ဂ်ပန္ကိုအတူတိုက္ခဲ့တဲ့ ဗမာျပည္သားေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္နဲ႔အရည္အေသြးကို သိေနပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အဂၤလိပ္တပ္ေတြထဲမွာရွိေနတဲ့ အိႏၵိယတပ္သားေတြကလည္း ဗမာျပည္သားေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ ကို ႏွိမ္နင္းဖို႔ဆိုရင္ ဒို႔ကိုေတာ့ ထည့္မတြက္ေလနဲ႔လို႔ အတိအလင္းေျပာထားတာပါ။
ေနာက္ဆံုး တခ်က္အေနနဲ႔က ဗမာျပည္ျပည္သူေတြဟာ ဘယ္ျပည္ပအင္အားကိုမွ အားမကိုးပဲ ကိုယ္ခ်ည္းလႈပ္ရွားတိုက္ပြဲ ၀င္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတဲ့ အ ခ်က္ပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက အေမရိကန္ကလြဲလို႔ ႏိုင္ငံတိုင္းလိုလို စစ္ရဲ႕ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို ကုသပြတ္သပ္ေနရတုန္းမို႔ သူမ်ားႏိုင္ငံအေရးကိစၥေတြကို ေခါင္းထဲ မထည့္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ ကုလသမဂၢဆိုတာလဲ ဥထဲကထြက္ကာစ အေတာင္အလက္ မစံုေသးဘူးလို႔ဆိုရမွာပါ။ ဗမာျပည္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဘယ္ျပည္ပအစိုးရ၊ ဘယ္ျပည္ပအဖြဲ႔အစည္းကိုမွ သြားၿပီးတင္ျပ ေနတာမရွိခဲ့ပါဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြသာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေတြအခ်င္းခ်င္း သတင္းဖလွယ္တာမ်ဳိးလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့ တိုက္ပြဲ၀င္သူ ေတြအေနနဲ႔ အာ႐ံုမျပားခဲ့ၾကပဲ လမ္းစဥ္ေတြကိုျပည္တြင္းမွာ စိုက္လိုက္မတ္တပ္ခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
တျခားအခ်က္ေတြ ရွည္ရွည္မတင္ျပေတာ့ပါ။ အခုတင္ျပတဲ့အခ်က္ေတြနဲ႔ ဒီေန႔ျပည္သူ႔လႈပ္ရွားမႈအေျခအေနေတြကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ ဘာေတြ ျခားနားတယ္၊ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ အလြယ္ပဲေတြ႔ႏိုင္မယ္လို႔ ယံုပါတယ္။
နံပတ္တစ္အခ်က္မွာလို ဒီေန႔အခါမွာ ရရင္ရ၊ မရရင္ခ်မယ္ဆိုတဲ့ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္မ်ဳိး အဖြဲ႔အစည္းတိုင္း၊ တက္ႂကြသူတိုင္းမွာ ရွိပါသလား။
စည္းလံုးညီၫြတ္မႈမွာေကာ၊ ဘယ္လိုရွိပါသလဲ။ ဆိုလိုတာ နအဖအလိုေတာ္ရိေတြနဲ႔ ညီၫြတ္ဖို႔မဟုတ္ပါ။ ဆြဲထုတ္လို႔ ရသေလာက္ေတာ့ ဆြဲထုတ္ရ မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ကိုယ့္ခ်င္းညီၫြတ္ေရးဟာ တကယ္တမ္းက်စ္လစ္သိပ္သည္းရဲ႕လား။ တူညီတဲ့ႏိုင္ငံေရး ေတာင္းဆိုခ်က္ရွိရဲ႕လား။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ တတန္းတည္း တင္ေနတဲ့ တျခားေတာင္းဆိုခ်က္၊ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြရွိေနသလား။ “ေအအိုင္ဒီအက္စ္ေရာဂါဟာ ဒီမိုကေရစီရေအာင္ေစာင့္မေနႏိုင္ဘူး”ဆိုတဲ့ အေျပာမ်ဳိးေတြဟာ ဟုတ္သလိုလိုရွိေပမဲ့ အဓိကႏိုင္ငံေရး ေတာင္းဆိုခ်က္ကို သေဘာမေပါက္တဲ့လကၡဏာ၊ လႈပ္ရွားမႈကို အားနည္းေစတဲ့ေျပာနည္းဆိုနည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါက ဥပမာတခုပါ။
နအဖကို ဖိအားေပးရာမွာ တိုက္ပြဲသဏၭာန္မ်ဳိးစံုနဲ႔ တကယ္တမ္းဖိအားေပးႏိုင္ရဲ႕လား။ နအဖကို အၾကမ္းနည္းနဲ႔မဆန္႔က်င္ပါဘူးလို႔ ကတိေပးေနတာ ေတြေတာင္ရွိေနတယ္ မဟုတ္ပါလား။ နအဖက လူထုဆႏၵျပပြဲေတြကို အႏုနည္းနဲ႔ပဲထိန္းသိမ္းပါမယ္လို႔ ဘယ္သူမ်ားၾကားမိပါသလဲ။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္က်ေတာ့ ပ်ဥ္းမနားနယ္မွာ “လယ္ေ၀းသူပုန္” လို႔နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ လယ္သမားသူပုန္ထမႈေတာင္ ေပၚေနၿပီမဟုတ္ပါလား။ ဗမာျပည္သားေတြဟာ ခ်ရဲတယ္၊ ခ်မွာလို႔ ကိုလိုနီ အစိုးရကို ျပသေနၾကတာပါ။
အဲဒီလို အတိတ္ကေကာင္းမြန္တဲ့ နမူနာယူစရာေတြနဲ႔ ဒီေန႔ကာလထူးျခားခ်က္ေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ေပါင္းစည္းႏိုင္ေရးဟာ ေခါင္းေဆာင္းေကာင္းရဲ႕ အရည္အေသြးျဖစ္မွာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္မို႔ လြတ္လပ္ေရးအႏွစ္ (၆၀) ျပည့္ေျမာက္တဲ့ ဒီေန႔လိုအခါသမယမွာ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲထဲက ေလ့လာအတုယူ စရာရွိတာေတြ အတု ယူၿပီး အဲဒီတုန္းကလို အေတြးအေခၚ စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႔ အဲဒီတုန္းလိုေအာင္ပြဲေတြရယူၾကပါစို႔လို႔ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း

“ျမစ္က်ိဳးအင္း”

အဲဒီျမစ္တျမစ္ကေတာ့
စြန္႔ပစ္ပစၥည္းတခုလိုျပဳန္းတီး
အလင္းမီးအိမ္ ေမွးမွိန္ေပေတာ႕မယ္။

စပ်စ္သီးကခ်ဥ္ရွသတဲ့
ေဘးမမဲ့ေသာ ေတာခ်ည္းသာ
ေပလာယကန္ ရွိေစ။

ၫြံေတာေျမကို ေ၀ဟင္မွတ္မွား
ျမားတန္းလန္းလန္းနဲဲ႔ငွက္တငွက္က
ရသ တိမ္တိုက္တခုကိုဖန္ဆင္း
ျငင္းပယ္ျခင္းအလွ ရွာေဖြၾကည့္မိတဲ့အခါ
ပလာအစု* မ်ွသာ
သမာက်မ္းစာလာအရ
“ဗာရဗ#” ကိုဦးၫႊတ္ခဲ့ၾကၿပီ။

အေရာင္မရွိတဲ့ တံလွ်ပ္္မ်ားၾကား
စူးၿပီးျမားကို မႏႈတ္လိုေတာ့
အေပါ့ပါးဆံုး ေျမခ
ပန္္းတို႔ကို ေဖးမ ပြင့္လြေစမယ္။

တကယ္ဆို
သစ္တပင္လိုက်င့္ၾကံေနထိုင္
(ျမစ္တစင္းရဲ႕ ကမ္းပါးေတြကို)
ခိုင္မာျမင့္မားေစလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။ ။

စိုးေနလင္း
(18.1.08)

*Empty Set
# Baraba

Friday, 11 January 2008

ႀကိဳးစင္ေပၚမွ မွတ္တမ္းမ်ား (ဂ်ဴးလိယက္ဖူးခ်စ္) အခဏ္း (၄)

နံပါတ္ ေလးရာ
ေသရာမွ ျပန္၍ထျခင္းကား အေတာ္ပင္ထူးျခားေသာ ကိစၥတရပ္ျဖစ္ေပသည္။ ေဖာ္ျပရန္မစြမ္းေလာက္ေအာင္ ထူးျခားလွသည္။ အိပ္ေရး၀ခဲ့သည့္ ေန႔ တေန႔တြင္ေနကလည္း သာေနမည္ဆိုက ကမၻာႀကီးမွာ လွပေနတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေသရြာမွျပန္လာျခင္းကား ေနကလည္း ခါတိုင္းထက္ပို၍ သာယာေနကာ၊ ခင္ဗ်ားကလည္း
ခါတုိင္းထက္ပို၍ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ခဲ့ရသည္ႏွင့္ တူေလသည္။ ခင္ဗ်ားက ဘ၀၏ဇာတ္ခံုကို သိကၽြမ္းလွၿပီဟုထင္သည္။ သို႔ေသာ္ အသက္ျပန္ရွင္ ျခင္းသည္ကား၊ မီးေမာင္းထုိးသူတဦးက မီးလံုးၾကည္ၾကည္မ်ားကို ဖြင့္လုိက္ကာ၊ လင္းသြားေသာဇာတ္စင္တခုလံုးကို ခင္ဗ်ားအား ျပလုိက္သည္ႏွင့္တူသည္။ ခင္ဗ်ားက ဘ၀ဇာတ္ခံုကို ေကာင္းစြာျမင္ခဲ့ၿပီဟု ယူဆသည္။ သို႔ေသာ္ အသက္ျပန္ရွင္ျခင္းသည္ကား မ်က္လံုးမ်ားဆီသို႔ မွန္ေျပာင္းမ်ားပင့္၍ ၾကည့္႐ႈ႐ံုမွ်သာမက၊ ဓာတ္မွန္ဘီလူး ထပ္၍ ဆင့္လုိက္သည္ႏွင့္လည္း တူေလသည္။ ေသရာမွ ျပန္၍ထျခင္းသည္ ေႏြဦးအျဖစ္အပ်က္တမ်ဳိးပင္ ျဖစ္သည္။ ေႏြဦးရာသီ၏ ဗီဇအတိုင္း မေျမႇာ္လင့္ေသာ မ်က္လွည့္အကြက္မ်ားကို ခင္ဗ်ားအား ခင္းက်ငး္ျပသလာေလသည္။
အသက္ျပန္၍ ရွင္ရသည္မွာ ယာယီမွ်သာျဖစ္သည္ဟု ခင္ဗ်ားအေနႏွင့္ သိထားေစဦးေတာ့ ဤသို႔ပင္ သ႐ုပ္ေပၚေလသည္။ ခင္ဗ်ား၏ ပတ္၀န္းက်င္ သည္ ပန္းကရာ့စ္ေထာင္ရွိ အက်ဥ္းခန္း တခန္းကဲ့သို႔ ၾကည္ႏူးေ၀ၿဖိဳးေနေစကာမူ ဤသို႔ပင္ သ႐ုပ္ေပၚေလသည္။
တေန႔ေသာအခါတြင္ကား ခင္ဗ်ားကို ကမၻာႀကီးအတြင္းသို႔ပင္ ျပန္လည္ေခၚေဆာင္ၾကေလသည္။ တေန႔တြင္ သူတို႔က လူနာတင္ထမ္းစင္မသံုးဘဲႏွင့္ ပင္ ခင္ဗ်ားအား အစစ္ခံရန္ ေခၚၾကည္သည္ - ခင္ဗ်ားက မျဖစ္ႏိုင္ဟု ထင္သည့္တုိင္ေအာင္ တနည္းနည္းႏွင့္ကား အထေျမာက္သြားသည္။ စႀကၤ ံထဲတြင္ လက္ရန္း မ်ားရွိသည္။ ေလွခါးမ်ားတြင္လည္း လက္ရန္းမ်ားရွိသည္။ လမ္းေလွ်ာက္သြားသည္ဟု ဆိုျခင္းထက္ ေလးဘက္ေထာက္သြားရသည္ဟု ဆိုလွ်င္ ပို၍မွန္ေပလိမ့္ မည္။ ေအာက္သို႔ ေရာက္ေသာ္ ေထာင္က်ေဘာ္ ေထာင္က်ဘက္မ်ားက ခင္ဗ်ားေထာင္ေလာ္လီအတြင္းေရာက္သြားရန္ တာ၀န္ယူၾကသည္။ ေနာက္ ... တေနရာ တြင္ ထိုင္မိသည္။ ဘီးတပ္ထားေသာ အက်ဥ္းခန္းေမွာင္မဲမဲတြင္၊ လူဆယ္ေယာက္ ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္။ လူသစ္မ်က္ႏွာသစ္မ်ားက ခင္ဗ်ားအား ျပံဳးျပၾကရာ ခင္ဗ်ား ကလည္း ျပန္၍ျပံဳးသည္။ တစံုတေယာက္က ခင္ဗ်ားအား တစံုတရာကို တီးတိုးေျပာဆိုလာသည္။ သူဘယ္သူမွန္း ခင္ဗ်ားကမသိ။ ခင္ဗ်ားက လူတေယာက္၏ လက္ကို ညႇစ္၍ ႏႈတ္ဆက္သည္။ သို႔ေသာ္ မည္သူ၏လက္ျဖစ္သည္ကို မသိ - ေနာက္ေလာ္လီသည္ ပက္ခ်က္နန္းေတာ္ ဆင္၀င္အတြင္းသို႔ ေဆာင့္၀င္သြားသည္။ မိတ္ေဆြမ်ားက ခင္ဗ်ားအား သယ္ယူသြားၾကသည္။ ခင္ဗ်ားလည္း ထရံေျပာင္တလင္းမ်ား၀န္းရံေသာ အခန္းတြင္းသို႔ ေရာက္သြားသည္။ အခန္းတြင္း၌ကား ခံုတန္းလ်ားရွည္ငါးလံုး၊ တလံုးေနာက္ တလံုးစီ၍ ခ်ထားသည္။ ၎ခံုမ်ားေပၚတြင္ လူမ်ားသည္ သတိအေနအထားႏွင့္ထုိင္၊ ဒူးမ်ားေပၚတြင္ လက္မ်ားကပ္လ်က္၊ ေရွ႕တည့္တည့္မွ ထရံဟာလာဟင္းလင္းကို မလႈပ္မယွက္ၾကည့္႐ႈေနၾကသည္ ... အဲဒါကေတာ့ ေမာင္ရင္ေရ၊ မင္းကမၻာသစ္ရဲ႕ တစိတ္တပိုင္း၊ ဘိုင္စကုပ္႐ံုလုိ႔ေခၚ သတဲ့။

(၁၉၄၃ ခုႏွစ္၊ ေမေဒးေန႔ ၾကားျဖတ္တူရိယာသံ)
ယေန႔ကား ၁၉၄၃ ခုႏွစ္ ေမေဒးေန႔ျဖစ္သည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေထာင္ေစာင့္ကလည္း သူေစာင့္ခ်ိန္အတြင္း စာေရး၍ျဖစ္ႏုိင္ေသာ ေထာင္ေစာင့္ ျဖစ္ေနသည္။ ဤသို႔ေသာ ေန႔မ်ဳိးတြင္ ကြန္ျမဴနစ္သတင္းစာဆရာဘ၀သို႔ ျပန္ေရာက္လ်က္ ကမၻာသစ္မွ တုိက္ခုိက္ေရး အင္အားစုတို႔၏ ေမေဒးပြဲသဘင္အေၾကာင္း သတင္းေရးႏုိင္သည္မွာ ကံေကာင္းေလစြတကား။
ေ၀့၍ေ၀့၍ေနေသာ အလံမွားအေၾကာင္းကို ၾကားရလိမ့္မည္ဟူ၍ကား မေျမႇာ္လင့္ေလႏွင့္။ ထုိကိစၥမ်ဳိးကား မဟုတ္။ နားေထာင္ေကာင္းလွေသာ ႂကြႂကြရြရြလႈပ္ရွားမႈအေၾကာင္းကိုပင္ ခင္ဗ်ားအားေျပာမျပႏိုင္။ ယေန႔ဘုိ႔ အစစအရာရာကား ႐ုိး႐ုိးကေလးမွ်သာျဖစ္ေလသည္။ အျခားႏွစ္မ်ားတြင္ ပရာဟာၿမိဳ႕၏ လမ္းမမ်ားမေပၚ၌ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ဘူးသကဲ့သုိ႔ ေထာင္ေသာင္းခ်ီေသာ လူထုႀကီး၏ ေပါက္ကြဲအံ့ဆဲဆဲျဖစ္ေနေသာ လႈိင္းမ်ားလည္းမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ဘူးသည့္ အတုိင္း ေမာ္စကိုၿမိဳ႕၏ ရင္ျပင္နီကုိလႊမ္းၾကေသာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာတို႔၏ ပင္လယ္မ်ဳိးလည္း မဟုတ္။ ဤေနရာတြင္ကား လူမ်ားကို သန္းခ်ီ၍လည္းမျမင္ရ။ ရာ လိုက္လည္း မျမင္ရ။ ဤေနရာတြင္ကား ေယာက္်ားမိန္းမရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕တို႔ကိုသာ ျမင္ရသည္။ သို႔စဥ္လ်က္ ေသးႏုတ္ကား မေသးႏွတ္ဟုထင္မိသည္။ တကယ္ လည္း မေသးငယ္ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဤသည္လည္းအင္အားျပပြဲ တရပ္ပင္ျဖစ္သည္။ အဟုန္အျပင္းထန္ဆံုးေသာ မီးပံုအတြင္းသို႔ ျဖတ္၀င္ယင္းက၊ ျပာအျဖစ္သို႔ မေႂကြသြားမူ၍ သံမဏိအျဖစ္သို႔ေျပာင္းလဲေနေသာ အင္အားမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ စစ္ေျမကတုတ္မ်ားအတြင္း၌ ျပဳလုပ္ေသာ ဗိုလ္႐ႈသဘင္ျဖစ္သည္။ ကတုတ္ရင္တားမ်ားတြင္ကား စစ္ေျမမွ မီးခုိုးေရာင္ ညိဳ႕ညိဳ႕မႈိင္းကို ၀တ္ဆင္ၾကသည္။
အစစအရာရာဟာ အေသးအမႊားကိစၥကေလးေတြသာ ျဖစ္ေနလို႔ တေန႔ဒီဘ၀မ်ဳိးမွာမေနခဲ့ရဘဲ ဒီစာကိုသာဖတ္ရမဲ့ ခင္ဗ်ားလိုလူမ်ဳိးဟာ ဒီစာကိုနား လည္ပါ့မလား။ ဒါေပမယ့္ နားလည္ဘို႔ႀကိဳးစားပါ။ ဒီအေသးအဖြဲကေလးေတြမွာ အင္အားရွိတယ္ဆိုတာ ယံုပါ။
ဘဲေထာဗ္န္ ၏ ဂီတသံႏွစ္ေၾကာင္းကို ထရံတြင္ ေခါက္လ်က္တဘက္အက်ဥ္းခန္းမွ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပံုကား ယေန႔အဘုိ႔ပိုမို၍ ခန္းနားေလးနက္သည္။ ထရံမ်ားလည္း အသံလႈိင္းမ်ားကိုျမႇင့္၍ ျပန္ၾကားၾကေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ အ၀တ္အစားရွိစုမဲ့စုမွ အေကာငး္ဆံုးတို႔ကို ေရြး၍၀တ္ဆင္ၾကသည္။ အက်ဥ္းခန္းတိုင္းတြင္လည္း ဤသို႔ပင္ ျပဳလုပ္ၾကသည္။
နံနက္စာလာ၍ ပို႔ၾကေသာအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့ႀကီး ျဖစ္ေနၾကေလၿပီ။ ဖြင့္ထားေသာ တံခါးေပါက္တြင္ ေပါင္မုန္႔ ကာဖီ အျမည္းႏွင့္ ေရတို႔ကိုေဆာင္ယူလာသည့္ ေထာင္ဘာယာမ်ားေပၚလာၾကသည္။ ရဲေဘာ္ စေကာ္ယွ်က္ပါသည္၊ ေပါင္မုန္႔ကေလးႏွစ္လံုးအစား သံုးလံုးထုတ္ေပး သည္။ ဤကား သူ၏ ေမေဒးေန႔ႏႈတ္ခြန္းဆက္ပင္ျဖစ္ေလသည္။ ဂ႐ုစိုက္တတ္ေသာ သူတဦး၏ အသက္၀င္ေသာ ႏႈတ္ဆက္နည္းျဖစ္ေလသည္။ ေပါင္မုန္႔မ်ား၏ ေအာက္တြင္ တေယာက္လည္းေခ်ာင္းမ်ားက တေယာက္လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ဖိႏွိပ္လုိက္သည္။ စကားမေျပာရဘူးလို႔ ပိတ္ပင္ထားၾကတယ္။ မ်က္လံုးေတြကို ေတာင္ အလစ္မေပးၾကဘူး ဒါေပမယ့္ ဆြံ႔အေနတဲ့လူေတြေတာင္ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ျပတ္ျပတ္သားသား စကားေျပာႏိုင္ၾကတယ္မဟုတ္လား။
အမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ နံနက္ခင္းနာရီ၀က္ က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္းမ်ားျပဳလုပ္ရန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အက်ဥ္းခန္းျပဴတင္းေပါက္ေအာက္တည့္တည့္ရွိ ကြက္လပ္ထဲသို႔ေျပးထြက္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စားပြဲေပၚသို႔တက္ကာ၊ သံတုိင္မ်ားအၾကားမွေန၍ ေအာက္သို႔ငံု႔ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အား ျမင္ေကာင္း ျမင္ၾကမည္။ ျမင္လည္း ျမင္ၾကေပသည္။ သူတို႔သည္ ႏႈတ္ဆက္သည့္အေနျဖင့္ လက္သီးဆုပ္မ်ားကို ေျမႇာက္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ထို႔အတူ ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္သည္။ ယေန႔ေသာ္ကား ေအာက္ဘက္ရွိ ကြက္လပ္တြင္ အစစအရာရမွာ အသက္၀င္လႈပ္ရွားေနသည္ အျခားေန႔မ်ားႏွင့္ လံုး၀ကြာျခားေန သည္။ ပိုမိုရႊင္ျမဴးလန္းဆန္းေနသည္။ ေထာင္ေစာင့္ပုလိပ္မကား ဘာကိုမွ်မျမင္ သို႔မဟုတ္ ဘာကိုမွ်မျမင္လိုသည္လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေပမည္။ ဤသည္ပင္လွ်င္ ယခုႏွစ္ေမေဒးပြဲသဘင္အတြင္းသို႔ အၾကံဳး၀င္ေလသည္။
ယခု ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ နာရီ၀က္ေလ့က်င့္ခန္း။ ကၽြန္ေတာ္က ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကို ေခါင္းေဆာင္သည္။ ဒို႔လူတို႔ ဒီေန႔ဟာ ေမေဒးေန႔။ ေထာင္ေစာင့္ေတြ အံ့အားသင့္ခ်င္သင့္ၾကပါေစ။ ငါတို႔ကေတာ့ ေလ့က်င့္ခန္းကုိ တမ်ဳိးတဖံုစၾကစို႔။ ပဌမေလ့က်င့္ခန္း တစ္ ... ႏွစ္ ... တစ္ ... ႏွစ္၊ တူႏွင့္ထုခ်က္၊ ႐ိုက္ခ်က္မ်ား။ ေနာက္ ဒုတိယေလ့က်င့္ခန္း ေကာက္ရိတ္ဟန္။ တူႏွင့္ ေကာက္ရိတ္တံဇဥ္ ... အနည္းငယ္ကေလး နက္သြားေအာင္ေတြးလိုက္လွ်င္ ရဲေဘာ္မ်ားနားလည္ေလာက္ ၾကေပသည္။ တူႏွင့္ တံဇဥ္။ ေဘးပတ္လည္သို႔ အကဲခတ္ၾကည့္လုိက္သည္။ သူတို႔သည္ ျပံဳးလ်က္ ေလ့က်င့္ခန္းကို အားတိုက္အင္တိုက္ ထပ္၍လုပ္ၾကသည္။ ရိပ္မိၾကေလသည္။ ဒါပဲ ... ဒို႔လူတို႔ ... ဒါဟာ ငါတို႔ရဲ႕ ေမေဒးအစည္းအေ၀းႀကီးပဲ၊ ဒီပန္ေတာ္မိမာ ရဲ႕အဓိပၸာယ္က ဘာလဲ။ ငါတို႔ဟာ ေသမင္းခံတြင္းထဲ ဆင္းေနၾကရတာေတာင္ သစၥာကိုေစာင့္ထိန္းၾကမယ္ဆိုတဲ့ ေမေဒးေန႔က်မ္းက်ိန္ပြဲပဲ။
ပန္ေတာ္မိမာ - မူရာျပ ျပဇာတ္။ စကားမေျပာဘဲ ေျချပလက္ျပ အမူအရာျပယင္း ဇာတ္ေၾကာင္းခင္းသြားေသာ ျပဇာတ္တို။
အက်ဥ္းခန္းသို႔ ျပန္ေရာက္ၾကၿပီ။ ကိုးနာရီ။ ယခု ကရဲမလင္ မွ နာရီစင္သည္ ဆယ္ခ်က္မွ် ႐ိုက္ေဆာ္လိုက္ၿပီျဖစ္သည္။ ယင္ျပင္နီတြင္ ဗိုလ္႐ႈသဘင္ႀကီး စေပၿပီ။
ကရဲမလင္ - ေမာ္စကိုၿမိဳ႕လည္ရွိ နန္းေတာ္ၿမိဳ႕။ ဆိုဗိယက္အစုိးရ၏ ဗဟိုဌာနျဖစ္သည္။
ဘေရ ... သူတို႔နဲ႕ လုိက္ၾကရေအာင္ေလ။ အခုဆိုရင္ အင္တာေနရွင္နယ္သီခ်င္းႀကီးကို ဆိုေနၾကၿပီ။ ကမၻာတ၀ွမ္းလံုးမွာလဲ ဒီအင္တာေနရွင္နယ္ သီခ်င္းသံ ၀ဲပ်ံၿပီးေနတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အက်ဥ္းခန္းထဲမွာလဲ ဒီသီခ်င္းသံ ျပည့္နက္သြားပေစ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား သီခ်င္းဆိုၾကသည္။ ၎ေနာက္ ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္း တပုဒ္ၿပီးတပုဒ္ ေပၚလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား အေဖာ္ကြဲ၍မေနလိုၾက။ အမွန္အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အေဖာ္ကင္းမဲ့ေနၾကသည္မဟုတ္။ စင္စစ္အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား ယခုအခ်ိန္တြင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနထုိင္ယင္း အခ်ဳပ္အခ်ယ္မရွိဘဲ သီခ်င္းဆိုေနယင္းက၊ ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သို႔ပင္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကသူမ်ားႏွင့္ တဂုိဏ္းတည္း တဖြဲ႔တည္း ျဖစ္ၾကေပသည္...
အင္တာေနရွင္နယ္သီခ်င္းႀကီး- ကမၻာ့ပစၥည္းမဲ့တုိ႔၏ သီခ်င္း၊ ကမၻာတ၀ွမ္းလံုးရွိ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ား၏ သီခ်င္းျဖစ္သည္။ စာသားကိုေရးစပ္သူမွာ အဲဇဲန္ ေပၚတယဲ ေခၚ ျပင္သစ္အလုပ္သမား၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားျဖစ္၍ ပါရီကြန္ျမဴးန္တြင္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ဂီတကိုဖြဲ႔ႏြဲ႔သူမွာ ပီယဲရ္ဒေဂတဲရ္ ေခၚ ျပင္သစ္အလုပ္ သမား၊ သီခ်င္းေရးဆရာတဦးျဖစ္သည္။
(တဗားရစ္ရွ္ခ်ဖွ က်ဴးရ္မာ့ခ္၊
ဗဇာစက်ဲန္းကာ့ခ္ ခါေလာ့ဒ္နီးခ္၊
ဗီ ဆနားမီ၊ ဗီ ဆနားမီ၊
ခုိ႔ခ်္ညိ့တ္ဗာ့စ္ဖွ ကေလာနာ့ခ္ ... )
“ဒါး ... မီ ဆဗားမီ။”
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္ ေမေဒးေန႔ပြဲသဘင္ကို အက်ဥ္းခန္း ၂၆၇ ၌ ဤသို႔လွ်င္ အဆံုးသတ္ရန္ ၾကံစည္ခဲ့ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ အမွန္အားျဖင့္ ထုိသို႔အဆံုးသတ္ခဲ့ပါသေလာ။ အက်ဥ္းခန္းမ်ားရွိ ေယာက္်ားမ်ားအားတက္ၾကေစရန္ တပ္နီေတာ္ စစ္သီခ်င္းကို ေလခၽြန္ရင္း၊ ေျပာက္က်ားတပ္သားသီခ်င္းကို ေလခၽြန္ရင္း၊ အျခားဆိုဗိယက္သီခ်င္းမ်ားကို ေလခၽြန္ရင္း ယခုေန႔လည္ပိုင္းတြင္ ေျမကြက္လပ္တေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ေထာင္ဘာယာအမ်ဳိးသမီးအေၾကာင္းအကိုလည္း ထည့္ေျပာရန္ မလိုေတာ့ၿပီေလာ။ ကၽြန္ေတာ့္ထံ စကၠဴႏွင့္ ခဲတံယူလာကာ ယခုလည္း တစံုတေယာက္က ႐ုတ္တရက္၀င္လာ၍ ကၽြန္ေတာ္စာေရးေနသည္ကို အလစ္မဖမ္းႏိုင္ရန္ စႀကၤ ံတြင္ ေစာင့္ၾကပ္ေပးေနေသာသူ၊ ခ်က္အမ်ဳိးသား ေထာင္ေစာင့္တို႔၏ ယူနီေဖာင္းကို ၀တ္ဆင္ထားသည့္ ေယာက္်ားတေယာက္၏ အေၾကာင္းကိုလည္း မေျပာ၍ျဖစ္ပါ့မည္ေလာ။ ဤစာေရးျခင္းကို အကယ္ပင္ အစပ်ဳိးေပးလုိက္ကာ၊ ဤစာရြက္ကေလးမ်ားကို္လည္း ယူထုတ္သြားလ်က္ အခ်ိန္က်ေသာအခါတြင္ အလင္းသို႔ေပၚထြက္လာေအာင္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္သိမ္း၀ွက္ေပးေနေသာ အျခားေယာက္်ားတေယာက္၏ အၾကာင္းကို္လည္း မက်န္ေတာ့သေလာ။ ဤစာရြက္ကေလး တပိုင္းတစေၾကာင့္ပင္၊ သူတို႔ ေခါင္းျပဳတ္သြားႏိုင္သည္။
တဗားရစ္ရွ္ခ်ဖွ က်ဴးရ္မာ့ခ္၊
ဗဇာစက်ဲန္းကာ့ခ္ ခါေလာ့ဒ္နီးခ္၊
ဗီ ဆနားမီ၊ ဗီ ဆနားမီ၊
ခုိ႔ခ်္ညိ့တ္ဗာ့စ္ဖွ ကေလာနာ့ခ္ ...
- ဖူးခ်စ္သည္ ဤသီခ်င္းကို မူရင္း႐ုရွားအသံထြက္ျဖင့္ ေရးခဲ့သည္။
“ေထာင္မ်ားအတြင္းက ရဲေဘာ္တို႔ရယ္
ေအးစက္လွတဲ့ တံတိုင္းမ်ားေနာက္၀ယ္
ငါတို႔နဲ႔အတူတူ မခ်ီတက္ႏိုင္ေပမယ့္လဲ
မင္းတို႔ဟာ ငါတို႔နဲ႔အတူတကြပဲ၊ မင္းတို႔ဟာ ငါတို႔နဲ႔အတူတကြပဲ။

“ဒါး ... မီ ဆဗားမီ။” - (႐ုရွားစကား) ေအး ... ငါတုိ႔ဟာ မင္းတို႔နဲ႔ အတူတကြပဲ။
သူတို႔ကား သံတုိင္မ်ားကာထားေသာ ယေန႔ႏွင့္ လြတ္လပ္ေသာ မနက္ျဖနအၾကား ေပါင္းကူူးတံတားမ်ား ျဖစ္ၾကရန္ စြန္႔စားေနၾကသည္။ သူတို႔ကား တုိက္ပြဲ၀င္ေန ၾကသည္။ ေျမ၏ အေနအထားအလုိက္၊ ရွိသမွ်ေသာနည္းလမ္းမ်ားကိုသံုးကာ ေရာက္ေနရာ၌ ရပ္တည္ရင္း သစၥာရွိစြာတိုက္ခိုက္ေနၾကသည္။ ေၾကာက္စိတ္ကင္းမဲ့ စြာ တုိက္ပြဲ၀င္ေနၾကသည္။ သူတို႔တြင္ ဟိတ္ဟန္ဟူ၍မရွိ၊ မသကၤာစရာလည္း မေပၚ၊ ဂ႐ုဏာျပေသာ အမူအရာမ်ဳိးပင္ လံုး၀ကင္းမဲ့ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း အသက္ႏွင့္ေသေဘးတို႔၏ ရင္ဆုိင္တိုက္ပြဲတြင္ ထိုသူမ်ားကား မိတ္ေဆြမ်ားဘက္မွ ရပ္တည္ေနၾကသည္၊ တုိက္ပြဲအတြင္း က်ဆံုးရန္အလားအလာႏွင့္ ေအာင္ျမင္ ရန္အလားအလာမ်ား သူတို႔တြင္ ဆတူရွိေနၾကသည္ဟူေသာ အခ်က္တို႔ကုိ ခင္ဗ်ားအေနႏွင့္ လံုး၀ရိပ္မိႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။
ေမေဒးဗိုလ္႐ႈသဘင္မ်ား၌ ေတာ္လွန္ေရးတပ္မေတာ္သားမ်ား ခ်ီတက္ၾကသည္ကို ခင္ဗ်ားဆယ္ႀကိမ္ အႀကိမ္ႏွစ္ဆယ္မွ် ျမင္ခဲ့ရသည္။ ခမ္းနားေပစြ တကား။ သို႔ေသာ္ တကယ့္တိုက္ပြဲအတြင္းသို႔ ေရာက္ခါမွ ဤတပ္မေတာ္ႀကီး၏ အင္အားအစစ္အမွန္ကို တန္ဘိုးျဖတ္ႏိုင္ေတာ့သည္။ ေသျခင္းဟူသည္ကား ခင္ဗ်ားထင္ခဲ့သည့္ထက္ ပို၍႐ိုးေနေသးသည္။ သတၱိရွိျခင္း၏ မ်က္ႏွာမွလည္း ေရာင္ျခည္မ်ားျဖာထြက္သည္ထက္ပင္ ပိုမို၍ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္သည္။ တိုက္ပြဲအ တြင္း ၾကန္႔ၾကန္႔ခံလ်က္ ေအာင္ပြဲအထိ ခ်ီတက္သြားရန္အလို႔ငွာ အတိုင္းမသိေသာ အင္အားမ်ားရွိရန္လိုေပသည္။ ယင္းသို႔ေသာ အင္အားမ်ား လႈပ္ရွားေနသည္ကို ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် မ်က္ေမွာက္ျပဳေနရေသာ္လည္း အၿမဲတေစအားျဖင့္ေသာ္ကား ထိုအင္အားတို႔ကို ခင္ဗ်ားအေနႏွင့္ အျပည့္အ၀သတိျပဳမိသည္ မဟုတ္ေပ။ အစစအ ရာရာကား ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္အတိုင္း ျဖစ္ေပၚေနၾကသည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။
ယေန႔ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္၊ ေမေဒးေန႔ ဗိုလ္႐ႈသဘင္တြင္ ...
အဆိုပါ အင္အားစုိတို႔ကို ခင္ဗ်ားသတိျပဳမိျပန္ေလၿပီ။
၁၉၄၃ ခုႏွစ္၊ ေမေဒးေန႔သည္ ဤဇာတ္ေၾကာင္းကို ေခတၱမွ်၀င္၍ျဖတ္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ျဖစ္သည္ကား ေကာင္းပင္ေကာင္းေနေသးသည္။ ပြဲလမ္းသဘင္ က်င္းပေသာေန႔မ်ား၀ယ္၊ လူတို႔သည္ အတိတ္မွ အျဖစ္အပ်က္တို႔ကို တမ်ဳိးတဖံု လွီးလႊဲ၍ သတိရတတ္ၾကသည္။ ယေန႔လႊမ္းမိုးေနေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈသည္လည္း ကၽြန္ေတာ္၏ စျမံဳ႕ျပန္ျခင္းတို႔ကို အေရာင္တမ်ဳိး ခ်ယ္ေကာင္း ခ်ယ္ေပလိမ့္မည္။
ပက္ခ်က္နန္းေတာ္ရွိ “ဘုိင္စကုပ္႐ံု” သည္ကား၊ မည္သည့္ ႐ႈေထာင့္မွၾကည့္ၾကည့္ ရႊင္ျမဴးဘြယ္ရာ အကယ္ပင္ ကင္းမဲ့ေနေသာ ေနရာတေနရာျဖစ္ ေလသည္။ ဤသည္ကား ညႇဥ္းပမ္းရာ အခန္းတြင္းသို႔မ၀င္မီ ေစာင့္ေနရသည့္ အေရွ႕ခန္းျဖစ္သည္။ ထိုေနရာမွေန၍ အျခားသူမ်ား၏ ညီးတြားသံမ်ား၊ တုန္လႈပ္စြာ ေအာ္ဟစ္သံမ်ားကို ၾကားရသည္။ ခင္ဗ်ားကို ဘာလုပ္ၾကမည္မသိ။ လူတို႔သည္ ဤအခန္းမွ က်န္းမာသန္စြမ္း၊ သြက္လက္စြာ ထြက္ခြာသြားသည္ကို ခင္ဗ်ားေတြ႔ လိုက္ရသည္။ နွစ္နာရီ၊ သံုးနာရီမွ် အစစ္ခံရၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ကား ေပါက္ၿပဲက်ဳိးပဲ့လ်က္ ျပန္လာၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အစစ္ခံရန္ နာမည္ကို ေခၚလုိက္ သည္တြင္ ျပတ္ျပတ္သားသား ထူးလုိက္ေသာအသံကို ၾကားရသည္ တနာရီအၾကာတြင္ နာက်င္ျခင္း၊ အဖ်ားတက္ျခင္းတို႔ျဖင့္ ေဖ်ာ့ေနေသာ အသံသဲ့သဲ့သည္ အသံရွင္၏ ျပန္ထြက္လာျခင္းကို ေက်ညာေလသည္။ ထို႔ထက္ဆိုးေသာ အရာတရပ္ရွိေသးသည္။ လူတို႔သည္ ၿငိမ္သက္ေျဖာင့္မတ္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ၀င္သြား ၾကသည္ကို ေတြ႔လုိက္ရလ်က္၊ ၎တို႔ျပန္လာၾကေသာအခါတြင္ကား ခင္ဗ်ားႏွင့္မ်က္လံုးခ်င္းမဆိုင္ၾကေတာ့ေပ။ အေပၚထပ္တေနရာ၊ စစ္ေဆးေသာအခန္းတခန္း ၀ယ္ ေပ်ာ့သြားေသာ အခ်ိန္ကေလးတခ်ိန္ ယုတ္စြအဆံုး မဆံုးျဖတ္ႏုိင္ေသာ အခုိက္ကေလးတခိုက္၊ ေၾကာက္စိတ္လႊမ္းခဲ့ေသာ တဒဂၤ၊ သို႔မဟုတ္ ငါတည္းဟူ ေသာ ကိုယ္ကာယကို ကာကြယ္လုိစိတ္ေၾကာင့္ ယေန႔ျဖစ္ေစ၊ နက္ျဖန္ျဖစ္ေစ၊ ဤေနရာသို႔ လူသစ္မ်ားေရာက္လာၾကေတာ့မည္။ တုန္လႈပ္ဘြယ္ရာမ်ားကို အစမွ ေန၍ ခံစားၾကရေတာ့မည္။ ထိုလူသစ္မ်ားကား တိုက္ပြဲအတြင္း ရဲေဘာ္ ရဲဘက္တေယာက္က၊ ရန္သူ႔လက္တြင္း ထုိးအပ္ျခင္းကို ခံလုိ္က္ရေသာ သူမ်ားပင္ျဖစ္ေလ သည္။
စိတ္ဓာတ္ အခ်ဳိးခံလုိက္ရေသာသူမ်ားကို ၾကည့္ရျခင္းသည္၊ ကိုယ္ကာယထုေထာင္းႏွိပ္စက္ျခင္းခံေသာ သူမ်ားအား ျမင္ရျခင္းထက္ ပို၍ဆိုး၀ါးေလ သည္။ အနီးအပါး၌ရစ္၀ဲေနေသာ ေသျခင္းသေဘာတရားျဖင့္ ေဆးေက်ာထားသည့္ မ်က္လံုးမ်ားလည္းရွိ၍၊ ေသရာမွျပန္ထလာျခင္းေၾကာင့္ ခါးေနေသာခံစားမႈ လည္းရွိမည္ဟုဆိုက၊ မည္သူသည္ယုိင္သြားခဲ့ၿပီ၊ မည္သူသည္ မိမိ၏၀ိဉာဥ္တေနရာကေလးတြင္ ငါ၏တိုက္ပြဲ၀င္ဘက္ေတာ္သားမ်ားအနက္ အေရးမႀကီးဆံုး ေသာ ေဖာ္ထိုက္လုိက္ရလွ်င္၊ ငါ၏ကိုယ္အတြက္ သက္သာမႈအနည္းငယ္ရေစလိမ့္မည္ဟု စိတ္ကူးမိခဲ့ၿပီ၊ စေသာအေၾကာင္းတို႔ကို ခင္ဗ်ားအားမည္သူက မေျပာဘဲ ႏွင့္ စိတ္တြင္းကသိရွိႏိုင္သည္။ အသဲေၾကာင္လုိက္တဲ့ သတၱ၀ါေတြ။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္တေယာက္ရဲ႕ အသက္ကိုေပးၿပီး ၀ယ္ခဲ့ရတဲ့ေနာက္၊ မင္းတို႔ရဲ႕ဘ၀ဟာ သတီစရာ ရွိပါေတာ့မလား။
ဤသည္ကား “ဘုိင္စကုတ္႐ံု”တြင္ပဌမဆံုးအခ်ိန္ထိုင္ခဲ့စဥ္က ဦးဦးဖ်ားဖ်ားေပၚေပါက္လာေသာစိတ္ကူးမ်ား ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထုိ စိတ္ကူးမ်ားသည္ ဤေနရာတြင္ ထပ္ခါထပ္ခါေပးလာတတ္သည္။ ထိုေန႔နံနက္တြင္ ေရာက္သြားသည့္အျခားေနရာတေနရာ၌ကား ထိုစိတ္ကူးသည္ အကယ္ပင္ ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ထိုေနရာကား “ဘုိင္စကုတ္႐ံု” ႏွင့္အနည္းငယ္ကြာျခားသည္။ ထိုေနရာကားသိျမင္မႈတို႔၏ အႂကြယ္၀ဆံုးေရေသာက္ျမစ္ျဖစ္လ်က္၊ နံပါတ္ “ေလးရာ” ဟု အမည္တြင္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ “ဘိုင္စကုတ္႐ံု” ထဲတြင္ ၾကာျမင္စြာထုိင္မေနခဲ့ရ၊ တနာရီသုိ႔မဟုတ္ တနာရီခြဲသာၾကာမည္။ ေနာက္ကၽြန္ေတာ္၏ ေက်ာဘက္မွ ကၽြန္ ေတာ္၏အမည္ကို ေခၚသံေပၚလာကာ၊ အရပ္၀တ္အရပ္စားႏွင့္ ခ်က္စကားေျပာတတ္သူ ပုလိပ္ႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္အားဓာတ္ေလွခါးသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြား သည္။ ေလးထပ္ေပၚအထိတက္၍ က်ယ္ျပန္႔ေသာ အခန္းႀကီးတခန္းအတြင္းသို႔ ေခၚသြားၾကသည္။ ထုိအခန္း၏ တံခါးေပၚတြင္ တပ္ဆင္ထားသည့္ ဂဏန္းကား ...
၄၀၀
ဟူ၍ျဖစ္ပသည္။
ေရာက္စက သူတို႔၏မ်က္ေစ့ေအာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တေယာက္ထီးတည္းသာ ထုိင္ေနရသည္။ ေနာက္ဆံုးထရံမွာ သီးသန္႔၍ခ်ထားေသာ ကုလား ထိုင္တလံုးတြင္ ထိုင္ေနရသည္။ ထိုေနယင္းက၊ ယခုျဖစ္ပ်က္ေနေသာ အေတြ႔အၾကံဳကို ယခင္တခါ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရဘူးသည္ဟူေသာ ခံစားမႈျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္႐ႈမိသည္။ ဒီေနရာကုိ ငါေရာက္ခဲ့ဘူးသလား၊ မေရာက္ဘူးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီအခန္းကိုငါသိပါတယ္။ ဤအခန္းကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသည္။ အိပ္မက္ထဲ၌မက္ဘူး သည္။ ဤေနရာအေၾကာင္း ၾကမ္းၾကဳတ္လွေသာ ေခ်ာက္အိပ္မက္ႀကီး မက္ဘူးသည္။ ေခ်ာက္အိပ္မက္ေၾကာင့္ အသြင္အျပင္လည္း ရဲြ႕ေစာင္း၊ အေနအထားလည္း စက္ဆုတ္စရာေကာင္းေနခဲ့သည့္တိုင္ေအာင္ ထုိေနရာကို မမွတ္မိႏိုင္သည့္ အထိကားမေရာက္။ ယခုေသာ္ ဤအခန္းသည္ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြျဖစ္ေနသည္။ ေန႔၏ အလင္းေရာင္ႏွင့္ ၾကည္လင္ေသာေရာင္စံုမ်ား သန္းေနၾကသည္။ သံတုိင္မ်ား ခပ္ႀကဲႀကဲတပ္ထားေသာ ျပဴတင္းေပါက္ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းမ်ား၏အလြန္တြင္၊ တင္း ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း၊ စိမ္းစုိေသာ လဲ့တနာႏွင့္ ဟရာ့ဒခ်န္နီ ရဲတိုက္တုိ႔ကို ျမင္ႏုိင္ေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အိပ္မက္ထဲတြင္ကား၊ အဆိုပါအခန္းတြင္ ျပဴတင္း ေပါက္မ်ားမရွိ၊ မႈန္မႈန္သုိးသုိးျဖစ္ေနသည္။ ညစ္ပတ္ေသာ အလင္းေရာင္၀ါက်င့္က်င့္သာ ပက္ျဖန္းထားသည္။ လူမ်ားသည္လည္း အရိပ္မ်ားႏွင့္ တူေနခဲ့သည္။ ဟုတ္သည္၊ ဤေနရာတြင္ လူမ်ားရွိခဲ့သည္။ ယခုေသာ္ တခန္းလံုး ဗလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနလ်က္၊ တလံုးေနာက္တလံုး စီ၍ခ်ထားေသာ ခံုတန္းရွည္ေျခာက္လံုး ကား၊ ပန္း၀ါ၀ါ၊ ပန္းျဖဴျဖဴကေလးမ်ား ေပါက္ေနသည့္ ျမက္ခင္းကေလးႏွင့္တူေနေလသည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္မူ၊ ခံုတန္းမ်ားမွာ တေယာက္ေဘးတေယာက္ကပ္၍ ထုိင္ေနရေသာ လူမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနခဲ့သည္။ ၎တို႔၏ မ်က္ႏွာမ်ားမွာလည္း ေဖ်ာ့ေရာ့ေနသည္၊ ေသြးမ်ားစြန္းေနသည္။ ထို႔ေနာက္ တံခါးေဘး ထိုတေနရာ၀ယ္ အလုပ္သမား၀တ္စံုအျပာေရာင္ကို ၀တ္ထားေသာ လူတေယာက္။ သူသည္ ေရ ... ေရကို ေတာင့္တယင္းရပ္ေနကာ၊ ေလွ်ာက်လာေသာ ကုလားကာကဲ့သို႔ ေျမ ေပၚသို႔ ျဖည္းညင္းစြာ ေခြက်သြားေလသည္။
ဟုတ္သည္။ ဤသို႔ပင္ျဖစ္သည္။ အိပ္မက္ကားမဟုတ္။ ယခုအေၾကာင္းမွန္ကို သိၿပီ။ ထိုရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ အျဖစ္အပ်က္၊ အဖ်ားေသြးမ်ား တက္ေစသည့္ အျဖစ္အပ်က္ကား၊ အကယ္ပင္ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္အဖမ္းခံရ၍ ပဌမဆံုးအႀကိမ္ အစစ္ေဆးခံရေသာ ညက ျဖစ္ေလသည္။ သူတို႔အနားယူလိုေသာ အခ်ိန္၊ သို႔မဟုတ္ အျခားသူမ်ားအား ကိုင္ တြယ္လုိၾကသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ့အား ဤေနရာသို႔ေခၚ၍ ေခၚ၍လာၾကသည္ - သံုးႀကိမ္လား၊ ဆယ္ႀကိမ္လားမသိ၊ သိႏိုင္ပါဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ့တြင္ ဘိနပ္မ်ားမပါ။ အကြက္႐ိုက္ထားေသာ အုပ္ကၽြတ္ၾကမ္းခင္းမ်ားက၊ ပြန္းပဲ့ေနေသာ ေျခဖ၀ါးမ်ားကို၊ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေအးျမ ေစခဲ့သည္ကို သတိရပါသည္။
ထိုစဥ္အခါက ခံတန္းလ်ားမ်ားမွာ ယြန္ကားစ္ လက္နက္စက္႐ံုမ်ားမွာ အလုပ္သမားတို႔ျဖင့္ ျပည့္လွ်ံေနခဲ့သည္။ ဂက္စတာပိုက တညေနခင္းပိုက္ဆြဲရာ တြင္ ပါလာသူမ်ားျဖစ္သည္။ အလုပ္သမား အ၀တ္ျပာကို ၀တ္ထားသည့္ တံခါးနားမွလူကား ယြန္ကားစ္ စက္႐ံုအတြင္းရွိ စက္႐ုံကလာပ္စည္းမွ ရဲေဘာ္ ဘာရေတာ္ ည္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္အဖမ္းခံရသည့္အေၾကာင္းမွာ သူႏွင့္တနည္းအားျဖင့္ ဆက္စပ္ေနသည္။ ဤအခ်က္ကိုေရးသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္၏ကိစၥတြင္ တစံုတေယာက္ ၏ သစၥာေဖာက္ျခင္း၊ သူရဲေဘာ္ေၾကာင္ျခင္းတို႔မပါ၀င္၊ သတိလစ္ဟင္းမႈႏွင့္ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွျခင္းတို႔ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရသည္ကို ရွင္းလင္းစြာသိၾကေစ ရန္ျဖစ္သည္။ ရဲေဘာ္ ဘာရေတာ္ည္သည္ မိမိ၏ကလာပ္စည္းႏွင့္ ပါတီေခါင္းေဆာင္မႈအၾကား အဆက္အသြယ္မ်ားရရန္ ရွာေဖြေနခဲ့သည္။ သူ၏ မိတ္ေဆြျဖစ္သူ ရဲေဘာ္ ယဲလီနက္ က အဆက္အသြယ္ရေအာင္ စီစဥ္ေပးပါမည္ဟု ကတိျပဳလုိက္ေလသည္။ ရဲေဘာ္ ယဲလီနက္သည္ ေရွးဦးပဌမ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တုိင္ပင္သင့္ သည္။ သူႏွင့္ လံုး၀မပတ္သက္ေစပဲ၊ ကိစၥကို ၿပီးေျမာက္ေအာင္လုပ္သင့္သည္။ ထုိသို႔ျပဳလုပ္ရမည့္အစား လွ်ဳိ႕၀ွက္မႈစည္းကမ္းကို တနည္းအားျဖင့္ ဂ႐ုမမူဘဲ ဖြင့္ဟ ၍ ကတိေပးလုိက္ျခင္းကား အမွားတရပ္ျဖစ္ေလသည္။ ဒုတိယ - ပို၍ ၾကမၼာငင္ေသာ အမွားကား ရဲေဘာ္ဘာရေတာ္ည္သည္ ထုိအေၾကာင္းကို လူတေယာက္အား ယံုစား၍ ဖြင့္ေျပာမိျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုသူကား ရန္သူ႔တလွ်ဳိတေယာက္ျဖစ္လ်က္ ဒေဗာယ်တ္ ဟုေခၚသည္။ ရဲေဘာ္ ဘာရေတာ္ည္က၊ ယဲလီနက္၏အမည္ကို ထုိသူ႔ အား ဖြင့္ေျပာမိသည့္အတြက္ ယဲလီနက္တို႔၏အေၾကာင္းသည္ ဂက္စတာပုိထံသို႔ ေရာက္သြားေလသည္။ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာမွ် ေကာင္းမြန္စာထမ္းေဆာင္ခဲ့ေသာ တာ၀န္ လုပ္ငန္းမ်ားေၾကာင့္ကား ဘာမွ်မျဖစ္ တေနရာတြင္အကူအညီကေလး တခုေပးပါရန္၊ လွ်ဳိ႕၀ွက္မႈစည္းကမ္းမ်ားမွ ေျခလွမ္းကေလးတကြက္မွား၍ နင္းလိုက္မိေသာ ေၾကာင့္ ဤသို႔ျဖစ္သြားရေပမည္။ ကၽြန္ေတာ္လာမည္ဟု ခ်ိန္းထားေသာညတြင္မွ ပက္ခ်က္နန္းေတာ္မွ ဂက္စတာပိုမ်ားက၊ ယဲလီနက္တို႔လင္မယားအား ဖမ္းဆီး ရန္ဆံုးျဖတ္ၾကျခင္း၊ ဤမွ်ေလာက္ အင္တုိက္အားတိုက္ တပ္ခ်ီလာျခင္းတို႔ကား၊ ထန္းသီးေႂကြခိုက္ က်ီးနင္းခိုက္မွ်သာ ျဖစ္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ အစီအစဥ္အတုိင္း ဆိုလွ်င္ ယဲလီနက္တို႔အား ေနာက္တေန႔မွ ဖမ္းဆီးၾကရမည္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယြန္ကားစ္မ်ားအတြင္းရွိ ကလာပ္စည္းကိုေအာင္ျမင္စြာ ေျမလွန္လိုက္မိၾကသျဖင့္၊ ေသြးတႂကြႂကြျဖစ္ေနၾကကာ၊ ယဲလီနင္တို႔ထံမေတာ္တဆ “ေလေကာင္း ေလသန္႔ရွာရန္” ထြက္လာၾကသည္ဟူ၍ပင္ဆုိႏိုင္သည္။ ပုလိပ္မ်ား၀င္လာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အံ့အားသင့္သြားခဲ့သည္မွာ သူတို႔အေနႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အားေတြ႔ရေသာေၾကာင့္ အံ့အားသင့္သြားထက္မပိုပါေပ။ သူတို႔ကား မည္သူ႔ကိုဖမ္းေၾကာင္း ပင္မသိ။ စင္စစ္အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မည္သူျဖစ္သည္ကို ေနာင္တြင္လည္း သိႏိုင္စရာအေၾကာင္းမရွိ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တခ်ိန္တည္း ...
သို႔ေသာ္လည္း အခန္းနံပါတ္ေလးရာမွ၊ ပထမစိတ္ကူးမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ေနေသာ ဤအခ်က္ဆီသို႔ ေနာက္အေတာ္ကေလးၾကာေတာ့မွ ဆိုက္ ေရာက္လာပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ကၽြန္ေတာ္ကား တေယာက္ထီးတည္းလည္းမဟုတ္ေတာ့။ ခံုတန္းရွည္မ်ားေပၚတြင္သာမက၊ အခန္းပတ္လည္ရွိ နံရံမ်ားတြင္ လည္း လူမ်ားျပည့္ေနသည္။ နာရီမ်ားေရြ႕လ်ားသြားတုိင္း အံ့ၾသဖြယ္ရာအခ်က္အလက္မ်ားလည္း တုိး၍တိုး၍လာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ထူးျခားေသာ အံ့အားသင့္စရာမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ နားလည္ႏိုင္လြန္းေလာက္ေအာင္ ဆိုး၀ါးေသာ အံအားသင့္စရာမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။
ပထမဦးစြာ ၾကံဳေတြ႔ရေသာ အံ့အားသင့္ဖြယ္ရာ အျဖစ္အပ်က္ကား အထက္ပါႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စားအနက္ မည္သည့္အမ်ဳိးအစားသုိ႔မွ အၾကံဳးမ၀င္ပါ။ လူ႕ စိတ္ကို ၾကည္ႏူးေစေသာ အေသးအဖြဲကိစၥကေလးတရပ္မွ်သာျဖစ္လ်က္ မည္သူ႔အတြက္မွ် အေရးႀကီးေသာ ကိစၥမဟုတ္ပါေပ။
ကၽြန္ေတာ့္အနီးတြင္ ဂက္စတာပိုတေယာက္ ရပ္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အား ဖမ္းဆီးစက ကၽြန္ေတာ္၏အိတ္မ်ားကို လွန္ေလွာရွာေဖြျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္ မိပါသည္။ ယခုသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ေစာင့္ၾကည့္ေနရာမွ ေသာက္လက္စ စီးကရက္တလိပ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ထံ ပစ္ေပးလုိက္ပါသည္။
ရက္သတၱသံုးပတ္အတြင္း ပထမစီးကရက္ ... ကမၻာေျမေပၚသို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ျပန္ေရာက္လာသူအတြက္ ပထမစီးကရက္ ... ေကာက္ယူလုိက္ရမ လား၊ ဒါမွမဟုတ္ စီးကရက္တလိပ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို၀ယ္လုိ႔ရၿပီးဆိုၿပီး ယူဆမွာလား။ သုိ႔ရာတြင္ စီးကရက္ႏွင့္အတူပါလာသည့္ သူ၏အၾကံတြင္ ဤသေဘာမ်ဳိးကို လံုး၀မေတြ႔ရ။ သူကား မည္သူ႔ကိုမွ် ၀ယ္ယူလုိပံုမေပၚေခ်။ သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္ကား စီးကရက္တလိပ္လံုးကုန္သည္အထိ မေသာက္ႏိုင္၊ ေမြးကာစ ကေလးမ်ားကား စီးကရက္ အေသာက္ၾကဴးသူမ်ား မဟုတ္ေပ။
ဒုတိယအံအားသင့္စရာကိစၥကား ဤသို႔တည္း။ လူေလးေယာက္သည္ တေယာက္ေနာက္ တေယာက္စီတန္းလ်က္၀င္လာၾကကာ ေစာင့္ၾကပ္ေနၾက ေသာ အရပ္၀တ္အရပ္စားပုလိပ္မ်ားကိုသာမက ကၽြန္ေတာ့္ကိုပါ ခ်က္စကားျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ၎ေနာက္စားပြဲမ်ားတြင္ ထုိင္၊ စာရြက္ဖိုင္တြဲမ်ားဖြင့္၊ စီးက ရက္မ်ားေသာက္၊ ႐ံုးအလုပ္သမားမ်ားကဲ့သို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္မွ တကယ့္ကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ႀကီး ျပဳမူၾကသည္။ ဟာ ... ဒီလူေတြကို ငါအသိသားပဲ၊ အနည္း ဆံုး သံုးေယာက္ကိုျဖင့္ သိပါတယ္။ ဂက္စတာပို ဘက္ေတာ္သားေတြေတာ့ ျဖစ္မသြားႏိုင္ပါဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ ရန္သူေတြမ်ား ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီလား။ သူတို႔လုိလူေတြ ေတာင္ ဒီလုိျဖစ္ကုန္ၾကၿပီလား။ ၾကည့္စမ္းပါလား ဟုိလူဟာ ၇ ... ပါ။ တခါတုန္းက ပါတီနဲ႔အလုပ္သမားသမဂၢအတြင္းေရးမွဴး။ လူက အ႐ုိင္းလုိလို၊ ဒါေပမယ့္ သစၥာ ရွိတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီဘက္က အန္ကာဗိေကာဗား၊ ခါတိုင္းလုိပဲ ကိုယ္က ခပ္ေတာင့္ေတာင့္လွတုန္း၊ ပတုန္း၊ ဆံပင္ကေတာ့ လံုးလံုးျဖဴေနၿပီ။ ခိုင္ခုိင္ၿမဲၿမဲနဲ႔ တုိက္ပြဲထဲေခါင္းမာမာနဲ႔၀င္ခဲ့တဲ့ မိန္းမတေယာက္ မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဗားရွက္၊ ေျမာက္ပိုင္း ေဘာဟီးမီးယား၊ မီးေသြး တြင္းေတြက ပန္းရံသမားတေယာက္၊ ခ႐ိုင္ပါတီအတြင္းေရးမွဴးလဲ လုပ္ခဲ့ေသးတယ္။ သူ႔ကို ဘယ္နဲ႔လုပ္ၿပီး မသိဘဲေနႏိုင္ပါ့မလဲ။ သူနဲ႔ငါနဲ႔ တူတူတြဲၿပီး ခါးက်ဳိး မတတ္ အလုပ္လုပ္ယင္း၊ ေျမာက္ပိုင္းေဒသ တုိက္ပြဲေတြကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာဘာလာ လုပ္ေနၾကတာလဲ၊ ဘာေတြလုပ္ေနၾကသလဲ။
ဘာေတြလုပ္ေနၾကသလဲ။ - ဂက္စတာပိုမ်ားသည္ နံပါတ္ေလးရာ၌ အက်ဥ္းသမားမ်ားအား ဘာသာျပန္အလုပ္ စသည္တုိ႔ကို လုပ္ခိုင္းၾကသည္။ အက်ဥ္းသမားမ်ား ကလည္း ထိုအခြင့္အေရးကိုသံုး၍ ရန္သူဆန္႔က်င္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ၾကသည္။ နံပါတ္ေလးရာတြင္ ပုလိပ္အခ်ဳိ႕တို႔ကိုပင္ စည္း႐ံုးထားႏိုင္သျဖင့္ အခ်ဳိ႕ေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ကြန္ျမဴနစ္အက်ဥ္းသမားမ်ားကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားရာအခန္းႏွင့္ မတူေတာဘဲ၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ား၏ ဌာနခ်ဳပ္သဖြယ္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။
ထိုေမးခြန္းမ်ားအတြက္ အေျဖရွာ၍ မရေသးမီပင္၊ အျခားသူမ်ားတစုတေ၀းႀကီး ေပါက္လာၾကသည္။ မီးရက္အျပင္၊ ယဲနီလက္တို႔ လင္မယားႏွင့္ ဖရီးဒ္တို႔လင္မယားကိုလည္း ေခၚသြင္းလာၾကသည္ ဟုတ္သည္။ ဤသည္ကိုကား ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ဤသူမ်ားကား ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ အဖမ္းခံရသည္။ သို႔ ေသာ္ ပညာတတ္မ်ားအၾကား အလုပ္လုပ္ရန္ မီးရက္အား အကူအညီေပးခဲ့ေသာ အႏုပညာသမုိင္းဆရာ ပါဗ္လ္ကေရာပါးခ်က္တေယာက္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ပါလာရ သနည္း။ သူ႔အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မီးရက္မွတပါး အျခားဘယ္သူမွ် မသိၾက။ ၎ျပင္ မ်က္ႏွာတခုလံုး ကြဲၿပဲေနေသာ အရပ္ရွည္ရွည္ လူငယ္တေယာက္က၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခ်င္းခ်င္း မသိဟန္ေဆာင္ေနဟူ၍ ကၽြန္ေတာ့္အား အဘယ့္ေၾကာင့္ လက္ဟန္ေျခဟန္ျပေနသနည္း။ အမွန္စင္စစ္ သူ႔အားကၽြန္ေတာ္မသိ။ ေနစမ္း ... ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္။ ရွတစ္ခ္လား။ ေဒါက္တာရွတစ္ခ္။ ဇဒိညက္ပါလား။ ဘုရား ... ဘုရား ... ဒါဆိုယင္ ဆရာ၀န္ေတြရဲ႕ အုပ္စုပါလား။ ဒီအုပ္အေၾကာင္းကိုေကာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မီးရက္ကလြဲယင္ ဘယ္သူသိလုိ႔လဲ။ အက်ဥ္းခန္းထဲကို လာၿပီး စစ္ၾကတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်က္ပညာတ္ေတြအေၾကာင္း ဘာျဖစ္လို႔ေမးခဲ့တာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပညာတတ္ေတြရဲ႕လုပ္ငန္းကို ဘယ္လုိ ဆက္သြယ္မိၾကသလဲ။ ဒီကိစၥကိုေကာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မီးရက္ကလြဲယင္ ဘယ္သူသိလုိ႔လဲ။
အေျဖေပးရန္ကား မခက္၊ သို႔ေသာ ထုိအေျဖကား ၾကမ္းတမ္းလွသည္ ရက္စက္လွသည္။ မီးရက္ကား ေယာင္းမျမင္းစီး၍ ထြက္ခဲ့ေလၿပီ။ ဖြင့္၍ေျပာ ခဲ့ၿပီ။ အကုန္လံုးကို ဖြင့္၍မေျပတန္ရာဟု ေခတၱခဏမွ်ေျမႇာ္လင့္ေနခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အေပၚထပ္သို႔ အျခားအက်ဥ္းသမားမ်ားကို ထပ္မံေခၚေဆာင္လာၾက သည္။ ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရေသာ သူမ်ားကား ...
ဗလာဂ်ီေလာ့ဗ္၊ ဗန္ခ်ဴးရား၊ ပါေမာကၡ ဖဲလဘာႏွင့္ ၎၏သား။ မမွတ္မိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႐ုပ္ေျပာင္းထားသည့္ ဘက္ဒရစ္၊ ဗားစလာဗက္။ ေဘာဇဲနာ၊ ပူလပါေနာဗား။ ယင္းဒရစ္အဲလ္ဘလ္။ ပန္းပုဆရာ ဒေဗာယ်တ္ - ခ်က္ပညာတတ္မ်ား၏ အမ်ဳိးသားေတာ္လွန္ေရးေကာ္မတီကိုဖြဲ႔ခဲ့ၾသူ သို႔မဟုတ္ ထုိအဖြဲ႔တြင္ ပါ၀င္ ၾကမည့္သူ အားလံုးကား ဤေနရာသို႔ ေရာက္လာၾကၿပီ။ ပညာတတ္မ်ားအၾကား လုပ္ငန္းဟူသ၍ကို မီးရက္သည္အလံုးစံု ဖြင့္ေျပာလုိက္ေလၿပီတကား။
ပက္ခ်က္နန္းေတာ္သို႔ ေရာက္ခါစေန႔မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကား သက္ေတာင့္သက္သာမေနခဲ့ရ။ သို႔ေသာ္ ယခုကဲ့သို႔ ျမင္လုိက္ရျခင္းသည္ကား ဤေန ရာတြင္ခံခဲ့ရေသာ ဒဏ္ခ်က္မ်ားအနက္၊ အျပင္းထန္ဆံုးေသာ ဒဏ္ခ်က္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား ေသေဘးကိုျမင္ခဲ့သည္၊ သစၥာေဖာက္မႈကိုကား မေျမႇာ္လင့္ခဲ့။ မည္မွ်ပင္ ငဲ့ငဲ့ညႇာညႇာဆန္းစစ္ေစကာမူ သက္သာေစသည့္ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေနမ်ားကို မည္မွ်ပင္ထည့္တြက္ေစကာမူ၊ မီးရက္အေနႏွင့္ ေဖာ္မထုတ္ပဲ ထိန္ ၀ွက္ထားခဲ့ေသာ အခ်က္မ်ားကို မည္မွ်ပင္ျပန္လည္ေတြးေတာေစကာမူ သစၥာေဖာက္ျခင္းတည္းဟူေသာ စကားမွလြဲ၍ အျခားစကားအသံုးအႏႈန္းကို ရွာမေတြ႔ခဲ့ပါ။ ယိမ္းယိုင္မႈကေလးတခ်က္မွ်သာမဟုတ္၊ ႏုနယ္ေပ်ာ့ေရာ့မႈမဟုတ္၊ ေသလုအညႇဥ္းခံရသျဖင့္ ဂေယာင္ဂတန္း သက္သာမႈရွာေဖြမိေသာ သူ၏ၿပိဳဆင္းမႈမဟုတ္။ သူ႔အား ခြင့္လႊတ္ႏိုင္စရာ အကြက္ကေလးတကြက္မွ်မရွိ။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပထမညကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္နာမည္မည္သို႔သိသြားၾကသည္ကို ယခုနားလည္ပါၿပီ။ အာညိခ်္ကာ၊ ယီရားစေကာဗား ဤေနရာ သို႔ အဘယ္ေၾကာင့္ ေရာက္လာသည္ကုိ ယခုနားလည္ပါၿပီ။ သူ၏အိမ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မီးရက္ႏွင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါေတြ႔ဆံုခဲ့ဘူးသည္။ ကေရာပါးခ်က္ႏွင့္ ေဒါက္တာ ရွတစ္ခ္ တို႔ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဤသို႔ေရာက္လာၾကရသည္ကိုလည္း ယခုသေဘာေပါက္ပါၿပီ။
ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ်လိုလုိ နံပါတ္ေလးရာသို႔သြားရသည္။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ်လိုလိုပင္ အေသးစိတ္အခ်က္အလက္တို႔ကို ထပ္မံသိရွိ လာရသည္။ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာလည္း ေကာင္းသည္။ တုန္လႈပ္ဘြယ္လည္းေကာင္းသည္။ ၾကည့္စမ္း ... အရင္တုန္းက သိပ္ၿပီးသတၱိေကာင္းခဲ့တဲ့လူတေယာက္။ စပိန္ျပည္စစ္မ်က္ႏွာတြင္ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့စဥ္ကက်ည္ဆံမ်ားကို မရြံ႕မေၾကာက္ခဲ့ေသာသူ။ ျပင္သစ္ျပည္အက်ဥ္းစခန္းမွ ၾကမ္းၾကဳတ္လွေသာ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားေအာက္ ဒူးမေထာက္ခဲ့သူတေယာက္။ ယခုဂက္စတာပို၏လက္တြင္းမွ ႀကိမ္လံုးကိုျမင္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ မ်က္ႏွာတြင္ေသြးမ်ားဆုတ္ယုတ္သြားကာ၊ မိမိ၏ သြားတေခ်ာင္း မက်ဳိးေအာင္ ေဖာ္ေကာင္လုပ္ခဲ့ေလၿပီ။ အ႐ိုက္အပုတ္ကေလး အနည္းငယ္ခံရသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ပ်က္ပ်ယ္သြားႏိုင္ေသာ သူ၏သတၱိအား စေကာေလက္ပင္ ေစာက္မနက္သည္တကား။ သူ၏ယံုၾကည္မႈသည္လည္း ဤသို႔ အေပၚယံေၾကာမ်ဳိးျဖစ္ေလသည္။ ယံုၾကည္ခ်က္ခ်င္းတူေသာ ရဲေဘာ္မ်ား၏အလယ္၊ လူအုပ္ႀကီး အတြင္း၌ကား ၾကံ့ခိုင္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ယခုအေဖာ္ကင္း၍ တေယာက္တည္းျဖစ္သြားကာ၊ ထိုးႏွက္လ်က္ရွိေသာ ရန္သူမ်ားက ၀ုိင္းလုိက္သည္ႏွင့္ ရွိသမွ်အား အင္တို႔လည္း ကုန္ခန္းသြားေလသည္။ တကိုယ္ေကာင္း ကိစၥမ်ားကို စ၍ေတြးလိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ အစစအရာရာကို ဆံုး႐ႈံးသြားေလသည္။ ကိုယ့္အသား မနာေစရန္ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္မ်ားကို ယဇ္ပူေဇာ္လုိက္သည္။ သူရဲေဘာေၾကာင္စိတ္ ၀င္လာကာ၊ ေၾကာက္စိတ္ႏွင့္သစၥာေဖာက္ခဲ့ေလသည္။
သူႏွင့္အတူ မိသြားေသာ လွ်ဳိ႕၀ွက္ေရးစာလံုးမ်ား၏ အဓိပၸာယ္ကိုရွင္းျပမည့္အစား အေသခံရသည္ဟု ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္နားမခ် လွ်ဳိ႕၀ွက္ေသာ စာဖတ္ နည္းကုိဖြင့္ထုတ္လိုက္သည္။ လွ်ဳိ႕၀ွက္ေသာ အိမ္တအိမ္ကုိ ေဖာ္ျပလိုက္သည္။ ရွတစ္ခ္ႏွင့္ခ်ိန္း၍ ထိုေနရာသို႔ ဂက္စတာပိုစံုေထာက္မ်ားကို ေခၚသြားကာ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆုိင္ေပးလုိက္သည္။ ဗားစကာဗက္ႏွင့္ ကေရာပါ့ခ္တို႔ကိုေတြ႔ရန္ ရန္သူမ်ားအား ဒေဗာယ်တ္ို႔၏အိမ္သို႔ လႊတ္လိုက္သည္။ အာညိခ်္ကာကို ထိုးအပ္လုိက္သည္။ ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲႏွင့္ သတၱိေကာင္းလွေသာ လီဒါ၊ သူ႔အား ခ်စ္ခဲ့ရွာသည့္ ကေလးမေလးလီဒါကိုပင္ ထိုးအပ္လုိက္ေလသည္။ အနည္းငယ္မွ် အ႐ိုက္အႏွက္ခံရလွ်င္ပင္ သိသမွ်အနက္တ၀က္ကို ဖြင့္ေျပာလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေသၿပီဟု ယံုၾကည္သြားေသာအခါ၀ယ္၊ ေျဖရွင္းမည့္လူမရွိေတာ့ၿပီဟု သေဘာပိုက္ကာ၊ က်န္သမွ် အခ်က္အလက္အလံုးစံုကို ေဖာ္ထုတ္လိုက္ေလသတည္း။
ဤသို႔ ျပဳလုပ္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့အေပၚအႏၱရာယ္မေရာက္ေစခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကား ဂက္စတာပိုလက္တြင္းသို႔ ေရာက္ၿပီးသားျဖစ္သည္ - ထုိ႔ ထက္ပို၍ ဆိုးစရာအေၾကာင္းမရွိ။ အႏၱရာယ္မေရာက္ေစသည္သာမက အက်ဳိးပင္တမ်ဳိးရွိေနေသးသည္။ သူ၏ ေျဖာင့္ခ်က္မ်ားကား အမႈတခုလံုးတြင္ သက္ေသခံ အေထာက္အထားမ်ားအျဖစ္ အေကာင္အထည္အေပၚဆံုးလည္း ျဖစ္လာသည္။ ထုိအခ်က္အလက္မ်ားသည္ သံႀကိဳး၏ အစြန္းအစမ်ားႏွင့္လည္း တူေလသည္။ သင္းတို႔သိလုိက္ေသာ အျခားကြင္းဆက္အားလံုးတို႔ကား ကၽြန္ေတာ္၏ လက္တြင္း၌သာ ရွိေနခဲ့ေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မာရွယ္ေလ ေက်ညာၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ပင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အသက္ႏွင့္ခႏၶာၿမဲေနခဲ့ရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သာမက ကၽြန္ေတာ္တို႔လူစုမွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားလည္း အသက္ရွင္၍က်န္ရစ္ၾကေလသည္။ သို႔ ေသာ္ မီးရက္ကသာ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုေက်ႁပြန္ခဲ့လွ်င္ ဤေနရာတြင္ ဤသို႔ေသာ္လူစုဟူ၍ပင္ ေပၚေပါက္လာရန္အေၾကာင္းမရွိ။ သူေရာကၽြန္ေတာ္ပါ အသက္ေပ်ာက္ ခဲ့သည္မွာ ၾကာလွေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ အျခားသူမ်ားကား ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်ဆံုးၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ပင္ ဆက္လက္ေနထိုင္ယင္း လုပ္စရာအလုပ္မ်ားကိုလည္း ဆက္လက္လုပ္ကိုင္သြားၾကမည္ ျဖစ္ေလသည္။
လူေၾကာက္ဟူသည္ကား မိမိ၏အသက္တေခ်ာင္းကိုသာ ဆံုး႐ႈံးသည္မဟုတ္။ အစစအရာရာ အဘက္ဘက္တြင္ ဆံုး႐ႈံးေလသည္။ ဂုဏ္သတင္း ေျပာင္၀င္းေသာ တပ္မေတာ္ႀကီးမွ ထြက္ေျပးရာတြင္ အညစ္ပတ္ဆံုးေသာ ရန္သူ၏ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ျခင္းကိုလည္း ခံယူရေလသည္။ အသက္ရွင္ေနေသးသည္ဆိုဦး ေတာ့ လူ႔ေလာကတြင္ မေနႏိုင္ေတာ့။ မိမိကိုယ္ကိုယ္ အစုအေ၀းအတြင္းမွ မိမိဖာသာ ထုတ္ပစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဤသို႔ျဖစ္ရေလသည္။ ေနာင္ေသာ္ မီးရက္သည္ သူ၏ေနပံုထိုင္ပံုကို ျပဳျပင္ရန္အနည္းအပါး ႀကိဳးစားေသးသည္။ သို႔ေသာ္သူ႔အား ဘယ္ေတာ့မွ်ျပန္၍ လက္မခံၾကေတာ့။ ဤသို႔ေသာ ဘ၀မ်ဳိးကား အျခားေနရာ မ်ားတြင္ပင္ ဆိုး၀ါးလွသည္။ ေထာင္ထဲ၌ကား ပို၍ပင္ဆိုး၀ါးေနေပသည္။
..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... .....

အက်ဥ္းသမားႏွင့္အေဖာ္မဲ့ျခင္း - ဤအမွတ္သညာႏွစ္ရပ္တို႔ကို လူတို႔သည္ တြဲ၍စဥ္းစားေလ့ရွိၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထုိအယူအဆကား မဟာအမွား ေတာ္ပံုႀကီး ျဖစ္ေလသည္။ အက်ဥ္းသမားသည္ အေပါင္းအေဖာ္ကင္းမဲ့ေနသည္မဟုတ္။ ေထာင္သည္ ႀကီးမားေသာ အစုအေပါင္းႀကီးျဖစ္သည္။ ၾကပ္တည္းစြာ တိုက္ပိတ္ျခင္းခံရေစဦးေတာ့၊ မိမိကိုယ္တိုင္က ဂိုဏ္းခြဲမထြက္သမွ် ကာလပတ္လံုး၊ မည္သူတဦးတေယာက္မွ် ထုိအစုအေ၀း၏ အျပင္သို႔ ပဲ့ထြက္မသြားႏိုင္ေပ။ အဖိႏွိပ္ခံရသူတို႔၏ ေသြးေသာက္စိတ္ဓာတ္သည္ ဤေနရာတြင္ ဖိႏွိပ္ျခင္းဒဏ္ကို ခံရသည္။ ယင္းဖိႏွိပ္ျခင္းသည္ပင္ ထိုစိတ္ဓာတ္ကို အနယ္ထိုင္ေစသည္၊ ခိုင္ၿမဲေစသည္၊ ထက္သန္လာေစသည္။ ထရံမ်ားတြင္ အသက္ရွိသည္။ ထရံမ်ားသည္ စကားလည္း ေျပာသည္၊ အခ်က္ေပးခ်က္မ်ားကိုလည္း ျပန္ၾကားသည္။ ဤထရံမ်ားကို ေသြးေသာက္စိတ္ဓာတ္က ေဖာက္ထြင္းဆက္သြယ္ထားသည္။ ဤစိတ္ဓာတ္သည္ စႀကၤ ံတေလွ်ာက္ရွိ အက်ဥ္းခန္းအားလံုးတုိ႔ကို ေထြးပိုက္ထား သည္။ ဤအက်ဥ္းခန္းမ်ားကား ဒုကၡမ်ားကို ညီတူညီမွ်ခံစားၾကရသည္။ ရစရာရွိသမွ်ကိုလည္း ထပ္တူဆင္တူရရွိၾကသည္။ စႀကၤ ံအတြင္းရွိ အက်ဥ္းခန္းတခန္းႏွင့္ ဆက္ဆံရေသာ ေထာင္ဘာယာမ်ားသည္ ထုိစႀကၤ ံအတြင္းရွိ အျခားအက်ဥ္းခန္းမ်ားႏွင့္လည္း ဆက္ဆံရသည္။ ထုိ႔ျပင္ စႀကၤ ံအလိုက္ အျပင္ဘက္တြင္ စုေ၀းကာ၊ က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကို နာရီ၀က္မွ် ျပဳလုပ္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ စကားလံုးကေလးတလံုးျဖစ္ေစ၊ သို႔မဟုတ္ အမူအရာကေလးတခုျဖစ္ေစ အသံုးျပဳ လ်က္ သတင္းေပးလို ေပးႏိုင္သည္။ လူတေယာက္၏အသက္ကို ကယ္ေကာင္း ကယ္ႏိုင္သည္။ ထိုမွ်သာမကေသး အစစ္ခံရာသို႔ အတူယွဥ္တြဲ၍ခရီးသြားရျခင္း “ဘုိင္စကုပ္႐ံု” တြင္ အတူယွဥ္၍ ျပန္လာရျခင္းစသည္တို႔ျဖင့္ ဆက္စပ္ေနေသာအခါ၀ယ္ ဆိုခဲ့ေသာေသြးေသာက္စိတ္ဓာတ္သည္ တေထာင္လံုးကို စုစည္းထား ေလသည္။ စကားလံုးနည္းေသာ္လည္း အက်ဳိးေက်းဇူးမ်ား ႀကီးစြာျပဳတတ္သည့္ ေသြးေသာက္စိတ္ဓာတ္ျဖစ္ေလသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လက္လက္ခ်င္း တခ်က္ကေလးမွ် ညႇစ္လိုက္ျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ စီးကရက္တလိပ္ကို တိတ္တဆိတ္လွမ္းလိုက္ျခင္းသည္ပင္ ခင္ဗ်ားအားသြတ္သြင္းထားေသာ ေလွာင္အိမ္ကို ခ်ဳိး ေဖာက္ပစ္လုိက္သည္။ ခင္ဗ်ားဒူးေထာက္သြားေလာက္ေအာင္ ဖိစီးေနသည့္ အေဖာ္မဲ့စိတ္ဓာတ္မွ ခင္ဗ်ားအားလြတ္ေျမာက္သြားေစသည္။ အက်ဥ္းခန္းမ်ားတြင္ လက္မ်ားရွိၾကသည္။ အစစ္ခံရာမွ နာက်င္တုန္ရီစြာျပန္၍အလာ ေခြက်မသြားေအာင္ ေဖးေပးေနၾကသည့္ လက္မ်ားကို ခံစားထိေတြ႔ရသည္။ ရန္သူက ခင္ဗ်ား အစာျပတ္၍ ငတ္ေသေအာင္ တြန္းေနစဥ္ ထိုလက္မ်ားက ခြန္႔ေကၽြးေသာ အစားအစာမ်ားကို စားေသာက္ရသည္။ အက်ဥ္းခန္းမ်ားတြင္ မ်က္လံုးမ်ားရွိၾကသည္။ ေသဒဏ္အေပးခံရာသို႔အသြား ထိုမ်က္လံုးမ်ားက ခင္ဗ်ားအား၀ိုင္း၍ၾကည့္ၾကသည္။ ထိုအခါမ်ဳိးတြင္ ေျခလွမ္းေျဖာင့္ေျဖာင့္လွမ္း၍ ထြက္သြားရန္လုိသည္ကို ခင္ဗ်ားသိသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ခင္ဗ်ားသည္သူတို႔ႏွင့္ ညီအကိုေတာ္သည္။ သူတို႔စိတ္ဓာတ္ေျပာ့သြားေအာင္ ေျခလွမ္းတလွမ္းမွ်ပင္ တြန္႔မျပစေကာင္း ေပ။ ဤသည္ကား ေသြးေပါက္ေပါက္ယိုစီးေနေသာ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း အႏိုင္မခံသည့္ စိတ္ဓာတ္က စုစည္းထားသည္။ ဤစိတ္ဓာတ္၏ အကူ အညီကိုသာမရပါက ခင္ဗ်ားသည္ မိမိကံၾကမၼာ၏ ဆယ္ပံုတပံုကိုပင္ ခံႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္။ ခင္ဗ်ားသာမက၊ မည္သူတဦးတေယာက္မွ်လည္း ခံႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။
ဤဇာတ္ေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆက္၍ ေျပာႏိုင္မည္ဆိုပါက (ဘယ္ေန႔ေသမယ္ ဘယ္ႏွစ္နာရီေသမယ္ဆိုတာကိုမွ မေျပာႏိုင္ၾကဘဲဟာ) ဤ အခန္း၏ ေခါင္းစဥ္တြင္ေရးထားေသာ “နံပါတ္ေလးရာ” ဟူေသာ ဂဏန္းအမွတ္အသားသည္ မၾကာခဏေပၚေပါက္လာေပလိမ့္မည္။ အစ ပထမတြင္ “နံပါတ္ ေလးရာ” ကိုအခန္းတခန္းအျဖစ္ သိနားလည္ခဲ့သည္။ ထိုအခန္းထဲတြင္ေနခဲ့ရေသာ ပထမနာရီမ်ား၊ ထိုအခန္းထဲတြင္ ေပၚေပါက္လာခဲ့ေသာ ပထမအယူအဆမ်ား၊ ဤသည္တို႔ကား စိတ္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ရာတကြက္မွ်မရွိခဲ့။ သို႔ေသာ္ “နံပါတ္ေလးရာ” ကား အခန္းတခန္းမဟုတ္ အစုအေပါင္းတရပ္ ျဖစ္ေလသည္။ ရႊင္လန္းေသာ အစုအေ၀းတခု၊ ရဲရဲေတာက္ေသာ အစုအေပါင္းတရပ္ ျဖစ္ေလသည္။
၁၉၄၀ ခုႏွစ္အတြင္း ကန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးဌာန၏ လုပ္ငန္းမ်ားက်ယ္ပ်ံ႕လာေသာအခါတြင္ “နံပါတ္ေလးရာ” ေပၚေပါက္လာရေလသည္။ “နံပါတ္ ေလးရာ” မွာ “ဘုိင္စကုတ္႐ံု” ဟူေသာ အိမ္တြင္းေထာင္၏ ဌာနခြဲျဖစ္သည္။ အစစ္ခံရမည့္လူမ်ား ကိုယ့္အလွည့္ကို ေစာင့္ရာအခန္းခြဲ။ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားအတြက္ သီးသန္႔ထားေသာေနရာျဖစ္သည္။ ေမးစရာအခ်က္တခ်က္ေပၚလာတိုင္း ေအာက္ဆံုးအထပ္မွ ေလးထပ္ေပၚအထိေခၚ၍ ေခၚ၍မေနရန္၊ အမႈစစ္ေဆးသူ ဂက္စတာပို အရာရွိမ်ား၏ လက္လွမ္းမီရာတြင္ အၿမဲမျပတ္ရွိေၾကရန္ ျပဳလုပ္ထားေသာ အခန္းတခန္းျဖစ္ေလသည္။ ထိုသို႔ ထြင္လိုက္သျဖင့္ သူတို႔အဖို႔ အလုပ္သက္သာေစ မည္ဟု တြက္ဆၾကေလသည္။
သို႔ေသာ္ အက်ဥ္းသမားႏွစ္ေယာက္ကိုတြဲထား အထူးသျဖင့္ကြန္ျမဴနစ္အက်ဥ္းသမား ႏွစ္ေယာက္ကိုတြဲထားလုိက္လွ်င္ ငါးမိနစ္အတြင္းရန္သူ၏ အ ၾကံအစည္ဟူသမွ်ကို ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီးေနေသာ အစုအေပါင္းတရပ္ ထုိေနရာ၌ ေပၚေပါက္လာေတာ့သည္။ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္သို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္ကား “နံပါတ္ ေလးရာ” ကို “ကြန္ျမဴနစ္ဗဟုိ” ဟူေသာ အမည္ျဖင့္သာ ေခၚေ၀ၚၾကေတာ့သည္။ ဤေနရာတြင္ အေျပာင္းအလဲကား မ်ားျပားလွသည္။ ခံုတန္းလ်ားမ်ား ေပၚတြင္ ေယာက်္ား မိန္းမ ရဲေဘာ္ေပါင္း ရာလိုက္ ေထာင္လိုက္ခ်ီ၍ တေယာက္ေနရာ တေယာက္ယူၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်က္တခ်က္ကားမေျပာင္း။ အေရးေတာ္ပံုကို သစၥာေစာင့္လ်က္၊ အဆံုးသတ္၌ ေအာင္ပြဲခံရမည္ဟု ယံုၾကည္ေနေသာ အစုအေပါင္း၀ိဉာဥ္ကား ေျပာင္းမသြားေပ။
“နံပါတ္ေလးရာ” ဤသည္ကား အေ၀းသို႔ ေဖာက္ထြင္း၀င္ေရာက္ထားေသာ ကတုတ္ရင္တားျဖစ္သည္။ အဘက္ဘက္မွလည္း ရန္သူမ်ား၀ိုင္းထား သည္။ သဲသဲမဲမဲပစ္ခတ္ျခင္းကိုလည္း အလူးအလဲခံေနရသည္။ သို႔ေသာ္ လက္နက္ခ်ရမည္ဟု ေခတၱခဏေလးပင္ မေတြးေတာခဲ့ေပ။ ဤကတုတ္ရင္တား၏ အထက္တြင္နီရဲေသာ အလံသည္ တေ၀့ေ၀့လြင့္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနေသာ တမ်ဳိးသားလံုး၏ ယိုင္းပင္းညီညာစိတ္လည္း ဤေနရာတြင္ ေပၚလြင္ေနေလသည္။
ေအာက္ထပ္ရွိ “ဘုိင္စကုတ္႐ံု” တြင္ အက္ဆက္စ္ေထာင္ေစာင့္မ်ားသည္ ဖိနပ္ရွည္မ်ားျဖင့္လမ္းသလားယင္း၊ ခင္ဗ်ားမ်က္ေစာင္းတခ်က္ခတ္တုိင္း ခင္ဗ်ားအား ေငါက္ငန္းေအာ္ဟစ္ေနသည္။ ဤေနရာ “နံပါတ္ေလးရာ” တြင္ကားခ်က္လူမ်ဳိး ပုလိပ္အင္စပိတ္ေတာ္မ်ား၊ ပုလိပ္မင္းႀကီး႐ံုးမွ စံုေထာက္မ်ားက အက်ဥ္းသားမ်ားကို ေစာင့္ၾကပ္ရသည္။ ဤအရာရွိမ်ား၏ အမိန္႔အရျဖစ္ေစ၊ စကားျပန္မ်ားအျဖစ္ ဂက္စတာပို၀န္ထန္းမ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။ ၎တုိ႔သည္ ဤ ေနရာ၌ အလုပ္လုပ္ရာတြင္ ဂက္စတာပို၀န္ထမ္းပီပီ အမႈထမ္းသူကထမ္းၾကသည္။ သို႔မဟုတ္ ခ်က္အမ်ဳိးသားပီပီ အမႈထမ္းသူကထမ္းၾကသည္။ ေလွနံႏွစ္ဖက္ နင္းသူက နင္းၾကသည္။ ဤေနရာတြင္ကား လက္မ်ားကိုဒူးေပၚတင္၊ မ်က္လံုးမ်ားကိုေရွ႕တည့္တည့္စုိက္လ်က္ သတိအေနအထားႏွင့္ ထုိင္ေနရန္မလိုေပ။ ဤေနရာ တြင္ အနည္းငယ္ပို၍ လြတ္လပ္စြာထုိင္ေနႏုိင္သည္။ ေဘးပတ္လည္ကိုလည္း ၾကည့္ႏုိင္သည္။ လက္ဟန္ေျခဟန္ေတာင္ ျပႏိုင္သည္ - အရာရွိ သံုးမ်ဳိးအနက္ မည္သည့္အရာရွိမ်ဳိး တာ၀န္က်သည္ေနသည္ဟူသည့္ အေပၚ၌တည္၍ ထုိ႔ထက္ပင္ အမ်ားႀကီးပို၍ လုပ္ႏုိင္ေသးသည္။
“နံပါတ္ေလးရာ” ဤေနရာကား လူဟူေသာ သတၱ၀ါကို နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းႀကီး သိနားလည္ႏိုင္သည့္ ေနရာျဖစ္သည္။ ေသေဘး၏ နီးကပ္မႈသည္ မည္ သူ႔ကိုမဆို ကိုယ္တံုးလံုးျဖစ္သည့္အထိ အဖံုးအကာမ်ားဆြဲခၽြတ္လုိက္သည္။ လက္ပတ္အနီေရာင္မ်ားကို ပတ္ထားရေသာ ကြန္ျမဴနစ္တရားခံမ်ား၊ သုိ႔မဟုတ္ ကြန္ ျမဴနစ္မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္သည္ဟု သကၤာမကင္း အျဖစ္ခံရသူမ်ားလည္း သ႐ုပ္ေပၚလာသည္။ ထိုတရားခံမ်ားကို ဤေနရာ၌ ေစာင့္ၾကပ္ရသူမ်ားအျပင္ မနီးမေ၀းရွိ အခန္းတခန္းတြင္း၌ တရားခံမ်ားစစ္ေဆးရာတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သူမ်ားလည္းသ႐ုပ္ေပၚလာသည္။ အစစ္ခံသည့္ေနရာတြင္ စကားလံုးမ်ားသည္ ဒိုင္းလဲျဖစ္ႏိုင္သည္။ လက္ နက္လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ “နံပါတ္ေလးရာ” တြင္ကား စကားလံုး၏ေနာက္တြင္ ပုန္းကြယ္၍မရ။ ဤေနရာတြင္ကား ခင္ဗ်ားေျပာေသာ စကားထက္ ခင္ဗ်ား ၀မ္းတြင္း၌ရွိေသာ သဘ၀ကပို၍တာသြားသည္။ ခင္ဗ်ား၏ ဗီဇအရင္းခံကို ေဖ်ာ့ေစ၊ ေလ်ာ့ေစ၊ သို႔မဟုတ္ မြန္းမံေစေသာ ေဘးပန္းအခ်က္အလက္ အားလံုးတို႔ကား ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္။ ေသမင္း၏ ေရွ႕ေတာ္ေျပးမုန္တုိင္းက ထိုအခ်က္တုိ႔ကို တိုက္ထုတ္လိုက္ၿပီျဖစ္သည္။ ဤေနရာတြင္ ၀ိေသတနမပါေသာ ကတၱားႏွင့္ ႀကိယာသာက်န္ေတာ့သည္။ သစၥာရွိသူ ၾက့ံၾကံ့ခံ၏။ သစၥာမဲ့သူေဖာ္ေကာင္လုပ္၏။ အသဲေၾကာင္သူ စိတ္ဓာတ္က်၏။ သူရဲေကာင္းတိုက္ပြဲ၀င္၏။ လူတိုင္းတြင္ အင္အားႏွင့္ေပ်ာ့ေရာ့မႈ၊ သတၱိႏွင့္ ေၾကာက္စိတ္၊ ခုိင္ၿမဲမႈႏွင့္ ယိမ္းယိုင္ျခင္း၊ သန္႔ရွင္းမႈႏွင့္အညစ္အေထးဟူ၍ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဤေနရာတြင္ကား တခုမဟုတ္ တခုသာ က်န္ႏုိင္ေတာ့သည္။ ဟုိေယာင္ေယာင္ သည္ေယာင္ေယာင္လုပ္ရန္ ႀကိဳးစားသူက ႀကိဳးစားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိသို႔ေသာ္သမ်ဳိးကား မသာခ်လာေသာအခါ ၌ ဦးထုပ္တြင္ ငွက္ေမႊးအ၀ါေရာင္ကိုထိုး၊ လက္ထဲတြင္လဲ ရကြင္းမ်ားကိုင္ကာ ကခုန္ေသာထက္ပင္ ထင္ထင္ရွားရွားျမင္သာ သိသာေလသည္။
ဤသုိ႔ေသာ သူမ်ားကား အက်ဥ္းသမားမ်ားအၾကား၌လဲ ရွိသည္။ ခ်က္လူမ်ဳိး ပုလိပ္အင္စပတ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ စံုေထာက္မ်ားအၾကား၌လည္း ရွိေပ သည္။ စစ္ေဆးေမးျမန္းေနသည့္ေနရာတြင္ ဤသို႔ေသာသူမ်ဳိးသည္ ဂ်ာမန္အင္ပါယာ ဘုရားသခင္အတြက္ ဖေယာင္းတုိင္ပူေဇာ္သည္။ နံပါတ္ေလးရာတြင္မူ ေဘာ္ လရွီဗစ္ တေစၦအတြက္ ဖေယာင္းတုိင္ေနာက္တတုိင္ ထြန္းညႇိေလသည္။ ဂ်ာမန္အရာရွိ၏ မ်က္စိေအာက္တြင္ ခင္ဗ်ားႏွင့္ဆက္သြယ္ေသာ သူ၏အမည္ကို ညႇစ္ ထုတ္ရန္၊ ခင္ဗ်ား၏သြားမ်ားကို ႐ုိက္ခ်ဳိးသည္။ နံပါေလးရာတြင္ကား ရင္းႏွီးေသာအမူအရာျပ၍ ခင္ဗ်ားအားအဆာေျပရန္ ေပါင္မုန္႔တခ်ပ္လာေပးသည္။ ခင္ဗ်ား၏ အိမ္တြင္းသို႔၀င္ေရာက္ ရွာေဖြၾကသည့္အခါတြင္ ခင္ဗ်ား၏ပစၥည္းမ်ားကို လုယူသယ္ေဆာင္သြားသည္။ နံပါတ္ေလးရာတြင္ကား ခင္ဗ်ားအေပၚ မည္မွ်ကိုယ္ခ်င္း စာေၾကာင္းကိုေဖာ္ျပရန္ တိုက္ခိုက္လာေသာ ပစၥည္းမ်ားအနက္မွ စီးကရက္တပိုင္းကို တိတ္တိတ္လာ၍ေပးသည္။ ဤသို႔ေသာ အမ်ဳိးအစားအတြင္း ေသးစိတ္အား ျဖင့္ အနညး္ငယ္သာမူကြဲေသာ လူတစုလည္းရွိေသးသည္။ ဤသူမ်ားကား မိမိတို႔အေလ်ာက္ဆိုလွ်င္ ခင္ဗ်ားဒုကၡေရာက္ေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ်လုပ္ၾက။ ကူညီရ မည္ဆုိလွ်င္လည္း သာ၍ပင္ေ၀းေသးသည္။ သူတို႔ကား ငေတမာလွ်င္ၿပီးသည့္ သူမ်ားျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ ကိုယ္က်ဳိးကို ထက္ျမက္စြာၾကည့္တတ္ၾကသျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးရာသီတိုင္းသည့္ ျပဒါးတုိင္မ်ားျဖစ္လာၾကသည္။ ၾကည့္စမ္း ခပ္တင္းတင္းနဲ႔ အရာရွိစတုိင္ဖမ္းေနၾကသလား။ ဒါဆိုရင္ ဂ်ာမန္ေတြ စတာလင္ဂရက္ၿမိဳ႕ကို ခ်ီတက္ေနၾကၿပီဆုိတာ ေသခ်ာတယ္။ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြျဖစ္လာၿပီး အက်ဥ္းသမားေတြနဲ႔ေတာင္ စကားေျပာေဖာ္ရလာသလား။ ဒါဆိုရင္ တို႔အေျခအေနေကာင္းလုိ႔ပဲ။ ဂ်ာမန္ေတြ စတာလင္ဂရက္က တပ္လန္သြားၿပီထင္တယ္။ က်ဳပ္တို႔ဟာ ခ်က္အမ်ဳိးအႏြယ္ပါ၊ ဇြတ္အတင္းခိုင္းလို႔သာ ဂက္စတာပိုထဲ၀င္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနရပါ တယ္လို႔ ေျပာလာၾကၿပီလား။ ဒါဆုိရင္ လက္ခေမာင္းခတ္ေပေတာ့။ တပ္နီေတာ္ဟာ ေရာ့စေတာ့ဗ္ၿမိဳ႕ကိုေတာင္ ေက်ာ္တက္လာၿပီဆိုတာ ေသခ်ာတယ္ - ဤ အမ်ဳိးအစားအတြင္းသို႔ပင္ အၾကံဳး၀င္ေသာ အျခားသူတခ်ဳိ႕ကား ခင္ဗ်ားေရနစ္ေနသည္ကုိေတြ႔လွ်င္ လက္ပုိက္၍ ၾကည့္ေနတတ္သည္။ ခင္ဗ်ားဖာသာ ခင္ဗ်ား ကမ္းေပၚသုိ႔တက္လာေသာအခါတြင္ကား ျပာျပာသလဲႏွင့္ လက္ကိုလွမ္း၍ ဆြဲၾကသည္။
ဤအမ်ဳိးအစားသည္ နံပါတ္ေလးရာမွ အစုအေပါင္းအေၾကာင္းကို အကဲခတ္မိၾက၍ ၎နံပါတ္ေလးရာကိုလည္း သိနားလည္လာၾကသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ထုိအစုအေ၀းကိုခ်ဥ္းကပ္ရန္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ထုိအစုအေပါင္း၏ အဖြဲ႔၀င္မ်ားအျဖစ္သို႔ကား ဘယ္ေသာအခါမွ်ေရာက္လာၾက။ နံပါတ္ေလးရာတြင္ ယင္းသို႔ေသာ အစုအေပါင္းတရပ္ရွိေနသည္ကို အနည္းငယ္ကေလးမွ် မရိပ္မိေသာ အမ်ဳိးအစားတမ်ဳိးလည္း ရွိေသးသည္။ ၎တို႔အား လူသတ္သမားဟု ေခၚႏိုင္ သည္ - သို႔ေသာ္ လူသတ္သမားဟူသည္ကား မႏုႆလူသားမ်ားပင္ ျဖစ္ေနေသးသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ၎တို႔ကား ခ်က္စကားေျပာတတ္ေသာ အဟိတ္တိရိစၦာန္ မ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ လက္ထဲ၌ႀကိမ္လံုးမ်ား၊ သံဒုတ္မ်ားကိုင္ထားၾကသည္။ ခ်က္အက်ဥ္းသမားမ်ားကို ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပမ္းၾကၿပီဆိုလွ်င္ ဂ်ာမန္အရာရွိအမ်ားအျပား ပင္ မၾကည့္ရဲသျဖင့္ ထြက္ေျပးၾကရသည္။ သင္းတို႔ကား ကိုယ့္အမ်ဳိးကိုခ်စ္သည္ သုိ႔မဟုတ္ ဂ်ာမန္အင္ပါႀကီးကိုခ်စ္သည္ဟူ၍ အျပင္ပန္းအားျဖင့္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ ၾက။ ညႇဥ္းပမ္းျခင္း၊ သတ္ျဖတ္ျခင္းသက္သက္တြင္ အရသာခံတတ္ၾကသည္။ သြားမ်ားကို ႐ိုက္ခ်ဳိးၾကသည္။ နားအံုမ်ားကို ႐ုိက္ခြဲၾကသည္။ မ်က္လံုးမ်ားကို ညႇစ္ ထုတ္ၾကသည္။ အဂၤါဇာတ္မ်ားကို ကန္ေက်ာက္ၾကသည္။ ဥေဏွာက္အေရခြံမ်ားကိုလွန္ကာ လူေသသည့္အထိ ႐ိုက္ၾကႏွက္ၾကသည္။ အေၾကာင္းရွိ၍ ရက္စက္ သည္မဟုတ္၊ ရက္စက္လုိ၍ ရက္စက္ၾကျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ခင္ဗ်ားသည္ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် သူတို႔ႏွင့္ဆက္ဆံရသည္။ ပတ္၀န္းက်င္တခုလံုးေသြးမ်ား၊ ေအာ္ဟစ္သံ မ်ားျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းသြားေစေသာ သူတို႔၏အရွိန္အ၀ါကို ခင္ဗ်ားခံစားရသည္။ ခင္ဗ်ားအတြက္ ေျဖစရာတကြက္သာရွိသည္။ ထိုအခ်က္ကား ၎တုိ႔၏ ရာဇ၀တ္ျပစ္မႈ မ်ားကို ျမင္ခဲ့ၾကသည့္ သက္ေသဟူသ၍ေရြ႕ကို သတ္ပစ္လိုက္ၾကသည္ဆိုဦးေတာ့၊ တေန႔တြင္ တရားစီရင္ခ်က္မွ သင္းတို႔တေတြ ေျပး၍လြတ္လိမ့္မည္မဟုတ္ဟူ ေသာ ခုိင္ၿမဲသည့္ ယံုၾကည္ခ်က္ပင္ျဖစ္ေလသည္။
သင္းတို႔ႏွင့္ တစားပြဲတည္းတြင္ ထိုင္ေနၾကေသာ လူမ်ားလည္းွရိသည္။ ထိုသူမ်ားကား အျပန္ပန္းအားျဖင့္ သင္းတို႔ႏွင့္ ရာထူးခ်င္းတူညီၾကသည္။ သုိ႔ ေသာ္ ဤပုဂၢမ်ားကား တကဲ့လူအစစ္မ်ားျဖစ္လ်က္၊ စာလံုးႀကီးႀကီးျဖင့္ လူဟူ၍ပင္ေရးျပထုိက္ေပသည္။ ဤသူမ်ားသည္ ေထာင္တြင္းအစီအစဥ္မ်ားကို အက်ဥ္း သမားအတြက္ အက်ဳိးေစမည့္ အစီအစဥ္မ်ားျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ေပးၾကသည္။ ဤသူမ်ားသည္ နံပါတ္ေလးရာတြင္ အတြင္။မွအစုအေပါင္းကို ကူညီဖြဲ႔စည္း ေပးၾကသည္။ ကိုယ္တိုင္လဲ ေစတနာအရေရာ၊ သတၱိအလိုက္ပါ ဤအစုအေပါင္း၏ အဖြဲ႔၀င္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား မဟုတ္ၾကသျဖင္းလည္း သူတို႔အေပၚ ပို၍ တန္ဘုိးထားသင့္ေပသည္။ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား မဟုတ္ၾကသည္သာမက၊ ယခင္ကဆိုလွ်င္ ခ်က္ပုလိပ္အဖြဲ႔အတြင္း အမႈထမ္းယင္း ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးလုပ္ငန္း မ်ား လုပ္ခဲ့ဘူးသည္။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား၏ အုပ္စုိးမႈကို ကြန္ျမဴနစ္မ်ားက ခံ၍တိုက္ပံုကုိ ျမင္လာၾကေသာအခါတြင္ တမ်ဳိးသားလံုး၏ အေရးေတာ္ပံုအတြက္ ကြန္ျမဴနစ္တို႔၏အရာေရာက္ပံုကို သေဘာေပါက္လာၾကသည္။ ကြန္ျမဴနစ္တို႔၏အင္အားကို သိျမင္လာၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ေထာင္ခံတန္းလ်ားမ်ားေပၚ ေရာက္သည့္အထိ သစၥာရွိေနၾကေသာသူဟူသ၍ကို သစၥာရွိစြာကူညီၾကသည္။ အက်ဳိးေဆာင္ေပးၾကသည္။ ဂက္စတာပိုလက္တြင္းသို႔ ေရာက္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ မည္ မွ်႐ုန္႔ရင္းစြာ ခံၾကရမည္ကိုသိႏိုင္ၾကလွ်င္၊ အျပင္ဘက္တိုက္ပြဲ၀င္ေနသူအမ်ားအျပားပင္ ေနာက္တြန္႔သြားေပလိမ့္မည္။ ဤသူတို႔ကား ယင္းသို႔ရက္စက္မႈတို႔ကို ေန႔ စဥ္ႏွင့္အမွ်၊ နာရီႏွင့္အမွ်၊ မ်က္ေစ့ေအာက္တြင္ ျမင္ေတြ႔ေနၾကရသည္။ ေန႔မေရြး၊ နာရီမေရြး၊ ၎တို႔အား အက်ဥ္းသမားမ်ားေဘးသို႔ ခ်လိုက္ၾကကာ၊ အျခား အက်ဥ္းသမားမ်ားထက္ပင္ ပိုမိုရက္စက္စြာ အစမ္းအသပ္ခံရလိမ့္မည္ကိုလည္း တြက္ထားႏိုင္ေပသည္။ သို႔စဥ္လ်က္ သူတို႔ကား ေနာက္မတြန္႔ၾက။ ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာေသာ အသက္တို႔ကိုကယ္တင္ရန္ ၀င္ေရာက္ကူညီၾကသည္။ သူတို႔မကယ္ဆယ္ႏုိင္ေသာ သူတို႔အတြက္လဲ၊ သက္သာမႈရေစရန္ ၀င္ေရာက္ကူညီၾကသည္။ သူရဲေကာင္းဟူေသာ ဘြဲ႔ႏွင့္ထိုက္တန္ေသာ သူမ်ားျဖစ္ေလသည္။ သူတို႔သာမကူညီခဲ့လွ်င္ နံပါတ္ေလးရာကား ရာလိုက္ေထာင္လိုက္ခ်ီေသာ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား သိရွိနားလည္ၾကသည့္ လက္ရွိပံုစံအေနအထားသို႔ ေရာက္လာမည္မဟုတ္ေပ။ ယခုေသာ္ကား နံပါတ္ေလးရာသည္ ေမွာင္မိုက္ေသာ အိမ္အတြင္းမွ လင္းေနေသာ အခန္းကေလးတခန္း၊ ရန္သူ၏ အေနာက္သုိ႔ ထိုးေဖာက္ထားေသာ ကတုတ္ရင္တားတခု၊ ၀င္ေရာက္က်ဴးေက်ာ္ေနသူမ်ား၏ သားရဲတြင္းအလည္တည့္တည့္မွ လြတ္ေျမာက္ေရးတုိက္ပြဲဆင္ရာ ဌာနတရပ္ျဖစ္ေပသတည္း။

Thursday, 10 January 2008

မိသားစု

မိသားစုဆိုတာ
တစ္ေယာက္ေရွ႕ေရာက္ဖို႔
တစ္ေယာက္ ေနာက္ဆုတ္ရတယ္။
သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္းတိုးထြက္ဖုိ႔
သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္း အခုတ္ခံရတယ္။
မိသားစု သီခ်င္းဟာ အတက္အဆင္းရွိတယ္။
သံစံုၿမည္တယ္။

မိသားစုဆိုတာ
လူေၿခာက္ေယာက္ရွိ လူေၿခာက္ေယာက္
လက္ ၁၀ ေခ်ာင္းရွိ လက္ဆယ္ေခ်ာင္း
ေခတ္က ေတာင္းဆိုတဲ့အတိုင္း လႈပ္ရွားရတယ္။
အိမ္ရွိလူအကုန္။

လဲက်သြားတဲ့ ငါ့အေဖေနရာကို
ငါ့ညီေလး၀င္ခဲ႔တယ္။
ယိုင္နဲ႔သြားတဲ့ ငါ့အေမရဲ႕ ေနရာကို
ငါ့ညီမေလး ၀င္ခဲ့တယ္။
မိသားစုကို ငါမၿမင္ခဲ့ဘူး။

ငါ့အေတြးအေခၚက သားသမီးဆိုတာ
သီးၿခားရွင္သန္ရတဲ့ ဘ၀တစ္ခု
ငါက လမ္းေပၚမွာၾကီးၿပင္းခဲ့လို႔
လမ္းနဲ႔ ေသြးသားေတာ္စပ္တယ္လို႔ ထင္တယ္။

ငါ့မိသားစုမွာ ငါဟာ မလင္းတဲ႔မီး
ငါ့မိသားစာမွာ ငါဟာ မလံုၿခံဳတဲ႔ထရံ
ငါ့ၾကိဳးကို တီးခတ္လိုက္တိုင္း အသံေၾကာင္ထြက္တယ္။
ငါ့မိသားစုမွာ
မိုးယိုေပါက္ေလး တစ္ေပါက္ရွိေနတယ္ ဆိုရင္လည္း
ငါပဲၿဖစ္မွာ။
ငါ့မိသားစုမွာ
ၾကမ္းခင္းတစ္ေပါက္ က်ိဳးပဲ့ေနတယ္ဆိုလည္း
ငါပဲၿဖစ္မွာ။
မေအာင္ၿမင္တဲ့ ေဘာလံုးအသင္းဟာ ငါ့မိသားစုပဲ
မ၀င္တဲ့ဂိုးေတြကို ငါသြင္းခဲ႔တာ။

စိုင္းဝင္းျမင့္

Thursday, 3 January 2008

အျမင့္ျမတ္ဆံုးလူေတြ က်ဆံုးခဲ့ၾကတယ္

အျမင့္ျမတ္ဆံုးလူေတြက်ဆံုးခဲ့ၾကတယ္။
သူတို႔ကို လူမေနေတာ့တဲ့ေနရာတခုမွာ လူမသိ သူမသိျမႇဳပ္ထားခဲ့ၾကတယ္။
သူတို႔အတြက္မ်က္ရည္တစက္မွ် မက်ခဲ့ၾကဘူး။
မသိဖူးတဲ့လက္ေတြက သူတို႔ကိုသခၤ်ဳိင္းကို သယ္ပို႔တယ္
လက္၀ါးကပ္တိုင္မရိွ၊ အကာအယံမရိွ၊ သူတို႔ရဲ႕ ဂုဏ္ေျပာင္တဲ့
နာမည္ေတြကို ဘယ္သခၤ်ဳိင္းေက်ာက္ျပားမွာမွ မေတြ႔မိ။
သူတို႔အေပၚမွာျမက္ေတြေပါက္ေနၿပီး ခ်ိနဲ႔တဲ့ျမက္ပင္ေလး တပင္ကသာ
ခါးေလးကိုင္းၿပီး သူတို႔ရဲ႕ လွ်ဳိ႕ ၀ွက္ခ်က္ေတြ ထိန္းထားတယ္။
တဦးတည္းေသာသက္ေသကေတာ့ ေဒါသတေျခာင္းေျခာင္းနဲ႔
ကမ္းစပ္ကို ရိုက္ခတ္ေနၾကတဲ့လႈိင္းလံုးေတြ။
ဒါေပမယ့္ ဒီအစြမ္းထက္လွတဲ့လႈိင္းလံုးေတြေတာင္မွ
သူတို႔အိမ္ေတြဆီကို ေနာက္ဆုံးႏႈတ္ဆက္စကားေတြ
သယ္မသြားႏိုင္ခဲ့။ ။

ဖစ္ဂ္နာ

The Noblest Fallen

The noblest have fallen.They werde buried
Obscurely in a deserted place.
No tears fell over them.
Strange hands carried them to the grave.
No cross, no enclosures, and no tomb stone tell
their glorious name.
Grass grows over them, afeeble blade
bending low keeps the secret.
The sole witness were the surging waves.
Which furiously beat against the shore,
But even they, the mighty waves could
Could not carry farewell greetings to the distant home.

Figner ( 1852_ 1942 )

ကဗ်ာဆရာမ ဗယ္ရာနီကိုလက္ဗ္နာ (Vera Nikolaevna Figner ) ႐ုရွားႏိုင္တြင္ ေမြးဖြားခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ၁၉ ရာစုႏွစ္ အကုန္ပိုင္း ႐ုရွားဓနရွင္ေပါက္စ ပညာတတ္မ်ားရဲ႕ ဇာဘုရင္စနစ္ ေတာ္လွန္ေရးတြင္ ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသမီးတဦးျဖစ္သည္။
(ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ ထုတ္ေ၀ေသာ ျပည္သူ႕အာဏာဂ်ာနယ္ (အမွတ္-၂၉၊ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇) မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။)

Wednesday, 2 January 2008

ဂ်ပ္ဆင္ထိပ္က လ ရိပ္ျပာ

ေၾကကြဲျခင္းမ်ားစြာျဖင္႔ ႀကိဳလိုက္ရေသာ ႏွစ္သစ္

က်ေနာ္
ရဲေဘာ္ေတြ အသက္ေသြးနဲ႕
ေရးခဲ႔တဲ႔ အလုပ္စားပြဲေပၚ
File (ဖိုင္) အေဟာင္းေတြရွာဖတ္ခဲ႔
တခ်ိဳ႕ ေတာက္ပ
တခ်ိဳ႕ ေမွးမိွန္ေပ်ာက္ကြယ္
တခ်ိဳ႕ကေတာ႔ ပုဂၢလ ဓနပင္လယ္မွာ
ေနသားတက် ယစ္မူးေပ်ာ္၀င္။
က်ေနာ္ မေရးျဖစ္ခဲ႔
ေရးရမွာေၾကာက္ေနတဲ႔
Diary (မွတ္တမ္း) စာအုပ္ကေလးကို
အမႈမဲ႔ အမွတ္မဲ႔ ျပန္ဖတ္ခဲ႔
စကားလံုးေတြက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို
ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ မွတ္တမ္းတင္ေန
မွတ္တမ္းေတြက သမိုင္းျဖစ္
သမိုင္းေတြက
မ်ိဳးဆက္မကြာဟသြားတဲ႔
အေမ႔ဘ၀ အေၾကာင္း
ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပ ေနၾကတယ္။

က်ေနာ္တို႕ မမွားခဲ႔ဘူး
က်ေနာ္တို႕ ဘ၀နဲ႕ ေရြးခဲ႔ရတဲ႔ လမ္းဟာ မမွားဘူး
အဲဒါ ေသခ်ာတယ္
ရတနာ သံုးပါးထဲက
သံဃာေတြ အသက္ေသျပခဲ႔တဲ႔
ႏွစ္ေထာင္႔ခုႏွစ္(၂၀၀၇) ခုႏွစ္
ေတာ္လွန္ေရး သမိုင္းမွတ္ေက်ာက္
တြင္ရစ္ေစ ။ ။

ကမာပုလဲ (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္)

မလြတ္လပ္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အေ၀းက ေပးစာတေစာင္

၂၀၀၇ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၆ရက္။
ကိုဟုိဒင္းေရ-
“ေဆြးမိသည္တည့္၊ ေဆြးမိသည္
မေလးေမာင္ သည္ယေန႔
ေဆြးေျမ့မိသည္။”
တႏိုင္ငံလံုး၊ တမ်ဳိးသားလံုးဂုဏ္ယူ ၀မ္းေျမာက္ၾကရမယ့္ လြတ္လပ္ေရးအႏွစ္ ၆၀ ေျမာက္အခါသမယမွာ ဒီဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ “၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးေန႔တြင္”ဆိုတဲ့ ကဗ်ာထဲက အစေလးတစနဲ႔ ဖြင့္လိုက္ရတာကိုေထာက္ရင္ က်ေနာ္တေယာက္ ဘယ့္ကေလာက္စိတ္မ ေကာင္း ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားမွန္းႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။ အမွန္က က်ေနာ္တေယာက္တည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ တျပည္လံုးစိတ္မေကာင္းျဖစ္ ေနၾကတာပါ။ ဒီလိုေန႔ထူးရက္ျမတ္ႀကီးမွာ ရန္ကုန္လမ္းမႀကီးေတြေပၚမွာ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ေသြးေတြ မေျခာက္ေသးဘူး။ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ သံဃာေတာ္ေတြကို႐ိုက္ႏွက္ ႏွိပ္စက္ေနၾကတံုး၊ လူေတြဆိုတာေတာ့မေျပာနဲ႔ေတာ့။ ဒါလြတ္ လပ္မႈအရသာတဲ့လားဗ်ာ။ လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ မတရားအက်ဥ္းက်ေနသူေတြကို သတိရ၊ ကိုယ့္အတြက္လည္း တကယ့္လြတ္လပ္မႈကိုလိုခ်င္၊ ဒါလူ႔သဘာ၀ပဲေလဗ်ာ။
လြတ္လပ္ေရး မေပးခ်င္ပဲနဲ႔ေပးလိုက္ရတဲ့ ဟိုတုန္းက ကိုလိုနီသခင္ေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕အလိုေတာ္ရိေတြသာ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္ ေၾကာင့္ စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့ ဒီေန႔ဗမာျပည္ကိုသာ ျမင္ရရင္၊ “ဘယ့္ႏွယ္လဲ ငါတို႔မေျပာလား”လို႔ ဒူးႏွန္႔၀မ္းသာ ေနၾကမွာေသခ်ာတယ္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ဟာ ဗမာျပည္ျပန္လည္ စည္းလံုးၫီႊတ္မႈရဲ႕လကၡဏာ၊ ဒီေန႔နအဖလက္ထက္က်ေတာ့ ဗမာျပည္ဟာ တစစီမကြဲယံုတမယ္၊ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ဟာ ဗမာျပည္လြတ္လပ္တဲ့လကၡဏာ၊ ဒီကေန႔ဟာ ျပည္သူေတြ မလြတ္လပ္ဆံုး အေျခအေန။ ဘယ္လိုမွ မယံုႏိုင္စရာပါပဲ။
က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ဗ်ာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆိုရင္ ၿမိဳ႕တကာ၊ ရြာတကာမွာ ပြဲလမ္းေပါင္းစံု၊ခိမ့္၊ခိမ့္သဲ၊ ၀ွဲခ်ီးက်င္းပ ၾက တာကလား။ ရန္ကုန္မွာဆိုရင္ ကန္ေတာ္ႀကီး၊ မႏၱေလးမွာဆိုရင္ က်ဳံးနေဘး၊ ၾကည့္ခ်င္ပြဲေတြစံု၊ အစိုးရဌာနျပခန္းေတြကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးပဲ။ အၿငိမ့္ပြဲဇာတ္ပြဲေတြအျပင္ ေစ်းတန္းေတြအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ဆိုကေရးတီးòပိင္ပြဲေတြအသြယ္သြယ္၊ မာရသြန္လို တာေ၀းေျပးပြဲအပါ အားကစားပြဲေတြ၊ မနည္းေပါင္ဗ်ာ။ အဲဒီလိုကာလမွာ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕ငယ္ေတြ၊ ေက်းလက္ေတြသြားပီး ေန႔ခ်င္းပီး ေဘာ့လံုးပြဲေတြ ကစားၾကတာကို မွတ္မိေနေသး တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဗမာ့အသံကလည္းၾကားရၿပီ - “ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္၊ အသက္ကိုေပးဖို႔ဂ်ပန္ျပည္မွာကြယ္” စတဲ့ လြတ္လပ္ေရးသီခ်င္း ေတြေလ။ အိမ္ေတြကလည္းအလံထူ၊ မီဒီယာေတြကလည္း လြတ္လပ္ေရးကို ဘယ္လိုခက္ခက္ခဲခဲ လံုးပမ္းတိုက္ခိုက္ ခဲ့ရတယ္ဆိုတာေတြ ကို ေဖာ္ျပၾကတယ္။ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာလည္း ကေလးေတြကို ဆရာေတြက ဒီသမိုင္းအခ်က္ အလက္ေတြေျပာျပၾကတယ္။
အခုေတာ့ အႏွစ္ ၆၀ေျမာက္လိုထူးထူးျခားျခား ေန႔ထူးေန႔ျမတ္မွာေတာင္မွဗ်ာ၊ နအဖစစ္ဗိုလ္ေတြက တုတ္တုတ္မွမလႈပ္ၾကဘူး။ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရးနဲ႔သူတို႔နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္သလို၊ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့သမိုင္းစဥ္ႀကီး မရွိခဲ့ဖူးသလိုလို၊ ေနသာလိုက္ၾက တာမ်ားဗ်ာ။ ကိုယ့္နားမ်က္စိကိုယ္ မယံုႏိုင္ဘူး။ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ေတြဆိုတာ ၀ါဒျဖန္႔ဖို႔အတြက္အေကာင္း ဆံုးအခြင့္အေရးျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ေတာင္ ေမ့ပစ္လိုက္ၾကၿပီလာထင္ရတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ သူတို႔ဘာလို႔ ဒီလိုတံုဏွိဘာေ၀၊ သစ္ငုတ္လိုလုပ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိပါတယ္။ ရွင္းရွင္းေလးပါ။ လြတ္ လပ္ေရးအေၾကာင္းျပန္ေဖာ္တယ္၊ လြတ္လပ္ေရးသမိုင္းျပန္ေျပာတယ္ဆိုရင္ အဲဒီအထဲက သမိုင္းဇာတ္ေကာင္ေတြကို ျပန္ထုတ္ေဖာ္ဖို႔လိုတယ္ မဟုတ္လား။ လူတဦးခ်င္းေတြ၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ႐ုန္းကန္တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ပံုေတြကို ျပန္ေဖာ္ထုတ္ရမယ္ မဟုတ္လား။ ဒါကိုသူတို႔မလုပ္ႏိုင္ဘူး ေလဗ်ာ။ သူတို႔က အဲဒီလူေတြ၊ အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္ထားတဲ့လူေတြမဟုတ္လား။ ဂုဏ္ေျပာင္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးသမိုင္းနဲ႔ သူတို႔ဟာ ရန္ဘက္ေလဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီးဂုဏ္ေျပာင္တဲ့ သမိုင္းေခါင္းေဆာင္ေတြဟာလည္း သူတို႔ရဲ႕ ဦးတည္ ပစ္မွတ္ေတြ။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ဖဆပလအဖြဲ႔ႀကီး၊ ဘယ္တခုမွ ျပန္မေဖာ္ရဲဘူး။ နယ္ခ်ဲ႕ေတြ ဖက္ဆစ္ေတြကို လက္နက္ကို္င္တိုက္ၾက တာ၊ သပိတ္ေမွာက္ၾကတာ၊ ေရနံေျမကေနခ်ီတက္ၾကတာ၊ အတြင္း၀န္႐ုံးကို ၀ိုင္းၾကတာ၊ ေရႊတိဂံုအလယ္ပစၥယံဇရပ္မွာ အစည္းအေ၀းႀကီး က်င္းပၾကတာ၊ ဘယ္ျဖစ္ရပ္မွန္ကိုမွ စံျပဳလို႔မရတဲ့ သူတို႔အျဖစ္ေလ။ အဂၤလိပ္ေတာင္မွလူေတြကို သူတို႔ေလာက္မသတ္ခဲ့ဘူးဆိုတဲ တကယ့္ အျဖစ္မွန္သက႕ာယမ်ဳိး ေဖာ္ရရင္ ဒင္းတို႔ပိုဒုကၡေတြ႔ေတာ့မေပါ့ဗ်ာ၊ နားေတာ့လည္ႏိုင္ပါတယ္။ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္တာတခုပါပဲ။ ေရၾကည္ေသာက္တဲ့ အခါ ေရတြင္းတူးတဲ့လူေတြကို သတိရတယ္ဆိုတာဟာ တကမၻာလံုးက လူမ်ဳိးတိုင္းရဲ႕အစဥ္အလာပါ။ နအဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကေတာ့ အဲဒီလူေတြ ကို ေက်းဇူး မတင္တဲ့အျပင္ ရန္ညႇိဳးထားေနၾကတယ္။
ျပည္ေထာင္စုေန႔ဆိုရင္လည္း ပင္လံုစာခ်ဳပ္အေၾကာင္းမေျပာ၀ံ့လို႔ ၀ိုးတိုး၀ါးတားလုပ္ၿပီး သူတို႔လိုရာဆြဲက်င္းပၾကတယ္။ တကယ္ ဆိုရင္ အဲဒီပင္လံုစာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးခဲ့သူေတြထဲက မနည္းလွတဲ့အေရအတြက္ကို သူတို႔စစ္အစိုးရေတြကဖမ္းၿပီး ေထာင္ထဲသြင္းခဲ့ဖူးတာ ပဲ။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔မေဖာ္ထုတ္ခ်င္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအခန္းကလည္းရွိေသးတယ္။ ဗိုလ္သန္းေရႊက သူ႔ကိုယ္သူ ဒီေန႔တပ္မေတာ္ ရဲ႕ ဖခင္ႀကီးလို႔သတ္မွတ္ခ်င္ေနသလားမွမသိတာ။ ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔မ်ားဆိုရင္ ဖဆပလအစိုးရေခါင္းေဆာင္ေတြလို ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္ ေန႔မွာ အာဇာနည္ကုန္းသြားၿပီး အမွတ္ယူတာေလးေတာင္ မလုပ္ႏိုင္ၾကဘူး မဟုတ္လား။ ဟန္ေတာင္မေဆာင္ႏိုင္ဘူးလို႔ ဆိုလိုတာပါ။
အမ်ဳိးသားေရးအရ အမွားက်ဴးလြန္သူ၊ အမ်ဳိးသားအက်ိဳးစီးပြားကို သစၥာေဖာက္သူေတြဟာ သမိုင္းတေစၦေျခာက္ခံရတာ ေသတဲ့ အထိပဲဗ်။ ျဖစ္ၿပီးခဲ့တဲ့ အမွန္တရားဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွေပ်ာက္ပ်က္ေတာ့တဲ့ အရာမ်ဳိးပဲ။ လူကသာေသတယ္ဆိုတာ ရွိတယ္၊ ျဖစ္ရပ္မွန္ဆို တာ ေသတယ္လို႔မရွိဘူးေလဗ်ာ။ ေနာင္က်ရင္ ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔သစၥာေဖာက္ခဲ့တာေတြဟာလည္း သမိုင္းျဖစ္ ရပ္မွန္အျဖစ္က်န္ရစ္ေနအုန္းမယ္ ဆိုတာ ဘာမွသံသယရွိစရာမလိုေၾကာင္းပါဗ်ား။
ဘယာေဘး ကြာေ၀းၾကပါေစ။
ယာေတာကသာေျဗာ

ဘယ္သူေတြလဲကြ ဒီဖိနပ္ကို ပိုင္ရွင္မဲ့ေအာင္လုပ္တာ

စိတ္၀င္စားတယ္ဆိုရင္ေပါ့

ျပန္ေခါက္ထားေပးေနာ့္

Tuesday, 1 January 2008

ႀကိဳးစင္ေပၚမွ မွတ္တမ္းမ်ား (ဂ်ဴးလိယက္ဖူးခ်စ္) အခဏ္း (၃)

အက်ဥ္းခန္း ၂၆၇
တံခါးမွသည္ ျပဴတင္းေပါက္သို႔ ေျခလွမ္းခုႏွစ္လွမ္း၊ ျပဴတင္းေပါက္မွသည္ တံခါးသို႔ ေျခလွမ္းခုႏွစ္လွမ္း။
ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ၾကံဳဘူးၿပီ။
ပန္းကရာ့စ္ေထာင္ အက်ဥ္းစခန္းအတြင္းရွိ၊ ထင္း႐ူးပ်ဥ္ခင္းမ်ား၏ ခရီးတာအကြာအေ၀းကို ကၽြန္ေတာ္သည္အႀကိမ္
ေပါင္းမေရ မတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ နင္းခဲ့ဘူးၿပီ။ ေဟာသည္အခန္းက်ဥ္းထဲ၌ပင္ ကၽြန္ေတာ္တခါတုန္းက ၀င္ထိုင္ခဲ့ရဘူးသည္ ထင္သည္။ ထိုစဥ္က၀င္ထိုင္ခဲ့ရေသာ အေၾကာင္းရင္းမွာ၊ ခ်က္ဓနရွင္တို႔က်င့္သံုးသည့္ အႏၱရာယ္ႁပြမ္းေသာ ႏိုင္ငံေရး၀ါဒ၏ အက်ဳိးသက္ ေရာက္ပံုတို႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္က ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ႀကီး ျမင္တတ္လြန္းေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ယခုလည္း သင္းတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္၏တမ်ဳိး သားလံုးကို ကားစင္တင္ေနၾကသည္။ အက်ဥ္းခန္း၏ေရွ႕တြင္ ဂ်ာမန္ေထာင္ေစာင့္မ်ား ကင္းလွည့္ေနၾကသည္။ အျပင္ဘက္တေနရာတြင္ကား မ်က္စိကန္းေသာ ႏုိင္ငံေရးၾကမၼာေကာင္တို႔သည္ သစၥာေဖာက္ပင့္ကူမွ်င္မ်ားကို ရစ္သြယ္ယွက္လိမ္လ်က္ရွိၾကသည္။ လူသတၱ၀ါဟာ မ်က္စိ ပြင့္ဖို႔ႏွစ္ေပါင္းဘယ္ႏွစ္ရာလုိသလဲ။ လူသားေတြဟာ တုိးတက္ေရးလမ္းခရီးမွာ အက်ဥ္းခန္းေပါင္း ဘယ္ႏွစ္ေထာင္ကို ျဖတ္တက္ခဲ့ရၿပီလဲ။ ေနာက္ဘယ္ႏွစ္ခန္း က်န္ေသးသလဲ။ အို … နဲ႐ုဒါရဲ႕ ေယ႐ႈကေလး။ လူ႔ေလာကႀကီးတခုလံုး အလင္းကိုေရာက္ေအာင္ ခ်ီတဲ့လမ္းဟာ၊ ဆံုးကုိပဲ မဆံုးႏုိင္ေသးပါကလား။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့္ျဖင့္ အိပ္မေနနဲ႔ေတာ့္၊ အိပ္မေနနဲ႔ေတာ့္။
နဲ႐ုဒါရဲ႕ ေယ႐ႈကေလး - ခ်က္ကဗ်ာဆရာႀကီး ယန္နဲ႐ုဒါသည္ `ခရစၥမတ္စ္ ကေလးေခ်ာ့သီခ်င္း´ ဟူေသာ ကဗ်ာထဲတြင္ `လူ႔ေလာကႀကီး တခုလံုး အလင္းကိုေရာက္ေအာင္ ခ်ီတဲ့လမ္းဟာဆံုးကိုပဲ မဆံုးႏိုင္ေသးဘူး။ ဒီလမ္းတေလွ်ာက္မွာ လုပ္စရာအလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသး တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အားျပည့္သြားေအာင္ အိပ္လိုက္ပါအံုး၊ ေယ႐ႈကေလး၊ အိပ္လိုက္ပါကေလး´ ဟု ေရးစပ္ခဲ့ဖူးသည္။
အသြားခုႏွစ္လွမ္း၊ အျပန္ခုႏွစ္လွမ္း၊ တဘက္နံရံတြင္ ေခါက္၍ရေသာ အိပ္စင္တလံုး၍၊ တဘက္တြင္ကား စိတ္ပ်က္စရာ အညိဳ ေရာင္ႀကီး သုတ္ထားသည့္ စင္ကေလးတစင္ရွိသည္။ ဟုတ္သည္ ဤသည္ကို က်ေနာ္ၾကံဳဖူးၿပီ။ ယခုသာ အနည္းငယ္ပို၍ဆက္ဆံလာသည္။ (ေဆာင္းရာသီတြင္ အခန္းလိုက္မီးမဖိုရေတာ့္ဘဲ) ဗဟုိဌာနမွ အေႏြးေငြ႔ေပးေသာေရေႏြးပိုက္မ်ား တပ္ဆင္ထားသည္။ ဂံဖုလား၏ေနရာတြင္ ေရဆြဲအိမ္သာကမုတ္ေရာက္ေနသည္ - အထူးျခားဆံုးကား လူမ်ားပင္ျဖစ္ေလသည္။ အထူးသျဖင့္ လူမ်ားကိုယ္၌ စက္ကိရိယာဆန္ေနၾက သည္။ ေအာ္တိုမစ္တစ္ စက္ကရိယာမ်ားကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ခလုပ္တစ္ခု ႏွိပ္လုိက္သည္ႏွင့္ ဆိုလိုသည္မွာ ေသာ့အိမ္အတြင္း ေသာ့သြင္း လိုက္သည္ျဖစ္ေစ၊ တံခါးမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ ကေလးကို ဖြင့္လိုက္သည္ျဖစ္ေစ - အက်ဥ္းသမားမ်ားသည္ ဘာလုပ္ေနရာမွမဆို ျဗံဳးကနဲ ခုန္ထၾကလ်က္၊ တေယာက္ေနာက္ တေယာက္ စီတန္း၍ရပ္လုိက္ၾကသည္။ တံခါးဖြင့္လုိက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္လည္း၊ အက်ဥ္းခန္းအတြင္းရွိ အႀကီးအကဲ လုပ္သူက အသက္မရွဴ၊ မရပ္မနားဘဲ (ဂ်ာမန္ဘာသာျဖင့္) ဟစ္ေအာ္လိုက္သည္။
- “သတိ။ ။ အက်ဥ္းခန္း ႏွစ္ရာေျခာက္ဆယ့္ခြန္ လူသံုးေယာက္ အားလံုးေကာင္းပါသည္ခင္ဗ်ား။”
ဤသည္ပင္လွ်င္ - ၂၆၇။ ဤသည္ကား ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အက်ဥ္းခန္းျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဤအက်ဥ္းခန္းတြင္းရွိ ေအာ္တိုမစ္တစ္ စက္ကရိယာမ်ားကား က်က်နနမလည္။ လူႏွစ္ေယာက္သာ ခုန္၍ထသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား ထိုအခ်ိန္ကာလတြင္ ျပဴတင္းေပါက္ေအာက္ ေကာက္႐ုိးေမြ႔ရာေပၚတြင္ အလ်ားလိုက္ဆန္႔ခဲ့သည္။ ေမွာက္လ်က္သား လဲေနခဲ့သည္။ တပတ္၊ ဆယ့္ေလးရက္၊ တလ၊ ေျခာက္သီတင္း - ၿပီး ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ အသစ္တဖန္ျပန္လည္ ေမြးဖြားလာသည္။ ေခါင္းကိုလည္း လႈပ္ႏိုင္ၿပီ။ လက္ကိုလည္း မႏိုင္ၿပီ။ ကိုယ္ကိုလည္း တံေတာင္မ်ားျဖင့္ ေထာက္ကာပင့္ႏုိင္။ ေမွာက္ရာမွ ပက္လက္လွန္ရန္ပင္ ႀကိဳးစားခဲ့ဘူးၿပီ … ယခု ေရးျပရျခင္းကား ထိုစဥ္အခါ လက္ေတြ႔ လုပ္ရသည္ထက္ ပို၍ျမန္ဆန္လွသည္။
အက်ဥ္းခန္းအတြင္း၌လည္း ေျပာင္းလဲ၍ေနသည္။ အက်ဥ္းခန္းတံခါးေပၚတြင္ ဂဏန္း ၃ အစား ၂ ကို ျပင္၍တပ္လုိက္ၾကၿပီ။ ယခု အခန္းထဲတြင္ လူႏွစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိေတာ့္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အား စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာ သီခ်င္းတပုဒ္ျဖင့္ ျမႇဳပ္ႏွံခဲ့ၾကေသာလူႏွစ္ေယာက္ အနက္မွ အငယ္ျဖစ္သူ ကားရလစ္ကား ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သူ၏သေဘာထား ေကာင္းပံုမ်ားသာ တေငြ႔ေငြ႔က်န္ရစ္ေတာ့သည္။ အမွန္ဆုိရလွ်င္၊ ကၽြန္ေတာ့္္အေနႏွင့္ သူ႔အား အိပ္မက္လိုလို၊ တကယ္လုိလိုသာ ျမင္ႏုိင္မွတ္မိႏုိင္ေတာ့္္သည္။ သူသည္မိမိ၏ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ႏွင့္ ထပ္ကာထပ္ကာ ေျပာျပေနတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဇာတ္လမ္းတ၀က္သို႔ေရာက္တုိင္း ေရာက္တုိင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေလ့ရွိသည္။
သူ႔အမည္ကား ကားရဲလ္ (ကားရလစ္)၊ မားလဲ့စ္ ဟုေခၚသည္။ စက္ဆရာတေယာက္ျဖစ္သည္။ ဟုဒလိစဲၿမိဳ႕နားမွ မိုင္းတြင္းတတြင္း ၏ ေလွာင္အိမ္ထဲတြင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့သည္။ ထိုေနရာ၌ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ ျပည္တြင္းတိုက္ပြဲအတြက္ လိုအပ္ေသာယမ္းမ်ားကို တိတ္တဆိတ္ ခုိးထုတ္ခဲ့သည္။ တႏွစ္က အဖမ္းခံခဲ့ရသည္။ ယခု႐ံုးတင္စစ္ေဆးရန္ ဘာလင္ၿမိဳ႕သုိ႔ေလာမသိ သြားရမည္ျဖစ္သည္။ သူတို႔တအုပ္ႀကီးကုိ ဖမ္း ထားသည္။ မည္သို႔အဆံုးသတ္မည္ကို မည္သူေျပာႏိုင္ပါ့မည္နည္း။ သူ႔တြင္ ဇနီးႏွင့္ကေလးႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူတို႔အားခ်စ္သည္၊ ႏွစ္ႏွစ္ ကာကာႀကီးခ်စ္သည္ ဒါေပမယ့္၊ အဲဒါက တာ၀န္ကိုးဗ်။ သိလား။ ဒီေတာ့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း မလုပ္ဘဲ ဘယ္ေနႏိုင္ပါ့မလဲ။
သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္္ေဘးတြင္ထုိင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္အားအတင္းအၾကပ္ အစာစားခုိင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မစားႏိုင္။ စေနေန႔ တြင္ အလုိဒီေရာက္တာ ရွစ္ရက္ေတာင္ရွိၿပီလား သူသည္ အၾကမ္းဆံုးေသာလမ္းစဥ္ကို လုိက္ေတာ့္သည္။ ေပါလိစိုင္းမိုင္စတဲရ္အား ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ကတည္းက ဘာတခုမွမစားေသးေၾကာင္းျဖင့္ ေျပာျပလုိ္က္ေလသည္။ ေပါလိစိုင္း မုိင္စတဲရ္ကား အၿမဲတမ္းအစိုးရိမ္ႀကီးေနတတ္သည့္ ပန္ကရာ့စ္ေထာင္မွ အက္ဆက္စ္ယူနီေဖာင္း၀တ္ ဗိေႏၶာဆရာျဖစ္သည္။ သူ႔ကိုအသိ္မေပးပဲ ခ်က္အမ်ဳိးသားဆရာ၀န္သည္ အက္စပရင္ ကေလးတစ္ခဲမွ်ပင္ ေဆးၫႊန္းေရးမေပးႏိုင္ေပ။ သူသည္လူမမာမ်ားေသာက္သည့္ ဟင္းခ်ဳိတခြက္ကို ကိုယ္တုိင္ယူလာ၍ ကၽြန္ေတာ္အကုန္ ေသာက္ၿပီးသည္အထိ ေစာင့္ၾကည့္ေနေလသည္။ ကားရလစ္ကား မိမိ၏ေအာင္ျမင္မႈေၾကာင့္ ေက်နပ္သြားေလသည္။ ေနာက္ေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲသို႔ တနဂၤေႏြေန႔ ဟင္းခ်ဳိတခြက္ကို သူကိုယ္တုိ္င္ေလာင္းထည့္ေပးသည္။
ေနာက္ထပ္ကား ဘာမွ်စား၍မရေတာ့္။ ကၽြန္ေတာ္၏ သြားဖံုးမ်ားမွာေက်ေနသျဖင့္ တနဂၤေႏြေန႔ ဂူးလာ့ရွ္ ထဲမွ ေပ်ာ့္ၿပဲၿပဲအာလူး ဖတ္မ်ားကိုပင္ မ၀ါးႏိုင္ မေခ်ႏိုင္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ က်ဥ္းေနေသာ လည္ေခ်ာင္းကလည္း အေသးဆံုးေသာ အဖတ္တုိင္းကိုပင္ ပိတ္ဆို႔ေနပါေတာ့ သည္။
- ဂူးလာ့ရွ္ ... ဂူးလာ့ရွ္ေတာင္မွ မစားခ်င္ဘူးတဲ့ ... ကားရလစ္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚမိုးလ်က္ ညီးညဴယင္း၊ ေခါင္းကိုလည္း ၀မ္းနည္းစြာခါ၍ ေနေလသည္။
၎ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္္အတြက္ ရထားေသာပံုစံကို “အဘ” ႏွင့္ညီညီမွ်မွ်ခြဲကာ ၿမိန္ၿမိန္ယွက္ယွက္ႀကီး စားပစ္လုိက္ပါသည္။
ေၾသာ္ - ခင္ဗ်ားတို႔က ၁၉၄၂ ခုႏွစ္၊ ပန္းကရာ့စ္ေထာင္ထဲမွာမွ မေနခဲ့ရဘဲကိုး။ ခင္ဗ်ားတို႔အေနနဲ႔ေတာ့္ အဲဒီတုန္းက ဂူးလာ့ရွ္ဆိုတဲ့ ဟင္းဟာ ဘယ္ေလာက္တာသြားတယ္ဆိုတာ သိမွာမဟုတ္ဘူး။ သိလဲ ဘယ္သိႏိုင္မလဲေလ။ ဆာလြန္းသျဖင့္၀မ္းထဲမွ တၾကဳတ္ၾကဳတ္ျမည္ ေနသည့္ အခါမ်ဳိး။ ေရခ်ဳိးထြက္ၾကသည့္အခါမ်ားတြင္ အက်ဥ္းသမားမ်ားသည္ လူ႔အေရမ်ားဖံုးထားသည့္ အ႐ုိးေကာင္မ်ားအျဖစ္ သ႐ုပ္ေပၚ လာသည့္ အခါမ်ဳိး။ ရဲေဘာ္တိုင္းသည္ မိမိ၏ရဲေဘာ္ထံမွ ပံုစံအခ်ဳိ႕ကို ယုတ္စြအဆံုးမ်က္စိမ်ားျဖင့္ ခုိးယူေလ့ရွိၾကသည့္အခါမ်ဳိး။ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ေျခာက္ကို၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးရည္က်ဲက်ဲႏွင့္ ေရာေႏွာေမႊထားလွ်င္ပင္ အလြန္မက္စရာေကာင္းေသာ ဇိမ္ခံအစားအစာဟု ထင္ေနၾကရ သည့္အခါမ်ဳိး။
ဂူးလာ့ရွ္ - သာမန္ခ်က္ျပဳတ္ေသာ ဂူးလာ့ရွ္မွာ အမဲသားႏွင့္ အာလူးဟင္းမ်ဳိးျဖစ္သည္။ အရည္က်ဲက်ဲႏွင့္ ဂူးလာ့ရွ္ ဟင္းခ်ဳိလည္း ခ်က္ၾကသည္။
ယင္းသုိ႔ေသာ္အခါမ်ဳိးတြင္၊ ဘာႀကီးပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန ၾကာသာပေတးႏွင့္ တနဂၤေႏြေန႔တုိင္း တပတ္လွ်င္ ႏွစ္ႀကိမ္မွန္မွန္ဂူးလာ့ရွ္ ဟင္းခ်က္သည္။ ေဟာက္ဆာရ္ဘုိင္တာရ္ တုိ႔သည္ပန္းကန္ထဲသို႔အာလူးမ်ားကို ေယာက္မတေကာ္စာထည့္၍ မျဖစ္စေလာက္ေသာ အသားဖတ္အနည္းပါသည့္ ဂူးလာ့ရွ္ဟင္းရည္တဇြန္းကို အေပၚကဆမ္းေနသည္။ ထိုအစာကား အရသာရွိလွပါ ဘိေတာင္း။ မွန္သည္ အရသာရွိမွ်မကေသး၊ လူ႔ေလာကကို ထိထိေတြ႔ေတြ႔ႀကီးအမွတ္ရေစသည့္ အရာျဖစ္သည္။ ဂက္စ္တာပိုေထာင္၏ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္လွသည့္ မူမမွန္ေလာကႀကီးတြင္ ဤအစား အစာကား ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔မႈ၏ အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္သည္။ ေန႐ုိးထိုင္႐ိုးလူ႔ဘ၀၏ အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္ေနသည္ အုိေလအၿမဲမျပတ္ၿခိမ္းေျခာက္ ေနတဲ့ ေသေဘးအႏၱရာယ္ႀကီးက ဟင္းေမႊးခတ္ထားတဲ့အတြက္၊ ဒီဟင္းရည္ေကာင္းတဇြန္းဟာ ဘယ္ေလာက္တာသြားတယ္ဆိုတာကို ဘယ္သူခန္႔မွန္းႏုိင္ ပါ့မလဲ။
ႏွစ္လမွ်ၾကာခဲ့ၿပီ။ ယခုေသာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ပင္ ကားရလစ္ အံ့အားသင့္မႈကို သေဘာေပါက္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကား ဂူးလာ့ရွ္ကို မစားခ်င္ခဲ့ - ကားရလစ္အတြက္ ဆိုလွ်င္၊ ကၽြန္ေတာ္၏ေသေန႔ေစ့ပံုကို အျခားအျခားေသာ အခ်က္မ်ားထက္ ဤတခ်က္တည္းက အခိုင္အမာ သက္ေသ ထူခဲ့ၿပီးျဖစ္ေလသည္။
ေနာက္တေန႔ည ႏွစ္နာရီအခ်ိန္တြင္ သူတို႔သည္ ကားရလစ္အားႏႈိးၾကသည္။ ငါးမိနစ္အတြင္းခရီးထြက္ရန္ အသင့္ျပင္ဆင္ထား ရမည္ဟု ဆိုသည္။ လာေျပာပံုမွာ ခဏတျဖဳတ္မွ်အျပင္ထြက္၍ လည္ရမည့္ပံုမ်ဳိးျဖစ္ေလသည္။ လမ္းခရီး၏အဆံုးတြင္ လူတေယာက္၏ဘ၀ အဆံုးသတ္ခ်င္သတ္ေတာ့္မည္ မဟုတ္သကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ ေထာင္သစ္၊ အက်ဥ္းစခန္း၊ ကြပ္မ်က္ရာေနရာ၊ မည္သို႔သြားရမည္ကို မည္သူ မွ်မသိ။ ကားရလစ္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေကာက္႐ိုးေမြ႔ရာေဘး၌ ဒူးေထာက္ကာ ကၽြန္ေတာ့္္ေခါင္းကိုေပြ႔လ်က္ နမ္းသြားပါေသးသည္ - ထိုခဏ၌ စႀကၤ ံဘက္ဆီမွ ယူနီေဖာင္း၀တ္ေထာင္ေစာင့္၏ ေငါက္ငမ္းသံကား၊ ပနး္ကရာ့စ္သည္ ႏူးညံ့ေသာစိတ္မ်ဳိးေမြးထားရမည့္ ေနရာမဟုတ္ေၾကာင္း ကို ေဖာ္ျပသလုိေပၚထြက္လာခဲ့သည္ - ကားရလစ္လည္း တံခါးေပါက္မွ အေျပးကေလးထြက္သြားရွာသည္။ ၎ေနာက္ ေသာ့ခေလာက္ပိတ္ သံလည္းေပၚလာလ်က္ ...
ေဟာက္ဆာရ္ဘုိင္တာရ္ - ေထာင္ဘာယာ။ ပန္းကရာ့စ္ေထာင္တြင္ စၾကၤ ံအလုိက္ ေထာင္ဘာယာမ်ားတာ၀န္ခ်ထားသည္။ ႏိုင္ငံေရးသမား မ်ားလည္း ေထာင္ဘယာမ်ားအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ၾကသည္။ အခဏ္း ၇ အဆံုးပို္င္းတြင္ ဘာယာမ်ားအေၾကာင္း ေတြ႔ႏိုင္သည္။
... အက်ဥ္းခန္းတြင္း၀ယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အခ်င္းခ်င္း ျပန္၍ေတြ႔ၾကဦးမည္ေလာ။ ဘယ္ေသာအခါတြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ခြဲခြာပြဲျပဳလုပ္ရဦးမည္နည္း။ က်န္ ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္အနက္ မည္သူက အလ်င္ထြက္ခြာသြားရမည္နည္း။ မည္သည့္အရပ္သို႔သြား ရမည္နည္း။ သြားရမည့္သူကို မည္သူက လာ၍ေခၚမည္နည္း။ အက္ဆက္စ္ ယူနီေဖာင္း၀တ္ထားသည့္ ေထာင္ေစာင့္ေလာ။ သို႔မဟုတ္ ယူနီေဖာင္းမ၀တ္ထားသည့္ ေသမင္း ေလာ။
ကၽြန္ေတာ္ဤစာမ်ားကို ေရးေနသည္မွာ၊ ထိုပထမဆံုးအႀကိမ္ ခြဲခြာရျခင္း၏ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ထံ၌က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ အေတြး မ်ား၏ ပဲ့တင္သံမ်ားျဖင့္သာ ေရးေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍တြက္လွ်င္ တႏွစ္လံုးလံုး ေရြ႕ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ခြဲထြက္သြားရေသာ မိတ္ေဆြ အား လိုက္၍ပို႔လိုသည့္ စိတ္ကူးစိတ္သန္းမ်ားသည္ ႀကီးတခါ ငယ္တလွည့္ျဖင့္ ျပန္ျပန္၍ လည္ေနပါသည္။ အက်ဥ္းခန္းတံခါးေပၚတြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ ႏွစ္ဂဏန္းမွာလည္း သံုးသို႔တဖန္ေျပာင္းသြား၍၊ တဖန္ ႏွစ္၊ တဖန္ သံုး၊ ႏွစ္၊ သံုး၊ ႏွစ္ အက်ဥ္းက်ေဘာ္က်ဘက္ လူသစ္မ်ား ေရာက္လာ၍၊ တဖန္ျပန္ထြက္သြားၾကျပန္ကာ - ထုိယခင္ တေန႔က အက်ဥ္းခန္း ၂၆၇ တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ လူႏွစ္ေယာက္သာ၊ သံေယာဇဥ္ ႀကီးစြာျဖင့္၊ အတူတကြ၊ ထုိင္ၿမဲထိုင္လ်က္ က်န္ရစ္ ၾကသည္။
“အဘ” ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္။
... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...
“အဘ” ကား ေက်ာင္းဆရာမ်ား၏ နာယက၊ အသက္ေျခာက္ဆယ္အရြယ္ရွိ ယိုးဇက္၊ ပက္ရွက္ေခၚ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အလ်င္၊ ရွစ္ဆယ့္ငါးရက္ေစာ၍ အဖမ္းခံရသည္။ လြတ္လပ္ေသာ ခ်က္စာသင္ေက်ာင္းမ်ား ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးစီမံကိန္း ကို ေရးဆြဲျခင္းအားျဖင့္ (ဂ်ာမန္) အင္ပါယာႀကီးအား ဆန္႔က်င္ၾကံစည္သည္ဟု စြပ္စြဲခဲ့ၾကသည္။
“အဘ” ထုိသူကား ...
ဒါေပမယ့္ သူ႔အေၾကာင္းကို မင္းဘယ္လိုလုပ္ေရးမွာလဲ ေမာင္ရင္ ဒါကေတာ့ အေတာ္ခက္လိမ့္မယ္။ လူႏွစ္ေယာက္၊ အက်ဥ္းခန္း တခန္းႏွင့္ တႏွစ္တာေသာအခ်ိန္။ ထိုအခ်ိန္၏ ေနာက္ပိုင္း၀ယ္ “အဘ” ဟူေသာ အမည္မွာစကားအရျဖင့္ တင္စားေခၚေ၀ၚျခင္းသာ မဟုတ္ ေတာ့။ ထိုအခ်ိန္အတြင္း၀ယ္၊ အသက္အရြယ္ကြာျခားေသာ အက်ဥ္းသမားႏွစ္ေယာက္တို႔သည္၊ အကယ္ပင္ အေဖႏွင့္သား ျဖစ္လာခဲ့ၾက သည္။ ထိုအခ်ိန္အတြင္း၀ယ္ ကိုယ္စြဲဗီဇ၊ ႏႈတ္စြဲစကားလံုးမ်ားအျပင္ အသံေနအသံထားပါ ေရာေႏွာဖလွယ္မိၾကသည္ - ဒီေန႔မေတာ့ ဘယ္ ဟာက ကၽြန္ေတာ့္္မူရင္း၊ ဘယ္ဟာက အေဖရဲ႕ပါရင္းစြဲ၊ အက်ဥ္းခန္းထဲကို သူကဘာယူခဲ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ဘာပါခဲ့တယ္ဆိုတာကို ခြဲႏိုင္ ယင္ ခြဲျခားၾကည့္လုိက္ပါအံုး။
အဘသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား တညၿပီးတည ေစာင့္ေရွာက္ျပဳစုခဲ့သည္။ ေသမင္းႀကီးနီးလာတိုင္း ျဖဴေဖြးေသာ ပတ္တီးေရစိုမ်ားျဖင့္ ေသမင္းအား ေျခာက္လွန္႔ေမာင္းထုတ္ေနခဲ့သည္။ အႏြံအတာခံလ်က္ ကၽြန္ေတာ္၏ဒဏ္ရာမ်ားမွျပည္မ်ားကို ေဆးေက်ာေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၏ေကာက္႐ိုးေမြ႔ရာတ၀ိုက္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ထြက္ေပၚေနေသာ ျပည္ပုပ္နံ႔စိမ္းေရႊေရႊႀကီးကိုပင္ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕မျပခဲ့ပါ။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အစစ္ခံခဲ့စဥ္က ဒဏ္ထိ သြားေသာ ရွပ္အက်ႌအစုတ္စုတ္ အမႊာအမႊာကို ေလွ်ာ္လည္း ေလွ်ာ္ေပးသည္။ ခ်ဳပ္ဖာ၍လည္းေပးသည္။ ေနာက္ထိုအက်ႌကို အဖတ္ဆည္၍ မရေသာအခါ သူ႔အ၀တ္အစားမ်ား ဆင္ေပးပါသည္။ ပန္း ကရာ့စ္ေထာင္တြင္း ေျမကြက္လပ္တြင္ နံနက္နာရီ၀က္မွ် ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားေရး ျပဳလုပ္ၾကစဥ္ ေဒစီပန္းတပြင့္ႏွင့္ ျမက္တပင္ကို ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အသက္ဆံဖ်ား စြန္႔စား၍ခူးယူလာသည္။ အစစ္ခံရန္ ထြက္သြားရတုိင္း သူ သည္ ၾကင္နာေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္္အားၾကည့္ရင္း က်န္ရစ္သည္။ ျပန္လာေသာအခါ ဒဏ္ရာအသစ္မ်ားကို ပတ္တီးအသစ္ မ်ားျဖင့္စည္းေပးသည္။ ညဘက္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အားေခၚထုတ္သြားၾကလွ်င္ မအိပ္ဘဲေစာင့္ေန၍ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အား ေကာက္႐ိုးေမြ႔ရာေပၚခ် ေစာင္လံုလံုျခံဳေပးၿပီးမွ ကိုယ္တိုင္လည္း အိပ္ရာ၀င္ေလသည္။
ဤသည္တို႔ကား ႏွစ္ေယာက္သားေတြ႔ဆံုစက အျဖစ္အပ်က္မ်ားျဖစ္သည္။ ေနာင္ ကၽြန္ေတာ့္အေနႏွင့္ မိုးတိုးမတ္တတ္လည္း ရပ္ ႏိုင္၊ သားပီပီေမြးေက်းဇူးလည္း ဆပ္ႏုိင္လာသည့္အထိ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ဆက္ဆံပံုမွာ မေျပာင္းမလဲ ရွိေနခဲ့ပါသည္။
ဒါေပမယ့္ တေအာင့္ကေလးအတြင္းမွာ စံုစံုလင္လင္ပါသြားေအာင္ မင္းဘယ့္နဲ႔လုပ္ေရးမွာလဲေမာင္ရင္။ ထိုႏွစ္အတြင္း အက်ဥ္းခန္း ၂၆၇ မွာ အထူးတလည္အသက္၀င္ေနခဲ့သည္။ ထုိလႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ ဘလည္းသူ႔အခန္းမွေန၍ သူ႔သဘာ၀ အတိုင္းပါ၀င္ခဲ့သည္။ ဤအခ်က္ ကိုထည့္၍ ေျပာရေပမည္။ ထိုမွ်မကေသး ဇာတ္ေၾကာင္းသည္လည္း ဤေနရာတြင္ အဆံုးသတ္မည္မဟုတ္ေသး (ဒီလုိဆုိလိုက္ေတာ့္ျဖင့္ ေျမႇာ္လင့္ခ်က္ အသံကေလးေတြေတာင္ ျမည္သြားေလေရာ့သလား။)

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

အက်ဥ္းခန္း ၂၆၇ ကား အထူးတလည္ အသက္၀င္ေနခဲ့သည္။ နာရီတုိင္းလုိလုိပင္ တံခါးပြင့္သြားလ်က္ စစ္ေဆးၾကည့္႐ႈမည့္ သူ မ်ားေရာက္လာတတ္သည္။ ထိုသုိ႔ျပဳလုပ္သည္မွာ အျပစ္ႀကီးေသာကြန္ျမဴနစ္ရာဇ၀တ္ေကာင္ကို တင္းၾကပ္စြာေစာင့္ထိန္းရမည္ဟူေသာ အမိန္႔ ေၾကာင့္လည္းျဖစ္သည္။ ဤေနရာတြင္ေသရန္မဟုတ္ေသာ လူမ်ားပင္မၾကာခဏေသၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ ေသမည္ဟုလူတုိင္းက တထစ္ခ် ယူဆထားေသာ လူတေယာက္မေသပဲ ေသာင္တင္ေနသည္မွာ ၾကံဳခဲလွေသာ အျဖစ္အပ်က္တရပ္ျဖစ္ေလသည္။ အျခားစႀကၤ ံမ်ားမွ ေထာင္ ေစာင့္မ်ားပင္ ဤေနရာသို႔ ေရာက္လာၾကကာ၊ စကားစရွာလုိရွာ သို႔မဟုတ္ စကားတခြန္းမွ်မေျပာဘဲ ေစာင္ကိုလွစ္၍ လူတတ္တို႔၏ အၾကည့္ မ်ဳိးျဖင့္ ဒဏ္ရာမ်ားကို အရသာခံၾကည့္႐ႈၾကသည္။ ေနာက္ ဥာဥ္အလုိက္ ေငါ့သူကေငါ့၊ မိတ္ေဆြဖြဲ႔သံ ေပးသူကေပးသည္။ ၎တို႔ အနက္မွ ေထာင္ေစာင့္တေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က “ဖုိးစပ္စု” ဟူ၍ပင္ ေခၚစျပဳၿပီ။ သူသည္ အျခားသူမ်ားထက္လည္း ပို၍လာတတ္သည္။ ရႊန္းရႊန္း စားစားႀကီး လည္းျပံဳးရင္း “တေစၦနီ” ဘာအလုိရွိသည္ကို ေမးတတ္သည္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ား၊ ဘာမွမလုိပါဘူးခင္ဗ်ား။ ေနာက္ရက္ မ်ားမၾကာမီတြင္ပင္၊ ဖုိးစပ္စုသည္ တေစၦနီတကယ္ပင္လုိအပ္ေနေသာ အရာတရပ္ကို ေတြ႔ရွိသြားသည္။ ထုိကိစၥကား မုတ္ဆိတ္ရိတ္ရမည့္ ျပႆနာျဖစ္ေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ ဆတၱာသည္ကိ္္ု ေခၚလာသည္။
အက်ဥ္းခန္းထဲရွိ လူမ်ားမွလြဲလွ်င္ဤဆတၱသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ပဌမဆံုးေတြ႔ဆံုရသည့္ အက်ဥ္းသမားျဖစ္သည္။ ရဲေဘာ္ ေဘာခ်က္ ဟု ေခၚသည္။ ဖိုးစပ္စု၏ေစတနာသည္လည္း မီးစတဖက္ ေရမႈတ္တဖက္အျဖစ္ ေပၚလာေလသည္။ ဘက ကၽြန္ေတာ္၏ေခါင္းကို ကုိင္ထားကာ ရဲေဘာ္ေဘာ့ခ်က္က ေကာက္႐ိုးေမ႔ြရာနံေဘး ဒူးေထာက္လ်က္ သင္တုန္းဓား တုန္းတုန္း ျဖင့္ အေမြးၾကမ္းဘုတ္သုိက္ႀကီးကို ခုတ္ထြင္ပစ္ရန္ အားထုတ္ရသည္။ သူ၏လက္မ်ားကား တုန္၍ေနသည္။ မ်က္လံုးမ်ားတြင္လည္း မ်က္ရည္မ်ား၀ိုင္း၍ေနသည္။ သူကား လူေသေကာင္ကို မုတ္ဆိတ္ရိတ္ေပးေနရသည္ဟု တထစ္က်စြဲေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူစိတ္သက္သာေအာင္ ေဖ်ာင္းဖ်ေပးရသည္။
- “ရဲရဲသာအုပ္ပါ ကိုရင္ရ။ ပက္ခ်က္နန္းေတာ္မွာ စစ္ၾကေဆးၾကတာေတြကိုေတာင္ ခံႏိုင္ခဲ့ေသးတာ၊ ကိုယ့္လူမုတ္ဆိတ္ရိတ္ တာေလာက္ ေတာ့္ သိပ္ျဖံဳမယ္ မထင္ဘူး။”
သုိ႔ေသာ္ သူေရာကၽြန္ေတာ္ပါ အားမရွိၾကသျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္လံုး အနားယူၾကရသည္။
ေနာက္ႏွစ္ရက္ ၾကာေသာအခါ အက်ဥ္းသမားမ်ားအနက္မွ ေနာက္ႏွစ္ဦးကိုသိကၽြမ္းလာရျပန္သည္။ ပက္ခ်က္နန္းေတာ္ရွိ အရာရွိ မင္းမ်ားကား စိတ္မရွည္ၾက။ သူတို႔က အေခၚလႊတ္လုိက္တိုင္း ေပါလိစိုင္းမုိင္စတဲရ္က ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ဆင့္စာေပၚတြင္ တရန္စေပါ့ရ္တြန္ပဟီးဂိ ဟူ၍ခ်ည့္ေရးေရးလႊတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ အေရာက္ပို႔မည္ဟု အမိန္႔ခ်မွတ္ေတာ္မူၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဟာက္ဆာရ္ဘို္င္တာရ္ သုိ႔မဟုတ္ ေထာင္ဘာယာ ယူနီေဖာင္းမ်ား၀တ္ထားေသာ အက်ဥ္းသမားႏွစ္ေယာက္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အခန္းတြင္းအေရာက္ လူနာထမ္းစင္ ျဖင့္ ေပါက္လာၾကသည္။ ဘက ကၽြန္ေတာ့္အား ပင္ပန္းႀကီးစြာျဖင့္ အ၀တ္၀တ္ေပးသည္။ မိတ္ေဆြႏွစ္ဦးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အား ထမ္းစင္ေပၚ သုိ႔တင္၍ ေခၚေဆာင္သြားၾက သည္။ ထိုသူႏွစ္ေယာက္အနက္ တေယာက္ကား ေနာင္တခ်ိန္တြင္ စႀကၤ ံတေလွ်ာက္လံုးရွိ အက်ဥ္းသားမ်ားအ ေပၚ ဂ႐ုစိုက္မည့္ အေဖႀကီးရဲေဘာ္ စေကာ္ယ်က္ပါ ျဖစ္၍ အျခားတေယာက္ကား - - - - ျဖစ္သည္။ ေလွခါးမွအဆင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ နိမ့္ေလ်ာႀကီးျဖစ္ေနေသာ ထမ္းစင္ေပၚမွ ေလွ်ာက်သြားမည္ကဲ့သို႔ျဖစ္ရာ ဒုတိယလူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေပၚသို႔ ကိုင္းငံု႔ယင္း
-“ ထိန္းထား”
ဟုေျပာေလသည္။ ေနာက္အသံခပ္အုပ္အုပ္ျဖင့္ တီးတုိးေျပာဆိုလိုက္ေသးသည္။
- “ဒီမွာေရာ၊ ဟုိမွာေရာ”
ဤတေခါက္တြင္ကား ေထာင္႐ံုးခန္းသို႔မ၀င္ၾကေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္အား ရွည္လ်ားေသာ စႀကၤ ံႀကီးတေလွ်ာက္မွေန၍ ေထာင္ဘူး၀ အထိ သယ္ေဆာင္သြားၾကသည္။ စႀကၤ ံကားလူမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနသည္ - ၾကာသပေတးေန႔ျဖစ္၍ လူတို႔သည္ေထာင္က်ေနေသာ ေဆြမ်ဳိးသား ခ်င္းမ်ား၏ အ၀တ္ေဟာင္းမ်ားကို လာယူေနၾကသည္ - အားလံုးတုိ႔သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဘြယ္ရာ လွည့္လည္ပြဲကို ၾကည့္႐ႈ ယင္း မ်က္လံုးမ်ားတြင္ ၀မ္းနည္းျခင္း အရိပ္အေရာင္မ်ား ျပလာၾကသည္။ ဤသည္ကို ကၽြန္ေတာ့္အေနႏွင့္ မ်ားစြာအားမလိုအားမရႀကီး ျဖစ္မိ သည္။ ထုိေၾကာင့္ လက္ကိုေခါင္းဆီသို႔ပင့္ကာ၊ လက္သီးကို ဆုပ္၍ျပလုိက္သည္။ ျမင္ေကာင္းျမင္ၾကေပလိမ့္မည္။ သူတို႔အား ႏႈတ္ဆက္ျခင္း ျဖစ္သည္ကိုလည္း နားလည္ေကာင္း နားလည္ၾကေပလိမ့္မည္။ ေၾကာင္တက္ေသာ အမူအရာတခုလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနမည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကား ထုိ႔ထက္ပို၍မ တတ္ႏိုင္၊ ယခုထက္ထိ အင္အားဆို၍ ေကာင္းစြာမရွိေသးေပ။
တရန္စေပါ့ရ္တြန္ပဟီးဂိ - သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ရန္ မသင့္။
ပန္းကရာ့စ္၀င္းတြင္းရွိ ေျမကြက္လပ္တြင္၊ လူနာတင္ထမ္းစင္ကုိ ေလာ္လီႀကီတစီးေပၚသို႔ တင္လိုက္ၾကသည္။ အက္ဆက္ႏွစ္ ေယာက္က ကားေမာင္းသူ၏ေဘးတြင္ ထုိက္လုိက္ၾကသည္။ အျခားအက္ဆက္ႏွစ္ေယာက္က ဖြင့္ထားေသာ ေျခာက္လံုးျပဴးအိတ္မ်ားေပၚ လက္တင္လ်က္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဦးေခါင္းအနီးတြင္ ကားကားရားရား ရပ္ၾကသည္။ ဤသို႔လွ်င္ ခရီးထြက္သြားခဲ့ၾကပါသည္။ လမ္းကား ေျပပ်စ္ပံု မရ၊ ဟုတ္သည္၊ တကယ္ကိုပင္ မေျပပ်စ္။ ခ်ဳိင့္တခ်ဳိင့္၊ ေနာက္ခ်ဳိင့္တခ်ဳိင့္ - ဂုိက္ႏွစ္ရာ မွ် မသြားရေသးမီ ကၽြန္ေတာ္လည္း သတိလစ္သြားပါ ေတာ့သည္။ ပရာဟာၿမိဳ႕ေတာ္ရွိ လမ္းမႀကီးမ်ားေပၚ၌ ယင္းသို႔ ခရီးသြားခဲ့ရသည္ကား ရယ္စရာႀကီးပင္ ျဖစ္ေနသည္။ အက်ဥ္းသားသံုးဆယ္ အတြက္ သတ္မွတ္ထားေသာ ငါးတန္ေမာ္ေတာ္ကားႀကီးကို အက်ဥ္းသမားတေယာက္တည္းအတြက္ ဓာတ္ဆီျဖဳန္းယင္း၊ ေရွ႕တြင္လည္း အက္ဆက္စမန္းႏွစ္ေယာက္၊ ေနာက္တြင္လည္း ႏွစ္ေယာက္၊ ျပဴးျပဴးၿပဲၿပဲ အစိမ္းစားေတာ့္မည့္ဟန္မ်ားျဖင့္ လူေသေကာင္တေကာင္ ထြက္မ ေျပးရန္ ေစာင့္ၾကပ္ေနခဲ့ၾကသ တည္း။
ေနာက္တေန႔တြင္ အဆိုပါ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ဇာတ္လမ္းရႊင္ကို တဖန္ျပန္၍ ခင္းက်င္းျပသၾကျပန္သည္။ ဤအခါတြင္ကား ကၽြန္ေတာ္ သည္ ပက္ခ်က္နန္းေတာ္ေရာက္သည္အထိ ေတာင့္ခံေနခဲ့ေသးသည္။ စစ္ေဆးေမးျမန္းျခင္းကား မၾကာလွ။ အရာရွိဖရီးဒစ္က ကၽြန္ေတာ့္ ကုိယ္ကို မယုမယ ကိုင္တြယ္လုိက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ကၽြန္ေတာ့္အား သတိလစ္လ်က္သား ျပန္ေခၚသြားၾကရပါေတာ့သည္။
ယခုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္၏အသက္သည္ ကိုယ္ခႏၶာႏွင့္ၿမဲေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းကို ယံုမွားသံသယရွိစရာ မလုိေတာ့္သည့္ေန႔မ်ားသုိ႔ ေရာက္လာခဲ့ေပၿပီ။ အသက္၏အမႊာပူးညီမဟု ဆိုရမည္ျဖစ္ေသာ နာက်င္ျခင္းသည္ ဤအခ်က္ကို ျပတ္သားစြာ သတိေပးေနပါသည္။ ပန္း ကရာ့စ္သည္လည္း ကၽြန္ေတာ္တေယာက္ လက္ေခ်ာ္ေျခေခ်ာ္၊ မေတာ္တဆႏွင့္ အသက္ရွင္ေနေၾကာင္းကို သိခဲ့ၿပီ။ ထိုေၾကာင့္ ပဌမႏႈတ္ခြန္း ဆက္မ်ားလည္း ေရာက္လာစျပဳသည္။ ထရံထူထူႀကီးမ်ားကို တေဒါက္ေဒါက္ေခါက္ျခင္း ျဖင့္၎၊ အစာေ၀ၾကသည့္ စႀကၤ ံဘာယာမ်ား၏ မ်က္ လံုးမ်ားတြင္ သယ္ယူ၍၎၊ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားမ်ား ေရာက္လာၾကေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏ ဇနီးသာ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို ဘာမွ်မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္အက်ဥ္းခန္း၏ ေအာက္တည့္တည့္မွေန၍ သံုးေလးခန္း အကြာ အက်ဥ္းခန္းတခန္းထဲတြင္ တေယာက္တည္းေနရရွာသည္။ စိုးရိမ္တလွည့္ ေျမႇာ္လင့္တခါ ေနရရွာသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ကား ဤ ေျမႇာ္လင့္ခ်က္ပင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။ တခါ နံနက္ပိုင္းနာရီ၀က္မွ် ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားေရး လုပ္ၾကရစဥ္ သူ႔ေဘးခန္းမွအေဖာ္တ ေယာက္ႏွင့္ ဆံုမိၾကသည္။ ထိုအမ်ဳိးသမီး၏ အဆိုအရ ကၽြန္ေတာ္ကား အနိစၥေရာက္ခဲ့ၿပီ။ အစစ္ခံရစဥ္က ရရွိခဲ့ေသာ ဒဏ္ရာမ်ားေၾကာင့္ ကြယ္လြန္ဟန္တူသည္ဟု သတင္းၾကားရေလသည္။ ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူ႔ချမာ ေျမကြက္လပ္တေလွ်ာက္ လွည့္လည္၍ေနမိသည္။ သူ၏ ကမၻာမွာလည္း ျခာျခာလည္ေနခဲ့သည္။ ေထာင္၏မူမွန္ ေလာကျဖစ္ေသာ တန္္းစီရာသို႔ျပန္၀င္ရန္ ေထာင္ေစာင့္ပုလိပ္မက မ်က္ႏွာကို႐ုိက္ပုတ္ လုိက္သည္။ ဤသို႔ေျဖာင္းဖ်ေပးသည့္ တိုင္ေအာင္ နာရက်င္ရမွန္းမသိရွာခဲ့ေပ။ အဲဒီေနာက္ အက်ဥ္းခန္းက ထရံအျဖဴႀကီးကို ေကာင္းမြန္တဲ့ မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးေတြမွာ မ်က္ရည္ေတြ၀ိုင္းမေနႏိုင္ေတာ့္ဘဲ စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တာ၊ ဘာေတြကိုမ်ား ျမင္ခဲ့ပါလိမ့္။ ေနာက္တေန႔တြင္ သူ႔ထံ သို႔ အျခားသတင္းတရပ္ေရာက္လာျပန္သည္။ ယခင္သတင္းကားမမွန္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အ႐ိုက္ခံရေသာ ဒဏ္ရာမ်ားေၾကာင့္ ေသသည္မ ဟုတ္၊ အနာအက်င္မ်ားကို မခံႏိုင္ေတာ့္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္၏အက်ဥ္းခန္းအတြင္း၌ပင္ ႀကိဳးဆြဲခ်ေသေလသည္ ဟူသတည္း။
ထုိအခ်ိန္တေလွ်ာက္လံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကားခ်ဴခ်ာလွေသာ ေကာက္႐ိုးေမြ႔ရာေပၚတြင္ အစန္႔သားလဲေနသည္။ ညေနတိုင္း နံနက္ တိုင္းတြင္မူ မရမကႀကိဳးစား၍ ေဘးတေစာင္းေစာင္းယင္း ဂုစတီနာအတြက္သူႏွစ္သက္ေသာ သီခ်င္းမ်ားကိုဆိုေနခဲ့ပါသည္။ ဒီေလာက္ ေတာင္ စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲႀကီး ဆိုေနတာကို သူဘယ့္နဲ႔မၾကားဘဲေနပါလိမ့္။
ယခုေသာ္ ယခင္ေနခဲ့သည့္ေနရာထက္ ပို၍ ေ၀းသြားၿပီျဖစ္သည့္တုိင္ေအာင္ ဂုစတီနာသည္ သတင္းအမွန္မ်ားကို ၾကားရပါၿပီ၊ သိရ ပါၿပီ။ ထုိမွ်မကေသး ယခုအခါတြင္မူ ေထာင္ေစာင့္မ်ားပင္ အေၾကာင္းသိလာၾကသည္။ အက်ဥ္းခန္း ၂၆၇ မွ သီခ်င္းဆုိျခင္းကို က်င့္သားရ ၾကကာ၊ တိတ္တိတ္ေနရန္ တံခါးကိုထု၍ ေအာ္ေငါက္ျခင္းပင္ မျပဳလုပ္ၾကေတာ့္ပါ။
အက်ဥ္းခန္း ၂၆၇ ကား သီခ်င္းဆိုေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ တသက္လံုး သီခ်င္းဆိုခဲ့သည္။ ဘ၀၏ အဆံုးသတ္ခ်ိန္၊ ဤမွ် အသက္ျပင္းေသာအခါတြင္မွ အဘယ့္ေၾကာင့္ သီခ်င္းမဆိုရမည္ကို နားမလည္ပါ။ အဘပက္ရွက္ကေကာ ဘယ့္နဲ႔လဲ။ အလုိေလး ... သူက ေတာ့ ထူးဆန္းေပသည္။ သီခ်င္းဆိုျခင္းကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲႀကီး ၀ါသနာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဂီတဆန္သည့္ နားလည္းမရွိ၊ အသံလည္း မေကာင္း၊ ဂီတမွတ္ဥာဏ္လည္း ေ၀လာေ၀း။ သို႔ေသာ္သီခ်င္းကို ျမတ္ႏုိးတြယ္တာစြာ ႀကိဳက္တတ္၍ သီခ်င္းသံ၀ယ္ စိတ္ခ်မ္းသာေနတတ္ရ ကား နားက ၇ သံကို တမက္တေမာ ေတာင့္တေနခ်ိန္၀ယ္ ေခါင္းမာမာႏွင့္ ငါးေပါက္ႀကီးခ်၍ ဆိုလိုဆို၊ တသံမွတသံေျပာင္းလုိေျပာင္း၊ စသည္ ျဖင့္ ေလွ်ာက္လုပ္သည္ကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္က ဂ႐ုမထားမိေတာ့သည္အထိ ျဖစ္လာသည္။ သို႔ႏွင့္ လြမ္းစပ်ဳိးလာေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ သီခ်င္းဆုိ ၾကသည္။ ေနပြင့္ေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ သီခ်င္းဆိုၾကသည္။ ေနာက္ျပန္၍ ေတြ႔ေကာင္းေတြ႔ရေတာ့္မည့္ ရဲေဘာ္တေယာက္ ခြဲထြက္သြားရ ေတာ့မည့္အခါ သီခ်င္းႏွင့္လုိက္ပို႔ၾကသည္။ အေရွ႕ဘက္ စစ္ေျမျပင္မ်ားမွသတင္းေကာင္းမ်ားကို သီခ်င္းႏွင့္ ႀကိဳဆိုၾကသည္။ စိတ္သက္သာမႈ အတြက္လည္း သီခ်င္းဆိုသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအတြက္လည္း သီခ်င္းဆိုသည္။ ဤဓေလ့အတိုင္း လူတို႔သည္ တေခတ္ၿပီးတေခတ္ သီခ်င္း ဆိုခဲ့ၾကသည္။ လူသတၱ၀ါဟူ၍ တည္ၿမဲေနသမွ်ကာလပတ္လံုးလည္း သီခ်င္းဆိုေနၾကမည္သာ ျဖစ္ေပသည္။
သီခ်င္းမပါေသာ အသက္ဟူသည္မရွိ၊ အသက္ဟူသည္လည္း ေနမင္းႀကီးမပါဘဲႏွင့္ မတည္ရွိႏို္င္ေပ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား သီခ်င္းကိုႏွစ္ဆတိုး၍ ေတာင့္တၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ ေနရာင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထံ မေရာက္တတ္ေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္ေပသည္။ အမွတ္ ၂၆၇ သည္ ေျမာက္ဘက္ကို မ်က္ႏွာျပဳထားသည္။ ေႏြလမ်ား၌သာ ညေနေစာင္းေနေရာင္သည္ ျပဴတင္းေပါက္သံတုိင္အရိပ္တို႔ကို အေရွ႕ဘက္ထရံေပၚ၌ ခဏတျဖဳတ္ထင္ေစသည္။ ထိုအခါ ဘသည္ အိပ္ရာစင္ကိုမွီ၍ မတ္တတ္ရပ္ယင္း လာလာသြားသြား ထြက္ခြာသြားသည့္ ဧည့္သည္ေရာင္ျခည္တန္းကို ၾကည့္႐ႈရွာေလသည္ ... ဤကား၊ ဤေနရာတြင္ ေတြ႔ႏိုင္သမွ်အနက္ ေၾကကြဲဘြယ္ရာ အေကာင္းဆံုးေသာ ႐ႈခင္းတရပ္ျဖစ္ေလသည္။
ေနမင္းသူရိယာ... ၀ိုင္းစက္ေသာ မ်က္လွည့္ဆရာသည္ ရက္ေရာစြာထြန္းေတာက္ယင္း အံ့ၾသစရာအေျမာက္အမ်ားကို လူတို႔၏ မ်က္စိေအာက္၌ပင္ ဖန္ဆင္းျပတတ္သည္။ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ေနရေသာလူတို႔ကား နည္းပါးလွစြာသည္။ ေနာင္ေသာ္ ေနမင္းႀကီးသည္ အျပည့္အ၀ထြန္းလင္းေတာက္ပ လာေပလိမ့္မည္။ ဟုတ္သည္၊ လူမ်ားသည္လည္း ေနေရာင္ ျခည္မ်ားေအာက္တြင္ ေနၾကရေပေတာ့္မည္။ ဤအခ်က္ကို သိရျခင္းကား ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ရာပင္ျဖစ္သည္။ သို႔စဥ္လ်က္ ခင္ဗ်ားသည္ ထိုအခ်က္ႏွင့္ မႏႈိင္းသာ မယွဥ္သာေလာက္ေအာင္ ေသးမႊားလွေသာ အခ်က္ကေလးတခ်က္ကိုလည္း အလြန္အမင္းသိလုိလွေသးသည္ - ငါတို႔အတြက္ေကာ၊ ေနမင္းႀကီးထြန္းလင္းပါလိမ့္ အံုးမလား။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ အက်ဥ္းခန္းကား ေျမာက္ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူသည္။ ေႏြရာသီအခ်ိန္၊ ေနသာေသာေန႔မ်ားတြင္သာ ေန၀င္သည္ကို ခဏတျဖဳတ္ေတြ႔ၾကရသည္။ ဘရယ္ ... ကၽြန္ေတာ္ေလ၊ ေနာက္တခါကေလးေလာက္ေတာ့ ေနထြက္တာကို ျမင္ခ်င္စမ္းပါဘိေတာ့တယ္ဗ်ာ ....

Tuesday, 22 January 2008

မနက္ငါးနာရီ၊ လင္းယုန္ေတာင္ပံတစုံနဲ႔ ေဗဒါၾကပ္တဲ့ျမစ္တစင္း

Sunday, 20 January 2008

တင္မုိးအမွတ္တရ

Saturday, 19 January 2008

လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲက ျပဌာန္းခဲ့တာေတြ

“ျမစ္က်ိဳးအင္း”

Friday, 11 January 2008

ႀကိဳးစင္ေပၚမွ မွတ္တမ္းမ်ား (ဂ်ဴးလိယက္ဖူးခ်စ္) အခဏ္း (၄)

Thursday, 10 January 2008

မိသားစု

Thursday, 3 January 2008

အျမင့္ျမတ္ဆံုးလူေတြ က်ဆံုးခဲ့ၾကတယ္

Wednesday, 2 January 2008

ဂ်ပ္ဆင္ထိပ္က လ ရိပ္ျပာ

ေၾကကြဲျခင္းမ်ားစြာျဖင္႔ ႀကိဳလိုက္ရေသာ ႏွစ္သစ္

မလြတ္လပ္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အေ၀းက ေပးစာတေစာင္

ဘယ္သူေတြလဲကြ ဒီဖိနပ္ကို ပိုင္ရွင္မဲ့ေအာင္လုပ္တာ

Tuesday, 1 January 2008

ႀကိဳးစင္ေပၚမွ မွတ္တမ္းမ်ား (ဂ်ဴးလိယက္ဖူးခ်စ္) အခဏ္း (၃)

သူဘာလဲ ကိုယ္ဘာလဲ ဒီပြဲက အဆံုးအျဖတ္ပဲ

ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း

ဆရာျမသန္းတင့္(၁၉၂၉ - ၁၉၉၈)ကြယ္လြန္ျခင္း(၁၀)ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ

ဗ.က.သ

ေပးစာမ်ား

ကဗ်ာ

အႀကိဳက္ဆံုးစကားနဲ႔ မႀကိဳက္ဆံုးစကား

အတၴဳပၸတၱိမ်ား

ဂ်ဴးလိယက္ဖူးခ်စ္၏ ႀကိဳးစင္ေပၚမွ မွတ္တမ္းမ်ား

ကိုကိုးကၽြန္းတိုက္ပြဲအေၾကာင္း

က်ေနာ္ႏွစ္သက္ေသာ စာအုပ္မ်ား

ဂုဏ္ျပဳျခင္း

ဖိုးသံ (လူထု)၏ စာမ်က္ႏွာမ်ား

ဗၾသ၏ စာမ်က္ႏွာမ်ား

၀င္းတင့္ထြန္း၏ စာမ်က္ႏွာမ်ား

က်ေနာ္႐ူးသြပ္ေသာ ဘေလာ့ဂါမ်ား

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္

လူတေယာက္

ရင္ထဲက စကားပဲထားခဲ့ပါ

Blog Archive