အေမ....၊ နာဂစ္ႏွင့္ မုန္တိုင္းဒဏ္ခံ ဇာတိၿမိဳ႕ကေလး

အေမ .....
အခုဆို က်ေနာ့္ဇာတိၿမိဳ႕ကေလးကို က်ေနာ္ ျပန္မေရာက္ႏိုင္ခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္မက ၾကာခဲ့ပါၿပီေကာ။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က အေမ႐ိုက္ၿပီး အတင္းပို႔ခဲ့ရ တဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းကေလးေရာ ရွိေသးသလားအေမ။ ေက်ာင္းေရွ႕က ကုကၠိဳလ္ပင္တန္းကေတာ့
က်ေနာ္ရွိကတည္းက သူတို႔ ခုတ္ပစ္လိုက္တယ္ဆိုတာ က် ေနာ္မွတ္မိေနပါတယ္။ ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီး အၿပီးမွာေနာ္။ အေမ မွတ္မိတယ္မလား။ အဲဒီတုန္းက အေမက ေၾကာက္လိုက္တာ တုန္ေနတာပဲ။ ေသနတ္သံ ေတြကလည္း ျခားျခားၿပီး ပစ္ေနတာမလား။ အပ္တိုတေခ်ာင္းေတာင္ ကိုင္ေဆာင္မထားတဲ့ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားကေလးေတြရဲ႕ သပိတ္စခန္းေတြကို ဗိုလ္ ေန၀င္းတပ္ေတြက ပစ္ခတ္စီးနင္းေနတာေလ။ အေဖကေတာ့ ျခင္ေထာင္ထဲကေန ဘီဘီစီကို မပ်က္မကြက္ နားေထာင္လို႔ေပါ့။ အေမကေတာ့ ေၾကာက္လြန္းလို႔ အေဖ့ကို တဆူဆူလုပ္လို႔။ အေဖက က်ေနာ္တို႔ကို တႏိုင္ငံလံုးရဲ႕ လူထုအံုႂကြမႈ သတင္းေတြ လာလာေျပာလိုက္၊ ျပန္နားေထာင္လိုက္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမက အေဖ့ကိုေျပာခဲ့တဲ့ ဆူဆူေျပာေျပာ စကားေလး က်ေနာ္ ခုထိ မွတ္မိေနေသးတယ္။
"ေတာ္ ... ေနာ္ …. ကေလးေတြကိုေျမႇာက္ေပးေန"
အေဖကေတာ့ျပံဳးၿပီး အေမ့ကိုၾကည့္လို႔။ က်ေနာ္တို႔မိသားစုေလးရဲ႕ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံု ဘ၀ရင္ခုန္သံလို႔ ေျပာရင္ရမလားပဲေနာ္။ ေနာက္ေတာ့ အာဏာသိမ္းစစ္အုပ္စုက သစ္ပင္ေတြကိုခုတ္ပစ္လိုက္တာ တၿမိဳ႕လံုး ကႏၱာရလုိျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ ၿမိဳ႕ကေလးကို တည္စကတည္းက ၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔အတူ စိုက္ခဲ့၊ ပ်ဳိးခဲ့ရတဲ့ ေနေျပာက္မထိုး အရိပ္ရကုကၠိဳလ္ပင္ႀကီးေတြခမ်ာ မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့တာ။ ဘာျဖစ္လို႔ ခုတ္ပစ္တယ္ဆိုတာ ပထမေတာ့ နားမလည္ ဘူး။ အာဏာပိုင္ေတြအတြက္ အိမ္မွာထင္းစိုက္ဖို႔လားေပါ့။ တကယ္လဲ ထင္းအျဖစ္ေရာင္းခဲ့တာပဲေလ။ ဒါေလာက္ေတာင္ ေအာက္တန္းက်ရသလား။ ဥတုရာသီ ေတာကိုမီွဆိုတာ ကေလးကအစ သိေနတဲ့ကိစၥ။ လားလား ... ေနာက္ေတာ့မွသိတယ္။ စစ္ေရးအရ ျပင္တာတဲ့။ သပိတ္စခန္းေတြကို သိမ္းစဥ္မွာ ေက်ာင္းသားနဲ႔ လူထုက သစ္ပင္ေတြကြယ္ၿပီး ရရာလက္နက္နဲ႔ခုခံခဲ့လို႔တဲ့။ ဘယ္လိုလက္နက္ေတြလဲဆိုတာ အေမလည္းသိၿပီးသားပဲ။ ေလးခြနဲ႔ ဂ်င္ဂလိေလ။
"ဒါေလးေတြမ်ား ေၾကာက္ ေၾကာက္တတ္ရန္ေကာ။ ဒါေလာက္ေလးနဲ႔ သစ္ပင္ေတြခုတ္ရတယ္လို႔" အမကေျပာေတာ့ အေမက...
"ညည္းဘာသိလို႔လဲ လူထုက ေနာက္တခါက်ရင္ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ လက္နက္ေတြနဲ႔ ဒင္းတို႔ကို တိုက္ခိုက္လာမွာ ေၾကာက္လို႔ေအ့" တဲ့။
ဟုတ္တယ္အေမ။ အေမ ဒီစကားကို စိတ္ကူးယဥ္ေျပာခဲ့တာမဟုတ္္ဘူးဆိုတာ က်ေနာ္သိတယ္။ အေမက ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးကို မီခဲ့တဲ့ မိန္းမ ႀကီးပဲ။ အေမက ကိုယ့္ႏိုင္ငံလူထုအေၾကာင္းကို စာမတတ္ေပမဲ့ ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈအရသိခဲ့တာ။
"ဘယ္ေတာ့ တိုက္မွာလဲ အေမ" လို႔ အမက အထြန္႔တက္ေတာ့ .....
"က်ဳပ္ အတတ္မေျပာႏိုင္ဘူး။ ညည္းမယံုရင္ မေသေအာင္လုပ္ၿပီးေစာင့္ၾကည့္။ ဒီအတိုင္းဆို ျဖစ္မွာေသခ်ာတယ္" အေမ့ကို ေၾကာက္လို႔လား ဒါမွမ ဟုတ္ တကယ္ယံုသြားလို႔လားေတာ့ မသိဘူး အမဆီကအသံ တိတ္သြားတယ္။ အေမကေျပာင္းဖူးဖက္ ေဆးလိပ္ႀကီးကိုေငါ့ၿပီး အေဖ့ကိုမ်က္ေစာင္းလွည့္ ထိုးလိုက္ ေသးတယ္။ အေဖကေတာ့ ျပံဳးလို႔ေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ယံုတယ္အေမ။ ေသေသခ်ာခ်ာ သိေနလို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ခံစားမႈေၾကာင့္ လို႔ဆိုရင္ ရႏိုင္ မယ္ထင္တယ္။ အဲဒီခံစားမႈေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ္ ဇာတိၿမိဳ႕ကို စြန္႔ခြာခဲ့တာမလား။ အခုအထိပဲေလ။
(၂)
"အခုလို သစ္ပင္ေတြကို စည္းမရွိကမ္းမရွိ ခုတ္လွဲေနတာ မေကာင္းဘူး။ ေနေျပာက္မထိုးတဲ့ ငါတို႔ေဒသမွာ သစ္ပင္ေတြ ကုန္သေလာက္နီးနီးျဖစ္ကုန္ ၿပီ။ လံေတြေပးခုတ္၊မီးေသြးဖုတ္နဲ႔ သူပုန္မခိုႏိုင္ေအာင္လုပ္တယ္တဲ့ကြာ။ အံ့ပါရဲ႕။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ငါတုိ႔ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသဟာ အညာလြင္တီးေခါင္လိုျဖစ္ေန တယ္။ ေရငံလည္း တျဖည္းျဖည္းေနာက္ဆုတ္သြားတယ္။ အဲဒါ ေကာင္းတဲ့လကၡဏာ မဟုတ္ဘူး။ အႏၱရာယ္ရွိတယ္"
"ဘယ္လို အႏၱရာယ္လဲ အေဖ"
"သဘာ၀ ေဘးအႏၱရာယ္ေတြေပါ့ ကြာ။ ရာသီဥတုေတြ ေဖါက္ျပန္ၿပီး မုန္တိုင္းေတြတိုက္၊ ေရေတြႀကီးႏိုင္တာေပါ့။"
"ဒါဆို အစားအေသာက္ေတြ ရွားပါးကုန္မွာေပါ့ေနာ္"
"ဘယ္ကမလဲသားရယ္။ လူေတြ၊ တိရိစၦာန္ေတြပါ အတိဒုကၡေရာက္ၿပီး ေသကုန္ႏိုင္တာေပါ့"
"ဗ်ာ တကယ္"
"ေတာ္ကလဲ ကေလးကို ဘာေတြေျပာေနတာလဲ။ မဟုတ္က၊ ဟုတ္ကဟာေတြကို။ ဟဲ့ေကာင္ေလး သြား။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြားေဆာ့"
အေမ့ တားျမစ္သံေၾကာင့္ အေဖ ဆက္မေျပာေတာ့။ အေမက အကင္းပါးလြန္းတယ္။ ညီေလးအရြယ္က ငယ္လြန္းေနတာကိုး။ တည ...
"အေဖ ..... ဟိုေန႔က ရာသီဥတုအေၾကာင္း ဆက္ေျပာေလ"
"ေအးကြာ။ ဒီအတုိင္းဆို မလြယ္ဘူးကြ။ လူဆိုတာ သဘာ၀ကို ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲ၀င္ေနရတာျဖစ္တယ္။ တဆက္တည္းမွာ လူမႈစနစ္ .... ေအး ... မင္း တို႔ငါတို႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္လွယ္ေနတဲ့ စနစ္ေတြကိုလည္း ရင္ဆိုင္ေနရတာမလား။ မင္းလည္း ေခတ္ပညာ အတန္အသင့္တတ္ထားတဲ့ေကာင္ပဲ"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ေအး ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကို အုပ္စိုးခ်ယ္လွယ္ေနတဲ့ လူမႈစနစ္ဟာ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္တယ္ဆိုရင္ မင္းတို႔ ငါတို႔ သဘာ၀ကိုရင္ဆိုင္ရတာ အားရွိတာေပါ့။ ေအး ေခတ္စနစ္က မေကာင္းရင္ သြားၿပီေပါ့ကြာ။ သဘာ၀ကလည္း ႏွိပ္္စက္၊ လူမႈစနစ္ကလည္း ႏွိပ္စက္နဲ႔ေပါ့။ ကပ္ေဘးဒုကၡ ေတြဆိုတာ ဘယ္တန္ခိုးရွင္ကမွ ဖန္တီးေနတာမဟုတ္ပါဘူးကြာ။ အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ေေခတ္စနစ္ေတြ မေကာင္းရင္ေတာ့ လူထုေတြခမ်ာမယ္ မေတြး၀ံ့စရာေပါ့"
"ဒါေၾကာင့္ လူမႈေတာ္လွန္ေရးေတြ ေပၚေပါက္ေနတာေပါ့ေနာ္ အေဖ"
"ေဟ .... ေအး ..... ဟုတ္မွာေပါ့ သားရယ္။ ကဲ ကဲ အိပ္စို႔ကြာ။ မနက္အေစာႀကီး ထရမွာ။ ေတာ္ၾကာ အဖြားႀကီး၊ မင္းအေမ လာေကာေနဦး မယ္။ သြား ... သားလဲအိပ္ေတာ့။ ဟုတ္လား"
အေဖက က်ေနာ့္ကို အဓိပၸါယ္ပါပါ ၾကည့္ရင္း အိပ္ယာထဲ၀င္သြားတယ္။ အေဖက သူအသံထြက္ၿပီး မေျပာလိုတဲ့ စကားမ်ဳိးကို မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲ နဲ႔ ေျပာေနၾက။ အေမကေတာ့ အေဖ့လိုမဟုတ္ဘူးေနာ္။ အေမက စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲၿပီး ေျပာတတ္တယ္။ ဆူေငါက္ၿပီးေတာ့ေပါ့။ လုပ္လို႔မေျပာဘဲ လုပ္ခ်င္ လုပ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိး။ မလုပ္ေစခ်င္မွ ဘယ္သူမွမၾကားေအာင္ ႀကိတ္ေျပာတတ္တာ မလား။ က်ေနာ္ ေထာင္က်သြားေတာ့လဲ ....
"ဟဲ့ ဒါမ်ဳိးလုပ္လို႔ ေထာင္က်တာေတာ့ ငါဂုဏ္ယူတယ္" တဲ့။ ေထာင္ကထြက္ေတာ့ အမျပန္ေျပာျပလို႔သိရတာ။ ည ... ညေတာ့ ... ႀကိတ္ ... ငိုတယ္ တဲ့။ က်ေနာ္က ဟုတ္လားအေမလို႔ ေမးေတာ့ .... အေမက
"အမေလး ... အမေလး .... ငိုမိေပါင္ေတာ္" တဲ့။
"ဒါျဖင့္ ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္ကေလးေတြ ေၾကာ္ေလွာ္ၿပီး ပို႔ေပးတာကေရာ"
"အမေလးေတာ္ ဒါကေတာ့ ရွင္ငတ္ၿပီးေသမစိုးလို႔ပါ။ ရွင့္ကို ေမြးထားတဲ့ တာ၀န္ကရွိေနတယ္မလား"
"ဒါနဲ႔ ေနပါဦး။ နင္ အခုတေလာ လမ္းသိပ္မ်ားေနတယ္။ ၾကည့္လုပ္ေနာ္။ နင္သြားေတာ့မလို႔ လား .... ဟင္း"
က်ေနာ္က ဘာမွ် ျပန္မေျပာ။ အင္းလဲ မလုပ္။ ဟင့္အင္းဆိုၿပီးလည္း မျငင္း။ အေမက သားအမိၾကားေလာက္႐ုံအသံျဖင့္ ......
"ေအးေလ။ ပိုင္းပိုင္းျဖတ္ျဖတ္ရွိမွလုပ္။ မလုပ္ႏိုင္လို႔ ျပန္လာရင္လည္း နင္တသက္လံုး လူေတာတိုးေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ နင့္ကိုလည္းဘယ္သူကမွ ယံုမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ တို႔ေသရင္လည္း နင္လာႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ နင္ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္ရင္လည္း ငါတို႔ လာၿပီးျပဳစုႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ငါထင္ပါ တယ္။ နင့္ပံုၾကည့္ရတာ သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားပံုပါ"
ဟုတ္တယ္အေမ။ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ။ ဆံုးျဖတ္တာမွ အခိုင္အမာကို ဆံုးျဖတ္ၿပီးပါၿပီ။ က်ေနာ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အသံထြက္ၿပီး အသိမေပးႏိုင္ခဲ့။ ဒါကို အေဖ ေရာ အေမပါ နားလည္ႏိုင္မွာပါ။ က်ေနာ္ ဦးခ်ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ အေမ့ခမ်ာ ႀကိတ္လို႔သာ ငိုႏိုင္ရွာခဲ့တယ္။ ခြင့္လႊတ္ပါ အေမ။

(၃)
က်ေနာ္ ဆယ္စုႏွစ္မက စြန္႔ခြာခဲ့ရတဲ့ ဇာတိၿမိဳ႕ကေလးကို နာဂစ္ဆိုတဲ့ ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္းႀကီးရဲ႕ ဖ်က္ဆီးမႈနဲ႔အတူ ျပန္ၿပီးေတြ႔လိုက္ ရတယ္အေမ။ စစ္အုပ္စုရဲ႕ မီဒီယာ႐ုပ္ျမင္သံၾကား အစီစဥ္ကထုတ္လႊင့္ေနတုန္း ေတြ႕လိုက္ရတာပါ။ က်ေနာ့္အထင္ ဆယ့္ေလးငါးစကၠန္႔ထက္ မပိုဘူးထင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ ဇာတိ ၿမိဳ႕ကေလးဆိုတာ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါေလစအေမရယ္။ ဟယ္လီေကာ္ပတာေပၚကေန ရိုက္ျပသြားတာ။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚက ရြာပ်က္နဲ႔ ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးေတြဟာ စစ္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးေနတဲ့ ၿမိဳ႕ပ်က္၊ ရြာပ်က္ေတြထက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းလွခ်ည္ရဲ႕။ အိမ္တိုင္နဲ႔ သစ္ပင္ငုတ္တိုေတြသာ က်ဳိးတိုးက်ဲတဲက်န္ေနခဲ့တဲ့ အဲဒီဆိုးရြားလွတဲ့ အရပ္ ဟာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚအရပ္တဲ့လား။ တခ်ိန္ကလူေတြ ေနထိုင္ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ အရပ္ဆိုတာ ေသခ်ာရဲ႕လား။ ဗမာျပည္ရဲ႕ စပါးက်ီအရပ္ဆိုတာ၊ ေရႊေရာင္စပါးခင္းေတြနဲ႔ သနပ္ခါးဘဲက်ား လယ္သူမကေလးမ်ားရဲ႕ အလွေတြ၊ ဘ၀ေတြတည္ရွိရာ အရပ္္ဆိုတာျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ပါရဲ႕လား။ အဲဒီအရပ္မွာ ရာသီအလိုက္ ပြဲေတာ္ေတြ၊ အလွဴအတန္း ေတြ၊ စာအံသံေတြ၊ အားကစားပြဲေတြ၊ ဂီတ တူရိယာ အစံုအလင္နဲ႔ တီးမႈတ္ကခုန္ခဲ့တာေတြ၊ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ ဇာတိပုည၊ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးမွာ ရွိသင့္ရွိအပ္တဲ့ ရိုးသားလွပ ဂုဏ္မာနေတြ က်ေနာ္တို႔ ဇာတိေျမမွာ တခ်ိန္ကရွိခဲ့ဖူးတာေပါ့လို႔ ေႏွာင္းလူေတြကို ယံုတမ္းစကားအျဖစ္ ေျပာရေတာ့မလား အေမ။
က်ေနာ့္ မ်က္၀န္းထဲမွာ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ လက္ရွိအေနအထားကို ျမင္ေနရတယ္အေမ။ မုန္တိုင္းဒဏ္ခံခဲ့ရတဲ့ ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ရတဲ့ ႀကီးႀကီးမား မား ရွားပါးအေဆာက္အဦႀကီးေတြ။ သူတို႔ခမ်ာလည္း စုတ္ျပတ္အသက္ငင္ေနၿပီေပါ့။ က်ေနာ္ၾကားေနရတဲ့ သတင္းေတြကို အေျခခံၿပီး က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ကေလးမွာ အမိုးလန္ၿပိဳက်ေနတဲ့ စာသင္ေက်ာင္း အခ်ဳိ႕နဲ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြသာ ရွိေတာ့တယ္အေမ။ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ မေသဘဲက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေသြးပ်က္ျပည္ သူေတြရဲ႕ ငတ္မြတ္ဆာေလာင္ ငိုေႂကြးသံေတြနဲ႔ ......။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြ ခမ်ာလည္း ဒုကၡသည္ေတြ၊ေနာက္ဆက္တြဲ ကပ္ေရာဂါေတြနဲ႔အတူ သီလေပး သံေတြတိတ္ဆိတ္လို႔။ အမိုးအကာမရွိတဲ့ အားကစားကြင္းထဲမွာေတာ့ ရြက္ဖ်င္တဲကေလးေတာင္ ထိုးမေနႏိုင္ရွာတဲ့ မိုးေရထဲက ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ ၾကပ္သိပ္ ...။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြလား။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြကလည္း ေသြးပ်က္ေနတဲ့ မိမဲ့၊ ဖမဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ဆံြ႔အငိုသံေတြကို တင္ဆက္ျပသလို႔ေပါ့ အေမ ရယ္။ ကမ္နားလမ္းမွာေတာ့ ႐ူးသြပ္ေသြးပ်က္သြားတဲ့ မိခင္ေတြေလ ..... စီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္ေရေတြကိုၾကည့္ၿပီး ..... က်မတို႔ ... က်မတို႔ကေလးေတြမွာ ဘာအျပစ္ ရွိလို႔လဲ ...... က်မတို႔ကေလးေတြ ..... ျပန္ေပး ... က်မတို႔ကေလးေတြ ျပန္ေပး .......
ကူညီကယ္ဆယ္ေရး ... ဟုတ္လားအေမ။ အာဏာသိမ္းစစ္အုပ္စုဟာအႏိုင္က်င့္ ျပည္တြင္းစစ္ပဲ တိုက္တတ္ခဲ့တာ။ ဘာလုပ္တတ္မလဲအေမ။ ေစတ နာလား။ ေစတနာကေတာ့ ျပည္သူေသသ ငါတို႔စစ္အုပ္စုမာဖို႔ အေရးႀကီးတဲ့ ေကာင္ေတြဆိုတာ အေမလည္းသိခဲ့တာပဲ။ ႏိုင္ငံတကာက ကူညီမယ္ဆိုေတာ့လည္း လက္မခံဘူးအေမ။ သူတို႔ဆီက တဆင့္သြားရမယ္။ သူတို႔နဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ရမယ္။ သူတို႔ကို တရား၀င္အစိုးရ အျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳရမယ္တဲ့ေလ။ ကုလ သမဂၢနဲ႔ အေမရိကန္ အေနာက္အုပ္စုကလည္း ခုပဲ အင္အားသံုး၀င္ေတာ့မလို၊ အခုပဲ ဒုကၡသည္ေတြကို ဟယ္လီေကာ္ပတာ ေထာင္ခ်ီနဲ႔ ကယ္တင္ေတာ့မလိုလို ေန႔ေရြ႕ညေရြ႕နဲ႔ ဒုကၡေရာက္ျပည္သူေတြခမ်ာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ႐ူးသြပ္၊ ငတ္မြတ္၊ ေသြးပ်က္၊ ေသဆံုးေနရတယ္အေမ။ ဒီၾကားထဲ စစ္အုပ္စု သေကာင့္သားေတြက သူ တို႔ မတရားေရးဆြဲထားတဲ့ (ဘယ္လူထုကမွ မေထာက္ခံတဲ့) အေျခခံဥပေဒ ဆႏၵခံယူပြဲကို ကလိန္ကက်စ္နည္းနဲ႔ ဗိုလ္က်က်င္းပ အႏိုင္ယူသြားတယ္။ ပြဲလန္႔တုန္း ဖ်ာခင္း႐ုံတင္မက ပြဲလန္႔တုန္း တရား၀င္ အာဏာကို ဓါးျပတိုက္လုိက္တာေပါ့ အေမရယ္။
ဟုတ္ပါတယ္ အေမ။ အေဖ တခါကေျပာခဲ့သလိုပါပဲ။ လူသားဟာ သဘာ၀တရားကို ရင္ဆိုင္၊ တြန္းလွန္၊ အႏိုင္ယူရင္းက ကမၻာမွာ လူသားအျဖစ္ရပ္ တည္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ တဆက္တည္းမွာလည္း လူသားဟာ မတရားဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ေခတ္ဆိုး၊ စနစ္ဆိုးကိုလည္း တြန္းလွန္အႏိုင္ယူလို႔ လူသားတေယာက္ရဲ႕ လြတ္လပ္ရွင္သန္မႈနဲ႔အတူ လူ႔တန္ဖုိးကို ေဖၚျပတည္ေဆာက္ေဆာက္ေနရတယ္ မလား။ လူသားအဖုိ႔ အဖ်က္နဲ႔ရင္ဆိုင္ရရင္ အျပဳနဲ႔ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ရမွာပါ။ မတရားတဲ့ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကို တရားမွ်တတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအျဖစ္ ပံုေဖၚထုဆစ္ဖို႔ဟာ လူသားရဲ႕ သမိုင္းေပးတာ၀န္ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔မွာ မကုန္မခမ္းႏိုင္တဲ့ စြမ္းအားေတြ တည္ရွိခဲ့၊ တည္ရွိဆဲ၊ တည္ရွိေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီစြမ္းအားကေတာ့ က်ေနာ္္္တို႔ရဲ႕ ျပည္သူလူထုႀကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္ အေမ။ ကုလသမဂၢပဲျဖစ္ေစ၊ အေနာက္အုပ္စုပဲျဖစ္ေစ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ အျပစ္မဲ့ဒုကၡသည္ေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ အခ်ိန္မီကူညီႏိုင္မယ္ ထင္ခဲ့တယ္အေမ။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာ အဲဒီလိုျဖစ္ မလာခဲ့ဘူး။ မေသသင့္၊ မဆံုး႐ႈံးသင့္တဲ့ အျပစ္မဲ့ ျပည္သူေတြေသဆံုးၿပီးမွ ေရာက္လာမယ္ဆိုလဲ ဒါကို အမ်ဳိးသားေၾကကြဲမႈနဲ႔ ရင္းၿပီးရလိုက္တဲ့ ႏုိင္ငံေရး ယဥ္ေက်း မႈအသိ သခၤန္းစာလို႔ မွတ္ယူလိုက္ပါမယ္ အေမ။ တုိင္းတပါးအကူအညီနဲ႔ ေခတ္၊ စနစ္ေတြေျပာင္းဖို႔လား။ ပိုဆိုးတာေပါ့ အေမရယ္။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က အေမေတာင္းေကၽြးဖူးတဲ့ ဖိုးလမင္းဆီက ထမင္းဆီဆမ္း၊ ေရႊလင္းပန္းကမွ ရရင္ရဦးမယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဦးေလးလူထုစိန္၀င္းက ေျပာခဲ့တာ။ ဘယ္တိုင္းတပါးကိုမွ မေမွ်ာ္နဲ႔။ ကိုယ့္လူထု အင္အားနဲ႔သာ စည္း စည္းလံုးလံုးတိုက္မွ ရမယ္လို႔ေျပာခဲ့တာေပါ့ အေမရယ္။ ေအာ္ အေမ မၾကားလိုက္ဖူးေနာ္ … အေမ
အေမ့အေနနဲ႔ ဘယ္ၾကားခြင့္ရွိေတာ့မလဲ အေမရယ္။ အေမနဲ႔အေဖႏွစ္ေယာက္လံုး ဘယ္မွာၾကားခြင့္ ရွိႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ မုန္တိုင္းဒဏ္ခံခဲ့ရတဲ့ ဇာတိ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ အေမ့သား၊ သမီး၊ ေျမး၊ျမစ္ေတြ ဘာျဖစ္ကုန္ၿပီလဲဆိုတာ အေမဘယ္သိႏိုင္ေတာ့မလဲ။ ဒီသဘာ၀ ေဘးအႏၱရာယ္ႀကီးက ဆိုးရြားလြန္း လွတဲ့ အနိဌာ႐ုံႀကီးေတြေတာင္ သူ႔ေၾကာင့္ ထိတ္လန္႔ဆြ႔ံအသြားတယ္ အေမ။ အေၾကကြဲဆံုးဆိုတဲ့ ေၾကကြဲမႈေတြကလည္း သူ႔ကိုအ႐ံႈးေပးၿပီး ေသြးပ်က္တိတ္ဆိတ္ လို႔ နင္းစရာေျမေတာင္ မရွိေတာ့တဲ့ ေဒါသေရလႊာျပင္ေပၚမွာ .....။
က်ေနာ္ဟာ အေမနဲ႔ အေဖ့ စ်ာပနကို အေ၀းကေန ေနာက္က်ၾကားသိခဲ့ရသူပါ။ ခုခ်ိန္ထိ က်ေနာ့မွာ သူတို႔အတြက္ သက္ေပ်ာက္ဆြမ္းေလးေတာင္ ကပ္ခြင့္မၾကံဳေသးဘူ။ အဲဒီလို ျပဳမူေဆာင္ရြက္ၿပီးရင္ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ သူတို႔အေပၚတာ၀န္ေက်ၿပီလို႔ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ မသိစိတ္က ယူဆသြားမွာစိုးလုိ႔လားမသိ ေတာ့ပါဘူး။ အခု က်ေနာ္ျမင္ေနရတယ္။ က်ေနာ့္မိဘႏွစ္ပါး ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ က်ေနာ့ဇာတိၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ တခုတည္းေသာသုႆာန္က ေလးခမ်ာ မုန္တုိင္းသင့္ ေရလႊမ္းေပ်ာက္ကြယ္သြားပါပေကာ။ အေဖနဲ႕အေမရဲ႕ ေျမပံုမွတ္တိုင္ကေလးႏွစ္ခုဟာ က်ိဳးပ်က္ၿပီး အျပစ္မဲ့ၿမိဳ႕သူ၊ ၿမိဳ႕သား၊ ကေလးသူ ငယ္မ်ားရဲ႕ ပုပ္ပြ႐ုပ္အေလာင္းမ်ားနဲ႔အတူ ကူသူမဲ့၊ဆယ္သူမရွိ ေမ်ာပါေနေပါ့။ ဘယ္ကိုလဲ ... ဟုတ္လား။ ေအာ္ .... ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚအရပ္ဆိုတာ ပင္လယ္ကိုေမး တင္ထားတဲ့ ေဒသမလား။ ဒီေတာ့ ပင္လယ္ဆီကို ေရာက္ရင္လည္းေရာက္မယ္။ လမ္းမွာတင္ ပ်က္သုဥ္းသြားရင္လည္း ပ်က္သုဥ္းသြားမယ္ေပါ့။ ေနာ္ ... အေမရယ္ .... ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ အေမရယ္......
လူသားဆိုတာ ...........။ ။

ၫႊန္းဆက္ ၂၀၀၈၊ေမ ၂၀။